Azif

E μιάς και μιλάμε για τέτοια: Ο Prof. ROLF HEUER (Γενικός Διευθυντής του CERN) θα δώσει μία ομιλία στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου την Τετάρτη 28.09.2011 και ώρα 6.00 μ.μ. με θέμα το CERN, την επιστήμη των επιταχυντών, τα σωματίδια αλλά φυσικά και για την νέα ανακάληψη με τα νετρίνο που "τρέχουν" με φαινόμενη ταχύτητα μεγαλήτερη του φωτός.

Απλός να πω ότι εδώ και μερικές δεκαετίες γνωρίζουμε φαινόμενα που ξεπερνούν την ταχύτητα του φωτός. Ο Einstein δεν έκανε λάθος. Πράγματι στο 3D σύμπαν μας η ταχύτητα του φωτός είναι η μέγιστη. Βάλε παραπάνω διαστάσεις και η μέγιστη ταχύτητα (στις 3 διαστάσεις μας) αυξάνεται. Φανταστείται ως παράδειγμα τις σκουληκότρυπα.

Καλώς την!

Πιστεύω ότι ξεχνάμε κάτι. Να ισχύει και τα δύο. Δηλαδή να είναι και από εμάς αλλά και από όχι απαραίτητα εμάς.π.χ. Οι Γκοετικοί δαίμονες (ταπεινή μου γνώμη) είναι ένα είδος προβολής του "σκοτεινού" (όχι κακού απαραίτητα) εαυτού μας. Οπότε το φαινόμενο αυτό γίνεται από εμάς. Από την άλλη όταν έχουμε τα αστρικά θέματα (ταξιδάκια, καλέσματα, κ.α.) που λειτουργεί αυτό που λέω (χρησιμοποιώ ενικό διότι δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ την κατάλληλη λέξη) Συλλογικό Ασυνείδητο ή αλλιώς Υπερσυνείδητο. Άλλα τα φαινόμενα αυτά (τα αστρικά και γιατί όχι κ.α.) είναι αποτέλεσμα ημών. Σαφώς θα μπορούσαν να υπάρχουν και φαινόμενα που γίνονται από άλλους, αλλά εμείς δεν παίζουμε κανένα ρόλο (εδώ όμως εγώ δεν μπορώ να μιλήσω γιατί οι οντολογικές υποστάσεις του "κόσμου" μου είναι πολύ υψηλές και ενεργούν σε πολύ ιδιαίτερες καταστάσεις και με πολύ ιδιαίτερο τρόπο). Να το πω και πιο γενικά. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι σύμφωνα με το θέλω του αλλά και σύμφωνα με την ΘΕΛΗΣΗ του. Σύμφωνα με τον Κρόουλη η ΘΕΛΗΣΗ του ανθρώπου είναι η ΘΕΛΗΣΗ του Θεού (ή κάτι τέτοιο). Ε, όταν συμβαίνει κάτι από το θέλω μας τότε ευθυνόμαστε εμείς, ενώ αν συμβαίνει από την ΘΕΛΗΣΗ μας τότε ευθυνόμαστε και εμείς. Ελπίζω να έγινα αντιληπτός.

Δεν θα το έλεγα. Γενικά τα συστήματα έχουν ένα «μικρό» θεματάκι.Σου δείχνουν μόνο τον έναν δρόμο και σου κρύβουν τον άλλον. Αυτό που λέω είναι μόνο ένα μέρος του δρόμου. Αν όμως το αντιστοιχίσεις με ένα σύστημα (π.χ. καμπάλαμιας και τν έχουμε θίξει δύο-τρεις φορές) θα δεις ότι είναι όλο το σύστημα. Δεν πάει παρακάτω. Αυτό εδώ όμως πάει. Θα προτιμούσα το «αλληλοσυμπληρούμενα». Το Thaumiel είναι η σκιά του Kether ή αν θες το «σκεύος»/«κέλυφός» του. Οπότε ναι, δεν διαφέρουν και πολύ, αλλά δεν είναι και πολύ κοντά μεταξύ τους.

