Azif
-
Posts
103 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Azif
-
-
Καλώς τον!
-
Θα δώσω και εγώ μία ερμηνεία.
Λοιπόν, η ιδέα μου ήταν να δω την Γένεση.
Ο Θεός δημιουργεί εκ του μηδενός το σύμπαν. Η Γη όμως ήταν αόρατη.
Κατάσταση=ΧΑΟΣ.
Ο Θεός αρχίζει να δημιουργεί ενεργώντας. Π.χ. «Και είπεν ο Θεός….», «Και είδεν…»…..
Άρα ο Θεός ενεργεί. ΘΕΟΣ=ΕΝΕΡΓΕΙΑ.
Τώρα, την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύθηκε. Άρα δεν ενεργούσε.
Ποιος είναι αυτός που κάνει και δεν-κάνει, είναι και δεν-είναι…. Ο κύριος ΧΑΟΣ.
Από τα άνωθεν, ΘΕΟΣ=ΕΝΕΡΓΕΙΑ αλλά και ΘΕΟΣ=ΧΑΟΣ.
(Περί δυικότητας).
«Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον θεόν και θεός ην ο λόγος»
Απλά τα πράγματα.
Θεός=λόγος (στο παρελθόν, στην Γένεση). Λόγος, εκδήλωση ενέργειας, ενέργεια.
Άρα: «Εν αρχή ην ο θεός | και ο λόγος ην προς τον θεόν | και θεός ην ο λόγος»
Το bold θέλει να πει ότι η ενέργεια είχε κατεύθυνση προς τον θεό.
Άρα, ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του θέλει να πει ότι, ο Θεός είναι ο κόσμος όλος αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας τρίτος, γι αυτό και ενεργεί στον εαυτό του.
-
Proof,γενικά όταν αναφερόμαστε στην εποχή του Υδροχόου εννοούμε την εποχή (μία περίοδοχρόνου αρκετά μεγάλη, δυστυχώς δεν γνωρίζω το πόσα χρόνια) η οποία σε γενικάχαρακτηριστικά έχει τις ιδιότητες του ζωδίου του Υδροχόου. Τώρα, για ταχαρακτηριστικά δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος για να σου τα πωξεκάθαρα μιας είμαι μιας άλλης φιλοσοφίας (σε σχέση με αυτά τα χαρακτηριστικά).Λένε πάντως πως θα είναι μια περίοδος ριζικών αλλαγών.
Για πληροφορίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά του Υδροχόουμπορείς να βρεις και στο site του forum,αλλά και αν το ψάξεις με μία μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο, πίστεψέ με, θαβρεις πληθώρα πληροφοριών.
-
Στο προηγούμενο βάλτε ακόμα:
So prey now to save your inner self.
And chant with us all as well and bow before the Dread.
Τώρα, σήμερα έγραψα και ένα ποιηματάκι που άνετα γίνεται μουσικό κομμάτι.
The Twilight
A long time ago
So long that no one lives to know.
There was a child of a whore,
Who his father slept in tomb.
it was an ugly child
A seed of the sin
That no Hell could burn
or annihilate it.
So the time passed
And the boy became a man
And the man loved a little girl
And the girl loved the man
But the girl was so young
and her father gone mad
and he accused the son
for rapist of his little love.
So they burned his mom
for the witchcraft art.
And the son cursed the mob
with the following word.
"You will find no peace till the end of time
or till I slaughter many of your kind"
And the time has gone
but the curse goes on.
And every Christmas night
the beast lurks under the moons light.
Περιμένω σχόλια
-
Λοιπόν, σήμερα μου ήρθε έμπνευση και έγραψα ένα τραγουδάκι. Παρακάτω γράφω τους στίχους. Είναι στα αγγλικά, όποτε θα γράψω και την μετάφραση (όχι την απόδοση).
Υ.Γ. Να μ συγχωρούν οι γνώστες τις μυθολογίας C’thulhu για τους στίχους μου. Απλός να πωότι είναι μια δική μου ιδέα για την καρδιά του μύθου και έχω πάρει στοιχεία απόH.P.Lovecraft αλλά και από Simon. Νομίζω δηλαδή, μιας και αναφέρομαιστους Elder Gods που αν δεν κάνω λάθος ο H.P.L. δεν αναφέρει.
An Old Story Μια παλιά ιστορία
When the stars are right, Όταν τα αστέρια θα είναι σωστά,
He will come. Oh that’s right. Αυτός θα έρθει. Ω ναι.
And He will destroy our world. Και θα καταστρέψει τον κόσμο μας
But that was long ago. Αλλά ήταν πριν πολύ καιρό.
So, He came “at night” Λοιπόν, Ήρθε την νύχτα
And He ruled us with his might. Και μας εξουσίασε με την δύναμή του.
