irenicus777

Δεν χρειάζεται να πας σε κανένα σκοτεινό τάγμα ούτε σε βιβλιοθήκη για να διαβάσεις το οτιδήποτε (αν και η βιβλιοθήκη δεν θα ήταν κακή ιδέα, να διευρύνεις λίγο τους ορίζοντές σου). Και δεν είναι μόνο δική μου η εκδοχή. Τ'αυτιά σου και τα μάτια σου ν'ανοίξεις λίγο χρειάζεται, και να πατήσεις λίγο φρένο. http://en.wikipedia.org/wiki/Da%27at http://en.wikipedia.org/wiki/Choronzon O "Choronzon" είναι κάτι σχετικά πρόσφατο.... και η "κατοικία" του στην Daath ακόμη πιο πρόσφατη. (πιθανή απάντηση με έντονο Γνωστικό στοιχείο): Επειδή ο Έρωτας (ζωή) και ο Θάνατος είναι κλαδιά του ίδιου δέντρου (που θα'λεγε και ο Βασιλείδης).

Η Άβυσσος είναι ο λαιμός που στηρίζει το κεφάλι. Και ο "κάτοικός" της είναι αυτός που κάνει το "ξεσκαρτάρισμα" από τα "καρκινογόνα" στοιχεία της ψυχής. Αλήθεια, ξέρεις τι είναι ο Choronzon που αναφέρεις; Ή έτσι τον λες, επειδή το διάβασες στο Νεκρονομικό του Σίμωνα;

Για τον εν λόγω "τυπάκο", τι γνώμη έχετε; (Προτού πεταχτεί κανείς) Δεν είναι άσχετος (αν και το σχημα είναι μερικούς αιώνες μεταγενέστερο). Κολλάει και με το "Γένεσις 3:22" και με τον Απόστολο Παύλο, που νομίζω κάπου πήρε το μάτι μου εδώ μέσα... edit: http://en.wikipedia.org/wiki/Adam_Kadmon

Βασικά είναι θέμα απαγόρευσης. Αν θυμάσαι τις δέκα εντολές λογικά θα θυμάσαι ότι απαγορεύεται να προφέρεται φωναχτά το Αληθινό όνομα του Θεού. Στα κείμενα γραφόταν ως YHVH , το γνωστό Τέτραγράμματον (μιας και στα εβραϊκά δεν υπάρχουν γράμματα για τα φωνήεντα), ωστόσο η προφορά του ήταν γνωστή μόνο στους υψηλόβαθμους ιερείς (και ακόμα κι αυτοί δεν το έλεγαν παρά μόνο ψιθυριστά). Οποτεδήποτε έπρεπε να αναφερθεί ο Θεός, σε συνομιλία ή στη συναγωγή ή σε κύρηγμα κλπ, χρησιμοποιούταν κάποιο από τα άλλα ονόματα/τίτλους του πχ Adonai ή Agla, πολύ συχνά ωστόσο, χρησιμοποιούταν το όνομα Elohim, το οποίο όμως είναι ο πληθυντικός του Eloah. edit Κι αν η εξωτερική βοήθεια είναι στην πραγματικότητα... εσωτερική; edit2: Αν νομίζεις ότι η Άβυσσος είναι κάτι κακό...

Βασικά αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό. Η διάρκεια ζωής ποικίλλει ανάμεσα στα είδη, και μπορεί να φτάσει και τον ένα χρόνο σε μερικά. Τον χειμώνα, εδώ στη χώρα μας τουλάχιστον, λίγο δύσκολο να δεις. Τώρα που μπαίνει (μπήκε μάλλον) η άνοιξη θα δεις όμως είτε αυτές που μόλις ολοκλήρωσαν τη μεταμόρφωσή τους, και που το φθινόπωρο θα φύγουν για να ξεχειμωνιάσουν αλλού, είτε αυτές που μεταναστεύουν από άλλες περιοχές προς τα εδώ. edit: Ακριβείς - και πολύ μάλιστα - κύκλους ζωής και αναπαραγωγής έχουν φυσικά οι πεταλούδες, μόνο που αυτοί ποικίλλουν ανάμεσα στα διάφορα είδη (από 15 ως 20 χιλιάδες είδη, πληροφοριακά).

Τι να σου πω... περισσότερο πολιτικό παιχνίδι φαίνονται να είναι αυτές οι απονομές τίτλων πλέον, παρά πραγματικά τιμητική διάκριση. Μπορεί να τους πήρε επειδή είχε διασυνδέσεις σε συγκεκριμένους κύκλους... Ή και να του δόθηκαν χαριστικά, επειδή ο πατέρας του ήταν αυτός που ήταν. Λογικά, είναι ένας συνδυασμός των παραπάνω. Και, προφανώς, το έκανε για να αποκτήσει περισσότερες "φιλίες" με τα κατάλληλα πρόσωπα, ίσως και για να αυξήσει το "γόητρό" του...

Τάγμα της Αξίας (Order of Merit) είναι τιμητικός τίτλος, κοινός σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους και την δική μας (πχ Τάγμα της Αξίας του Πολίτου στην Ιταλία, Τάγμα Αριστείας της Τιμής/παλιότερα Τάγμα Αξίας της Τιμής στον ελληνικό στρατό). Απονομείται σε κάποιον όταν θεωρείται ότι έχει προσφέρει σημαντικά σε κάποιον τομέα (από την άλλη βέβαια, ο τωρινός πρωθυπουργός μας έχει πάρει κάμποσους τέτοιους τίτλους οπότε το θέμα της "προσφοράς" συζητείται...). Όταν πχ στη Γαλλία ή την Αγγλία κάποιος χρίζεται Ιππότης, τότε μπαίνει στο "Τάγμα της Αξίας". Και επειδή κυκλοφορούν και πολλά "δημοσιεύματα" σε διάφορα "σοβαρά, έγκριτα, και δημοσιογραφικά" blogs ανωνύμων, όχι, δεν είναι μασονικός όρος. edit: http://en.wikipedia..../Order_of_Merit edit2: Όλα τα Orders of Merit (Τάγματα της Αξίας) http://en.wikipedia.org/wiki/Order_of_Merit_%28disambiguation%29

