evi
-
Posts
214 -
Joined
-
Last visited
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by evi
-
-
κάθε φορά που θέλουμε να πετύχουμε κάτι, να φτάσουμε κάπου, είμαστε και παραμένουμε εγωιστές! γιατί αυτό που θέλει να πετύχει ή να φτάσει είναι το εγώ και μόνο αυτό..
βέβαια, αυτό δεν αναιρεί την περίπτωση, που δεν σ' ενδιαφέρουν αληθινά τα υλικά, που βοηθάς αληθινά κάποιον, μόνο που αν όλο αυτό είναι αληθινό δεν το αναγνωρίζεις σαν γεγονός, είναι ..φυσική ροή..
-
Οι συνηθειές μας ζούνε,εμείς είμαστε νεκροί.
ή αλλιώς
ζούνε και χορεύουν
γιατί εμείς κοιμόμαστε βαθιά 
-
Πολλές φορές η διαίσθηση μας καλύπτεται από τα συναισθήματα και δεν μας αφήνει να δούμε ούτε πέρα από το δάχτυλο μας.
Η απάντηση βρίσκεται μέσα σ' αυτή τη φράση.
Τίποτα δεν πρέπει να κάνουμε, μόνο ν' αποφασίσουμε να ζήσουμε, αφήνοντας το παρελθόν εκεί που είναι-στο παρελθόν.
-
Ιχθύς με ωροσκόπο δίδυμο.
Χαχα, εγώ πάλι Δίδυμος με ωροσκόπο Ιχθύ! Οέο!
Κινέζικο Σκύλος νομίζω..
-
Evi σαν Wolverine τον έχεις δεί;;;Δεν είναι τέλειος με τα νύχια και το μαλλί στην μπρίζα;;;
Ναιι, αλλά και σαν Λεοπόλδος με τα φρου-φρού του, τι σου έλεγε;!!!!!
-
σε καταλαβαίνω...Αχ Evi δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό.O Hugh είναι η μεγάλη μου αδυναμία.Στην ακαταμάχητη γοητεία του.
Κάθε φορά που τον βλέπω!!!!!!
Ρε κοπελιες μας ερχετε ναμε αυτα που βαζετε...
Μα δεν τα βάζουμε προς δική σας ...τέρψην
-
Εκδόσεις Καστανιώτη είναι τα περισσότερα από τα βιβλία του :cheerful:
-
Βιβλία του Κρισναμούρτι,έχετε να μου προτείνετε;;;
Όποιο και να πάρεις, πάντα μιλά στην ουσία για το ίδιο πράγμα.
αυτά έχω διαβάσει:
"Η αναγκαιότητα της αλλαγής"
"Το δίχτυ της σκέψης"
"Η αλήθεια και το υπαρκτό"
"Το ημερολόγιο"
και στα προτείνω ανεπιφύλακτα :cheerful: (...όχι όμως αν περιμένεις να βρεις εκεί κάποιες πρακτικές, γιατί δεν θα βρείς!..)
-
Δεν υπάρχει λόγος να πιέζουμε τους εαυτούς μας... Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Δεν υπάρχει καλός και κακός τρόπος αντίδρασης. Ο καθένας ας προτιμήσει τον τρόπο που του ταιρίαζει. Που ταιριάζει στον τρόπο σκέψης του και στην ενέργεια του..
Σίγουρα, μόνοι μας κατανοούμε τον τρόπο που λειτουργούμε και μόνο μόνοι μας. Απλώς μέσα από τη συζήτηση κάποιες φορές υπάρχει η πιθανότητα, να δώσεις ένα ...hint σε κάποιον, ή να σου δώσει αυτός, μπορεί και όχι.
