Minerva
-
Posts
1,670 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
2
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by Minerva
-
-
Η υπερπληροφόρηση όπως και οτιδήποτε ξεκινά με το πρόθεμα "υπέρ" δηλώνει ακρότητα και τα άκρα καλό είναι να αποφεύγονται.
Το γεγονός ότι σήμερα έχουμε πρόσβαση σε πληθώρα πληροφοριών δε σημαίνει ότι έχουμε καλύτερη πληροφόρηση. Στον ωκεανό του διαδικτύου, για παράδειγμα, η άχρηστης και αναξιόπιστη πληροφορία είναι πολλαπλάσια της ουσιαστικής και έγκυρης. Επίσης, όσο πιο πολύ info junk καταναλανώνει κάποιος τόσο πιο δύσκολο του είναι να ξεχωρίσει το σοβαρό από το φαιδρό. Το internet δίνει πραγματικά τεράστιες δυνατότητες εκπαίδευσης και ενημέρωσης αλλά χρειάζεται να ξέρει κανείς που θα ψάξει, τι θα κρατήσει και τι θα πετάξει.
-
Καλώς σας ξαναβρίσκουμε!
-
Μονοπάτι στον Όλυμπο
-
Δεν κατάφερα να βρώ λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς έγινε αυτή η έρευνα γι'αυτό δεν ξέρω πόσο αξιόπιστη είναι (αν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες θα το εκτιμούσα αν με ενημέρωνε).
H έρευνα που αναφέρει ο Johnny πρέπει να είναι αυτή:
-
Oι επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ αποφασισαν να διερευνήσουν το φαινόμενο των εξωσωματικών εμπειριών προσδοκώντας να καταλάβουν τι γίνεται όταν πεθαίνουμε. Έφτιαξαν λοιπόν ένα on line ερωτηματολόγιο και κάλεσαν τον κόσμο να το απαντήσει (είτε είχε τέτοιες εμπειρίες, είτε όχι). Η συγκέντρωση πληροφοριών έχει ολοκληρωθεί. Σχετικά με τους σκοπούς της πρωτοποριακής έρευνας μπορείτε να βρείτε στο link:
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/4271018.stm
Συμπερασματικά, οι επιστήμονες ασχολούνται ολοένα και περισσότερο με το φαινόμενο.
Περισσότερα: http://www.horizonresearch.org/
-
Ανάλυση, αξιολόγηση δυνατοτήτων (πηγές) και περιβάλλοντος (συνθήκες).
Συμφωνώ απολύτως Σείριε. Κύριος γνώμονας, ωστόσο, δεν πρέπει να είναι το όραμά μας για το που και πώς θέλουμε να είμαστε σε 1 μήνα, 1 ή 10 χρόνια; και εννοώ φυσικά σε πνευματικό επίπεδο γιατί ακριβώς η ίδια μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως εργαλείο marketing του εαυτού. Υπάρχει ειδοποιός διαφορά κατά την γνώμη μου.
-
Πούσι
Επεσε το πούσι αποβραδίς
-- το καραβοφάναρο χαμένο --
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μές στην τιμονιέρα να με δείς.
Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυό του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
Οι γάτες των φορτηγών
Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που την λατρεύουνε , χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή , σαν απ' την βάρδια του σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.
Τα βράδια , όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή , που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.
Είναι περήφανη κι οκνή , καθώς όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της , νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.
Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τους κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.
Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως , αλίμονο , ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.
Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώνας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.
Λίγο πριν άπ' τον θάνατον , από τους ναύτες ένας,
-αυτός όπού 'δε πράματα στη ζήση του φρικτά-
χαϊδεύοντάς την μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες στην θάλασσα την άγρια την πετά.
Και τότε οι ναύτες που πολύ σπάνια λυγάει η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουνε θερμή , γυναίκα αγαπητή.
Γραμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.
Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.
Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.
Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.
Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.
Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.
Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.
Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα <<Κάμελ>> να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.
Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.
Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.
Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;
Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, <<καπνός κι αθάλη>>,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.
Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.
-
-
:blblbl:
:angel: -
Ο μεγιστάνας...
... των αμερικανικών σιδηροδρόμων Ντάιμοντ Τζιμ Μπρέιντι άρχιζε το φαγητό του καθισμένος σε απόσταση δεκαπέντε πόντων από το τραπέζι και δεν σταματούσε να τρώει παρά μονάχα όταν πια η κοιλιά του είχε φτάσει στην άκρη του τραπεζιού. Πήραμε τα μέτρα μας τούτες τις γιορτές; Όχι, το ξεχάσαμε πάλι και μετράμε με απόγνωση τις λιγοστές τρύπες που έχουν απομείνει στο ζωνάρι.
