outis
-
Posts
5,227 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
13
Content Type
Profiles
Forums
Calendar
Blogs
Gallery
Articles
Store
Posts posted by outis
-
-
ΟΚ, ευχαριστώ πολύ για την ιστορική αναδρομή. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα.
Αλλά η ερώτηση είναι ΓΙΑΤΙ τα γιορτάζουμε; Ποιός ο λόγος;
..... Είναι κι αυτός ένας λόγος, τι να πει κανείς; (και ναι, είναι ψυχίατρος... τυχαίο; ...
Αν ήταν καρδιολόγος θα έβρισκε άλλη μπούρδα να πει.
Νομίζω είναι φανερό από την ιστορική εξέταση ότι τα γενέθλια πήραν νόημα πρωταρχικά από την αστρολογική αξία της μέρας ως "καθοριστικής" για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Πριν και εκτός κοινωνιών που δεν είχαν ανεπτυγμένη αστρολογία δεν είχε η γενέθλια μέρα αξία. Ασφαλώς κρατούσαν κάποιο λογαριασμό (ήξεραν πόσων χρονών είναι) αλλά ειδικό γλέντι για τη μέρα δεν φαίνεται να υπήρχε σε τέτοιες. Τα γλέντια - συχνά όλης της κοινότητας - αφορούσαν φυσικούς (βιολογικους) ρυθμούς εφηβεία, περίοδο κτλ.
Ανάγκη για "υπενθύμιση ότι: "αφού κατάφερα αυτό, μπορώ να καταφέρω τα πάντα"" δεν είχαν οι κοινωνίες που δεν ήξεραν από γενέθλια; (αν αυτό ήταν;) Άρα δεν ήταν από εσωτερικη ανάγκη αλλά από πρακτική που βέβαια - ευκαιρία για γλέντι... γιατί όχι;! (γι'αυτό και η μητέρα, τι να γιορτάσει; δεν αφορούσε εκείνη που κόντεψε και να πεθάνει...)
Ψυχολογικές "ερμηνείες" που δεν μπορούν να αποδειχτούν έτσι κι αλλιώς πολλές μπορεί να επινοήσει κανείς - λογικοφανείς όλες αλλά χωρίς περιεχόμενο.
-
Κινητή ως προς το ηλιακό ημερολόγιο. Ως προς το σεληνιακό ήταν σταθερή. Και το εβραϊκό Πάσχα σταθερή γιορτή είναι για το εβραϊκό ημερολόγιο, κάθε χρόνο στις 15 του μήνα Νισσάν πέφτει. Η 15 του Νισσάν είναι που μετακινείται μέσα στο ηλιακό έτος.
Το σεληνιακό όμως είναι άχρηστο για αστρολογικούς σκοπούς και με αυτό το κριτήριο βλέπω πως σε λαούς με κυρίως σεληνιακά ημερολόγια (Έλληνες, Εβραίους) τα "γενέθλια" δεν δείχνουν να είναι σημαντικά, όσο η κοινωνία υιοθετεί ηλιακά ημερολόγια (αναγκαστικό για αστρολογικούς σκοπούς) τόσο τα γενέθλια γίνονται σημαντικά.
Αλλο μια επέτειος "Εξόδου" (Πάσχα) που σημασία έχει πχ το ΤΙ έγινε και η ευκαιρία για ανάμνηση κι όχι το ΠΟΤΕ ακριβώς κι άλλο η γενέθλια ημέρα (με την αστρονιμική-ηλιακή έννοια) που χρειάζεται για κατάρτηση αστρολογικού χάρτη.
Υπάρχει σαφής συσχετισμός ιστορικά μεταξύ της χρήσης ηλιακού ημερολογίου και αστρολογίας και ηλιακού ημερολογίου και γιορτασμού γενεθλίων, πράγμα λογικό.
Η διάδοση του γιορτασμού των γενεθλίων στο δυτικό κόσμο φαίνεται να γίνεται μετά τον Ιούλιο (Καίσαρα) και με το ρυθμό που η χρήση του ηλιακού ημερολογίου γινόταν όλο και πιο διαδεδομένη.
