Dalia

Τον τελευταίο καιρό πέρασα αρκετές μέρες στη θάλασσα και έμαθα πολλά πράγματα παρατηρώντας το βυθό, επίσης είχα την ευκαιρία να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου πολλές ώρες. Σκέφτομαι λοιπόν πως κάποια πράγματα για να τα δεις πρέπει να εξασκηθεί το μάτι σου να τα βλέπεις. Το καμουφλάζ που έχουν τα χταπόδια είναι εκπληκτικό, όπως και κάποια καβούρια που ήταν ένα με το βράχο αφού ήταν καλυμμένα με φύκια, και το μόνο που τα πρόδιδε ήταν η κίνησή τους. Όταν παρατηρείς το βυθό και σταθείς σε ένα σημείο για αρκετή ώρα βλέπεις έναν διαφορετικό κόσμο. Θέλω να κάνω ένα παραλληλισμό με τον πνευματικό χώρο. Όταν είσαι αρχάριος πολλά πράγματα συμβαίνουν και δεν τα συνειδητοποιείς, τα προσπερνάς γιατί είναι καμουφλαρισμένα και δεν έχεις μάθει να τα βλέπεις και να αναγνωρίζεις τα σημάδια. Θέλω να καταλήξω στο εξής. Είμαι σχεδόν πεπεισμένη οτι στο σπίτι μου έχω κάποιο φάντασμα. Πρόσφατα πριν δω τη γυναίκα που περιγράφω στην αρχή του θέματος άκουγα ελαφρά βηματάκια στο ξύλινο πάτωμα. Σηκωνόμουν για να δω μήπως ήταν το παιδί μου, γιατί ο ήχος θύμιζε παιδικά βηματάκια αλλά αυτό κοιμόταν βαθιά. Αυτό είχε γίνει κάποιες φορές βράδυ αλλά δύο φορές έγινε και μεσημέρι. Εκεί που πήγαινα για ύπνο άκουγα τα βήματα σηκωνόμουν να δω αν είναι η μικρή και δεν έβλεπα τίποτα. Ρωτούσα τον άντρα μου το άκουσες αυτό? Αλλά δεν είχε ακούσει τίποτα... Τις προάλλες δε καθώς μπήκα στην αυλή άκουσα ένα περίεργο ψιθυρητό, που ομολογώ με τρόμαξε, κοίταξα γύρω μήπως κάποιος ήταν στη διπλανή αυλή και δεν ήταν κάποιος άνθρωπος. Πάντως το ψιθυρητό είχε ένα συρτό ήχο, χαμηλό δεν ακουγόταν ανθρώπινο. Βέβαια, δεν έχω νιώσει να απειλούμαι ή κάτι άλλο αλλά υποψιάζομαι πως κάτι υπάρχει σε αυτό το σπίτι. Έχει κάποιος ιδέα να μου προτείνει πώς θα μάθω ποιός είναι ο αόρατος συγκάτοικος? Αν είναι κάποιος προσφιλής νεκρός θα μπορούσε να έρθει σε αυτό το σπίτι αν ζούσε σε αυτό και αγαπούσε το μέρος πολύ? (δεν πέθανε εκεί αλλά ήταν αγαπημένο του μέρος) Και μια τελευταία αλλά πολύ σημαντική ερώτηση. Όταν ζητάς από ένα ετοιμοθάνατο να σε προστατεύει από εκεί που θα πάει μήπως τον δεσμεύεις να μείνει κοντά σου? Μήπως αυτή σου η επιθυμία γίνεται εμπόδιο να γαληνέψει η ψυχή αυτού που έχει πεθάνει?

