Dalia

Καλημέρα witchani. Το άτομο που σας στέλνει την αρνητική ενέργεια είναι μέλος της οικογένειας ή κάποιος/ κάποια αντίζηλος? έχω σκεφτεί μερικούς τρόπους που θα σε βοηθούσαν αν και δεν έχουν να κάνουν με μαγικές συνταγές. Αν θέλεις να καθαρίσεις το σπίτι από την αρνητική ενέργεια θα πρέπει αν είναι δυνατό να μην αφήνεις το άτομο αυτό να εισέρχεται στο χώρο σου ή αν πρέπει οπωσδήποτε να μπεί μέσα θα λες από μέσα σου μια προσευχή ή κάποια λόγια για να μην σας επηρεάσει το κακό που σας στέλνει. Αν παρατηρείς ότι το άτομο αυτό σας επηρεάζει αρνητικά και μαλώνετε προσπάθησε όσο μπορείς να αποφεύγεις συναντήσεις ή συζητήσεις που κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Αν πρόκειται για αντίζηλο γυναίκα πολέμησε την με τα γυναικεία όπλα, να περιποιείσαι τον εαυτό σου, να είσαι γλυκιά και τρυφερή και μην αρχίζεις τις γκρίνιες και τα παράπονα. Συμμάζεψε το σπίτι και κάνε έναν εξαγνισμό σε όλα τα δωμάτια, άνοιξε τα παράθυρα να ανανεώνεται ο αέρας, και πέταξε άχρηστα πράγματα που γεμίζουν σκόνη. Κάνε το χώρο σου πιό απλό και αν θέλεις μια αλλαγή άλλαξε το χρώμα στους τοίχους. Είναι σημαντικό να υπάρχει τάξη στο σπίτι, να είναι καθαρό και συμμαζεμένο. Για τις ασπίδες που λες μεγάλη σημασία έχει να πιστέψεις ότι η αρνητική ενέργεια του ατόμου δες σας αγγίζει, αυτό πρέπει να το νιώθεις και να το επαναλαμβάνεις μέσα σου όταν δέχεσαι την ενέργεια. Οραματίσου θετική ενέργεια να σε περιβάλλει, σκέψου μια όμορφη στιγμή με τον καλό σου και θυμήσου το συναίσθημα που βίωσες τότε, ξαναζήσε την χαρά, τη δύναμη, την αγάπη να σε γεμίζει... συγκράτησε αυτό το συναίσθημα και νιώσε το να σε ενδυναμώνει, να σε κάνει πιο σίγουρη για τον εαυτό σου, έτοιμη να αντιμετωπίσεις οτιδήποτε αρνητικό με μεγάλη ευκολία... κάθε φορά που νιώθεις ότι κάτι άσχημο συμβαίνει επανέφερε τη σκέψη σου σε αυτή την εικόνα και πες από μέσα σου είμαστε δυνατοί, αγαπημένοι και καμία αρνητική ενέργεια δε μπορεί να μας βλάψει.

Δεν ξέρω τι κακό σου έκαναν Grey για να νιώθεις έτσι και ίσως στη θέση σου να ήθελα εκδίκηση... αλλά το να ομολογείς κάτι τέτοιο και μάλιστα με αυτό τον τρόπο με στεναχωρεί πολύ . Δε θέλω να το παίξω ανώτερη, ίσα ίσα αντιλαμβάνομαι ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να νικήσω τα πάθη μου, και γνωρίζω πολύ καλά ότι όλοι μας κρύβουμε ένα "τέρας" μέσα μας, το δικό μου το έχω γνωρίσει αρκετά καλά. (με θυμάται πού και πού και με επισκέπτεται, και κάθε φορά που το αντικρύζω τρομάζω). Αλλά πες μου ειλικρινά, είναι αυτός ο σωστός τρόπος να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τους εχθρούς μας? να ευχόμαστε να πάθουν το ίδιο? οι άνθρωποι κάνουν λάθη και μαθαίνουν από αυτά, σε ποιόν αξίζει να πάθει κάτι τόσο φρικτό, να πεθάνει τόσο νέος από καρκίνο, επειδή μας έβλαψε? σε ποιόν αξίζει να πάθει ατύχημα και να μπει στο χειρουργείο? Αυτή είναι η λύση? να ευχόμαστε να πεθάνουν οι εχθροί μας? μη νομίζεις ότι δεν έχω έρθει σε αυτή τη θέση, να σκέφτομαι αρνητικά, να νιώθω οργή, θυμό, να θέλω εκδίκηση. Αλλά υπάρχει τελειωμός στους εχθρούς μας? ή για κάθε έναν που νικάμε θα πετάγονται δυό και τρείς να τον αντικαταστήσουν?.... δεν υπάρχει τελειωμός δυστυχώς, και η εκδίκηση δεν είναι ο σωστός τρόπος να νικήσουμε. Σε δύσκολες στιγμές προσπαθώ απεγνωσμένα να σκεφτώ τι οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν κακό, προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάνουν αυτά που κάνουν, δεν ξέρω πώς, αλλά πάντα κάτι βρίσκω για να δικαιολογήσω την μικροπρέπειά τους, το φθόνο, την κακία. Προσπαθώ να βρω ένα κομμάτι τους να αγαπήσω γιατί δε θέλω το μίσος να μου κατατρώει τα σωθικά, δεν το αντέχω! προσπαθώ να μετατρέψω το μίσος σε αγάπη και την αγάπη, αυτή τη στάλα αγάπης, σε φως, για να βλέπω στο σκοτάδι και να ελπίζω σε καλύτερες μέρες. Προσεύχομαι στο θεό, παρακαλάω να μου δώσει δύναμη να αντέξω την κακία, να μου δώσει θάρρος να ανταπεξέλθω, να αντιμετωπίσω την ειρωνεία με χαμόγελο, να καταπιώ τα άσχημα λόγια που ανεβαίνουν στο στόμα μου, και κλαίω, προσεύχομαι και κλαίω γιατί νιώθω την αδικία στο πετσί μου και νιώθω τόσο μα τόσο μικρή που δεν μπορώ να νικήσω αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που με κατακλύζουν. Μετά όμως όταν περνάει όλο αυτό νιώθω πιό δυνατή, πιό ήρεμη μέσα μου, νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου.