Αυτό που ήθελα να επισημάνω με το παραπάνω (ανώδυνο) παράδειγμα, είναι πως η δική μας οπτική επηρρεάζει την εικόνα, πράγμα που έχει προέκταση σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στο πως τα αντιλαμβανόμαστε. Ακόμα και στα πολύ προσωπικά. Εξαρτάται από το πόση σημασία τους δίνουμε τη δεδομένη στιγμή. Όταν το ίδιο περιστατικό, μία φορά μπορεί να με κάνει έξαλλο και μία άλλη ακόμα και να γελάσω μαζί του ή να μην το προσέξω καν, τι αλλάζει; Ένα ακόμα ανώδυνο: όταν ένας συνάδελφος μπαίνει στο γραφείο και δεν μου λέει καλημέρα, και τη μιά εξοργίζομαι γιατί αν με σεβόταν θα μου έλεγε και με χαμόγελο, ενώ κάποια άλλη φορά δεν έχει καμιά απολύτως σημασία και του λέω μάλιστα εγώ δίχως να σκεφτώ καν το ποιός σέβεται ποιόν, τι γίνεται; (θα μπορούσα να το προεκτείνω αυτό σε άλλα χειρότερα, αλλά δεν έχει σημασία) Υπάρχει πράγματι κάποιος που δεν σέβεται τον άλλο ή όχι;
Ερώτημα θέτω, το ίδιο που θέτω και στον εαυτό μου.
Η απάντηση και η στιγμή που αυτή δίνεται είναι προσωπική για τον καθένα, σαφώς.
ΥΓ. Μηχανή Anor, ε; πόσες φορές έχω θυμηθεί το παπάκι μου..., όχι στην οδήγηση τόσο, όσο στο παρκάρισμα..αααχ.. (έχουν έρθει στιγμές, αργά τη νύχτα συνήθως ψάχνοντας θέση, που φαντασιώνω, στην κυριολεξία, ότι το παίρνω στην πλάτη και το ανεβάζω στο σπίτι...
) -
Το ανασύρω απ' το χάος, αλλά είχε πλάκα...
Τζόνι Ντεπ, δε λέω, πάνω απ' όλα ταλεντάρα και ελκυστικός!
Για τους άλλους που αναφέρθηκαν
Μπραντ Πητ κλασσική αμερικανικη ομορφιά, δεν είναι όμορφος δηλαδή, στάιλινγκ είναι το περισσότερο.
Ντι Κάπριο, πολύ καλός ηθοποιός, δουλεύει το παιδί
Γκαρσία, ωραίος αλλά λίγο μπόι γμτ έπρεπε νά χει ακόμα
δε θυμάμαι ποιοί άλλοι, .....αλλά ....ο Hughάκος τι σας λέει;
..δεν ξέρω από κοντά, αλλά στις ταινίες....
, 
:drooling2: :wow: είναι αυτό που λέμε.., αυτός είναι άντρας!!!!!και ποιός κύριος μπορεί να πει ότι δεν είναι;
-
Με τα παραπάνω απλά θέλω να πω , οτι όλα τα παραπάνω καταπατούν τον ΣΕΒΑΣΜΟ προς το άτομο σου. Κάτι που είναι απαραίτητο και ΑΠΑΙΤΗΤΟ απο τον οποιοδήποτε που θέλει να υπάρχει σαν ελεύθερη προσωπικότητα.
Ελεύθερη προσωπικότητα... Τι είναι άραγε πραγματικά ελευθερία;
Επειδή έχει στραφεί σε πρακτικό επίπεδο και σίγουρα μιλάμε για κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν -τρόποι- να πετύχεις κάτι αλλά, μόνο να κατανοήσεις (ο καθένας μόνος) και η συνέχεια γίνεται μόνη της,
θα σε ρωτήσω κάτι, μήπως το πιάσουμε από άλλη άκρη.
Υποθέτω (ένα παράδειγμα) ότι θα σου έχει συμβεί να βγείς το πρωί από το σπίτι να πας στη δουλειά σου κι από τη στιγμή που θα βγείς από την πόρτα, όλα να "μοιάζουν στραβά", έχεις αργήσει, δε σ' αφήνουν τ' αυτοκίνητα να περάσεις το δρόμο απέναντι να φτάσεις στ' αυτοκίνητό σου, δυσκολεύεσαι να ξεπαρκάρεις γιατί κάποιος σ' έχει στριμώξει, στο δρόμο οδηγούν όλοι σαν ηλίθιοι και μποτιλιάρουν το δρόμο, κάθε δύο λεπτά τσιτώνεσαι και βρίζεις κάποιον και σε βρίζει κάποιος ενώ αυτός έχει κάνει την μ..κία, δε βρίσκεις να παρκάρεις κι αργείς ακόμα περισσότερο και και... :headb: :headb:
Υποθέτω όμως ότι σου έχει συμβεί επίσης και τίποτα απ' όλα αυτά να μην συμβεί!