Oh, I remember His blasphemous head. Ω, θυμάμαι το βλάσφημο πρόσωπό του.
I thought that was the end. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το τέλος.
But the Elders us in the sky, Αλλά οι Γέροντες ψηλά στον ουρανό,
Saw the fire and the blight Είδαν την φωτιά και την αποσύνθεση.
And they came, with anger in theireyes Και ήρθαν, με θυμό στα μάτια
And here they started the fight. Και εδώ άρχισαν την μάχη.
The sky rained fire with the colorof the blood, Ο ουρανός έβρεχε φωτιά με το χρώμα του αίματος
The sea swallowed all the land, Η θάλασσα κατάπιε όλη την στεριά
So he ran to escape from their might Έτσι, έτρεξε για να ξεφύγει από την δύναμή τους
In his most unholy isle. Στο ανίερο νησί του.
They marched in the fields of theunholy R’lyeh, Προέλασαν στα πεδία της ανίερης Ρι λιεχ
They brought down his dreadfulcitadel. Γκρέμισαν το φοβερό του κάστρο
He cast the spell of the eternalsleep Και αυτός κατάφερε το ξόρκι του αιώνιου ύπνου
And He sank the land deep into theAbyss. Και βύθισε τον τόπο βαθιά στην Άβυσσο.
And so it ends, at least for now. Έτσι τελείωσε, τουλάχιστον για τώρα
The Great Dreamer has plans to draw. Ο Μεγάλος Ονειρευτής έχει σχέδια να κάνει.
He cannot come back, because of thesign. Δεν μπορεί να επιστέψει λόγο σημαδιού
The one that the Elders cast in hisdaemonic site. Αυτό που οι Γέροντες κατάφεραν στο δαιμονικό του τόπο.
But he will return, when the starsare right. Αλλά θα επιστρέψει, όταν τα αστέρια θα είναι σωστά
To destroy, all the mankind Για να καταστρέψει την ανθρωπότητα.
-
Τουλάχιστον έχεις αυτοκίνητο;
Τώρα αν σου όχι θα με πιστέψεις;
-
Γι΄αυτό σου είπα ότι εξαρτάται από το τι θες να αποδώσεις εσύ.
Για μένα η τραγικότητα εκφράζεται πολύ με ένα βιολί πχ (αλλά εγώ είμαι και κλασικόπληκτη! ) Δεν ξέρω βιολί καρδιά μου. Αν μπορούσα να ξέρω τότε θα είχαβάλει μέσα μην σε αγχώνει, θα έβαζα και τσέλο, και άλλα. Δυστυχώς όμως δεν έχω αξιωθείνα μάθω και βιολί (νομίζω 5 όργανα σε σημείο δευτέρας ανωτέρας (μία τάξη πριναυτή του πτυχίου) μου είναι αρκετά προς το παρών).
-
Πολύ καλό, μπορώ να πω. Απλή σύνθεση, αλλά αυτή και μόνο η απλότητά της την κάνει να έχει αυτό το υποβλητικό ύφος που ταιριάζει αρκετά στην "λαβκραφτική μουσική". Αν το δουλέψεις κι άλλο, θα γίνει ακόμα καλύτερο. Και τότε, το καλό που σου θέλω να το ανεβάσεις ξανά για να το ακούσουμε ξανά. (δεν σηκώνουμε κουβέντα!)
Το μόνο "αρνητικό" που έχω να κάνω, ο φαρμακερός κριτής των πάντων, είναι το θέμα της προφοράς ("ναι, γιατί η δική σου καλύτερη είναι, παλιοξερόλα irenicus;"). Τι θα έλεγες, αν είχες καμιά καλλίφωνη φίλη, να την έπειθες να τραγουδούσε; (για κάποιο λόγο οι γυναίκες τα καταφέρνουν καλύτερα στο θέμα της προφοράς, χώρια που θα έκανε και το κομμάτι ίσως πιο ατμοσφαιρικό).
Και εγώ θα το ήθελα πολύ αυτό. Δυστυχώς καμία φίλη μου είναιυψίφωνη (έχει γεμίσει ο κόσμος altoκαι οι soprano έχουν κρυφτεί). Αν και μου έδωσες μία πολύ καλή ιδέα. Απότην δική μου την γαϊδουροφωνάρα καλύτερα αυτή μιας καλλίφωνης alto φίλης μουκαι εγώ απλός να κρατάω την βάση.