Το περιστατικό αυτό έγινε εκτός σχολείου Grey από κάτι παλιόπαιδα που είχαν αρχηγό έναν μεγαλύτερο και τρόμαζαν τα υπόλοιπα παιδάκια. (και μάλιστα έγινε κάτω από το σπίτι μου, η μάνα μου ήταν πολύ κοντά, αλλά το κακό συμβαίνει οπουδήποτε.) οι "bullies" υπάρχουν παντού και χτυπούν αυτούς που νομίζουν αδύναμους, αλλά μη στεναχωριέσαι όπως σου είπα δεν καθόμουν με σταυρωμένα χέρια. Ευχαριστώ πάντως για τη συμπαράσταση, το εκτιμώ, έτσι ήμουν και εγώ υπερασπιστής των αδύναμων και ανθρώπων σε ανάγκη... ( τώρα σκέφτομαι πριν επέμβω για διάφορους λόγους αλλά την αδικία δεν αντέχω να τη βλέπω) Για την ψυχική επίθεση που λες δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς. Η ψυχική επίθεση εξουθενώνει και τις δύο πλευρές. Από τη μεριά μου κράτησα καλή άμυνα και δεχόμουν τα "χτυπήματα" για κάποιες μέρες. Μπορεί να βαρέθηκαν, ή να ικανοποιήθηκαν από το κακό που έκαναν και να σταμάτησαν, ποιός ξέρει? τι πιστεύεις ότι ο εκφοβισμός τέτοιου ατόμου θα τον έπειθε να σταματήσει? εκείνη τη φορά μαζεύτηκαν πολλοί δεν ήταν ένας. christian74 για τα ξόρκια που ρωτάς δεν έχω ασχοληθεί πολύ αλλά ξέρω ότι πολλοί έχουν δει αποτελέσματα και έχω ακούσει ιστορίες που το επιβεβαιώνουν. Δεν βρίσκω κακό το να χρησιμοποιεί κάποιος ξόρκια για να βρει μια καλή δουλειά, ή για να πάνε καλύτερα τα πράγματα, ή για προστασία αλλά όπως είπες πρέπει να προσέχουμε τι επιθυμούμε και τι ευχόμαστε γιατί οι ευχές μας πολύ συχνά πραγματοποιούνται. Και όπως πραγματοποιούνται οι ευχές μας έτσι πραγματοποιούνται και οι φόβοι μας για να κρατιέται η ισορροπία.

christian74 δεν είσαι ο μόνος που αντέδρασες έτσι, πολλοί αμύνονται κάνωντας επίθεση, ειδικά όταν ασχολούνται με τη μαγεία από τόσο μικρή ηλικία και δεν έχουν "τη δύναμη και τη σοφία" όπως είπες να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο με άμεσο τρόπο. Πιστεύω ότι αν σου δίνονταν μια δεύτερη ευκαιρία τώρα και ξαναζούσες τη στιγμή ίσως είχες διαλέξει έναν διαφορετικό τρόπο για να λύσεις τις διαφωνίες σου με τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Ξέρω πόσο αρνητικά είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται από τέτοιες καταστάσεις και πόσο εύκολο είναι να δικαιολογηθούμε για την αντίδρασή μας. Από την άλλη ο καθένας πολεμάει με τα όπλα που διαθέτει. Προσωπικά όταν δεχόμουν σωματική και λεκτική βία προσπαθούσα να ανταποδώσω τα χτυπήματα, και υπήρχαν φορές που "έτρωγα" ξύλο αλλά έδινα και όλας. Θυμάμαι μια φορά που με περικύκλωσαν κάτι παιδιά και με χτυπούσαν, με έφτυναν, με έβριζαν και πάνω στο χαμό έρχεται ένα παιδί και λέει : Xτυπήστε και εμένα όχι μόνο αυτή, γιατί ο Χριστός έτσι έκανε τον χτυπούσαν και γύριζε και το άλλο μάγουλο να φάει ξύλο! είμαι με το μέρος της. Αυτό είναι από τα πράγματα που μου έχουν μείνει και τα θυμάμαι, γιατί ενώ δεχόμουν επίθεση σκεφτόμουν την πράξη του παιδιού αυτού. Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα τότε αν ήξερα κάποια πράγματα παραπάνω και ίσως η άγνοιά μου με προστάτευσε. Θα σου πω τι έκανα τώρα που έχω διαβάσει σχετικά. Πριν λίγους μήνες δέχτηκα ψυχική επίθεση από κάποια άτομα και ζήτησα τη συμβουλή κάποιου φίλου ο οποίος μου είπε να μην κάνω τίποτα για να ανταποδώσω την επίθεση, αλλά να αμυνθώ. Μου εξήγησε ότι η αρνητική ενέργεια που παράγεται από αυτά τα άτομα για να βλάψουν το θύμα τους βλάπτει αυτούς κυρίως, και όχι το θύμα. Ενώ ο πειρασμός για εκδίκηση είναι μεγάλος, το να παλέψεις ενάντια σε αυτή σου την παρόρμηση και ενάντια στο θιγμένο εγώ που θέλει να νικήσει, σε κάνει δυνατότερο και νικητή της μάχης. Τη στιγμή που μπορούμε να μετατρέψουμε την αρνητική ενέργεια που βγαίνει από μέσα μας σε θετική και το μίσος για τον εχθρό μας σε αγάπη για τον εαυτό μας τότε θα έχουμε ανέβει ακόμα ένα σκαλί προς τα πάνω.