Συμφωνώ. Ίσως δεν εκφράστηκα σωστά πριν. Το "επίμαχο" κεφάλαιο, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της ιστορίας αυτής πάντα, περιγράφει μια "οικειότητα" ανάμεσα στην Μαρία, την αδερφή του Λαζάρου - την οποία οι εν λόγω συγγραφείς έχουν ταυτίσει με τη Μαγδαληνή σε άλλο σημείο της "έρευνας", κάτι που θεωρούν ότι υποστηρίζει το ενδεχόμενο του γάμου. Ωστόσο η προσέγγιση αυτή είναι κάπως βεβιασμένη και φαίνεται ότι μάλλον επινοήθηκε για να δώσει περισσότερη βάση στους ήδη υπάρχοντες συλλογισμούς των συγγραφέων. Η εν λόγω δουλειά (το "Holy Blood...") έχει ούτως ή άλλως και άλλες πολλές και μεγάλες ανακρίβειες και μονόπλευρες αναλύσεις, χώρια που όπως αποδείχτηκε τελικά, πολλά από τα "στοιχεία" της ήταν κατασκευασμένα, είτε από τους ίδιους τους συγγραφείς, είτε από τον "προμηθευτή υλικού τους" (τον Πιέρ Πλαντάρ, τότε ηγέτη του Τάγματος της Σιών). Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι μετέπειτα εναλλακτικοί ιστορικοί που προωθούν τη θεωρία της μεσσιανικής δυναστείας επιλέγουν, ηθελημένα ή άθελα - διάλεξε ό,τι θες - να αγνοούν αυτές τις ανακρίβειες και να διακυρήσσουν ότι το ευαγγέλιο είχε στοιχεία για το γάμο, που όμως μετά λογοκρίθηκαν. (και σίγουρα ο Κώδικας Da Vinci έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα σε αυτό το ζήτημα).

Για το Κατά Μάρκον ευαγγέλιο πρέπει να πούμε ότι είναι από αυτά που σήμερα θεωρούνται από αρκετούς μελετητές ότι έχουν "πειραχτεί". Δεν θυμάμαι συγκεκριμένες λεπτομέρειες και δεν έχω αυτήν την περίοδο πρόσβαση στη σχετική βιβλιογραφία ώστε να το ψάξω περισσότερο. Θυμάμαι όμως ότι ένα από τα σημεία που φαίνεται να παραποιήθηκαν, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ήταν το κεφάλαιο της Ανάστασης του Λαζάρου. Οι απόψεις γι'αυτό ποικίλλουν, με την πιο συντηρητική χριστιανική να λέει ότι το κείμενο είναι απολύτως γνήσιο, και την πιο διαλλακτική χριστιανική ότι το κείμενο τροποποιήθηκε ώστε να περιγράφει καλύτερα τα γεγονότα - μιας και ο Μάρκος, ο υποτιθέμενος συγγραφέας του, σύμφωνα πάντα με την εκκλησιαστική ιστορία, όπως γράφει κι ο outis δεν έζησε κοντά στον Ιησού αλλά κατέγραφε ό,τι άκουγε από τα κυρήγματα άλλων. Η τρίτη, "εναλλακτική" άποψη λέει ότι η παραποίηση έγινε με σκοπό να κρυφτεί η αληθινή ιστορία του Ιησού. Συγκεκριμένα οι Lincoln et al στο "Holy Blood & the Holy Grail" (1982) - καθώς και όλοι οι αντιγραφείς τους - υποστηρίζουν ότι αυτό το παραποιημένο κείμενο είναι ένα από τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το γάμο του Ιησού με τη Μαγδαληνή, και ότι έκαναν παιδιά, γέννησαν τη Μεροβίγγεια δυναστεία κλπ κλπ κλπ (το πόσο αξιόπιστη πάλι είναι η εν λόγω ψευδοέρευνα σηκώνει μεγάλη κουβέντα... το μόνο που μπορώ να πω σίγουρα είναι ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει πέσει μεγάλη εξαπάτηση και κατασκευή δήθεν "αυθεντικών" στοιχείων...) edit: Να πούμε επίσης ότι τα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου είναι σχεδόν ίδια, με ελάχιστες διαφορές, που συνοψίζονται σε μόλις 35 (από τους 600+)στίχους - κάτι που μάλλον δείχνει πως το ένα (Κατά Μάρκον) αποτέλεσε πρότυπο για τη συγγραφή του άλλου (Ματθαίον)

Εχμ... χωρίς να θέλω να επαναλαμβάνω τα ίδια επιχειρήματα, μήπως να μας έλεγε κάποιος και τι λέει ακριβώς ο ίδιος ο καθηγητής κος Καψάλης; Γιατί από μία παράγραφο που πήρε ο αρθρογράφος του Great Lie για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του προσωπικά δεν θεωρώ ότι βγαίνει ακριβές και αξιόπιστο νόημα. Κι αυτό επειδή έχω δει επανειλημμένα τον κο Καλόπουλο να κόβει και να ράβει κείμενα όπως θέλει για να βγάλει ό,τι τον βολεύει εκείνον, κατά συνέπεια, δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ τα λεγόμενά του και να το θεωρήσω αξιόπιστο. Αν κάποιος από εδώ λοιπόν έχει πρόσβαση σε αυτήν την εγκυκλοπαιδεια (εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη) και έχει χρόνο και όρεξη να ψάξει, καλό θα ήταν. Κατά τ'άλλα, κάπως τα καταφέραμε και περάσαμε από τα ευαγγέλια στους Περσικούς Πολέμους και στους "Κακούς Εβραίους που θέλουν το κακό των Ελλήνων". Αθάνατα ελληνικά forums!!!!

Ναι. Αλλά δεν φταίει η περίγειος γι'αυτό.:whistling2: Και οι ιάπωνες μπορεί να περνάνε ζόρια, αλλά θα επιβιώσουν και θα αναπτυχθούν ξανά, μια χαρά θα τα καταφέρουν να το ξεπεράσουν, λόγω της νοοτροπίας που έχουν σαν λαός. Όχι σαν κάτι άλλες χώρες που ρίχνει ένα χιόνι και παραλύουν (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε)

Όπως πάντα, τζάμπα ανησυχίες... για αλλη μια φορά, ούτε καταστροφές έγιναν, ουε ο ουρανός μας ήρθε στο κεφάλι, ούτε ο κόσμος τελείωσε.