-
Χαχαχα! Εντάξει,τώρα το είδα. Καλό είναι σα βάση,μου φάνηκε όμως λίγο μονότονο... Είναι μεν υποβλητικό και μυστηριώδες,αλλά δεν έχει ''αυξομειώσεις'',είναι δηλαδή σαν ευθεία γραμμή (δεν το ακούω και πολύ καθαρά,οπότε σόρυ αν λέω βλακείες). Ίσως αν του έδινες μεγαλύτερη ποικιλία,καταρχήν σε βαθμίδες,κατά δεύτερον σε φράσεις (δλδ να έχεις διαφορετικά μοτίβα,αντί να επαναλαμβάνεις το ίδιο),και τρίτον σε εντάσεις και χρωματισμούς... Βέβαια,αυτό εξαρτάται κι από το τι αποτέλεσμα θέλεις εσύ να πετύχεις και τι θες να αποδώσεις! Εμένα θα μου άρεσε περισσότερο κάτι τέτοιο σαν ''background'',και από μπροστά να υπάρχει και κάτι άλλο (πχ ένα άλλο όργανο με μια άλλη μελωδική γραμμή).
Εσύ τραγουδάς;
Είχα προειδοποιήσει για το ότι ήταν βαρετό
. Κοίτα να δεις, ημονοτονία του, αυτή η ελεεινή επανάληψη του ίδιου μοτίβου αποδίδει στο κομμάτι ένανπιο gloominous, πιο καταθλιπτικόήχο. Δηλαδή έναν ήχο που ταίριαζε με την κατάστασή μου όταν το έγραψα. Σπάει λίγοστο refrain φυσικά (μπαίνουν δύο κιθάρες που παίζουν ένα άλλο μοτίβο καιμε διαφορά δύο οχτάβων η μία από την άλλη ώστε να βγαίνει ένα ηχόχρωμα σαν αυτότης άρπας) και μετά στο δεύτερο couplet το γυρνάει σε symphonic death metal (χοντρικά). Και ναι, δυστυχώςγια εσάς εγώ τραγουδάω και εγώ παίζω όλη την μουσική. -
Πούντο καλέεε;
Κάτσε καλή μου κοπέλα. Είχα κάτι ψηλό-προβλήματα με το attach.
-
Λοιπόν, εδώ και καιρό έχω αγοράσει ένα βιβλίο που περιέχει τιςκαλύτερες ιστορίες του H.P. Lovecraft (σύμφωνα πάντα με το βιβλίο). Μέσα όμως έχει και δύο ποιήματα. Ένα από αυτά είναι το “NIGHT-GAUNTS”. Πέρυσι μια μέρα με έπιασε μια μελαγχολία σε σημείο να είμαι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη (σχετικό το ένα βήμα πριν). Ε, μαζί με την «κατάθλιψή» μου λοιπόν, μου ήρθε και η έμπνευση και μιας και το πρώτο καταφύγιό μου στο εκάστοτε συναίσθημα ήταν και είναι η μουσική έκατσα στο πιάνο και δεν σηκωνόμουν. Μετά από περίπου δύο ώρες είχα τελειώσει την μελοποίηση του “NIGHT-GAUNTS”. Όπως ήταν αναμενόμενο φυσικά δεν ήταν κανα’ χαρούμενο κομμάτι. Ήταν αρκετά ήρεμο, σε σημείο βαρεμάρας. Ε, μετά μελοποίησα και τα άλλο(“TO A DREAMER” είναι ο τίτλος του ποιήματος). Δεν τα έχουν ακούσει πολύ άνθρωποι (για την ακρίβεια τα έχουν ακούσει μόνο δύο άτομα). Είπα λοιπόν σήμερα να κάτσω στον υπολογιστή και να τα περάσω. Έκανα και μία ας-το-πούμε ενορχήστρωση και όλα καλά. Παρακάτω θα βρείτε το πρώτο link για το «NIGHT-GAUNTS». Ελπίζω να είναι εύηχο στ’ αυτία σας. Τέλος πάντων, περιμένω σχόλια.
Υ.Γ. χαλαρώστε, είναι σπιτική ηχογράφηση, μην περιμένετε κάτι τέλειο. Επίσης είναι μόνο το πρώτο couplet χωρίς τοrefrain λόγω όγκου.
-
Λοιπόν, δεν διάβασα τις απαντήσεις των υπολοίπων (και συγνώμη γι’ αυτό). Θα απαντήσω απ’ευθείας στα ερωτήματα σου.
«Ποιά είναι η καλύτερη ηλικία για να αρχίσεις να
ασχολείσαι με την τέχνη?»
