Νεφέλη Posted November 5, 2004 Report Share Posted November 5, 2004 SeiriosΔημοσιεύθηκε: 30 Σεπ 2004 04:04 pm Οποιαδήποτε λογική, συναισθηματική και πρακτική δραστηριότητα που έχει σαν σκοπό την επικοινωνία με τα αίτια και τις αρχές της ΖΩΗΣ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, μπορεί να χαρακτηριστεί εσωτεριστική αναζήτηση. Αυτή η πορεία απόκτησης της επίγνωσης του ΚΟΣΜΟΥ και της ενεργής σύζευξης με αυτόν, είναι ο δρόμος της αυτοπραγμάτωσης κάθε άνθρώπου. Γιά αυτό ακριβώς το λόγο, θα έλεγα ότι όσοι είναι οι αναζητητές τόσοι είναι και οι δρόμοι. Εχουμε την τύχη να ανήκουμε σε έναν λαό με παράδοση στην αναζήτηση. Οι πρόγονοί μας τεκμηρίωσαν την Φιλοσοφία. Η Φιλοσοφία της φυλετικής κοινότητάς μας δεν ήταν -και δεν είναι- μια διαδικασία θεωρητικής προσέγγισης του κόσμου, αλλά ένας τρόπος ζωής. Η Φιλοσοφία δεν είναι θρησκεία γιατί δεν είναι δόγμα. Η Φιλοσοφία είναι Μέθοδος. Η φιλοσοφική μέθοδος που τεκμηριώθηκε από τους προγόνους μας είναι απλή και συνοψίζεται, απο το Δελφικό παράγγελμα «γνώθι σ'αυτόν» και την συμβουλή του Απολλώνιου του Ρόδιου: «Ο χρόνος, είναι ο πατέρας της Αλήθειας». Αλήθεια είναι η άνευ λήθης πορεία του ...ανθρώπου. Αυτού δηλαδή που έχει το βλέμμα στραμμένο προς τα ...ΑΝΩ (άνω θρώσκων). «Ξεκινώ λοιπόν απο τον εαυτό μου και την σχέση του με τον ΚΟΣΜΟ και δεν ...βιάζομαι. Ο χρόνος είναι όχημα και όχι πρόβλημα.» Ενα σοβαρό ερώτημα αφορά την «...κατανόηση». Στην ουσία το ερώτημα εκφράζει την αγωνία κάθε ερευνητή: «που θα βρω το κλειδί ν΄ανοίξω τις πόρτες που θα συναντήσω;» Σε αυτό το φαινομενικά δύσκολο ερώτημα, η απάντηση είναι ευκολότερη: «στην καρδιά μας βρίσκεται το κλειδί». Και επί το επιστημονικότερο: «η συναισθηματική φόρτιση η οποία εξασφαλίζει την απελευθέρωση από τις φραγές της κοινής λογικής είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την ... εκ νέου κατανόηση του ΚΟΣΜΟΥ που μας περιβάλλει και του οποίου αποτελούμε μέρος». Στον Αρχαίο κόσμο, η υπέρβαση αυτή της κοινής λογικής πραγματοποιούνταν μέσω της μυστηριακής τελετουργίας. NefelieΔημοσιεύθηκε: 15 Οκτ 2004 07:45 pm «Άνω θρώσκων» η πορεία, μα «κάτω θρώσκων» η θλιβερή επιλογή στην πραγματικότητα «Γνώθι σ΄αυτόν» το Θείο παράγγελμα, μα ο φόβος του ιδίου του εαυτού η πρακτική «Ο χρόνος είναι ο πατέρας της Αλήθειας» η σοφή συμβουλή, μα «ο χρόνος είναι χρήμα» η εντολή της καθημερινότητας. Πως άραγε ο ίδιος Άνθρωπος του οποίου το λαμπερό πνεύμα ασπάζεται το Αέναο, παρασέρνεται τόσο χαμηλά; Η Ψυχή του γνέφει σε ύψη ασύλληπτα, μα ο νους του αρέσκεται στα χαμηλά και παραμένει το πνεύμα του εγκλωβισμένο στ΄ ανάμεσα, μια ν΄ αγγίζει τα δάχτυλα της Ψυχής και μια να παρασέρνεται από την δύναμη του νου και να Την χάνει... Λογική και συναίσθημα στέκονται αντίκρυ, έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν... Seirios έγραψε: «που θα βρω το κλειδί ν΄ ανοίξω τις πόρτες που θα συναντήσω;» Που να βρω το κλειδί της ισορροπίας να σταματήσει ο αλληλοσπαραγμός; Που να βρω τα λόγια να πω για να μονιάσουνε τα δύο αδέλφια, να αγκαλιαστούν και μαζί ν΄ ανέβουν; Seirios έγραψε: «στην καρδιά μας βρίσκεται το κλειδί». Και στο πνεύμα μας και τα λόγια! Νίκος Καζαντζάκης - Αναφορά στον Γκρέκο έγραψε: Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και κτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. SeiriosΔημοσιεύθηκε: 19 Οκτ 2004 10:15 am Seirios έγραψε: Οποιαδήποτε λογική, συναισθηματική και πρακτική δραστηριότητα που έχει σαν σκοπό την επικοινωνία με τα αίτια και τις αρχές της ΖΩΗΣ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, μπορεί να χαρακτηριστεί εσωτεριστική αναζήτηση. Γιατί θάπρεπε νά αναζητήσουμε; Γιατί, Nefelie έγραψε: Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή, ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός, κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάνουμε την ύλη ζωή, κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία. β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο. .... Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές, και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη. (από την «ΑΣΚΗΤΙΚΗ» του Νίκου Καζαντζάκη) Τί κέρδος μπορούμε νά έχουμε από αυτήν τήν ρύθμιση; Nefelie έγραψε: «Άνω θρώσκων» η πορεία, μα «κάτω θρώσκων» η θλιβερή επιλογή στην πραγματικότητα. «Γνώθι σ΄αυτόν» το Θείο παράγγελμα, μα ο φόβος του ιδίου του εαυτού η πρακτική. «Ο χρόνος είναι ο πατέρας της Αλήθειας» η σοφή συμβουλή, μα «ο χρόνος είναι χρήμα» η εντολή της καθημερινότητας. Πως άραγε ο ίδιος Άνθρωπος του οποίου το λαμπερό πνεύμα ασπάζεται το Αέναο, παρασέρνεται τόσο χαμηλά; Η Ψυχή του γνέφει σε ύψη ασύλληπτα, μα ο νους του αρέσκεται στα χαμηλά και παραμένει το πνεύμα του εγκλωβισμένο στ΄ ανάμεσα, μια ν΄ αγγίζει τα δάχτυλα της Ψυχής και μια να παρασέρνεται από την δύναμη του νου και να Την χάνει... Λογική και συναίσθημα στέκονται αντίκρυ, έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν... Seirios έγραψε: «που θα βρω το κλειδί ν΄ ανοίξω τις πόρτες που θα συναντήσω;» Που να βρω το κλειδί της ισορροπίας να σταματήσει ο αλληλοσπαραγμός; Που να βρω τα λόγια να πω για να μονιάσουνε τα δύο αδέλφια, να αγκαλιαστούν και μαζί ν΄ ανέβουν; Seirios έγραψε: «στην καρδιά μας βρίσκεται το κλειδί». Και στο πνεύμα μας και τα λόγια! Νίκος Καζαντζάκης - Αναφορά στον Γκρέκο έγραψε: Είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και κτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. Η απάντηση λοιπόν είναι ......;, NefelieΔημοσιεύθηκε: 19 Οκτ 2004 12:20 pm Και να που ο Δάσκαλος Καζαντζάκης, απαντά και πάλι: Νίκος Καζαντζάκης έγραψε: Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες ορμές, και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη. (από την «ΑΣΚΗΤΙΚΗ» του Νίκου Καζαντζάκη) Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου. (από την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη) Τράγου ΚέρατοΔημοσιεύθηκε: 19 Οκτ 2004 12:55 pm Οδός άνω κάτω μία και ωϋτή. (Ηράκλειτος) Κάθε στιγμή ευτυχίας, την πληρώνεις με μια στιγμή δυστυχίας. Αυτή είναι η συμφωνία. (Από την ταινία Shadowlands - συστήνεται ανεπιφύλακτα!