Δεν θα σου κρύψω ότι σε καταλαβαίνω. Βλέπεις το μονοπάτι που ακολουθώ εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια είναι αυτό (θα το αναλύσω). Όταν είχα έρθει σε επαφή μέσα από όνειρα με ένα πλάσμα που το αποκαλώ "Παρατηρητή" έβλεπα σε αυτόν αυτό το είδος ανθρώπου που παρουσιάζεις (περίπου). Ένα μαυροντυμένο άντρα, ψυχρό, απόκοσμο, χωρίς ίχνος συναισθημάτων, που όμως κατείχε το σύνολο την Γνώσης (γι αυτό και η μαύρη,ψυχρή και χωρίς συναισθήματα ύπαρξή του). Μάλιστα ήμουν πεπεισμένος ότι είναι το μελλοντικό εγώ μου. Ο πραγματικός Διδάσκαλός μου. Μετά όμως (και διαβάζοντας τις πηγές που αναφέρω) αντιλήφθηκα ότι αυτό το πρόσωπο ήταν μόνο ένα κομμάτι από το σύνολο της μελλοντικής μου προσωπικότητας. Ήταν ο οδηγός μου (ο Νυαρλαθοτέπ αν θες (Irenicus777 δεν ξέρω αν συμφωνείς)). Στο μονοπάτι είναι το πλάσμα στο κάστρο. Ο Παρατηρητής σας. Η σκιά σας. Οπότε δεν έχεις θέμα, γιατί δεν θα γίνεις έτσι (αν εσύ δεν το θέλεις). Απλά θα πάρεις τα χαρακτηριστικά του (όπως και των υπολοίπων). Αν θες να το πάω ακόμα παραπέρα, κοίτα. Αφότου δίνεις ο Βασιλιάς του Κόσμου σου, ο Παρατηρητής θα είναι ο σύμβουλός σου. Από εσένα εξαρτάται το ποσοστό που θα σε "καβαλήσει" (και γενικά το "αν" θα σε καβαλήσει ή θα σε συμβουλεύει). Ο οδοιπόρος σε αυτό το σύστημα έχει ως στόχο την αναγέννηση. Στο πρώτο στάδιο έχουμε τον θάνατο και μία γέννηση. Τον θάνατο του παλιού μας εαυτού και την γέννηση του νέου. Το θέμα είναι ότι ο νέος είναι ψαρομένος. Άρα θέλει να παιδευτεί για να ξεψαρώσει και να μάθει. Σε όλον αυτόν τον δρόμο αυτό γίνεται. Σε κάθε στάδιο μαθαίνει και κάτι νέο. Με κάθε νέο πράγμα που μαθαίνει, πετάει και κάτι από τον προηγούμενο εαυτό του (του προηγούμενου σταδίου). Άρα έχουμε έναν θάνατο και μία γέννηση. Μέχρι όμως το στάδιο που μεταλαμβάνει το υγρό ακόμα μαθαίνει και κάτι. Άρα δεν είναι ολοκληρωμένος, άρα είναι ψαρομένος. Έτσι σε όλο αυτό τον δρόμο κυριαρχεί ένα μπάχαλο, μιας και δεν κινείτε με κάποιο μοτίβο, αλλά σπασμωδικά. Είναι αλήθεια πως έτσι όπως έγραψα το κείμενο που έβαλες σε quote είναι λίγο άκυρο. Ελπίζω να το συμμάζεψα κάπως. Όσο για το Χάος που δεν περνά ούτε ξυστά το είπα για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις του στυλ Χάος=Μπάχαλο. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί που το βλέπουν έτσι και δεν βλέπουν την κομψότητά Του. Αν ο Θεός σου είναι το Χάος, ναι. Είναι όμως; Εγώ πάντως συμφωνώ.

