Iterate

Προσωπικά θεωρώ ότι ο άνθρωπος είναι ένα από τα λίγα όντα που έχει επίγνωση της θνησιμότητας του και είτε προσπαθεί να την ξεχάσει, είτε να προσπαθήσει να την υπερβεί, είτε προσπαθήσει να την εκδικηθεί. Πιστεύω ότι τα αποτελέσματα που θα έχει η ζωή ενός ατόμου στο κόσμο, εξαρτώνται πολύ από ποια επιλογή κάνει πιο συχνά, και ίσως από το πόσο συνειδητά ή όχι το κάνει. Από εκεί και πέρα ως προς την κοινωνικότητα και τη μαζική συμπεριφορά, δυστυχώς δεν έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε πολλές συμπεριφορές μας που προέρχονται από μια εποχή όπου ζούσαμε πιο απλά και είχαμε ακόμα θηρευτές. Όσο και αν καταλαβαίνουμε εγκεφαλικά κάποια πράγματα, για το πόσο θα βελτιώνονταν ο κόσμος με απλές κινήσεις έχουμε πού δρόμο ακόμα. Θεωρώ ότι η εγκεφαλική κατανόησή μας και εξέλιξη, είναι τραγικά γοργή σε σύγκριση με την κοινωνική και συναισθηματική. Κάποια στιγμή, άμα δεν αυτοκαταστραφούμε θα έρθει ισορροπία.

Το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετά και έγραψα ένα κείμενο σχετικά εδώ. Ποεδιοποίηση: περιέχει πάρα πολλά links, κακία, και χαζό χιούμορ.

Και επίσης το διαβάζειν όλα τα προγεγραμμένα προτού αναρτήσεις τη δική σου πρώτη σκέψη σε αποφεύγει από το να αντιγράφεις την απάντηση του Τράγου. Ξέρω. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος πολλές φορές χρειάζεται να περάσει από αλληγορίες για να καταφέρει να συλλάβει κάτι απλό και σαφές. Έτσι πολύς κόσμος μπορεί να προσπαθήσει να δώσει ένα μήνυμα μέσα από μια αλληγορία που για αυτόν είναι σαφής, αλλά, για τον αποδέκτη της να μην είναι. Βεβαίως, θεωρητικά, άμα αυτό που προσπαθείς να μεταδώσεις δε μπορείς να το εξηγήσεις σε ένα επτάχρονο παιδί λένε, τότε δε το κατέχεις. Οπότε συμφωνώ με την Δανάη στο ότι η ασάφεια είναι συχνά ένδειξη παρακράτησης πληροφορίας ή έλλειψη κατανόησης. Υπάρχει όμως και η περίπτωση να θεωρεί κανείς πιο έντονη την διδαχή της πληροφορίας άμα ο παραλήπτης της δεν την παίρνει αναμασημένη ως απάντηση, αλλά καλύτερα μέσα από επεξεργασία. Αυτό εμπεριέχει την υποερώτηση: είναι η μαιευτική μέθοδος υποχρεωμένη να είναι σαφής; Οι ζεν ιστορίες πολύ συχνά δεν είναι σαφής, θεωρώ, για ακριβώς τον ίδιο λόγο. Είτε το δίδαγμα δεν είναι σαφές εκ φύσεως, και η ιστορία δεν έχει κάποιο ξεκάθαρο νόημα, ή μας προτρέπει στην εύρεση του δικού μας νοήματος. Σε όλα όσα έγραψα δε κάνω παρά να αναδιατυπώσω όσα είπατε με τρόπο που μου φαίνεται προσωπικά σαφής.

Απέκτησα πολύ πρόσφατα κινητό το οποίο μου το πλασάρανε ως ¨έξυπνο¨, και λειτουργεί με Android. Έχετε να μου προτείνετε εφαρμογές;

Το λακονίζειν εστί φιλοσοφείν.

Προσωπικά κάποια στιγμή σταμάτησα. Η πρώτη σεζόν μου φάνηκε φανταστική, αλλά η εξέλιξη ήταν περίεργη. Θα δω τη συνέχεια και θα ξανακρίνω, αλλά προσωπικά προτίμησα το Firefly σαν σειρά. Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στη σειρά νομίζω ήταν ο αναρχικός πολιτικός από τα πρώτα επεισόδια. Κρίμα που δεν τον αξιοποίησαν παραπάνω.