Έχουμε άλλοθι...
... όμως και μας το προσφέρει ο Τζιμ Χολτ. Τέτοια γιορτινά φαγοπότια, λέει ο Αμερικανός συγγραφέας, δεν είναι παρά εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης για τη θεία πρόνοια που φροντίζει να γεμίζει το τραπέζι μας. Πρέπει να νιώθουμε ντροπή για τη λαιμαργία μας; Ναι, είπαν οι θεολόγοι από τον έκτο αιώνα και ύστερα (τότε την καταδίκασε ο πάπας Γρηγόριος). Βρήκαν μάλιστα μια παράξενη δικαιολογία: επειδή ο λαίμαργος λατρεύει σαν θεό την κοιλιά του, είναι ένοχος ειδωλολατρίας. ʼλλοι ισχυρίστηκαν πως η λαιμαργία είναι ο προθάλαμος της λαγνείας. Όπως ο Γερμανός μοναχός Θωμάς της Κέμπης: «Όταν η κοιλιά πάει να σκάσει από το φαΐ και το πιοτί, η ακολασία χτυπάει την πόρτα». Αν και με τόσο φαγοπότι δυσκολευόμαστε να φανταστούμε πώς μπορούμε να κινδυνέψουμε από οτιδήποτε άλλο παρεκτός από μια ληθαργική αγνότητα. Ο Καρχηδόνιος Τερτυλλιανός παραπονιόταν για τα μαζικά ρεψίματα που βρώμιζαν τον αέρα στις μεγάλες ρωμαϊκές γιορτές. Και ο πάπας Γρηγόριος όριζε έτσι τη λαιμαργία: να τρώμε πολύ γρήγορα, πολύ εκλεπτυσμένα, πολύ ακριβά, πολύ άπληστα και πάρα πολύ.
Το βέβαιο...
... είναι πως λίγοι μπορούν να μας κατηγορήσουν σήμερα πως τρώμε «πολύ εκλεπτυσμένα». Αν κάτι βαραίνει στη ζυγαριά μας, λέει ο Χολτ, είναι αυτή η έλλειψη λεπτότητας: «τσιμπάμε» ή «βοσκάμε» στα όρθια, αλλά σπάνια βρίσκουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε την πανδαισία ενός καλού γεύματος με τα αγαπημένα μας πρόσωπα αντικρυστά στο τραπέζι (εκεί όπου πράγματι η επίδειξη λεπτότητας έχει νόημα). Και όσο μειώνεται το μεγαλείο του γεύματος, τόσο αυξάνεται η πρόσληψη θερμίδων. Στριμώχνουμε όσες περισσότερες μπορούμε σε όσο γίνεται λιγότερα γεύματα, επειδή δουλεύουμε ολοένα και περισσότερο. Δηλαδή, αν ανοίγουμε συνεχώς νέες τρύπες στο ζωνάρι μας, φταίνε γι' αυτό κυρίως οι οικονομικές συνθήκες.
H ειρωνεία...
... είναι πως, αν παρατηρήσουμε τις διάφορες δίαιτες που είναι διαθέσιμες στο εμπόριο, θα διαπιστώσουμε πως αντιμετωπίζουν τη λαιμαργία μας σαν ηθικό ζήτημα. Χρησιμοποιούν όρους ενοχής και τιμωρίας, σαν να πρόκειται για θρησκευτικό ζήτημα, κάθε φορά που ξεφεύγουμε («αμαρτία») ή που πετυχαίνουμε («λύτρωση») το ενδεδειγμένο σωματικό βάρος. Μπροστά σε τέτοιο ηθικό εκβιασμό, τι μπορούμε να πούμε λοιπόν σε εκείνον που θα μας κουνήσει αυστηρά το δάχτυλο πάνω από το πιάτο μας και θα μας ρωτήσει «Ξέρεις τι κάνεις;»; Να ομολογήσουμε με ειλικρίνεια όπως ο κύριος K. του Μπρεχτ: «Ναι, ετοιμάζω το επόμενο σφάλμα μου».
ΤΑ ΝΕΑ , 03-01-2005 , Σελ.: N61
Κωδικός άρθρου: A18130N613
ID:448141
http://ta-nea.dolnet.gr/neaweb/nsearch.pri...8130&m=N61&aa=3
-
Παρακαλώ. Crocodylus pontifix είπατε;
-
'The whole is more than the sum of its parts"
βασική αρχή της αυτοποιητικής θεωρίας...