Πρέπει να μάθεις να διαβάζεις καλύτερα τα κείμενα των άλλων... Ότι δηλαδή οι συγγραφείς του Δευτερονομίου (ο Μωυσής δηλαδή, σύμφωνα με τις παραδόσεις) και των υπόλοιπων βιβλίων κάθισαν και ψάξανε τα ληξιαρχικά (που δεν υπήρχαν) για να δουν ποιος λαός συγγενεύει με τους Έλληνες και ποιος όχι, και να δουνε ποιον θα καταστρέψουν, ε;

:clapping: Οι ιστορικές μου γνώσεις δεν είναι τόσο εκτεταμένες. Και την αναφορά στην Κρήτη ομολογώ ότι δεν την θυμόμουν. edit: Δεν ξέρω κατά πόσο οι Χετταίοι μπορούν να θεωρηθούν λαός συγγενικός προς τους Έλληνες... τουλάχιστον, όχι πιο συγγενικός από τους υπόλοιπους ινδοευρωπαϊκούς λαούς της περιόδου 2000-1000 π.Χ. Θεωρίες για την καταγωγή υπάρχουν πολλές, με κάποιες να τους συνδέουν με την Κρητη και άλλες όχι. Νομίζω ότι έχουν βρεθεί μυκηναϊκά ευρήματα σε χεττιτικές τοποθεσίες, αλλά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει απλά ότι έκαναν εμπόριο μαζί τους... τα (υπάρχοντα) στοιχεία για τη γλώσσα και τα έθιμά τους πάντως δεν δείχνουν και πολλή συγγένεια... Το μόνο αρκετά σχετικό με αυτό που έχω δει, είναι μια θεωρία που θέλει το μύθο των Αμαζόνων να σχετίζεται με αυτούς. Επίσης, απ'ότι θυμάμαι οι Χετταίοι σαν αυτοκρατορία διαλύθηκαν από επιδρομείς γύρω στο 1200 πΧ. Οι αναφορές της Βίβλου γι'αυτούς , με εξαίρεση κάποια που έχει να κάνει με τον Αβραάμ είναι γενικά σε αρκετά μεταγενέστερες εποχές, οπότε φαντάζομαι θα έχουν να κάνουν με λαούς-"απόγονους" αυτών...

