Τράγου Κέρατο

Μισό λεπτό. Είμαστε στο "πλέον θεραπεύονται πολλές ασθένειες που κάποτε ήταν θανατηφόρες", όχι στο "εξαλείψαμε την ανθρώπινη δυστυχία". Δηλαδή, για να καταλάβω, ολόκληρη η πρόοδος της ανθρωπότητας είναι ανούσια επειδή ακόμα συμβαίνουν άσχημα πράγματα στους ανθρώπους; Μόνο αν εκλείψει κάθε αιτία δυστυχίας θα δεχτούμε πως υπήρξε πρόοδος;

Στο θέμα της περηφάνιας με καλύπτει ο George Carlin. Στα υπόλοιπα... αργότερα

Πρώτη, δεύτερη, τεσπα... Αυτό που θέλω να πω: Δεν είναι καλύτερα;

Ο Huxley απλώς το παρουσιάζει και σε αφήνει να το κρίνεις. Με τα καλά του και τα κακά του. (Μην ξεχνάμε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο ο οποίος για τελευταία επιθυμία είχε να πάρει LSD. Η γυναίκα του την εκπλήρωσε και πέθανε πάνω σε "ταξίδι".)

Ξέρεις, μου φαίνεται λίγο παράδοξο το να μην υπάρχουν αρχικά στοιχεία. Ας πούμε η εξέλιξη. Υπήρχαν ως αρχικά στοιχεία ζωής οι πρώτες πρωτείνες (αν θυμάμαι καλά). Πάμε πιο πίσω; Για να δημιουργηθούν οι πρώτες πρωτείνες, ως αρχικά στοιχεία, υπήρχε ο πλανήτης Γη, με τα (χημικά) στοιχεία. Για να δημιουργηθεί ο πλανήτης Γη, υπήρχαν ως αρχικά στοιχεία η ύλη που δημιούργησε το ηλιακό σύστημα. Και πάμε πίσω ως το Big Bang το οποίο ήταν τα αρχικά στοιχεία για όλον τον κόσμο.

Εδώ είναι το λάθος. Δεν υπάρχει σχέδιο. Ο μόνος στόχος που προέκυψε, στη Φύση, ήταν η επιβίωση. Αν το σκεφτείς λίγο, αν ήταν τελείως ελεύθερα, τότε ήταν που δε θα προέκυπτε τίποτα. Ακριβώς διότι όλοι οι συνδυασμοί θα ήταν εξίσου έγκυροι κι έτσι το σύστημα δε θα έπαιρνε καμία κατεύθυνση. Είναι ο περιορισμός προς μια κατεύθυνση που δημιούργησε αυτήν την εκδήλωση της ζωής (πολύ Γκεβουράχ τώρα που το σκέφτομαι). Κι όσο για το "σχέδιο" στην πραγματικότητα η εξέλιξη απλώς βρίσκει "πατέντες", πολλές φορές στο πόδι, προκειμένου να λύσει ένα άμεσο πρόβλημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πως εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε πρόωρα.

Αυτό (δείτε το με το πάσο σας, έχει μπόλικη πληροφορία):

Ναι, όλοι οι ενδιάμεσοι.

Ο παραπάνω πίνακας δε μας λέει μόνο αυτό. Ας πούμε, γεννιέσαι. Αν τα καταφέρεις να φτάσεις μέχρι την ενηλικίωση, θα έχεις δει τα αδέρφια σου να πεθαίνουν, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να μείνεις ορφανός. Ως γονιός θα πρέπει να κάνεις το λιγότερο 5 παιδιά για να διατηρηθεί ο πληθυσμός της φυλής στα ίδια επίπεδα και το πιθανότερο είναι πως θα χάσεις τα δύο από αυτά, το ένα πριν καν κλείσει τα 5 του χρόνια. Αν είσαι τυχερός να μεγαλώσεις, θα χάσεις φίλους από αρρώστιες ή και μάχες. Για πες μου...

Γιατί μπερδεύεσαι; Έψαξα λίγο κι έπεσα σε αυτήν τη συζήτηση: Η οποία παραπέμπει σε αυτήν την επιστημονική δημοσίευση: http://www.anth.ucsb.edu/faculty/gurven/papers/GurvenKaplan2007pdr.pdf Από την οποία ξεχωρίζει το διάγραμμα το οποίο έχω στα συνημμένα. Συνοψίζοντας, αυτό που έχει σημασία είναι το διάγραμμα 4 το οποίο έχει συνολικά το προσδόκιμο ζωής των τροφοσυλλεκτών. Εκεί βλέπουμε: Το 35% πεθαίνει μέχρι τα 5 χρόνια. Ακόμα ένα 10% πεθαίνει μέχρι τα 20. Αν φτάσεις τα 20, οι πιθανότητες είναι 50-50 να φτάσεις τα 65 χρόνια. Ένα 20% φτάνει τα 70 χρόνια. Συγκριτικά, η Σουηδία του 18ου αιώνα (πριν το περίφημο "Σουηδικό μοντέλο" τα πάει κάπως καλύτερα. Όχι πολύ καλύτερα, αλλά καλύτερα. GurvenKaplan2007pdr-fig3.pdf