Δεν είναι μια συγκεκριμένη ηλικία. Κατά την γνώμη μου, όταν έχεις αρκετές εμπειρίες για να αντέξεις την γνώση που θα λάβεις καθώς και για να μπορείς να κρίνεις την εκάστοτε πληροφορία. Από προσωπική άποψη (και από παθήματα) μπορώ να σου πω ότι είναι καλό να αποφεύγουμε να βάλουμε τα παιδία μας (όσο είναι ακόμα παιδιά) σε αυτά τα μονοπάτια γιατί πρέπει να ζήσουν την παιδικότητα τους και δεν πρέπει να αρχίσουν από τόσο μικρά να αναρωτιούνται π.χ. για το πώς μπορούμε να κάνουμε επικλήσεις. Στα παιδιά λοιπόν προτείνω να μην τους βάζουμε να ασχολούνται αλλά φυσικά να συζητάμε. Αυτά στα λέει ένας δεκαεννιάχρονος που ασχολείται συστηματικά από τα δεκατέσσερά του. (Τα τελευταία, για τα παιδία πήγαιναν στην παρατήρησή σου για τα παιδία που έβαζα τα γυαλιά στους μεγαλύτερους. Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να συζητήσεις με τα άτομα της ηλικίας σου στο σχολείο?)
«υπάρχει σωστή ηλικία ή είναι εντελώς
υποκειμενικό?»
Νομίζω πως απαντήθηκε με τα γραφόμενά μου.
«υπάρχουν άτομα
κατά την γνώμη σας που δεν θα έπρεπε ποτέ να
ασχοληθούν με την τέχνη?»
Δεν μπορούμε να το κρίνουμε αυτό.
Αυτά
-
Θα ήθελα εκ των προτέρων να ζητήσω συγγνώμη σε όσους χαλαστούν για την παρέμβαση μου στο παραμύθι. Τελευταία απλός με έχει πιάσει μια μανία να κάνω παρωδίες.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια όμορφη κοπέλα που οι φίλοι της την έλεγαν κοκκινοσκουφίτσα μιας και είχε μια πανέμορφη κόκκινη κάπα που της την είχε κάνει δώρο η για-για της που έμενε σε ένα απομονωμένο σπιτάκι έξω από το χωριό και μετά το Παλιό Δάσος. Η κοκκινοσκουφίτσα ήταν η πιο όμορφη κοπέλα του χωριού. Η λευκή της επιδερμίδα, σαν το χιόνι που έπεφτε στην παγωμένη γη. Τα κατακόκκινα χείλη της, σαν πύρινες γλώσσες από τα βάθη της Γης. Τα καστανόξανθα μαλλιά της, σαν τις πρωινές αχτίδες του ηλίου. Τα μάτια της, ήταν μπλε σας την απύθμενη θάλασσα. Είχε μία ξωτική έως και δαιμονική ομορφιά που έβγαζε στο προσκήνιο του ανθρώπινου μυαλού το πάθος, την λαγνεία και όλα αυτά τα συναισθήματα που σε καταδικάζουν σε έναν ατελείωτο βασανιστήριο στην ζωή και στον θάνατο.
Μια μέρα λοιπόν, η μητέρα της, της είπε να πάει στην για-για της ένα καλάθι με καλά από την γειτονική πόλη. Έτσι η κοκκινοσκουφίτσα έβαλε ένα λευκό αέρινο φόρεμα που ήταν λες και το είχε υφάνει η ίδια η Αράχνη που καλύτερη της ήταν μόνο η θεά Αθηνά, από πάνω φόρεσε την κατά-κόκκινη κάπα της, πείρε το καλάθι και ξεκίνησε. Φεύγοντας από το σπίτι η μητέρα της, της φώναξε να μείνει στον καινούργια δρόμο και να μην πάει από το παλιό μονοπάτι που οδηγεί μέσα από το Παλιό Δάσος γιατί εκεί τριγυρίζουν πλάσματα βγαλμένα από τους πιο σκοτεινούς εφιάλτες.
Έτσι ξεκίνησε, προχωρώντας στο χωριό τραγουδούσε έναν πολύ παλιό και όμορφο σκοπό που στο άκουσμα του νόμιζες πως οι σειρήνες του Οδυσσέα ήρθαν για να πλανέψουνε τους ανθρώπους. Το βήμα της, ζωηρό και πηδηχτό αλλά ενώ ήταν τόσο αθώο και παιδικό τόσο σου έμοιαζε με τον χορό κάποιας λάμιας που ήρθε να ρουφήξει τους χυμούς των άτυχων ανδρών που θα βρεθούν στον δρόμο της. Το άρωμα της ήταν μεθυστικό σαν το άρωμα του ομορφότερου λουλουδιού που όμοιό του δεν έχει δει ούτε μυρίσει άνθρωπος. Βγήκε από το χωριό και συνέχισε στον καινούργιο χωμάτινο δρόμο.