Αυτά που λες μου θυμίζουν ένα βιβλίο του Έριχ φον Νταινικεν που είχα διαβάσει παλιά με τίτλο Αναμνήσεις από το μέλλον. Ήταν πολύ ενδιαφέρον είχε μια παρόμοια θεωρία με αυτή που περιγράφεις ότι όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί ήταν αποτέλσμα εξωγήινης παρέμβασης ή βοήθειας. Θυμάμαι είχε ανακαλύψει ζωγραφιές σε σπήλαια που έδειχναν κάποια όντα που έμοιαζαν με αστροναύτες, κάτι κρυστάλλινα κρανία, και τα σχήματα στην κοιλάδα Νάζκα. Αλλά τελικά τον διέψευσαν γιατί τα ευρήματά του είχαν λογική εξήγηση.

Αυτά που συζητάμε τώρα είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Πώς είμασταν προγραμματισμένοι να ζούμε αλλά κάποιοι εχθροί μας μείωσαν το προσδόκιμο ζωήςκλπ . Το γεγονός ότι δε θα καταρρεύσει το σώμα μας πιστεύεις ότι δε θα επηρεάσει τον τρόπο που λειτουργεί το μυαλό μας? μάλλον είσαι μικρός για να καταλάβεις τη διαφορά αλλά πίστεψέ με όσο περνούν τα χρόνια και το σώμα χάνει τη δύναμη του, την ευλυγισία, την ομορφιά του αλλάζει και ο άνθρωπος. Σκέφτεται διαφορετικά, μεταμορφώνεται. Αλήθεια πιστεύεις ότι μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά της άνοιξης από το χειμώνα αν δεν βιώσεις την αλλαγή στη θερμοκρασία, αν δε δεις τις αλλαγές στη φύση? Πώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος τον κόσμο γύρω του? μέσω των αισθήσεων δε γίνεται αυτό? Δεν θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη κανενός μπαμπούλα για να λειτουργήσει ο άνθρωπος. Το μόνο που κάνω είναι να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, τη φύση, τον άνθρωπο και να ερμηνεύω κάποια πράγματα. Δεν ψάχνω να βρω τρόπους να δικαιολογηθώ για το φόβο του θανάτου που έχω, ούτε θεωρώ ότι το να ζούσε ο άνθρωπος τριπλάσια χρόνια θα τον έκανε σοφότερο. Σίγουρα θα είχε περισσότερες εμπειρίες αλλά σημασία δεν έχει ο χρόνος και η ποσότητα των ημερών μας ή των εμπειριών μας αλλά η "ποιότητα" τους και το τι κάνουμε με αυτές. Πώς εκμεταλλευόμαστε τις εμπειρίες μας και τι αποκομίζουμε από αυτές. όσο για την αυτοκτονία, δεν αναφερόμουν σε αυτή αλλά στις συνήθειες που έχουν πολλοί και βλάπτουν σοβαρά την υγεία τους συντομεύοντας έτσι την επίγεια ζωή τους. Δε χρειάζεται να αυτοκτονήσει κάποιος υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνουμε σύντομη τη ζωή μας, κάπνισμα,κακή διατροφή, αλκοόλ, σεξ χωρίς προστασία, ηλιοθεραπεία ώρες ατελείωτεςκλπ. όλοι ξέρουμε τους κινδύνους κάποιοι όμως επιλέγουν να ζήσουν πιο ριψοκίνδυνα, πιο επιπόλαια. Το να ζει κάποιος ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής σίγουρα κάνει καλύτερη την ποιότητα ζωής του, και ίσως αν είναι τυχερός να ζήσει περισσότερα χρόνια. Για αυτό σου απαντώ ότι είναι πολλοί αυτοί που ζούνε έτσι και θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς αποφυγή.

