Fan4fun

Το ίδιο και η επιστήμη και η τεχνολογία και το χρήμα και κάθε επεκτατική πολιτική. Αλλά δεν νομίζω ότι το παράδειγμά μου μιλάει για την θρησκεία αλλά για την πίστη προς σε αυτή. Πίστη προς κάτι. Είτε αυτό λέγεται πίστη για θρησκεία ή για επιστήμη ή οτιδήποτε άλλο. Ασε που νομίζω ότι ο λόγος που γίναν όλοι αυτοί οι πόλεμοι είναι κυρίως ο εγωισμός του ανθρώπου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Αν ανέφερα μία συγκεκριμένη βιβλιογραφία ως άλλωθι και έδωσα την εντύπωση πως έχω εφυσηχάσει απελπισμένος μάλλον απέτυχα στο να γίνω κατανοητός. Πάντως Νεφέλη και Johny είμαι πραγματικά μαζί σας, επιθυμώ και ενεργά για οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης, μεθοδευμένα ή όχι. Ειλικρινά σας το λέω εύχομαι να κινήσουμε το βουνό και ας ήμαστε οι πρώτοι που θα το μετακινήσουμε το πρώτο λιθαράκι παρσύροντας κι άλλους. Επικοινωνείστε μαζί μου σε προσωπικό επίπεδο και ξεκινάμε. ΥΓ. Johny αυτά που γράφω δεν είναι ειρωνικές μομφές.

Νεφέλη, κατά την ταπεινή μου, άποψη δεν αρκεί αυτό. Εγώ θα το κάνω, σκοπεύω έτσι να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να το κάνω μέρος της συνείδησής τους. Θα το πετύχω όταν θα είμαι μόνος μου ενάντια σε πλήθος μηνυμάτων που θα δέχονται από παντού; Θα προσπαθήσω να παρασείρω, να παρακινήσω και φίλους. Ποιός θα ακολουθήσει; Θέλεις να κάνουμε ένα πείραμα σαν αυτό που προείπες; Να προσπαθήσουμε να πείσουμε ανθρώπους να αντιδράσουν εμπράκτως κλείνοντας την τηλεόραση ή σβήνοτας από την μνήμη κάνάλια. Πόσοι θα το κάνουν και για πόσο. Εγώ σου λέω ούτε εμείς οι ίδιοι καλά καλά. Και εμείς κάποια στιγμή θα αφαιθούμε στην πλήση εγκεφάλου αν όχι από το συγκεκριμένο πρόγραμμα, από κάποιο άλλο αντίστοιχο. Βαλλόμαστε καθημερινά. Ούτε μία σταγόνα στον ωκεανό δεν θα είναι η προσπάθειά μας. Και να πω κάτι άλλο. Τί ήταν αυτό που συσπείρωνε τον κόσμο τα παλαιότερα χρόνια να αντιδράσει και να κατέβει στους δρόμους. Τί μας έκανε όλους να αντιστεκόμαστε σε ότι μας πλασάρανε και δεν το γουστάραμε στην τελική. Γιατί τότε αποζητούσαμε όλοι την ποιότητα, την τέχνη, την ουσιάστική έφραση; Διότι σκεπτόμασταν ΕΛΕΥΘΕΡΑ. Μπορεί τότε ο απλός άνθρωπος να ένιωθε λιγότερο ελεύθερος από ότι σήμερα, με λιγότερα δικαιώματα. Δεν του επιτρεπόταν να μιλήσει και να πει την γνώμη του αλλά όμως μπορούσε να σκεφτεί. Ο σημερινός έλεγχοσ γίνεται στο μυαλό μας και είναι πολύ απόδοτικότερος για αυτό που θέλουν να πετύχουν. Μας έχουν πείσει ότι το βουνό δεν μπορούμε να το μετακινήσουμε έστω και αν δεν μας αρέσει. Με το καιρό θα μας αρέσει με το ζόρι. Φωνάζω ΝΑΙ στην αντίδραση που κουβεντιάζουμε αλλά δεν μπορώ να δεχθώ ότι φταίμε εμείς που αδυνατούμε. Μία αδυναμία που δυναμώνει και δεν την ελέγχουμε.