-
Το έψαξα λιγάκι αλλά φαίνεται ότι χρειάζεται εξόρμηση στα βιβλία λαογραφίας της βιβλιοθήκης...
Η πιο πρώιμη αναφορά σε γενέθλια που ξέρω είναι βιβλική στην Γενεση 40.20-22 - όπου δείχνει ο Φαραώ να γιορτάζει τα γενέθλιά του (τα γεγονότα που περιγράφονται τοποθετούνται κάπου στο 1800 πΧ).
Η συνήθεια φαίνεται να είναι μάλλον Μεσοποταμιακή/Βαβυλωνική και να πηγαίνει χέρι-χέρι με την αστρολογία (αφού χωρίς γνώση γενέθλιων δε γίνεται χάρτης) από τη μια και από τη χρήση ηλιακού ημερολογίου από την άλλη (γιατί με τα συνηθισμένα σεληνιακά των αρχαίων - και των Ελλήνων - τα γενέθλια ήταν... κινητή εορτή!
Ο Ηρόδοτος πολύ αργότερα σημειώνει πως στους Πέρσες η γιορτή των γενεθλίων είναι σημαντική.
Στην Καινή Διαθήκη παρουσιάζεται ο Ηρώδης να γιορτάζει γενέθλια, πρέπει να ήταν ήδη ρωμαϊκή συνήθεια και ο Ηρώδης ως εκρωμαϊσμένος "γαλάτης" τους μιμούνταν!
Φαίνεται να υπήρχαν ανάλογα σε Κίνα, Ινδία αλλά όλα ήταν μάλλον χαλαρά μέχρι να επικρατήσουν ηλιακά ημερολόγια.
-
Δεν το βλέπω να ισχύει. Στατιστικά, υπερισχύουν αυτοί που υπήρξαν άριστοι μαθητές και τώρα είναι άνθρωποι εντελώς "στόκοι" (από επιλογή τους) που απεχθάνονται την γνώση. Φυσικά υπάρχουν οι εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι αυτός και αυτό έχει κάτι να λέει...
δεν ξέρω από ποια θέση μπορείς να λες κάτι τέτοιο. Συγκρίνεις διαφορετικά πράγματα. Ο μαθητής - μαθητεύει σε κάτι. Μαθαίνει κάτι. Δεν τον ενδιαφέρει (τον διδάσκοντα πχ) η "γνώση" αλλά το μαθεί ο μαθητής το συγκεκριμένο πράγμα. Αριστεύει όταν όταν το μαθαίνει καλά. Στόκος; ποιος θα το πει και ως προς τι; ποια γνώση;
-
Είναι δυνατόν να υπάρξει αυτοεκπλήρωση χωρίς ευτυχία;
για λίγο: η αυτοεκπλήρωση φέρνει την ευτυχία
-
Σωστά, αυτή είναι λέξη #3 την οποία δεν έβαλα μέσα (και είπα 2 λέξεις) ακριβώς λόγο της πιθανής παρεξήγησης. Ετυμολογικά και νοηματικά είναι καλή αλλά επικράτησε να έχει την έννοια του 'ρεντικολο' κι έτσι... δεν ξέρω να τη χρησιμοποιούσαν πάντως στην αρχαιότητα.χμ..οι Κύπριοι όταν θέλουν να πουν πως κάποιος είναι αστείος λένε "είσαι πολλά γελοίος"..
(Κάποτε το είπα σε κάποιον στην Ελλάδα και..παρεξηγήθηκε
)Υπάρχει κάποια σχέση?
-
Εντάξει, αντίστοιχα, υπάρχει κι η λέξη "χωρατό" η οποία υπονοεί πως οι χωριάτικοι τρόποι είναι αστείοι.
Το χωρατό είναι μεταγενέστερο. Ζητάμε αρχαιοελληνικό
-
Απίστευτο..ακόμα δεν δόθηκε απάντηση στο ερώτημα?..
Ας είναι.. θέτω, το λοιπόν, μια υποψηφιότητα μήπως και πάρουμε την πολυπόθητη απάντηση
..αστεϊσμός..