Αυτό που λες με τη χορδή το έχω διαβάσει αλλά δεν το έχω βιώσει ποτέ. Συνειδητά όνειρα όμως είχα αρκετές φορές. Σχετικά με τις παρουσίες τώρα θέλω να ρωτήσω την ώρα που έρχεται κάτι κοντά μας μπορεί να νιώσουμε και αλλαγή θερμοκρασίας στο χώρο, εκτός από το να ακούμε κάτι? ή από τον φόβο ή την ένταση που έχουμε ζεσταινόμαστε ή κρυώνουμε? Αυτό που ένιωσα εγώ ήταν σαν κάποιος να στεκόταν από πάνω μου, όπως όταν λαγοκοιμάσαι και έρχεται κάποιος και σε κοιτάει. Και χθες πάλι ένιωσα κάτι πολύ παράξενο. Σαν να διαπερνούσε τη σπονδυλική μου στήλη μια ευχάριστη ζεστασιά και μετά ένιωθα γεμάτη ενέργεια.

Πώς θα καταλάβουμε αν αυτό που βλέπουμε στον ύπνο μας είναι όνειρο ή αστρικό ταξιδι? Υπάρχει κάποιος τρόπος να τα ξεχωρίσουμε. Διάβαζα το βιβλίο του Μπάκλαντ αλλά δεν κατάλαβα την εξήγηση που δίνει.

Ψυχική επίθεση εννοούσα για τον Filosofo3, όχι για μένα με παρεξηγήσατε. Προσευχή δεν έκανα χριστιανική πατερ ημών κλπ. Από τότε που διαβάζω και μαθαίνω πράγματα σχετικά με την τέχνη δεν μου βγαίνει να χρησιμοποιήσω αυτή την προσευχή. Απλώς ζήτησα τη βοήθεια του θεού χωρίς να τον ονοματίζω γιατί δεν έχω καταλήξει ακόμη. Χθες βράδυ είδα πάλι έναν τρομερό εφιάλτη και παλιότερα που είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο αυτό που είδα συνέβη. Ήμουν πάλι σε διακοπές όπως τώρα. Το παίρνω σαν προειδοποίηση αυτό που είδα τι να πω έχω τρομάξει πολύ. Ξύπνησα και δεν αισθανόμουν πολύ καλά από τον εφιάλτη και ξεμάτιασα τον εαυτό μου τρεις φορές και τίποτα δεν έγινε. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μάτι τόσα χρόνια. Να σκεφτείτε το λάδι με το που έπεφτε στο νερό διαλύονταν εντελώς. Τώρα θα μου πεις από ένα όνειρο επηρεάζεσαι τόσο? Χθες βράδυ πριν πέσω για ύπνο έκανα διαλογισμό και συγκεντρωνα την προσοχή μου στο τρίτο μάτι, μετά κοιμήθηκα και είδα τον εφιάλτη... Grey, πώς το είπες αυτό το ωραίο? Η άγνοια είναι ευτυχία? Ποτέ δεν ξέρουμε τι βλέπει ο διπλανός μας οπότε μη νομίζεις οτι αυτή η γυναίκα με τα γκρι είναι το χειρότερο που έχω δει. Πάντως σήμερα που πήγα νοητά στο σπίτι την είδα είναι ακόμη εκεί. Παιδιά έχει κάποιος από εσάς την αίσθηση πως κάτι άσχημο θα συμβεί? Σαν κάτι να υπάρχει και να μη σε αφήνει να χαρείς? Κάτι που απλά το νιώθεις χωρίς να ξέρεις τι είναι...