Θα συμφωνήσω. Αλλά δεν υπάρχει θέμα (άσε να γεμίσουμε κανα post γιατί δεν έχω πέραση ). Οι λέξεις όπως "αλλαγή", "μεταμόρφωση", "φτύσιμο" (όποιος το 'πιασε το 'πιασε) είναι λέξεις που εμπεριέχουν την έννοια του θανάτου. Η κάθε πραγματική αλλαγή προϋποθέτει τον θάνατο του παλιού μας εαυτού. Κάθε νέος Αιώνας έρχεται από τις στάχτες του προηγούμενου. Φυσικά, όταν κάτι πεθαίνει, μέχρι να αναγεννηθεί, περνά ένα χρονικό διάστημα (τουλάχιστον μέχρι να ωριμάσει). Στο μονοπάτι που δίνω αυτό φαίνεται στο ότι μέχρι να καταλάβουμε την πορφυρή ουσία ακόμα μυούμαστε. Σε αυτό το διάστημα αλλαγής της κατάστασης κυριαρχεί το χάος (δυστυχώς όχι). Για να το πω καλύτερα κυριαρχεί το μπάχαλο μιας και κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Το Χάος δυστυχώς δεν περνάει ούτε ξυστά. Αν όμως αυτό γυρεύουμε, τότε κάτι γίνεται. Μιας και το σύστημά μου όπως και η σκέψη μου είναι χαοκεντρική θα σας πω και που είναι το χάος στην όλη διαδικασία. Παντού. Κάθε στάδιο είναι μία προβολή του Χάους. Μόνο όταν μυηθούμε στο σύνολο του δρόμου υπάρχει και η ένωση με αυτό. Ο πραγματικός όμως δρόμος δεν είναι αυτός. Όπως θα παρατηρήσατε στο στάδιο 3 έχουμε την αποκάλυψη του ψεύδους. Όλα είναι ένα ψέμα. Δεν υπάρχει τίποτα. Οι σκηνές, τα πλάσματα που λέω ή και θα "δείτε" ανήκουν σε εσάς. Είστε ένα. Είναι προβολές του ίδιου σας του εαυτού. Όπα. Αν αυτά είναι προβολές του εαυτού μας και επίσης προβολές του Χάους, άρα μήπως είμαστε το Χάος; Όχι. Όχι διότι αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι του δρόμου. Αν μιλάγαμε για την καμπάλα θα έλεγα ότι αυτό ήταν το κλιφωθικό/δρακονικό μονοπάτι. Το σεφιρωθικό ακόμα δεν το έχουμε διανύσει. Ή μήπως όχι. Σας μπέρδεψα; Φυσικά μην ξεχνάμε ότι λέω ψέματα. Να θυμάστε το 3 στάδιο. Εσείς ξέρετε την αλήθεια. Τώρα θα το πω εγώ (μιας και έθιξα το κομμάτι του χάους) και ότι έγινε, έγινε (μην πετάξετε ντομάτα ή κλοτσά, το νου σας). Ια! Χατούρ. Ια! Σαμπ-Νιγκούραθ. Χαίρε Μέγα Λησμονημένο Χάος!

Περιέργεια; Πνευματική/Σωματική ανάπτυξη; Mην ξεχνάμε ότι όλος αυτός ο κόπος αναπτύσσει σώμα, πνεύμα και τον δίαυλο επικοινωνίας.

Το να μην το πιστεύεις το δέχομαι. Ούτως ή άλλως γι αυτό υπάρχουν οι σχολές. Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται τα πράγματα με μοναδικό τρόπο, απλά κάποιοι δρόμοι τείνουν να συμπίπτουν. Λοιπόν, διακρίνω μία παρεξήγηση από μέρους μου μάλλον. Δεν λέω ότι όταν πεθαίνεις "βλέπεις" αυτά εδώ. Απλά τα βλέπεις στα όνειρά σου. Ο θάνατος που αναφέρω είναι ένα καθαρά μυητικό στάδιο. Δεν πεθαίνεις, απλά αλλάζεις. Κάθε στάδιο εμπεριέχει το στοιχείο του θανάτου. Πάντα θα αποχωρίζεσαι ένα κομμάτι του παλαιού εαυτού σου, για να πάρεις ένα νέο. Δες για παράδειγμα την Λίλιθ και τα 22 λέπια του Σεθ. Τέλος, όταν πεθάνεις ΥΛΙΚΑ, τότε μάλλον αν έχεις καταφέρει να περάσεις αυτά τα στάδια δεν θα αλλάξουν και πολλά, διότι με το πέρας του δρόμου που παρουσιάζω θα αισθάνεσαι όπως αισθάνεται αυτό το κάτι μέσα σου και όχι σαν άνθρωπος. Και για να μιλήσουμε και λίγο σκεπτικιστικά. Και που το ξέρεις ότι αυτές οι εικόνες δεν είναι απόρροια χημικών ενώσεων που συμβαίνουν εκείνη την στιγμή στο μυαλό μας, κάτι σαν παραίσθηση;Τέλος πάντων, το τελευταίο ήταν off-topic. Ελπίζω να κατάλαβες τώρα το τι εννοώ.

