[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2β

 

«1944-1947»

 

 

 

 

Έτρεξα λοιπόν και τον αγκάλιασα, αλλά εκείνος δεν έκανε τίποτα, σαν άγαλμα. Ακόμα και στον αδελφό του παγωμένος στάθηκε. Το μόνο που έκανε ήταν να πάει από το «σφραγισμένο δωμάτιο» στο κέντρο του κόσμου. Και τον ακολούθησα μόνο εγώ. Και όταν φτάσαμε ακριβός στο κέντρο έκατσε κάτω και μίλησε. Είπε ότι μεγάλο κακό ετοιμάζεται. Κάποιοι δεν θέλουν την ύπαρξη της Ακαδημίας αλλά, είπε ότι εκείνος θα με βοηθήσει να πολεμήσουμε Αυτούς. Τον ρώτησα για τον αν θα περιμένουμε βοήθεια από του διοικητές της Ιεραρχίας, αλλά εκείνος μου είπε ότι μας έχουν ξεγράψει. Τότε τον ρώτησα το ποιοι ήταν Αυτοί και εκείνος μου είπε απλά «Αυτοί». Φεύγοντας εγώ, φανερά νευριασμένος μου είπε ότι πρώτα θα χυθεί αίμα και μετά θα παλέψουμε.

 

 

 

 

Οι μέρες κύλισαν γαλήνια κάναμε μαθήματα, εξετάσεις κ.α. εγώ όμως προετοιμαζόμουν για την μεγάλη μάχη. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης με είχε αναλάβει αποκλειστικά με αποτέλεσμα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα να μπορώ να κάνω πράγματα τα οποία δεν μπορούσα να φανταστώ. Μέχρι εκείνη την στιγμή.

 

 

 

 

Μέχρι το θλιβερό αυτό καλοκαίρι του 1947. Ξαφνικά ένας-ένας οι μαθητές πέθαιναν. Για καλή μας τύχει μέσα στην ατυχίας μας δεν κατηγορήθηκε η Ακαδημία για τίποτα. Κάθε μέρα είχαμε και από έναν τουλάχιστον θάνατο. Δεν άντεχα άλλο. Ρώτησα το Φως πόσο ακόμα αίμα πρέπει να χυθεί για να μάθω, και τότε. Και τότε το Φως μέσα από το άγαλμα του Μέγα Ιππότη μίλησε. Μίλησε και είπε πως ήρθε η ώρα για την μεγάλη μάχη. Αλλά δεν θα είναι και η τελευταία μου. Τότε ήρθε ο Αριστοτέλης και με πήγε στο κέντρο του κόσμου. Εκεί διαλογιστήκαμε, και είδαμε. Τα μύρια σκαλιά προς τον κόσμο του Αυτών. Τα κατεβήκαμε χωρίς να σταματήσουμε πουθενά. Μέχρι που φτάσαμε στο τέρμα. Ο κόσμος των Αυτών ήταν ότι πιο περίεργο έχει δει μάτι πλάσματος καμωμένο από το Φως. Τότε ήταν που ο Αριστοτέλης μου έδειξε το παλάτι Τους. Τρέξαμε ως εκεί. Τρέχαμε για εβδομάδες, πολεμήσαμε κάθε λογίς σκοτεινό πλάσμα που τύχαινε να ξέρω, μέχρι που. Μέχρι που φτάσαμε στο Παλάτι Τους. Οι φρουροί μας άφησαν να περάσουμε χωρίς να μας φέρουν αντίσταση. Εδώ θέλω να σου πω πως ήμασταν ντυμένοι όπως εκείνη την μέρα με την πύλη. Αφού περάσαμε τοις πύλες του Παλατιού Τους, είδαμε. Τους είδαμε να γλεντάνε. Ήταν πλάσματα που δεν ήξερα, αλλά μέσα σε αυτόν τον όχλο κατάφερα να διακρίνω πάρα πολλούς αρχαίους θεούς των ανθρώπων. Δεν θα ξεχάσω τον Λόκυ, των Νορβηγών που έπινε κρασί και από το μεθύσι δεν ήξερε τι έκανε. Τότε ο Αριστοτέλης φώναξε σε μια παράξενη και άσχημη γλώσσα και όλοι σταμάτησαν. Έκατσαν στις καρέκλες του και από τον διάδρομο ξεπρόβαλε ένας πανέμορφος άντρας. Ήταν σαν κλασσικός ήρωας της μυθολογίας, αλλά η ομορφιά του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά από το κάλυμμα μιας σκοτεινής καρδιάς. Μας συστήθηκε και είπε ότι τον έλεγαν EL Miakra Zxenth F’Thlhy. Φυσικά δεν τον γνώριζα αλλά του ζήτησα τον λόγο που γίνεται όλο αυτό. Και εκείνος απάντησε. Είπε πως δεν πρέπει να υπάρχουν πλάσματα που να ξέρουν όλα τα μονοπάτια διότι τότε θα δημιουργηθεί ένα κίνημα από πλάσματα που δεν θα έχουν ανάγκη κανέναν άλλο παρά μόνο τον ίδιο τον Δημιουργό. Συνέχισε και είπε ότι δεν ήταν δικιά του επιλογή. Έγινε απλά το έβδομο συμβούλιο διοικητών κόσμου (είναι ένα συμβούλιο που αποτελείτε από όλους τους θεούς όλων των πλασμάτων από όλον τον κόσμο εκτός φυσικά του Θεού. Εκτός του Φωτός) και απεφάνθη ομόφωνα ότι όσοι λαμβάνουν αλλά και διαδίδουν τέτοια γνώση πρέπει να θανατωθούν. Του επιτεθήκαμε αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ήταν όλοι τους σαφώς πιο δυνατοί. Τότε το έκανα. Έκανα αυτό που δεν ξέρω αν έπρεπε. Έκανα την συμφωνία…

 

 

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

διάβασα λίγο αλλά μ' άρεσεεεεεεεεεεε.... πολύ καλό....

 

καλά τον όνομα δαύτο, Εβαζακέγ... κάτι τέτοιο πώς σου ήρθε; Είναι αληθινό;

 

Βασικά σε ευχαριστώ πολύ. Εζαβακέγγ παιδάκι μου λέγεται ο άνθρωπος (άνθρωπος, ναι, τες πα) Είναι πολύ μα ΠΟΛΥ μεγάλη ιστορία. Όσο αληθινό είναι αυτό το όνομα άλλο τόσο είναι αυτή η ιστορία. Πάντως το όνομα ΕΖΑΒΑΚΕΓΓ (το έγραψα με κεφαλαία γιατί δεν ξέρω που τονίζεται) ας πούμε ότι μου έχει "φανερωθεί", όπως άλλωστε και το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας αυτής.

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

Η συνέχεια.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2α

 

«1944-1947»

 

 

 

 

 

 

 

Η αδελφή μου το 1943 είχε ερωτευτεί έναν Γερμανό στρατιώτη, τον Carl. Έτσι όταν την πρωτομαγιά που ήταν στην Αμερική πήγανε βόλτα μαζί τον μικρό Μάρκο με το αυτοκίνητο του Carl, τους στήσανε κάποιοι από την διπλανή πόλη μπλόκο και τους σκότωσαν. Η αδελφούλα μου πέθανε μόλις 32 χρονών και ο μικρός μου Μάρκος 8. Όμως ενός κακού μύρια έπονται, και έτσι μετά από δύο μήνες νέα τραγωδία μας βρήκε. Άγνωστοι ανατίναξαν το κτήριο της MSM με αποτέλεσμα να πεθάνουν οι τέσσερις άντρες με τις γυναίκες τους. Βουτήξαμε στο πένθος. Ξαφνικά από εκεί που τα είχαμε όλα σαν μια κατάρα βαριά να έπεσε στα κεφάλια όλων μας και είχαμε πιάσει πάτο.

 

 

 

 

Εγώ απελπισμένος έψαχνα να βρω το γιατί. Είχα κυλήσει στην τρέλα, ώσπου είδα την Ελένη, την Ελενίτσα μου. Εκείνη με πήρε και με σήκωσε όρθιο στα πόδια μου. Αν δεν ήταν εκείνη εγώ θα είχα σαλέψει. Αντίστοιχα και η Αθηνά στον Ηλία. Μετά εγώ και ο Ηλίας ήρεμοι πια μπορούσαμε να βοηθήσουμε τον Αριστοτέλη να το ξεπεράσει, μιας και τον θάνατο δεν τον ξεχνάς ποτέ. Σου σημαδεύει την ψυχή και μερικές φορές και το σώμα σου. Εκείνη ήταν η στιγμή που είπα ότι τώρα ήρθε η ώρα να πατήσω στα πόδια μου. Και έγινα σκληρός, εγωιστής και όλα όσα δεν ήθελα να γίνω μέχρι. Μέχρι που μετά από έναν μήνα βρήκαμε τον Αριστοτέλη κάρβουνο μπροστά από τον μεγάλο πίνακα από quartz που είχα στο γραφείο. Κανείς δεν κατάλαβε πως έγινε κάρβουνο. Μόνο εγώ, ο Ηλίας και η Ελένη καταλάβαμε το τι είχε γίνει. Ο Αριστοτέλης τον τελευταίο καιρό έλεγε πως θα βρει έναν τρόπο να επικοινωνήσει με τους γονείς του. Έτσι πιστεύουμε ότι άνοιξε μία πύλη για τον κόσμο των ψυχών αλλά κάτι δεν πήγε καλά. Το σπίτι δεν είχε κανένα πλάσμα υλικό ή άυλο και γενικά καμία ενέργεια δεν το περιέβαλε που να μην γνωρίζουμε την φύση και την προέλευσή της. Η απάντηση μου δόθηκε μετά από λίγο καιρό.