Αυτό που άκουσα δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν αλλά σίγουρα δεν προήλθε από άλλο άνθρωπο γιατί το σπίτι που συνέβη το γεγονός είναι μονοκατοικία και έχει γύρω της κήπο. Αλλιώς θα σκεφτόμουν και εγώ τον ανθρώπινο παράγοντα. Θα χρησιμοποιήσω όσο καλύτερα μπορώ τις συμβουλές που μου δώσατε και ευχαριστώ για τις ιδέες και τις γνώμες όλων. dimulator αυτό που λες για το τσάκρα του τρίτου ματιού το έχω σκεφτεί γιατί εδώ και κάμποσο καιρό συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορώ να εξηγήσω. Τα είχα συνδέσει με ένα ιολίτη που αγόρασα και πίστευα πως ο ιολίτης με βοηθούσε στο να βλέπω διάφορα, αλλά τελικά και χωρίς να τον φοράω βιώνω πράγματα που πριν δεν είχα βιώσει. Filosofe3 αυτό που λες για τα όνειρα μου έχει συμβει και εμένα. Για τη δική σου περίπτωση δεν είμαι σίγουρη τι είναι αλλά έχω διαβάσει πως κάποιοι με αυτό τον τρόπο κάνουν ψυχική επίθεση. Μήπως είναι κάτι τέτοιο αυτό? Μήπως κάποιος προσπαθεί να σε αποδυναμώσει με αυτό τον τρόπο? Τα ψυχικά βαμπιρ νομίζω αυτό κάνουν κλέβουν ενέργεια από τους ανθρώπους όσο κοιμούνται. Προχθές το βράδυ είδα ενα πολύ ζωντανό εφιάλτη. Με κυνηγούσε ένα αγρίμι, δε θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες, αλλά έτσι όπως έτρεχα για να γλυτώσω τρόμαξα τόσο πολύ που την ώρα που με πλησίαζε τινάχτηκα στον ύπνο μου και ξύπνησα με την αίσθηση οτι το τράβηξα έξω από το όνειρο μαζί μου. Κοιτούσα γύρω μου τρομαγμένη για να το δω στο δωμάτιο τόσο αληθινό μου φάνηκε. Μετά από αυτό, όταν συνειδητοποίησα οτι ήταν όνειρο προσπάθησα να ξανακοιμηθώ για να το αντιμετωπίσω με θάρρος στον ύπνο μου αλλά δεν τα κατάφερα. Είχα διαβάσει στο διαδίκτυο για ψυχικές επιθέσεις μέσω ονείρων. Βέβαια δεν ξέρω αν το όνειρό μου ήταν κάτι τέτοιο. Αλήθεια, όταν γίνεται ψυχική επίθεση σε όνειρο το θύμα πώς την βιώνει? Καταλαβαίνει κάτι ή είναι σα να βλέπει εφιάλτη?

Μοιράζομαι κάποιες από τις εμπειρίες μου εδώ γιατί δεν έχω να τα πω κάπου αλλού αυτά που βιώνω. Δεν είπα οτι φοβάμαι και δε θέλω να γίνομαι κουραστική. Στο θέμα μας λοιπόν. dimulator μπορείς να μοιραστείς μαζί μου κάποιο σύμβολο προστασίας? Κάτι που μπορώ να κάνω ανα πάσα στιγμή? Όποιος άλλος ξέρει να μου πει κάτι τον ευχαριστώ εκ των προτέρων. Grey με τρομάζεις. Τι έχεις δει παιδάκι μου? Λοιπόν όταν αισθάνθηκα την παρουσία και τη ρώτησα ποια είναι είχα κλείσει τα μάτια μου και μου ερχόταν ή εικόνα μιας γυναίκας στο μυαλό, σα να αιωρούνταν από πάνω μου με μακρύ γκρίζο φόρεμα. Μου θύμισε κάπως τη γυναίκα στη φωτό. Όποιος ξέρει ποιά είναι ας μου πει γιατί νομίζω οτι είναι η ίδια που με τρόμαξε όταν έβλεπα την αύρα μου στον καθρέπτη...

Τι ακριβώς εννοείς ένα πνευματάκι Grey? Τι δουλειά έχουν να σουλατσάρουν σπίτι μου στις τρεις τα ξημερώματα? Πλάκα κάνω. Ίσως επειδή είμαι κοντά στη θάλασσα και σε δέντρα να είχα κάποια παράξενη επίσκεψη. Αυτό που με προβλημάτισε ήταν τα παιδιά που έκλαιγαν σαν να τα ενόχλησε κάτι. (αλήθεια ξέρει κάποιος να μου πει στο βιβλίο 7 βιβλία μαγείας ποιά είναι αυτή που απεικονίζεται στην τελευταία σελίδα?) Τα πνεύματα ή οντότητες μπορεί να τα ακούσουμε?