@Dalia. Όσο αφορά τον σαρκικό θάνατο, για το σύστημα που έγραψα θέλει να ο δεις κάπως αλλιώς. Δες την οθόνη του υπολογιστή σου. Βλέπεις χρώματα και εικόνες. Αν αλλάξεις οθόνη, και βάλεις μία που δεν αναγνωρίζει χρώματα αλλά μόνο άσπρο-μαύρο θα βλέπεις κάτι άλλο. Δες την ιστοσελίδα. Πολλά γράμματα, χρώματα, σχήματα. Αν έχεις mozilla πάτα δεξί κλικ και επέλεξε το "Προβολή πηγαίου κώδικα" (δεν ξέρω αν το έχουν οι άλλοι browsers). Πλέον θα βλέπεις ένα σορό λέξεις, σύμβολα. Αυτό είναι και ο σαρκικός θάνατος. Απλά αλλάζει ο τρόπος που αισθανόμαστε τα πράγματα γύρω μας. Αυτός είναι και ο στόχος στο σύστημά μου. Τώρα, για την ονειμαγεία. Ο ασκών αυτήν την τέχνη πριν πέσει να κοιμηθεί, έχχει διακοσμήσει το δωμάτιο του με τέτοιον τρόπο, έχει βάλει μουσική τέτοια ώστε, έχει διαβάσει κάποιο κείμενο ούτως ώστε, έχει αρωματίσει των χώρο με αρώματα τέτοια ώστε,..., να δει ένα όνειρο με προσανατολισμό. Με τον όρο προσανατολισμό εννοώ τo να περάσει μέσα από καταστάσεις (στο όνειρο) με κάποιο στόχο. Μέσω αυθυποβολής ο ασκών περνά κάποιες καταστάσεις που του τις βάζει το υποσυνείδητο ώστε να επιτευχθεί κάποιος συγκεκριμένος στόχος. Συνήθως τέτοια όνειρα έρχονται και ο ασκών δεν λαμβάνει μέρος. Απλά ένα πλάσμα του δίνει πληροφορίες/μηνύματα τα οποία καλείτε να τα αποκρυπτογραφήσει. Επίσης υπάρχει και μία άλλη κατηγορία τέτοιων ονείρων στην οποί ο ασκών λαμβάνει συμμετοχή, αλλά βρίσκεται στον κόσμο του υποσυνειδήτου του. Στον κόσμο των ονείρων. Dreamlans.