Το μόνο που έχω να πω για τα παραπάνω είναι ότι τη "λιστα διαβόλων" που ταιριάζουν στα αμαρτήματα δεν την έκανε κανένας ιεράρχης, ούτε επίσκοπος, ούτε Πάπας, και καμία εκκλησία, όυτε θρησκεία, ούτε δόγμα. Την έκανε ένας προτεστάντης πουριτανός ιερέας (ο Binsfeld) που αυτοσυστηνόταν ως κυνηγός μαγισσών, και που εκμεταλλευτόταν την άγνοια και τον φόβο των ανθρώπων για να τα τσεπώσει -γιατί φυσικά δεν "καθάριζε τον κόσμο από το Κακό" τζάμπα... Κατά τ'άλλα, επειδή το βλέπω ότι πάλι για τσακωμούς ανάμεσα στα μέλη πάει το πράγμα, θα παρακαλούσα οι όποιοι θερμοκέφαλοι, της μιας και της άλλης πλευράς, να συγκρατηθούν, και να συζητήσουμε το θέμα του τίτλου: "Τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα". Άσχετα με το ποιος τα καθόρισε και γιατί, ας δούμε λίγο τι νοήματα μπορούμε να βγάλουμε από αυτά (γιατί σε τελική ανάλυση αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία): Κατ'αρχάς, όπως ανέφερε κάπου πιο πριν και ο outis, όλα αφορούν καταστάσεις που υπερβαίνουν το μέτρο. Για παράδειγμα, η λαιμαργία. Δεν είναι κακό το να τρως, αλλά είναι κακό το να τρως υπέρ του δέοντος. Το ίδιο ισχύει και για την οκνηρία (δεν είναι κακό να χαλαρώνεις, είναι όμως κακό να κωλυσιεργείς), τον φθόνο κλπ. Πέρα από αυτά όμως, αν κοιτάξουμε λίγο το νόημα των 7 αμαρτημάτων θα δούμε κάτι ενδιαφέρον. Ας τα δούμε ένα ένα, σε αντιπαράθεση με τις αντίστοιχες αρετές, και ας δούμε τι νόημα μπορούμε να βγάλουμε από αυτά. Αμάρτημα: Οκνηρία - Το να τεμπελιάζεις, να μην παράγεις έργο, αλλά να αναγκάζεις τον άλλο να κάνει τη δουλειά και εσύ να θέλεις να δρέψεις τους "καρπούς" των κόπων του. Γιατί ο τεμπέλης όχι μόνο δεν θέλει να δουλέψει, αλλά τα θέλει κι όλα έτοιμα στο πιάτο του. Αρετή: Εργατικότητα - το να δουλεύεις, να παράγεις έργο, να προσφέρεις τόσο στον εαυτό σου όσο και στο σύνολο. Αμάρτημα: Απληστία - Το να ζητάς να συγκεντρώσεις όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο/αγαθά στα χέρια σου, χωρίς να νοιάζεσαι για το πώς θα έρθει αυτό. Πολύ συχνά και με αθέμιτα μέσα, βλάπτοντας τους άλλους. Αλλά δεν σε νοιάζει. Σημασία έχει να έχεις ΕΣΥ αυτό που οι άλλοι δεν έχουν. (βλ. Μίδας) Αρετή: Φιλανθρωπία - το να προσφέρεις από αυτά που έχεις - ό,τι μπορεί ο καθένας μας - σε κάποιον άλλο που βρίσκεται σε ανάγκη. Αμάρτημα: Λαιμαργία - Το να τρως υπερβολικά, το να απολαμβάνεις υπερβολικά την ύλη γενικότερα. Να ικανοποιείς και με το παραπάνω, υπερβολικά, κάθε καπρίτσιο του εαυτούλη σου και του Εγώ σου. (Σε αυτό το σημείο, παρακαλώ να φανταστείτε μια εικόνα, ίσως λίγο υπερβολική, αλλά παραστατική: στο ίδιο τραπέζι κάθονται δύο άνθρωποι, ένας πλούσιος, καλοντυμένος παχύσαρκος, και ένας φτωχός, ρακένδυτος και ισχνός. Και οι δύο πεινάνε και θέλουν να φάνε, ωστόσο ο λαίμαργος καταβροχθίζει με μανία ό,τι βρει μπροστά του, μην αφήνοντας τον άλλο να προλάβει να πάρει τίποτα). Αρετή: Εγκράτεια - Το να βάζεις όρια και έλεγχο στον εαυτό σου. Σε τελική ανάλυση, αυτό που εσύ δεν θα φας λαίμαργα, μπορεί να χρησιμεύσει σε κάποιον άλλο. Αμάρτημα: Λαγνεία - το να σε απορροφούν υπερβολικά οι επιθυμίες της σάρκας. Ξαναλέω, υπερβολικά. Το να σε νοιάζει μόνο το τι θα κάνεις στο κρεβάτι, το να θες να περνάς όλη τη ζωή σου μόνο κάνοντας σεξ με τους ανθρώπους, χωρίς να σε νοιάζει να πετύχεις οποιαδήποτε περαιτέρω επαφή μαζί τους. Το να υποκύπτεις τόσο στις επιταγές της λαγνείας μπορεί να σε οδηγήσει σε πολλά, ακόμα και στο φόνο (κλασσικό παράδειγμα: Ηρώδης-Σαλώμη. Σύγχρονο παράδειγμα: απλά μετρήστε πόσες φορές ακούμε για "ερωτικά εγκλήματα πάθους") Αρετή: Αγνότητα - το ακριβώς αντίθετο του παραπάνω. Το να κατανοείς ότι, ακριβώς επειδή δεν είμαστε μόνο τα σώματά μας, υπάρχει και κάτι παραπάνω από τις σαρκικές απολαύσεις. Άλλο σεξ κι άλλο έρωτας/αγάπη. (φαλλοκρατικό/χυδαίο/σεξιστικό παράδειγμα: Το να σε νοιάζει και η προσωπικότητά της, οι απόψεις της, ο χαρακτήρας της , όχι μόνο το να την "κρεβατώσεις") Αμάρτημα: Οργή - το να θυμώνεις με τον άλλο. Το να είσαι μνησίκακος. Να ξεσπάς με το παραμικρό, βίαια ίσως, στον άλλο. Αρετή: Υπομονή - το να βάζεις φραγμούς στον θυμό σου. Το να ελέγχεις τον εαυτό σου. Αμάρτημα: Φθόνος - Η μισαλλοδοξία. Το να ζηλεύεις τον άλλο επειδή έχει επιτύχει σε κάτι. Το να γίνεσαι κακός με τον άλλο, επειδή ακριβώς τον ζηλεύεις. Και φυσικά, το να μπαίνεις σε ακραίες καταστάσεις, για να τον βλάψεις επειδή δεν μπορείς να δεχτείς ότι αυτός έχει πετύχει κάπου. Και όταν ο άλλος περνάει δύσκολη στιγμή, να χαίρεσαι για τα δεινά του. Αρετή: καλοσύνη - το να χαίρεσαι με την επιτυχία του άλλου, και να λυπάσαι με την κακοτυχία του. Αμάρτημα: Αλαζονεία - Το να θεωρείς οτι εσύ είσαι ανώτερος και οι άλλοι κατώτεροί σου. Το να θεωρείς τον εαυτό σου τέλειο, χωρίς ψεγάδι, χωρίς μειονέκτημα. Και το να μισείς όποιον θεωρείς ότι φτάνει να απειλεί την υποτιθέμενη τελειότητά σου. Το να νομίζεις ότι μονο εσύ έχεις δίκιο, κι ότι όσοι λένε τα αντίθετα από σένα είτε είναι ηλίθιοι, είτε θέλουν να σε υπονομεύσουν. Αρετή: ταπεινότητα - το να αναγνωρίζεις ότι δεν είσαι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο, αλλά υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, και ίσως καλύτεροί σου. Το να αναγνωρίζεις, ότι δεν είσαι τέλειος, ότι έχεις ελαττώματα, κομμάτια στα οποία χρειάζεσαι βελτίωση. Το να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς ότι κάνεις και λάθη. Ίσως να είναι κάπως υπερβολικά τα παραπάνω, αλλά πιστεύω ότι δείχνουν κάτι σημαντικό για τα 7 αμαρτήματα: όλα τροφοδοτούν τον εγωισμό. Όλα έχουν να κάνουν με την υπερβολική καλοπέραση/προβολή του εαυτού.

Ποιος ήρθε πρώτος να κατακτήσει ποιον; Βρε παιδί μου γιατί τα μπερδεύεις όλα έτσι αυθαίρετα; Πότε κανανε εκστρατεία κατά του Ελληνισμού οι Εβραίοι πριν την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου; Εκτός κι αν υποστηρίζεις ότι οι Χαναναίοι και οι ΦΙλισταίοι, τους οποίους κατέκτησαν και διεκδίκησαν τη γη τους, ήταν Έλληνες. Τις βλακείες που λέει δηλαδή ο Sitchin και που αναπαράγει ο Λιακό (και είναι βλακείες γιατί οι Χαναναίοι και οι Φιλισταίοι ούτε ελληνικά μιλούσαν, ούτε ελληνικές θεότητες λάτρευαν, οπότε λίγο δύσκολο να είναι "ξαδέρφια" μας). Ή μήπως έχεις μπλέξει τους Εβραίους με τους Πέρσες; Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Κι έλεγα κι εγώ, θα το πει, δεν θα το πει... Πολύ ώριμη αντίμετώπιση, τι να σου πω.

Τον μπερδεύεις με τον Pazuzu μου φαίνεται...κάτι που έχουν κάνει και πολλά "μεγάλια κεφάλια" (πχ Eliphas Levi), για να είμαστε δίκαιοι.