Τι λες ότι αλλάζει στις δύο περιπτώσεις;
Τη μία μέρα κυκλοφορούν όλοι οι ηλίθιοι που δε σε σέβονται και σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, ενώ την άλλη κυκλοφορεί η ..άλλη παρτίδα των καλών;
Μήπως κυκλοφορούν οι ίδιοι και τη μιά μέρα και την άλλη; Τι αλλάζει λοιπόν; Σ' έχει προβληματίσει ποτέ ένα τέτοιο απλό παράδειγμα;
-
Δεν θα έλεγα ότι μιλώ για άγνοια. Κάθε τί πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει κάποιος άλλος για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, τι είναι στην πραγματικότητα;Η άγνοια , είναι ενα όπλο , μιας και σε αυτό αναφέρεται κυρίως η evi, απο όσο καταλαβαίνω. Τον αγνοείς, μιας και δεν μπορεί να σε "ακουμπήσει".Μήπως είναι οι προσδοκίες μας, οι ανασφάλειές μας, οι πόθοι μας, οι φιλοδοξίες μας; (..και ο κατάλογος μπορεί να είναι μακρύς..)
Αν όλα αυτά μπορούσαν να σβήσουν, που θα πατούσε;
Όλα τα παραπάνω, προκαλούν μέσα μας ένα πράγμα, το φόβο! Μη χάσουμε ή μη δεν πέτύχουμε αυτό που ποθούμε, μη χάσουμε αυτό που έχουμε, μη δε γίνουμε αυτό που θέλουμε κτλ κτλ.
Αν φοβάμαι πολύ κάτι, μπορείς να εκμεταλλευτείς τον φόβο μου και να με πας όπου, (μα όπου) θες εσύ.
Μα τι θα γίνει θα πεις; Πως είναι δυνατόν να ζούμε και να μη θέλουμε τίποτα;
Πάντα θέλουμε κάτι, όμως κάνε ένα φλασ μπακ στη ζωή σου και στις επιθυμίες σου, πόσες ήταν αληθινές, πόσες τόσο δυνατές, και πόσες τόσο σημαντικές τελικά; Πόσο σημαντική γίνεται τελικά μια επιθυμία τη στιγμή που συμβαίνει και γιατί;
Γιατί απλώς υπάρχει, ή γιατί ο φόβος της απογοήτευσης αν αυτή δε συμβεί την κάνει σημαντική; Η επιθυμία από μόνη της, ποτέ δεν είναι τόσο σημαντική!
Τι γίνεται όμως αν μπορεί να το κάνει σε άλλο επίπεδο που θα επηρρεάσει την ζωή σου στο υλικό επίπεδοαυτό το εξηγείς λίγο καλύτερα, γιατί δεν είμαι σίγουρη τι θέλεις να πεις, μην απαντήσω άλλα αντ'άλλων.
-
..πολύ καλό το βίντεο..
Δεν μιλώ για την ψυχή φίλε μου.... μιλώ για το μυαλό και το τι κουβαλάει... αυτό καθορίζει και την μετέπειτα πορεία σου , σε αυτό το επίπεδο τουλάχιστον.Τα ψυχικά χαρακτηριστικά σου σαφώς βοηθάνε αλλά δεν καθορίζουν την πορεία σου. Το μυαλό και η γνώση την καθορίζει. Σε αυτό τον Πλανήτη.
Τι κουβαλάει λοιπόν αυτό το μυαλό;
Φροντίζουμε αρκετά συχνά να είναι σε τάξη το σπίτι μας, ο κήπος μας, το αυτοκίνητό μας κτλ,
ο νους μας;
Είναι σε τάξη;
Πόσα είναι αυτά που τον βάζουν σε αταξία; Και πόσο συμβάλλει η αλόγιστη συλλογή πληροφοριών και η βία;
Αυτή η αταξία καταγράφεται και μεταβιβάζεται. Σε άλλο νήμα έχει γίνει συζήτηση για τα μιμίδια.