Το "αστείο" είναι πράγματι η μία από τις λέξεις (η 2η) - έχει καλή ετυμολογία (με 2 υποψηφιότητες)
1. από το Αστέο (για τραγούδια! εκ του αδω, τραγουδώ)
2. από το Άστυ (αστείο=πολιτισμένο, κομψό)
Παράδειγμα - στη Έξοδο των Εβδομήκοντα (μετάφραση από τα εβραϊκά, κάπου 70 χρόνια μετά τον Αλέξανδρο και 200+ πριν το Χριστό, η μαμά του Μωϋσή τον βάζει στο καλάθι να τον πάρει το ποτάμι γιατί το μωρό ήταν "αστείο" (δηλ όμορφο, κομψό) και θέλησε να το σώσει. Αρα βέβαιη είναι η χρήση της ετυμολογίας 2.
Με την ετυμολογία 1 είναι πολύ κατάλληλη λέξη αντι του χιούμορ (και ήδη έτσι χρησιμοποιείται παράλληλα)
-
.... Στην πραγματικότητα, η ευτυχία είναι κάτι το τελείως ανεξάρτητο. Υπάρχουν άτομα (μετρημένα στα δάχτυλα, πάντως υπάρχουν) τα οποία είναι ευτυχισμένα είτε ζουν στα σαλόνια είτε στ'αλώνια. Και υπάρχουν άτομα (πολύ περισσότερα) τα οποία τρώγονται με τα ρούχα τους ακόμα και με τον κόσμο στα πόδια τους.
Δεν έχει να κάνει με τις επιλογές στη ζωή. Αυτό είναι μια εσωτερική κατάσταση η οποία προέρχεται από άλλους παράγοντες.
...
Ναι αλλά τι σημασία έχει αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τέτοια άτομα; Τι αλλάζει για σένα αν υπάρχουν ή αν δεν υπάρχουν; Νοιώθεις καλύτερα; Γιατί θα πρέπει να σε (μας) ενδιαφέρει;
Η μετριοφροσύνη - στην ουσία της - είναι μια τέτοια όπως τη λες "εσωτερική κατάσταση η οποία προέρχεται από άλλους παράγοντες" και η μόνη αξία (αν βρίσκουμε αξία) στην υπόθεση είναι να καθορίσουμε ποιοι είναι αυτοί οι 'αλλοι "παράγοντες" και να τους φέρουμε στην εξίσωση της ζωής μας.
Αυτό έχει αξία γιατί είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα της ζωής του καθενός.
-
"Λειτουργική" από ποιά άποψη;
Διότι εγώ βλέπω ανθρώπους του 20 στο σχολείο και που πέρασαν με την πρώτη στις πανελλήνιες, να μην θυμούνται ούτε μερικά απλά πράγματα από αυτά που διδάχτηκαν.
Είναι αυτό "λειτουργικό";
Λειτουργικό είναι αυτό που καλύπτει ανάγκες.
Άρα ναι είναι λειτουργικό αφού να περάσουν ήθελαν και πέρασαν.
Ούτε ξέρεις αν το να "μην θυμούνται ούτε μερικά απλά πράγματα" αφορά το συνειδητό μόνο και ασυνείδητα έχουν επωφεληθεί.
Αν πεινάς και θέλεις να φας τώρα δεν έχει νόημα να μαζεύεις φρούτα (γνώσεις εδώ) με ρυθμό 1 τη μέρα - δεν θα χορτάσεις ποτέ.
Κάθε κοινωνία πχ έχει ανάγκη από θεραπευτές. Θέλεις ο γιατρός να ξέρει τι μπορεί να έχεις (και ο ΠΟΥ μιλά για 13000 αρρώστιες πχ) για να έχεις τη ζωή που θέλεις.