Όχι. Καλόπουλος...με ολίγη από Παλαιά Διαθήκη, την οποία πάλι ερμηνεύει κατά τα δικά του, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τίποτε άλλο.

Από το κεφάλαιο 9 του Προφήτη Ζαχαρία ε; Αυτό που δεν υπήρχε στο πρωτότυπο κείμενο της εποχής του Ζαχαρία (~500 πΧ) αλλά προστέθηκε πολύ αργότερα (300-250 πΧ), την εποχή που είχε πεθάνει ο Μ. Αλέξανδρος, αφού είχε κατακτήσει όλη την περιοχή μέχρι τα όρια της Ινδίας, και οι διάδοχοί του την είχαν μοιράσει. Την εποχή που ο Αντίοχος κυβερνούσε το βασίλειο των Σελευκιδών, ανάμεσα στα εδάφη του οποίου συμπεριλαμβανόταν και το Ισραήλ. Τι ήθελες δηλαδή; Να πούνε "ευχαριστούμε που μας κατακτήσατε"; Δεν είναι μόνο τα ευαγγέλια πειραγμένα, βλέπεις. Γι'αυτό και αν θέλεις να εξετάσεις κάτι με σοβαρότητα, πρέπει πάντα να το βλέπεις σε σχέση με την εποχή που γράφτηκε. Οι άνθρωποι και οι εποχές διαμορφώνουν τις θρησκείες. (για άλλη μια φορά)

Μάλλον δεν κατάλαβες τι θέλει να σου πει ο άλλος. Τα διαφορετικά ονόματα παραπέμπουν στο ίδιο μεν πρόσωπο, αλλά όχι ακριβώς στα ίδια χαρακτηριστικά του. πχ για να φέρω παράδειγμα από την αφεντιά μου, το irenicus777 παραπέμπει σε εμένα και στην ιδιότητά μου ως μέλος ενός forum. Το πραγματικό μου ονοματεπώνυμο παραπέμπει σε εμένα και στο πώς είμαι γνωστός στα ληξιαρχικά. Το μικρό μου όνομα, με το υποκοριστικό του, παραπέμπει σε εμένα και στο πώς με ξέρουν οι γνωστοί μου. Το ΑΦΜ μου παραπέμπει σε εμένα και στο πώς με ξέρει η εφορία. Σιγά σιγά μαζέψαμε τέσσερα ονόματα, που όλα παραπέμπουν στο ίδιο άτομο (σε μένα) αλλά σε διαφορετικές ιδιότητές του (μέλος φόρουμ, πολίτης κράτους, φίλος, φορολογούμενος). Γιατί τώρα εχει σημασία αυτό; Επειδή στις εσωτερικές παραδόσεις τα ονόματα έχουν καθιερωθεί να έχουν μεγάλη σημασία, ως μέσο κυριαρχίας πάνω σε μια ιδιότητα (δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει, αλλά πολύ συχνά γράφεται πως αν γνωρίζεις το πραγματικό όνομα από κάτι, έχεις απόλυτη εξουσία πάνω του). Πολλές φορές μάλιστα διάφορες θεομορφές παρουσιάζονται να έχουν διαφορετικά ονόματα, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε μια διαφορετική έκφανσή τους. Έτσι, για παράδειγμα, στη μεσοποταμιακή μυθολογία υπήρχε ο Marduk με τα 50 Ονόματά του, καθένα από τα οποία αντιστοιχούσε σε διαφορετικό πνεύμα/ιδιότητα. Ο Marukka ήταν το πνεύμα της γνώσης, ο Marutukku το πνεύμα της προστασίας κλπ. Οι τότε ιερείς και μάγοι (και όσοι σήμερα ασχολούνται με το Simonomicon που πήρε στοιχεία από τις μεσοποταμιακές θρησκείες) καλούσαν καθένα από αυτά τα ονόματα, καλώντας μια διαφορετική όψη του θεού. Όλα αυτά θεωρούνταν διαφορετικά πνεύματα με τις ξεχωριστές τους ιδιότητες, αποτελούσαν όμως μέρος της συνολικής θεομορφής του Marduk. Αντίστοιχα, ο Ninurta, άλλος βαβυλωνιακός θεός, είχε κι αυτός 13 ονόματα/πνεύματα/ιδιότητες. Αντίστοιχα, στην καμπάλα ο Θεός έχει 72 ονόματα, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί πάλι σε διαφορετικό πνεύμα/άγγελο/ιδιότητα, με παρόμοιο τρόπο όπως και τα ονόματα του Marduk. Αντίστοιχα, ως ένα βαθμό αυτή η πίστη έχει επιβιώσει και στον ορθόδοξο χριστιανισμό, και την βλέπεις σε κάμποσες περιπτώσεις, για παράδειγμα, σε ναούς που είναι αφιερωμένοι στην Παναγία (πχ "Παναγία η Ελαιούσα", "Παναγία η Ελευθερώτρια" κλπ). Όλοι είναι αφιερωμένοι στο ίδιο πρόσωπο/άγιο αλλά σε διαφορετικές ιδιότητές του. Το θεωρείς απίθανο λοιπόν κάποιος, κάποια στιγμή, να αποφάσισε να κάνει το ίδιο και για τον διάβολο; Να σκέφτηκε ότι το καθένα από τα διαφορετικά ονόματά του αντιστοιχούν σε διαφορετικό δαίμονα/ιδιότητα, που όλοι αποτελούν μέλος της ευρύτερης θεομορφής/δαιμονομορφής; (δαιμονομορφή... νέα ορολογία, μήπως να το καθιερώναμε;) Ούτως ή άλλως τέτοιοι διαχωρισμοί έχουν ήδη εμφανιστεί σε διάφορα "evil" (που λέει ο λόγος) γριμόρια που κυκλοφορούσαν τότε, σαν το Grimoirium Verum και το Grand Grimoire. Άσχετα τώρα από την φιλοσοφία των ονομάτων, η οποία σηκώνει ώρες συζητήσεων και αξίζει να γίνει ξεχωριστό θέμα, η ανάθεσή των δαιμόνων στα αμαρτήματα και η ιεράρχησή τους ως κατώτερα και ανώτερα έγινε το 1589 από τον Binsfeld στο βιβλίο του για το κυνήγι των μαγισσών (στο οποίο επιδιδόταν). Προέρχεται, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, από ανακρίσεις μαγισσών που έκανε (τις οποίες προφανώς και βασάνισε μέχρι να του πούνε κάτι, οτιδήποτε). Αφήνεται λοιπον στην κρίση του καθενός να αποφασίσει αν την θεωρεί αξιόπιστη ή όχι.

