Τράγου Κέρατο

Το εξετάζει από διαφορετική σκοπιά (από την οποία δεν το έχουμε εξετάσει μέχρι στιγμής).

Εντάξει, αντίστοιχα, υπάρχει κι η λέξη "χωρατό" η οποία υπονοεί πως οι χωριάτικοι τρόποι είναι αστείοι.

Υπάρχει και σχετικόν τοπίκιον!

Βασικά... Μου γαργαλάς την περιέργεια γύρω από το αν ξέρουμε κάτι για το ποιος έγραψε αυτό το τραγουδάκι ή πως καθιερώθηκε... Με την έννοια πως, όπως το θέτεις, είναι μάλλον «λόγιο» παρά «λαϊκό».

Έχει σημασία διότι κι η μετριοφροσύνη πρέπει να είναι μετριόφρων: να ξέρει τι μπορεί να πετύχει και τι όχι.

Νομίζω πως ο Aqua Marine έχει τα δίκια του. Αντιμετωπίζουμε την επίτευξη των επιμέρους στόχων στη ζωή (επιτυχία) και την ευτυχία σαν δύο καταστάσεις οι οποίες έχουν άμεση σχέση. Στην πραγματικότητα, η ευτυχία είναι κάτι το τελείως ανεξάρτητο. Υπάρχουν άτομα (μετρημένα στα δάχτυλα, πάντως υπάρχουν) τα οποία είναι ευτυχισμένα είτε ζουν στα σαλόνια είτε στ'αλώνια. Και υπάρχουν άτομα (πολύ περισσότερα) τα οποία τρώγονται με τα ρούχα τους ακόμα και με τον κόσμο στα πόδια τους. Δεν έχει να κάνει με τις επιλογές στη ζωή. Αυτό είναι μια εσωτερική κατάσταση η οποία προέρχεται από άλλους παράγοντες. Να το πάρω λίγο διαφορετικά και να το συνδέσω με το αρχικό θέμα: Έχεις ξεκινήσει από το πουθενά, κι έχεις καταφέρει να βγάλεις όσα χρήματα λαχτάρησες, όχι απλώς να είσαι διάσημος αλλά να έχεις κόσμο που να ακούει τα όσα λες σαν ευαγγέλιο, να κάνεις την ντόλτσε βίτα που ήθελες και μετά από αυτήν να κάνεις οικογένεια, με δυο λόγια, πέτυχες όλα αυτά τα οποία ονειρεύτηκες, αλλά για κάποιο λόγο είσαι δυστυχισμένος; Ε, τότε, μάλλον φταίει το ότι είσαι μ@λ@κ@ς. Το ότι είσαι όμως μ@λ@κ@ς, δε σε εμπόδισε από το να πετύχεις όοοοολα αυτά τα προηγούμενα. Αυτό που σε βοήθησε, ήταν το θράσος σου. Άρα, ΟΕΔ, η μετριοφροσύνη δεν είναι παράγοντας επιτυχίας. Λογικό;