Johny 'Εξω απο τα δόντια θα στο πω' πως πέρνεις μεμονωμένα κάποιες λέξεις που τις βάζεις δίπλα και γράφειςς ένα Αγγλικό ΄Νο comment' χωρίς να υπάρχει επιχείρημα και αποφεύγοντας να σχολιάσεις το συνολικό νόημα, καθώς και οι εκφράσεις 'μας γράφεις αοριστολογίες κι άλλα χαριτωμένα' τείνουν να αγγίξουν τα όρια της ειρωνίας. Χωρίς βέβαια να αγγίξουν εμένα προσωπικά, απλά θα σου προτείνω να διαβάσεις κάποια βιβλία κοινωνιολογίας, κοινωνικής ψυχολογίας για να ανακαλύψεις κάποια πράγματα που είμαι σίγουρος ότι τα έχεις σκεφτεί αλλά δεν τα έχεις συνδέσει μεταξύ τους για να έχεις αποτέλεσμα πολύ κοντινό στην πραγματικότητα. Η απόδοση ευθύνης είναι μεγάλο πράγμα και καλό είναι ο καθένας να το κάνει για τον ευατό του και μόνο. Δεν είναι σωστό αλλά μάλλον επιπόλαιο να επιρρίπτεις, έστι ελαφρά, ευθύνες σε ένα σύνολο χωρίς πριν να λάβεις υπόψη σου τις συνιστώσες που το οδήγησαν σε αυτο. Σήμερα πληροφορήθηκα από την δική μου ομάδα στην δουλειά ότι ο Κατμαν έβγαλε νέο τραγούδι. Μεγάλο σουξέ.. χεχε

Σαφώς δεν μίλησα για τίποτα 'εξωγήινο'. Εμείς απαρτίζουμε την κοινωνία, σωστά, αλλά σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Και είναι καθαρά κοινωνιολογικό το θέμα. Οταν δεν σε έχουν μάθει να διεκδικείς, να μάχεσαι αλλά απλά να είσαι παρατηρητής, τότε αυτό κάνεις. Οταν κάτι είναι αποδεκτό από την μάζα όπως στην περίπτωσή μας, απλά σημαίνει ότι την έχουν προετοιμάσει. Ετσι μας θέλουν και έτσι έχουμε γίνει.