Μπορεί ο γιατρός να μαθαίνει αργά αλλά αν είναι στα 40 και έχει φτάσει στην ασθένεια 2345 ενώ εσύ έχεις την 11073;;;; Δεν είναι λειτουργικός τότε (δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες σου)
Άρα τις πρέπει να του μιλήσουν για 13000 πριν βγει να σε συναντήσει. Και όσο περνάν τα χρόνια οι άνθρωποι έχουν ΄΄αλλες προτεραιότητες. Άρα πρέπει να μάθει τις 13000 μέσα σε 5-6 χρόνια.
-
Εάν πας στην αγγλική wikipedia, θα διαβάσεις άλλον ορισμό.
Επιτέλους άρχισες να καταλαβαίνεις κάποια πράγματα
Στο μόνο όμως που αφορά την θρησκεία και κανείς δεν θα διαφωνήσει, είναι ότι πρόκειται για κάτι οργανωμένο και κάποιες -έστω πολύ γενικές- γραμμές στις οποίες συμφωνεί ένα σύνολο ανθρώπων.
...Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι υπάρχει νόμος που επιβάλλει έναν συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων για να αναγνωριστεί μια θεολογική θέση ως "θρησκεία"... Αυτά τα ξέρεις εσύ καλύτερα από εμένα
Όταν, λοιπόν, έχουμε έναν άνθρωπο που δηλώνει: "πιστεύω σε κάτι ανώτερο αλλά καμία γνωστή/αναγνωρισμένη θρησκεία δεν καλύπτει τα πιστεύω μου", τότε έχουμε έναν άνθρωπο άθρησκο.
Όταν έχουμε έναν άνθρωπο που δηλώνει: "πιστεύω σε κάτι ανώτερο αλλά βρίσκω σε όλες τις γνωστές/αναγνωρισμένες θρησκείες τα πιστεύω μου", τότε έχουμε έναν άνθρωπο πάνθρησκο.
Συμφωνούμε έστω σε αυτά;
Δεν βρίσκω καθόλου το πράγμα έτσι.
Η θρησκεία είναι εκδήλωση κάποιας διάθεσης στους ανθρώπους.
Αν μαζευτούν και γίνουνε πολλές - τότε έχουμε "οργανωμένη θρησκεία" (αυτό που φαίνεται να λες θρησκεία) αν όχι δεν παύει ο άνθρωπος να είναι θρήσκος και να έχει θρησκεία. Απλά δεν τάσσεται σε κάποια οργανωμένη θρησκεία. Άθρησκος δεν είναι.
Νομικά πράγματι θέλει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις αριθμού για να αναγνωριστεί σε μια θρησκευτική ομάδα η οργανωμένη υπόσταση (νομικά.) Αλλά εν σε κάποιον δεν ενδιαφέρει κάτι τέτοιο - μια νομική υποχρέωση δεν έχει νόημα ή αξία.
Ζητάς αναγνώριση ή άδεια μόνο όταν περιμένεις πράγματα από τους άλλους και επιζητάς πλεονεκτήματα από την αναγνώριση και την άδεια. Αν όχι δεν σε δεσμεύει κάτι.
Υπάρχουν και πρακτικές ανάγκες οργάνωσης (πρακτικές από μαγικοθρησκευτική άποψη) πχ ο αριθμός (που αναπόφευκτα φέρνει οργάνωση) εξασφαλίζει και κάποια καλά στοιχεία (όπως άλλους που θα σου πούνε πως δεν είναι στραβός ο γιαλός αν στραβά αρμενίζεις.)
Σε κάθε περίπτωση αυτό που αποκαλείς άθρησκο ΄δεν είναι παρά το μη-οργανωμένα θρήσκο - θρήσκο όμως.
-
Λέγεε
Θα το πάρει το ποτάμι μόλις ακούσω και άλλες "υποψήφιες" (αααα.... η επιρροή της γιουροβίζιον!)
-
Λοιπόν, έψαξα στο Online Liddell-Scott-Jones με ανάστροφη αναζήτηση (στη σημασία).
Βρέθηκαν οι λέξεις: φλέγμα και χαρίζομαι.
Το μεν «φλέγμα» το χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα για το πνευματώδες χιούμορ - αν και εκείνη την εποχή σήμαινε ακόμα και το κακόβουλο χιούμορ.