Δηλαδή Γκρευ σου φαίνεται φυσιολογικό να αλωνίζουμε τη γη ή έστω άλλους πλανήτες κάποιες χιλιάδες χρόνια? εδώ άλλοι βαριούνται αυτή τη σύντομη ζωή και τη συντομεύουν ακόμη περισσότερο.Ο θάνατος για πολύ κόσμο είναι μια λύτρωση, μπορεί η ζωή να είναι ωραία αλλά και ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Είναι σαν να θες να ζεις μια συνεχόμενη άνοιξη, άντε και καλοκαίρι στις εποχές. Δεν σε γοητεύει καθόλου το φθινόπωρο, ο χειμώνας δεν έχει την δική του αίγλη? Δεν βρίσκεις καμμιά ομορφιά στο να βιώνει κάποιος το δικό του "φθινόπωρο" και το δικό του "χειμώνα"? με το πέρασμα των χρόνων δεν κερδίζουμε κάτι? με το να παρατηρούμε τις αλλαγές στον εαυτό μας και στο σώμα μας δεν αντιλαμβανόματε πολλά περισσότερα? Ωραία θα ήταν στην ηλικία μου να έχω κορμί 20αρας, αλλά μου αρέσει το σώμα μου και τώρα, ζώ μαζί του και το χαίρομαι. Είναι η τελειότητα τόσο αναγκαία για να είμαστε ευτυχισμένοι? ή πιστεύεις ότι αν μέναμε νέοι για πάντα θα μας ενδιέφερε πολύ να αναπτυχθούμε πνευματικά? γιατί κατα τη γνώμη μου το αντίθετο θα συνέβαινε. Θα μας ένοιαζε μόνο η εξωτερική ομορφιά, γιατί θα διατηρούσαμε τον εγωισμό και την υπεροψία που υπάρχει στα νιάτα. Ο θάνατος και η ημερομηνία λήξης είναι η κινητήριος δύναμη για τον άνθρωπο, αυτή που μας ωθεί μπροστά, αυτή η κρυφή δύναμη που μας κάνει να θέλουμε να αναπτυχθούμε, να μάθουμε, να ψάξουμε και να προλάβουμε να τα κάνουμε ολα αυτα γιατί γνωρίζουμε πόσο σύντομο είναι το πέρασμα. Ίσως όταν είμασταν "προγραμματισμένοι" να ζούμε εκατοντάδες χρόνια να πεθαίναμε από ανία που είπε και ο Artzuna, και το σχέδιο να απέτυχε παταγωδώς. Ίσως ο άνθρωπος να πεθαίνει νωρίτερα αλλά να ζει καλύτερα έτσι. Γιατί και στην Εδέμ πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος ο Αδάμ με την Εύα κάτι έλειπε από τον παράδεισο τους, πάντα κάτι μας λείπει, πάντα θέλουμε αυτό το κάτι παραπάνω, γιατί δεν έχουμε μάθει να ζούμε τη στιγμή και το παρόν, ζούμε πάντα στο μέλλον και στο παρελθόν. Ξεχνάμε να ζήσουμε τη στιγμή, ξεχνάμε να χαρούμε και να εκτιμήσουμε τη ζωή.

Αντιγόνη καλώς ήρθες!

Γιατί σου φαίνεται αφύσικος ο θάνατος? η ύλη είναι φυσιολογικό που φθείρεται, ό,τι υλικό υπάρχει έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής. (να γιατί ο χρυσός είναι τόσο πολύτιμος, ξέρω ότι είναι κάπως άσχετο αλλά το σκέφτηκα) Το αφύσικο είναι να θέλουμε να κρατήσουμε την ψυχή στο υλικό σώμα ενώ η διάρκεια ζωής της σε αυτό είναι περιορισμένη. Η μεγαλύτερη ασθένεια του ανθρώπου δεν είναι o θάνατος αλλά το ότι δεν έχει μάθει να χαίρεται και να εκτιμά το δώρο της ζωής. Θυμάμαι που είχαμε διαφωνήσει έντονα στο θέμα περί θανάτου, αλλά αν το δεις αλλιώς η γνώση του θανάτου, η γνώση ότι το πέρασμα είναι τόσο σύντομο θα έπρεπε να θεωρείται δώρο και όχι ασθένεια, όχι καταδίκη. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ. Καθόλου δεν μου αρέσουν τα γηρατειά, η αρρώστια, η "ασχήμια" που έρχεται με το πέρασμα των χρόνων, αλλά είναι κάτι αναπόφευκτο, οπότε θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την ιδέα του θανάτου και να την αποδεχόμαστε σιγά σιγά. Ποιά επιστημονική λυση λες Γκρευ? Είναι λύση να μην πεθαίνει ο άνθρωπος? είναι λύση να ζούμε χρόνια ατελείωτα εδώ στη γη? και πώς θα ζούμε, νέοι και υγιείς? όπως περιγράφει ο Α. Χάξλευ στον Θαυμαστό καινούριο κόσμο, η θα παρατείνουμε τα γηρατειά μας για να καθυστερήσουμε το θάνατο? (πολυ ανατριχιαστική ιδέα αυτή) Αν υπήρχε ένας τρόπος να παρατείνουμε τα "καλά", παραγωγικά χρόνια εδώ στη γη ή αν υπήρχε τρόπος να αντιμετωπίσουμε σοβαρές ασθένειες ώστε όλοι οι άνθρωποι να χαίρονται εξίσου τη ζωή ακούγεται όμορφο. Αν όμως θέλουμε πάση θυσία να αποφύγουμε κάτι το οποίο είναι προγραμματισμένο να μας συμβεί δε θα κερδίσουμε τίποτα, χάσιμο χρόνου θα είναι.