Κάποια στιγμή λοιπόν έφτασε σε μία διασταύρωση. Από την μία ήταν ο καινούργιος δρόμος που έκανε τον κύκλο του δάσους και από την άλλη ήταν ο άλλος που περνούσε από την καρδιά του Παλιού Δάσους. Η κοκκινοσκουφίτσα με ένα χαμόγελο αυτοπεποίθησης ξεκίνησε με αποφασιστικό βήμα αλλά με την ίδια χάρη να προχωρά στον παλιό δρόμο. Ο Ήλιος είχε σχεδόν πέσει και η κοκκινοσκουφίτσα ακόμα δεν ήταν ούτε καν στην μέση στη μέση του δάσους μιας και χάζευε με την παρθένα ομορφιά τούτου του τόπου που μόνο οι μάγισσες και τα πλάσματα του δάσους την έχουν δει. Το φως πια είχε πέσει και η μοναδική εστία φωτός ήταν τα αστέρια, το φεγγάρι και ένα φανάρι που είχε πάρει αν αργούσε να φτάσει πάλι στο χωριό. Κάποια στιγμή λοιπόν έφτασε στο κέντρο του δάσους. Εκεί υπήρχε ένας λόφος που μόνο από εκεί μπορούσε να περάσει το φως του έναστρου ουρανού. Όταν έφτασε στην κορυφή του λόφου είδε ένα παλιό πέτρινο κατασκεύασμα. Πήγε κοντά και το παρατήρησε. Ήταν ένα άγαλμα μίας γυμνής γυναίκας που φορούσε μόνο μία κάπα και στα μαλλιά της ήταν μία τιάρα από αστέρια. Στο ένα χέρι της βάσταγε ένα μαχαίρι και στο άλλο ένα κεφάλι από έναν άνθρωπο. Η κοκκινοσκουφίτσα δεν τρόμαξε από το παράξενο αυτό άγαλμα της φριχτής αυτής θεάς και προχώρησε. Κατεβαίνοντας τον λόφο άκουσε έναν θόρυβο από πίσω της. Γύρισε απότομα λέγοντας βιαστικά μία φράση που ακούστηκε σαν απειλή. Ήταν ένα αλλόκοτο πλάσμα. Ήταν ένας δίποδος λύκος. Εκείνη τον χαιρέτησε, αυτός ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και την ρώτησε που πήγαινε. Η κοκκινοσκουφίτσα του είπε ότι πήγαινε στην καλή της την για-για πού έμενε σε ένα σπιτάκι έξω από το Παλιό Δάσος. Εκείνος της είπε πως κακώς πείρε τον δρόμο του δάσους. Την αποχαιρέτησε με μία βαθιά υπόκλιση και έφυγε. Η κοκκινοσκουφίτσα τότε συνέχισε τον δρόμο της.
Η ώρα κυλούσε αλλά τελικά βγήκε από το δάσος. Με το που βγήκε είδε το σπιτάκι της για-γιας της και με το γνωστό ζωηρό της βήμα έφτασε στην πόρτα. Χτύπησε τρεις φορές και έσπρωξε την πόρτα. Μπήκε μέσα και είδε την για-για της στο κρεβάτι. Ήταν βαριά άρρωστη μα ένα από τα καλά της πόλης που ήταν μέσα στο καλάθι ήταν φάρμακο. Η κοκκινοσκουφίτσα της είπε για το ταξίδι της και την ρώτησε για το άγαλμα. Η για-για της, της είπε ότι αυτό ήταν το άγαλμα μιας θεάς της παλιάς θρησκείας. Ήταν τόσο παλιό που ούτε η για-για της για-γιας της δεν ήξερε πότε φτιάχτηκε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι σύμφωνα με τον μύθο αυτή η θεά μία φορά κάθε τριακόσια ζητά μία θυσία για να κρατήσει τα πλάσματα του Παλιού Δάσους μέσα στο δάσος. Επίσης όπως είναι σαφές τα πλάσματα του δάσους την προσκυνάνε σαν βασίλισσα. Η για-για της, της είπε πως είναι πολύ μεγάλη πια και το φάρμακο δεν θα κάνει τίποτα. Είναι ώρα να αποσυρθεί από την μεγάλη σκηνή της παράστασης της ζωής. Της έδωσε ένα κόκκινο μαντίλι που είχε κάτι μέσα. Τότε η πόρτα άνοιξε και μπέικε μέσα ένας κυνηγός. Φώναξε στην κοκκινοσκουφίτσα να κάνει πίσω γιατί αυτό το πλάσμα δεν ήταν η για-για της, ήταν ο κακός λύκος. Η κοκκινοσκουφίτσα έκανε πίσω και ο κυνηγός έριξε με το όπλο του και σκότωσε το πλάσμα αυτό. Η κοκκινοσκουφίτσα του είπε για το άγαλμα και κυνηγός της είπε