Η δε λέξη «χαρίζομαι» είναι κοντά στο σημερινό «χαριεντίζομαι» ή αυτό που λέμε «κάνω χαριτωμενιές», έχει δηλ. το στοιχείο του ότι κάνω χιούμορ επειδή θέλω να γίνω αρεστός.
Θα έδινε την εντύπωση πως οι αρχαίοι δεν είχαν λέξη για το χιούμορ. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως, πολύ απλά, δεν είχαν τόσο γενική λέξη για το χιούμορ και είχαν περισσότερες πιο ειδικές, ανάλογα με το είδος του χιούμορ;
Θέλει παραπάνω ψάξιμο το οποίο μπορεί να κάνει κάποιος άλλος...
Είχαν και πολύ καλή λέξη για το χιούμορ, που "διδάσκει" και περισσότερο από το "χυμοί". Αλλά δεν τη χρησιμοποιούμε σήμερα (ίσως θα έπρεπε;) γιατί όπως και το φλέγμα (που ανέφερες) τη χρησιμοποιούσαν και για λιγότερο "κομψές" περιπτώσεις (αφού ήταν τόσο γενική, μόνο που άφησε τη λιγότερο-κομψή ανάμνηση κι έτσι μας έμεινε να λέμε και στα νεοελληνικά "χιούμορ" αντί εκείνης.)
ΥΓ. Υπάρχουν τουλάχιστον 2 λέξεις κατάλληλες.
-
Πνεύμα ίσως. (>κάνει πνεύμα)
Αν και νομίζω οτι το πρόβλημα δεν είναι τόσο με την λέξη, όσο με την μη-λεκτική αίσθηση που ακολουθεί την λέξη.
Εννοείται πως την ξέρω την απάντηση
απλά θέλω να δω μήπως υπάρχει και καλύτερη που δεν ξέρω 
-
Συγνώμη, αλλά γιατί πέρασε τόσο απλά στα "ψιλά" αυτό τότε...; (Ο Ούτις φταίει!
)Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντική πληροφορία και αρκετά ενδιαφέρουσα. Ειδικά εάν σκεφτούμε ότι πλέον, με τις γνώσεις και την τεχνολογία που έχουμε, γνωρίζουμε πολύ καλά την επίδραση που έχει το γέλιο, η καλή διάθεση και το να αστειευόμαστε για να "ελαφρύνουμε" μια δύσκολη κατάσταση στην φυσιολογία μας, λόγω των φυσικών ουσιών που εκκρίνονται όταν γελάμε. Ολόκληρες επιστημονικές μελέτες έχουν στηριχθεί σ'αυτό!
Νομίζω ότι είναι μια πολύ πετυχημένη επιλογή λέξης γι'αυτό το τόσο σύνθετο "πράμα" που ονομάσαμε "χιούμορ"...
Να σημειωθεί/συμπληρωθεί ότι μελέτες έχουν δείξει ότι το χιούμορ είναι χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων.
Θα πρέπει όμως επίσης να διευκρινήσουμε πως όταν λέμε ότι κάποιος "έχει χιούμορ" δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μπορεί να κάνει τους άλλους να γελάνε. Σημαίνει ΚΑΙ ότι μπορεί να γελάσει/αναγνωρίσει αστεία ή αστείες καταστάσεις. Θυμηθείτε -για παράδειγμα- που λέμε ότι "αυτός δεν έχει καθόλου χιούμορ" για τον άνθρωπο που ακούει/βλέπει/βιώνει διάφορες αστείες καταστάσεις, αλλά δεν γελάει.
Τέλος, υπάρχει και το "κακό χιούμορ"... Αλλά μάλλον θα βγω off topic με αυτήν την αναφορά...
Εγώ φταίω αλλά απάντηση δεν έγω πάρει. Υπάρχει Ελληνική λέξη που να αποδίδει το "χιούμορ" όπως το καταλαβαίνουμε σήμερα στα νεοελληνικά; Γιατί οι χυμοί και τα χυμώδη άλλα εννοούν.
-
...ως γνωστόν, ο άνθρωπος θυμάται τον Θεό όταν περνάει ζόρια.
