Jump to content

Minerva

Mέλη
  • Posts

    1,670
  • Joined

  • Last visited

  • Days Won

    2

Posts posted by Minerva

  1. Τεχνικά έχουν γίνει πολλά πράγματα στην σημερινή εποχή και εμείς μάλλον είμαστε τυφλοί ή εθελοτυφλούμε...!!!

    Το βρίσκεις φυσιολογικό...??

    Δεν νομίζω...

    Συμφωνώ με όλους του «προλαλήσαντες» για το συγκεκριμένο...!!!

     

     

    Εξηγήθηκα στο επόμενο μήνυμα.

     

    Επανάληψις!

     

    Κάποτε ήταν φυσιολογικό να κάνεις παιδιά στα 16. Σήμερα ένα κορίτσι ή ένα αγόρι στα 16 είναι ακόμη παιδί. Δεν μιλάω για το ακραίο παράδειγμα που έδωσα όμως δεν πιστεύω σε γενικεύσεις τύπου 23 άριστη ηλικία, 35 ακατάλληλη. Καποιοι στα 23 μπορεί να είναι ώριμοι, κάποιοι άλλοι ανώριμοι στα 35.
  2. Minerva.. δεν σε κατηγόρησα.. αλλά δεν είναι μόνο θέμα ηθικής αφού το θέτεις.. είναι και θέμα φυσικών διαδικασιών , λειτουργιών και αλληλεπιδράσεων μεταξύ γονιού και παιδιού...

     

    Η επιστήμη μπορεί να δίνει τις δυνατότητες αλλά απο την άλλη υπάρχει και η κοινή λογική.

     

     

    Αnor, κάποτε ήταν φυσιολογικό να κάνεις παιδιά στα 16. Σήμερα ένα κορίτσι ή ένα αγόρι στα 16 είναι ακόμη παιδί. Δεν μιλάω για το ακραίο παράδειγμα που έδωσα όμως δεν πιστεύω σε γενικεύσεις τύπου 23 άριστη ηλικία, 35 ακατάλληλη. Καποιοι στα 23 μπορεί να είναι ώριμοι, κάποιοι άλλοι ανώριμοι στα 35.

  3. Τι να πω για τους Μουσουλμάνους;.. .τα αυτονόητα δεν χρειάζονται εξηγήσεις...

    Απο την στιγμή που υπηρετούν κάτω απο τα Ελληνικά χρώματα στον στρατό και δίνουν τον ίδιο όρκο, απο την στιγμή που μετέχουν της Ελληνικής παιδείας , δεν βλέπω γιατί να υπάρχει διάκριση.. Εκτός και αν την επιδιώκουν οι ίδιοι, δηλώνοντας "γείτονες χώρες" ώς "πατρίδες" (για να μην ξεχνιόμαστε)

     

    Για το γιατί θέλω να το δηλώσω... το είπα και πριν.. γιατί μπορεί έτσι να νιώθω.. χωρίς να θέλω να υποδέιξω διαφορετικότητα ή ανωτερότητα. Αυτά είναι προϊόντα κόμπλεξ. Όταν κάποιος υποφέρει απο αυτά, τότε , πάντα όσον αφορά την θρησκεία, βγαίνει σαν γραφικός τύπος και προβάλει την εικόνα του εαυτού του , ως κάτι "καλό και αγνό".... Ευτυχώς σε τέτοιο σημείο δεν είμαι...χεχεχεχε..ακόμα... μπορεί μετά απο παρκινσον, να φτάσουμε και εκεί.

     

     

    Κι αν δεν "μετέχουν της ελληνικής Παιδείας" (αλήθεια πόσοι "Ελληνες" μετέχουν) ;

     

    Η διαφορετικότητα και η "ανωτεροτητα", αγαπητέ δεν κρίνονται από (επιθετικούς) προσδιορισμούς - αυτό και ετερο - κρίνονται στην πράξη....

  4.  