Γιατί σου φαίνεται "κακός προορισμός" η γη μας? προσωπικά μου φαίνεται ένας πολύ όμορφος τόπος να ζει κάποιος ειδικά τώρα που έρχεται το καλοκαίρι...ποιά διάσταση θεωρείς ότι θα ήταν ο καλός προορισμός? Πιστεύω ότι ο λόγος που ζούμε στη γη είναι για να κατανοήσουμε το υλικό πεδίο, να ανακαλύψουμε τις δυνατότητες αλλά και τους περιορισμούς μας. Είναι αν θες μια ευκαιρία να εκδηλωθεί η ζωή σε μια άλλη μορφή και να ανακαλύψει την άλλη της πλευρά. Είναι ένα πανηγύρι αισθήσεων που μόνο φορώντας τα υλικά μας σώματα μπορούμε να κατανοήσουμε, από την πρώτη μας ανάσα, όλα τα ενδιάμεσα στάδια της ζωής, μέχρι την τελευταία μας ανάσα και το πέρασμα στο πνευματικό πεδίο.

Μου αρέσει πολύ αυτό που γράφεις Aqua. Το έχω βιώσει αυτό που περιγράφεις παλιότερα με άτομα που ήταν "μαύρες τρύπες" και ενω στην αρχή παρακολουθείς σαν θεατής το έργο που παίζουν, σιγά σιγά σε τραβάει αυτή τους η διαφορετικότητα και γίνεσαι κομπάρσος, και έπειτα αν δεν έχεις τα φώτα της διάκρισης όπως λες σύντομα γίνεσαι πρωταγωνιστής στο έργο που πριν λίγο καιρό παρακολουθούσες. Το ότι παρασύρεται κάποιος χωρίς να πάρει είδηση μάλλον έχει να κάνει με το ότι υπερτιμά τις δυνάμεις του εαυτού και υποτιμά την έλξη που ασκεί πάνω του η "μαύρη τρύπα" και πριν το καταλάβει γίνεται έρμαιο των καταστάσεων. Ήθελα να σταθώ σε αυτό που είπε ο jimjim. Στο χώρο που κινούμαστε αν αρχίσει κάποιος να ακούει φωνές, να βλέπει διάφορα οράματα κλπ αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχει αρχίσει να ξεμπλοκάρει τις αισθήσεις του λόγω εσωτερικής ανάπτυξης, αλλά πάλι θέλει προσοχή γιατί αν αυτό το ξεμπλοκάρισμα γίνει απότομα μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει τους λιγότερο προετοιμασμένους στο ψυχιατρείο. Το θέμα είναι να μπορείς να διακρίνεις αν αυτό που νιώθεις μετά από μια άσκηση σε βοηθά ή αν έχει αρνητική επίδραση πάνω σου. Έχω δει μάλιστα να συμβουλεύουν σε περιπτώσεις που δουλεύεις με τον εαυτό σου να καταγράφεις και να παρατηρείς την επίδραση της άσκησης στην καθημερινότητά σου. Για τους υπόλοιπους που κινούνται εκτός του χώρου αν αρχίσουν να ακούνε φωνές και να έχουν παραισθήσεις είναι αρκετά ανησυχητικό. Πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι προκαλεί αυτά τα συμπτώματα. Πάντως από προσωπικές εμπειρίες με φίλους και γνωστούς που νοσηλεύτηκαν οι πιό πολλοί έκαναν τακτική χρήση ουσιών και κάποια στιγμή άρχισαν να ζουν στο δικό τους κόσμο, στη δική τους πραγματικότητα. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι αυτοί είναι επικίνδυνοι για εμάς τους "φυσιολογικούς", αλλά ότι μάλον η συνύπαρξη μας είναι αδύνατη κάτω από ορισμένες συνθήκες. Και πιστεύω για όλους μας είναι θέμα ορίων, αν ξεπεραστούν κάποια όρια είναι πολύ δύσκολο να γυρίσεις πίσω, είναι δύσκολο να παλέψεις ενάντια σε κάτι που δεν γνωρίζεις. Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να μπορέσουμε να μπούμε στην πραγματικότητα του άλλου και να τον ξυπνήσουμε ή να τον τραβήξουμε έξω από τη μαύρη τρύπα που τον χωνεύει στα σπλάχνα της, τον αφομοιώνει.... αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν ακόμα τέτοιες θεραπείες και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία όταν τα συμπτώματα γίνονται έντονα. Η ισορροπία μεταξύ λογικής και τρέλας είναι λεπτή αν δεν ξέρεις πότε να σταματήσεις, αν δεν έχεις μάθει να διακρίνεις και να διαβάζεις σωστά τον εαυτό σου. Αυτό που βοηθάει σε τέτοιες στιγμές είναι να νιώσεις ότι δεν είσαι τόσο διαφορετικός από τους άλλους, για να κρατηθείς στην πραγματικότητα που ζούσες, πρέπει να δεις ότι και οι άλλοι έχουν νιώσει παρόμοια συναισθήματα με τα δικά σου, δεν είσαι μόνος απλά είσαι ενα κομμάτι του συνόλου που βιώνει μια διαφορετική κατάσταση. (ελπίζω να μην σας μπέρδεψα). Όσο για την πραγματικότητα που ανέφερα παραπάνω δεν εννοώ ότι αυτή είναι η μόνη στην οποία πρέπει να κινούμαστε, κάθε άλλο. Πρέπει όμως να έχουμε εμείς τον έλεγχο της πραγματικότητας την οποία επιλέγουμε, να ελέγχουμε την είσοδο και την έξοδο από αυτή.