 

 

 

 

Λίγο πριν παντρευτώ είχα μαζί με τον Αριστοτέλη φτιάξει τον ιερό ναό του Φωτός, ακριβός δίπλα στο σπίτι μου. Εκεί παντρεύτηκα, στον ναό αυτό με ιερέα τον Αριστοτέλη (αν και όταν ήμασταν μικροί εγώ είχα αναλάβει τον πνευματικό δρόμο και ο Αριστοτέλης τον «πολεμικό»). Όταν πέθαναν η αδελφή μου, ο Μάρκος, ο Carl και ύστερα οι γονείς μας τους θάψαμε στο νεκροταφείο του ναού με ιερείς εμένα και τον Αριστοτέλη. Όμως όταν πέθανε ο Αριστοτέλης τον έβαλα σε μία σαρκοφάγο που την τοποθέτησα στην κρύπτη την ιπποτών του Φωτός μέσα στο μυστικό ιερό του ναού κάτω από το άγαλμα του Μέγα Ιππότη του Φωτός Λάνσελοτ. Όταν λοιπόν πέρασα το άγαλμα του Μέγα Ιππότη «είδα». Είδα τον Αριστοτέλη να ενώνεται με το φως, αποτέλεσμα δε να καεί το υλικό του σώμα αλλά η ψυχή του να γίνει ένα με το φως κάνοντάς τον Άγγελο του Φωτός.

 

 

 

 

Τότε εγώ όλο χαρά τον εναπόθεσα στην υποδοχή της σαρκοφάγου με δόξα και τιμή και βγήκα στους δρόμους όλο χαρά. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί. Αφού καθαρίστηκα σώμα και ψυχή για έναν μήνα για να είμαι αντάξιος φορέας τέτοιας γνώσης είδα όραμα. Είδα ένα μεγάλο κτήριο με τρεις άντρες να το προσέχουν, έξω κέρβερος ένα σύμβολο το προστάτευε από τους έχοντας θέση εκεί και από πάνω από το κτίριο ΤΟ ΦΩΣ να το λούζει. Εγώ λοιπόν μετά το πέρας του οράματος πήγα στο άνω ιερό που έχει μπροστά του τον Μέγα Ιππότη που υποκλίνεται στο Φως και πήρα όρκο. «Εγώ ο Αλέξανδρος Πανπέρου θα υπηρετώ το Φως αιώνια μέχρι αυτό να με απαλλάξει από τα βάρη των καθηκόντων μου. Και εγώ θα δημιουργήσω ακαδημία που στόχο θα έχει την διαιώνιση της πάσας γνώσης και την δημιουργία νέων ιπποτών αξιότερων του εαυτού μου, που θα μπορούν να σε υμνούν και να σε δοξάζουν μέγα ζωοδότη, ω εσύ Φως.» Και το μέρος σείστηκε, και φως εμφανίστηκε από τα μάτια του Μεγάλου Ιππότη και φωνή ακούστηκε και είπε «Εσύ, Αλέξανδρε Πανσπέρου Πρώτε, εσύ θα δημιουργήσεις την Ακαδημία σύμφωνα με την διδασκαλία της αλήθειας. Εσύ, θα διδάξεις στους νέους όλα τα μονοπάτια και οι καλύτερη θα μπουν στον εσωτερικό κύκλο, στην ΠΑΛΛΑΔΑ». Και το φως έλαμψε πιο πολύ, και δεν έβλεπα μπροστά μου, όλα άσπρισαν και μεγάλο βουητό ακούστηκε και. Όλα σώπασαν, βρήκα τον εαυτό μου πεσμένο στο ιερό του ναού, αλλά όλα γύρω μου ήταν πια φωτεινά.

 

 

 

 

Όταν πήγα σπίτι τα είπα όλα στην Ελένη και αυτή με αγκάλιασε και μου είπε ότι θα είναι για πάντα στο πλάι μου. Έτσι ξεκίνησα την δημιουργία της Ακαδημίας. Και έτσι έγινε μετά από μερικούς μήνες ήταν έτοιμη. Η ΑΓΑΔ (Ακαδημία Γνώσης Αλήθειας και Διδασκαλίας) ήταν έτοιμη. Όταν την είδα ολοκληρωμένη αισθανόμουν ευλογημένος. Είχε γίνει δίπλα από μια μεγάλη λίμνη, σε ένα μέρος που ακόμα δεν ήταν κατοικήσιμη. Είχα την επιθυμία να μοιάζει με την Εθνική Βιβλιοθήκη στην Αθήνα. Έτσι και έγινε, τουλάχιστον εξωτερικά. Το μπροστινό μέρος του της ήταν ολόιδιο με την διαφορά ότι υπήρχε ένα μεγάλο άγαλμα της Ιερογλυφικής Μονάδας του Δρ. John Dee. Αφού έμπαινες μέσα το μάτι σου άνοιγε. Υπήρχε μία αίθουσα που δεν είχε τίποτα, λειτουργούσε σαν αφετηρία. Από εκεί μπορούσες να πας στην βιβλιοθήκη η οποία ήταν η παρών αίθουσα και οι δύο εσοχές ίδιου μήκους αλλά μισού πλάτους. Οι δύο αυτές αίθουσες περιείχαν βιβλιοθήκες και αναγνωστήρια. Μπορούσες εκεί να βρεις σχεδόν κάθε βιβλίο που ενδιέφερε την Ακαδημία. Αν κάτι δεν υπήρχε, έπαιρνες έναν κατάλογο από την γραμματεία και έβαζες το βιβλίο που έλειπε. Αυτό τον κατάλογο τον έδινες στην γραμματεία η οποία με την σειρά της τον έδινε στο τέλος της ημέρας στον αρμόδιο για τα βιβλία και αν κατά την κρίση του ενδιέφερε την Ακαδημία τότε το φέρναμε. Η γραμματεία ήταν όπως έμπαινες στο δεξί σου χέρι. Τώρα, απέναντι από την κυρίως είσοδο υπήρχε μία πόρτα η οποία οδηγούσε στον προαύλιο χώρο. Αυτή όμως η πόρτα περικλειόταν από μια μεγάλη διπλή σκάλα η οποία ενώνονταν λίγο πιο πάνω και μπορούσες να δεις έναν μεγάλο πίνακα με τον Λάνσελότ και τον Μέρλιν να υποκλίνονται στο Φως. Δεξιά και αριστερά του επιπέδου αυτού υπήρχε σκάλα που σε οδηγούσε σε ένα εσωτερικό μπαλκόνι πάνω ακριβώς από την βιβλιοθήκη. Εκεί υπήρχαν οχτώ δωμάτια με έγγραφα που αφορούσαν διάφορες τέχνες. Σε κάθε δωμάτιο υπήρχε και διαφορετική τέχνη. Τέλος υπήρχε και μία κυκλική σκάλα η οποία οδηγούσε στο «σφραγισμένο δωμάτιο», αλλά γι αυτό θα μιλήσουμε αργότερα. Ο προαύλιος χώρος, ήταν ένας τετράγωνος χώρος (φυσικά χωρίς ταβάνι αλλά περιφραγμένος με πανύψηλους (20 μέτρα) τοίχους. Ήταν καταπράσινος. Εκεί είχαμε εκμεταλλευτεί το νερό της λίμνης ώστε να δημιουργήσουμε ένα ποταμάκι το οποίο να διαρρέει την αυλή. Εκεί κάπου στην μέση είχαμε δημιουργήσει μία πλατεία με κινέζικο στυλ στην οποία κάτω υπήρχε μια λίμνη. Τέλος έμεινε το «σφραγισμένο δωμάτιο». Εκεί είχαν πρόσβαση μόνο οι καθηγητές (δηλαδή τα μέλη της ΠΑΛΛΑΔΑΣ). Η πόρτα ήταν ξύλινη με ατσάλινες μπάρες και με μία πολύ παράξενη κλειδαριά την οποία την είχα δημιουργήσει όλοι μόνος μου. Το κλειδί έμπαινε αλλά αντί να το στρέψεις όλο μέχρι τέρμα (όπως γίνεται συνήθως) έπρεπε να στρέψεις το ¼ δεξιόστροφα, μετά να το κατεβάσεις κάτω στον μεταλλικό διάδρομο που υπήρχε, ύστερα στην δεύτερη τρύπα να το γυρίσεις κατά το ½ και να το κυλήσεις στον υπόλοιπο (οριζόντιο) μεταλλικό διάδρομο. Εκεί στην τελευταία τρύπα (στην οποία για να μπει θέλει λίγο παραπάνω πίεση) αντί να το γυρίσεις κι’ άλλο πρέπει απλά να το βγάλεις. Η δυσκολία της κλειδαριάς αυτής και ο λόγος που σου την αναφέρω είναι άκρος απαραίτητη, για λόγους που θα καταλάβεις εν καιρώ. Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο έβλεπες ένα στρογγυλό ξύλινο τραπέζι που στην μέση είχε ο σύμβολο του Ρόδου. Τέλος στο τραπέζι υπήρχαν φυσικά οι καρέκλες (οι οποίες ήταν κτιστές) και μπροστά από κάθε μία υπήρχε μία τρύπα. Εκεί έμπαινε το κλειδί του εκάστοτε καθηγητή. Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο. Κάπου παράμερα ήταν και μία κτιστή καρέκλα η οποία δεν είχε τραπέζι αλλά είχε μία τρύπα στο δεξί μπράτσο. Αν έβαζες εκεί την καρδία και ήσουν αγνός τότε τα μυστικά του φωτός θα γινόντουσαν δικά σου. Θα πήγαινες στο εσωτερικό της γης και καθαγιασμένος θα έβρισκες την κρυμμένη λίθο. Απ ότι κατάλαβες δεν μπορώ να σου πω το πώς και το τι, αλλά έτσι είναι τα πράγματα.