Όσον αφορά τον Διαλογισμό. προσωπικά χάνω την μπάλα αρκετά γρήγορα. (την έχει ο Speedy συνήθως απ'ότι άκουσα όμως). Έχω ακούσει μια ωραία ιστορία για έναν φίλαρχο της Αφρικής που επισκέφτηκε την Βικτωριανή Αγγλία. Όταν τον ρώτησαν τι του φάνηκε πιο παράξενο, αυτός απάντησε: ο λευκός άνθρωπος έχει τεμαχίσει την μέρα σε κομμάτια, προσπαθώντας να τη δαμάσει και να αποσπάσει τον εαυτό του από αυτήν. Ο χρόνος είναι για να ζεις και όχι για να τον μετράς. Αυτή η ιστορία μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Βεβαίως, προσωπική μου άποψη είναι ότι ο χρόνος, από φυσικής άποψης είναι η διάσταση στην οποία τα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα είναι τυφλά. Βλέπουμε μόνο στο τώρα. Φανταζόμαστε ή θυμόμαστε πράγματα, τα οποία δεν είναι όμως πραγματικά το μέλλον ή το παρελθόν. Έχουμε τόση αίσθηση του χρόνου, όση αίσθηση της όρασης έχει ένας τυφλός. Ο τυφλός ξέρει ότι υπάρχει η όραση, γιατί του το λέμε εμείς, γιατί νιώθει το φως στο δέρμα του. Και από εκεί και πέρα εικάζει για το πως είναι. Έτσι και εμείς, έχουμε αίσθηση του χρόνου, γιατί τα όργανά μας αναγνωρίζουν τις στιγμές, και γιατί η μνήμη μας μας λέει ότι υπήρξαν κι άλλες...

Ευχαριστώ Τράγε και Devaraja για τους ιστότοπους που μου προτείνατε. Έκανα τα τεστ, και τα αποτελέσματα δε με εξέπληξαν... έχω ADHD κατά πάσα πιθανότητα, και είμαι σχεδόν νταν στο μέσο όσο από όλες τις διαγνώσεις. Βεβαίως προσωπικά δεν αρέσκομαι στις εύκολες διαγνώσεις τέτοιου είδους, γιατί δεν ασχολούνται με το άτομο, και τη ρίζα του προβλήματος, το οποίο μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους, και η εξάλειψη ενός τρόπου έκφρασης του προβλήματος δεν είναι ταυτόσημη με την εξάλειψη του προβλήματος. Α, και για το ADHD (που μου θυμίζει AD&D σαν όνομα), θεωρώ ότι και αυτό γιατρεύεται με χαλάρωση. Στην τελική το να το" γιατρέψεις" όμως, με το οποίο έχουν ψύχωση οι Αμερικάνοι, δεν είναι παρά μια δικαιολογία για να έχουν πιο παραγωγικά άτομα νομίζω, πέρα από τις ακραίες εκφάνσεις της ασθένειας. Το μόνο που θεωρώ προσωπικά σημαντικό πέρα από το να ήμαστε χαλαροί και να απολαμβάνουμε το τώρα, όταν κάνουμε σχέδια, χρειάζεται και αυτά να μην είναι υπερβολικά, και αφού τα κάνουμε, να μην τα αναμασάμε και ζούμε στα σχέδια αυτά, αλλά να ξαναδούμε όταν είτε οι καταστάσεις αλλάξουν, είτε φτάσουμε εκεί. Όσο ζούμε περιμένοντας, δεν ζούμε.

Για να είμαι λίγο πιο συγκεκριμένος, θεωρώ ότι αυτό που με βοήθησε από το βιβλίο, είναι η αντίληψη ότι όταν κάθεσαι και κάνεις ανακύκλωση τις σκέψεις σου, ξανά και ξανά, δεν είναι παραγωγικό. Όταν σκέφτεσαι αντί να ζεις, τότε οι σκέψεις σου και η ψευδοπροσωπικότητα που δημιουργούν σου φέρνουν δυστυχία, και δεν αξίζουν την ανακύκλωση. Όπως το αντιλαμβάνομαι προσωπικά, δεν θεωρώ ότι πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε εντελώς, να θυμόμαστε ή να σχεδιάζουμε για το μέλλον, αλλά θεωρώ ότι αυτά δε πρέπει να μας εμποδίζουν από το να ζούμε στο τώρα. Η ιδέα του είναι να προγραμματίσουμε χρόνο για να σκεφτούμε το μέλλον μας, να σκεφτούμε τα προβλήματά μας, και όταν κάτι μας θυμίζει το παρελθόν μας και τις πράξεις που κάναμε, να κοιτάμε το λόγο που τις θυμηθήκαμε, αλλά να μην αφήσουμε τις σκέψεις μας ανεξέλεγκτες, να γίνονται μάντρα που δεν συνειδητοποιούμε ότι ψέλνουν ξανά και ξανά. Να παρατηρούμε τις σκέψεις μας, και άμα τις παρατηρούμε -όχι να τις κρίνουμε, αλλά να τις παρατηρούμε απλά- τότε όσες δεν έχουν λόγο επανάληψης, όσες φαίνεται να είναι στον εγκέφαλό μας απλά για να πείσουμε τον εαυτό μας για κάτι, ή να αντλήσουμε ευτυχία από έναν κύκλο απογοήτευσης και γοήτευσης, αυτές, με την απλή παρατήρηση θα σταματήσουμε να τις επιβραβεύουμε και να τις ανατροφοδοτούμε. Όταν έχω σκέψεις πλέον προσπαθώ να τις παρατηρώ, και από τότε πολλές φορές έχω σταματήσει να σκέφτομαι. Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, τον εαυτό μου, νιώθω το σώμα μου, βλέπω τους ανθρώπους. Ζορίζομαι ακόμα στις καταστάσεις όπου συζητάω με άλλα άτομα, γιατί τότε ο εγκέφαλός μου αρχίζει να προτρέχει, και επίσης ζορίζομαι στη δουλειά μου, όπου κατ΄ουσίαν πρέπει να σκέφτομαι, και πάλι οι συνειρμοί είναι ακόμα αυτόματοι και ξεφεύγουν της παρατήρησης. Για εμένα το αποτέλεσμα είναι να νιώθω πολύ πιο παρόν, και να νιώθω πιο ζωντανός. Σίγουρα, δε συμφωνώ με όλα όσα λέει το βιβλίο, αλλά θεωρώ ότι αγγίζει κάποια πολύ βαθιά πράγματα και έχει να προσφέρει κάτι.