Χαχαχα! Ανελέητος ο Δον Χουάν! Αυτό που λες για τον παππού δίκιο έχεις , μόνο που ήξερα για εφημερίδες...όχι για βιβλία .

Τι κάνουν με τα βιβλία εκεί στο Μεξικό???

Τελικά ποιός από τους "έξω" μπορεί να δει το μέσα μας? Γεια σου Μάρκο και καλώς ήρθες. Ξέρω περίπου πώς ένιωσες γιατί είχα παρόμοιες εμπειρίες στο παρελθόν, βέβαια δεν είναι εύκολο να "μπούμε" στο μυαλό του άλλου και να ζήσουμε την εμπειρία του για να καταλάβουμε πώς νιώθει. "Έξω από το χορό που λένε..." Το μόνο που μπορώ να πω είναι να κάνεις αυτό που πιστεύεις εσύ ότι θα σε βοηθήσει. Αφού πιστεύεις ότι δέχτηκες επίθεση τότε καλό είναι να ενεργήσεις έτσι ώστε να πείσεις τον εαυτό σου ότι ο εχθρός αντιμετωπίστηκε ή κατατροπώθηκε. Αν σε βοηθάει μια προσευχή ή ένας εξαγνισμός κάνε το. Άνοιξε τα παράθυρά σου να ανανεωθεί ο αέρας στο δωμάτιο, αν μπαίνει ο ήλιος μέσα ακόμα καλύτερα, συμμάζεψε την ακαταστασία αν υπάρχει, και ξεσκόνισε ή παρακάλεσε κάποιον να καθαρίσει το δωμάτιο για σένα. Μετά μπορείς να κάνεις έναν εξαγνισμό ή ό,τι άλλο θεωρείς απαραίτητο.

Με την πάροδο των χρόνων ο άνθρωπος αλλάζει τρόπο σκέψης και τον τρόπο που αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις... πόσες φορές ήρθαμε αντιμέτωποι με τους γονείς μας στα εφηβικά χρόνια και πόσες φορές συμφωνήσαμε με τον τρόπο που μας φέρθηκαν όταν μεγαλώσαμε αρκετά ώστε να καταλάβουμε τι τους φόβιζε ή τους προβλημάτιζε? πόσες φορές δεν είπαμε ότι καλά έκαναν που μας φέρθηκαν με αυστηρότητα γιατί κάτι ήξεραν παραπάνω από εμάς? όταν βλέπεις τα πράγματα από την πλευρά του γονιού καταλαβαίνεις πώς ένιωθαν οι γονείς όταν σε μεγάλωναν και παρατηρώντας τα παιδιά ξαναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε μικρή ηλικία. Είναι μια δεύτερη ευκαιρία για τον καθένα να κατανοήσει και τις δυο πλευρές, να δει τα πράγματα σφαιρικά και να αποκτήσει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τη ζωή, για τα προβλήματα που έχουν τα παιδιά και οι γονείς σε αυτό το δύσκολο έργο. Δεν γεννιέσαι γονιός, γονιός γίνεσαι και μαθαίνεις προχωρώντας, δε δίνεις μόνο αλλά σου δίνονται πολλά από τα παιδιά γιατί μαζί με αυτά μαθαίνεις, κάνεις λάθη και συνεχίζεις, προσπαθείς να τα μεγαλώσεις και να μεγαλώσεις μαζί τους. Είναι υποχρέωση του γονιού να καθοδηγεί τα παιδιά του σωστά και παράλληλα να μην ξεχνά πώς είναι να είσαι παιδί. Να μην ξεχνά ότι αυτά τα πέρασε ο ίδιος πριν κάποια χρόνια, τις ανησυχίες, τα προβλήματα της εφηβείας , την μοναξιά που νιώθει ένα παιδι, το φόβο, την ανάγκη να φύγει και να ανεξαρτητοποιηθεί, την εσωτερική πάλη που νιώθει, τα αναπάντητα ερωτήματα, το θυμό, την πίκρα και την απογοήτευση για τους γονείς που δεν τον καταλαβαίνουν. Από την άλλη, τα παιδιά πρέπει να καταλάβουν ότι το να είναι κάποιος γονιός είναι πάρα πολύ δύσκολο και θα πρέπει να μάθουν να σέβονται τους γονείς και να μάθουν να τους ακούνε . Δε λέω να κάνουν ότι τους λένε οι γονείς, εξάλλου η οικογένεια δεν είναι στρατός και τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια είναι άνθρωποι που έχουν δική τους προσωπικότητα, αλλά να μάθουν να ακούνε το γονιό γιατί κάτι παραπάνω ξέρει που συμβουλεύει, ανησυχεί και γίνεται αυστηρός. Ας μην ξεχνάμε οτι το κίνητρο των γονιών είναι η αγάπη και το ενδιαφέρον τους για αυτά αν και πολλές φορές χειρίζονται δύσκολες καταστάσεις με λάθος τρόπο πετυχαίνοντας έτσι τα αντίθετα αποτελέσματα.