Ωραία λοιπόν θα προσπαθήσω να γίνω πιό συγκεκριμένος για να με καταλάβετε. Ο καθένας μας μπορεί να ρίξει ευθύνη μόνο στον εαυτό του και μόνο. Σε κανέναν άλλον. Γιατί;; Εγώ, εσύ έχουμε την ανησυχία μέσα μας, την αμφισβήτηση, οτιδήποτε μας κάνει να αντιδρούμε στα 'σκουπίδια'. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους και αυτοί είναι η μάζα. Αυτοί είναι λοιπόν το μέγιστο ποσοστό και αυτοί αποτελούν την κοινωνία. Είναι αυτοί που τελικά την βρίσκουν με τα παρατράγουδα χωρίς να αντιδρούν. Είναι αυτοί που γουστάρουν τα σκουπίδια τις τηλεόρασης για αυτό κάνουν και υψηλή τηλεθέαση. Ο όρος τηλεορακοσυλλέκτες τους ταιριάζει απόλυτα. Η μάζα λοιπόν που αποτελεί την κοινωνία μας δεν πρόκειται να αντιδράσει ποτέ. θα περάσει καιρός και θα ξεχάσουν ότι κάποτε η τηλεόραση προσέφερε και ποιότητα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μήπως κάποιοι επιθυμούν να παραμείνουμε αποδέκτες σκουπιδιών; Ναι. Δεν θέλουν να σκέπτεσαι εσύ και εγώ. Γιατί μιά ομάδα σκεπτόμενη είναι δύσκολα ελεγχόμενη. Και θέλεις να το δεχτείς ή όχι εγώ και εσύ είμαστε πλέον πολύ ελάχιστοι και μικροί για να κάνουμε κάτι. Δεν είναι όπως παλιά που υπήρχαν τάσεις αντίδρασης σε μία κοινωνία. Πλέον μασάμε ότι μας δίνουν. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα όταν συγκρίνεις την κοινωνία της δεκαετίας μας με παλαιότερες. Και εγώ και εσύ πάμε να αντιδράσουμε αλλά το καταπίνουμε τελικά. Τώρα ποιοί είναι αυτοί. Είναι αυτοί που ελέγχουν. Ποιός ελέγχει την ποιότητα της τηλεόρασης; Το ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο. Αυτό μπορεί να θεσπίσει κανονισμούς και κριτήρια ποιότητας. Ποιός εποπτεύει το συμβούλιο;;; Προφανώς κάποιος τομέας υπουργείου και αυτό με την σειρά του από την κυβέρνηση ή οποία και αυτή κατευθύνεται όπως το ξέρουμε όλοι πλέον. Αυτοί που μπορούν να βάλουν το χεράκι τους για να φτιάξουν ή να χαλάσουν κάτι δεν είναι πολλοί και ανοίκουν σε αυτούς που κατευθείνουν την κοινωνία όντας όμως και αυτοί πιόνια. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για την παιδεία. Και δεν μιλώ μόνο για την θεσμική εκπαίδευση που αναφέρει η Νεφέλη. Μιλώ για όλα αυτά που συντελούν ένα νέο άτομο να μεγαλώνει και να γίνεται μέλος μίας κοινωνίας. Ποιά είναι τα σημερινά ιδανικά και αξίες; Που διδάσκεται το ήθος; Σε ποιά οικογένεια, σε ποιό σχολείο, σε ποιό περιοδικό έντυπο, σε ποιον θεσμό; Πόσοι νιώθουν άσχημα και δυσφορούν βλέποντας ανθρώπους να ξεφτιλίζονται στα reality? Αα ναι, Εσύ και εγώ. Johny ίσως σου φαίνονται χαριτωμένα όπως λες και αοριστολογίες. Πράγματι δεν τα ανέλυσα περισσότερο πριν γιατί πίστευα ότι είναι θέματα που ίσως έχουμε σκεφτεί και μιά απλή αναφορά μου ήταν άρκετή. Συγνώμη έκανα λάθος.

Συμφωνώ απόλυτα, 100% και επαυξάνω και υπερθεματίζω κτλ κτλ. Διάλεξε ένα από τα δύο άκρα για να πετύχεις. Είτε να αγγίξεις την αλήθεια, αναζητώντας τη, αμφιβάλωντας. Είτε πιστεύοντας "τυφλά" κάτι να το εξυψώσεις τόσο όσο κανείς που δεν το έχει πιστέψει όσο εσύ. Ισως η σωστή φόρμουλα είναι να προηγείται η εντονη αμφιβολία, μέχρι να φθάσει η ακλόνητη πίστη. Να πω ένα παράδειγμα για την πίστη, ίσως και όχι πολύ πετυχημένο. Φαντάζεσται τους μαθητές του Χριστού να πίστευαν λίγο και στον Μωομεθανισμό ή να ψαχνόντουσαν και σε άλλες θρησκείες; Δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν ποτέ στον Χριστιανισμό όσα προσέφεραν.

Πολύ φιλοσοφία έπεσε. Θα θέσω λοιπόν την δικιά μου αμφιβολία. Οσο δεν πιστεύεις, αμφιβάλεις. Και όσο αμφιβάλεις, σκέπτεσαι, ψάχνεις, αρα ανακαλύπττεις, ανακαλύπτεις, ανακαλύπτεις. Απεναντίας η πίστη μετακινεί βουνό. Αν δεν πιστέψεις δύσκολα θα πετύχεις. Τί διαλέγεις λοιπόν;

Το ουσιαστικό ενδιφέρον για την αναζήτηση τηε αλήθειας. Και αν αναρωτηθούμε πως προκύπτει αυτό το ενδιαφέρον, η απάντηση είναι μάλλον δύσκολη. Οσο δύσκολο είναι να αναλυσουμε βαθιά τις πτυχές της κάθε προσωπικότητας.

