evi

Ισως φταίει το ότι δίνουμε πολύ περιορισμένη έννοια στον εγωισμό.Εγωισμός δεν είναι μόνο όταν πατάω επί πτωμάτων για να πετύχω κάτι, είναι ακόμα κι όταν θέλω να πετύχω κάτι που είναι καθ' όλα αγαθό. Είναι το "θέλω να πετύχω".."εγώ". Κι επειδή δεν μάθαμε ποτέ ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος λειτουργίας, εκτός απ' το (εγώ) θέλω, δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πως θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά, φαίνεται αδιανόητο. Μέσα στην τέχνη μπορεί να βρεθεί προϊόν που είναι έξω απ' το εγώ, πράγματι, και τότε το έργο αυτό είναι αληθινό αριστούργημα. Αυτό συμβαίνει σε κάποιους καλλιτέχνες (λίγους) που τη στιγμή που γεννούν το έργο, "βγαίνουν έξω απ' το εγώ τους", αλλά διαρκεί μόνο για τις στιγμές της "γέννας".

κάθε φορά που θέλουμε να πετύχουμε κάτι, να φτάσουμε κάπου, είμαστε και παραμένουμε εγωιστές! γιατί αυτό που θέλει να πετύχει ή να φτάσει είναι το εγώ και μόνο αυτό.. βέβαια, αυτό δεν αναιρεί την περίπτωση, που δεν σ' ενδιαφέρουν αληθινά τα υλικά, που βοηθάς αληθινά κάποιον, μόνο που αν όλο αυτό είναι αληθινό δεν το αναγνωρίζεις σαν γεγονός, είναι ..φυσική ροή..

ή αλλιώς ζούνε και χορεύουν γιατί εμείς κοιμόμαστε βαθιά

Η απάντηση βρίσκεται μέσα σ' αυτή τη φράση. Τίποτα δεν πρέπει να κάνουμε, μόνο ν' αποφασίσουμε να ζήσουμε, αφήνοντας το παρελθόν εκεί που είναι-στο παρελθόν.

Χαχα, εγώ πάλι Δίδυμος με ωροσκόπο Ιχθύ! Οέο! Κινέζικο Σκύλος νομίζω..

Εκδόσεις Καστανιώτη είναι τα περισσότερα από τα βιβλία του :cheerful:

Όποιο και να πάρεις, πάντα μιλά στην ουσία για το ίδιο πράγμα. αυτά έχω διαβάσει: "Η αναγκαιότητα της αλλαγής" "Το δίχτυ της σκέψης" "Η αλήθεια και το υπαρκτό" "Το ημερολόγιο" και στα προτείνω ανεπιφύλακτα :cheerful: (...όχι όμως αν περιμένεις να βρεις εκεί κάποιες πρακτικές, γιατί δεν θα βρείς!..)

Σίγουρα, μόνοι μας κατανοούμε τον τρόπο που λειτουργούμε και μόνο μόνοι μας. Απλώς μέσα από τη συζήτηση κάποιες φορές υπάρχει η πιθανότητα, να δώσεις ένα ...hint σε κάποιον, ή να σου δώσει αυτός, μπορεί και όχι. Αυτό που ήθελα να επισημάνω με το παραπάνω (ανώδυνο) παράδειγμα, είναι πως η δική μας οπτική επηρρεάζει την εικόνα, πράγμα που έχει προέκταση σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και στο πως τα αντιλαμβανόμαστε. Ακόμα και στα πολύ προσωπικά. Εξαρτάται από το πόση σημασία τους δίνουμε τη δεδομένη στιγμή. Όταν το ίδιο περιστατικό, μία φορά μπορεί να με κάνει έξαλλο και μία άλλη ακόμα και να γελάσω μαζί του ή να μην το προσέξω καν, τι αλλάζει; Ένα ακόμα ανώδυνο: όταν ένας συνάδελφος μπαίνει στο γραφείο και δεν μου λέει καλημέρα, και τη μιά εξοργίζομαι γιατί αν με σεβόταν θα μου έλεγε και με χαμόγελο, ενώ κάποια άλλη φορά δεν έχει καμιά απολύτως σημασία και του λέω μάλιστα εγώ δίχως να σκεφτώ καν το ποιός σέβεται ποιόν, τι γίνεται; (θα μπορούσα να το προεκτείνω αυτό σε άλλα χειρότερα, αλλά δεν έχει σημασία) Υπάρχει πράγματι κάποιος που δεν σέβεται τον άλλο ή όχι; Ερώτημα θέτω, το ίδιο που θέτω και στον εαυτό μου. Η απάντηση και η στιγμή που αυτή δίνεται είναι προσωπική για τον καθένα, σαφώς. ΥΓ. Μηχανή Anor, ε; πόσες φορές έχω θυμηθεί το παπάκι μου..., όχι στην οδήγηση τόσο, όσο στο παρκάρισμα..αααχ.. (έχουν έρθει στιγμές, αργά τη νύχτα συνήθως ψάχνοντας θέση, που φαντασιώνω, στην κυριολεξία, ότι το παίρνω στην πλάτη και το ανεβάζω στο σπίτι... )