Αλλά όταν ανέφερα "τον τελευταίο καιρό" εννοούσα εδώ και περίπου 8-10 χρόνια... Πολύ πριν "χτυπήσει" η ανασφάλεια της κρίσης, δηλαδή.
Δεν είναι ο "Θεός" αυτό που θυμάται "όταν περνάει ζόρια" αλλά κάποιον/κάτι/οτιδήποτε ΄που θα μπορούσε να τον βοηθήσει
Όπως θα έλεγε κι ο Εκκλησιαστής αν ήξερε από καθρέφτες... καιρός για να μην κοιτάζεις τον καθρέφτη και καιρός να κοιτάζεις τον καθρέφτη...
-
...
Κάθε άνθρωπος, έλκει στη ζωή του αυτό που πραγματικά θέλει.
....
Κάθε άνθρωπος, έλκει στη ζωή του αυτό που νομίζει "του/της αξίζει" - κι έτσι συνήθως είναι κάτι εκτός ελέγχου.
-
Κάποιος είχε πει ότι «Το να διαβάζει κανείς χωρίς να εμβαθύνει, είναι σα να τρώει χωρίς να χωνεύει».
Συχνά γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι ?κινητές εγκυκλοπαίδειες? (όπως συνηθίζεται να λέμε) ή/και έχουν τα ?παπύρια? ουρά. Σύντομα όμως ανακαλύπτουμε ότι πρόκειται για ?στείρες? γνώσεις, που δεν φαίνεται να έχουν ?πιάσει τόπο? μέσα τους.
Πως εξηγείτε αυτό το ?φαινόμενο? ; Τι είναι αυτό που διαχωρίζει την ?στείρα γνώση? από την ?γόνιμη γνώση? και κατά πόσο παίζει ρόλο το ?πόσα ξέρεις? με το ?πως τα ξέρεις?;
(Σημείωση προς αποφυγή παρεξηγήσεων : φυσικά υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ΚΑΙ γνώσεις έχουν ΚΑΙ ?στείρες? δεν είναι. Το παρόν thread δεν αναφέρεται όμως σ? αυτούς τους ανθρώπους.
)Εξαρτάται από το είδος της γνώσης και τις ασχολίες του ανθρώπου.
Αν μιλάς για γνώση του τύπου "πως λεγόταν ο ντράμερ στο τραγούδι που ήρθε 4ο στη Γιουροβίζιον του 1994;" (!) ή τι φορούσε ο Ντε Νίρο στην τάδε ταινία.... σχεδ'ον σίγουρα πρόκειται για στείρα γνώση...
Αν πάλι ο άλλος θυμάται πως λέγανε τον εφευρέτη της ατμομηχανής τότε ίσως να μην είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια - απλά να έχει καλή μνήμη - και άνθρωποι με καλή μνήμη σχεδόν πάντα έχουν πλεονέκτημα.
Αν κάποιος θυμάται όλα τα ονόματα των Ορκ στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών; Μπορεί να είναι μνήμη μπορεί να είναι στείρα γνώση.
Ούτε το πόσα ξέρεις μετράει, ούτε το πως τα ξέρεις, αλλά το τι κάνεις με ότι ξέρεις.
Μπορείς να κάνεις τα πάντα χωρίς να ξέρεις τίποτα - αν απλά δρας όπως χρειάζεται.
Γεγονός είναι πάντως πως χρειάζεται κάποιος βαθμός γνώσης και κάποια ποσότητα γνώσεως (όχι ότι-να-ναι) μέχρι να γίνει το κλικ και να δεις και να εφαρμόσεις το ότι "μπορείς να κάνεις τα πάντα χωρίς να ξέρεις τίποτα - αν απλά δρας όπως χρειάζεται" - ή μάλλον χρειάζεται να βρεθείς σε κάποια συγκεκριμένη κατάσταση. Και ναι μεν σε τέτοια κατάσταση μπορείς να βρεθείς και βόσκοντας πρόβατα, αλλά η γνώσεις (που εφαρμόζονται) είναι καλός και σίγουρος τρόπος για να βρεθείς σε τέτοια κατάσταση.