-
Πλασάρει ο Ρήγας, σκοράρει ο Βαλές και η υπόλοιπη τράπουλα ...κάνει κύμα
"Ήξεις αφίξεις ου ?γκολ πετύχεις". Αυτή μάλλον ήταν η "ετυμηγορία" της κρυστάλλινης σφαίρας για μια ομάδα ποδοσφαίρου της Ρουμανίας. Η Universitatea Craiova έχει καιρό να "δει" το αντίπαλο τέρμα και κινδυνεύει με υποβιβασμό, αφού βρίσκεται στην 16η θέση του βαθμολογικού πίνακα. Οι ιθύνοντες της ομάδας, επειδή το ταμείον είναι μείον, απέδωσαν την γκαντεμιά τους σε ?μάγια! Δεν σκέφτηκαν να αλλάξουν σύστημα ή να κάνουν καμιά μετεγγραφή, αλλά κατέφυγαν στην Πυθία της περιοχής τους, τη μάγισσα Mercedeza.
Η μάγισσα κοίταξε τη σφαίρα της, διάβασε τα ταρώ, μέχρι και το φλιτζάνι τους είπε και ?κατέληξε! "Η ομάδα δεν είναι καταραμένη. Έχει κακή τύχη, μα θα επανέλθει", απεφάνθη η Mercedeza, στο εντός έδρας φιλικό, που είχε με τους παράγοντες της ομάδας. Κι επειδή οι παράγοντες μάλλον πλήρωσαν καλά, τους χάιδεψε λιγουλάκι τα αυτιά, τάζοντας τους και ?το πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν!
Πάντως, αγαπητοί ιθύνοντες, αν θέλετε και το Champions League μπορείτε να απευθυνθείτε είτε σε ισχυρότερα μέντιουμ, είτε ?στον Αϊ Βασίλη!
Βαγγέλης Θεοδώρου
-
...Πώς είναι δυνατόν στη σημερινή εποχή, ένας έξυπνος άνθρωπος να μην αισθάνεται καταπιεσμένος; : "Σηκωθείτε, κύριε, έχετε να κάνετε σπουδαία πράγματα!". Μα θα πρέπει να σηκώνεστε όλο και πιο νωρίς κάθε πρωί. Οι μηχανές θα πρέπει να δουλεύουν στο φουλ για να μπορείτε να βλέπετε, να ακούτε, να σκέπτεστε, να φαντάζεστε, να έχετε αναμνήσεις. Ο πιο αγαπημένος μας αναγνώστης θα πρέπει να το τελειώσει σε τρεις ώρες. Γνωρίζω ανθρώπους που διαβάζουν μέσα σε είκοσι λεπτά εκατό σελίδες από μαθηματικά, φιλοσοφία, ιστορία ή αρχαιολογία. Οι ηθοποιοί μαθαίνουν να "πλασάρουν" τη φωνή τους ανάλογα με το ρόλο τους. Ποιος θα μας μάθει να χρησιμοποιούμε σωστά την προσοχή μας; Υπάρχει κάποια σταθερά, εξαιτίας της οποίας τα πάντα αλλάζουν ταχύτητα;. Δεν είμαι από τους συγγραφείς που θέλουν να κρατήσουν κοντά τους όσο πιο πολύ γίνεται τον αναγνώστη. Τίποτα για τον ύπνο, αλλά για την εγρήγορση του νου. Μπρος, κουνηθείτε, πάρτε αυτό που θέλετε και φύγετε! Στην ανάγκη, πηδήξτε κεφάλαια, αρχίστε απ' όπου θέλετε, απ' όπου σας κάνει κέφι, διαβάστε αν θέλετε και διαγώνια. Γιατί αυτό το βιβλίο είναι για πολλαπλές χρήσεις, όπως ακριβώς ο σουγιάς των κατασκηνωτών..."
Χρειάζεται να διαβαστεί από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα (με τη σειρά) για να γίνει κατανοητή η θέση των συγγραφέων. Και παρά την άθλια μετάφραση αξίζουν και οι 459 σελίδες του!
Λ. Πάουελς - Ζ. Μπερζιέ
Η αυγή των μάγων
Εκδόσεις Κάκτος, 1990.
-
"Τέλειος" είναι, για εμένα, ο άνθρωπος που πράττει σύμφωνα με τη συνείδησή του, που δεν βλάπτει τους άλλους (παρά μόνο όταν βρίσκεται σε αυτοάμυνα) και που περπατά στο προσωπικό του, "μυστικό", μονοπάτι με τα πόδια του να πατούν γερά στη γη.
Εσείς τι είσασταν σε προηγούμενη ζωή?
in Γενικά Θέματα
Posted
Καλά, η δική μου απορία είναι άλλη... Εδώ δεν τα βγάζουμε πέρα με τον τρέχοντα κύκλο, για ποιο λόγο να αναλωνόμαστε σε μεγαλοπρεπείς φαντασιώσεις γύρω από υποτιθέμενες προηγούμενες ζωές;