Ελεύθερη προσωπικότητα... Τι είναι άραγε πραγματικά ελευθερία; Επειδή έχει στραφεί σε πρακτικό επίπεδο και σίγουρα μιλάμε για κάτι για το οποίο δεν υπάρχουν -τρόποι- να πετύχεις κάτι αλλά, μόνο να κατανοήσεις (ο καθένας μόνος) και η συνέχεια γίνεται μόνη της, θα σε ρωτήσω κάτι, μήπως το πιάσουμε από άλλη άκρη. Υποθέτω (ένα παράδειγμα) ότι θα σου έχει συμβεί να βγείς το πρωί από το σπίτι να πας στη δουλειά σου κι από τη στιγμή που θα βγείς από την πόρτα, όλα να "μοιάζουν στραβά", έχεις αργήσει, δε σ' αφήνουν τ' αυτοκίνητα να περάσεις το δρόμο απέναντι να φτάσεις στ' αυτοκίνητό σου, δυσκολεύεσαι να ξεπαρκάρεις γιατί κάποιος σ' έχει στριμώξει, στο δρόμο οδηγούν όλοι σαν ηλίθιοι και μποτιλιάρουν το δρόμο, κάθε δύο λεπτά τσιτώνεσαι και βρίζεις κάποιον και σε βρίζει κάποιος ενώ αυτός έχει κάνει την μ..κία, δε βρίσκεις να παρκάρεις κι αργείς ακόμα περισσότερο και και... :headb: :headb: Υποθέτω όμως ότι σου έχει συμβεί επίσης και τίποτα απ' όλα αυτά να μην συμβεί! Τι λες ότι αλλάζει στις δύο περιπτώσεις; Τη μία μέρα κυκλοφορούν όλοι οι ηλίθιοι που δε σε σέβονται και σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, ενώ την άλλη κυκλοφορεί η ..άλλη παρτίδα των καλών; Μήπως κυκλοφορούν οι ίδιοι και τη μιά μέρα και την άλλη; Τι αλλάζει λοιπόν; Σ' έχει προβληματίσει ποτέ ένα τέτοιο απλό παράδειγμα;