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted November 10, 2004 Author Report Share Posted November 10, 2004 Αναλογιστείτε... Αν κάποιος σας ρωτούσε «ποιοι ήταν/είναι οι Μεγάλοι Μύστες των τελευταίων 2-3 αιώνων;», ποιοι θα σας έρχονταν στο μυαλό; ...Κρόουλυ, Γκάρντνερ, Μπλαβάσκυ, Μάδερς, Φόρτουν, Λεβί... «Ιερά Τέρατα» του μυστικισμού, άνθρωποι που αναμφισβήτητα άφησαν έργο και ιστορία πίσω τους, άλλοι πραγματικά αξιόλογοι, άλλοι αμφισβητούμενοι και όλοι στολισμένοι με... δάφνες! Τους οφείλουμε πολλά, μα τα περισσότερα είναι για το θάρρος -μερικές φορές και το θράσος- τους να μιλήσουν ανοιχτά στο ευρύ κοινό για τον κόσμο του μεταφυσικού και να συμβάλλουν σημαντικά στο να έχουμε σήμερα την ελευθερία να μιλούμε ανοιχτά γι αυτά, χωρίς φόβο... Τους ευχαριστούμε θερμά! ...όμως... Βάζοντας το έργο τους στο «μικροσκόπιο», πόσα παραπάνω μας προσέφεραν πέραν από το να μας «συστήσουν» στον κόσμο των πνευμάτων, της μαγείας και του μυστικισμού; Πόσο βαθιά «βούτηξαν» στο πνεύμα και την ψυχή μας, βρίσκοντας κάθε πολύτιμα, ανεκτίμητα μυστικά τους, τραβώντας τα έξω και προκαλώντας μας να τα κοιτάξουμε κατάματα; Πόσο δυνατό ήταν το «σπρώξιμό» τους προς τα πάνω: προς την πνευματική και ψυχική μας ανάταση...; Ψαχουλεύοντας την μνήμη μου, αναζητώντας τα λόγια που σημάδεψαν το πνεύμα και την ψυχή μου, αυτά που ξεπηδούν αβίαστα από τα βάθη του υποσυνείδητου τις στιγμές που η καθοδήγηση είναι απόλυτα αναγκαία, τα ονόματα των μορφών που κρατούσαν (και κρατούν) τα λυχναράκια για να βρίσκω τον δρόμο μου μέσα στα σκοτάδια, είναι όλοι αυτοί που αναγνωρίστηκαν για το λογοτεχνικό και ποιητικό έργο τους μεν... αλλά κανείς ποτέ δεν τους κράτησε μια θέση στο πάνθεον των Μεγάλων Μυστών. Καλές οι γνώσεις μυστικισμού και αποκρυφισμού... μα πόσο αγγίζουν την ψυχή μας και πόσα προσφέρουν στην πνευματική μας ανάταση; ...Χορταίνουν τη περιέργεια του νου κι απομένουν το πνεύμα και η ψυχή διψασμένα... Καζαντζάκης, Καββαδίας, Καβάφης, Σικελιανός, Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Εμπειρίκος, Παλαμάς, ακόμα κι ο μέχρι σήμερα εν ζωή και ενεργός Σαββόπουλος, κρατούν στις χούφτες τους τάσια γεμάτα νερό, έτοιμα να τα προσφέρουν σε κάθε διψασμένη ψυχή... «Όπως μεγαλώνω, κι όμορφα παλιώνω, θα ΄θελα η καρδιά μου να κριθεί απ΄ τους δασκάλους μου, μικρούς μου και μεγάλους μου, όσους προπάντος έχουν για πάντα κοιμηθεί...» ~ Δ. Σαββόπουλος ~ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.