Leaderboard

Το άρθρο κλασικά στην προσπάθεια του να πείσει για τη φυτοφαγική διατροφή, και ενώ θέλει να γίνει αξιόπιστο, μπάζει.. σε ένα σημείο, αλλά ικανό για να διαστρέψει την συνολική οπτική. Αντιμετωπίζει τον σημερινό άνθρωπο σαν ένα πλάσμα που για να μπορεί να τρώει κρέας, θα πρέπει να έχει μορφολογικά και πεπτικά χαρακτηριστικά σαρκοφάγου που βρίσκεται στη ζούγκλα. Αυτό απέχει από τον “άνθρωπο” του σήμερα, που για να τρώει κρέας δεν χρειάζεται τα φυσικά μορφολογικά και πεπτικά χαρακτηριστικά, γιατί έχει καταφέρει να προσαρμόσει το επίμαχο κρέας, σε μαλακές μπριζολίτσες, φιλετάκια, κιμά, παναρισμένα, με 50 μυρωδικά κ.λ.π. Φυσικά όλα αυτά ψητά/βραστά ή τηγανιτά. Σημαντική πτυχή από την άποψη της εξέλιξης ενός πολιτισμού, που όσο και επιφανειακός και να είναι, όσο και αν δεν μπορεί να ενηλικιωθεί, τουλάχιστο κουτσοκατάφερε να φέρει τις απολαύσεις των φυτοφάγων και των σαρκοφάγων στα μέτρα του. Και σήμερα να το εξελίξει σε ..ηδονές. Πολιτισμός του Κώ..ου θα μου πεις, ναι ο.κ. Όσο για το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα, δείχνει να είναι ιδιαίτερα προσαρμοστικό και να μπορεί να αφομοιώνει εδώ και χιλιετίες το κρέας χωρίς να πεθαίνει κόσμος μετά από λίγο καιρό. Τώρα αν κάποιος θέλει να ζήσει μέχρι τα 150 χρόνια και υπακούει τον ΠΟΥ γιαυτό, μάλλον θα δει στην πορεία ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Γενικά, το θέμα (όπως και στα social media) τοποθετείται σε ένα πολύ προκάτ περιχαρακωμένο πεδίο, όπου οι φυτοφάγοι χιπστεροβέγκαν πλακώνονται με τους κρεατοφάγους/παμφάγους, με τον ίδιο τρόπο που πλακώνονται ενίοτε τα δόγματα μεταξύ τους, και κάθε πλευρά έχει άφθονα δίκια και επιχειρήματα για να κατηγορήσει την άλλη πλευρά. Κοινώς ανακύκλωση. Όσο αφορά αυτό καθεαυτό το θέμα θα αρχίσει να λύνεται κατά τη γνώμη μου τόσο ηθικά όσο και περιβαλλοντολογικά, με απαίτηση για γενναία χρηματοδότηση στην κατεύθυνση του συνθετικού κρέατος έτσι ώστε στα επόμενα 50 χρόνια να πέσει η κατανάλωση κρέατος αρχικά του τουλάχιστο κατά το ήμισυ. Φυσικά όταν σταματήσει πρώτα και λίγο η μαζική καλλιέργεια ανθρώπων και συνειδήσεων.

Με το παρντόν, αλλά αν το δεις καλύτερα, μέσα από το 2) και το 3) ολίγον τι αντιφάσκεις, και την ίδια στιγμή απαντάει το ένα στο άλλο. Γιατί: - Το μαγείρεμα του φαγητού, δηλαδή η ΦΩΤΙΑ, είναι αυτή που ουσιαστικά σήμανε την εκκίνηση του λεγόμενου πολιτισμού, και την ουσιαστική μας διαφοροποίηση από το να τρώμε ωμά φυτά, ψοφίμια και γενικότερα ωμό κρέας. Το λάθος της οπτικής του άρθρου που παραθέτεις, είναι ότι δεν λαμβάνει υπόψη τις πολιτισμικές μεταλλάξεις με βάση τις οποίες μπορούμε μαγειρευτά να τρώμε τα πάντα απορρίπτοντας τις μορφολογικές καταβολές. Ακριβώς όπως σωστά απαντάς στο 3). Επομένως το θέμα αντιμετωπίζεται από λίγο εώς πολύ διαφορετικά όταν το βλέπει κάποιος από την πλευρά των πρωτόγονων μορφολογικών χαρακτηριστικών(Π.Μ.Χ), και διαφορετικά από την πλευρά των μεταλλάξεων. Από την στιγμή που ζούμε στην εποχή των προχωρημένων μεταλλάξεων, έχω να επιλέξω αυτή την δεύτερη οπτική. Άν το τοποθετήσουμε στην πλευρά των Π.Μ.Χ τότε καλούμαστε να επιλέξουμε την πρωτόγονη φυτοφαγική διατροφή. Κάτι που τείνουν οι σκληροπυρηνικοί vegan, απορρίπτοντας τις σύγχρονες μεταλλάξεις. Κάτι πολύ δύσκολο και πρόωρο για να το θέσεις σε πλατιά/ευρεία διατροφική βάση, μιας και αυτό συνδέεται περισσότερο με ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ "πνευματική" διατροφή και λιγότερο με απόλαυση. Και βέβαια εδώ ελάχιστοι αντιλαμβάνονται το πως αντιδράει το ασυνείδητο και με ποιες μορφές, αλλά αυτό είναι κουβέντα στα βαθειά.. Επομένως είναι λάθος να ταυτίζονται τα αμιγώς σαρκοφάγα ζώα (έτσι όπως περιγράφονται στο άρθρο) με τους ανθρώπους που είναι μεταλλαγμένα παμφάγα ζώα, και δεν τρώνε ωμό κρέας εκτός από τους λυκανθρώπους, λυκόφιλους, κάποιους μύστες και τις πρωτόγονες φυλές.

Αυτο που λες για τον ανθρωπο εγω το βλεπω αλλιως. Θεωρω πως παει αναλογα με τις συγκυρίες και συνθηκες ζωης του καθενος. Ας σκεφτουμε οτι ανθρωποι που ζουν στην πολη με τοσο στρες αλλα και φαρμακα δεν φτανουν ουτε στην ηλικια των 70 ενω αλλοι που ζουν σε επαρχεια χωρις πολυ αγχος και σχεδον καθολου φαρμακα μπορουν και φτανουν τα 100 χρονια. Δεν νομιζω να υπαρχει καποιο standard ζωης του ανθρωπου εξαρταται απο το πως ζει ο καθενας.

Και μόνο το γεγονός ότι έχουμε κυνόδοντες επιβεβαιώνει ότι είμαστε και σαρκοφάγοι, μεταξύ άλλων, αν προσεγγίσουμε το θέμα κατασκευαστικά! Επίσης, η δυσαρέσκειά μας απέναντι στην κακομεταχείρηση των ζώων είναι κάτι διαφορετικό από την αρέσκειά μας στην κατανάλωση κρεατικών. Η βιαιότητα της φύσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της και, όταν πρόκειται για θέμα επιβίωσης, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Τέλος, η @Πασχαλιά το διατύπωσε πολύ σωστά: το υγιές είναι να λαμβάνεις με μέτρο τα θρεπτικά συστατικά από το κάθε τι. Τώρα, για να βρει κανείς το δικό του μέτρο, μάλλον θα πρέπει να γνωρίζει τον εαυτό του και την σωματική του υγεία, αλλά να γνωρίζει και τι θρεπτικό υπάρχει τελικά στο κάθε τι.