..."Ο χρόνος μας σε τούτη τη γή είναι ιερός και πρέπει να γιορτάζουμε την κάθε του στιγμή.
Η σημασία αυτού έχει ξεχαστεί εντελώς: ακόμα και τις θρησκευτικές αργίες τις βλέπουμε σαν ευκαιρία για να πάμε στην παραλία, στο πάρκο, σε χιονοδρομικά κέντρα. Δεν υπάρχουν πλέον τελετές. Οι άνθρωποι δεν προσπαθούν πια να μετατρέψουν πράγματα που κάνουν καθημερινά σε ιερές κινήσεις. Μαγειρεύουμε και παραπονιόμαστε για το χρόνο που χάνουμε, ενώ θα μπορούσαμε να μεταμορφώνουμε την αγάπη σε φαγητό. Δουλεύουμε πιστεύοντας ότι πρόκειται για θεόσταλτη κατάρα, ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τις δεξιότητές μας για να προσφέρουμε ικανοποίηση στον εαυτό μας και για να σκορπάμε γύρω μας την ενέργεια της Μητέρας (ή της Δύναμης ή του Κόσμου)..."
Η Μάγισσα Του Πορτομπέλο - Paulo Coehlo
Σύμφωνα με τον μεγάλο Δάσκαλο πάνω σε θέματα θρησκειών, μύθων, συμβόλων και τελετουργικών, Mircea Eliade (ο οποίος αναφέρεται πολύ συχνά στο συγκεκριμένο βιβλίο του Coehlo), οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο διαφορετικούς τρόπους ύπαρξης: σε αυτούς που ακόμα βλέπουν το ιερό σε ο,τιδήποτε κάνουν, είτε είναι η δουλειά τους, το φαγητό, το σεξ, ακόμα και οι πιο μικρές καθημερινές εργασίες τους και σε αυτούς που όλα τα παραπάνω τα βλέπουν απλά ως φυσικές ανάγκες για επιβίωση και εξηγούν τα πάντα επιστημονικά και ορθολογιστικά...
Το πρώτο είδος το ονομάζει Homo Religiosus, η ύπαρξή του ξεκινά με την ύπαρξη των πρώτων ανθρώπων και "διασώζεται" ακόμα σε περιοχές που δεν έχει φτάσει πλήρως ο "πολιτισμός" της μεταμοντέρνας εποχής ... Τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής ο Eliade τον χαρακτηρίζει "ιερό".
Το δεύτερο είδος είναι αυτό που πλέον συναντάμε πολύ συχνά, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις. Ο Eliade ονομάζει αυτό το είδος ανθρώπων non-religious και χαρακτηρίζει τον κόσμο τους και τρόπο ζωής τους "βέβηλο".
Ποιά είναι η γνώμη σας για τους δύο κόσμους, ανθρώπους και χαρακτηρισμούς;
Μπορεί να υπάρξει ένας αρμονικός συνδυασμός και των δύο τρόπων ζωής ή είναι ο άνθρωπος αναγκασμένος να επιλέξει έναν από τους δύο...;