Τον τελευταίο καιρό έχω αϋπνίες και κοιμάμαι λίγο. Προχθές εκεί που ήμουν ξυπνητή στο σκοτάδι και σκεφτόμουν διάφορα, άκουσα ένα απαλό θόρυβο και αισθάνθηκα μια παρουσία κοντά μου. Κάτι σαν να ήταν μέσα στο δωμάτιο μου αλλά δεν το έβλεπα, το ένιωθα και άκουγα απαλούς θορύβους και τα αυτιά μου βούιζαν. Έκανα από μέσα μου μια ερώτηση είναι κάποιος εδώ? Μετά από αυτό η παρουσία απομακρύνθηκε και μου φάνηκε οτι πήγε στο δωμάτιο των παιδιών. Σκέφτηκα, τι παιχνίδια σου παίζει το μυαλό σου νυχτιάτικα Ντάλια μου? Άντε κοιμήσου! Εκεί που σκεφτόμουν αυτά, άρχισαν συγχρόνως τα παιδιά να κλαίνε στον ύπνο τους. Έτρεξα κοντά τους και το ένα παραμιλούσε στον ύπνο του, τα χάιδεψα και ηρέμησαν μετά από λίγο. Είπα μια προσευχή και μετά δεν ένιωθα κάτι στο χώρο. Τι μπορεί να ήταν αυτό? Σήμερα επίσης συνέβη το εξής παράξενο. Εκεί που στεκόμουν κοντά στο παράθυρο, έπιασα με την άκρη του ματιού μου κίνηση στο χώρο. Αυτό έγινε δυο φορές, αλλά καθε φορά που γύριζα το κεφάλι μου προς τα εκεί δεν έβλεπα τίποτα. Αλλά είμαι σίγουρη οτι κάτι έπιανε το μάτι μου. Υπάρχει εξήγηση για αυτό?

μαρία σ. όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι να εμπιστεύεσαι τη αίσθηση της όσφρησης. Αν δεν μυρίζει καλά, όσο ωραίο και να είναι άφησέ το και ψάξε για άλλο. Η μυρωδιά πολλές φορές με βοήθησε να αποφασίσω για το πού θα μείνω. Προσωπικά έχω αισθανθεί αυτό που λες για την αίσθηση που σου αφήνει ένας χώρος αν και δεν ξέρω πώς μπορείς να το νιώσεις. Έχω δει σπίτια που με έκαναν να θέλω να φύγω και άλλα που άφηναν μια πολλή ευχάριστη αίσθηση. Άνοιξε ένα παράθυρο ή μπαλκονόπορτα όταν μπεις και δες το σπίτι φωτισμένο από φυσικό φως. Τι αίσθηση σου αφήνει? Έχει αρκετό φως, παράθυρα για να ανανεώνεται ο αέρας στους χώρους? Μπορείς να δείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο εκεί μέσα ή όχι? Κλείσε τα μάτια και φαντάσου τα έπιπλα και εσένα στο χώρο. Πώς αισθάνεσαι αφού το κάνεις? Επίσης, το να μη νιώσεις κάτι έντονο δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν είναι σπίτι που θα μείνεις λίγα χρόνια δε χρειάζεται να το αγαπήσεις με το που θα το δεις.

Στην Αίγυπτο επίσης οι φαραώ απεικονίζονταν με πολύ μεγάλα αυτιά, τα οποία στόλιζαν με σκουλαρίκια και έβαζαν τα μαλλιά τους πίσω από τα αυτιά για να φαίνονται μεγαλύτερα. Τώρα που λέμε για χαρακτηριστικά και κόκκινα μαλλιά σκέφτηκα πόσο άσχημα θεωρούνται τα κόκκινα μαλλιά από τους βρετανούς. Ίσως γιατί είχαν συνδέσει τα κόκκινα μαλλιά με μάγισσες.