Ώπα. Αυτό το συγκεκριμένο (πως δεν υπάρχει τίποτε το αντικειμενικό σε ό,τι έχει να κάνει την ανθρώπινη ψυχή και την κοινωνία) το υποστηρίζω σταθερά τα τελευταία 20 χρόνια. Θα έλεγα πως επιτέλους κατάλαβες εσύ τι εννοώ, αλλά δεν είμαι τόσο αισιόδοξος... Άρα, σύμφωνα με τον ορισμό σου, το ΚΚΕ, η Greenpeace και η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων του Παναθηναϊκού είναι θρησκείες. (Είπαμε, το να βρεις ορισμό δεν είναι απλό πράγμα). Αυτός είναι ο νομικός ορισμός της θρησκείας ο οποίος δε λέει τίποτε. Ο νομοθέτης είναι αναγκασμένος να ορίσει κάποια φαινόμενα του καθημερινού βίου ώστε να μπορεί να τα ρυθμίσει και, από κει και πέρα, στηρίζεται στη λειτουργία της δικαιοσύνης για τις λεπτομέρειες. Για να καταλάβεις πόσο άχρηστος είναι ο νομικός ορισμός στη συζήτησή μας, φαντάσου πως υπάρχει νομικός ορισμός του ρυζόγαλου. Πίστεψέ με, δεν έχω δει να τον αναφέρουν πουθενά όταν συζητάνε για το πως θα φτιάξουν ρυζόγαλο. Όχι. Έχουμε έναν κακομαθημένο δυτικό του οποίου το εγώ είναι τόσο φουσκωμένο που νομίζει πως έχει σκεφτεί κάτι πρωτότυπο το οποίο δεν το σκέφτηκε ποτέ κανείς από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που περάσαν από αυτόν τον πλανήτη. Έχουμε να κάνουμε με έναν απατεώνα ο οποίος προσπαθεί να τα έχει καλά με όλους. Κοίτα. Οι θρησκείες είναι χρησιμότατες για τα πρώτα βήματα όλων. Και σε βοηθούν να φτάσεις μέχρι ένα ορισμένο επίπεδο. Ανάλογα την περίπτωση, μπορούν να σε φτάσουν μέχρι το τέρμα της διαδρομής. Ως αντικείμενο όμως, επειδή περιέχει πολλή συσσωρευμένη γνώση από αναρίθμητες γενιές, είναι απέραντο. Το να πεις για όοοοολες τις θρησκείες του κόσμου μαζί «έγνων, ανέγνων, κατέγνων» είναι υπερβολικά μεγάλη κουβέντα. Άνθρωποι οι οποίοι έχουν πραγματικά υπερβεί τις θρησκείες είναι ελάχιστοι. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω γνωρίσει κάποιον. Και οι μόνες τέτοιες ιστορικές προσωπικότητες που ξέρω ήταν ο Κρισναμούρτι και ο έλληνας συνθέτης Γιάννης Χρήστου. Αλλά από την άλλη, αυτά τα άτομα δεν είχανε κανένα άγχος για το αν θα τους πουν «άθρησκους» «θρήσκους» ή οτιδήποτε.

Λοιπόν, έψαξα στο Online Liddell-Scott-Jones με ανάστροφη αναζήτηση (στη σημασία). Βρέθηκαν οι λέξεις: φλέγμα και χαρίζομαι. Το μεν «φλέγμα» το χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα για το πνευματώδες χιούμορ - αν και εκείνη την εποχή σήμαινε ακόμα και το κακόβουλο χιούμορ. Η δε λέξη «χαρίζομαι» είναι κοντά στο σημερινό «χαριεντίζομαι» ή αυτό που λέμε «κάνω χαριτωμενιές», έχει δηλ. το στοιχείο του ότι κάνω χιούμορ επειδή θέλω να γίνω αρεστός. Θα έδινε την εντύπωση πως οι αρχαίοι δεν είχαν λέξη για το χιούμορ. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως, πολύ απλά, δεν είχαν τόσο γενική λέξη για το χιούμορ και είχαν περισσότερες πιο ειδικές, ανάλογα με το είδος του χιούμορ; Θέλει παραπάνω ψάξιμο το οποίο μπορεί να κάνει κάποιος άλλος...

Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... Τι να σου πω... Βρες στην τύχη δυο τρία εγχειρίδια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας τα οποία να ασχολούνται με το φαινόμενο «Θρησκεία». Θα δεις πως κάθε μελετητής του φαινομένου δίνει και διαφορετικό ορισμό για το φαινόμενο. Οι άνθρωποι δεν το κάνουν επειδή είναι βλάκες ούτε επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε επειδή θέλουν να θολώσουν τα πράγματα. Αντιθέτως, ακριβώς επειδή έχουν μελετήσει βαθιά το φαινόμενο, έχουν δει τόσες πολλές εκφάνσεις του ώστε να είναι πράγματι δύσκολο να βρεις κάτι που να τις συνδέει όλες αυτές. Μην την πετάμε τη γνώση αυτή από το παράθυρο... Και, στην τελική, σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη ψυχή ή την ανθρώπινη κοινωνία δεν υπάρχει τίποτε το αντικειμενικό. Είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των κοινωνικών επιστημών κι αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι μπουμπούνες θετικοί, οι οποίοι δυσκολεύονται να δεχτούν την "επιστημονικότητα" των κοινωνικών. Τρομάρα τους.

