Τράγου Κέρατο

Ούτε εγώ μιλούσα για την Vi0Le. Γενικά, εκείνοι (κι εκείνες) που γράφουν, ορισμούς, δηλώσεις και αφοριστικές «ρήσεις» οφείλουν και να δίνουν κάποια αιτιολόγηση, ή βιβλιογραφία και πηγές, ώστε οι αποδέκτες να μπορούν να ελέγξουν το πώς κατέληξαν στα όσα κατέληξαν, μόνοι τους, χωρίς "χειραγώγηση". Ειδικά, τώρα περί αξιοπιστίας, εντάξει, αν μπορεί να θεωρηθεί ο ?Πάπας αξιόπιστη «πηγή» του ορισμού της λέξης «Πολυθεϊσμός» τότε θα μπορούμε να πούμε ότι και ο Ρασιάς είναι αξιόπιστος όταν ορίζει τον «Μονοθεϊσμό»! Όμοια αν θα θεωρούσαμε ότι θρησκόληπτος παραθρησκευτικής οργάνωσης μπορεί να σου ερμηνεύσει τη Θεογονία του Ησίοδου, ε, ίσως τότε ένας «αρχαιοελληνιστής» (μην πω «φανατισμένος») να μπορεί να μας ερμηνεύσει «τας γραφάς» και τα πρακτικά των "οικουμενικών συνόδων" :headb: Ευτυχώς που δεν εννοείς εμένα....

Μόνο το "συχωρεμένος" με πείραξε...

...που και πως ακριβώς ειπώθηκε αυτό...; 11020[/snapback] ΟΚ... πάρε λίγη Γ' Οικουμενική Σύνοδο: Πάρε και ολίγο "Μέγα" Βασίλειο: Εντάξει, έκανα λάθος, οι πηγές μου δε μιλάνε για το μυστήριο της Αγίας Τριάδας αλλά για τη διπλή φύση του θεανθρώπου και τις γραφές. Αλλά ήμουν σίγουρος πως είχα βρει κι ένα αντίστοιχο για το μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Αλλά είπαμε, ου γαρ έρχεται μόνο.

Θα σε δείρω! Αυτό λέει η Ορθοδοξία; Βαριέμαι... :sleep: ποια ειναι η διαστρέβλωση?? 11017[/snapback] Μερικά hints: α. Το ότι είναι κάποιος "αρχηγός" δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν οι υπόλοιποι. Ο Ζευς δεν μπορεί να κάνει κάτι χωρίς τη σύμφωνα γνώμη της Ήρας. β. Ο "αρχηγός" στην ελληνική μυθολογία π.χ. αλλάζει. Από Ουρανός γίνεται Κρόνος κι από Κρόνος Ζευς. Αυτό πώς θα μπορούσε να σημαίνει πως "ένας είναι ο αρχηγός"; γ. Στην Νορδική μυθολογία (για να πιάσουμε και κάποια άλλη παράδοση) είναι ακόμα πιο χαλαρά τα πράγματα. Ο Όντιν δεν είναι καθόλου αδιαφιλονίκητος ηγέτης, έχοντας έναν Θωρ να κάνει του κεφαλιού του, για να μην πούμε για τον Λόκι. Αν μιλάμε τώρα για το "Σφαίρο" του Εμπεδοκλή, ή το "Ον" του Πλάτωνα τα πράγματα αλλάζουν. Πάντως για αυτές τις έννοιες δε χρησιμοποιείται ο όρος "θεός" κι εκεί έγκειται η σύγχιση: στο μπλέξιμο των εννοιών "Θεός" και "Ον". Ναι! Ξεκάθαρα. 11020[/snapback] Μπρε! Τα δίπτυχα τα ξεφύλλιζα όταν εσύ δεν ήξερες από πού ανάβουν το θυμιατό! Ρωτάω να θυμηθώ διότι "ου γαρ έρχεται μόνον"... Δεν τίθεται θέμα του «ποιός είναι πιο πάνω» ή... για να το πω λαϊκά «ποιός είναι ποιό μάγκας». Δεν είναι κατάταξη, είναι χαρακτηρισμοί που δόθηκαν ανάλογα με τον βίο και τις πράξεις του καθένα. Αυτοί είναι οι: ..... 11020[/snapback] ΟΚ. Ρωτάω λοιπόν κι εγώ, αφού δεν υπάρχει θέμα κατάταξης, τι σημασία έχει αν οι άγιοι είναι μόλις καμμιά 15αριά όταν υπάρχουν τόσοι άλλοι ισάξιοί τους; Η προσωνυμία "Αγίων Πάντων" δηλαδή είναι εσφαλμένη/παραπλανητική; Τεσπα, εγώ πάντως λέω πως η συνήθεια των αγιοποιήσεων ξεκίνησε μάλλον ως κάτι αντίστοιχο με τη λατρεία των ηρώων στην Αρχαία Ελλάδα και στην πορεία πήρε στοιχεία από την λατρεία των θεών. (Ως ήρωες λατρεύονταν όσοι είχαν κάνει κάτι εξαιρετικό στη ζωή τους και είναι λατρεία -κατά κανόνα- ιστορικών προσώπων. Π.χ. στην αρχαία Μαντίνεια σώζονται τα ίχνη του ηρώου του Ποδάρους ο οποίος είχε διακριθεί για τον ηρωϊσμό του σε κάποια μάχη.)