 

 

 

 

Έτσι άρχισα να μαζεύω κόσμο. Στην αρχή στη ΠΑΛΛΑΔΑ ήμουν μόνος μου, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη εξέφρασαν την επιθυμία τους να μπουν ο Ηλίας, η Αθηνά και η Ελένη. Φυσικά τους πέρασα από δοκιμασίες που ούτε εγώ δεν θα πέρναγα (φυσικά μιλάμε για δοκιμασίες πίστης προς το Φως), αλλά εκείνοι τις πέρασαν επιτυχώς. Έτσι γίναμε τέσσερις. Εγώ ανέλαβα την διοίκηση, ο Ηλίας την επίβλεψη του χώρου, η Αθηνά την γραμματεία και η Ελένη τα βιβλία. Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι πρώτοι μαθητές άρχισαν να έρχονται. Ήμασταν μία σχολή δωρεάν με πολύ γνώση. Τους πρώτους μήνες ερχόταν κάθε λογής άνθρωπος και ζητούσε ότι βιβλίο μπορείς να φανταστείς. Δεν μπορώ να ξεχάσω την μέρα που ένας γεράκος μπήκε μέσα και ζήτησε από την Αθηνά μία εφημερίδα! Ακόμα θυμάμαι το σαστισμένο βλέμμα της. Τέλος πάντων, μετά από μερικούς μήνες είχαμε τους σωστούς μαθητές. Άτομα που ήξεραν ότι εδώ δεν έχουμε εφημερίδες. Εγράφησαν δεκατέσσερα άτομα. Με την πρώτη μέρα άρχισε ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα που τους έδινε πολλές γνώσεις αλλά με μέτρο και σύνεση. Έτσι το καλοκαίρι του 45 είχαμε τα πρώτα χαρμόσυνα γέλια επιτυχίας των μαθητών μας. Πλέον είχαμε σαράντα-δύο μαθητές, όταν έγινε κάτι που δεν το περίμενε κανείς.

 

 

 

 

Ένας από τους μαθητές με ένα ξόρκι επίκλησης κατάφερε και άνοιξε μία πύλη στον αλλόκοσμο. Ο μαθητής αυτός δεν ήταν κάτι το απλό. Ήταν ο Ztranzi Micus, ο πατέρας του μάθαμε μεταγενέστερα ότι ήταν μέγας μάγιστρος στο τάγμα της Μαύρης Σελήνης, ένα από τα πλέον «μαύρα» τάγματα, το οποίο χάρης την άμεση μας επέμβαση έπαψε να υπάρχει. Μην ρωτήσεις πως. Απλός έπαψε. Ο μαθητής αυτός φορούσε και ένα δαχτυλίδι που (το οποίο ήταν του πατέρα του) είχε την μορφή μιας έλλειψης και πάνω της ήταν ένα ρουμπίνι σας κόκκινο δάκρυ που μάλλον χάρις αυτό κατάφερε και τη άνοιξε. Στο θέμα μας λοιπόν, αφού άνοιξε την πύλη τρέξαμε να βρούμε τρόπο να την κλείσουμε και τα περίεργα δεν έλεγαν να τελειώσουν. Η μαυρίλα από την πύλη απλωνόταν παντού, μέχρι που δεν είχα άλλη επιλογή. Επικαλέστηκα τους ιππότες του φωτός. (ήταν μία διαδικασία την οποία την ανακάλυψα σας παιδί. Όταν την νύχτα είχα «επισκέψεις» που δεν τις ήθελα τότε έκανα αυτήν την επίκληση ώστε να με προστατεύσουν). Και τότε, ησυχία. Και μετά χαλασμός, ο ουρανός σκοτείνιασε, λες και ερχόταν το ίδιο το Σκοτάδι, αχ και να ‘ξερα. Αλλά από τον Ιερό Ναό του Φωτός που ήταν δίπλα ξεπήδησαν δύο μαύρες σφαίρες. Δύο μικρές μαύρες τρύπες. Η μία στάθηκε πλάι μου και η άλλη μπήκε μέσα μου. Αμέσως ένοιωσα το φως να με αγκαλιάζει. Είδα Φως, Φως από Σκοτάδι. Και να, ένας μαύρος χιτώνας μύστου ντύθηκε πάνω μου. Και ασημένιο ραβδί ίσα με το μπόι νάνου κρατήθηκε από το χέρι μου με τον Ήλιο τον ίδιο στην κεφάλι του. Και δίπλα μου εμφανίστηκε άνθρωπος με ασημένια ιπποτική πανοπλία με το σύμβολο της ΠΑΛΛΑΔΑΣ, με δύο ολόχρυσα φτερά στην πλάτη και με ένα πελώριο σπαθί στο χέρι. Και με το σύνθημά του κλείσαμε μια για πάντα την πύλη. Και το ραβδί με τον χιτώνα χάθηκαν και ο Ιππότης Άγγελος του Φωτός έγινε ο άνθρωπος που πάντα ήξερα και πάντα αγαπούσα σαν αδελφό μου. Ο Αριστοτέλης επέστρεψε.

 

 

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

Λοιπόν. Η συνέχεια της νουβέλας. Επίσης να πω ότι η παρόν νουβέλα έχω σκοπό να γίνει μυθιστόρημα (περίπου 200 σελίδων). Όπως καταλαβαίνετε κάτι τέτοιο δεν μπορεί να "ανέβει" στο forum. Άρα, κάποια κομμάτια δεν θα εξηγηθούν. Π.χ. Στο ακόλουθο κομμάτι η επικοινωνία των φανταστικών φίλων του Αλέξανδρου όπως επίσης και το τι έκανε η MSM δεν θα εξηγηθούν για λόγους χώρου. Σε τέτοια σημεία θα βάζετε την φαντασία σας να δουλέψει και να ερμηνεύσει αυτά τα σημεία. Σε ορισμένα όμως σημεία φλυαρώ με πολλές λεπτομέρειες (όπως με το σπίτι του Αλέξανδρου) για να σας δώσω την εικόνα. Η συνέχεια λοιπόν:

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

 

«1930-1936»

 

 

 

 

Έτσι λοιπόν μεγάλωνα. Φυσικά σαν παιδί και σαν έφηβος έκανα και μερικούς φίλους, υπαρκτούς και μη (τουλάχιστον για την πραγματικότητα του ανθρώπινου όχλου). Φυσικά θα ξέρεις τον Ηλία και τον αδελφό του Αριστοτέλη Μαρμαρά. Ήταν οι καλύτεροί μου φίλοι. Ιδίως με τον Αριστοτέλη μας έδεναν πολλά. Ο Ηλίας ήταν κάπως πιο προσγειωμένος στην πραγματικότητα, τουλάχιστον μέχρι και το 1947, αλλά αυτά θα τα μάθεις σε λίγο. Λοιπόν όπως σου είπα είχα και αληθινούς και φανταστικούς φίλους. Στους φανταστικούς υπήρχαν δύο πλάσματα. Ο ένας ήταν ο Παρατηρητής. Δεν γνωρίζω ποια ήταν τα θέλω του από μένα αλλά μου έκανε παρέα όπου και αν πήγαινα. Τον είχα δει μερικές φορές, μην φανταστείς ότι τον είδα κανονικά σαν κάποιον άνθρωπο, το μόνο που έβλεπα ήταν μια σκιά στον τοίχο. Το σύνηθες φυσικά ήταν να τον αισθάνομαι όπου πηγαίνα. Ο άλλος τώρα ήταν ένα άλλο πλάσμα. Δεν είμαι σίγουρος το αν υπήρχε ή αν τον είχα κατασκευάσει ο ίδιος ή ακόμα-ακόμα αν ήταν ο προηγούμενος. Πάντως τον έλεγαν Εζαβακέγγ. Το πώς το έμαθα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

 

 

 

«Δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν. Βρε λες? Μπα. Αλέξανδρε σε παρακαλώ πες μου ότι αυτό στο είχε πει ο πατέρας μου, σε παρακαλώ.»