να τον πάει εκεί για να το καταστρέψει. Έτσι έφτασαν μπροστά στο άγαλμα. Ο κυνηγός είχε μαρμαρώσει με την δαιμονική ομορφιά της παλιάς θεάς. Γύρισε να δει την κοκκινοσκουφίτσα και την είδε γυμνή μπροστά του. Αυτός ήταν μαρμαρωμένος και δεν μπορούσε να αντιδράσει. Αυτή τον φίλησε και τον έριξε πάνω στον βωμό που υπήρχε μπροστά από το άγαλμα. Τον έγδυσε και ανέβηκε πάνω του. Αφού του έκανε ένα μανιασμένο έρωτα και αφού τελείωσε η πράξη ο κυνηγός κατάλαβε πως η κοκκινοσκουφίτσα ήταν στην πραγματικότητα τη παλιά αυτή θεά. Τότε η κοκκινοσκουφίτσα άρχισε να λέει κάποια παράξενα λόγια, σαν διατάγματα. Πήρε το μαντίλι και από μέσα του έβγαλε ένα μαχαίρι που του το έμπηξε στην καρδιά του. Τα μάτια της τώρα έλαμπαν με ένα αλλόκοτο φως, ήταν σαν δύο γαλάζιες φλόγες να είχαν πάρει την θέση των ματιών της. Σηκώθηκε, ντύθηκε, πείρε το καλαθάκι της και επέστρεψε στο χωριό και στην μητέρα της. Κανείς ποτέ δεν το έμαθε αυτό. Μόνο η για-για της και η εγγονή της το ήξεραν. Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
-
Τσεκάρεται μία αυτόν εδώ John Truth
Είναι ένα blog που βρήκα. Λέει αρκετά καλά (αλλά θεωρητικά) πράγματα.
Κάπου αναλύει και την δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη.
-
Κοίτα να δεις. Το να έχουν ανακαλύψει ζωή σε άλλον πλανήτη δεν το νομίζω γιατί ακόμα δεν έχουμε βρει πλανήτη που να μπορεί να φιλοξενήσει γενικά την ζωή. Είτε θα είναι πολύ μακριά ή πολύ κοντά στον ήλιο του εκάστοτε συστήματος, είτε δεν θα περιστρέφεται γύρο από τον άξονά του κ.α. 100% σίγουρος δεν είναι κανείς για τίποτα και θέλω να με πιστέψεις. Πόσο μάλλον οι επιστήμονες που αν δεν αποδείξουν κάτι δεν το πιστεύουν (ή τουλάχιστον δεν το αναφέρουν γενικά).
Από επιστημονικής άποψης δεν μπορώ να σου πω ότι δεν είμαστε μόνοι. Από την άλλη το σύμπαν είναι τόσο μεγάλο που είναι κουτό να νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι. Και ρωτώ εγώ. Αν είμαστε απλός ένα σφάλμα? Τέλος πάντων. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχουμε γείτονες. Μέχρι λοιπόν να αποδείξουμε ότι έχουμε γειτονάκια οι επιστήμονες θα λένε ότι είμαστε μόνοι.
Τέλος, δεν είπε κανείς ότι έχουμε καμιά μεγάλη τεχνολογία. Το ότι τώρα μάθαμε γι’ αυτό το βακτήριο (το όνομα του είναι «GFAJ-1») υπάρχουν δεκάδες λόγοι και κανείς τους δεν θα είναι σίγουρα ο πραγματικός.
Πάντως, από την γνώση μου στην τεχνολογία και στις επιστήμες μπορώ να σου με μεγάλη βεβαιότητα ότι ακόμα και αν μας δίνουν μόνο το 0.01% αυτών που ξέρουν και κρατάνε το 99.99% για την αφεντιά τους, είμαι πάρα, μα πάρα πολύ δυσαρεστημένος με τους αργότατους αυτούς ρυθμούς που πάμε.
Το GFAJ-1:
-
Συμφωνώ. Ξέρεις τι είναι να βάζεις ένα ακόμα στοιχείο στην γκάμα των είδη βασικών στοιχείων για την ύπαρξη ζωής? Πια μπορεί να βρούμε ζωή (μιλώντας για βακτήρια πάντα) σε πλανήτες που έχουμε είδη αποκλείσει.
-
Μόλις το είπαν στο MEGA. Μιλάμε για βακτήριο σε λίμνη από αρσενικό που αλλάζει ριζικά την άποψή μας για τα βασικά στοιχεία για την ζωή στο κόσμο.
-
Μην αγχώνεσαι. Και εγώ με αυτήν την άποψη είμαι.
-
Μου θυμίζει μια ιστορία (παρόμοια) που είχαμε κάνει στην Γ’ Λυκείου. Μικρή ιστορία με Μεγάλες και ισχυρές εικόνες και συναισθήματα.
