canislupus Posted September 25, 2009 Report Share Posted September 25, 2009 Καημός ξεμαθημένος πια με αδράζει κατά την σφαίρα αυτή την μυστηκή το τραγούδι μου τώρα τρεμουλιάζει με αχό θολό σαν άρπα αιολική ρίγος μιας άρπα, δάκρυ στο δάκρυ στάζει και μαλακώνει και η καρδιά η αιληρή ότι έχω το θωρώ μακρά στα βάθη και ζωντανό μου γίνεται ότι εχάθει. ..................................... Για έμπνευση τι βγάινει να μιλείς ποτέ δεν θα βρεις όσο διστάζεις Άμα το θέλεις να'σαι ποιητής την ποίηση πρέπει να προστάζεις .............................. ότι δεν γίνει σήμερα , αύριο ειναι αργά. ............................. Γι'αυτό έχω στην μαγεία παραδοθεί μήπως το πνεύμα το στόμα ανοίξει κι η δυναμή του μη μου δείξει κάποια μυστήρια ώστε εδω αλλο να μην πεδευομαι να πω ότι δεν ξέρω να γνωρίσω τι βαθιά τον κόσμο συγκρατεί κάθε αφορμή και σπόρο ν'αντικρίσω και κούφια λόγια πια να μην πουλήσω. ............................ Να βλέπεις φως του φεγγαριού τον πόνο μου στερνή φορά τις ώρες του μεσονυχτιού που εδώ σε πρόσμενα συχνά: Πως σε βιβλία, χαρτιά σωρό σύντροφο σε είχα θλιβερό ! αχ να μπορούσα στις ψηλές μ'εσέ ν'ανέβαινα κορφές. με στοιχειά στα σπήλαια να πετούσα στο θάμπος σου λιβάδια να γυρνώ κάθε γνώσης τινάζοντας καπνό στο δρόσος σου να ξαρρωστούσα .......................... Κι ακόμα το ρωτάς : στιαχτά πώς μέσα σφίγγεται η καρδία σου ; πώς θλίψη αξήγητη κρατά δεμένο κάθε κίνημά σου ; Αντίς σε φύση ζωντανή που μέσα σε έπλασε ο Θεός σε τριγυρίζει εδώ καπνός μούχλα και σάπιοι σκελετοί. ......................... Το δρόμο πια των στεριών αμα κατέχεις και για οδηγό την φύση αν έχεις τότε η ψυχή σου θα νοεί πνεύμα με πνέυμα πως μιλεί. Του κακού η σκέψη μοναχά Τ'άγια σημεία σου εξηγά : Πνεύματα, πλάι μου που πετάτε εδώ αν με ακούτε μου απαντάτε. ............................... << Ο μαγικός ο κύκλος δεν εκλέιστη κλειστός ο νούς σου είναι, η καρδιά νεκρή! Ακούραστος να λούσεις ξύπνα, μύστη, το γήινο στήθος μες στη ροδαυγή. ........................... Πως όλα στο όλο υφαίνονται μαζί το ενα στ'άλλο ενεργεί και ζει. ....................................... Τι όραμα ! Όμως αχ, όραμα μόνο ! Που 'σαι να σε πιάσω , ω δίχως τέλος φύση και σένα στήθος, κάθε ζωής βρύση που πίνει κι ουρανός και γη ! Η ξερή καρδιά μου εσένα λαχταρεί τρέχεις, ποτίζεις κι άδικα εγώ λιώνω ................................... Πως το σημείο αυτό αλλάζει την ψυχή μου ! Πνεύμα της γης πιο κοντά μου είσαι εσύ νιώθώ κι όλας πληθαίνει η δύναμή μου σαν απο νέο φλογίζομαι κρασί και παίρνω θάρρος στη ζωή να ορμήσω με τρικυμίες να πολεμίσω και τον τρυγμό του συντριμμού να μην ψηφύσω. ............................. Στο ημερινό το φώς κρυφή το πέπλο η φύση απάνω της απλώνει ότι στο νου σου αυτή δε φανερώνει δεν της το βγάζουν βίδες και μοχλόι. ................................ Το βράδυ νιώθουμε το σπίτι πόσο αξίζει. .................................. ο άνθρωπος χλευάζει ότι δεν νιώθει. ..................................... .Μα το κακό μας φέρνει και καλά μας κάνει το υπεργήινο να τιμούμαι, αποκάληψη θεία να λαχταρούμε, που αλλού δε λάμπει τόσο σεβαστή κι ωραία καθώς στη νέα γραφή το κείμενο ν'ανοίξω λαχταρώ και με ειλικρίνια μια φορά να πιάσω στη γλυκιά μου τη γλώσσα το ιερό πρωτότυπο να μεταφράσω. ....................................... Δεν είμαι παντογνώστης, μα γνωρίζω τα πάντα. ....................................... Τη ζάλη θέλω, τη χαρά που μας ξεσκίζει το μίσος που αγαπά, τη θλίψη που δροσίζει το στήθος μου απ' τη χρειά της γνώσης γιατρεμένο σε πόνο ας μην κλείστεί κανέναν πια κι ότι στην ανθρωπότητα είναι δοσμένο να το απολάψω θέλω μέσα μου βαθιά με το νου μου , οτι πιο υψηλό, βαθύ ν'αδράξω χαρά και πόνο της στο στήθος να στοιβάξω και έτσι το εγώ μου ως δικό της να πλατύνω και σαν