 

 

 

 

«Μικρέ, στο είπα και θα στο ξαναπώ. Είμαστε ΕΝΑ.»

 

 

 

 

Με τους φανταστικούς φίλους μου δεν κάναμε κάτι το συναρπαστικό που θα μπορούσα να σου πω. Το μόνο που άξιζε ήταν οι τρόποι επικοινωνίας μας. Όσο ήμουν έφηβος (μιας και μικρότερος δεν ήξερα τον Εζαβακέγγ αφού τον γνώρισα στα 16 μου και τον άλλον τον φοβόμουν και δεν ήξερα το πώς να επικοινωνήσω) μιλάγαμε με το εκκρεμές μου και όντας μεγάλος πια με τον πίνακα quartz. Αν κάποιος δεν έχει πειράξει την διακόσμηση του γραφείου μου στην Καστέλα τότε ο πίνακας θα είναι στο μεγάλο παράθυρο και το εκκρεμές στο μεγάλο ρολόι.

 

 

 

 

«Για να δω… Ναι. Βασικά Αλέξανδρε δεν υπάρχει πίνακας, αλλά το παράθυρο και στο ρολόι... για να δω… εν βλέπω πράμα.»

 

 

 

 

«Μικρέ. Δες καλύτερα. Δες με τα μάτια μου.»

 

 

 

 

«Οκ. Άρα. Για να δούμε… Αχά! Το βρήκα. Το εκκρεμές είναι το εκκρεμές του ρολογιού και ο πίνακας είναι όλο το παράθυρο! Μεγάλος είναι για πίνακας πως σε βόλευε? Άσχετο, πως μιλάγατε με αυτό το τζάμι?»

 

 

 

 

«Ρητορική η πρώτη και όχι για την παρούσα στιγμή η δεύτερη ερώτηση να φανταστώ.»

 

 

 

 

«Ναι. Άσε με τώρα να συνεχίσω.»

 

 

 

 

Με τους υπαρκτούς μου φίλους κάναμε ότι έκαναν και τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Τόπι, κρυφτό κυνηγητό κ.α. Αλλά δεν θα συνεχιζόταν για πολύ ακόμα αυτό. Όταν έγινα 16 πήρα μια μεγάλη απόφαση. Θα δημιουργούσα μία ομάδα, μία ιπποτική αδελφότητα που στόχο θα είχε την πάταξη της αδικίας, τον ελεύθερο λόγο και την ελεύθερη άποψη του κάθε πλάσματος, την εφαρμογή δικαιοσύνης με σκληρά μέτρα σε όσους αδικούν τους άλλους ή γενικά σε όσους εξ αιτίας τους υπάρχουν πλάσματα που υποφέρουν (συμπεριλαμβανομένων και των ατόμων της ομάδας μου θα το εφαρμόζουν άρα εξ αιτίας τους/μας θα πονάνε κάποιοι) και την ενασχόληση στην πίστη του Φωτός. Αυτή η ομάδα θα ονομαζόταν ΠΑΛαδίνια Λανσελοτιανή Αδελφότητα της Δικαιοσύνης και της Αλήθειας ή αλλιώς ΠΑΛΛΑΔΑ.

 

 

 

 

Έτσι κι έγινε. Εγώ και ο Αριστοτέλης ήμασταν τα δύο μοναδικά μέλη μιας και ο Ηλίας θα γινόταν αστυφύλακας και δεν είχε πλέον τα κατάλληλα χαρακτηριστικά για να γίνει ένας από εμάς. Το πρόβλημα όμως ήταν ένα και πολύ μεγάλο. Ότι θα κάναμε να γινόταν σύμφωνα με την διδασκαλία του φωτός. Άρα έπρεπε να μάθουμε αυτή την διδασκαλία. Καλοί χριστιανοί δεν ήμασταν και γενικότερα δεν τα πηγαίναμε καλά με τοις θρησκείες. Έπρεπε λοιπόν να επικοινωνήσουμε με το Φως και μόνο με αυτό, άντε να κάναμε κανέναν συμβιβασμό με κάποιο Φωτεινό πλάσμα που θα απέστελλε. Αλλά, που θα το βρίσκαμε? Έπρεπε λοιπόν να κάνουμε έναν ιερό χώρο, ένα τυπικό και όλα τα συναφή. Πάλι καλά είχαμε ψάξει αρκετά τα εσωτεριστικά μονοπάτια άρα κάτι λίγα τα ξέραμε, ξέρεις τώρα, πώς να κάνουμε επικλήσεις, πώς να αποθηκεύουμε ενέργεια δικιά μας ή απεσταλμένη σε εμάς κ.α. Κάτσαμε το λοιπόν να βρούμε για αρχή το μέρος που θα γινόταν ο βωμός, και το βρήκαμε. Στο υπόγειο του σπιτιού. Μετά την κάβα σε ένα μέρος που είχαμε αφήσει ανεκμετάλλευτο. Έτσι στήσαμε έναν ωραίο αλλά σαφώς πρόχειρο βωμό. Εγώ είχα αναλάβει τους ψαλμούς (μιας και είχα διδαχθεί μουσική ευρωπαϊκή και βυζαντινή), και μαζί με τον Αριστοτέλη κάναμε τα τυπικά. Τέλος φτιάξαμε και το σύμβολο της ομάδας. Το εξκάλιμπερ όπου στην ένωση της λεπίδας και της λαβής υπήρχε ο ήλιος (κάτι σαν το αστέρι της Βεργίνας).

 

 

 

 

Έτσι έγινε η ομάδα. Φυσικά είπαμε να μείνει κρυφό αλλά φυσικά μας πήραν χαμπάρι. Δεν ήθελε και πολύ μυαλό. Και όπως ήταν αναμενόμενο τα είπαμε όλα. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η κάτω βόλτα την ομάδας. Αντί να κάνουμε σοβαρή δουλεία (όνειρό μας ήταν να κυνηγάμε πλάσματα άλλων κόσμων που στόχο θα είχαν την καταπάτηση της δικαιοσύνης, την αδικία και την απειλή ενάντια στο Φως) εξολοθρεύαμε τρομερά ποντικάκια και κατσαρίδες. Τα όπλα μας δε ήταν τρομερά και προξενούσαν των πανικό στο πεδίο της μάχης, μιας και ο εχθρός τα θυμόταν καλά. Ήταν οι τρομερές σκούπες της μαμάς του Αριστοτέλη. Ειδικά σχεδιασμένες και για μάχες σε κλειστές γωνίες. Το 1933 μάλιστα κάναμε και την πιο σοβαρή αποστολή μας. Κυνηγήσαμε έναν ληστή που είχε κλέψει κάτι χρυσαφικά από το σπίτι της κυρίας Μαριγώς που ήταν γειτόνισσά μας. Φυσικά όταν τον συλλάβαμε πήραμε τα εύσημα όλων και όταν ήρθε ο Ηλίας μετά από μία ώρα με ενισχύσεις τους κορόιδευε όλη η γειτονία.

 

 

 

 

Εκείνη την χρονιά ήταν που ο Ηλίας παντρεύτηκε μία κοπελιά που του την προξένεψαν. Καλή κοπέλα, νοικοκυρά και από πλούσιο σπίτι. Ήταν η Αθηνά Βουζμέ, κόρη του Αρίσταρχου Βουζμέ, μεγάλου εισαγωγέα οίνου και πολύ καλού φίλου του πατέρα μου και του Ηλία. Εδώ να σου πω πως ο πατέρας του Ηλία και του Αριστοτέλη, ο Βασίλειος Μαρμαράς ήταν εισαγωγέας καπνού τύπου Virginia (ο λεγόμενος και βρασμένος καπνός). Οι τρεις λοιπόν αυτοί άντρες μαζί με έναν άλλο συντελούσαν μια ισχυρή ομάδα από μεγαλέμπορους που πείρε το όνομα ΜΣΕ ή MSM (Μέγα συνδικάτο εμπόρων/ Magnum Syndicus Mercator). Για να σου συνεχίσω λοιπόν, ο Ηλίας παντρεύτηκε την Αθηνά και το 1933 έκαναν έναν γιο, τον Βασιλάκη. Ενώ λοιπόν ο Ηλίας έκανε την ζωή του εγώ και ο Αριστοτέλης κυνηγούσαμε ποντικούς και περιμέναμε καρτερικά ένα μήνυμα από το Φως. Τελικά όμως έγινε αυτό που δεν περίμενε κανείς μας.

 

Εγώ ο Αλέξανδρος Πανσπέρου το καλοκαίρι, στο πατρικό της μητέρας μου στην Απάνω μεριά της νήσου Θήρας ερωτεύτηκα μια κοπέλα. Και σαν να μην έφτανε αυτό της μίλησα. Και σαν συνέχεια μου μίλησε και αυτή, και ερωτευτήκαμε παράφορα, ανταλλάξαμε όρκους αιώνιας αγάπης σε μια παραλία και αγαπηθήκαμε. Αλλά το καλοκαίρι πέρασε γρήγορα και αυτή έφυγε για την πατρίδα της, μιας και ήταν από την Αμερική. Τον χειμώνα τον πέρασα στεναχωρημένος μιας και όλα μου πήγαιναν στραβά. Αλλά τα στραβά συνεχίστηκαν.