Βασικά, να πω ότι βασικές πηγές έμπνευσης αυτού του topic είναι δύο βιβλία του κ. Γιώργου Ιωαννίδη (NECRONOMICON και NECRONOMICON Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού), άρθρα από την ιστοσελίδα του irenicus 777 (http://necronomiconmagic.weebly.com), το Matrix, o Tolkien, καθώς και μία δικιά μου σκέψη (2006). Στόχος είναι να απεικονίσω την δικιά μου άποψη για την κάθοδο του ατόμου στα μπουντρούμια του υποσυνείδητού του. Ο λόγος είναι σχετικά απλός. Ο άνθρωπος φοβάται το θάνατο. Διαφωνώ. Ο άνθρωπος για 'μένα φοβάται το να φαντάζεται τον τι θα γίνει την στιγμή του θανάτου του και μετά. Αν ξέραμε, όλα θα ήταν μέλη-γάλα. Αλλά εν ξέρουμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα έχουμε το ανθρώπινο σώμα, άρα δεν θα μπορούμε να αισθανόμαστε με τις αυτές μας αισθήσεις. Η άποψή μου είναι απλή. Αν καταφέρουμε να φτάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο που να μπορούμε να δρούμε και να αισθανόμαστε όχι σαν άνθρωποι αλλά σαν αυτό το κάτι που φεύγει με τον θάνατό μας, στην ουσία δηλαδή να πάψουμε να είμαστε άνθρωποι αλλά αυτό το κάτι άλλο (αν υπάρχει), τότε ο θάνατος δεν θα πας προκαλέσει καμία αλλαγή. Διότι, είδη πριν από τον βιολογικό μας θάνατο θα έχουμε υποστεί τον σαρκικό μας θάνατο. Φανταστείτε τον Nio στο Matrix. Πλέον έβλεπε τον Κώδικα. Καλά όμως όλα αυτά. Πως γίνεται αυτό; Κατά την δική μου θεωρεία, μπορεί να γίνει σε 7 στάδια. 1ο Ο θάνατος. Πρέπει να "πεθάνει" ο παλιός μας εαυτός και να γεννηθεί ο νέος, ο άλλος μας εαυτός που θέλει και μπορεί να φτάσει στο τέλος. Η μύηση στα μυστήρια του υποσυνειδήτου μας. Αν δείτε τον Χάρο με τον μαύρο μανδύα του και το δρεπάνι του μιλήστε μαζί του. Έχει να σας πει ένα-δύο πράγματα. 2ο Η κατάβαση. Να κατέβουμε την μεγάλη σκάλα που οδηγεί στο σπήλαιο των μυστηρίων (μοιάζει με την κατάβαση στον Άδη, Κέρβερε, κέρβερε, είσαι εδώ?). Αν δείτε μία χίμαιρα να φυλάει την πύλη, μιλήστε. Καλό θα σας κάνει. 3ο Το Σπήλαιο Των Μυστηρίων. Εδώ είναι το σπήλαιο του Πλάτωνα. Οι παλιοί θεοί φανερώνονται, ότι πιστεύαμε ότι είναι αλήθεια, είναι ένα ψέμα. Πρέπει να βγάλουμε τις παρωπίδες που μας έβαλαν οι άλλοι αλλά και εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι απίθανο να δείτε τον ψευδό-θεό σας. Ανταλλάξτε κουβέντες. 4ο Το δάσος. Το μαγεμένο δάσος των παραμυθιών. Σκοτεινό, φοβιστικό. Με τα τέρατά του, τις αράχνες του... Εδώ πρέπει να γίνουμε οι Κύριοι του δάσους. Να το καθαρίσουμε, να το περιποιηθούμε, να το σεβαστούμε, να του ρίξουμε ΦΩΣ. Το πλάσματά του πια να μην φοβούνται από εμάς. Για όσους έχουν διαβάσει Tolkien πρέπει να γίνουμε ο Tom Bombadil, για όσους δεν έχουν διαβάσει... ψάξτε το. Κάποια στιγμή θα βρεθείτε σε ένα ξέφωτο. Από πάνω η Σελήνη και τ' άστρα θα φέγγουν. Εδώ μπορεί να συναντήσετε κάποιο θηριόμορφο πλάσμα (δίποδο λύκο, σάτυρο,...). Μην τρομάξετε. Για το καλό σας έχει έρθει. 5ο Το Σταυροδρόμι. Βγαίνοντας λοιπόν από το δάσος βλέπουμε έναν λαβύρινθο/σταυροδρόμι/... . Ποιος είναι ο δρόμος, οεο? Μα φυσικά εμείς. Είμαστε στο μυαλό μας μέσα. ότι βλέπουμε είναι ο εαυτός μας. Εμείς είμαστε ο δρόμος. Στο τέλος λοιπόν του δρόμου, ορθώνεται ένα παγωμένο παλάτι. Ανεβαίνουμε την σκάλα και φτάνουμε στην κλειστή του πύλη. Που είναι το κλειδί? Εμείς είμαστε το κλειδί. Εδώ δεν έχει συναντήσεις. Εσείς και ο εαυτός σας. 6ο Το Παλάτι. Μπαίνοντας μέσα βλέπουμε ένα τρομακτικό, σκονισμένο παλάτι. Μα καλά στον πύργου του Δράκουλα είμαστε? Γιατί όχι. Γενικά έχει έναν έντονο γοτθικό ρυθμό. Φυσικά τέτοιο μέρος χωρίς τα κλασικά τερατάκια του δεν λέει. Έτσι, θα δείτε τα πορτρέτα με τα κινούμενα μάτια, κ.