Θα διαφωνήσω. Ρίχνω ευθύνη μόνο στον εαυτό μου που δεν αλλάζει κανάλι. Για όλους τους άλλους και συνολικά για την κοινωνία μας όχι. Δεν φταίει ο κόσμος που μεγσλώνει χωρίς παιδεία. Δεν φταίνε τα μέλη μίας κοινωνίας που δεν εχουν ποιότητα και ακόμα περισσότερο που δεν έχουν μάθει να την αποζητούν αν όχι να την απαιτούν. Δεν φταίει εμείς που γεννηθήκαμε σε μία χρονική στιγμή που δεν υπάρχουν ιδανικά και αξίες και τα μοντέλα ζωής που μας προβάλουν είναι 'σκουπίδια'. Οταν το φαγητό που μας σερβίρουν είναι μόνιμα παγωμένο, λίγοι είναι αυτοί που θα ψάξουν για το χλιαρό και σχεδόν κανείς για το ζεστό.

Συμφωνώ απόλυτα και αυτό κάνουμε. Ολα τα σύγχρονα κοινωνικά μοντέλα είναι κατά της βίας και γίνονται προσπάθειες να ηρεμήσουν τις βίαιες εκδηλώσεις των ατόμων σε όλους τους τομείς. ΑΥτό το είπαμε. Ομως το ερώτημα μας είναι γιατί εκδηλώνει κάποιος βία ενώ δεν υπάρχει λόγος να το κάνει. Ποιό είναι το κίνητρο.

Ναι. Συμφωνώ για την ανταγωνιστική φύση του ανθρώπου. Και ο ανταγωνισμός είναι το κίνητρο. Το πως εκδηλώνει ο καθένας την κάθε επιθυμία του είναι άλλο.

Ιχώρ ο μυρμηγκοφάγος. Λοιπόν όποτε θέλεις κάνουμε μπάρμπεκιου με έντομα. Φρέσκα όμως όχι κατεψυγμένα.

Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Δεν έχει σχέση με την αυτοκαταστροφή. Τα βασικότερα ένστικτα του ανθρώπου είναι της αυτοσυντήρησης (ή επιβίωσης), της αναπαραγωγής και της κοινωνικοποίησης. Βασισμένος στο πρώτο ένστικτο ο άνθρωπος έχει σκοτώσει ζώα για τροφή εδώ και χιλιάδες χρόνια και σκοτώνει ακόμα. Εχει δώσει μάχες σώμα με σώμα για να υπερασπιστεί την οικογένειά του, το σπίτι του, το χωράφι του, το χωριό του, την πόλη του, το έθνος του για επίσης χιλιάδες χρόνια. Επίσης έχει προσπαθήσει να κυριαρχήσει και να κατακτήσει πολεμώντας πάντα. Θεωρώ λοιπόν ότι η άσκηση βίας βρίσκεται βαθιά μέσα στα γονίδιά του "αποστειρωμένου" σύγχρονου πολίτη. Εκδηλώνεται όταν βρει διέξοδο σε απλές μορφές όπως αυτές που αναφέρουμε των μικρών βασανιστηρίων ή σε κάποιες νομιμοποιημένες όπως το κυνήγι κτλ. Θα μπορούσαμε να εντάξουμε και το θέμα της βίας στα γήπεδα αλλά είναι λίγο περισσότερο πολύπλοκο. Πάντως μου κάνει εντύπωση αυτό που μου λες ότι δεν έχει μπει ποτέ στον πειρασμό να πειράξεις ζωάκια. Για εμένα που έχω ζήσει σε γειτονιά, κοντά στην φύση ήταν κα΄τι πολύ συνιθησμένο για το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών αλλά κυρίως για τα αγόρια.