 

 

 

 

Το 1934 κάναμε μαύρη πρωτοχρονιά μιας και πέθανε η για-για μου από φυματίωση. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι φυματικοί στο σανατόριο-νοσοκομείο Σωτηρία κάνανε εξεγέρσεις για καλύτερες συνθήκες περιθάλψεις αλλά οι δυνάμεις της αστυνομίας απάντησε με βία τραυματίζοντας, σκοτώνοντας και συλλαμβάνοντας πολλούς ασθενείς. Τελευταίο και καλύτερο ήταν ότι πληροφορηθήκαμε πως ο καγκελάριος της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ (ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι δεν αναγνώριζε πλέον τους περιορισμούς όσον αφορά στους εξοπλισμούς που είχαν επιβληθεί στην Γερμανία και ότι ταυτόχρονα αποσυρόταν από την Κοινωνία των Εθνών τον Οκτώβρη του 33’) μαζί με τον Φασίστα πρωθυπουργό της Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι αντάλλασαν κουβέντες συμμαχίας και ο φόβος για έναν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο την εποχή που η πληγές του κόσμου δεν είχαν κλείσει ακόμα μας τρομοκρατούσε. Ο πατέρας μου μαζί με τους κυρίους Βασίλειο και Αρίσταρχο αποφάσισαν πως η Ελλάδα δεν ήταν πια ένα ασφαλές κράτος. Έτσι το καλοκαίρι του 34’ φύγαμε όλοι μαζί και πήγαμε στον τρίτο της παρέας των μεγαλεμπόρων, στον Αμερικάνο, στον κύριο Emanuel Politis ή αλλιώς στον κύριο Εμμανουήλ Πολίτη μιας και είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη ή πιο σωστά Istanbul. Αυτός έμενε στην Βοστόνη, στην πρωτεύουσα της πολιτείας της Μασαχουσέτης στην Αμερική. Εκεί ο πατέρας είχε αγοράσει ένα οικόπεδο και είχε φτιάξει ένα σπίτι ολόιδιο με το σπίτι μας στην Καστέλα.

 

 

 

 

Όταν φτάσαμε μας υποδέχθηκε ο κύριος Μανώλης (όπως του άρεσε να τον φωνάζουν) με την γυναίκα του την κυρία Mary (Μαρία) και την κόρη του την (Helen) Ελένη. Με το που συναντήθηκαν τα μάτια μας το αντιληφτήκαμε. Εκείνο το καλοκαίρι του 33’ ήταν ένας προάγγελος για το τη θα επακολουθούσε στην ζωή μας. Η κοπέλα που είχα δει ήταν η Ελένη. Φυσικά δεν είπαμε τίποτα στους γονείς μας, αλλά δεν έμεινε μυστικό για πολύ καιρό. Το φθινόπωρο τους είπαμε να παντρευτούμε και στις 20 Αυγούστου το 1935 παντρευτήκαμε. Γενικά η ζωή κυλούσε ήρεμα μέχρι που…

 

 

 

 

Μέχρι που στη 1 Νοεμβρίου το 1936 ανακοινώθηκε αυτό που όλοι φοβόμασταν η Ναζιστική Γερμανία με καγκελάριο τον Αδόλφο Χίτλερ μαζί με την Φασιστική Ιταλία με πρωθυπουργό-δικτάτορα τον Μπενίτο Μουσολίνι δημιούργησαν τον «κάθετο άξονα της Ευρώπης». Μετά από λίγο ξέσπασε ο πόλεμος, αλλά μέσα σε όλο αυτό το κακό έγινε και κάτι καλό. Η Ελένη είχε μείνει έγγειος. Έτσι στις 13 Απριλίου το 1936 γεννήθηκε ο γιός μας. Ο Απόστολος Πανσπέρου. Ονομάστηκε απόστολος για τον παππού της Ελένης που δεν είχε ακούσει το όνομά του. Αν και τελικά ούτε αυτό δεν ήταν τυχαίο. Επίσης το πιο απίστευτο είναι ότι ήταν γέμελος, δηλαδή δίδυμος. Μαζί γεννήθηκε και ο Μάρκος (αυτός πήρε το όνομα του δικού μου παππού). Κατά τ’ άλλα ο χρόνος κίνησε ήρεμα. Μέχρι τον τραγικό Μαϊ του 1944.

 

 

 

 

 

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

Όλα καλά. Σε ευχαριστώ φίλε Johny για τα καλά σου λόγια. Θα προσπαθήσω να αφαιρέσω τις εκφράσεις προφορικού τύπου. Τώρα για Σαντορίνη, θα σου πω. Μιας και έχω καταγωγή από εκεί (με την ευκαιρία να σου πω πως ένας φίλος που είναι από εκεί μου πρότεινε αυτό το forum ) σκέφτηκα να βάλω την βάλω σε μερικά σημεία της νουβέλας. Αλλά δεν έχω σκοπό να βάλω και πάρα πολλά μιας και ο Αλέξανδρος την έχει βαθιά μες στην καρδιά του και δεν θέλει ο "μικρός" Αλέξανδρος να το μάθει (για πολλούς και διάφορους λόγους).

 

Υ.Γ. Μόλις τώρα αντιλήφθηκα ότι κάποιες λέξεις είναι κολλημένες μεταξύ τους. Χίλια συγγνώμη, μάλλον θα φταίει το COPY-PASTE από το Word.

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

ΚΕΦΑΛΑΙΟΒ (Εισαγωγή 2^η)

«ΙΣΤΟΡΙΕΣΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ»

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣΑΓΑΔ

Για τον Αλέξανδρο.

Αλέξανδρε γεια σου. Εγώ είμαι ο ΑλέξανδροςΠανσπέρου ο πρώτος. Είμαι ο προπάπποςσου. Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι ανεκτίμητης αξίας. Περιέχει όλητην ζωή μου, από την γέννησή μου μέχρι και τον θάνατό μου. Επίσης περιέχειπληροφορίες σημαντικότατες για σένα, για το παρών, το παρελθόν και το μέλλον.Θα σε παρακαλούσα να μην κοινοποίησης την ύπαρξη αυτού του βιβλίου σε τρίτους.Αυτό το βιβλίο και τα περιεχόμενα αυτού θα είναι το μυστικό μας. Αν όμως εσύαφού μελετήσεις αυτό το βιβλίο πιστεύεις πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν ναακούσουν το περιεχόμενό του τότε μπορείς να τους πεις αυτά που γράφω. Αλλά δενμπορείς να πεις σε κανέναν ότι τα διάβασες από αυτό το βιβλίο. Δεν πρέπει ναμάθει κανείς για την ύπαρξη αυτού του βιβλίου. Ποτέ.

Ας πάρουμε λοιπόν τηνιστορία από την αρχή:

 

 

 

