Ramanthis

Ευχαριστώ για την απάντηση, johny boy, όμως μιλώ θεωρητικά. Συμφωνώ πως άλλο το συναίσθημα κι άλλο η διαίσθηση. Νομίζω όμως πως αν φτάσει το συναίσθημα ν' αντικαταστήσει τη διαίσθηση τότε πρόκειται για εντελώς υποσυνείδητη διαδικασία και η λογική δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Παρεπιπτόντως είμαι κοριτσάκι :-) Ένα πολύ απλό παράδειγμα αυτού που λέω είναι το εξής: Πες πως θέλεις κάτι πολύ, πχ. να πας σε μια συνάντηση παλιών συμμαθητών. Η λογική λέει πως είσαι κουρασμένος, παχύς, αποτυχημένος και γενικώς δε γουστάρεις μια να δεις τους ηλίθιους που σ' έπρηζαν έξι χρόνια στο σχολείο. Ελπίζεις όμως πως θα είναι εκεί ο πρώτος σου εφηβικός έρωτας. Αντικαθιστάς λοιπόν, υποσυνείδητα, το "ελπίζω" με το "έχω ένα προαίσθημα" και βουαλά, καταλήγεις με κατάθλιψη και παλιές φωτογραφίες. Αποτυχημένο το παράδειγμα αλλά τέλος πάντων η ώρα είναι δύσκολη

*αφαίρεση βραχιολιών, παρενοχλούν την πληκτρολόγηση* Χμ, θα βγω ελαφρώς εκτός θέματος αλλά ελπίζω πως θα μου το συγχωρήσετε... (για κάποιον ανεξήγητο λόγο). Προσωπικά έχω έρθει πολύ συχνά αντιμέτωπη με το εξής πρόβλημα: Εκτός από τη λογική και τη διαίσθηση υπάρχουν και τα συναισθήματα. Τι συμβαίνει όταν το συναίσθημα προτείνει κάτι, θολώνοντας τη λογική, κι εμείς παρερμηνεύουμε αυτό που ελπίζουμε με αυτό που μας υποδεικνύει η διαίσθηση; Δηλαδή, δε συμβαίνει, συχνά, ένας ευσεβής πόθος να μεταμφιεστεί σε διαίσθηση μπροστά σε μια επιλογή; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αυτός που μιλάει δεν είναι η διαίσθηση αλλά το συναίσθημα; Κι αλήθεια, υπάρχει διαφορά; (πιστεύω πως ναι, αλλά θα ήθελα και μια δεύτερη, ή τρίτη, τέταρτη, πέμπτη, γνώμη) Τι λέτε;