     

    Το 23 είναι καλό , αλλά για μένα (προσωπική γνώμη) θεωρώ οτι μια γυναίκα είναι πιο μεστή γύρω στα 26 , πνευματικά και σωματικά για παιδί.

     

    Ιατρικά πάντως , μέχρι και τα 28-30 , λένε πως οι πιθανότητες να έχει κάποια "υγιή" εγκυμοσύνη πλησιάζουν στο 99%.. .

    Απο εκεί και πέρα, αυξάνονται σιγά-σιγά προς το χειρότερο ..και με γεωμετρική πρόοδο απο τα 32 και ύστερα. Τάδε έφη.. αρκετοί γυναικολόγοι.. μπορείτε να τους ρωτήσετε.

     

     

    :offtopic: και αυτό αλλά πριν από 1 χρόνο η ενδοκρινολόγος μας γέννησε ένα υγιέστατο μωρό στα 52 της!!!!!

  5. Απο που και ώς που , Johny, το να δηλώσω οτι είμαι Χ.Ο., βουδιστής , Μουσουλμάνος, παραβιάζει τα όρια της ελευθερία του άλλου να κάνει οτι θέλει;

     

    Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Το δικαίωμα μου , να δηλώσω αυτό που είμαι , οτι και αν είναι αυτό, το καταργεί με το ΔΙΚΟ ΤΟΥ , έτσι θέλω, ο απέναντι που θεωρεί οτι προσβάλεται η ...η.... (αλήθεια τι προσβάλεται; ) .... όταν το κάνω εγώ.

     

     

     

     

    Πρόκειται για μέτρο προστασίας των μειονοτήτων. Στο θέμα των μουσουλμάνων δεν απάντησες τπτ...

  6. η εκκλησία και το κράτος μερικές φορές τα ισοπεδώνουν όλα με αρνητικό ή θετικό τρόπο, για να υπάρξει "ομοιομορφία"

     

     

    Κατανοώ το επιχείρημα αλλά να σου πω κάτι... Η ιδιαιτερότητα του "ποιος είσαι" δεν κρίνεται σε αυτά που αναγράφει οποιοδήποτε δημόσιο έγγραφο... Αν εσύ χρειάζεσαι το δημόσιο έγγραφο για να αποδείξεις ότι διαφέρεις, κάπου υπάρχει πρόβλημα.

  7. Γιατί απλά το "θέλει"...θέλει να το δηλώνει, γιατί έτσι το πιστεύει...

     

    Διακρίσεις μπορεί να δείς και επειδή στην ταυτότητα αναγράφει οτι είσαι γεννημένος στην Β.Ελλάδα ή σε κάποιο σημείο της Μ.Ασίας. Τι λέει αυτό;...να το διαγράψουμε και αυτό , επειδή κάποιοι ΗΛΙΘΙΟΙ, θεωρούν οτι δεν ανήκετε/ουμε στην πλειοψηφία;

     

    Επαναλαμβάνω... με το ίδιο δικαίωμα που κάποιος δεν θέλει να αναγράφεται το θρήσκευμα του σε ενα έγγραφο, με το ίδιο ακριβώς μπορεί να θέλω εγώ να το δηλώνω, γιατί το πιστεύω. Γιατί το δικό του δικαίωμα να υπερισχύει του δικού μου;

     

     

    Καλά με τη Β. Ελλάδα γενικώς ... Με τη Θράκη και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τι γίνεται; Δεν υπάρχουν διακρίσεις; :whistling:

     

     

    Η Πολιτεία αγαπητέ νομοθετεί... Οι νόμοι ισχύουν για όλους. Η αναγραφή του θρησκεύματος στην ταυτότητα δεν έχει καμία πολύτως χρηστική αξία.

  8.  

     

    Για την χώρα μας, είναι αυτό που είπα περί θέμα επιλογής. Για παράδειγμα , σαφώς και να μην θέλει να αναγράψει κανείς το θρήσκευμα του στα επίσημα έγγραφα, αλλά απο την άλλη θα πρέπει να αφήσει και εκείνον που θέλει να το δηλώνει. Ακόμα και αν κατά τα λεγόμενα τους, προκαλεί "διαχωρισμό" αυτό το πράγμα.