Συμβαίνουν πολλά περισσότερα απ' αυτά που νομίζουμε, σ' αυτόν τον πλανήτη ..που επικρατεί η πλάνη..
-
μα είναι ποτέ δυνατόν;! ξέρεις πόσα χρόνια είμαι σ' αυτόν τον πλανήτη;κάτι μου λέει φίλοι μου , οτι δεν το έχετε αντιμετωπίσει στην πραγματικότητα... και εύχομαι να μην σας τύχει κιόλας.Και οχι φίλη evi, η πραγματικότητα και η αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις, δεν έχει να κάνει με την άσκηση διαλογισμού ή την αναζήτηση σε άλλο επίπεδο.Εδώ ερχόμαστε στην παρερμηνευμένη έννοια του διαλογισμού, γιατί διαλογισμός δεν είναι τα δέκα λεπτά που θα καθίσει κάποιος σε μία γωνία και ύστερα θα συνεχίσει τη ζωή του όπως ακριβώς και πρίν, μέσα στη σύγχιση και στην ένταση. Αν ο διαλογισμός (αυτό που πραγματικά είναι) δεν εκτείνεται σε όλο το εύρος της ζωής μας (και δεν μιλάμε για κάποια κατάσταση νιρβάνας και απάθειας), τα δέκα-δεκαπέντε λεπτά δεν έχουν καμιά απολύτως αξία.
Στις διαπροσωπικές σχέσεις , έχεις να κάνεις με αλληλεπιδράσεις απο τον απέναντι σου που ούτε στο ελάχιστο δεν θα συμμερίζεται τις προσωπικές σου ανυσηχίες. Η αυτο-προστασία εκεί επιβάλλεται , αλλιώς σε όλη σου την ζωή θα είσαι ενα "χαλάκι" που θα πατάνε οι "μικροί τύρρανοι".Δυστυχώς δεν έχω τον τρόπο να το εξηγήσω περισσότερο, αλλά και με κανένα τρόπο δε θέλω να νομίζεις ότι αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι, ότι αυτό που λες δε συμβαίνει σε όλους μας κι ότι δεν είναι το σημείο απ' το οποίο όλοι ξεκινάμε, όλοι περνάμε και όλοι βρισκόμαστε...
..μέχρι να αντιληφθούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο
μιά άλλη εκδοχή
Χαλάκι είμαι, πρώτα, όσο είμαι "για μένα" χαλάκι και μετά για τους άλλους.
Αυτό, δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το εξηγήσεις εύκολα και να το κάνεις κατανοητό για κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό σου.
Τα πάντα ξεκινάνε από μένα και γυρίζουν σε μένα, ακόμα και το πως με βλέπουν οι άλλοι. Το πως με βλέπουν οι άλλοι, είναι το πως βλέπω ότι με βλέπουν οι άλλοι...
Η αναζήτηση σε άλλο επίπεδο είναι ανούσια αν δεν έχει προέκταση σε κάθε πτυχή της ζωής μας,
αλλά για να αρχίσει να έχει πρέπει πρώτα να της δώσουμε το περιθώρειο.
Καλημέρα και καλό μήνα!
-
Η πραγματικότητα και η αλήθεια, είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια, δεν αλλάζουν ανάλογα με το τι συζήτηση κάνουμε.Μην συγχέεις την πραγματικότητα σε άλλο επίπεδο αναζήτησης , με αυτό των διαπροσωπικών σχέσεων...Πραγματικότητα είναι αυτό που κινείται μέσα στα όρια της σκέψης μας και υπάρχει όντως μέσα εκεί, διαμορφώνεται και αλλάζει διαρκώς και αναλόγως.
Α-λήθεια είναι, αυτό που είναι
έτσι κι αλλιώς.
αν δεν βρούμε το συσχετισμό, τότε η ενασχόληση με αυτό το άλλο επίπεδο, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα..., άλλο από το να περνάμε την ώρα μας...
ΥΓ. ..δεν αφήνεις ούτε ένα τόσο δα παραθυράκι ανοιχτό..