Βασικά επειδή έθιξες το εξής: Από περιέργεια, πότε υπήρξαν εχθροπραξίες ανάμεσα στους Έλληνες της αρχαιότητας και τους Εβραίους; Γιατί δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Ή, πότε υπήρξαν εχθροπραξίες ανάμεσα στο σύγχρονο ελληνικό κόσμο και τον εβραϊκό λαό; Εκτός κι αν σαν "εχθρός" το πας πάλι στο συνωμοσιολογικό οπότε, τι να πω, όπως του αρέσει του καθενός. Ας το πάρουμε ξανά λοιπόν.Τα ευαγγέλια λες είναι πλαστά. Πλαστά ως προς τι; Γνήσια ως προς τι; την αρχαιότητά τους; Την έχουν. Γραφτήκανε όλα την περίοδο 50-70 μΧ. Το περιεχόμενό τους; Μπορεί να επιβειβαιωθεί ως ένα βαθμό, εφόσον σωσμένες αναφορές ρωμαίων διοικητών μιλάνε για στασιαστές μέσα στον εβραϊκό λαό, από ένα σημείο και μετά άρχισαν να εμφανίζονται χριστιανοί στις διάφορες περιοχές της αυτοκρατορίας, ενώ φαντάζομαι ότι στις λίστες με τους κατάδικους που σταυρώθηκαν θα υπάρχει κάπου κάποιος "Ιέσου Μπεν Ιόσεφ". Το αν αυτός ήταν θεάνθρωπος ή όχι, δεν μπορεί να αποδειχθεί ή διαψευσθεί, μιας και σε τελική ανάλυση απομένει στην προσωπική πίστη του καθενός. Πλαστά ως προς τι λοιπόν; Επειδή δεν είναι γνωστοί με σιγουριά οι συγγραφείς τους; Δεν είναι τα πρώτα. Επειδή πειράχτηκαν; Πόσα θρησκευτικά (ή και όχι θρησκευτικό) κείμενα δεν έχουν πειραχτεί για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα; Επαναλαμβανόμαστε επικίνδυνα εδώ μέσα μου φαίνεται. Το Ευαγγέλιο "κατά Ματθαίον" (μιας και το αναφέρεις) έχει "αποδοθεί" στον Ματθαίο. ΑΠΟΔΟΘΕΙ. Θεωρείται ότι το έγραψε αυτός. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ΠΟΙΟΣ το έγραψε. Κάτι που ισχύει για πάρα πολλά σεβαστά αρχαία κείμενα, συμπεριλαμβανομένων των Ομηρικών επών (που αποδίδονται σε κάποιον ποιητή που ίσως λεγόταν Όμηρος, αλλά για τον οποίο δεν είναι τίποτα σχεδόν γνωστό, και η πατρότητα των κειμένων είναι κάτι που από την αρχή κιόλας αμφισβητήθηκε - απόδειξη ίσως είναι το γεγονός ότι Χίος, Σμύρνη και άλλες πολλές πόλεις "τρώγονταν" για το ποια ήταν η πατρίδα του ποιητή που τα έγραψε). Ένα άλλο παράδειγμα, ο Σμαράγδινος Πίνακας, που αποδίδεται στον Ερμή Τρισμέγιστο (μιας και τον αναφέρεις κι αυτόν), αλλά που μάλλον γράφτηκε από έναν Άραβα αλχημιστή τον 12ο μΧ αιώνα. Το ότι η ταυτότητα αυτών των κειμένων αμφισβητείται, μειώνει καθόλου την αξία τους; Ή μήπως τα κάνει "πλαστά"; Και ναι, τα ευαγγέλια έχουν πειραχτεί, όπως και η Παλαιά Διαθήκη έχει πειραχτεί, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των κυβερνώντων της εποχής τους. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Θρησκεία και πολιτική πάνε πάντοντε χέρι-χέρι. Έχουν πειραχτεί επίσης για να δικαιολογήσουν/νομιμοποιήσουν και συνήθειες/έθιμα της κάθε κοινωνίας, είτε αυτό λέγεται περιτομή είτε κλειτοριδεκτομή είτε λιθοβολισμός είτε οτιδήποτε άλλο. Κάτι που όμως έχει συμβεί άπειρες φορές με άπειρα άλλα κείμενα. Ένα παράδειγμα είναι πάλι τα ομηρικά κείμενα (μιας και αναφέρθηκα σε αυτά) που δεν γνωρίζουμε την αρχική μορφή τους επειδή μέχρι την καταγραφή που αποφάσισε ο Πεισίστρατος (Τύραννος της Αθήνας τον 6ο αι. πΧ) τα Ομηρικά έπη (που θεωρείται ότι πρωτοεμφανίστηκαν τον 8ο αι. πΧ) δεν είχαν καταγραφεί πουθενά αλλά μεταδίδονταν προφορικά από τον ένα ποιητή στον άλλο, για δύο αιώνες. Και, γνωρίζοντας την νοοτροπία του Πεισίστρατου, και κάθε τύραννου της Αθήνας γενικότερα, δεν αμφιβάλλω ότι άλλαξε κι αυτός μερικά πράγματα για να τα κάνει να συμφωνούν με τη δική του πολιτική. Αυτό μήπως τα κάνει "πλαστά" ή μειώνει την ιστορική αξία τους; Ωστόσο, κάνεις και κάτι άλλο. Ενώ το θέμα υποτίθεται ότι έχει να κάνει με την αυθεντικότητα των κειμένων, κάθεσαι και ουσιαστικά περνάς από ένα κύμα κατηγοριών δυο τρεις θρησκείες, προφανώς επειδή νιώθεις "αδικημένος" από αυτές. Ωστόσο, και γνωρίζω ότι επαναλαμβάνομαι ξανά, οι θρησκείες δημιουργούνται, συντηρούνται και εξελίσσονται από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες, και όχι μόνο από τρία τέσσερα "ιερά κείμενα". Ένα άλλο ζήτημα είναι ότι προσπαθείς συνεχώς να μπλέξεις πάλι συνωμοσίες του τύπου "Σιωνιστές, μασόνοι κλπ" κάτι που δεν έχει σχέση με το αν τα κείμενα είναι αυθεντικά ή όχι. Αποφάσισε λοιπόν, τι θες. Να συζητήσεις για το αν ενα κείμενο είναι πλαστό, ή να προωθήσεις μια θεωρία που μας θέλει όλους "πρόβατα" που χειραγωγούνται από τους κακούς Σιωνιστές/Μασόνους/Αμερικάνους που προωθούν τα σκοτεινά τους σχέδια μπλα μπλα μπλα...; Αν το δεύτερο είναι το ζητούμενο, άνοιξε νέο τόπικ και εξέθεσε εκεί τα επιχειρήματά σου. Και κάνε κουβέντα με όσους ενδιαφερθούν να το συζητήσουν. Εμένα πάντως μια φορά δεν θα με βρεις εκεί. Γιατί, όσο μου φαίνεται ενδιαφέρον το ζήτημα ανάλυσης και συζήτησης ενός κειμένου (που υποτίθεται ότι θα ήταν αυτό το thread) άλλο τόσο έχω μπουχτίσει από τους μεγάλους "Αφυπνιστές Συνειδήσεων" και τις θεωρίες τους.