Σχετικά πρόσφατα είχαμε την ίδια συζήτηση με τον Αρχάγγελο και τον Rasputin, και ο Αρχάγγελος είπε κάτι πολύ σωστό (κατά την γνώμη μου) :
«το να μαθαίνεις πολλά δεν είναι απαραίτητα καλό, διότι δεν προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς και επομένως σου είναι, στην ουσία, άχρηστα»
Μ’άλλα λόγια, καλύτερα να μαθαίνεις λίγα-λίγα και σιγά-σιγά, ώστε να προλαβαίνεις να τα επεξεργαστείς, κι ας μην προλάβεις τελικά να μάθεις πολλά, παρά να πλακώνεσαι στο διάβασμα και τελικά να μην σου «μένει» τίποτα...
Συμφωνείτε;
...Άραγε, στα σχολεία, σχολές και Πανεπιστήμια που ακολουθούν την τακτική του «φόρτωσε μαθήματα τα παιδιά» και τ'αναγκάζουν να διαβάζουν μέχρι τελικής πτώσης (και φυσικά χωρίς να προλαβαίνουν να επεξεργαστούν το παραμικρό), το έχουν σκεφτεί ποτέ αυτό; Κι αν όχι, γιατί όχι;
"...Άραγε, στα σχολεία, σχολές και Πανεπιστήμια που ακολουθούν την τακτική του «φόρτωσε μαθήματα τα παιδιά» και τ'αναγκάζουν να διαβάζουν μέχρι τελικής πτώσης (και φυσικά χωρίς να προλαβαίνουν να επεξεργαστούν το παραμικρό), το έχουν σκεφτεί ποτέ αυτό; Κι αν όχι, γιατί όχι;"
Υπάρχουν πολλοί τρόποι εμπέδωσης της γνώσης. Με το ζωντανό παράδειγμα πχ ήταν ο βασικός τρόπος στην αρχαιότητα.
Σιγά - σιγά με εφαρμογή (η επεξ-εργασία) είναι καλός μακροπρόθεσμος τρόπος ανάπτυξης - ειδικά προσωπικής.
'Οταν έχεις να διδάξεις πολλά σε σύντομο διάστημα και σε ΄κοινωνικό/συλλογικό πλαίσιο (όπως στο εκπαιδευτικό σύστημα, εντός του "παραθύρου" ηλικίας 5-22) - τότε ο βέλτιστος τρόπος είναι "η υπερφόρτωση" (που δουλεύει καλά σε προσωπικό επίπεδο ειδικά όταν είναι καλά εστιασμένη).
Οι δύο πρώτοι τρόποι είναι ήπιοι και η γνώση μεταφέρεται σε ορίζοντα δεκαετιών. Η υπερφόρτωση είναι πιο λειτουργική όταν έχεις - βασικά 10-12-15-το-πολύ χρόνια,
Γ
-
<<...Αν και η μετριοφροσύνη είναι φυσιολογική για έναν ενήλικο,
δεν είναι φυσιολογική για ένα παιδί.
Η μετριοφροσύνη αρχίζει με τη γνώση του Κακού...>>
Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, Γαλλοελβετός φιλόσοφος
Σχόλια;
Η μετριοφροσύνη ξεκινά από την έμφυτη (πρακτικά) τάση μας να υπερτιμούμε τον εαυτό μας.
Επειδή τα παιδιά - ως χωρίς πείρα και ως εξαρτώμενα - δεν έχουν την αυτοπεποίθηση που καλό είναι να έχουν για να αναπεξέλθουν στις προκλήσεις που ήδη συναντούν είναι καλή στρατηγητή να τους ενισχυθεί (εις βάρος της μετριοφροσύνης) αυτό που δεν έχουν σε επάρκεια.
Μετριο-φροσύνη = με μέτρο (ανάλογα με τις ανάγκες) + φρένα (μυαλό/νους)
-
Κάθε άνθρωπος αναζητά αυτό που του λείπει περισσότερο. Άλλοι αναζητούν την ελευθερία και άλλοι ένα όνομα που θα τους χαρακτηρίσει...