Γιατί πρέπει να το αποδείξεις αυτό;

Λάθος. Ες αύριον...

Εγώ από την άλλη θα έλεγα πως είναι μια μάλλον ακαδημαϊκή διάκριση η οποία αργότερα επικράτησε, όταν ο Diels κυκλοφόρησε τα Fragmenter der Vorsokratiker καθιερώνοντας τον όρο. Εκεί είχε κατατάξει τους φυσικούς φιλοσόφους, τους Σοφιστές και το Δημόκριτο. Και ναι μεν ο Δημόκριτος ήταν σύγχρονος του Σωκράτη αλλά θεωρείται πως το ρεύμα του δεν επηρεάστηκε από το Σωκράτη. Υπό την οπτική αυτή, όλα τα επόμενα ρεύματα, με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, επηρεάστηκαν από τη Σωκρατική φιλοσοφία.

Αυτός είναι από τους μεγαλύτερους παραλογισμούς στο χριστιανισμό. Τόσο μάλιστα, που ακριβώς για το συγκεκριμένο θέμα ειπώθηκε το περίφημο "πίστευε και μη ερεύνα", ο δε (άγιος) Τερτυλλιανός είπε και το περίφημο "Παράλογο, άρα πιστεύω" (absurdum, ergo credo). Πλην όμως, στην Αγία Γραφή ο Χριστός λέει "μόνος μεσίτης είμαι εγώ" (από τα κύρια επιχειρήματα των πεντηκοστιανών). Υποθέτω πως ο διαχωρισμός αυτός είναι εμφανής στα δίπτυχα της Αρχιεπισκοπής; Στο ημερολόγιο δηλ. αναγράφεται καθαρά ποιος είναι τι στην ημέρα που εορτάζεται η μνήμη του; Μια και άνοιξες αυτό το ζήτημα, υπάρχει μια κατάταξη, π.χ. άγιος είναι πιο ψηλά από τον όσιο, όπως π.χ. στους καθολικούς ο Santo είναι ανώτερος του Beatus ή είναι απλώς μια κατηγοριοποίηση στον τρόπο με τον οποίο "άγιασαν" να το πω λαϊκά; Σε αυτό συμφωνώ. Τώρα, κατά πόσον το οποιοδήποτε μνημόσυνο είναι σύμφωνο με την Αγία Γραφή, είναι προς συζήτηση. Υπεραπλούστευση έως διαστρέβλωσης.