Προς το παρόν δεν ελέγχω καθόλου αυτές τις δυνάμεις (αν τελικά τις έχω). Αυτό που κάνω είναι να μαθαίνω τον εαυτό μου μέσω αυτών των συναισθημάτων και να καταλαβαίνω καλύτερα τους άλλους. Μπορεί κάποιος να θέλει να κρύψει κάτι που τον ενοχλεί ή τον στεναχωρεί αλλά από τα συναισθήματα που μου δημιουργεί καταλαβαίνω τι νιώθει. Επίσης έμαθα να αδιαφορώ για τον πόνο όταν γίνεται έντονος και να τον ξεχνάω μέχρι να φύγει.

Δεν το έχω ψάξει αν με βοήθησε τι να σου πω. Την ημέρα που είδα την αύρα μου και τις μορφές στον καθρέπτη και ένιωθα σα να φεύγω από το σώμα μου έμοιαζε λίγο με εκείνη τη φορά οπότε δεν φοβόμουν όσο τότε. Αλλά η βραδιά εκείνη ήταν πολύ τρομακτική. Σα να αντιμετώπιζα το θάνατο κατάματα ήταν. Δε νιώθω οτι με βοήθησε μάλλον μου έκανε κακό εκείνη η εμπειρία γιατί είχα τρομάξει τόσο πολύ. Τότε βέβαια νόμισα οτι ήταν από το άγχος μου. Όπως και να έχει ο φόβος επικείμενου θανάτου είναι τρομερός...

Μόνο που ο παπάς δεν εμφανίστηκε σε μένα αλλά πέρασε μπροστά από πλατεία γεμάτη με κόσμο... Αν ήθελε να επιτεθεί ή να με μπερδέψει δε θα διάλεγε κάτι πιο διακριτικό από αυτό? Επίσης, δεν τίθεται θέμα πίστης γιατί εγώ με την εκκλησία ουδέποτε είχα καλές σχέσεις. Δε θυμάμαι να έχω μεταλάβει ποτέ στη ζωή μου, ούτε πάω στην εκκλησία πέρα από τουριστικούς σκοπούς...

Δεν είμαι σίγουρη αλλά έχω την εντύπωση πως μας έχουν μάθει να έχουμε τα μάτια κλειστά σε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, να αγνοούμε ή να γελοιοποιούμε πράγματα που η λογική μας (η φτωχή λογική μας) δεν μπορεί να εξηγήσει. Έχουμε μάθει να είμαστε άπιστοι Θωμάδες, να θέλουμε αποδείξεις και λογικές εξηγήσεις για οτιδήποτε δε συμβαδίζει με τον δικό μας τρόπο σκέψης. Τι αγώνα πρέπει να κάνουμε για να ξεφύγουμε από τα στενά, τα ασφυκτικά όρια που μας έχουν επιβάλει? Πώς να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε ένα θαύμα ή ένα σημάδι αν δεν πιστεύουμε στην ύπαρξή τους? Πώς να μάθουμε μαγεία και να αποκτήσουμε γνώση αν δεν πιστέψουμε σε αυτήν?

dimulator, τώρα είδα το πόστ σου. Εξήγησέ μου λίγο τι εννοείς σου εμφανίστηκε καλόγερος? Σε όραμα ή έξω στο δρόμο? Επίσης η ατέλεια στη μορφή γιατί προδίδει κάποιον? Δεν υπάρχουν και καλοί άνθρωποι με ατέλειες? Εκτός αν εννοείς πως τα πνεύματα που προσπαθούν να μας ξεγελάσουν με ένα φαινομενικά αθώο παρουσιαστικό θα έχουν κάποια ατέλεια που τα προδίδει...