α. Εδώ θα σας πω κάτι. Σε όλο το ταξίδι αυτό, είχατε την εντύπωση ότι κάποιος σας ακολουθεί, και σας βλέπει. Όσο περνάγατε τα στάδια, τόσο η παρουσία του γινόταν όλο και πιο αισθητή. Ε τώρα πια τον βλέπεται να σας δείχνει μία πόρτα. Μην βιαστείτε. Μιλήστε μαζί του, καλό θα σας κάνει. Είναι ο Παρατηρητής. Δουλειά του, να σας συνοδέψει μέχρι εκεί. 7ο Ο Θρόνος. Πλέον είσαστε στο δωμάτιο του θρόνου. Ο Βασιλιάς κάθεται και σας περιμένει. Μα καλά, μέσα στο μυαλό σας, στην αίθουσα του θρόνου του μυαλού σας κάθεται κάποιος στον θρόνο σας? Αυτός που βλέπεται ΔΕΝ είναι ο πραγματικός βασιλιάς. Πολλοί τελειώνουν εδώ. Εγώ πάω παρακάτω. Βλέπεται, το ταξίδι μοιάζει με το ταξίδι της Λίλιθ στο κληφωθικό δέντρο. Ψάξτε το δωμάτιο, κάπου πρέπει να υπάρχει μία καταπακτή. Ανοίξτε την. Κατεβείτε τα σκαλιά. Είναι πολλά το ξέρω. Είναι πιο πολλά από το πρώτα. Θα κατεβείτε σε μία αίθουσα. Πέτρες παντού κι μόνο ένας γκασμάς (και εσείς). Φως πουθενά. Αρχίστε δουλειά. Σπάστε πέτρες. Σε πολλές θα βρείτε πολύτιμους λίθους, σε άλλες όχι. Καθαρίστε το δωμάτιο. Να αστράφτει. Στο τέλος θα υπάρχει άπλετο φως από τους πολύτιμους λίθους. Θα δείτε επίσης ότι από το τελευταίο σκαλί της σκάλας που κατεβήκατε ξεκινά ένα διπλό ελικοειδές μονοπάτι (χρωματιστές πέτρες ή χαλί) που οδηγεί σε μία πελώρια πόρτα (το μονοπάτι θυμίζει το κηρύκειο του Ερμή). Φτάνοντας στην πόρτα βλέπεται ότι είναι κλειδωμένη και κλειδί δεν έχετε. Εδώ καθίστε και συλλέξτε όλες τις εμπειρίες από το ταξίδι που έχετε κάνει. Θα καταλάβετε λοιπόν που είναι το κλειδί και πως να το χρησιμοποιήσετε. Αφού ανοίξετε την πόρτα βρίσκεστε σε μία πέτρινη γέφυρα. Από κάτω σας σκοτάδι. Μπροστά σας και στο τέλος της γέφυρας ένας στρογγυλός χώρος. Εκεί υπάρχει ένας πέτρινος βωμός (θυσιαστήριο) και ένα επίσης πέτρινο αναλόγιο. Πάνω στο αναλόγιο ένα βιβλίο. Μεγάλο, παλιό και δερματόδετο. Κάντε ότι είναι να κάνετε με αυτό αλλά πριν από αυτό. Στον βωμό υπάρχει ένα κύπελο με ένα κόκκινο υγρό. Πιείτε πρώτα και μετά ανοίξτε την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Εκεί υπογράψτε με το αληθινό ας όνομα. Μετά αν θέλετε διαβάστε. Πλέον μπορείτε να βγήτε από εκεί και να πάτε στην αίθουσα του θρόνου. Ο Παρατηρητής είναι στα δεξιά του θρόνου. Ο Βασιλιάς (ο ψεύτικος) δεν είναι εκεί. Πλέον ο αληθινός βασιλιάς επέστρεψε. Είστε εσείς. Αν δείτε τέλος μία οντότητα να σας πλησιάζει αφεθείτε. Θα υποκλιθεί θα σας καλωσορίσει και θα μπει μέσα σας. Ήταν ο εσωτερικός εαυτός σας και πλέον είσαστε ένα. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι εύκολο, ούτε σύντομο. Έχει να κάνει με την δύναμη της θέλησής σας. Η είσοδος σε αυτό γίνεται μέσω ονειρομαγίας. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος των ονείρων είναι ο κόσμος του υποσυνειδήτου μας. Η ιδέα που είχα το 2006 (15-16 χρονών) ήταν το κομμάτι της αίθουσας με τις πέτρες και η γέφυρα που οδηγεί στον βωμό. Δηλαδή όλο το κομμάτι από την κατάβαση της δεύτερης σκάλας μέχρι και το διάβασμα του βιβλίου. Εκτός του κόκκινου υγρού και της υπογραφής. Γενικά αυτό το κομμάτι θυμίζει το V.I.T.R.I.O.L. . Λοιπόν, περιμένω ερωτήσεις, απόψεις, και γενικά ότι ότι προαιρείσθε. "Έλα να πέφτουνε τα posts! "