-
Θέμα είναι η είδηση ότι η Αμερικανική Εταιρεία Διαστήματος πρόκειται να ανακοινώσει σημαντικές πληροφορίες στο θέμα της Αστροβιολογίας για εξωγήινη ζωή. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι βρήκαμε πλασματάκια στυλ ΕΤ ή “Mars Attacks”. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι είναι τεχνάσματα για να απομακρυνθούν πιστοί από τις θρησκείες τους. Άλλοι πάλι λένε ότι απλός έχουμε νέα για διάφορα νέα βακτήρια που μπορούν να επιβιώσουν σε όχι γήινες συνθήκες.
Το link από κάτω έχει πληροφορίες για την δήλωση που πρόκειται να γίνει σήμερα. Σχολιάστε και αν θέλετε στοιχηματίστε για την πιθανή απάντηση της NASA. Αφού ανακοινωθεί το νέο θα συνεχιστεί η συζήτηση σχολιάζοντας τα δεδομένα πια από την ίδια την NASA.
Υ.Γ. 1)Ελπίζω να το έχω βάλει στο σωστό σημείο. Αν ταιριάζει κάπου αλλού παρακαλώ κύριοι συντονιστές να του αλλάξετε θέση.
2) Ελπίζω το "'Εκτακτων να γράφεται έτσι.
-
Λοιπόν, η γνώμη μου δεν λέει κάτι καινούργιο σε αυτό το θέμα. Απλά θα το δώσω λίγο πιο επιστημονικά (σύμφωνα πάντα με την δικιά μου οπτική γωνία):
Πραγματικότητα: Το σύνολο των στοιχείων που ταυτίζονται με την άποψη μας για όσα πράγματα μπορούμε να σχολιάσουμε. (π.χ. η άποψη μας για το χρώμα των μαλλιών μας)
Αυτό το σύνολο είναι η άποψή μας για τον κόσμο. Κοινός αυτό είναι ένα σύμπαν. Κάθε τι που μπορεί να έχει άποψη για οτιδήποτε έχει και μία Πραγματικότητα. Όπου Πραγματικότητα==Διάσταση.
Παράλληλοι κόσμοι==Πάνω από μια Πραγματικότητες. Άρα εγώ π.χ. μπορώ να βρίσκομαι σε πολλές πραγματικότητες και στην κάθε μία να δρω διαφορετικά. ...
Φαντασίωση: Ένα σκαρίφημα μίας επέκτασης της πραγματικότητας.
Ένα πρόπλασμα που περιέχει τις γενικές γραμμές ενός συνόλου που στην πραγματικότητά μου είναι ένα υποσύνολο.
Αν αυτά τα βάλεις σε τρεις άξονες θα δημιουργηθούν πολλά επίπεδα (ένα για κάθε πραγματικότητα) που θα εφάπτονται σε σημεία, ευθείες ή και επιφάνειες. Τα κοινά αυτά σημεία είναι οι χρυσές τομές που έχουν προαναφερθεί.
Μία λοιπόν φαντασίωση μπορεί να αλλάξει τόσες πραγματικότητες όσες και οι πραγματικότητες που εφάπτονται με το υποσύνολο αυτό. Φυσικά θα υπάρχει και κάποιο σφάλμα λόγο του ότι ο κάθε ένας δεν θα έχει όλη την επιφάνεια της φαντασίωσης μέσα στην πραγματικότητα του αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει την παρούσα στιγμή.
Άρα ναι. μπορεί να αλλάξει χιλιάδες πραγματικότητες.
-
Είμαι βαθύτατα συγκείμενος που ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα έκανε αυτή την κίνηση.
Έκανε ένα signle με το όνομα “This Is The Time”. Τα κέρδη του single αυτού θα πάνε στην WWF.
Είναι ένα πολύ καλό κομμάτι, από στίχους αλλά και από μουσική. Σας το προτείνω.
-
Γεια σου Anoubis. Ελπίζω να βρεις αυτά που ζητάς στο forum. Αυτό που θέλω να σε παρακαλέσω είναι να γράφεις ελληνικά. Αυτά. Να τα περνάς καλά.