Ενα πολύ ωραίο θέμα που είχε θέσει η Νεράιδα (που να βρίσκεται άραγε; εχει κανείς νέα της;;). Πιστεύω ότι ίσως βρίσκεται σε κάποια γονίδια μας το ένστικτο της αυτοκαταστροφής. Πως αλλιώς να δικαιολογήσω την πράξη του μικρού παιδιού (την οποία και εγώ έχω βιώσει) που προσπαθεί να πονέσει το γατάκι και το κουταβάκι τραβώντας την ουρά του ή κλείνοντάς του την μύτη και το στόμα; Μπορεί να είναι κάποιο ένστικτο της βίας που ασκεί ο άνθρωπος από τα πρωτόγονα χρόνια κυνηγώντας, παλεύοντας με άλλους όμοιούς του για να επιβιώσει κτλ. Ολα αυτά τα χρόνια έχει γραφτεί στο DNA μας, απλά στις ημέρες μας καλύπτεται (μπορεί και να καταπιέζεται) από τα σύγχρονα εξευγενισμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά μέχρι να ξεσπάσει όταν βρει δίοδο.

Σωστά, οι λέξεις ορίζουν την σκέψη μας. Οχι όμως τα συναισθήματά μας. Είναι διαφορετικό γιατί αυτό που νιώθεις δεν είναι σκέψη αλλά την προκαλεί και αναλόγως με το λεξιλόγιο που έχεις διαθέσιμο μπορείς να το ορίσεις. Προσπαθώ γράφοντας να φέρω στο μυαλό μου ένα συναίσθημα που δεν υπάρχει σαν λέξη. Πιθανον να είναι αυτό που νιώθει μία γυναίκα την στιγμή που φέρνει στον κόσμο το παιδί της. Το αισθάνεται για πρώτη φορά. Δεν είναι αγάπη όπως την ξέρουμε γιατί δεν έχει προλάβει να την νιώσει. Δεν είναι προσδοκία γιατί το βρέφος έχει γεννηθεί. Ισως είναι κάτι από την πλήρωση της προσδοκίας. Πρέπει να έχει μία δόση ικανοποίησης που πηγάζει από το ανεκπλήρωτο (μέχρι εκείνη την στιγμή) αίσθημα της μητρότητας. Κατηγοριοποιείται στα ευχάριστα και πιστεύω ότι δεν μπορεί να εκφραστεί με μία λέξη. Δεν ξέρω αν έπεσα μέσα. Αν σε κάποια ζωή γεννηθώ γυναίκα ίσως το ανακαλύψω.

Ερώτηση: Η πείνα και η δείψα που κατατάσονται στα συναισθήματα;; Μπορούν να χαρακτηριστούν καλά ή κακά; Υπάρχουν πολλά συναίσθήματα που δεν υπάρχουν λέξεις για να εκφραστουν. Οχι επειδή είναι πολύ έντονα. Απλά δεν έχουν οριστεί.

Παιδιά έχω την εντύπωση πάλι ότι η ερώτηση είναι αυθαίρετα διατυπωμένη και επομένως όχι φιλοσιφικά ορθή. Η απάντηση έχει πολλές συνιστώστες ηθικού, βιολογικού, κοινωνικού και πρακτικού χαρακτήρα οι οποίες αν δεν οριστούν η απάντηση ποικίλει. Πάντως θα ήταν μία καλή ευκαιρία να μαθαίναμε πως είναι η 'ζωή΄ στην άλλη πλευρά. Αρα μόνο και μόνο για αυτό αξίζει να το πράξεις και έτσι λύνεται το ζήτημα εύκολα του αν ο πεθαμένος θέλει να την 'κάνει΄ πάλι για τον αγύριστο επειδή εκεί ήταν ικανοποιημένος. Αν θέλεις ένα σχόλιο ελαφρά διατυπωμένο όπως η ερώτηση θα έλεγα. "Κακώς που δεν τον ανέστησες τον άνθρωπο. Μοχθούμε καθημερινά για να αποτρέψουμε τον θάνατο και εσύ μπορούσες να τον θεραπεύσεις και δεν το έκανες;;;;;"