Γεννήθηκα 20 Απριλίου το1914 στην περιοχή της Καστέλα στον Πειραιά. Το σπίτι που έμενα εγώ με την οικογένειά μουήταν ένα ωραίο μεγάλο πλούσιο σπίτι. Μία μεγάλη πέτρινη μάντρα με μεγάλα δέντραέκοβε το σπίτι από τον πραγματικό κόσμο. Αφού πέρναγες την μεγάλη μαύρημεταλλική πόρτα έμπαινες στον κήπο. Ο κήπος μας ήταν με γρασίδι, λουλούδια καιδέντρα. Ένα πέτρινο μονοπατάκι σε οδηγούσε στο σπίτι. Δεξιά από αυτό τομονοπατάκι υπήρχε ένα τραπέζι με τέσσερεις καρέκλες. Εκεί καθόμασταν τακαλοκαίρια όταν θέλαμε να μιλήσουμε για “ελαφρά” θέματα όπως τα αποκαλούσε οπατέρας μου. Η πόρτα του σπιτιού ήταν ξύλινη με περίτεχνα σκαλίσματα. Αφού τηνπέρναγες Έμπαινες στο σαλόνι του σπιτιού. Ήταν ένα μεγάλο οχτάγωνο δωμάτιο μεδύο τριθέσιους καναπέδες και ένα ξύλινο τραπεζάκι. Δεξιά ήταν το γραφείο τουπατέρα μου. Ένα όμορφο και αυστηρό δωμάτιο, ένα δωμάτιο που ταίριαζε μια χαράστον χαρακτήρα του πατέρα μου. Είχε μια διπλή συρόμενη πόρτα. Περνώντας τηνέβλεπες μπροστά του το γραφείο του. Αριστερά σου υπήρχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη,της οποίας το μήκος καταλάμβανε όλο την τοίχο και ένα κομμάτι του τοίχου πίσωαπό το γραφείο του πατέρα μου. Πίσω από το γραφείο του υπήρχε ένα μεγάλο τζάμιψηλό σχεδόν όσο όλο το δωμάτιο και το μήκος του όσο τέσσερα γραφεία μαζί, τοένα δίπλα στο άλλο. Προχωρώντας βρισκόσουν στο σαλονάκι του γραφείου. Δύοαντικριστοί διθέσιοι καναπέδες και στην μέση ένα τραπεζάκι. Στον τοίχο μάλισταυπήρχε και ένα τζάκι. Μπροστά από το σαλόνι του σπιτιού ήταν μία λευκή πόρταπου οδηγούσε στον εσωτερικό κήπο του σπιτιού. Μία αυλή με πλακάκια και ένατραπεζάκι με δύο καρέκλες αποτελούσαν το προσβάσιμο κομμάτι του εσωτερικούκήπου. Ένα γυάλινο δωμάτιο ψηλό όσο το σπίτι περιείχε το κηπάριο. Εκεί έμπαινεςαπό μία μικρή γυάλινη πόρτα. Συνεχίζοντας πήγαινες στην κουζίνα. Μία απλήκαθημερινή κουζίνα με την τραπεζαρία της. Αριστερά του σαλονιού υπήρχε μίασκάλα η οποία οδηγούσε στα πάνω δωμάτια. Ανεβαίνοντας την σκάλα πήγαινες σε έναεσωτερικό οχτάγωνο μπαλκόνι που είχε τέσσερεις πόρτες. Οι τρείς ήτανυπνοδωμάτια και η άλλη ήταν το μπάνιο. Πηγαίνοντας αριστερά έβλεπες το μπάνιο,απλό και λυτό. Μετά έβλεπες το δωμάτιο της αδελφής μου. Προχωρώντας βρισκόσουνστο δωμάτιο των γονιών μου και μετά στο δικό μου. Τα υπνοδωμάτιο είχαν το ίδιοσχήμα. Είχαν έναν ορθογώνιο προθάλαμο και μετά το υπόλοιπο δωμάτιο ήτανημισφαιρικό. Τέλος, στο σαλόνι υπήρχε μία καταπακτή η οποία ήταν μονίμωςκλειδωμένη και που οδηγούσε στο κελάρι. Το οποίο όσο ήμουν παιδί δεν τοεπισκεπτόμουν πλην μίας φοράς που έκλεψα τα κλειδιά από τον πατέρα μου (σεηλικία δώδεκα χρονών), αλλά όταν αντίκρισα την μεγάλη ξύλινη σκάλα και τοαπύθμενο σκότος έτρεξα στον πατέρα μου φοβισμένος και του τα έδωσα πίσω. Ήτανένα ωραίο μεγάλο πλούσιο σπίτι.

 

 

Όπως λοιπόν κατάλαβεςήμασταν μία οικογένεια που είχε λύσει το βιοποριστικό της πρόβλημα. Το σπίτιμας ήταν αρκετά μεγάλο για εμάς του τέσσερεις. Τώρα θα σου πω ποιοι ήταν αυτή οιτέσσερεις. Ο πατέρας μου, ο Ξενοφών Πανσπέρου από το Κάιρο. Ήταν μεγαλέμποροςστο επάγγελμα. Εισήγαγε στις ελληνικές αγορές ότι του ζήταγαν οι πελάτες τουκαι εξήγαγε στον υπόλοιπο κόσμο οτιδήποτε ελληνικό. Οτιδήποτε. Η μητέρα μου, ηΚαλλιόπη Ρούσου από την Απάνω Μεριά της νήσου Θήρας. Καλή γυναίκα. Όταν οπατέρας μου έφευγε νωρίς το πρωί για να πάει την δουλειά εκείνη ντύνονταν καιπήγαινε στις φίλες τις να παραπονεθούν η μία στην άλλη για την δυσκολία του ναείσαι γυναίκα. Δεν ήταν καθόλου καλή νοικοκυρά. Δεν καθάριζε δεν μαγείρευε,τουλάχιστον από όταν η αδελφή μου μπορούσε να καθαρίσει και να μαγειρέψει γιαεκείνη και για μένα, μιας και ο πατέρας μου έτρωγε έξω και η μητέρα μου με τοιςφίλες της. Το θέμα με την μητέρα μου ήταν ότι δεν κατανοούσε το γεγονός ότιέπρεπε να μας μαγειρεύει και να μας καθαρίζει. Η αδελφή μου, η ΦωτεινήΠανσπέρου. Ήταν μεγαλύτερή μου κατά τρεισήμισι χρόνια. Όταν γεννήθηκε η μητέραμου ήθελε να την ονομάσουν Ηλιαχτίδα προς τιμή του Ηλίου αλλά η οικογένεια καιη εκκλησία δεν την άφησαν μιας και δεν ήταν χριστιανικό όνομα. Με υποχωρήσειςκαι από τις δύο μεριές τελικά βαπτίστηκε δύο χρονών Φωτεινή. Τέλος ήμουν εγώ. Ομικρός Αλέξανδρος. Μέχρι να αποχωρίσουν οι γονείς μου ήταν πάντα ο μικρόςΑλέξανδρος που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Μετά όμως εγώ ήμουν αυτός που ταανέλαβε όλα και έτσι έγινα ο Αλέξανδρος Πανσπέρου. Γιατί να ξέρεις, τοΑλέξανδρος Πανσπέρου δεν είναι ένα κοινό όνομα. Είναι ένας τίτλος. Στηνοικογένειά μας εσύ είσαι ο δεύτερος Αλέξανδρος Πανσπέρου. Αλλά για να γίνεις ΟΑλέξανδρος Πανσπέρου ο δεύτερος πρέπει να πράξεις κάτι μεγαλόπρεπο, κάτι που ναμπορεί να σηκώσει και να αντέξει εσένα και αυτόν τον τίτλο.

 

 

Αν και ανήκαμε στην πλούσια αστική τάξη δεν είχαμε όπως θαπερίμενες την αντίστοιχη ζωή/καθημερινότητα. Ο πατέρας μου ήταν γλεντζές.Πήγαινε σε ταβερνάκια στον Πειραιά με τους παιδικούς του φίλους. Δεν του άρεσεκαθόλου όταν αναγκαζόταν να πάει σε δεξιώσεις. Η μητέρα μου πάλι το μόνο πουτης άρεσε ήταν να πηγαίνει στις φίλες της και να μιλάνε ατελείωτες ώρες για τοοτιδήποτε. Από την άλλη και σε εμένα και στην αδελφή μου μας άρεσε η πλούσιαζωή και καθημερινότητα. Θέλαμε οικιακή βοηθό, θέλαμε νταντά, θέλαμε οδηγό καιφυσικά θέλαμε να πηγαίνουμε σε δεξιώσεις. Δυστυχώς, οι γονείς μας δεν μαςέκαναν άλλες της επιθυμίες μας. Παραδείγματος χάριν πηγαίναμε σε δεξιώσεις αλλάβοηθούς στο σπίτι δεν είχαμε. Το μάζεμα του σπιτιού και το μαγείρεμα το είχεαναλάβει η μητέρα μου και αφότου η αδελφή μου έγινε έφηβη το αναλάβαμε εμείς οιδύο.

 

 

 

«Μπράβο ο Αλέξανδρος, είχες πολλά ψυχολογικά βλέπω.»

 

 

 

«Σσσςςςς.Μην μιλάς. Αφουγκράσου την μελωδία του κενού. Μην φοβάσαι. Στάσου. Ποτέ πια δενθα είσαι μόνος. Δες από τα μάτια μου. Άγγιξε από τα χέρια μου. Άκου από τααφτιά μου. Γεύσου από το στόμα μου. Μυήσου. Γίνε εγώ».

 

 

…

 

[Ο Αδάμ και η Εύα σε νέες περιπέτειες...]

ένα παιδί δεν έχει τις γνώσεις των προγόνων του... αποδεδειγμένο επιστημονικά είναι το γεγονός οτι η νοημοσύνη των παιδιών είναι υψηλότερο απο αυτό το γονιών (σε πολύ μικρό βαθμό) αλλά οι γνώσεις και οι εμπειρίες των γονιών δεν μεταβιβάζονται γενετικά.

 

Κι όμως τις έχει. Και το στηρίζω στο ακόλουθο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις γνώσεις, εμπειρίες κ.τ.λ. τις δικές του. Τις έμαθε από προσωπική "έρευνα". Των γονιών του, μιας και του λένε τις απόψεις τους (το μωρό ξέρει ότι δεν κάνει να βουτήξει στην φωτιά γιατί οι γονείς του λένε ότι είναι κακό. Αυτό για τον α ή β λόγο το δέχεται. Στο μέλλον θα του πουν για την φωτιά και για τις συνέπειες που θα έχεις αν την αγγίξεις. Οι γονείς με την σειρά τους έχουν τις γνώσεις, εμπειρίες κ.τ.λ. τους. Αλλά έχουν και των γονιών τους. Αυτό είναι μία ακολουθία. Αποτέλεσμα είναι ότι, ο νεότερος κρίκος της αλυσίδας όταν πάει στο χρόνο βάσης π.χ. 30 χρονών (χρόνος βάσης είναι ο χρόνος αυτός στον οποίο θα "μετρήσεις" τις γνώσεις, εμπειρίες κ.τ.λ. του εκάστοτε ατόμου) θα έχει μεγαλύτερο αποτέλεσμα από τον προηγούμενο κρίκο. Ο λόγος. Έχει ότι και οι γονείς του (πάντα σύμφωνα με τον χρόνο βάσης) + τα δικά του.