Αν μένουμε πάντα στην θεωρία του κάτσε να δούμε τι είναι αυτό , εκείνο, να το ξαναδούμε απο την αρχή και μετά να το ρίξουμε χύμα , μόνο εξέλιξη δεν θα υπάρξει. -
Οι φαρμακοβιομηχανίες όμως δεν χρηματοδοτούν την έρευνα για την ελιά γιατί αν αποδειχθεί ότι κάνει όντως κάτι τότε το οικονομικό έλλειμμα θα είναι τεράστιο με αποτέλεσμα να απέρθει μία μεγάλη κρίση στο χώρο αυτό.
εδώ νομίζω ότι δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης...!, :cat: :cat: στα κεραμίδια! Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν αφήνουν άλλα κι άλλα να καρποφορήσουν. Κλασσικό παράδειγμα ο καρκίνος, που σκοτώνει κόσμο μεν, αλλά η θεραπεία του θα ...σκότωνε την τσέπη του φαρμακοιατρικού συστήματος...!
όσο για την ελίτσα και το αφέψημά της, τι κακό μπορεί να κάνει; Αν κάποιος είναι τώρα μανιακός, και πίνει τριάντα ποτήρια την ημέρα, ε, κάτι θα πάθει. Σε λογικά πλαίσια όμως, δε νομίζω ότι είναι πολύ διαφορετικό απ' το να πίνεις ένα οποιοδήποτε άλλο αφέψημα. Δεν είναι δηλητηριώδες δέντρο, αντίθετα είναι από τα πιό σπουδαία. Εξάλλου τα φύλλα πολλών δέντρων προσφέρουν αφέψημα με ωφέλημες ιδιότητες, άσχετο αν δεν τα πίνουμε, όπως τα φύλλα της πορτοκαλιάς. Αν ανοίξουμε σχετικά βιβλία θα τα βρούμε.
-
ΔΕΝ υπάρχουν;Δεν υπάρχουν easter eggs , δεν υπάρχουν παραπλανήσεις , εκτός και αν το επιδιώκεις και πας σε παραμορφωτικό καθρέφτη.Πραγματικότητα και αλήθεια είναι το ίδιο πράγμα; (μην απαντήσεις βιαστικά)
Και όπως είπε και ο φίλος TheChosenName παραπάνω , κάπου εκεί θα αντιδράσεις, με κάποιο τρόπο.. Ίσως με οχι έντονο σαν άλλων ... αλλά σίγουρα θα αντιδράσεις. Και θα είναι ισχυρό ένστικτο καθοδηγούμενο απο την λογική και την ικανοποίηση της αυτοσυντήρησης.Αν με ρωτάς προσωπικά μάλιστα, θα σου πω, ναι, αντιδρώ (πιο σπάνια, ναι τώρα που το σκέφτομαι, πολύ πιο σπάνια από άλλοτε), αλλά ακόμα συμβαίνει να αντιδρώ
Όμως,την τελευταία φορά που αντέδρασα έτσι, ξέρεις τι συνειδητοποίησα ταυτόχρονα παρατηρώντας με; δεν ξέρω πως να στο πω αυτό...
κατάλαβα πως όλο το ξέσπασμα της αντίδρασης "έβγαινε μέσα από το παρελθόν", όλα όσα μ' εκαναν να πιαστώ επάνω τους και να αντιδράσω είχαν τη ρίζα τους σε πράγματα που είχαν προηγηθεί κι όχι σ' αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Δεν το παρατηρούμε ποτέ αυτό και δεν το κατανοούμε. Αν δεν υπήρχε συσσωρευμένο το υλικό του παρελθόντος, εμπειρία, γνώση, κτλ, η αντίδραση θα ήταν η ίδια; θα υπήρχε αντίδραση;
Ίσως θα ξαναπεις εδώ, πως τι, θα μένουμε παιδιά, ανώριμοι, άπειροι;
και ξαναγυρνάμε στο ίδιο λοιπόν, είναι αυτή η συσσώρευση εμπειριών εξέλιξη; ή απλώς καλούπωμα; Γιατί αν είναι το δεύτερο, η αληθινή εξέλιξη μόνο έξω από το καλούπι μπορεί να είναι, αλλά όσο το "τσιμεντώνουμε" με τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας, τόσο πιο δύσκολο είναι να υποπτευθούμε ότι υπάρχει και το απ' έξω.