Μέχρι τώρα στη ζωή μου, μου έχουν πει πολλοί ότι είμαι άνθρωπος αγχώδης και αγχωτικός. Και άμα το σκεφτώ, ναι, ακόμα και το σώμα μου μου το έλεγε, με συνεχώς τσιτωμένους ώμους που πονούσαν. Παρατηρεί κανείς προβλήματα με τα οποία ζει καιρό και τα έχει συνηθίσει μόνο σε περιόδους κρίσεις. Αλλά ακόμα και τότε, πολλές φορές καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα, αλλά δε μπορούμε να εντοπίσουμε πιο είναι χωρίς μια μικρή βοήθεια. Προσωπικά μίλησα με φίλους, και μια φίλη μου μου είπε ότι δε ζω στο Τώρα. Και νομίζω πως αυτό ήταν. Μου έδωσε και αναφορά σε ένα βιβλίο, του Eckhart Tolle. Αν και δε ασπάζομαι μερικά από όσα λέει, το νόημα πίσω από όσα λέει, με εξέπληξε με το πόσο ακριβώς με εξέφραζε. Αν και με αρκετές μεταφυσικές του ερμηνείες, δεν είμαι σίγουρος άμα συμφωνώ, το κυρίως μήνυμα του είναι το εξής: Ο άνθρωπος, εδώ και χιλιετίες χρησιμοποιείται περισσότερο από τον εγκέφαλό του απ΄ότι τον χρησιμοποιεί. Δημιουργεί ένα εγώ το οποίο το ταυτίζει με την νόηση και την σκέψη, και φοβάται πως άμα σταματήσει να σκέφτεται, σταματάει να είναι. Το αποτέλεσμα είναι να σκέφτεται συνέχεια και να ζει στο παρελθόν και τις αναμνήσεις, στο μέλλον και στα σενάρια, αλλά όχι στο τώρα. Δεν κάθετε να ζήσει αυτό που ζει, αλλά αναλογίζεται αυτό που έζησε, αυτό που θεωρεί ότι θέλει να ζήσει, και κυνηγάει ένα μέλλον το οποίο όταν έρθει δε το ευχαριστιέται. Εσείς τι άποψη έχετε για αυτό; Το βιβλίο, σε μορφή .pdf βρίσκεται δωρεάν στην ακόλουθη διεύθυνση. http://www.holybooks.com/wp-content/uploads/The-Power-Of-Now-EckhartTolle.pdf

Ίσως ένας κατευναστικός τρόπος να το δεις, είναι ότι δεν υπάρχει κοσμικό νόημα το οποίο να μπορούμε να αντιληφθούμε, και ως εκ τούτου, λόγο της ανάγκης για νόημα να πρέπει να δίνουμε προσωπικό νόημα. Είτε αυτό είναι η πίστη σε ένα νόημα για το οποίο δεν έχουμε κάποια απτή απόδειξη, είτε αυτό είναι υλικό νόημα επίτευξης κάποιον στόχων, ενώ βαθύτερα μέσα μας ξέρουμε ότι δεν αποτελούν παρά στόχους. Αν και τι είναι κάτι το οποίο δε μπορούμε να αντιλυφτούμε; Υπάρχουν άπειρα πράγματα που δε μπορώ να αντιλυφτώ, όπως την τσαγίερα του Ράσελ. Ένας καλός συγγραφέας που πραγματεύεται και τέτοια θέματα είναι ο Irvin Yallom.