Θα πω χοντράδα και δεν θέλω. Ας ηρεμήσω λοιπόν. Δεν ξέρω τι ιδέα έχεις για την μαγεία (την οποία μπορείς να ασκήσεις εσύ Grey), αλλά αυτή που μπορώ να ασκήσω ξεκινά από τα απλά. Τι λε ρε??? Πιος στα έχει πει αυτά? Εκδίκηση? ΕΚΔΙΚΗΣΗ? Να μιλάς για την καμπούρα σου. Η μαγεία υπάρχει. Άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό και για κακό. Αυτές τις @@ριές για εκδίκηση, μάγος==αρνητική μαγεία και περί δικαίου μην τα ακούω. Εγώ όπως και το μεγαλύτερο μέρος των μελών αυτής της κοινότητας (θέλω να πιστεύω και το πιστεύω) που ασκούν την τέχνη της μαγείας δεν την έχουμε χρησιμοποιήσει για εκδίκηση. Και για να 'χουμε καλό ερώτημα, πια η πηγή σου? Γιατί βλέπεις, θα σε βόλευε να ήμασταν όλοι εκδικητικοί, αλλά για κακή σου τύχη δεν ήμαστε. Κάποιοι από εδώ μέσα πιστεύουμε σε πράγματα ανώτερα από την εκδίκηση. Και για να τελειώσω, ναι, ασκώ την τέχνη της μαγείας και μάλιστα της ονειρομαγείας για πνευματική άνοδο. Αν θες το πιστεύεις, αν δεν θες τι να κάνουμε. Δεν είμαι σε θέση να δίνω υποδείξεις μιας και είμαι πολύ μικρός και νεαρός. Αλλά μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια.

Τι να σου πω. Οι περισσότεροι Σαντορινιοί έχουν τέτοια μάτια (σαν τα δικά σου/μεγάλη φωτό) αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχουν κάποια σχέση χαρακτήρα μεταξύ τους. Αυτό που ξέρω (καθαρά εμπειρικά και καθόλου επιστημονικά) είναι ότι το χρώμα των ματιών έχει να κάνει και με τις "εικόνες" που έχεις γύρω σου. π.χ. Σαντορίνη->πολύ θειάφι & θάλασσα->μπεζ/καφέ/μπλε μάτια (τουτέστιν ομελέτα χρωμάτων). Γενικά δεν νομίζω ότι στο χρώμα μπορούμε να δώσουμε κάποια ερμηνεία. Στους σχηματισμούς των χρωμάτων στο μάτι μας όμως, ναι. Θα μπορούσα να πω ότι αυτό μπορεί να έχει σχέση (δεν έχει σημασία το χρώμα του χεριού αλλά το σχήμα και οι γραμμές του).

Καλώς ήρθες!!! Δεν σχολιάζω το ευχαριστήριο στο πρόσωπό μου. Με κάνεις καικοκκινίζω.