Στον Τζονάκο ακόμα κι εγώ έχω αδυναμία. Ήταν και συγκλονιστικός ως "Ψαλιδοχέρης", μμμ... δεν είπα πως λατρεύω και τον Τιμ Μπάρτον!

Αν και αυτά τα κείμενα τα δίνουμε μόνο στους μυημένους... τεσπα, πήρα ειδική άδεια: Πηγή: http://www.ysee.gr/index.php?type=article&f=4cosmotheaseis Το κείμενο αυτό βεβαίως περιγράφει τα πολύ βασικά και κυρίως δεν κάνει διάκριση μεταξύ του πανθεϊσμού βεριτάμπλ (που περιγράφει) και του πανθεϊσμού ως αμυντική θέση του μονοθεϊσμού. Αυτά για την ώρα.

1. Le destin fabuleux d' Amelie Poulain του Jeunet 2. Το φάντασμα της Ελευθερίας του Luis Bunuel (ο λατρεμένος μου σκηνοθέτης) 3. Amadeus του Milos Forman, σε σενάριο του καταπληκτικού Peter Schaeffer 4. Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών του Peter Weir (άλλος αγαπημένος σκηνοθέτης) 5. Προστάτης Οικογενείας του Νίκου Περράκη (αγαπημένος μου έλληνας)

Black humor!!! 10215[/snapback] Ααααχχχ... Καλώς σας βρήκα, μόλις γύρισα από τις διακοπές μου και μπαίνω στο ζουμί. Πρόσεξε λοιπόν φίλε Ιχώρ πώς αυτό το μαύρο χιούμορ στηλιτεύει την αντιμετώπιση των γυναικών στην τότε κοινωνία. Και πώς αποδεικνύεται πως πιο εύκολα παραχωρείς την κόρη σου παρά το γάιδαρό σου, αφού η κόρη είναι οικονομικό βάρος, ενώ ο γάιδαρος είναι εργαλείο της δουλειάς. Εν ολίγοις, με πόσο αποστομωτικό τρόπο τους βρίσκει όλους παραδόπιστους. Ευχαριστώ Νεφέλη! :blblbl:

Μεγιστοτεράστιος!!! Ο Ναστρεντίν χρειαζόταν ένα καινούργιο παντελόνι. Πάει το λοιπόν στο ράφτη. Του παίρνει τα μέτρα και τον ρωτάει ο Ναστρεντίν: -Πότε θα είναι έτοιμο; -Σε μια εβδομάδα, αν θέλει ο Αλλάχ. Περνάει έτσι ο Ναστρεντίν την επόμενη εβδομάδα από το ραφτάδικο. Αλλά... -Δεν είναι έτοιμο το παντελόνι σου Ναστρεντίν, ατυχίες, αναποδιές... -Καλά, πότε θα το έχεις έτοιμο; -Αν θέλει ο Αλλάχ, σε τρεις μέρες. Περνάει μετά από τρεις μέρες ο Ναστρεντίν, αλλά πάλι δεν ήταν έτοιμο το παντελόνι. -Ξέρεις Ναστρεντίν μου, μου είχε πέσει περισσότερη δουλειά από τις προηγούμενες μέρες που δεν είχα τελειώσει... -Εντάξει, πότε θα το έχεις έτοιμο; -Αν θέλει ο Αλλάχ, μεθαύριο. -Βρε, βγάλε τον Αλλάχ απ' έξω και πες μου, πότε θα το έχεις έτοιμο; ************** Μια φορά, ο Ναστραδίν Χότζας ήταν νηστικός για πολλές μέρες. Μα πιο νηστική από την κοιλιά του, ήταν η τσέπη του. Τι να κάμει; Έξυνε το κεφάλι του να κατεβάσει καμιά ιδέα. Εκεί που λιαζόταν και σκεφτόταν κι έξυνε τη γη με το ραβδί του, βλέπει ένα σκουριασμένο καρφί. Αμέσως κάτι έλαμψε στο μυαλό του. Το βρήκε! Συμμαζεύει το καρφί, το σκουπίζει, το τυλίγει στο μαντήλι και το βάζει στην τσέπη της καρδιάς. Μια και δυο ξεκινά για το χωριό. Στην πλατεία βρήκε αρκετούς τεμπέληδες που ρουφούσαν ραχατλίδικα το ναργιλέ τους. Παίρνει κι ο Χότζας μια καρέκλα και κάθεται κοντά τους. Γρήγορα έπιασε κουβέντα και δεν άργησε να γίνει το κεντρικό πρόσωπο της συζητήσεως. Τους έλεγε διάφορα άσχετα και κυρίως για τα μυστήρια του σύμπαντος. Πως ο ήλιος βουτάει πίσω απ' τα βουνά και χάνεται στη θάλασσα χωρίς να πνιγεί, πως ταξιδεύει όλη νύχτα για ν' ανατείλει το πρωί, πως το φεγγάρι μικραίνει γιατί το τρώει ένα μεγάλο ποντίκι σαν αυτά που τρώνε το τυρί, πως η καρυδιά που είναι θεόρατο δέντρο έπρεπε να κάνει τα καρπούζια ενώ η καρπουζιά που δε μπορεί να σταθεί όρθια αλλά σέρνεται έπρεπε να κάνει καρύδια κι άλλα τέτοια μυστηριώδη και θαυμαστά. Οι χωριάτες παράτησαν τους ναργιλέδες και κρεμάστηκαν απ' τα χείλη του. ?Έφθασε η στιγμή? σκέφτηκε ο Χότζας και συνεχίζει: -?Φανταστείτε τι περίεργα και θαυμαστά υπάρχουν σ' αυτό το ντουνιά... σαν αυτό το καρφί παραδείγματος χάριν? και με αργές, μεγαλοπρεπείς κινήσεις βγάζει από την τσέπη της καρδιάς το μαντήλι. Όλων τα μάτια έπεσαν πάνω σ' αυτό. Με ακόμη πιο προσεκτικές κινήσεις, σα να ήταν κάτι πολύτιμο που μπορούσε να σπάσει, ξετυλίγει το μαντήλι, παίρνει με προσοχή το σκουριασμένο καρφί και το υψώνει μπρος στα έκπληκτα μάτια όλων. -?Το βλέπετε αυτό το καρφί; Μ' αυτό μπορώ να κάνω τη νοστιμότερη σούπα του κόσμου!?. -?Πάψε Χότζα? πετάγεται ο μουχτάρης του χωριού, ?αυτό είναι μεγάλο παραμύθι?. Ατάραχος ο Χότζας αρχίζει να ξανατυλίγει το καρφί του, δήθεν στενοχωρημένος. -?Αφού δε με πιστεύετε το διπλώνω στο μαντήλι και φεύγω. Αλλά δε μου λέτε, τι θα σας στοιχίσει να δοκιμάσετε; Ένα τσουκάλι, μια κουτάλα και δυο δαυλιά για φωτιά χρειάζομαι. Είναι πολλά αυτά;? -?