Ίσως το ένα περνά από το άλλο.
-
Το θέμα δεν είναι "τι είναι για μένα". Ο ορισμός του τι είναι θρησκεία και τι θρήσκος, είναι αντικειμενικός και όχι υποκειμενικός.
Όταν έχουμε ένα οργανωμένο σύστημα πίστης/λατρείας προς τον/ην/ο/ους Θεό/α/ο/οι, με συγκεκριμένα πιστεύω, δόγμα, ιερατείο, τρόπο λατρείας κλπ., τότε μιλάμε για θρησκεία.
Όταν κάποιος άνθρωπος αποδέχεται όλ' αυτά μιας θρησκείας, είναι θρήσκος.
Που το πας;
Ότι όλα τα πιο πάνω (που λες πως ορίζουν το τι είναι θρησκεία και θρήσκος) δεν έχουν καμιά σχέση με το πιο κάτω (σε απόδοση που εσύ εδώσες) - στην καθομιλουμένη:
<<... Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινώνει τη γλώσσα του, αλλά εξαπατάει την καρδιά του, η θρησκεία του είναι μάταιη. Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο...>>
Λέει τίποτα για "οργανωμένο σύστημα πίστης/λατρείας προς τον/ην/ο/ους Θεό/α/ο/οι, με συγκεκριμένα πιστεύω, δόγμα, ιερατείο, τρόπο λατρείας";;;
-
...
Αν ο Θεός δεν ήθελε να αυνανιζόμαστε, θα έκανε τα χέρια μας πιο κοντά.
George Carlin, Αμερικανός κωμικός
...
Αφού θέλεις περισσότερα, να το ζήτημα του "ξύλου της γνώσης του καλού και του κακού"
-
Έχει σημασία το όνομα...;
...;
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς.
Ούτε καταλαβαίνω πως κολλάει αυτό με την αθρησκεία.
Λίγη βοήθεια;
Τσου. Εμένα να με αφήσεις κάτω
Με ανέφερα για να σε προλάβω μήπως έλεγες ότι δεν υπάρχουν άθρησκοι.
...αν και, τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον πάνθρησκη είμαι παρά άθρησκη... άλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν άθρησκοι
"Έχει σημασία το όνομα...;" ή η ταμπέλα;
-
...
Και στην καθομιλουμένη:
<<... Αν κάποιος ανάμεσά σας νομίζει ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινώνει τη γλώσσα του, αλλά εξαπατάει την καρδιά του, η θρησκεία του είναι μάταιη. Θρησκεία καθαρή και χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό και Πατέρα είναι τούτη: Να επισκέπτεται τους ορφανούς και τις χήρες στη θλίψη τους, και να τηρεί τον εαυτό του αμόλυντο από τον κόσμο...>>
Ωραία όλ'αυτά, όμως δεν μπορούν να επιτευχθούν και με την ηθική; Πρέπει οπωσδήποτε να είναι κάποιος θρήσκος για να τα κάνει;
....
Βλέπεις να λέει πουθενά το κείμενο ότι πρέπει να είναι κανείς θρήσκος;
Αλλά τι είναι για σένα "θρησκεία" και το να "είσαι θρήσκη;;;"
Γιατί Γιορτάζουμε Τα Γενέθλια;
in Συμπεριφορά & Ψυχολογία
Posted
Πάντως γενέθλια στην Αρχαία Ελλάδα δεν φαίνεται να γιόρταζαν (μέχρι οι κατακτήσεις του Αλέξανδρου να γίνουν αιτία εισαγωγής της Βαβυλωνιακής αστρολογίας)
Το "παγανιστική" πρακτική που έβλεπαν οι Χριστιανοί αργότερα αφορά το Ρωμαικό κόσμο - με τα ρωμαϊκά γενέθλια ως αφορμές για γλέντια από τη μια και τις αστρολογικές αναζητήσεις του Ελληνο-ρωμαϊκού κόσμου από την άλλη να ευθύνονται για το "παγανιστική".