Δεν θα έλεγα ότι μιλώ για άγνοια. Κάθε τί πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει κάποιος άλλος για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, τι είναι στην πραγματικότητα;Μήπως είναι οι προσδοκίες μας, οι ανασφάλειές μας, οι πόθοι μας, οι φιλοδοξίες μας; (..και ο κατάλογος μπορεί να είναι μακρύς..) Αν όλα αυτά μπορούσαν να σβήσουν, που θα πατούσε; Όλα τα παραπάνω, προκαλούν μέσα μας ένα πράγμα, το φόβο! Μη χάσουμε ή μη δεν πέτύχουμε αυτό που ποθούμε, μη χάσουμε αυτό που έχουμε, μη δε γίνουμε αυτό που θέλουμε κτλ κτλ. Αν φοβάμαι πολύ κάτι, μπορείς να εκμεταλλευτείς τον φόβο μου και να με πας όπου, (μα όπου) θες εσύ. Μα τι θα γίνει θα πεις; Πως είναι δυνατόν να ζούμε και να μη θέλουμε τίποτα; Πάντα θέλουμε κάτι, όμως κάνε ένα φλασ μπακ στη ζωή σου και στις επιθυμίες σου, πόσες ήταν αληθινές, πόσες τόσο δυνατές, και πόσες τόσο σημαντικές τελικά; Πόσο σημαντική γίνεται τελικά μια επιθυμία τη στιγμή που συμβαίνει και γιατί; Γιατί απλώς υπάρχει, ή γιατί ο φόβος της απογοήτευσης αν αυτή δε συμβεί την κάνει σημαντική; Η επιθυμία από μόνη της, ποτέ δεν είναι τόσο σημαντική! αυτό το εξηγείς λίγο καλύτερα, γιατί δεν είμαι σίγουρη τι θέλεις να πεις, μην απαντήσω άλλα αντ'άλλων.

..πολύ καλό το βίντεο.. Τι κουβαλάει λοιπόν αυτό το μυαλό; Φροντίζουμε αρκετά συχνά να είναι σε τάξη το σπίτι μας, ο κήπος μας, το αυτοκίνητό μας κτλ, ο νους μας; Είναι σε τάξη; Πόσα είναι αυτά που τον βάζουν σε αταξία; Και πόσο συμβάλλει η αλόγιστη συλλογή πληροφοριών και η βία; Αυτή η αταξία καταγράφεται και μεταβιβάζεται. Σε άλλο νήμα έχει γίνει συζήτηση για τα μιμίδια. Συμβαίνουν πολλά περισσότερα απ' αυτά που νομίζουμε, σ' αυτόν τον πλανήτη ..που επικρατεί η πλάνη..

μα είναι ποτέ δυνατόν;! ξέρεις πόσα χρόνια είμαι σ' αυτόν τον πλανήτη; Εδώ ερχόμαστε στην παρερμηνευμένη έννοια του διαλογισμού, γιατί διαλογισμός δεν είναι τα δέκα λεπτά που θα καθίσει κάποιος σε μία γωνία και ύστερα θα συνεχίσει τη ζωή του όπως ακριβώς και πρίν, μέσα στη σύγχιση και στην ένταση. Αν ο διαλογισμός (αυτό που πραγματικά είναι) δεν εκτείνεται σε όλο το εύρος της ζωής μας (και δεν μιλάμε για κάποια κατάσταση νιρβάνας και απάθειας), τα δέκα-δεκαπέντε λεπτά δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Δυστυχώς δεν έχω τον τρόπο να το εξηγήσω περισσότερο, αλλά και με κανένα τρόπο δε θέλω να νομίζεις ότι αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι, ότι αυτό που λες δε συμβαίνει σε όλους μας κι ότι δεν είναι το σημείο απ' το οποίο όλοι ξεκινάμε, όλοι περνάμε και όλοι βρισκόμαστε... ..μέχρι να αντιληφθούμε ότι υπάρχει και κάτι άλλο μιά άλλη εκδοχή Χαλάκι είμαι, πρώτα, όσο είμαι "για μένα" χαλάκι και μετά για τους άλλους. Αυτό, δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το εξηγήσεις εύκολα και να το κάνεις κατανοητό για κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό σου. Τα πάντα ξεκινάνε από μένα και γυρίζουν σε μένα, ακόμα και το πως με βλέπουν οι άλλοι. Το πως με βλέπουν οι άλλοι, είναι το πως βλέπω ότι με βλέπουν οι άλλοι... Η αναζήτηση σε άλλο επίπεδο είναι ανούσια αν δεν έχει προέκταση σε κάθε πτυχή της ζωής μας, αλλά για να αρχίσει να έχει πρέπει πρώτα να της δώσουμε το περιθώρειο. Καλημέρα και καλό μήνα!