Ο Huxley περιγράφει στο "Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο" μια ουτοπική κοινωνία η οποία είναι αυστηρά διαστρωματωμένη. Οι άνθρωποι κυοφορούνται αποκλειστικά από μηχανές, σε αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες. Αυτοί που κυοφορούνται από τα ιδανικά γονίδια σε ιδανικές συνθήκες είναι οι Άλφα, η ανώτερη κατηγορία η οποία περνά τη ζωή της απηλλαγμένη από έννοιες, βουλιάζοντας στις ηδονές. Αυτοί που κυοφορούνται με τις χειρότερες συνθήκες από τα χειρότερα γονίδια είναι οι Έψιλον οι οποίοι έχουν τις πιο βαρετές δουλειές (π.χ. οδηγοί σε ασανσέρ). Το σύστημα αυτό εν τω μεταξύ υποστηρίζει πως είναι το πρώτο και μοναδικό σύστημα στην ιστορία στο οποίο όλοι είναι ευτυχισμένοι, μια και όχι μόνο όλοι κάνουν αυτό για το οποίο είναι προορισμένοι, αλλά και είναι ευτυχισμένοι κάνοντάς το. Ακόμα και οι Έψιλον είναι ευτυχισμένοι κάνοντας τη βαρετή δουλειά που δε θα άντεχε ένας Άλφα - υποστηρίζει κάποια στιγμή στο βιβλίο ένας Άλφα.

Εεεε.... ΟΧΙ! (Έχεις δει το επίπεδο τέτοιων άρθρων; "Ξαναβρήκα τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση τρώγοντας αποκλειστικά καρότα για ένα μήνα" θα ήταν μια καλή περίπτωση τίτλου τέτοιου άρθρου.)

Τι στοιχεία έχουμε; Να τα δούμε.

Μπλέκεις το έχειν με το είναι. (Τς τς τς.... το zeitgeist της καταναλωτικής κοινωνίας όπου ζούμε...)

Για πήγαινέ με...

Τεχνικά μιλώντας, δεν έχει νου. Είναι ο νους.

Ναι. Έχεις μετρήσει όμως από πόσα γινόμαστε καλά, τα οποία αν ζούσαμε ως τροφοσυλλέκτες θα μας είχαν στείλει στα θυμαράκια; Σκέψου το απλό πλύσιμο των χεριών με σαπούνι από πόσες θανατηφόρες ασθένειες μας σώζει. Και, ως γνωστόν, σαπούνι οι τροφοσυλλέκτες δεν έχουν. Σκέψου το άλλο: αν ζεις ως τροφοσυλλέκτης, στα δάση, ανάμεσα στα άγρια θηρία, είσαι θήραμα για τροφή. Και καλά να είσαι εσύ θήραμα. Είναι και τα παιδιά σου. Πιο εύκολο θήραμα, με πιο νόστιμο κρέας. Να το συνεχίσω;

Με ζωή τροφοσυλλεκτών, αυτός ο κάποιος θα είχε φύγει από τη ζωή. Τώρα είναι πραγματικά τεράστιος ο πειρασμός να αρχίσω κι εγώ τα "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω", τα "τα πάντα είναι δυνατά" και άλλα τα οποία έχουν ειπωθεί εδώ μέσα αμέτρητες φορές. Απλώς θα σημειώσω το συγκεκριμένο ως "ορίστε κάτι που δεν είναι δυνατό με τη θέληση και μόνο". Διατυπώνεις το ερώτημα λες και η ευτυχία είναι στο ίδιο μέρος για όλους τους ανθρώπους.

Είπα δεν κόβεται εύκολα. Όχι πως είναι αδύνατο να κοπεί. Και, εν πάσει περιπτώσει, οι περισσότεροι δεν μπορούν να το κόψουν - όπως αποδεικνύει το ότι συζητάμε αυτό το θέμα.

Έλα ρε συ, μπορείς να πας από το σύνδεσμο στο quote το δικό σου. Τεσπα, ιδού το επίμαχο:

Είναι εξελικτικό χαρακτηριστικό, σαν να λέμε ένστικτο. Από αυτά που δεν κόβονται εύκολα. Όπως η έμφυτη αντίδραση του να βάλεις το χέρι στο στόμα σου όταν κοπείς.

Ζυγά χάνω, μονά κερδίζεις. Δες και το δίπλα θέμα. Στο δίπλα θέμα οριοθετώ όσο πιο καθαρά μπορώ την ανάλυσή μου στις δυνατότητες του ανθρώπου ως έχουν. Κι εκεί σπεύδεις να πεις πως αυτές μεταβάλλονται. Στο παρόν θέμα, όταν πάνε άλλοι να τις απλώσουν τις οριοθετείς. Τελικά, επιτρέπεται να τις οριοθετήσουμε ή όχι;

Έχει βρεθεί πως όταν κάποιος διαφωνεί μαζί σου, ο εγκέφαλός μας είναι καλωδιωμένος έτσι ώστε να το αντιλαμβάνεται σαν φυσική επίθεση. Δυσκολεύομαι να βρω τα σχετικά άρθρα, δυστυχώς.

Ναι, κοίτα, στο δίπλα θέμα που προσπαθούσα να πω το ίδιο (πως η αντίληψή μας έχει όρια) άρχισες να μου λες "τα πάντα είναι δυνατά" και άλλα τέτοια. Εδώ, "ναι, αν επέμβουμε στο ντιενέι μας δε θα είμαστε πια άνθρωποι αλλά κάτι άλλο". Δε γίνεται και τα δύο.

Πήγαινε μια βόλτα από το Facebook, ειδικά σήμερα. Θα δεις πως όλους, περισσότερο τους νοιάζει να έχουν δίκιο, παρά να λυθεί το θέμα για το οποίο υποτίθεται πως αγωνίζονται.