 

"οι εμπειρίες των γονιών δεν μεταβιβάζονται γενετικά". Με αυτό συμφωνώ. Δεν μίλησα για γενετική μεταφορά. Εγώ μιλάω για το αποτέλεσμα του να είσαι "ων κοινωνικό" και μιμητικό.

Υ.Γ. Νομίζω πως ξεφύγαμε από το θέμα.

[Όποιος κι αν είσαι,Απλά......ΣΕ ΘΕΛΩ...]

Μπορώ να πω ότι είναι αρκετά φορτισμένο συναισθηματικά. Βγάζει πάθος (με την έννοια της απελευθερωμένης ενέργειας που έχει πολύ ορμή (σαν να φυσάς κάτι με μεγάλη πίεση)).

Η γνώμη μου, είναι πάρα πολύ καλό. Σε κάνει να θυμάσαι τον ορισμό του έρωτα. Μπράβο.

[Ο Αδάμ και η Εύα σε νέες περιπέτειες...]

<<...Μια ιουδαϊκή πηγή υποστηρίζει ότι η Εύα αντιπροσωπεύει ένα υψηλότερο στάδιο εξέλιξης από ότι ο Αδάμ, επειδή πλάστηκε από ανθρώπινη ύλη και όχι από χώμα. Επομένως, είναι το κορύφωμα της δημιουργίας...>>

Από το βιβλίο «ΒΙΒΛΟΣ - Ο Πλήρης Οδηγός», του Τζον Μποουκερ, εκδ. Dorling Kindersley (για την Ελλάδα: Οργανισμός Λαμπράκη).

 

...Σχόλια;

 

Αξιότιμοι κύριοι του φόρουμ,

προτού βιαστείτε να χλευάσετε το απόσπασμα, οφείλω να σας αναφέρω ότι προέρχεται από ένα απόλυτα σοβαρό βιβλίο, για την έκδοση του οποίου συμβούλεψαν έξι Αιδεσιμότατοι και Καθηγητές Πανεπιστημίων και συνεργάστηκαν άλλοι περίπου σαράντα τέσσερις.

 

 

 

 

Προσωπικά συμφωνώ με το απόσπασμα του βιβλίου αυτού. Τώρα, το γιατί είναι ανώτερη η γυναίκα (πάντα μιλάμε πνευματικά, διότι σωματικά δεν στέκει καμία συσχέτιση των δύο φύλων) δεν το γνωρίζω. Μάλλον, μόνο και μόνο το ότι μπορούν και γεννάνε ανθρώπους κάτι μου λέει...

Αλλά. Αν το παιδί της γυναίκας είναι αγόρι (άντρας δηλαδή) δεν μπορούμε να πούμε ότι η μητέρα είναι ανώτερη του αγοριού. Μάλιστα το παιδί είναι σαφώς ανώτερο των γονιών του (έχει την γνώση των γωνιών του, των προγόνων του και τις δικές του. Ενώ οι γονείς έχουν τις δικές τους και των προγόνων τους). Δλδ. x+y+z > x+y για κάθε x,y,z,>0 (αυτονόητο νομίζω).

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

Σε ευχαριστώ πολύ Νεράιδα. Δεν φαντάζεσαι πόσο κουράγιο μου δίνει αυτό που λες. Ευελπιστώ σύντομα να ανεβάσω το επόμενο κομμάτι. Πάντως θα ήθελαν να πω ότι έχω επηρεαστεί αρκετά την ζωή μου και φίλων μου. Μάλιστα σε ορισμένα σημεία έχω βάλει όνειρα (με την έννοια της επιθυμίας) δικά μου και φίλων μου. Τέλος, αν όλα πάνε σύμφωνα με το όπως το έχω στο μυαλό μου τότε θα δείτε και άλλα στοιχεία από διάφορα βιβλία (κυρίως HPL στις περιοχές).

[ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ Α.Γ.Α.Δ.]

Λοιπόν, μιας και το forum έχει προηγούμενα (καλά ) με νουβέλες είπα να γράψω και εγώ μία. Σαν ιδέα υπάρχει χρόνια μέσα στο μυαλό μου, αλλά τώρα είπα να κάτσω να την γράψω. Ελπίζω να σας αρέσει. Περιμένω γνώμες για να δω αν είναι καλή ή όχι. Υ.Γ. μην είστε πολύ σκληροί μαζί μου.

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α (Εισαγωγή1^η)

«ΕΧΕ ΓΕΙΑ»

 

 

ΝεκροταφείοΑκρωτηρίου νήσου Θήρας Ελλάδα. 05/08/2010

 

 

 

"Με φόντο την καλδέρα πήγα στην τελευταία μουκατοικία. Με έβαλαν στο τσιμεντένιο κλουβί μου, πάντα σε ένα τέτοιο ήμουν.Λοιπόν, τι λες?" Είπε η φωνή με απάθεια αλλά συνάμα και με μία δόση πόνουκαι δύναμης.

 

 

"Μην μιλάς, έχω που ‘χω τα νεύρα μου μην με spamάρεις και συ!" Είπε ο “μικρός” Αλέξανδρος.

 

 

 

«Αγαπητοίφίλοι. Γνωστοί, αλλά και άγνωστοι. Ονομάζομαι Ηλίας Μαρμαράς και θέλω να πω δύολόγια. Είμαστε εδώ, σήμερα, πενήντα τρία χρόνια ακριβώς μετά από την επιστροφήτου στην Ελλάδα. Πέντε Αυγούστου, στην ημέρα γενεθλίων του Αλέξανδρου Πανσπέρου του νεότερου, για να χαιρετήσουμε τον Αλέξανδρο. ΤονΑλέξανδρο Πανσπέρου Ι. Έναν καλό φίλο, έναν καλό πατέρα και σύζυγο. Έναν καλόάνθρωπο. Ο κάθε ένας μας έχει να πει και κάτι διαφορετικό για τον μιας και ήτανδιαφορετικός από τους άλλους… »

 

 

 

 

 

Πατρικό σπίτιΑλέξανδρου Πανσπέρου Ι. Μεσημέρι.

 

 

 

«Ωραίοσπίτι είχε ο γέρος.»

 

«Ναι.Αν και είναι αρκετά παλιό στέκεται μια χαρά. Να δούμε πως θα το εκμεταλλευτή οπαππούς σου.»

 

«Σιγάμην το κάνει τίποτα. Αύριο πάει Βοστόνη. Θα το αφήσει έτσι, να το φάνε οιτερμίτες. Δεν το πουλάει τουλάχιστον? Θα πιάσει τα λεφτά του.»

 

«Σιγάμην το πουλήσει. Ο Πανσπέρου δεν μπλέκει το εμπόριο με το σπίτι του.»

 

«Βλακείες.Πιο χαζό άνθρωπο δεν έχω ξαναδεί. Αυτός και ο πατέρας του. Μα καλά πόσο χαζός ήταν ο παππούς?»

 

«Μίλακαλύτερα για τον προ-πάππο σου. Παράξενος ναι, όχι όμως χαζός! Πρόσεχε πωςμιλάς Αλέξανδρε!»

 

«Καλά μπαμπά.»

 

 

 

…

 

 

 

«Αλέξανδρε.Έλα λίγο εδώ να σου πω κάτι.»

 

«Παρακαλώ παππού»

 

«Έλαμαζί μου. Θέλω να σου δώσω κάτι. Πάμε στο γραφείο του πατέρα μου.»

 

…

 

«Λοιπόν,τι θες να μου δώσεις?»

 

«Οπατέρας μου, μου έδωσε λίγες ώρες πριν αποχωρήσει αυτό το βιβλίο. Μου είπε ότισου ανήκει. Καλό είναι να το ανοίξεις κάπου που δεν θα σε βλέπει κόσμος.»

 

«Καλάο Αλέξανδρος στα τελευταία του το μόνο που σκέφτηκε ήταν να σου δώσει αυτό τοβιβλίο για να μου το δώσεις?»

 

«Μάλλονγια να μου το δώσει για να στο δώσω θα ήταν πολύ σημαντικό»

 

…

 

«Ωραία, να και ένα βιβλίο. Δεν πιστεύω να είχε την παραμικρήιδέα ότι θα το διαβάσω! Άντε να δούμε τι έχει μέσα.»

 

 

Ανοίγονταςτο βιβλίο έπεσαν μερικοί φάκελοι και μερικές φωτογραφίες.

 

 

 

«ΟΑλέξανδρος με την γυναίκα του και το παιδί του. Έλεος! Ωχ, τι είναι αυτό? ΟΑλέξανδρος με τον κύριο Ηλία και τον αδελφό του. Τι να έχει μέσα και οφάκελος.»

 

 

01/08/2010

 

 

Εγώ ο Αλέξανδρος Πανσπέρου του Ξενοφώντα καιτης Καλλιόπης το γένος Ρούσου έχοντας σώας τας φρένας δηλώνω σε αυτή τηνδιαθήκη ότι αφήνω κληρονομιά στον δισέγγονό μου Αλέξανδρο Πανσπέρου του Ιωάννηκαι της Μαρίας το γένος Ευγενόπουλου τα ακόλουθα.