    Αν είναι να ασκήσουν όλοι με ίσα δικαιώματα τα πιστεύω τους, θεωρώ προσωπικά, οτι θα πρέπει και αυτοί που θεωρούνται πλειοψηφία σε κάποια χώρα , όσον αφορά την θρησκεία τους, να έχουν το ίδιο δικαίωμα να το πουν με αυτούς που δεν θέλουν.

     

     

    Μα δεν είναι "κατά τα λεγόμενά τους". Είναι προφανές ότι αν οι μισοί αναγράφουν το θρήσκευμα και οι άλλοι μισοί όχι, αυτοί που δεν το αναγράφουν είναι Μ.Χ.Ο. Αρα οι διακρίσεις διαιωνίζονται.

    Εχουμε βγει :offtopic: αλλά, πραγματικά, αναρωτιέμαι, γιατί είναι απαραίτητο σε έναν ορθόδοξο να αναγράφεται το θρήσκευμα (ένα ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο) στην ταυτότητα. :unsure:

  9. Ακουσα χθες στις ειδήσεις τον εκπρόσωπο της ΟΛΜΕ να λέει ότι, ναι μεν η εξομολόγηση δεν είναι υποχρεωτική, αλλά παρατηρείται ότι όσα παιδιά την αποφεύγουν θεωρούνται αυτομάτως "κακά". Στις μεγάλες πόλεις μπορεί να μην είναι έντονο το φαινόμενο, όμως σκεφτείτε τις μικρές κοινότητες. Εκεί, όπου η πλειονότητα εξομολογείται επειδή "έτσι πρέπει", τα άτομα που διαφέρουν θα είναι δαχτυλοδεικτούμενα.

  10. Έχουμε αποδεχτεί την εκκλησία ως κοινωνικό θεσμό και γι' αυτό δεν μας επηρεάζει.

    Αλλά τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου κ.λ.π. δεν νομίζω πως θα υπάρχει λόγος να παντρευτούν σε εκκλησία.

     

    Υπάρχει το πρόβλημα της βάπτισης... Ένα ... αβάπτιστο παιδί (κάποιος δλδ που στην ταυτότητά του έχει "ΜΧΟ" - Μη χριστιανός ορθόδοξος ή "άνευ θρησκεύματος") αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα στις συναλλαγές του. Από το να σε κοιτάνε με μισό μάτι έως να κωλυσιεργούν.

  11.  

     

    Ορμώμενη από την προσωπική μου εμπειρία νομίζω πως άλλο "αδελφή ψυχή" και άλλο "ερωτεύομαι". Ασχετα αν χρησιμοποιούμε την πρώτη έκφραση για να δώσουμε μία δόση ρομαντισμού σε μία καθαρά φυσική έλξη.

     

     

    Αν υπάρχει διαφωνία, βρίσκεται στο παραπάνω. Κάποιοι ερωτεύονται κάποια από τις αδελφές ψυχές. Δεν είναι κατακριτέο (ούτε βέβαια μια ρομαντική δικαιολογία για ερωτύλους).

  12. Το "άλλο μισό" το χρησιμοποιήσα απλώς σαν έκφραση, γι'αυτό και το έβαλα σε " ". Πάντως είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού μας δεν το γνωρίζουμε. Τώρα οι όποιοι αριθμοί είναι εντελώς υποκειμενικοί.

     

     

    Το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού είναι κρυμμένο για εσένα και για εμένα. Για καποιους άλλους, φωτισμένους, δεν είναι.

     

    Μπορεί, αλλά σε τι τους βοηθά;

     

    Μα... στη "μάχη"...