Κατανοητά και σεβαστά όλα όσα είπες Βηλφεγώρ... Θα συμπληρώσω σχετικά με τις δυνάμεις που λέγαμε πριν πως έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα. Η δύναμη βρίσκεται βαθιά κρυμμένη μέσα μας και περιμένει τα κατάλληλα ερεθίσματα για να ενεργοποιηθεί. Πιστεύω πως όλοι έχουμε δυνάμεις και πως αυτές είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, αλλά δεν το γνωρίζουμε. Για να καταλάβουμε αυτές τις δυνάμεις πρέπει να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε τον εαυτό μας. Το σώμα μας π.χ μας μιλάει όλη την ώρα, αρκεί να μάθουμε να το ακούμε. Όταν ζούμε σε αρμονία με τον εαυτό μας μαθαίνουμε όλο και περισσότερα πράγματα και φτάνουμε πιο κοντά στη γνώση. Αυτό που μου συνέβη όταν πέρασα έξω από το μαγαζί αυτού που αυτοκτόνησε μου συνέβαινε και παλιότερα αλλά νόμιζα πως κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Δεν μπορούσα να εξηγήσω τον πόνο και το κλείσιμο στα καλά καθούμενα και αναρωτιόμουν τι στο καλό μου συμβαίνει? Τώρα ξέρω τι είναι και έμαθα να μην δίνω σημασία και να μην φοβάμαι οτι κάτι δεν πάει καλά. Το ένιωσα πριν λίγες μέρες πάλι και μέσα από τον πόνο κατάλαβα τα συναισθήματα του ανθρώπου που μου τα μετέδωσε. Κατάλαβα πως το συγκεκριμένο ζήτημα τον πονάει πολύ και ας μην θέλει να το δείξει. Τώρα, δύναμη δεν το λες αυτό, αλλά σίγουρα σε βοηθάει να καταλάβεις καλύτερα κάποιον. Όσο για το δυνάμεις ακούω και δυνάμεις δεν βλέπω θα σου πω το εξής. Μην προσπαθείς πολύ γιατί θα έχεις αντίθετα αποτελέσματα. Ξέχασε για λίγο το θέμα και θα δεις που μετά εκεί που δεν το περιμένεις κάτι όμορφο θα γίνει για να σου υπενθυμίσει πως η δύναμη βρίσκεται μέσα σου...

Για να λύσω την όποια παρεξήγηση έγινε αγαπητέ μου Grey, θα σου πώ πως δεν έχω δυνάμεις όπως το λες. Τον τελευταίο καιρό που διαβάζω κάποια πράγματα, δοκιμάζω τεχνικές διαλογισμού ή οραματισμού και διαβάζω βιβλία σχετικά με την μαγεία, παρατηρώ αλλαγές στον εαυτό μου και αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά πλεόν με μαθαίνω καλύτερα. Το τελευταίο δίμηνο είναι μια αποκάλυψη για μένα, γιατί έχω δώσει απαντήσεις σε πολλά ζητήματα που με απασχόλησαν στο παρελθόν.

Μήπως ήρθες σε επαφή με τον πνευματικό οδηγό σου dimulator?

Ακόμη και ο Χριστός τον φόβο του θανάτου δεν μπόρεσε να τον νικήσει και ζήτησε από το Θεό βοήθεια λίγες ώρες πρωτού αρχίσει το μαρτύριό του. Ο φόβος είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και θα συμφωνήσω με τον Anor που λέει οτι με το φόβο (και με τον πόνο) νιώθουμε την ύπαρξή μας, είμαστε ζωντανοί. Τώρα βέβαια κάποιοι άνθρωποι ίσως μπορούν να νικήσουν τους φόβους τους αλλά φυσικά δεν μιλάμε για το μέσο άνθρωπο, πρόκειται για πνευματικούς ανθρώπους που έχουν δει πέρα από τον πόνο, το θάνατο, την ύλη. Ο φόβος είναι ένα μέσο συντήρησης του εαυτού μας και κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι απαραίτητο να αντιλαμβανόμαστε το φόβο και να τον ελέγχουμε στον βαθμό που μπορούμε.