Παραποιείς τα λεγόμενά μου. Είμαι σαφής: πάνε μπροστά και πετυχαίνουν τους στόχους τους. Η επιτυχία είναι κοινωνικά αναγνωρίσιμη σε ό,τι αφορά τους στόχους, speak for yourself που λένε κι οι Αραουκάνοι της Χιλής. Αυτοί που ανέφερα (κι άλλοι τόσοι που θα μπορούσα να αναφέρω) αυτό είχαν βάλει στόχο και την προσωπική ευτυχία την είχαν αφήσει απ' έξω. Δεν πιστεύω τώρα να θεωρείς πως τυπάκια σαν το Θέμο και τον Κωστόπουλο έχουν το απαραίτητο βάθος για να σκεφτούν την ευτυχία. Αυτά θέλανε να πετύχουν, αυτά πέτυχαν. Κάθε άνθρωπος, έλκει στη ζωή του αυτό που πραγματικά θέλει. Γι'αυτό είμαι βέβαιος, αυτό στο οποίο δεν έχω καταλήξει είναι το πόσες είναι οι εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα. Και, πρόσεξε: άλλο «βάζω για στόχο την ευτυχία» κι άλλο το «βάζω για στόχο αυτά που πιστεύω πως θα μου φέρουν την ευτυχία». Αγνοώντας αυτήν τη διάκριση, το 80% των ανθρώπων βάζει για στόχο το δεύτερο. Οι άλλοι, απλώς κάνουν αυτό το οποίο τους κάνει ευτυχισμένους. Απ' αυτήν την πλευρά, οι προηγούμενοι ναι, πέτυχαν, ο δε Κωστόπουλος το αποζητούσε αυτό στο οποίο εξελίχθηκε και σιγά μη στεναχωρηθώ γι'αυτόν τον κερατά που κοιμάται όπως έστρωσε στην τελική.

Κάτσε τώρα μου μετακινείς το τέρμα. Για ευτυχία μιλούσαμε; Ή για επίτευξη στόχων; Μιλάμε για άτομα τα οποία έχουν επιτύχει επαγγελματικά, έχουν βγάλει λεφτά και γενικότερα έχουν πετύχει τους στόχους τους, οπότε πλασάρονται ως role models. Το αν είναι ευτυχισμένοι ή όχι πότε μπήκε στο λογαριασμό;

Αυτή η φωτογραφία φέρεται να έχει τραβηχτεί *μετά* τη χρεωκοπία του, όσο είναι "άφραγκος". Ξέρω πολύ κόσμο που θα ήθελε να είναι... άφραγκος σαν τον Κωστόπουλο. Άφραγκος δηλώνει κι ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Καθώς μπαίνει στην Porsche Cayenne του. Για να μην πούμε για τον τρίτο της παρέας, το Θέμο Αναστασιάδη, ο οποίος αναγκάστηκε, ο καημένος, να μετακομίσει με την οικογένειά του στην Ελβετία επειδή δεχόταν απειλές ενάντια στη ζωή του. Μιλάμε τώρα για ανθρώπους που μεσουρανούν πάνω από 25 χρόνια. Κι αυτή είναι - υποτίθεται - η πτώση τους. Μπορώ να φέρω κι άλλα παραδείγματα. Που δεν είχαν ποτέ πτώση. Να, ας πούμε, μερικά από τα αξιότερα τέκνα της Ελλάδος, μεταξύ τους εις Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η φωτό έχει ληφθεί πάνω από 25 χρόνια πριν. Το μόνο κακό που συνέβη σε κάποιον από αυτούς, έκτοτε, είναι πως ένας από αυτούς πέθανε.

Στις οθόνες μας, ο Πέτρος Κωστόπουλος. (Για πες μου, τι έλεγες για την ημερομηνία λήξεως...; )

Διαφωνία βεβαίως.