     

     

    Το συνειδητό κατά την διάρκεια μιας τέτοιας διαδικασίας όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά λειτουργεί και παρεμποδιστικά. Τώρα μετά την διαδικασία είναι αχρείαστο (και αδύνατο) εκ μέρους του να προσπαθήσει να χωρέσει μια τέτοιου είδους μετα-λογική διαδικασία σε "λογικά κανάλια". Και να προσπαθήσει να το κάνει η όλη "εικόνα" θα είναι παντελώς παραμορφωμένη/ημιτελής και κατ'επέκταση χωρίς νόημα.

    Όπως και να έχει σε λίγες ώρες θα έχει Πανσέληνο. Κάποιοι ήδη βάφουν τα πρόσωπα τους με τα χρώματα του πολέμου. Κάποιοι θα κοιμηθούν και θα δούν απλώς παράξενα όνειρα...μακρινούς απόηχους κάποιας "μάχης"...

     

    Θα το θέσω διαφορετικά, για να είναι πιο σαφές...

     

    Ας αφήσουμε τη μάχη, τα θηρία και το τσουνάμι κατά μέρος και ας πάμε στην αντίπερα όχθη.

     

    Ας υποθέσουμε ότι κάποιος από εμάς βιώνει ξαφνικά μια αίσθηση ένωσης με τον Όλον. Μπορούμε να φανταστούμε τη γαλήνη και την ευδαιμονία που του χαρίζει. Δεν υπάρχει Εγώ κι Εσύ, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, δεν υπάρχουν αντιμαχίες, δεν υπάρχει λόγος για πολέμους κ.ο.κ. Την επόμενη μέρα αυτός ο τύπος, που υποθέσαμε ότι είναι κάποιος από εμάς - δλδ ζει στην Ελλάδα ή τέλος πάντων σε καποια πόλη του Δυτικού κόσμου, θα πρέπει να σηκωθεί το πρωί (πιθανότατα θα ενημερωθεί από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση για το τι συμβαίνει στον κόσμο, πόλεμοι κ.λπ.) να βγει έξω στην κυκλοφοριακή συμφόρηση, να πάει στη δουλειά του και να λειτουργήσει με κανόνες άκρατου ανταγωνισμού και κέρδους...

     

    Αν δεν εντάξει το βίωμα στην καθημερινότητα του, αν δεν δώσει στην εμπειρία ένα νόημα που να μπορεί να σταθεί στον πολιτισμό του, αυτός ο άνθρωπος θα είναι (στην καλύτερη περίπτωση) δυσλειτουργικός.

     

    Δεύτερο παράδειγμα. Παίρνουμε έναν ευυπόληπτο σαμάνο από το χωριό του στη Σιβηρία και τον μεταφέρουμε σε μια δυτική μητρόπολη. Τι πιστεύεις ότι θα πάθει; Πώς θα τον αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι αυτής της πόλης όταν αρχίσει να μιλάει για ταξίδια στη χώρα των νεκρών και αρχίσει να κάνει τελετουργικά;

     

    Κοντολογίς, καλά όλα αυτά αλλά στην τελική αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το πλαίσιο και το... "νόημα". The set and the setting.

  13.  

     

    ΝΑΙ! ΘΕΛΟΥΜΕ! Σε ετούτην την ζωή. Καθώς ζούμε ... μας λείπουν. Ξεχνάμε κάτι σημαντικό όμως : (όσοι πιστεύουν στην επαναγέννηση) όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι της ζωής μας, λίγο πριν γεννηθούμε ... τι ακριβώς θέλαμε να ζήσουμε; Μήπως οι επιλογές που κάναμε τότε δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με μισά, τέταρτα και άλλες υποδιαιρέσεις; Μήπως δεν γεννηθήκαμε για να βρούμε την αδελφή-ψυχή αλλά να βιώσουμε άλλα πράγματα;

     

    Μήπως επιλέξαμε να βελτιώσουμε εαυτούς ή να βιώσουμε καταστάσεις ή να ζήσουμε χαρές και λύπες (τα τόσο σημαντικά δώρα της Ζωής) και να ξαναγυρίσουμε στο μισό μας ... μετά;!