. Συγνώμη που θα διαφωνήσω, αλλά η γκρίνια για το σύστημα, μου φαίνεται αρκετά χρήσιμη και παραγωγική όταν πρόκειται για έκθεση των δυσχερειών του. Άμα δε δείξεις ότι υπάρχει πρόβλημα στους άλλους, τότε είσαι μόνος. Από την άλλη, σίγουρα το να μένει κανείς σε αυτό μόνο δεν είναι ιδιαίτερα καλό. Ας κάνω μια αναλογία, που ίσως αποκρούεται εύκολα, αλλά βολεύει το σκοπό της συζήτησης: ας πούμε ότι το πρόβλημα είναι μια φωτιά. Το να δεις τη φωτιά είναι το πρώτο βήμα. Μετά κρίνεις άμα μπορείς να τη σβήσεις μόνος σου ή όχι, άμα μπορείς να έχεις προσωπική λύση. Έστω ότι φοράς αντιπυρική στολή, αλλά δε μπορείς σβήσεις τη φωτιά. Μετά ενημερώνεις τον κόσμο. Και μετά βλέπετε πως μπορείτε να την σβήσετε. Η παρομοίωση μου μπάζει νερά από παντού θα μου πεις, αλλά με βολεύει, γιατί θα σβήσει τη φωτιά. Δε θα διαφωνήσω ότι οι διδαχές της θρησκείας δεν περιλαμβάνουν κάποια χρήσιμα πράγματα. όπως ηθική και κάποια φιλοσοφία άμα το ψάξεις, αλλά το θρησκευτικό σύστημα δεν ενθαρρύνει την αποκομμένη από το σύστημα εμβάθυνση στην ηθική και τη φιλοσοφία που περιλαμβάνονται στις διδασκαλίες του. Αν την ενθάρρυναν, οι λειτουργίες των διαφόρων θρησκειών θα περιελάμβαναν πλατωνικούς διαλόγους μετά την μυσταγωγία. Άμα θέλεις την άποψή μου προτιμάω το γαλλικό σύστημα, όπου το κράτος είναι ανεξάρτητο από την εκκλησία (αν και δυστυχώς υπάρχει ακόμα κάποια επιρροή) και οι μαθητές διδάσκονται γενικά ηθική και φιλοσοφία στο σχολείο. Σίγουρα, ούτε και αυτό είναι πετυχημένο, αλλά τουλάχιστον προσφέρει την ελευθερία επιλογής. Το πρόβλημα και εκεί παραμένει όμως η πτώση των αξιών που συνδέεται, κατά την άποψή μου με την έλλειψη συνειδητοποιημένης κοινωνικής σκέψης στο τι έχει αξία. Το χρήμα; Το χρήμα είναι ένα εργαλείο το οποίο με το σύγχρονο οικονομικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται καν σε κάποια υλική αξία, πόσο μάλλον σε κάποια ηθική αξία. Οι θρησκείες κάποτε παρουσίαζαν ένα νόημα για την ζωή έναν τρόπο θεώρησης. Οι διδαχές τους δεν ανταποκρίνονται στην σημερινή γνώση και αντίληψη του κόσμου. Ίσως κάποια από τα φιλοσοφικά κομμάτια που κρύβουν μέσα τους να εφαρμόζονται και να αξίζουν, αλλά γιατί να μπαίνεις σε τόσο κόπο όταν αυτές τις ίδιες ρίζες αξίας μπορείς να τις βρεις με φιλοσοφία και αυτόψυχανάλυση; Ο δρόμος μου είναι δυστυχώς δικός μου, από την άποψη ότι τον ζω ακόμα και δε μπορώ να πω που οδηγεί, και ότι δεν θα ζήσει κανένας τον ίδιο ακριβώς δρόμο... Αλλά θέλω να μοιραστώ πράγματα όπως τα αντιλαμβάνομαι. Θεωρώ ότι η σύγχρονη φιλοσοφία και αυτόψυχανάλυση περιλαμβάνουν τεράστιες ποσότητες ιδεών και απαντήσεων που απλά δεν έχουν φτάσει το γενικό κοινό. Η εμπάθεια, η περιέργεια, η επικοινωνία και η ελεγχόμενη αλλαγή και βελτίωση είναι κατά την άποψη μου οι κυριότεροι παράγοντες για να ολοκληρώνονται οι άνθρωποι, και όλα αυτά μαθαίνονται. Δεν υπάρχει όμως συγκεκριμένο εγχειρίδιο, προκαθορισμένος δρόμος. Υπάρχει μια κατεύθυνση μόνο. Διαφωνώ ριζικά ως προς το ότι τίποτα δε συμβαίνει χωρίς λόγο. Τα πάντα συμβαίνουν χωρίς λόγο! Υπάρχει ακολουθία στα πράγματα που συμβαίνουν, γιατί όπως παρατηρούμε τον κόσμο έχουμε σημειώσει και συμπεράνει ότι υπάρχουν κανόνες που διέπουν τις χρονικές και χωρικές αλλαγές που μας περικλείουν. Αλλά αυτή η αλληλουχία αλλαγών απλά υπάρχει. Δεν έχει λόγο που υπάρχει. Υπάρχει. Συμφωνώ όμως στο ότι είναι φυσική, ή μάλλον πιο δόκιμα, λογική η ανάγκη για νόημα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τη λογική ανάμεσα στις αλλαγές που προανέφερα, και ψάχνουμε την ίδια λογική και σε μεγαλύτερα και διαφορετικά επίπεδα, όπως την ζωή μας. Αλλά αντιθέτως με τις αλληλουχίες αλλαγών στη φύση, στη ζωή μας δεν υπάρχει κάποιος κανόνας πέρα του γεννιόμαστε και πεθαίνουμε. Και το παρατηρούμε και μας αγχώνει. δε το καταλαβαίνουμε, όπως κάποτε δε καταλαβαίναμε τους κεραυνούς. Αλλά έχουμε ακόμα ανάγκη από τον Δία για να πούμε από που έρχονται οι κεραυνοί; Αντίστοιχα, έχουμε ακόμα ανάγκη το θρησκευτικό σύστημα για να αποδεχτούμε ότι η ζωή δεν είναι κάτι ευκατανόητο αλλά βιώσιμο; Σίγουρα θα υπάρχει ανάγκη για νόημα, αλλά δεν λέω να μη το ψάξεις. Ψάξε και ψάξε ξανά. Όλοι θα έπρεπε να έχουν ανάγκη να ψάξουν, απλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιο ολικό νόημα, και οφείλουμε, λοιπόν, αφού το αντιληφθούμε και υπερνικήσουμε την απελπισία και το άγχος που συνοδεύει αυτήν την συνειδητοποίηση, να διαλέξουμε, με δική μας πλήρη συναίσθηση, τα προσωπικά νοήματα που μας αντιπροσωπεύουν καλύτερα. Πολλοί ανιτθέτως επιστρέφουν στην θρησκεία και στο μεταφυσικό, πράγμα λογικό για εμένα, αλλά συνήθως το αντιλαμβάνομαι ως απόρροια φόβου και όχι προσωπικής συνειδητής επιθυμίας. Η δική μου επιλογή είναι να χτίσω για εμένα ένα ευχάριστο μέλλον, στο οποίο να προσπαθήσω να προσφέρω και να μοιραστώ όσα βρω.