Άκουσα μια ιστορία για ένα αφορισμό και θα τη μοιραστώ μαζί σας. Το συμβάν έγινε σε ένα χωριό ορεινό πριν πολλά χρόνια και μια θεία μας το είπε γιατί ζούσε εκεί όταν έγινε. Ήταν μια νιόπαντρη γυναίκα στο χωριό και φορούσε τα χρυσαφικά από το γάμο της καθόλη τη διάρκεια της μέρας γιατί έτσι το είχαν έθιμο τότε να μη βγαίνουν από πάνω τους τα χρυσαφικά για 40 μέρες. Δεν είμαι σίγουρη για το λόγο που γίνονταν αυτό ίσως για να στεριώσει ο γάμος ή για καλή τύχη. Κάποια στιγμή πήγε στη βρύση του χωριού να πλύνει κάτι, έβγαλε το βραχιόλι της και το ακούμπησε επάνω αλλά ξέχασε να το ξαναφορέσει και έφυγε. Όταν πήγε στο σπίτι της και κατάλαβε οτι δεν το φορούσε έτρεξε στη βρύση να το βρει, πουθενά το βραχιόλι. Τότε απευθύνθηκε στον παπά του χωριού για να κάνει έκκληση στον κόσμο κατα τη λειτουργία, ώστε όποιος είχε πάρει το βραχιόλι να το επιστρέψει στην κάτοχό του το συντομότερο δυνατό. Κανένας όμως δεν επέστρεψε το βραχιόλι και ο παπάς αποφάσισε να διαβάσει το αφοριστήριο. Διάβασε λοιπόν το αφοριστήριο, κάτι που γίνονταν παλιότερα σε χωριά από ό,τι με πληροφόρησαν, και περίμεναν να δουν τα αποτελέσματα. Περίμεναν κάποιος να αρρωστήσει βαριά, να τυφλωθεί, να μείνει παράλυτος ή ακόμα να πεθάνει! Τελικά κανένας δεν αρρώστησε στο χωριό οπότε και το συμβάν σιγά σιγά ξεχάστηκε. Κάποια στιγμή χρειάστηκε επισκευή η στέγη της εκκλησίας και ανέβηκαν να την επισκευάσουν όταν είδαν στη φωλιά του πελαργού κάτι να γυαλίζει και τον πελαργό που είχε πεθάνει! Αυτός ήταν ο κλέφτης της ιστορίας, ο πελαργός, και από ότι λέει η θεία μου η κατάρα τον σκότωσε...

Άνοιξες το θέμα για να ζητήσεις γνώμες....πιστεύω οι απορίες σου έχουν απαντηθεί. Όσο για αυτο που είπες να σε διορθώσω αν κάνεις λάθος, ναι κάνεις λάθος. Δεν κατάλαβες καλά, διότι αναφερόμουν σε άτομα που γνωρίζουν τις συνέπειες και τους κινδύνους και όχι σε αυτούς που απλά λένε την άποψή τους. Όλοι έχουμε δικαίωμα να λέμε τη γνώμη μας αλλά υπάρχουν εκείνοι που γνωρίζουν, εκείνοι που δεν γνωρίζουν αλλά με τη λογική τους αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, και εκείνοι που νομίζουν ότι γνωρίζουν τους κινδύνους.... Οι τελευταίοι είναι και οι πιό επικίνδυνοι γιατί μέσα στην άγνοιά τους λένε πράγματα που δεν στέκουν.... όπως αυτά που υποστήριξες παραπάνω για τα παιδιά και τις επικλήσεις. Από πού και ως πού γνωρίζεις πώς αισθάνεται ένα παιδί μετά την επίκληση? και πες ότι είχες προσωπική εμπειρία και δεν σε έβλαψε κάτι εσένα. Πού στο καλό ξέρεις τι επιπτώσεις θα έχει μια επίκληση στον ψυχισμό των παιδιών (που σε διαβάζουν αυτή τη στιγμή) που μου συγκρίνεις την επίκληση δαιμόνων με ένα εφιάλτη? Ουδεμία σχέση έχει το ένα με το άλλο. (Αν θυμάμαι καλά ο Dartsan είχε μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία από επίκληση την οποία περιγράφει σε κάποιο παλιότερο θέμα). έχεις δει ποτέ δαιμονισμένο? έχεις κάποια ιδέα τι μπορεί να σου κάνει έστω η υποψία οτι ένας δαίμονας βρίσκεται μέσα σου? ή φαντάζεσαι πώς είναι? γιατί άλλο να φαντάζεσαι κάποια πράγματα και άλλο να τα βιώνεις πραγματικά. Λες επίσης οτι τα παιδιά σε μικρή ηλικία έχουν το χαρακτηριστικό να γιατρεύονται πιό εύκολα. Μήπως θέλεις να συμφωνήσω και με αυτό ή θα ανατρέψεις όλους τους επιστήμονες της εποχής που υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο? Γιατί είναι τεκμηριωμένο ότι τα παιδικά ψυχικά τραύματα επηρεάζουν δραματικά το άτομο, καθορίζοντας πολύ συχνά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται δύσκολες κατατάσεις στην ενήλικη ζωή του και διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά του. Η απώθηση τραυματικών εμπειριών είναι ένας αμυντικός μηχανισμός για να προφυλάσσεται το άτομο από επώδυνες εμπειρίες και καταστάσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Αυτό δεν σημαίνει οτι οι τραυματικές εμπειρίες εξαφανίζονται με την πάροδο των χρόνων, ούτε οτι γιατρεύτηκε το άτομο απωθώντας τες. Αυτά τα λέω γιατί βλέπω οτι γενικεύεις επικίνδυνα χωρίς να λαμβάνεις υπόψη ότι σε διαβάζουν πολλοί που ίσως πειραματιστούν με επικλήσεις μια που κατα τα λεγόμενά σου: οι παρενέργειες μιας επίκλησης δε θα κάνουν στο παιδί μεγαλύτερη ζημιά από ότι ένας εφιάλτης, όταν στο ίδιο θέμα είπες ότι έχεις βιώσει αρνητικές συνέπειες που κράτησαν μήνες.