Αυτή είναι όμως μία ερώτηση που πρέπει καθένας να την κάνει στον εαυτό του και μόνο εκεί.
-
Όσο τα προσδιορίζει το εγώ και όσα αυτό ξέρει ως σήμερα, ναι, είναι πολύ συγκεκριμένα.Τα όρια ανοχής και αποδοχής, είναι πολύ συγκεκριμένα. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέψω σε κάποιον να με "ποδοπατήσει" με αλαζονικό τρόπο , παραβιάζοντας τα κεκτημένα όρια μου, έκφρασης και προσωπικότητας , επειδή έτσι "νομίζει".Το ΕΓΩ, δεν είναι πάντα απαραίτητα το κακό που πρέπει να ξορκίσουμε.
Το Εγώ, σίγουρα δεν είναι κάτι που πρέπει να ξορκίσουμε, είναι κάτι που πρέπει να το κοιτάξουμε "κατάματα", κι όταν το κάνουμε (όταν καταφέρνουμε) υποχωρεί, δεν έχει πια τόση σημασία όση είχε πριν, ούτε αυτό, ούτε τα όριά του. Τότε είναι λίγο δύσκολο να με ποδοπατήσει κάποιος.
Είσαι στην δουλειά και έχεις ενα συνεργάτη που ενώ είσαστε στο ίδιο τμήμα, πράττει και συμπεριφέρεται ώς ανώτερος , υποβαθμίζοντας εσένα , ώς άτομο και συνεργάτη, προς προσωπική του προβολή. Το κάνει μάλιστα θίγοντας δικές σου αξίες και χαρακτηριστικά , θεωρώντας τα , κατώτερα και μη άξια καν να φέρουν αντίλογο. Πόσο λοιπόν θα μπορούσες να αντέξεις στο ίδιο περιβάλλον με αυτόν; Θα του έριχνες στο τέλος μια "κλωτσιά" να πάει απο εκέι που ήρθε ή οχι;Έχεις δίκιο, στην καθημερινή πράξη ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που τα πράγματα δεν είναι εύκολα, γιατί πολύ "απλά" (απλά είναι αλλά έχουμε μάθει να λειτουργούμε δύσκολα), δεν μπορούμε να κοιτάξουμε "κατάματα" το εγώ μας. Δίνεις τουλάχιστον το περιθώρειο της αμφιβολίας, στο ότι θα μπορούσε το παραπάνω παράδειγμα να μην συνέβαινε καν, αν οι δικές σου αξίες και χαρακτηριστικά, δεν είχαν τη σημασία που τους δίνει το εγώ σου; (όχι το δικό σου, το δικό μου, του αλλουνού, για όλους ισχύει) Αφήνεις δηλαδή ένα παράθυρο τουλάχιστον ανοιχτό, ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλη εκδοχή;
Θα πει κανείς, πως είναι δυνατόν να υπάρχει χωρίς όλα αυτά που "χτίζουν" την προσωπικότητά του; Η πραγματική ερώτηση είναι όμως, υπάρχεις στ' αλήθεια μέσα σ' όλα αυτά ή αυτά υπάρχουν μέσα από σένα;
και μαζί μ' αυτά κι όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας;
-
-
Να συμπεράνω πως θεωρείς το θέμα συνοθύλευμα αχρήστων σοφισμών και σκέψεων;Δεν χρειάζονται βαθυστόχαστοι σοφισμοί και σκέψεις.
Σ' αυτή την περίπτωση, πιθανόν κακώς σου απαντώ, γιατί θεωρείς το ζήτημα ανάξιο συζήτησης.
Παρ' όλα αυτά, στο προηγούμενο ποστ μου (δεν διαφώνησα πουθενά σε ότι έχεις πει αλλά και σε ότι έχουν πει και οι υπόλοιποι) επικεντρώνω σ' ένα πολύ σημαντικό σημείο (κατά την οπτική μου τουλάχιστον!).
Πηγαίνω πιό πέρα απ' το τι κάνουν οι γονείς και οι δάσκαλοι με τα παιδιά.