 

v Το πατρικόμου σπίτι στη περιοχή στης Καστέλας στον Πειραιά της Ελλάδας.

 

v Το σπίτιμου στη Βοστόνη στην πολιτεία της Μασαχουσέτης στις Ηνωμένες ΠολιτείεςΑμερικής.

 

v Τοντραπεζικό λογαριασμό μου στην RBS.

 

v Την καρδιάτης ακαδημίας.

 

 

Αλέξανδρος Πανσπέρου Δημοσθένης Καραμάνος

 

 

«Έλα μου? Ο γέρος μου τα άφησε όλα. Ο Αλέξανδρος με έκανεκληρονόμο του, και δεν άφησε τίποτα στους άλλους. Χε, τι να έχει μέσα και τοβιβλίο?»

 

 

 

Ο Αλέξανδρος σηκώθηκε και κλείδωσε την πόρτα του γραφείου τουπρο-πάππου του. Άνοιξε το μεγάλο παχύ βιβλίο και….

 

 

 

Οι ήχοι από τις ομιλίες στο σαλόνι και στα άλλα δωμάτιασταμάτησαν, το φως από τα σφραγισμένα παράθυρα έπεσε, σαν να σκοτείνιασε.

 

 

 

«Τη είναι αυτό τώρα? Μου έχεις και άλλες εκπλήξεις Αλέξανδρε?»

 

…

"Μην βιάζεσαι μικρέ!"

 

 

 

Αυτό ήταν η αρχή. Συγγνώμη για κάποιες λέξεις που είναι κολλημένες. Μάλλον θα φταίει ότι το κάνω αντιγραφή από το Word. Λοιπόν περιμένω κριτικές.

[Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ]

Παιδιά, δεν χρειάζεται να μου ζητάτε συγγνώμη. Το topic αυτό το άνοιξα γράφοντας κάτι δικό μου που ήθελα να το μοιραστώ με εσάς. Τώρα, τα αν το θέμα έφυγε δεν με πειράζει, διότι εκφράστηκαν κάποιες γνώμες/απόψεις. Ακόμα και η εμφανείς συζήτησή σας μέσα από αυτό το topic (όσο και αν δεν είναι σωστό και για το topic αλλά και για τους λοιπούς αναγνώστες αυτού, διότι εξ ορισμού τα forum έχουν έναν φιλελεύθερο "χαρακτήρα" , που στόχο έχουν την ελευθερία της γνώμης και της άποψης με κάποιους κανόνες όμως που στόχο έχουν την διασφάλιση αυτής της ελευθερίας. Όταν όμως υπάρχει συζήτηση δύο ατόμων με αποτέλεσμα οι άλλοι να μην μπορούν να αντιληφθούν το πνεύμα τους τότε παύει η ελευθερία γνώμης και δημιουργείται μία πολυφωνία, με την άποψη του ότι μιλάει ο ένας πάνω στον άλλον, με αποτέλεσμα "να χάνει το παιδί την μάνα") είναι ένα αποτέλεσμα σκέψεις το οποίο έγινε με αφορμή το topic αυτό. Άρα, δεν με πείραξε. Άσε δε που αυτό το χαοτικό που θα γινόταν θα μου άρεσε κιόλα

[Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ]

ΑΚΟΥΣ?

ΑΚΟΥ.

ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΣ ΜΟΥ ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ.

ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

ΟΧΙ ΦΩΣ ΟΥΤΕ ΗΧΟΣ.

ΜΟΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ.

~

Γιατί να πολεμώ, γιατί?

Όταν τα τύμπανα του πολέμου αντηχήσουν ναι ναι θα πολεμήσεις

Αλλά για τι?

Για την πατρίδα?

Για το έθνος?

Για την οικογένειά σου?

Για τον εαυτό σου?

~

Και οι θεοί, και οι θεοί.

ΑΥΤΟΙ θα επιστρέψουν και θα πολεμήσουν.

Και εμείς θα τους μισήσουμε, αλλά

Αλλά στο τέλος θα χαθούμε και θα μας εξιστορούνται στα παραμύθια των παιδιών τους σαν τρομακτικά κακά πλάσματα.

Νευριάζεις αλλά-

Ζητούν την δικαιωματικήπου έχασαν καιρό πριν από αυτούς θέση

Εμείς όμως θα πολεμήσουμε

Εμείς θα πεθάνουμε

Εμείς θα κοπούμε και θα ματώσουμε

Ενώ αυτοί θα κάθονται στα παλάτια τους στις χώρες του ονείρου εκεί που μόνο τα παιδία και οι τρελοί μπορούν να πάνε

Και οι θεοί και οι θεοί.

~

Γιατί με κοιτάς με αυστηρότητα?

Εσύ γιατί?

Δεν με προστάζεις.

Ούτε εσύ.

Είσαι σκληρός.

Εσύ όχι?

Εγώ είμαι ο παρατηρητής.

Και εγώ ο δάσκαλος.

Σου μοιάζω.

Και εσύ.

Δεν είμαι σαν καιεσένα.

Για να το λες.

Σταμάτα.

Εντάξει.

ΟΧΙ ΣΤΑΣΟΥ Μηνφεύγεις.

Δεν φεύγω.

Σε χρειάζομαι.

Δώσε μου το χέρι σου.

Γιατί?

Μην ρωτάς απλά κάντο.

ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.

~

Γιατί είναι κακό να μάθουν?

Γιατί δεν πρέπει.

Και ποιος το λέει?

Εγώ.

Και ποιος είσαι εσύ?

Αυτός που δεν έχειόνομα. Αυτός που δεν γεννήθηκε και δεν θα πεθάνει ποτέ. Αυτός που ήταν είναικαι θα είναι. Και Εσύ.

~

Γιατί έγινε αυτόνστον κάτοικο?

Γιατί έπρεπε.

Έκανε το σωστό.

Αγαπητό παιδί ποιοςείσαι εσύ που θα πεις το τη είναι σωστό και το τη όχι

Είμαι ο παρατηρητής.

Και εγώ ο οδηγητής.

Πόνεσε.

Εξ αιτίας του πόνεσανκαι άλλοι.

Δεν του άξιζε.

Σώπασε..

Γιατί?

Δεν ακούς? Σε καλούν.Πήγαινε

Που?

Στα νησιά.

Μα δεν μπορώ μόνοςμου.

Και όμως. Μπορείς.

Μην φεύγεις.

Πρέπει.

Γιατί?

Για να μεπαρατηρήσεις

Γιατί?

Γιατί ΕΙΣΑΙ ΟΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ.

~

ΣΚΟΤΑΔΙ.

ΣΥΝΕΧΙΣΕ.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥΣΚΟΤΟΥΣ.

ΜΠΕΣ ΜΕΣΑ.

ΒΟΥΤΑΩ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΩΤΟΙΣ ΧΟΥΦΤΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΑΥΤΟ ΥΓΡΟ.

ΔΕΣ.

ΒΛΕΠΩ.

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ.

ΒΛΕΠΩ ΦΩΣ

ΒΛΕΠΕΙΣ ΦΩΣ.

~ΦΩΣ ΑΠ’ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ~

~

ΘΕΛΩ

ΑΠΑΙΤΩ

ΦΟΒΑΜΑΙ

ΤΕΛΟΣ

[Το talk show του... Κθούλου!]

Συμφωνώ με τον johnny. Περνώντας στον κόσμο την μυθολογία Κθούλου δίνοντας μια κωμική ή και παιδική (ακόμα και σατιρική) θέση/άποψη/παρουσίαση την κάνεις πιο "αποδεκτή" και γιατί όχι και πιο ενδιαφέρουσα (Τέρμα η σοβαροφάνεια. Ας γελάσουμε και ας δημιουργήσουμε από την χαρά χαρά (Δεν κακό )αρκεί να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο). Εδώ λοιπόν με αφορμή το topic του φίλου irenicus777 θα ήθελα να δούμε και το ακόλουθο βίντεο που δίνει με πολύ χαριτωμένο τρόπο στον θεατή μερικά στοιχεία του μύθου αν μου το επιτρέπεις irenicus777 μιας και το παρόν topic αφορά το κατά την γνώμη μου πάρα πολύ όμορφο "Calls of Cthulhu" .

 

The Adventures of Lil Cthulhu:

 

 

[ΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!]

Καλώσόρισες!

[ΒΓΗΚΑ!!!]

Βασικά έχεις απόλυτο δίκιο. Μάλλον η βιασύνη συναρτησιακά με το κούνημα του πλοίου έχει καταστροφικά αποτελέσματα

 

 

[ΒΓΗΚΑ!!!]

Ο τίτλος υπονοεί την γέννηση/αναγέννηση. Όπως το παιδί βγαίνει από την μάνα του για να εισέλθει στον νέο του κόσμο, έτσι και εγώ "βγαίνω" και εισέρχομαι στο κόσμο αυτού του forum. Με λίγα λόγια μου αρέσει να ψάχνω τα πάντα, κυρίως όμως είμαι μελετητής του Al-Azif και του C'Thulhu mythos.