One crow sorrow, two crows joy
Three crows a girl, four crows a boy
Five crows silver, six crows gold
Seven crows a secret never to be told
Eight crows a wish, nine crows a kiss,
Ten crows a time of joyous bliss.
Κάποιος φίλος κάποτε μου είχε πει να μη φοβάμαι να φωνάξω αυτό που θέλω. Όταν αυτό όμως έρχεται σε αντιπαράθεση με άλλα πράγματα? Τότε τι πρέπει να κάνω? Να βάλω προτεραιότητες σε πράγματα που αγαπάω? Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό? Οι επιθυμίες σου εξάλλου είναι σαν τα παιδιά σου... Πώς μπορεί μια μάνα να διαλέξει ποιο από τα παιδιά της θα σκοτώσει? Κι έστω ότι τα καταφέρνει. Πώς θα ζήσει με τα αναπάντητα ερωτηματικά για πάντα? Με τις απίστευτες τύψεις και τις ενοχές που το "μπορεί" της δημιουργεί...
Σε κάθε τι ο άνθρωπος δίνει τις έννοιες που θέλει να δει. Όντως δε μπορεί να υπάρξει υποκειμενική άποψη -μόνο ίσως σαν προσέγγιση της άποψης των πολλών-. Πάντα όποιος φέρει μια γνώμη, όσο αντικειμενικά κι αν προσπαθεί να δει το σύνολο των πραγμάτων, πάντα θα έχει τα προσωπικά του βιώματα. Το πόσο ουδέτερη μπορεί να είναι η γνώμη μου εξαρτάται μόνο από το σε ποιο βαθμό μπορεί να "βγει από το σώμα του" και να δει τα πράγματα σαν το θεατή-φάντασμα. Λίγοι άνθρωποι όμως καταφέρνουν να απομακρύνουν τις ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ τους.
"Να φοβάσαι τους ανθρώπους που φοράνε μαύρα". Εγώ του έδωσα τη δική μου έννοια, χωρίς να νομίζω ότι είναι η σωστή. Δεν τους φοβάμαι, αλλά καλό θα ήταν να αρχίσω να τους αποφεύγω...
Επιλέγουμε τον κύκλο μας και οι ρόλοι εναλλάσσονται. Η ζωή η ίδια είναι κύκλος, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, μου το υπενθυμίζει συνέχεια.
…κι εγώ…πάντα ερωτευμένη, με όλους και με όλα…τα βλέπω όλα μέσα από πρίσματα, πρόχειρα φτιαγμένα, δικά μου.
Πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει.
Ούτε κανόνες.
Συναισθήματα μονάχα και στιγμούλες.
Όλα στο κόκκινο. Όλα στα άκρα. Αν αγαπάς, πρέπει να είναι πολύ. Αν μισείς, το ίδιο. Να φουσκώνουν όλα μέσα σου και να νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο κι όμως πάντα εκπλήσσεις τον εαυτό σου και πάντα υπάρχει χώρος για λίγο ακόμα.
Η ένταση είναι αυτή που κάνει τις στιγμές μας τόσο μοναδικές. Η ένταση της χαράς, της λύπης, του θυμού, του έρωτα, των χρωμάτων, των πραγμάτων, της μουσικής.
Μ’αρέσει να γράφω τις σκέψεις μου μια πιο πολύ μ’αρέσει να τις διαβάζω μετά από καιρό.
Μ’αρέσει να περπατάω μόνη μου στο δρόμο, να οδηγάω μόνη μου, να πίνω ένα ποτό μόνη μου, γενικώς, να κάνω πράγματα μόνη μου…
Μ’αρέσει να διαβάζω βιβλία χωρίς συγκεκριμένη ιστορία, με απλές σκέψεις των συγγραφέων.
Μ’αρέσει το καλό κρασί.
Μ’αρέσει να με ξυπνάνε με ένα χαμόγελο.
Μ’αρέσει να μαγειρεύω για φίλους.
Μ’αρέσει να ακούω δυνατά μουσική και να χορεύω, ακόμα και χωρίς παρέα.
Μ’αρέσει να μιλάω σε ανθρώπους που με «ακούνε».
Μ’αρέσει να πηγαίνω στον Πειραιά και να χαζεύω για ώρες ολόκληρες.
Μ’αρέσει να πίνω καφέ με τον μοναδικό άνθρωπο που καταλαβαίνει ότι δε χρειάζεται να μιλάμε συνέχεια όταν βγαίνουμε έξω για καφέ.
"Να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, σαν όλες τις άλλες
Το κάνω εξαιρετικά ωραία
Το κάνω να' ναι σαν κόλαση
Το κάνω να' ναι αληθινό
Μαντεύω ότι θα μπορούσατε να πείτε πως έχω κάποιο λόγο"