Μιλώ ακριβώς για το πως λειτουργούμε "στον μικρόκοσμό μας" όπως λες, ο οποίος δεν είναι ακριβώς μικρόκοσμος, είναι ο κόσμος!
Και η ευθύνη που έχουμε, κάνει αυτό το θέμα σημαντικό, γιατί εκεί ξεφεύγω απ' τον μικρόκοσμό μου και βλέπω έναν κόσμο που διαμορφώνεται έτσι όπως διαμορφώνεται γιατί οι άνθρωποι βλέπουν μέρος του "τοπίου", πολύ μικρό μέρος.
Μπορούμε λοιπόν, όταν βρισκόμαστε στη θέση αυτού που θα παρουσιάσει μία πληροφορία, όταν έρχεται η στιγμή της δικής μας συμμετοχής στην διαμόρφωση της συνείδησης, να κρίνουμε και να διαχωρίσουμε ή εκεί είμαστε ανεύθυνοι και ακολουθούμε τον συρμό της κοινωνίας της πληροφορίας, κάνοντας ότι αυτή προστάζει (φτάνει να μην εμπίπτει στο νόμο!), κι έτσι αν αύριο επιτρέπεται να δείξουμε έναν φόνο σε πραγματικό χρόνο (την ώρα που γίνεται) θα το κάνουμε υποστηρίζοντας πως αυτή είναι η ωμή, αντικειμενική αλήθεια και δεν έχουμε το δικαίωμα να την "σκεπάζουμε"; -
Διώξαμε το σύμπτωμα που είναι η συμπεριφορά του 123 αλλά η αιτία παραμένει γιατί αυτή είναι βαθιά μέσα μας,σε όλους μας.
Αυτο το ονομάζω αυτουπνωση και το παθαίνω και εγω συχνά.
αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω το λόγο ύπαρξης αυτού του θέματος, οφείλω να πω, πως εδώ παραπάνω αυτός ο άνθρωπος θέλει να πει κάτι ουσιαστικό κι αν ξεφύγουμε για μιά στιγμή από τους εγωισμούς μας και την αυταρέσκειά* μας, θα το δούμε.
*αυτή την "κυρία" που από τότε που την εντόπισα πάνω μου όλο μπροστά μου τη βλέπω...
-
Δική μου γνώμη είναι οτι χρειάζονται.Μπορεί να σοκάρουν κάποιους μα εάν με ρωτάυε είναι και ο μόνος τρόπος να κινητοποιήσουν και κάποιους άλλους.
Θα ξεκινήσω από αυτή τη φράση όπου εντοπίζεται ένα παράπλευρο σημείο που συχνά προσπερνάμε όταν, -πολύ σωστά βέβαια-, μιλάμε για παιδεία.
Σίγουρα η παιδεία μας είναι αυτή που θα μας δώσει την ικανότητα να φιλτράρουμε την πληροφορία, και να αναπτύξουμε την κρίση και την ευθυκρισία μας. Όμως δεν περιορίζεται εκεί.
Μία άποψη που συμμερίζονται πολλοί άνθρωποι, είναι πως η εικόνα πρέπει να παρουσιάζεται γιατί είναι η ωμή αλήθεια και όσο κι αν σοκάρει, αφυπνίζει και κινητοποιεί. Εδώ λοιπόν έρχεται το θέμα,
κατά πόσον η παιδεία μας είναι ικανή όχι μόνο στο επίπεδο που πρέπει να φιλτράρουμε ή να κρίνουμε, αλλά και στο πότε πρέπει να παρουσιάσουμε κάτι και πως!
Έχουμε όλοι μία τάση να θεωρούμε εαυτούς δέκτες μηνυμάτων και προσπερνάμε ότι δεν περιοριζόμαστε εκεί αλλά είμαστε ταυτόχρονα και πομποί. Η διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης ξεκινά από την διαμόρφωση της δικής μας συνείδησης. Δεν είναι μόνο το πως προσλαμβάνουμε αυτό που μας δίνουν οι άλλοι, αλλά και το πως το διαιωνίζουμε εμείς με τη σειρά μας (πάντα σε κάποιο σημείο, "οι άλλοι" είμαστε εμείς).
Υπάρχουν πάρα πολλά είδη εικόνας βίας.