Θα συμφωνήσω γενικά ότι και η θρησκεία είναι εργαλείο. Ότι όπως όλα τα εργαλεία, απαιτεί γνώση και σωστή χρήση. Για εμένα μου φαίνεται σαν άβακας, σε σύγκριση με υπολογιστή, με την έννοια ότι, οι περισσότερες θρησκείες περιλαμβάνουν κανόνες και ιδεολογικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις που βασίζονται σε γνώσεις, καταστάσεις και ιδέες παρωχημένες, προσφέρει πράγματα που ναι μεν είναι χρήσιμα, αλλά μπορούν να βρεθούν με λιγότερο κόπο, λιγότερους περιορισμούς και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αλλού, αλλά είναι υποκειμενικό όπως λες. Το ζήτημα μου σε αυτόν τον τομέα πάντως δεν είναι τόσο η θρησκεία ως φιλοσοφία και αντίληψη του κόσμου (αν και έχουν κατ΄εμένα πολλές λογικές τρύπες), όσο η οργανωμένη, ιεραρχική θρησκεία, που διδάσκεται υποχρεωτικά, χωρίς σωστή πρόσβαση και προσφορά εναλλακτικών λύσεων. Στην Ευρώπη τουλάχιστον, αυτή η θρησκεία είναι ο Χριστιανισμός, σε διάφορες μορφές του. Στον αραβικό κόσμο ο Μωαμεθανισμός. Όσοι μου πουν, ναι αλλά ο Χριστιανισμός ΔΕΝ είναι το ιερατείο του, ο Μωαμεθανισμός ΔΕΝ είναι το ιερατείο του, οι θρησκείες γενικά ΔΕΝ είναι οι ιεραρχικές δομές τους, λυπάμαι, αλλά η εικόνα και αντίληψη που έχει ο κόσμος την περιλαμβάνει. Ίσως χρησιμοποίησα λέξεις που για πολλούς έχουν άλλο νόημα, αλλά θεωρώ ότι χρησιμοποίησα με την κοινός αποδεκτή. Από εδώ και πέρα θα το κάνω πιο σαφές. Το θρησκευτικό σύστημα, για εμένα, είναι κοινωνικό κατασκεύασμα, α) βασισμένο σε κάποιες φιλοσοφικές εξηγήσεις της αντίληψης του τριγύρω κόσμου την εποχή που δημιουργείται η θρησκεία, που συμβαδίζουν με την προφορική παράδοση, που έχει σκοπό να β) προβάλει μια (συνήθως ανύπαρκτη) κοινωνική ομοιογένεια, γ) να καταστήσει κάποιους κανόνες συμπεριφοράς υποχρεωτικούς χωρίς να αναγκάζεται να μπαίνει σε διεξοδικές επεξηγήσεις για τους λόγους για τους κανόνες αυτούς, δ) να προσφέρει μια καθησύχαση άνευ προβληματισμού, μια εύκολη λύση, για άγχη που σχετίζονται με ερωτήσεις για το άγνωστο Οι λύσεις που προσφέρει λοιπόν, το θρησκευτικό σύστημα, αυτήν τη στιγμή, δεν ανταποκρίνονται στον σημερινό κόσμο. Μπορούν να είναι βατήρας, για παρακάτω εξερεύνηση, αλλά δεν είναι και ο καταλληλότερος βατήρας κατά την άποψή μου.