αυτή στερνά συντρίμματα να γίνω. .................................. Άκου με : όποιος θεωρίες τον ζαλίζουν μοιάζει με ζώω, που δαιμόνιο πονηρό σ'ένα χωράφι το γυρνά ξερό, ενώ χλωρά λιβάδια γύρω του πρασινίζουν. ................................... Ένα σου βλέμμα, ένας σου λόγος, φως μου αξίζει όσο η σοφία όλου του κόσμου. ................................... Κι όταν το λαγαρό φεγγάρι αντίκρι πραϋντικό ανεβαίνει, μου σαλεύουν απο γκρεμούς και λόγκια υγρά πανάρχαιου κόσμου αργυρές μορφές και γαληνεύουν την αυστηρή χαρά του στοχασμού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
canislupus Posted September 26, 2009 Author Report Share Posted September 26, 2009 Faust : The first part of the tragedy Ειναι νυχτα. Σε ενα αρκετα θολο και στενο δωματιο γοτθικου ρυθμου ο Faust καθεται με σκοπο να ξεκουραστει στο γραφειο του. FAUST : Medicine, and Law, and Philosophy You've workt your way through every school (355) Even, God help you, Theology And sweated at it like a fool. Why ladour at it any more ? You're no wiser now than you were before. You're Master of Arts, and Doctor too, (360) And for ten years all you've been able to do Is lead your students a fearful dance Through a maze of error and ignorance. And all this misery goes to show There's nothing we can ever know. (365) Oh yes, you're brighter than all those recils, Professors and Doctors, scribblers and clerics; No doubts of scruples to trouble you, Defying hell, and the Devil too. But there's no joy in self-delusion; (370) Your search for truth ends in confusion. Don't imagine your teaching will ever raise The minds of men or change their ways. And as for wordly wealth, you've none What honour of glory have you won ? (375) A dog could stand this life no more. And so I've turned to magic lore; The spirit message of this art Some secret knowledge might impart. No longer shall i sweat to teach (380) What always lay beyond my reach; I'll know what makes the world revolve, Its inner mysteries resolve, No more in empty words i'll deal Creation's wellsprings I'll reveal ! (385) Sweet moonlight, shining full and clear, Why do you light my torture here ? How often have you seen me toil, Burning last drops of midnight oil. On books and papers as i read, (390) My friend, your mournful light you shed. If only i could flee this den And walk the mountain-tops again, Through moonlig meadows make my way, In mountain caves with spirits play (395) Released from learning's musty cell, Your healing dew would make me well ! But no, you're stuck inside this lair, In this accursed dungeon, where The very light of heaven can pass (400) But dimly through the painted glass. Immured behind a pile of books, Motheaten, dusty, in the reek Of papers stuffed in all these nooks This is the wisdom that you seek. (405) These jars and cases row and row Retorts and tubes and taps and gauges, The useless junk of bygone ages This is the only world you know ! And still you wonder why this pain (410) Constricts your heart and hems it in, Why agonies you can't explain Sap all life's energies within ? When God created us , he founded His living nature for our home; (415) But you sit in this gloom, surrounded By mildewed skull and arid bone. Escape into a wider sphere ! This book os secrets will provide The magic writings of the Seer; (420) Let Nostradamus be your guide. If nature helps us, we can seek The paths the stars in heaven go; Through her we have the power to know How spirits unto spirits speak ! Your dusty learnings can't expound (425) The magic symbols written here. The spirits hover close around : Now answer me, if you can hear ! συνεχειζεται Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.