[Ανεκδοτάκια]

Το όνομα του φίλου μας στο ακόλουθο ανέκδοτο θα είναι Μάκης.

 

Πάει λοιπόν ο Μάκης πεινασμένος σε ένα σουβλατζίδικο. Μπαίνοντας μέσα, βλέπει γεμάτος έκπληξη πως δεν υπήρχε καθόλου πελατεία.

Ευχαριστημένος λοιπόν, καθώς σκεπτόταν πως δεν επρόκειτο να χάσει αρκετή ώρα, κατευθύνεται προς τον υπεύθυνο για να κάνει την παραγγελία του.

Μάκης: Ένα πίτα γύρο απ'όλα παρακαλώ, λέει χαρούμενος ο Μάκης.

Υπεύθυνος: Κύριέ μου, θα σας παρακαλούσα να περιμένετε τη σειρά σας! Πηγαίντε πίσω στην ουρά!

Ο Μάκης τον κοιτά με απορία, μιας και ήταν ολοφάνερο πως δεν υπήρχε ψυχή στο σουβλατζίδικο. Αποφασίζει όμως να πάει προς τα πίσω και να περιμένει.

Περνούν πέντε λεπτά, και ο Μάκης αποφασίζει να επαναλάβει.

Μάκης: Ένα πίτα γύρο απ'όλα παρακαλώ, λέει απορημένος ο Μάκης.

Υπεύθυνος: Αααα κύριέ μου δεν τρώγεστε! Μόλις πριν λίγο σας είπα να περιμένετε στην ουρά, όπως όλοι οι άλλοι πελάτες! ΕΠΟΜΕΝΟΣ!

Ο Μάκης φανερά εκνευρισμένος κατευθύνεται προς την έξοδο, με σκοπό να φύγει, καθώς είχε καταλάβει πως δεν πρόκειται να έβγαζε άκρη.

Έτσι λοιπόν, πριν φτάσει στην έξοδο, λέει γεμάτος οργή "Βρε δε γ@μι3σαι μ@λ@κ@".

Πετάγεται ταραγμένος ο υπεύθυνος και ρωτάει "ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΙΠΕ ΑΥΤΟ;"

Και ο Μάκης απαντά "Δεν ξέρω ρε φίλε, της που**νας γίνεται εδώ απ'τόν κόσμο!"

[Θανατική Ποινή]

Για τα ανθρώπινα δεδομένα όντως είναι λίγο "προχώ"... αλλά είναι κάτι που αργά ή γρήγορα πρέπει να γίνει...

 

Συμβαίνει ήδη, κυρίως σε ορισμένα μέρη της Αμερικής.

 

Είχα παρακολουθήσει μια κυνομαχία. Είχα δλδ παρακολουθήσει 3 σκυλιά που τα 2 επιτεθόντουσαν στο ένα. Οι ψυχικές ενέργειες εκείνης της στιγμής ήταν απίστευτες. Και εγώ σαν θεατής παρακολουθούσα το θέαμα και τις αισθανόμουν. Αυτές οι ενέργειες αργότερα αποδείχτηκαν πάνω μου ψυχοφθόρες και έκανα αμάν για να τις καθαρίσω από μέσα μου.

 

Πώς αισθανόσουν όταν έβλεπες το συγκεκριμένο θέαμα; Ικανοποίηση, χαρά, ενθουσιασμό;

[Θανατική Ποινή]

Επιτρέψτε μου να δημοσιεύσω την προσωπική μου άποψη για το θέμα της θανατικής ποινής.

Υπάρχουν εγκληματίες στον κόσμο μας που με τις πράξεις τους είναι ικανοί όχι μόνο να αφαιρέσουν ζωές, αλλά και να τις στιγματίσουν για πάντα.

Η σκέψη και μόνο μιας τόσο τερατώδους πράξης, όπως για παράδειγμα η δολοφονία ή ο βιασμός, προκαλέι τρόμο.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί μια ομάδα ανθρώπων να κρίνει εάν ο εγκληματίας αξίζει να χάσει τη ζωή του.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι ώθησε τον εγκληματία να πράξει με αυτόν τον τρόπο. Ίσως και η δική του ζωή έχει στιγματιστεί από κάποιον/κάτι.

Επομένως σε καμία περίπτωση οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να πάρουν μία τόσο σοβαρή απόφαση.

 

Αυτό που θα έπρεπε να αλλάξει είναι ο τρόπος τιμωρίας (σε καμία περίπτωση σκληρότερες συνθήκες ή τα γνωστά 'βασανιστήρια').

Το πρόβλημα είναι πως η φυλακή και η τιμωρία έχουν χάσει εντελώς την έννοια που είχαν αρχικά.

Ο σκοπός της τιμωρίας δεν ήταν μόνο να διδάξει τον εγκληματία και να του 'δείξει' το λάθος του.

Ήταν επίσης και για να παραδειγματιστεί ο υπόλοιπος κόσμος κατάλληλα, έτσι ώστε το έγκλημα να μην επαναληφθεί.

Όπως όλοι μας μπορούμε να δούμε αυτό δεν ισχύει, καθώς με την πάροδο του χρόνου ο αριθμός των εγκλημάτων έχει αυξηθεί.

Άρα κάπου αλλού είναι το πρόβλημα.

 

Συνοψίζοντας, θα πω πως είμαι ενάντια της θανατικής ποινής, καθώς δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να κρίνει 'ποιος αξίζει να χάσει τη ζωή του'.

Όμως στα σίγουρα θα έπρεπε να αλλάξει ο τρόπος τιμωρίας.