Πάμε λοιπον. "Γνώριζα". Πως γνώριζες; Με ποιό τρόπο; Εχει σημασία. Αποκλείεται να το διάβασες στο Focus. Μία τέτοια γνώση είναι τεράστιας σημαντικότητας. "Δικαίωμα". Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα να γνωρίζεις; Γιατί σου μετέφερε την γνώση; Ησουν έτοιμος; Θεωρώ ότι ήσουν. Είχες εξελιχθεί πνευματικά και ψυχικά τόσο όσο χρειάζεται να για την λάβεις. Ποτέ κάτι τέτοιο δεν θα αποκαλυφτεί τυχαία. Αρα έχεις το δικαίωμα να κρίνεις αν και πότε θα την κάνεις πράξη και σε ποιόν με την σειρά σου θα την μεταφέρεις. "Διαδικασία αναστάσεως και μπορούσα". Αν υπάρχει τέτοια διαδικασία και θεωρούμε ότι κάποιος την κατέχει πρέπει να την έχει δοκιμάσει. Αλλιώς πως γνωρίζει ότι είναι αποτελεσματική; Πως είναι σίγουρος ότι μπορεί; Πως γίνεται κάποιος να είναι σίγουρος ότι έχει την δυνατότητα να φέρει κάποιον που έχει περάσει στην άλλη όχθη πίσω, αν δεν το έχει κάνει ο ίδιος ή δεν έχει δει να πραγματοποιείται έστω από άλλον; Επίσης αν κάποιος δύναται να πράξει κάτι τέτοιο σίγουρα μπορεί να γνωρίζει αν ο μελλοντικά ή ήδη αποθανών θέλει να ζήσει. "Ανάσταση". Είμαι σίγουρος ότι σημαίνει και θεραπεία. Πεθαίνουμε από κάποια πάθηση. Αρα η ανάσταση σημαίνει και ίαση. Διαφορετικά θα αποβιώσουμε πάλι την επόμενη στιγμή. Εχω την εντύπωση πως η ερώτηση δεν είναι φιλοσοφικά ορθή.

Είπε ποιός, πότε και σε ποιόν;;;;

Αβεβαιότητα για την έκβαση μίας υπόθεσης ή το αύριο;; Σημαίνει ελπίδα για ένα θετικό αποτέλεσμα. Προσπάθεια για να φτάσω. Γλυκιά αναμονή. Πρόκληση. Ρίσκο. Νομίζω ότι είναι ένα από τα κίνητρα για να ζούμε και να προσπαθούμε. Ο ερχομός της πραγματικότητας είναι το τέλος της αναμονής. Η μαγεία χάθηκε. Το αποτέλεσμα έχει επέλθει. Αρνητικό ή θετικό. Αβέβαιότητα ώς προς την γνώση; Λίγο δύσκολο ως έννοια. Και δεν ξέρω αν ήθελε να πει αυτό ο φιλόσοφος. Αλλά και πάλι νομίζω ότι η αβεβαιότητα περιέχει την ομορφιά της έρευνας για να φτάσεις στο βέβαιο. Οταν φτάσεις πλέον δεν υπάρχει τίποτα να περιμένεις.

Κάποιο φιλόσοφος έγραψε ότι δεν ερωτευόμαστε κάποιον άνθρωπο, αλλά ερωτευόμαστε την ευχαρίστηση που μας προσφέρουν οι στιγμές που είμαστε μαζί του. Μάλλον χωράει και αυτό πολύ κουβέντα.