Σχετικό με το θέμα όμως, θεωρείτε ότι άμα είχατε, τεχνολογικά ή βιολογικά, τρόπο να αλλάξετε και να αυξήσετε τις δυνατότητες του σώματός σας, μέχρι που θα φτάνατε. Πολλοί από εμάς το κάνουν ήδη, με επεμβάσεις, ή με μηχανές. Π.χ. έχω πολλού φίλους που διορθώσανε την όρασή τους με επέμβαση λείζερ, ενώ εγώ χρησιμοποιώ γυαλιά. Άρα η ερώτηση μου, σωματικά τουλάχιστον δεν στέκει, γιατί οι περισσότεροι από εμάς δε θα είχαμε πρόβλημα εκεί. Ο εγκέφαλός μας και οι αισθήσεις μας είναι αυτά που καθορίζουν κυρίως το πως αντιλαμβανόμαστε το κόσμο. Εκεί που βλέπω ενδοιασμό είναι άμα προσθέταμε επιπλέον αισθήσεις στο σώμα μας, και επιπλέον νευρώνες και συνάψεις νευρώνων. Θα δεχόσασταν να σας προσέθεταν εγκέφαλο ή υποβοηθήματα μνήμης; Άμα ήσασταν κουφοί θα βάζατε κοχλιό; Αντίστοιχα, αμα σας πρότειναν να σας εμφυτέψουν ένα επιπλέον τεχνητό μάτι στο πίσω μέρος του κεφαλιού; Ή στο χέρι; Άμα σας έβαζαν ένα όργανο που αντιλαμβάνεται υπερήχους; Θα το κάνατε; Θα δεχόσασταν την επιπλέον πληροφορία; Την επιπλέον ελευθερία; Ή θα το θεωρούσατε σαν βεβήλωση;

Αν τον αντιλαμβάνομαι καλά, νομίζω ότι ο Outis, λέει πως είναι υπεροψία να θεωρείς αφελείς όσους πηγαίνουν προς τη θρησκεία. Αλλά διαφωνώ με την άποψη σου Outis. Τι εννοείς μη-φυσικό; Από πότε οι κοινωνικές δομές και παραδώσεις ανήκουν στις τάξεις του δικαίου και της φύσης; Επειδή η κατεστημένη τωρινή κατάσταση λέει ότι πρέπει να μάθεις θρησκευτικά; Γιατί να μη μπορεί κανείς να μάθει ηθική και φιλοσοφία αντί για θρησκευτικά; ; Δεν είναι υπεροπτικό το να θεωρείς ότι όπως λες, Τους προσφέρετε κάποια εναλλακτική στο τρέχον σύστημα; Αλλά ξεφεύγω. Θεωρώ ότι όλοι έχουμε αυτήν την ανάγκη για νόημα. Ποιος είμαι, τι κάνω, που πάω, δεν είναι οι ανθρώπινες ερωτήσεις; Απλά πιστεύω πως πρέπει, όσοι δεν παίρνουν μασημένη τροφή, όσοι έχουν την υλική ευχέρια να προλαβαίνουν να σκεφτούν τέτοια θέματα ( το ξαναλέω, ή μάλλον το παραφράζω, Artzuna), αυτοί, πρέπει να μιλάνε σε όσους δεν την έχουν. Πρέπει να μιλάμε και να επικοινωνούμε. Τι είναι το νόημα της ζωής. Θέλω να αρχίσω να το ρωτάω σε κόσμο που έχει βρει την απάντηση του, σε κόσμο που δεν την έχει βρει και έχει παρατήσει την αναζήτηση, σε κόσμο που ψάχνει και αλλάζει. Η ρήση "Μη μετράς το χρόνο, κάνε το χρόνο να μετράει." είναι πολύ ωραία, αλλά δυστυχώς δε σου λέει πως να το κάνεις αυτό. Πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, πρέπει να αναρωτηθούμε για αυτόν. Τι είναι το νόημα; Επαναλαμβάνομαι, αλλά δε νιώθω να υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο. Ξέρω ότι υπάρχουν χαοτικοί ελκυστές (θεωρία του χάους, θα κάνω ένα ποστ σχετικό στο σύντομο μέλλον) που επηρεάζουνε τις ζωές μας, όπως η ανάγκη για σεξ, ο θάνατος των γονέων μας, και, αν δεν συμβεί κάτι εξωπραγματικό, οι περισσότεροι από εμάς θα περάσουμε από αυτούς. Ξέρω λοιπόν ότι η ζωή μας, αν και απρόβλεπτη, χαοτική, βρίσκεται περιορισμένη, τόσο χρονικά, όσο και κοινωνικά, σωματικά και συναισθηματικά. Σαν να υπάρχει μια κύτη ποταμού, και από αυτήν δε μπορεί να ξεφύγει το ρυάκι της ζωής μας. Αλλά είμαι ικανοποιημένος πλέον με αυτό. Είναι δύσκολο να αποδεχθείς ότι είσαι δέσμιος. Αλλά είναι και απελευθέρωση το να ξέρεις τα δεσμά σου, και να ερευνάς τις ελευθερίες σου μέσα σε αυτά. Οπότε δεν υπάρχει νόημα. Ήμαστε βιολογικές, εντυπωσιακές μηχανές. Με έναν μηχανισμό επιβράβευσης, τις ενδορφίνες, και με την δυνατότητα, σχεδόν την υποχρέωση, εμπάθειας, εκ κατασκευής τοποθετημένα μέσα μας. Γιατί να παλεύουμε ενάντια στην κατασκευή μας;