    (...)

     

    Γιατί όταν συναντούσα κάποιον που έμοιαζε με αδελφή ψυχή, σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια έτυχε να πρόκειται πάντα για γυναίκες; Οπου εννοείται, το ερωτικό στοιχείο ... λείπει.

     

     

    :smilewink:

     

     

    Lithos θεωρείς ότι γίνεται να βελτιώσεις τον εαυτό σου ή να βιώσεις καταστάσεις ή να ζήσεις χαρές και λύπες χωρίς να συναναστραφείς άλλους ανθρώπους;

     

    Στη δική σου ζωή δεν υπήρξαν άνθρωποι (γυναίκες ΚΑΙ άντρες) που σε βοήθησαν με τη συμπεριφορά τους να αναγνωρίσεις διάφορα πράγματα για τον εαυτό, να ανοίξεις τους ορίζοντές σου, να αυτοβελτιωθείς; Οι αδελφές ψυχές για εσένα είναι δλδ μόνο γυναίκες; Οι άντρες δεν έχουν ψυχή; (καμία σχέση με το "και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή")...

  14.  

     

    Και μετά μου λες Minerva που βρίσκω το αστείο; Από τη στιγμή που αυτά τα αίσχη, έχουν ονοματεπώνυμο θα γελάω και θα δαχτυλοδείχνω!

     

     

     

     

    To παραπάνω θα ήταν απλώς αστείο αν δεν συνέβαινε με τις ...ευλογίες της Πολιτείας. Από τη στιγμή που αυτά μοιράζονται στα σχολεία και θεωρείται «άκρως απαραίτητη την παρουσία του εξομολογητή», για να υποκαταστήσει την έλλειψη παιδαγωγών και ειδικών επιστημόνων μετατρέπεται σε πολύ σοβαρό ζήτημα.

     

     

    Μερικά από τα "αμαρτήματα" και την κατηγοριοποίηση έχουν όντως πολλή πλάκα! :063laugh:

  15. Εάν θέλει η εκκλησία θέλει να βοηθήσει τα παιδιά στα σχολεία και να υπάρχει κάποιος που να τα ακούει και να τα συμβουλεύει τότε να ανοίξει τα εκκλησιαστικά ταμία και να δώσει τίποτα για να ξεκινήσει και ο θεσμός του σχολικού ψυχολόγου και στην Ελλάδα(άμα περιμένουμε από το κράτος σωθήκαμε...)

     

    Αν δώσει χρήματα θα απαιτήσει να έχει λόγο στις προσλήψεις των σχολικών ψυχολόγων και θα καταλήξει κατήχηση με επιστημονικό μανδύα.

  16. Πειράζει που πέραν της διατύπωσης δεν το βρίσκω καθόλου αστείο; :015annoyed:

     

    Βρίσκουν και τα κάνουν...

     

    «Σε μια εποχή, τονίζεται στην ανακοίνωση, που η παραβατικότητα των μαθητών αυξάνεται εντυπωσιακά και εκρηκτικά και μάλιστα έφθασε στις πρόσφατες σκληρές συμπεριφορές των παιδιών, που προβληματίζουν τους γονείς και την κοινωνία, αλλά και την εκπαιδευτική κοινότητα, η παρουσία του πνευματικού πατέρα στο σχολείο, η δυνατότητά του να συζητά με τα παιδιά, εφόσον αυτά το επιθυμούν, να ακούει τα ερωτήματά τους και να διεγείρει το ενδιαφέρον τους, εις τρόπον ώστε στο πρόσωπό του να ανακαλύπτουν έναν πνευματικό σύμβουλο και να τον αναζητούν και εκτός σχολείου, κρίνεται άκρως απαραίτητη».

     

     

    Πηγή και συνέχεια του... άρθρου

     

    Όταν δεν υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί και ειδικοί για να προσφέρουν συμβουλευτική, ο κάθε ΧριστόδουλΑς μπορεί να λέει και να διεκδικεί ό,τι θέλει.