Είμαι τις άποψης ότι όλες οι σχέσεις υπακούουν στον εξής κανόνα 'Ότι δώσεις... το ίδιο θα εισπράξεις.' Βεβαια καλούμαστε να επιλέξουμε ΣΕ ΠΟΙΌΝ θα δώσουμε. Και αυτό γιατί ανάλογα με τον άνθρωπο μπορεί να προσφέρουμε για αρκετό καιρό μέχρι να λάβουμε κάτι αντίστοιχο. Επίσης σχετικά με την προσφορά μας σε μία σχέση πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί σε αυτό που δίνουμε και να μην ονειροβατούμε. Γιατί έτσι θα πάρουμε τα αντίστοιχα. Προυποθέτει λοιπόν πολύ καλή γνώση του εαυτού μας πρώτα. Ξέρω τί δίνω, τί ζητάω, τί θέλω.. Αρα το παραπάνω ρητό μπορεί να αποδωθεί και έτσι 'Συμφωνα με αυτό που είσαι.. κάτι αντίστοιχο θα βρεις

Ο φόβος για τον θάνατο στηρίζεται και ενισχύεται από δύο πράγματα. Το γενετήσιο ένστικτο της αυτοσυντήρησης που σε οποιαδήποτε στιγμή κινδυνέψουμε επεμβαίνει με σκοπό να μας κρατήσει στην ζωή. Ετσι ενεργοποιούνται μηχανισμοί στην ψυχοσύνθεσή μας για να φοβόμαστε τον θάνατο, άρα να προφυλασόμαστε. Το δεύτερο είναι οι κοινωνικές καταβολές. Μέσα από την παιδεία, θρησκεία, θεσμούς και οποιαδήποτε καθημερινότητα βιώνουμε τον θάνατο σαν το χείριστο συμβάν και απεχθές γεγονός. Αυτό συμβαίνει στην κοινωνία της Ελλάδας, τουλάχιστον. Ξέρω ότι σε άλλες κοινωνίες και θρησκείες (ελάχιστες) όντως ο θάνατος σημαίνει λύτρωση. Αρα για εμάς τους απλούς Ελληνες, Χριστιανούς Ορθόδοξους αλλά και για αυτούς που είναι άλλης εθνικότητας και θρησκείας αλλά έχουν ζήσει στο δικό μας κοινωνικό μοντέλο μόνο ως λήτρωση δεν τον βλέπουν αλλά ως την πιό δύσκολη στιγμή της ζωής τους. Λίγοι μπορεί να χαίρονται με τον ερχομό του και σε ειδικές περιπτώσεις που βιώνουν τεράστιο σωματικο ή ψυχικο πόνο. Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι αυτός που έχει χάσει την ζωή του υπάρχει ως ψυχή, ενέργεια, πνεύμα στην διάστασή μας, άρα μας ακούει και μας νιώθει, σίγουρα δεν είναι χρήσιμο και καλό για αυτόν να τον κλαίμε και να προσπαθούμε να τον φέρουμε κοντά μας. Δεν προκειται έτσι να ηρεμήσει η ψυχή του. Επίσης θεωρώ ότι δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο σε κάποιον ο οποίος είναι ετοιμοθάνατος. Λένε ότι η ψυχή του ανθρώπου πρέπει να είναι ήρεμη την στιγμή αυτή. Να υπάρχει μία συνειδητότητα και αποδοχή της κατάστασης του. Στο πρώτο επίπεδο αμέσως μετά τον θάνατο παραμένει χρονικά σύμφωνα με την ψυχική του κατάσταση πριν πεθάνει. Παράδειγμα είναι ότι ο έρωτας έχει κρατήσει πολλές ψυχές που έφυγαν αιφνίδια από την ζωή, να περιφέρονται ανάμεσα στους ζωντανούς. Ετσι λοιπον για να μεταφερθεί στα επόμενα επίπεδα, τα οποία είναι διαφορετικά σύμφωνα με την κάθε θρησκεία, ώσπου τελικά να βρει την γαλήνη πρέπει να έχει προετοιμάσει την ψυχή του και το πνεύμα του.