Όχι, όχι? φώναξαν όλοι εν χορό. Για να μην τα πολυλογούμε, ανάβουν φωτιά στη μέση της πλατείας, στήνουν τη πυροστιά, το τσουκάλι με το νερό. Όλα έτοιμα περίμεναν. Εν τω μεταξύ το νέο μαθεύτηκε σ' όλο το χωριό και πολλοί μαζεύτηκαν γύρω-γύρω. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Όλοι περίμεναν να δουν το θαύμα! Όταν το νερό πήρε να βράσει ο Χότζας ρίχνει στο τσουκάλι με κινήσεις μεγαλοπρεπείς, το καρφί. Και αρχίζει ν' ανακατεύει, ν' ανακατεύει... Σε λίγο φέρνει τη κουτάλα στο στόμα, φυσάει για να μη καεί και ρουφά λίγο απ' την... σούπα! Γύρω σιγή νεκρική. ?Υπέροχη σούπα? κραυγάζει ο Χότζας πλαταγίζοντας τα χείλη και μισοκλείνοντας από ευχαρίστηση τα μάτια. -?Ωραία, ωραία, πολύ ωραία σούπα. Μα αν είχε και λίγο σέλινο θα γινόταν θαύμα?. -?Εγώ θα σου φέρω λίγο σέλινο? πετάχτηκε μια νοικοκυρά απ' το πλήθος. Ήλθε το σέλινο και ψιλοκομμένο έπεσε στο τσουκάλι. Ξανά ανακάτεμα με την κουτάλα, ξανά δοκίμασμα, ξανά επιδοκιμασίες. -Μωρέ τι θαύμα σούπα είναι αυτή; Αν είχα και λίγο καρότο θα ήταν απίθανη! -Θα σου φέρω εγώ Χότζα μου! πετάχτηκε άλλη νοικοκυρά. Ήλθε το καρότο κι αυτό ψιλοκομμένο κι έπεσε στο τσουκάλι. Ήλθε με τον ίδιο τρόπο το λάδι, η τομάτα, το ρύζι, το αλάτι, η πιπεριά και ότι άλλο κάνει μια σούπα να μοσχοβολά. Και δώστου ανακάτεμα ο Χότζας, και δώστου δοκίμασμα με την κουτάλα όλο και πιο γεμάτη. Δοκιμάζοντας και ρουφώντας, ρουφώντας και δοκιμάζοντας χόρτασε ο Χότζας. Αφού χόρτασε ρούφηγμα, τραβάει με πολύ προσοχή το καρφί, το σκουπίζει με ευλάβεια, το δείχνει σε όλους με επισημότητα και λέει: -?Πράγματι θαυματουργό καρφί. Δοκιμάστε και θα δείτε. Αυτό το καρφί πρέπει να το προσκυνάτε?. Και το βάζει μετά πολλής προσοχής στην τσέπη της καρδιάς. ?Θα χρειαστεί? σκέφτηκε ?και γι' άλλο χωριό?. Σκοτωμός στο δοκίμασμα. Επιδοκιμασίες. Θαυμασμός. Μπράβο στο καρφί. ?Χότζα το καρφί και τα μάτια σου!?. Ο Χότζας, ικανοποιημένος για το θαυματουργό καρφί και κυρίως χορτάτος, ξαπλωμένος στη σκιά της καρυδιάς που κακώς δε κάνει καρπούζια, καμαρώνει ακόμη την εξυπνάδα των χωριανών του. ***************** Ο γάιδαρος του Χότζα είχε πεθάνει κι ο Ναστρεντίν έκλαιγε απαρηγόρητος. Περνούσαν οι χωρικοί και τον ρωτούσαν: -Βρε Χότζα, τι θρηνείς και κλαις τόσο πολύ; Τόσο πολύ δεν έκλαψες ούτε για την πρώτη σου γυναίκα! -Ναι, αλλά όταν έχασα την πρώτη μου γυναίκα όλοι μου λέγατε "δεν πειράζει Χότζα, θα σου βρούμε άλλη γυναίκα". Τώρα κανείς δε μου λέει πως θα μου βρει γάιδαρο! ***************** Περνάει ένας γείτονας του Χότζα. -Ναστρεντίν, θα μου δανείσεις το γάιδαρό σου που χρειάζεται να πάω σήμερα στο παζάρι; -Αχ, τι άτυχος είσαι, πριν από λίγο τονε δάνεισα σε έναν άλλο γείτονα που μου τον ζήτησε. Εκείνη την ώρα, ατυχής σύμπτωση, αρχίζει ο γάιδαρος να γκαρίζει... από την πίσω αυλή του σπιτιού του Χότζα! -Βρε Ναστρεντίν, γιατί μου λες ψέμματα; Αφού εδώ τον έχεις το γάιδαρό σου! -Πωπωωωω τι παράξενος άνθρωπος που είσαι! Δεν πιστεύεις εμένα και πιστεύεις το γάιδαρό μου; ***************** -Ναστρεντίν, γιατί απαντάς στις ερωτήσεις με άλλη ερώτηση; -Έτσι κάνω;