Η σημαία των Ουαλών απεικονίζει ένα κόκκινο δράκο άρα καμμία εντύπωση δεν μου κάνει που θα βάλουν άγαλμα δράκου. Οι Ουαλοί είναι πολύ περήφανοι για τον δράκο τους και η απεικόνισή του είναι κάτι συνηθισμένο. Τα θρησκευτικά σύμβολα κάποια στιγμή σύντομα θα φύγουν από τις αίθουσες των σχολείων και τα δημόσια κτίρια, όλα αυτό δείχνουν. Όπως έγινε με τις ταυτότητες θα γίνει και με τις εικόνες. Στην ευρώπη με την απαγόρευση της μπούρκας κάτι τέτοιο δεν έγινε? Το γιατί κάποιοι ενοχλούνται τόσο πολύ και νιώθουν μειονεκτικά δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Τι να πουν τότε παγανιστές και μάγοι που η θρησκεία τους είναι η αρχαιότερη όλων και δεν αναγνωρίζεται ως θρησκεία? Αυτό με την προσευχή που επιβάλλεται στα σχολεία με προβληματίζει πιό πολύ παρά ένα σύμβολο που μπορείς να το αγνοήσεις. Πάντως ένα περιβάλλον απελευθερωμένο από σύμβολα είναι πιό γαλήνιο, πιο ουδέτερο. Στα σπίτια του ας βάλει ο καθένας όσες εικόνες θέλει σε δημόσια κτίρια δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό, ίσα ίσα προξενούν αντιδράσεις και δυσάρεστους συνειρμούς σε κάποιους.

Όταν λες ο καταραστής γίνεται φονιάς εννοείς εάν πραγματοποιηθεί η κατάρα που έστειλε? Δηλαδή αν πεθάνει αυτός που καταράστηκε ή από τη στιγμή που καταριέσαι κάποιον να πεθάνει, θα τιμωρηθείς ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα? Στο ρωτάω αυτό γιατί πολλοί καταριούνται αλλά δε σημαίνει πως οι κατάρες πιάνουν.

Πώς δηλαδή του επιστρέφει η κατάρα? Πες καταριέται κάποιον και μετά κάτι κακό του συμβαίνει? Βασικά για να πιάσει μια κατάρα πρέπει να έχεις έντονα συναισθήματα όπως θυμό, οργή κτλ? ή και μόνο που καταριέσαι φτάνει? Αν κάποιος αισθάνεται αδικημένος και καταραστεί κάποιον πάλι κακό κάνει στον εαυτό του? Πότε είναι μια κατάρα δίκαιη dimulator?

Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου erithroula. Αυτό που λες είναι αλήθεια αν και καμμιά φορά με αποπροσανατολίζουν κάποιες περίεργες συμπτώσεις. Αν και, πιστεύω πως πέρα από συμπτώσεις υπάρχουν πράγματα που δε γίνεται να αγνοήσουμε...

Ο Κοέλο προσωπικά μου αρέσει πολύ και τα βιβλία του τα διάβαζα ευχάριστα. Το στυλ του είναι αρκετά απλό για να γίνεται κατανοητός από μεγάλη μερίδα κόσμου, αφού αυτός είναι και ο σκοπός του να πουλήσει πολλά βιβλία. Δε χρειάζεται να εμβαθύνει πολύ γιατί αν έγραφε πολύ φιλοσοφημένα τα βιβλία του δε θα είχαν την ίδια αίγλη. Κάτι ανάλογο έκανε και ο Dan Brown στα βιβλία του. Το καλό είναι οτι όποιος αναγνώστης θέλει να εμβαθύνει μπορει να το ψάξει μόνος του από εκεί και πέρα...

Αυτό το έχω παρατηρήσει σε έργα με βρυκόλακες, όπου ο βρυκόλακας δεν μπαίνει ποτέ απρόσκλητος στο σπίτι. Πρέπει να τον προσκαλέσουν για να έρθει μέσα αλλιώς δεν μπορεί να κάνει κακό. Τι μας λέει αυτό δηλαδη? Το κακό ζητάει άδεια, πρόσκληση για να έρθει. Με άλλα λόγια το κακό δεν μπορεί να μας βλάψει χωρίς τη συγκατάθεσή μας, γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για την πορεία που διαλέγουμε στη ζωή. Αν είμαστε διεφθαρμένοι τότε βάζουμε τις βάσεις για να εγκατασταθεί το κακό στην ψυχή μας...