Αντίστοιχα με τα 7 αμαρτήματα, υπάρχουν και οι επίσης 7 ανώτατες αρετές (τα παραθέτω το ένα δίπλα στο άλλο): Λαγνεία - Αγνότητα Λαιμαργία - Εγκράτεια Απληστία - Φιλανθρωπία Οκνηρία - Εργατικότητα Οργή - υπομονή Φθόνος - καλοσύνη Αλαζονεία - ταπεινότητα Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά όλα τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα αφορούν τον εαυτό/Εαυτό...

Κοίτα Grey, η αναφορά της Buffy (και του Charmed, σε άλλα παρόμοια άρθρα) δεν είναι καθόλου τυχαία. Ξέρεις πόσα 15χρονα γίνονται wiccanές (και wiccanοί, απλά τα κορίτσια είναι πιο... επιρρεπή) μόνο και μόνο επειδή έχουν δει κάτι στην τηλεόραση που τους φάνηκε.. cool και θέλουνε να τσαντίσουν τους γονείς τους; Αρχίζουν ξαφνικά να φοράνε πεντάλφες, τρικέτρες, και λοιπά "witch stuff", που τα ακριβοπληρώσανε στο γκοθάδικο της γειτονιάς, κουνάνε ραβδάκια και μαγικά μαχαιράκια, που επίσης ακριβοπληρώσανε στο "witch shop" της γειτονιάς - αμα λέω εγώ μετά ότι το occult έχει γίνει μεγάλο εμπόριο με λένε κακό... και φυσικά κυκλοφορούν με το ύφος του "είμαι ενωμένη με τη θεά μου, νιώθω τα vibes, εσείς δεν ξέρετε..." Το παλεύουν όσο μπορούν μεχρι να καταλάβουν ότι δεν είναι τελικά τα πράγματα αυτό που περίμεναν: ότι δηλαδή η wicca δεν είναι ραβδιά και ξορκάκια, ούτε "μαγεία" (magick, ή witchcraft αν δεν προτιμάς τον πιο "occult" όρο) με την πλήρη έννοια του ρόλου, αλλά ουσιαστικά ένα ακομη θρησκευτικό σύστημα που όμως έχει λίγο πιο έντονο - και αποδεκτό - το μαγικό στοιχείο. Έτσι, φεύγουν. Στις ΗΠΑ ειδικά το φαινόμενο "teen witch" είναι ακόμα ζωντανό. Και το ίδιο δυστυχώς ισχύει και στη δική μας τη χώρα. Απλά δες πόσα forums με "ερωτικά ξόρκια, μαγικά λάδια, συνταγές επιθυμίας κλπ" υπάρχουν στο ελληνικό internet (και που πολλά μάλιστα αντιγράφουν υλικό κι από εδώ μέσα και από τα βιβλία του Αρχέτυπου). Φαντάζομαι ότι και στη Βρετανία ισχύουν παρόμοια οπότε, είναι λογικό να υπάρχει αυτή η εικόνα. Σε τελική ανάλυση, αυτήν την εικόνα προσφέρουν οι ίδιοι οι υποτιθέμενοι "γουικανοί" Θα μου πεις, "δεν είναι όλοι έτσι. Εννοείται αυτό, μιας και οι πιο σοβαροί άνθρωποι που ασχολούνται με το θέμα πολύ απλά, ούτε το διαφημίζουν, ούτε κάνουν καραγκιοζιλίκια. Αλλά τι εικόνα περιμένεις να σχηματίσει ο άλλος, όταν βλέπει αυτά που βλέπει; Και τα ΜΜΕ σε τελική ανάλυση τι θέλουν; Να τους βλέπει ο κοσμος, να πουλάνε φύλλα, και να κάνει οχρήστης κλικ για να πάρουν λεφτά από την Google... εννοείται ότι δίνουν έμφαση στο κραυγαλέο. Αυτό το "50.000" που φεύγουν ίσως φαίνεται εντυπωσιακό (αν κι εγώ συμφωνώ με τον outis, τα νούμερα είναι πολύ... τέλεια). Αλλά πόσοι πάνε στη Wicca και στην κάθε Wicca είναι άλλη υπόθεση. Και το τι είναι αυτοί που πάνε, επίσης.Και, σε τελική ανάλυση, σε δυο χρόνια, πόσοι από αυτούς τους born again witches θα υπάρχουν ακόμα; edit: Και τελικά, η ερευνήτρια δεν έχει καθόλου άδικο. Στις μαζες η "wicca" από την TV και τα σήριαλ έγινε γνωστή. Κι αν δεν συμπαθείς την Buffy, και θες κάτι πιο κοντά, θυμήσου τι έγινε την περίοδο που παίζονταν εδώ οι Μάγισσες της Σμύρνης...