-
Εδώ τελειώνει το "ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΔ". Αυτό το κεφάλαιο είναι μικρό (συγκριτικά με τα άλλα) διότι ο Αλέξανδρος (ο μεγάλος) δεν έχει να μεταδώσει στον Αλέξανδρο (τον μικρό) κάποια άλλη γνώση, απλά με λίγα λόγια του εξιστορεί τα 53 τελευταία χρόνια της ζωής του.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
«1957-2010»
Ο Απόστολος είχε παντρευτεί ήδη την Ιωάννα και στις 18 Απριλίου γεννήθηκε ο Γιαννάκης. Ο πατέρας σου. Μετά από τρία χρόνια γεννήθηκε όμως άλλο ένα παιδί που δεν το ξέρεις. Γεννήθηκε η Ελενίτσα. Η οποία έφυγε για την Ινδία να βρει την Φώτιση. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω. Τα χρόνια κύλησαν ήρεμα και όλοι χαίραμε άκρας υγείας. Εγώ όμως μετά από τόσο μεγάλη θλίψη με το κλείσιμο της Ακαδημίας δεν μπορούσα να την βλέπω μαζί με τον ναό να σαπίζουν, έτσι γύρισα στην Ελλάδα. Πήγα στο σπίτι μας και το άνοιξα. Έκλαψα αλλά τα δάκρυα δεν φέρνουν πίσω τίποτα, έτσι έκατσα στο σπίτι με την Ελένη μου. Ο πατέρας σου παντρεύτηκε το 79’ και το 80’ γεννήθηκες. Όταν έμαθα ότι γεννήθηκες και το ότι θα σε βαπτίζανε στον Ναό του Φωτός με το όνομα Αλέξανδρος τότε ένα σκίρτημα αισθάνθηκα στην καρδιά μου. Πήρα το αεροπλάνο και ήρθα στην βάπτισή σου. Βλέπεις εγώ ήμουν ο Ιερέας και βοηθοί μου ο Ηλίας και ο Αριστοτέλης (άσχετα που μόνο εγώ το έβλεπα μετά την συμφωνία). Μετά ξέρεις την συνέχεια. Το 2007 οι γονείς σου (σε μυστική αποστολή του MSM που είχε ξαναφτιάξει ο παππούς σου ) πνίγηκαν στο ναυάγιο του Sea Diamond στην Σαντορίνη (φυσικά δεν το έμαθε ποτέ κανείς). Έτσι μεγάλωσες με τον παππού σου. Μέχρι που εγώ τώρα που τα γράφω αυτά πεθαίνω από καρκίνο στα κόκαλα με αβάσταχτους πόνους. Πάλι καλά η Ελενίτσα έχει ενωθεί καιρό τώρα με το φως και δεν πονάει μαζί μου. Έτσι σήμερα 5 Αυγούστου 6 το πρωί θα αφήσω την τελευταία μου πνοή στο σπίτι μου στην Απάνω Μεριά της Σαντορίνης. Αλλά δεν θα την αφήσω άσκοπα.
Σκέψου όσα σου είπα.
«Αφουγκράσου την μελωδία του κενού. Μην φοβάσαι. Στάσου. Ποτέ πια δεν θα είσαι μόνος. Δες από τα μάτια μου. Άγγιξε από τα χέρια μου. Άκου από τα αφτιά μου. Γεύσου από το στόμα μου. Μυήσου. Γίνε εγώ.»
ΤΕΛΟΣ
«Παππού μου. Παππού μου. Πόσο σε είχα παρεξηγήσει. Πόσο πολύ θα ήθελα να σε αγκαλιάσω.» Ένα μαύρο δάκρυ σαν κενό στον Μέγα Κώδικα του Σύμπαντος κύλησε και έπεσε στο βιβλίο.
«Έλα. Αγκάλιασε με.»
«Δεν θέλω να σε χάσω.»
«Δεν έχω πολύ χρόνο. Σε λίγο θα σβήσω. Αλλά μην ξεχάσεις ποτέ. ΕΙΜΑΣΤΕ σχεδόν ΕΝΑ. Γίνε ο Αλέξανδρος Πανσπέρου ΙΙ γιατί τότε θα είμαστε μαζί και ο χρησμός θα βγει αληθινός».
Και άλλο ένα δάκρυ κύλησε, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Ήταν χρυσό. Ολοφώτεινο. Σαν ένας μικρός ήλιος. Και έπεσε στο βιβλίο. Αλλά δεν απορροφήθηκε. Το εκκρεμές άρχισε να κινείτε, ο πίνακας quartz άρχισε να δονείτε.
Τελικά αυτό ήταν το τέλος ή η αρχή.
Αυτό ήταν. Ελπίζω να σας άρεσε. Δεν ξέρω αν θα γράψω την συνέχεια (το τι θα κάνει ο Αλέξανδρος (ο μικρός)) μιας και οι διακοπές μου τελειώνουν και αρχίζει η εξεταστική από πρώτη του μηνός. Περιμένω σχόλια.
Νεκρονομικόν: Το Μονοπάτι Του Μαύρου Θεού
in Γενικά Θέματα
Posted
Αν έχεις πίστη σε αυτό που κάνεις, τότε θα δεις αποτελέσματα.Θέληση και φαντασία. Αν ψάχνεις αποδείξεις, τότε ασχολήσου λ.χ. με την φυσικήκαι όχι με την τέχνη της μαγείας. Πάντα φιλικά.
Α και irenicus, έγραψες πάλι! Άλαλα τα χείλη (μου)!