Δε μπορώ να διαφωνήσω στο ότι είναι μειονέκτημα σε μερικές, πολύ συγκεκριμένες, περιπτώσεις. Μπορώ όμως να θεωρήσω, όπως και θεωρεί ο οργανισμός μου ότι στην καθημερινότητα, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, και ο κόσμος γενικά, θα δρα με προκαθορισμένο τρόπο, και άρα δε χρειάζεται κάθε μέρα να προσέχω και να αναλύω κάθε πληροφορία με όλες μου τις αισθήσεις συνειδητά, αλλά να αφήνω τον τρόπο που έχει μάθει το υποσυνείδητό μου να τα επεξεργάζεται. Δεν είναι κάθε μέρα που θα βρεθείς αντιμέτωπος με ή με ... Αλλά όταν ξέρει τι να περιμένει, ή είναι ενεργός ο αριστερός μας εγκέφαλος, είναι ικανός παρ΄όλα όσα λέει ο δεξιά, να καταλάβει τι συμβαίνει και να δράσει αναλόγως. Όταν έβλεπα το μπα μπα φα φα βίντεο, ήξερα ότι ο εγκέφαλός μου, μου έλεγε βλακείες. Καταλάβαινα τι συνέβαινε. Άμα ήθελα έκλεινα τα μάτια και βεβαιωνόμουν για τον ήχο, άμα αυτό με ενδιέφερε. Άμα με ενδιέφερε να επικοινωνήσω με κάποιον όμως, θα κοιτούσα το στόμα του για να καταλάβω πιο σωστά το νόημα από αυτό που έλεγε, παρά τις τυχαίες μετατροπές που είχε ο ήχος μέχρι να φτάσει στα αυτιά μου. Θεωρώ ότι όταν γνωρίζεις του περιορισμούς σου, μπορείς να κάνεις υπέρβαση, απλά δεν είναι διόρθωση της λανθασμένης αντίληψης του υποσυνείδητου, αλλά συνειδητή αντίδραση στην κατανόηση αυτής της λανθασμένης αντίληψης. Είτε αυτό σημαίνει να κλείσω τα αυτιά μου και να καταλάβω μόνο με τον ήχο, είτε σημαίνει να χτίσω ένα μηχάνημα που να με υποβοηθάει σε αυτό που αντιλαμβάνομαι ότι δε κάνει σωστά ο οργανισμός μου.

Αν και προσωπικά δε κάνω aikido είδα ένα βιντεάκι που μου άρεσε πολύ για το νόημα που κρύβει μέσα του: αυτό εδώ. Και αυτό είναι δυστυχώς στα γιαπωνέζικα, με αγγλικούς υπότιτλους... Αλλά στην ουσία όλες οι αισθήσεις μας, προέρχονται από το σώμα μας. Το σώμα μας, μας προστατεύει και μας περιορίζει, αλλά μέσα από τους περιοριμούς του μπορούμε να το υπερβούμε. Μόνο γνωρίζοντας τους περιορισμούς του μπορούμε να το υπερβούμε. Ήμαστε παραπάνω από το σώμα μας; Δε ξέρω. ήμαστε σε τεράστιο βαθμό ο εγκέφαλός μας. Και ήμαστε σε τεράστιο βαθμό η επεξεργασία του έξω κόσμου, μέσα από τις αισθήσεις του σώματός μας. Θεωρώ ότι άμα το σώμα δεν είναι ακριβώς φυλακή, αλλά είναι σαν μια φιάλη οξυγόνου για μια κατάδυση. Χωρίς αυτήν δε πας πουθενά και σε περιορίζει στο πόσο βαθιά μπορείς να φτάσεις, στα πόσα πράγματα μπορείς να δεις. Αλλά σου επιτρέπει την κατάδυση. Όσον αφορά τις ψευδαισθήσεις, και τον τρόπο λειτουργίας του σώματος μας και του εγκεφάλου μας, ναι, το ένα βίντεο εξηγεί καλά ότι ο εγκέφαλός μας έχει ανάγκη το μιμητισμό, σε σημείο να αφιερώνει μέχρι νευρώνες ειδικά για αυτό και το άλλο ότι για εξοικονόμηση χρόνου επεξεργαζόμαστε πληροφορίες μικτά και με τρόπο που μπορεί να εκφέρει λάθη. Αλλά όλα αυτά δε δείχνουν παρά πόσο θαυμαστό μηχάνημα είναι. Σίγουρα, μερικές φορές κάνει λάθη, αλλά γενικά έχει τρόπο να αναγνωρίζει πράγματα ξοδεύοντας την ελάχιστη δυνατή ενέργεια. Σίγουρα, πολλές φορές έχει τάσεις να είναι εγωιστικός, αλλά είναι χτισμένος με την δυνατότητα να καταλαβαίνει τους άλλους. Εμένα με κάνει να θαυμάζω τα σώματά μας ακόμα πιο πολύ.

Άλλαξε κάτι και χρησιμοποιείς παρελθοντικό χρόνο; Προσωπικά θεωρώ ότι πολλά πράγματα δε ξέρουμε, αλλά η λογική μου λέει ότι νόημα που να περικλείει τα πάντα και τους πάντες, δεν υπάρχει. Μπορούμε όμως να δίνουμε νόημα στην απόλαυση της ζωής. Προσοχή στο ότι δεν λέω τη ζωή μας, αλλά γενικότερα της ζωής.