Δεν ξέρω ρε συ, παρατηρώ το μικρό και δεν μπορώ να καταλάβω πως στην ευχή το έπιασε έτσι ο (αγαπητός γενικά) μουσικοσυνθέτης. Η μετριοφροσύνη στα παιδιά είναι, όχι μόνο άχρηστη, αλλά είναι και ανασταλτικός παράγοντας. Όταν η παιδική ηλικία είναι εκείνη στην οποία επεκτείνεις τις δυνατότητές σου, το να μετριάσεις τις προσδοκίες σου σε εμποδίζει από το να προσπαθήσεις να επεκταθείς, να καταφέρεις περισσότερα. Ακόμα κι η άγνοια κινδύνου που έχει η παιδική ηλικία, εξυπηρετεί αυτό το σκοπό. Το παιδί πρέπει να πιστεύει πως θα τα καταφέρει ώστε να τα καταφέρει. Από την άλλη, η μετριοφροσύνη δεν μπορώ να πω πως είναι αρετή. Δεν την έχω δει ποτέ να λειτουργεί ως τέτοια. Γενικώς ισχύει το «λέγε καλά πράγματα για τον εαυτό σου. Όταν θα σε θυμούνται, θα θυμούνται τα καλά λόγια αλλά δε θα θυμούνται ποιος τα έχει πει». Χαζό. Ηλίθιο. Αλλά το έχω δει να συμβαίνει. Οι πομπώδεις κι οι φανφαρόνοι τύποι πάνε μπροστά. Αν τώρα με τη μετριοφροσύνη εννοούμε το να ξέρεις ποιο στόχο μπορείς να καταφέρεις και ποιον όχι... Αυτό, ναι, είναι ένα είδος σοφίας.

Θάθελα να δω το sigil του Πωστονλενεήλ...

Multi-tasking είμαι, αλλά (α) έχω περιορισμένο χρόνο (β) κάνω και άλλα tasks πέραν του Αβάπτιστου.

Λέω να εμβαθύνουμε πρώτα λίγο τα άλλα θέματα και μετά να καταπιαστούμε με τα καινούργια.

Τα παράπονά σας σε αυτόν που το είπε αυτό. Δε θα σας λύσω εγώ τις νευρώσεις!

Βασικά δε χρειάζεται, η φρασούλα είναι αρκετή από μόνη της.

Ωραία πού'ν'η Λειβαδιά...

Α, θες να μιλήσουμε για σένα δηλαδή. Ε, πες μας.

Σύμφωνα με τον Φρόυντ, το σεξ κολλάει παντού. Τα πάντα γίνονται για το σεξ. Σ' αυτό συμφωνεί κι ο Frank Underwood: τα πάντα γίνονται για το σεξ, εκτός από το ίδιο το σεξ που γίνεται για την εξουσία.

Τώρα, για να το φέρουμε λίγο και στα μέτρα του, η ψυχανάλυση μας διδάσκει πως όλοι έχουμε νευρώσεις (προσοχή, όχι ψυχώσεις που είναι κάτι πολύ χειρότερο). Κοινώς, κανείς δεν έχει σφιγμένες τελείως όλες τις βίδες του. Όλοι έχουν κάποιες βίδες που είναι πιο χαλαρές από τις υπόλοιπες - αλλά παραμένουν στη θέση τους χωρίς να φεύγουν τελείως (βλπ. ψύχωση). Οπότε, η περίπτωση για την οποία έχει δίκιο είναι οι άνθρωποι που κάνουν χιούμορ για αυτά που φοβούνται περισσότερο / για αυτά που τους έχουν πληγώσει κλπ. Π.χ. ο Mel Brooks, ένας από τους μεγαλύτερους κωμωδιογράφους του κινηματογράφου, είχε ζήσει πολύ σκληρή παιδική ηλικία και κατέληξε να κάνει απίστευτα αστεία με τους διωγμούς των Εβραίων (όντας Εβραίος ο ίδιος). Κι ο ίδιος σχολίασε: "there's an outrage there. I may be angry at God, or at the world, for that. And I'm sure a lot of my comedy is based on anger and hostility. Growing up in Williamsburg, I learned to clothe it in comedy to spare myself problems—like a punch in the face." Αλλά κι ο Woody Allen, (Εβραίος κι αυτός) δεν έκανε τις νευρώσεις του κωμωδίες; Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει μόνο αυτή η περίπτωση χιούμορ. Α προπό, στο βιβλίο Τα Φαντάσματα στον Εγκέφαλο , ο καθηγητής Ραμαχαντράν ομολογεί πως δεν υπάρχει κάποια ικανοποιητική εξήγηση για το γέλιο γενικότερα και διατυπώνει την υπόθεσή του (η οποία περιμένει επαλήθευση) πως το γέλιο είναι κάποιο είδος «λήξης συναγερμού».