Κι όμως, ο outis έχει ένα δίκιο σε αυτό που λέει. Αν δεις τα facebook groups που υπάρχουν γι'αυτήν την κίνηση, συμπεριλαμβανομένου αυτού που έφτιαξαν οι οργανωτές της συγκέντρωσης για να την προωθήσουν, και όλα τα "μεγάλα sites/blogs" που την υποστηρίζουν, θα δεις ότι είναι γεμάτο από καβγάδες και προσβλητικά κείμενα ενάντια "στους κακούς εβραιοχριστιανούς που κατέστρεψαν τον κακό ελληνισμό". Και πως οι λίγοι που έκαναν τον κόπο να μπουν και να πουν αυτό ακριβώς που έπρεπε να ειπωθεί, πως "Η προσπάθεια πρέπει να γίνει συλλογικά, χωρίς μισαλλοδοξίες και αντιπαλότητες για τη θρησκεία του καθενός" ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγορήθηκαν για "πράκτορες", με αρκετές απειλές μάλιστα ενάντια σε όσους "υποκριτές" τολμήσουν να πάνε. Τι δηλαδή, μονο τους παγανιστές αφορά αυτό το θέμα; Γνωρίζω εδώ και αρκετό καιρό για αυτήν την εκδήλωση και το είχα αποφασίσει να πάω. Ώσπου κάθισα και διάβασα όλα αυτά που υποτίθεται ότι τη "διαφημίζουν". Τώρα, δεν ξέρω ειλικρινά αν αξίζει τον κόπο. Γιατί πολύ φοβάμαι πως με τέτοια συμπεριφορά μια κίνηση για κάτι που όντως αξίζει να σωθεί θα καταλήξει άλλη μια συγκεντρωση γεμάτη από θρησκόληπτους μισαλλόδοξους (όχι, δεν έχουν μόνο οι "εβραιοχριστιανοί" τα πρωτεία στον τομέα) και ακροδεξιές οργανώσεις. Κι αν βγω αληθινός, τι να πω, είμαστε όλοι αξιοι της μοίρας μας.

Δηλαδή το όλο πρόβλημα, και το βασικό επιχείρημα της συνωμοσίας για της δημιουργία θρησκείας περιθωριακών από τους εβραίους ραββίνους είναι αυτό; Δηλαδή είναι περιθωριακό το να μην είσαι κάθαρμα, να συγχωρείς και να μην κρατάς κακία, να βοηθάς τον άλλο έτσι απλά για να τον βοηθήσεις, να αγαπάς τον κόσμο γύρω σου και να μην έχεις το ύφος εκτό καρδιναλίων των φαρισαίων που "μόνο αυτοί είναι καλύτεροι", να μην σε νοιάζει το να συγκεντρώσεις χρήματα επί χρημάτων τα οποία σε τελική ανάλυση δεν θα τα πάρεις και στον τάφο σου; Αν ναι, τότε προφανώς έχουμε διαφορετικές απόψεις για τη ζωή και τίποτα από όσα μπορώ να πω δεν πρόκειται να σε κάνει να αλλάξεις γνώμη... Όσο για το τελευταίο point επί των ευαγγελίων Για αυτό το τελευταίο πρέπει να βάλω εγώ μερικά δικά μου points: 1. Προφανώς δεν έχεις λάβει υπόψη σου την έννοια "αλληγορία". Το να λες κάτι δηλαδή και να εννοείς κάτι άλλο. Ολες οι παραβολές του Ιησού - γιατί από παραβολή ειναι παρμένο αυτό - είναι αλληγορίες. Αλλα λένε και άλλα εννοούν. Για να σου φέρω ένα άλλο παράδειγμα αλληγορίας από την πλευρά του παγανισμού, οι μάγισσες τις Ευρώπης - τις οποίες σθεναρά υποστηρίζεις φαντάζομαι - έγραφαν στα βιβλία τους ότι χρησιμοποιούσαν λίπος από σφαγμένα μωρά για την αλοιφή που έβαζαν και "πετούσαν" στο Sabbat του Blakulla. Αυτό πάει να πει ότι έσφαζαν μωρά; Δεν νομίζω. 2. Ο συγγραφέας του εν λόγω ευαγγελιου με το συγκεκριμένο εδάφιο, που υποτίθεται ότι προωθούσε το έργο των εβραίων ραββίνων για δημιουργία περιθωριακών δούλων, ετσι πληροφοριακά, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΒΡΑΙΟΣ. Κι όμως δεν ήταν! Το εδάφιο προέρχεται από το ευαγγέλιο του Λουκά (κεφάλαιο ΙΘ, στ.27), ο οποίος Λουκάς ήταν "εθνικός" (Λουκάς, σαν λέξη, προέρχεται από το λατινικό Lux = φως). Φυσικά το ευαγγέλιο έχει αποδοθεί σε αυτόν, ωστόσο οι μελετητές του πρωτότυπου κειμένου - ακαδημαϊκοί και αρχαιολόγοι όλοι τους, μιας και μιλάμε για "επιστημονικές εγκυρότητες" - έχουν καταλήξει στο πόρισμα ότι όντως ο συγγραφέας δεν ήταν Εβραίος, μιας και το κείμενο είναι σχεδόν εξ'όλοκλήρου στα ελληνικά της μεταελληνιστικής περιόδου (σε αντίθεση πχ με το κείμενο του Ματθαίου). Ο συντάκτης του γνώριζε άριστα την ελληνική γλώσσα της εποχής του, κάτι δύσκολο για έναν Εβραίο. Επιπλέον ο συγγραφέας ολοφάνερα γνωρίζει πολύ καλά το κοινωνικό γίγνεσθαι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας τόσο στο Ισραήλ όσο και στην επικράτειά της - κάτι που αμφιβάλλω αν θα το γνώριζε ένας εβραίος ψαράς ή ένας πρώην τελώνης ή και ένας εβραίος ραββίνος, ακόμη κι αν είναι ταξιδεμένοι, δεδομένου του μίσους/αντιπάθειας και των προκαταλήψεων που θα είχαν για τους ρωμαίους.