Leaderboard

Και αν η φύση μου είναι ανήθικη; τι γίνεται τότε; πρέπει ή δεν πρέπει να συντονιστώ μαζί της. Όσο παρατηρώ ανθρώπους και τον εαυτό μου, τόσο πείθομαι ότι η φύση μας είναι ανήθικη. Έχουμε την τάση να κάνουμε κακό παρά καλό, να βλάψουμε παρά να ωφελήσουμε τους άλλους. Η ηθική είναι αυτό που μας συγκρατεί φαινομενικά τουλάχιστον, από το να μην εκδηλώνουμε το μέσα μας προς τα έξω. Είναι σαν μάσκα που μας προστατεύει και διευκολύνει τις μεταξύ μας συναλλαγές, απαραίτητη για να υπάρχει ισορροπία. Το ότι ασπάζεται κάποιος έναν ηθικό τρόπο ζωής δε σημαίνει ότι είναι ηθικός αλλά προσαρμοστικός.

Ενδιαφέροντα αυτά. Το θέμα του επαναπροσδιορισμού έχει κάποια κενά. Να «συντονίζομαι με τη φύση μου;» Ναι αλλά ποια είναι αυτή; Ο συντονισμός σου με τη φύση σου έχει πολλούς πρωταγωνιστές Α) είσαι εσυ που θέλεις να συντονιστεις. Β) η φύση σου. Άρα διακρίνεις τον εαυτό σου από τη φύση σου. Και διαπιστώνεις απόκλιση. Λόγω της «περασμένης» σε σένα ηθικής; Ας πούμε. Αλλα τότε ποια είναι η φύση σου; Πως την ξέρεις ώστε να συντονιστεις; Προϋποθέτεις ότι έχεις ακριβή γνώση της φύση σου; Αν εγώ είμαι η κιθάρα και η φύση μου είναι οι χορδές συντονισμένες όπως «πρέπει» (ούπς να που σκοντάφτουμε στη ηθική πάλι) που είναι ο «κανόνας» (το διαπασών, άλλη ηθική πάλι) που βοηθά στον συντονισμό; Έπειτα αυτό το άλλο «να προσφέρω» στον εαυτό «το καλύτερο που μπορώ» δείχνει το ηθικό ζήτημα της ηθικής. 🤪 Γιατί από τη μια το «που μπορώ» δείχνει αυτοπεριορισμό (ηθική δηλαδή) κι από την άλλη το «καλύτερο» μπορεί να τσουγκρίζει με τα καλύτερα των γύρω σου. Κάτι που πάλι έχει ηθικές επιπλοκές. Και μέσα σε όλα αυτά έχεις και τους διαφημιστές να σε βομβαρδίζουν: «να είσαι ο εαυτός σου (αγόρασε το προϊόν μας)» πράγμα που δείχνει ότι η αγορά έχει αντιληφθεί καλά ότι τη δύναμη της πειθούς που έχει η φράση αλλά και τη αδυναμία του κοινού να ξεχωρίσει πότε είναι ο εαυτός και πως, και ποτέ τρώει σανό.

Πραγματικός είναι ο φόβος μπροστά σε μια υπαρκτή και άμεση απειλή (ένας καρχαρίας ενώ κολυμπάς, ένα μεγάλο σκυλί ενώ περματάς μόνη στην ερημιά κτλ) Αυτός ο φόβος μπορεί να εξομοιωθεί - και να συνεχίσει να είναι πραγματικός, ως φόβος, χωρίς να υπάρχει αντικειμενική απειλή - αν ξεγελάστεις (ή αν ξεγελάσεις τον εαυτό σου) όπως ανέφερα. Μπορεί να είναι ένα κούτσουρο πχ που επιπλέει, ή μια σκιά βράχων στο λιγοστό φεγγαρόφωτο αλλά τα λίγα δευτερόλεπτα που εσύ 'βλέπεις' πτερύγιο καρχαρία ή αρκούδα (!) είναι πολύτιμα ως προς αυτό που συζητάμε και μπορούν να πυροδοτήσουν διάφορα μέσα σου - δηλ να λειτουργήσουν ως καταλύτες σε μαγική εργασία, σταμάτημα του εσωτερικού διάλογου κτλ. Το κόλπο είναι τότε να σταθείς και να παρατηρείς το φαινόμενο επιδιώκοντας να κρατήσουν όσο πιο πολύ τα λίγα δευτερόλεπτα που το μυαλό σου βρίσκεται σε κενό. Ειδικά αν εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει άμεση απειλή μπαίνοντας σε φάση να το βλέπεις "με την ψυχρή διαπίστωση κάποιου που παρατηρεί από έξω" επεκτείνει την επίδραση. Ο πραγματικός φόβος είναι φυσικό αίσθημα. Όμοια λειτουργεί και το ξάφνιασμα ή το αναπάντεχο ή το χιούμορ (και γι'αυτό οι διαφημιστές τα χρησιμοποιούν, εκείνο το σταμάτημα του νου που είναι βέβαια ευχάριστο σε κάνει να το συνδέσεις με το ποιϊόν, ή τον πολιτικό κτλ) και ορισμένες φορές μουσική ή χορός ή εικόνες πετυχαίνουν ανάλογα πράγματα, χωρίς φόβο. Δεν είναι πραγματικός ο φόβος όταν βλέπεις κατσαρίδα, δε θα σε φάει και το ξέρεις!,(Είναι συναισθηματική αντίδραση - μη πω self-indulging) Τέτοιοι "φόβοι" είναι συναισθηματικής προέλευσης (εσύ πείθεις το νου σου ότι 'πρέπει' να 'φοβηθείς') και δεν έχουν αξία. Αντίθετα σε εξαντλούν. Ούτε είναι πραγματικοί οι φόβοι που με το να γίνουν έμμονες ιδέες οδηγούν σε συναισθηματικές αντιδράσεις θυμού, απόγνωσης, απελπισίας κτλ. Δηλαδή στον πραγματικό φόβο το σώμα αισθάνεται, ενώ στον συναισθηματικό απλά παράγονται συναισθήματα αυτολύπησης κ.α. Όμοια αν μπροστά στον πραγματικό φόβο αντιδράς συναισθηματικά (τρέχοντας στα τυφλά τσιρίζοντας!) ή αναζητάς λογικές εξηγήσεις και επιχειρείς να εκλογικεύσεις το παρατηρούμενο, πάει χαράμι η "μαγική" δυναμικότητα που θα μπορούσε να σε ωφελήσει. Την συναισθηματική αποκοπή τη λογαριάζω πλεονέκτημα.