Η πραγματικότητα και η αλήθεια, είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια, δεν αλλάζουν ανάλογα με το τι συζήτηση κάνουμε.Πραγματικότητα είναι αυτό που κινείται μέσα στα όρια της σκέψης μας και υπάρχει όντως μέσα εκεί, διαμορφώνεται και αλλάζει διαρκώς και αναλόγως. Α-λήθεια είναι, αυτό που είναι έτσι κι αλλιώς. αν δεν βρούμε το συσχετισμό, τότε η ενασχόληση με αυτό το άλλο επίπεδο, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα..., άλλο από το να περνάμε την ώρα μας... ΥΓ. ..δεν αφήνεις ούτε ένα τόσο δα παραθυράκι ανοιχτό..

εδώ νομίζω ότι δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης...!, :cat: :cat: στα κεραμίδια! Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν αφήνουν άλλα κι άλλα να καρποφορήσουν. Κλασσικό παράδειγμα ο καρκίνος, που σκοτώνει κόσμο μεν, αλλά η θεραπεία του θα ...σκότωνε την τσέπη του φαρμακοιατρικού συστήματος...! όσο για την ελίτσα και το αφέψημά της, τι κακό μπορεί να κάνει; Αν κάποιος είναι τώρα μανιακός, και πίνει τριάντα ποτήρια την ημέρα, ε, κάτι θα πάθει. Σε λογικά πλαίσια όμως, δε νομίζω ότι είναι πολύ διαφορετικό απ' το να πίνεις ένα οποιοδήποτε άλλο αφέψημα. Δεν είναι δηλητηριώδες δέντρο, αντίθετα είναι από τα πιό σπουδαία. Εξάλλου τα φύλλα πολλών δέντρων προσφέρουν αφέψημα με ωφέλημες ιδιότητες, άσχετο αν δεν τα πίνουμε, όπως τα φύλλα της πορτοκαλιάς. Αν ανοίξουμε σχετικά βιβλία θα τα βρούμε.

ΔΕΝ υπάρχουν;Πραγματικότητα και αλήθεια είναι το ίδιο πράγμα; (μην απαντήσεις βιαστικά) Αν με ρωτάς προσωπικά μάλιστα, θα σου πω, ναι, αντιδρώ (πιο σπάνια, ναι τώρα που το σκέφτομαι, πολύ πιο σπάνια από άλλοτε), αλλά ακόμα συμβαίνει να αντιδρώ Όμως, την τελευταία φορά που αντέδρασα έτσι, ξέρεις τι συνειδητοποίησα ταυτόχρονα παρατηρώντας με; δεν ξέρω πως να στο πω αυτό... κατάλαβα πως όλο το ξέσπασμα της αντίδρασης "έβγαινε μέσα από το παρελθόν", όλα όσα μ' εκαναν να πιαστώ επάνω τους και να αντιδράσω είχαν τη ρίζα τους σε πράγματα που είχαν προηγηθεί κι όχι σ' αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Δεν το παρατηρούμε ποτέ αυτό και δεν το κατανοούμε. Αν δεν υπήρχε συσσωρευμένο το υλικό του παρελθόντος, εμπειρία, γνώση, κτλ, η αντίδραση θα ήταν η ίδια; θα υπήρχε αντίδραση; Ίσως θα ξαναπεις εδώ, πως τι, θα μένουμε παιδιά, ανώριμοι, άπειροι; και ξαναγυρνάμε στο ίδιο λοιπόν, είναι αυτή η συσσώρευση εμπειριών εξέλιξη; ή απλώς καλούπωμα; Γιατί αν είναι το δεύτερο, η αληθινή εξέλιξη μόνο έξω από το καλούπι μπορεί να είναι, αλλά όσο το "τσιμεντώνουμε" με τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας, τόσο πιο δύσκολο είναι να υποπτευθούμε ότι υπάρχει και το απ' έξω. Αυτή είναι όμως μία ερώτηση που πρέπει καθένας να την κάνει στον εαυτό του και μόνο εκεί.