     

    Απορία! Τι γίνεται με τους μαθητές που δεν είναι ορθόδοξοι; Εφόσον το υπουργείο ονομάζεται Εθνικής Παιδείας & Θρησκευμάτων (όχι Ορθοδοξίας) μήπως θα έπρεπε, βάσει αυτής της λογικής, να στείλουμε καθολικούς εξομολόγους και μουσουλμάνους πνευματικούς;

  17. ...πιθανότατα οι σκεπτομορφές για τις οποίες μιλάμε έχουν ήδη πρόσβαση εκεί, άρα βρίσκονται μπροστά ένα βήμα απο εμάς. Εμείς δεν έχουμε πρόσβαση άρα είμαστε έξω απο τον "χορό". Άρα μπαίνουμε στο χορό και μετά αυτοσχεδιάζουμε τις κινήσεις μας, άλλωστε το "μετά" θα είναι μια λέξη κενή νοήματος.

     

     

    Kouranis... στο παραπάνω έχω ήδη πει την άποψή μου...

     

    Θεωρείς τη συμφιλίωση με το υποσυνείδητο "όπλο" ενάντια στις σκεπτομορφές - "θεούς", οι οποίες από τη στιγμή που έχουν δημιουργηθεί κι έχουν (τρόπον τινά) "αυτονομηθεί" περιορίζουν την ελευθερία μας; Ma (...) τα όρια ανάμεσα σε ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι ξεκάθαρα. Στο συλλογικό ασυνείδητο υπάρχουν όλες οι προβολές που δημιούργησαν τις σκεπτομορφές ανά τους αιώνες. Το συλλογικό ασυνείδητο "ταϊζει" και "ταϊζεται" αέναα από αυτές.

     

    Σε ό,τι αφορά την απόδοση νοήματος, δεν συμφωνώ με το:

     

    Όσο για το να νοηματοδοτήσουμε τα περιεχόμενα του "άλλου μισού" είναι αδύνατο. Αυτό προσπαθεί τόσα χρόνια να κάνει η ψυχολογία και δείτε που κατάντησε. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κατηγοριοποιώντας και ονοματίζοντας πράγματα ότι ταυτόχρονα τα κατανοούμε και ταυτόχρονα τα ελέγχουμε. Το λιοντάρι είτε "λιοντάρι" το πούμε είτε "χαμομήλι" θα μας καταβροχθίσει. Τα λόγια είναι λόγια και ποτέ δεν μας παίρνουν πουθενά, η πράξη είναι αυτή που μετρά. Η μύηση-πράξη είναι σοκ.

     

     

    Κατ' αρχήν δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν ο κρυμμένος εαυτός αποτελεί το άλλο μισό, το 1/3 ή τα 9/10. Αυτό διαφέρει από άτομο σε άτομο ανάλογα με την αυτογνωσία του. Κάποιους βοηθά η "θεραπευτική" ψυχολογία, άλλους η θρησκεία που ακολουθούν και μερικούς άλλους, πολύ λιγότερους, τπτ από τα δύο - είτε δεν τα χρειάζονται, είτε είναι "ανίατες" περιπτώσεις...

     

    Αναφορικά με τη μύηση - σοκ πέρα από τη γλωσσική κατανοήση, θα συμφωνήσω εν μέρει... Όπως το περιγράφεις, η γλώσσα και ο χρόνος παύουν να έχουν οποιαδήποτε έννοια. Ωστόσο, εκ των υστέρων είναι απαράιτητο για την ψυχική σου ισορροπία να νοηματοδοτήσεις αυτό που βίωσες (αυτό γίνεται σχετικά ανώδυνα όταν υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία ή/και καθοδήγηση). Διαφορετικά... πράγματι το λιοντάρι θα σε καταβροχθίσει (κι ας μη ζει στην περιοχή σου...)

×
×
  • Create New...