Ακριβώς Νεφέλη. Πρόσεξε, earendil, τίποτα συγκεκριμένο δεν μπορώ να σου πω, αλλά θα σου δώσω κάποια κλου: Σκέψου μόνο πως, οι εργαζόμενοι στα ριάλιτι είναι απλοί άνθρωποι οι οποίοι έχουν τη βάρδια τους, βαριούνται, νυστάζουν, αραιά και πού πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους, παραγγέλνουν φαγητό απ' έξω, τους διακόπτει ο προϊστάμενος για κάποιο "σημαντικό θέμα" κ.ο.κ. .... Τό'πιασες; :smilewink:

Η καλύτερη ερμηνεία της Αποκάλυψης είναι η παρακάτω, εκφράζεται από στόματος καθηγητού Γουάτικινς, του φημισμένου κολλεγίου του Αγίου Σεντ του Κέμπριτζ: Douglas Adams, "Ο Ντερκ Τζέντλυ ακολουθεί τη γάτα"

Τι κακό κι αυτό... τα τελευταία 1,400 χρόνια όποτε ενσαρκώνομαι σε χριστιανική χώρα, το ίδιο ακούω...

Τα έχω διαβάσει αυτά και είναι Urban Legend.

Το ξαναγράφω γιατί δεν το πήρε πρέφα κανείς. Ξέρω σκηνικά σε ριαλιτοπαίχνιδα, όπου παίκτες ξέφυγαν από τις 40 κάμερες και τους 100 νοματαίους που τους παρακολουθούσαν και κατάφεραν να κάνουν αταξίες.

Παίδες, ξέρω αρκετές περιπτώσεις σε ριαλιτοπαίχνιδα όπου παίκτης/παίκτρια διέλαθε της προσοχής και κατάφερε να κάνει κάποιου είδους αταξία. Με 40 κάμερες πάνω τους κι 100 νοματαίους να τους παρακολουθούν. :smilewink:

Ούτε εγώ... και είμαι μεγαλύτερος! :zipped:

Βρε Ζακ, συμφωνούμε... Αυτά τώρα τα "σας" και τα "μας" μου φαίνεται πως μας διαιρούν χωρίς να υπάρχει λόγος... Τι λες;

Και ότι οι διαιτολόγοι αναθεωρούν τις απόψεις τους ανά 4 χρόνια περίπου!

Zak, για να είμαι ειλικρινής, ούτε κι εμένα (νομίζω) θα ήταν η καλύτερή μου να έβλεπα κάποιο παιδί μου ομοφυλόφιλο. Ωστόσο, αυτό πιστεύω πως έχει να κάνει με ένστικτα (υποσυνείδητα παίρνω το μήνυμα πως το παιδί μου δεν πρόκειται να τεκνοποιήσει, οπότε δε θα διαδοθούν τα γονίδιά μου - εξελικτική ψυχολογία). Και, βεβαίως, το παιδί σου παραμένει παιδί σου και θέλεις να είναι ευτυχισμένο. Οπότε... τι να έκανα;

Αν δεν κάνω λάθος, οι αραβικοί αριθμοί βγήκαν γύρω στον 10ο αιώνα, μπορεί κι αργότερα, οπότε αυτή ίσως να είναι μια μεταγενέστερη εξήγηση η οποία "ήρθε και κόλλησε". Αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι άκυρη....

Καλή μου Αστάρτη, αλλού το πήγαινα, αλλά δεν πειράζει. Έχεις δει την ταινία "Και οι Θεοί τρελλάθηκαν" με το Βουσμάνο; :smilewink: Σεβαστόν.