Σωστά, δεν ξαναδιάβασα αυτήν τη πρόταση. Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ ότι το να πάρεις έτοιμες απαντήσεις από τις θρησκείες και δοξασίες, για δύσκολα θέματα όπως το νόημα της ύπαρξης, απλά και μόνο επειδή υπάρχουν ή υπήρξαν σαν παράδοση τοπικά ή κοινωνικά, αποτελεί μια λύση στο πρόβλημα που είναι η αναζήτηση νοήματος. Απλά την θεωρώ άκοπη και απρόσωπη λύση. Από την άλλη ταλαιπωρείται κανείς με τέτοια θέματα, μόνο όταν δε πεινάει και έχει καλυμμένα τα βιοποριστικά του.

Δυστυχώς είναι πολύ εύκολο να παίζεις με νούμερα. Γιατί να μην αναστήθηκε το 2005 αφού 2+0+0+5=7; Ή το 2023;

Καλημέρα σας. Όπως θα παρατηρήσετε ήμουν αγενής και δεν έκανα σχόλιο στο υπόφόρουμ για τα νέα μέλη. Προτιμάω να παρουσιάσω τις σκέψεις μου εδώ και να κρίνετε. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο άνθρωπος ψάχνει νόημα. Ή μάλλον νοήματα. Στα πάντα και παντού. Η ίδια η ετυμολογία του ανθρώπου, άνω και θωρώ, αν δεν απατώμαι, σημαίνει κοιτάω προς τα πάνω. Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως κοιτάω αισιόδοξα να βελτιωθώ, αν και προσωπικά συγκλίνω στην άποψη που έχω ακούσει περισσότερο, ότι κοιτάω προς τα αστέρια ψάχνοντας νόημα. Αρκετοί φιλόσοφοι πρότειναν ότι η ανθρώπινη εξέλιξη και επικράτηση, ως είδος, οφείλεται στην χρήση εργαλείων για την ευμενή για εμάς μετατροπή του περιβάλλοντός μας. Πολλά άλλα επιτυχημένα με την εξελικτική έννοια είδη, όπως τα μυρμήγκια και οι τερμίτες μοιράζονται αυτό το χαρακτηριστικό, όσον αφορά την μετατροπή του περιβάλλοντος. Όμως ο άνθρωπος είναι πιθανά το μόνο ζώο που είχε τέτοια επίδραση. Ο εγκέφαλός του κατάφερε να φτιάξει πάρα πολλά αντικείμενα που είχαν αξία για αυτόν, επειδή αλλάζανε το κόσμο και του προσέφεραν ασφάλεια και δυνατότητες αναπαραγωγής. Όταν ο άνθρωπος σταμάτησε να αγχώνεται χάρη σε αυτά τα εργαλεία, για την επιβίωσή του, έστω και για λίγο, είχε φτάσει σε ένα στάδιο εξάρτησης από την χρήση εργαλείων. Και τα εργαλεία κρίνονταν αναλόγως με την χρησιμότητα. Για πιο λόγο έχεις ένα εργαλείο; Επειδή σε βοηθάει να κάνεις κάποια δουλειά. Σύμφωνα με αυτήν τη συλογιστική, ο άνθρωπος δεν άργησε να αρχίσει να αναρωτηθεί την προσωπική του αξία. Για να υπάρχει, πρέπει να έχει κάποιον λόγο. Όλα όσα χρησιμοποιεί έχουν κάποιο λόγο. Προσωπική μου άποψη, εμπνευσμένη ίσως από άλλους, όπως ο Alan Watts με τον οποίο και διαφωνώ γενικά αλλά συμφωνώ εν μέρη, είναι ότι η πίστη είναι ένα εργαλείο που φτιάξαμε ως είδος. Είχε την χρησιμότητα να μας αποσπάει την προσοχή από την έλλειψη νοήματος, μας προσέδιδε κοινωνική συνοχή και κανόνες. Έδινε απλές απαντήσεις που μας βόλευαν, σε πολύπλοκα προβλήματα. “We are sick with fascination for the useful tools of names and numbers, of symbols, signs, conceptions and ideas. Meditation is therefore the art of suspending verbal and symbolic thinking for a time, somewhat as a courteous audience will stop talking when a concert is about to begin.” Alan Watts (Ήμαστε μεθυσμένοι από τον θαυμασμό μας για τα χρήσιμα εργαλεία που είναι τα ονόματα, τα νούμερα, τα σύμβολα, τα σήματα, οι εφευρέσεις και ιδέες. Ο διαλογισμός δεν είναι λοιπόν παρά η τέχνη του να αποκόβεσαι από την λεκτική και συμβολική σκέψη για λίγη ώρα, περίπου όπως ένα καλό ακροατήριο θα σταματήσει να μιλάει πριν αρχίσει μια συναυλία.) Δεν πιστεύω ότι η ανάγκη για νόημα καταπολεμάτε εύκολα, αλλά ότι η πίστη σε ιδέες που μας δίνουν θρησκείες και δοξασίες δεν είναι απαραιτήτως παρά μια απλή λύση.