Υπάρχει η παρουσίαση θυμάτων και κτηνωδιών του πολέμου στο Ιράκ, αλλά
υπάρχει και η παρουσίαση ενός ακρωτηριασμένου πτώματος από έναν μανιακό δολοφόνο.
Μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα σ' αυτά τα δύο;
Το πρώτο, μάλλον έχει κάτι να προσφέρει σοκάροντας, γιατί δείχνει την ωμή πραγματικότητα που πολλοί άνθρωποι ίσως δεν μπορούν να αντιληφθούν, και ίσως τους βοηθήσει να καταλάβουν πως η αλήθεια δεν είναι αυτή που παρουσιάζεται.
Το δεύτερο, τι προσφέρει; Τι κινητοποιεί;
Μπορούμε λοιπόν, όταν βρισκόμαστε στη θέση αυτού που θα παρουσιάσει μία πληροφορία, όταν έρχεται η στιγμή της δικής μας συμμετοχής στην διαμόρφωση της συνείδησης, να κρίνουμε και να διαχωρίσουμε ή εκεί είμαστε ανεύθυνοι και ακολουθούμε τον συρμό της κοινωνίας της πληροφορίας, κάνοντας ότι αυτή προστάζει (φτάνει να μην εμπίπτει στο νόμο!), κι έτσι αν αύριο επιτρέπεται να δείξουμε έναν φόνο σε πραγματικό χρόνο (την ώρα που γίνεται) θα το κάνουμε υποστηρίζοντας πως αυτή είναι η ωμή, αντικειμενική αλήθεια και δεν έχουμε το δικαίωμα να την "σκεπάζουμε";
Αντιλαμβανόμαστε πραγματικά την ευθύνη που έχουμε στο πως εξελίσσεται το ανθρώπινο είδος; Η συμμετοχή μας ξεκινά όταν εκπαιδεύουμε κάποιους νεώτερους ανθρώπους ή πιο πριν; Μήπως γεννάμε τους δολοφόνους του αύριο πριν ακόμα αυτοί συλληφθούν στην κοιλιά της μάνας τους;
-
Anor,
Σαφώς και η παιδεία παίζει ρόλο, όμως όταν αντιμετωπίζουμε έτσι το πράγμα, δεν το βλέπουμε λίγο, ας πουμε, "υπερ' άνω";
Ο Dream_er (όπως και αυτό που είπε η Serena) είπε παραπάνω κάτι που είναι πολύ σημαντικό για το πως σχηματίζονται και υλοποιούνται οι ιδέες. Αν αυτό συμβαίνει που οδηγούμαστε; Βλέπω έναν κόσμο που βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο έγκλημα, αρκεί να εντοπίσω ότι το πρόβλημα είναι η παιδεία, όταν μάλιστα οι ανώτερες ιδέες που αυτή προβάλει αντικαθίστανται από υλικό βίας;
-
Σα να ξαναζούμε στιγμές έκφρασης/έκθεσης Λυκείου ένα πράμα..!
Αυτό που κολλάει...;
Υποκρισίες...
in Συμπεριφορά & Ψυχολογία
Posted
Ισως φταίει το ότι δίνουμε πολύ περιορισμένη έννοια στον εγωισμό.Εγωισμός δεν είναι μόνο όταν πατάω επί πτωμάτων για να πετύχω κάτι, είναι ακόμα κι όταν θέλω να πετύχω κάτι που είναι καθ' όλα αγαθό. Είναι το "θέλω να πετύχω".."εγώ". Κι επειδή δεν μάθαμε ποτέ ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος λειτουργίας, εκτός απ' το (εγώ) θέλω, δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πως θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά, φαίνεται αδιανόητο.
Μέσα στην τέχνη μπορεί να βρεθεί προϊόν που είναι έξω απ' το εγώ, πράγματι, και τότε το έργο αυτό είναι αληθινό αριστούργημα. Αυτό συμβαίνει σε κάποιους καλλιτέχνες (λίγους) που τη στιγμή που γεννούν το έργο, "βγαίνουν έξω απ' το εγώ τους", αλλά διαρκεί μόνο για τις στιγμές της "γέννας".