Μούσα μου τι εννοείς σε αυτό το χώρο συζητάμε άτομα που γνωρίζουμε? Τί ακριβώς γνωρίζουμε? θέλεις να σου απαντήσω? τίποτα δεν γνωρίζουμε, περπατάμε στα τυφλά αγνοώντας τους κινδύνους...ποιός εδώ μέσα παρά ελάχιστοι άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα γνωρίζουν πραγματικά? έχεις συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρό είναι το θέμα που θίγεται? Άτομα που δεν γνωρίζουν ούτε έχουν εμπειρία δεν επιτρέπεται να μιλούν γιατί η άγνοιά τους τους κάνει ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟΥΣ! Όσο για τα άτομα που γνωρίζουν τους κινδύνους από την αρχή είπαν τις απόψεις τους, εξέφρασαν τις ανησυχίες τους και τις σκέψεις τους πάνω στο θέμα και από ό,τι κατάλαβα η ομόφωνη γνώμη όλων που θα έπρεπε να είναι και σεβαστή είναι: ΟΙ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ Ή ΝΑ ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ Η ΤΕΧΝΗ

H Pyramid υποστήριξε τα παραπάνω γιατί έχει κάποια χρόνια που ασχολείται με την τέχνη και προφανώς είναι και μάνα. Οπότε το θέμα αυτό την έχει απασχολήσει πολύ καιρό πριν... Τα σχόλια που έγιναν, η ειρωνεία, οι υποδείξεις και τα συμπεράσματα δεν είναι απαραίτητα και ούτε βοηθούν κάποιον που διαβάζει το θέμα. Όσο για το πόσο απόλυτοι είναι κάποιοι εδώ μέσα αυτό φαίνεται από τον τρόπο που γράφουν και απαντούν στα θέματα.

Ένα παιδί μπορεί να είναι έξυπνο και να μπορεί να "βάλει τα γυαλιά" σε μεγαλύτερούς του σε μια συζήτηση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχει την ωριμότητα, την ανάλογη εμπειρία και την ψυχραιμία να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις που προκύπτουν στην καθημερινότητά του. Μπορεί να το πεις "ώριμο για την ηλικία του" αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμο να ασχοληθεί σοβαρά με την τέχνη. Ειδικά τώρα με τα έργα που βλέπουν τα παιδιά έχουν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη του τι είναι η μαγεία. Ας μην γελιόμαστε, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για να αποκτήσουμε υπερφυσικές δυνάμεις ή τα "χαρακτηριστικά του Φοίνικα" έτσι στα ξαφνικά μετά από σύντομη περίοδο ενασχόλησης. Κανένας δεν εξελίσσεται χωρίς πολύ κόπο και χρόνο, και δε μιλάμε για ένα δυό χρόνια αλλά για μια ολόκληρη ζωή ενασχόλησης. Η σοφία και η γνώση που έρχονται με την πάροδο των χρόνων και τις εμπειρίες είναι πολύτιμα συστατικά για την εξέλιξη του ανθρώπου. Θα συμφωνήσω με τον Dartsan, ένα παιδί με τη σωστή καθοδήγηση μπορεί να ασχοληθεί από πολύ μικρή ηλικία με την τέχνη. Οι γονείς μπορούν να του μάθουν απλά αλλά σημαντικά πράγματα ώστε να αποκτήσει σωστές βάσεις και σιγά σιγά να περάσει σε πιό σύνθετες έννοιες. Κάποιος που ασχολείται από μόνος του θα "πέσει σε βαθιά νερά" πολύ σύντομα και εκεί που ασχολείται με τις θεραπευτικές ιδιότητες των κρυστάλλων, θα αρχίσει να διαβάζει βιβλία που θα τον επηρεάσουν αρνητικά. Θα θέλει να αποδείξει στον εαυτό του πόσο ιδιαίτερος, ξεχωριστός και ατρόμητος είναι και θα επικαλεστεί ένα δαίμονα ή θα θελήσει να επέμβει στην ελεύθερη βούληση των γονιών του που του λένε συνέχεια τι να κάνει.... Μετά, μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι έφτασε σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο, ότι είναι άτρωτος και να ξεχνάει ότι στο μονοπάτι που βαδίζει πρέπει να είναι ταπεινός. Η έπαρση, η έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους, η αίσθηση ανωτερότητας που έχουν πολλά παιδιά είναι εμπόδια στην πνευματική τους εξέλιξη και ας πιστεύουν το αντίθετο. Η ζωή δεν είναι διαλογισμός, οραματισμός και πάλη με θηρία που δημιουργεί ο νους, η ζωή είναι πάλη με τα θηρία που αντιμετωπίζουμε όταν βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας...αυτό πρέπει να το έχουμε καλά στο μυαλό μας. Τέχνη είναι να έχεις τη δύναμη και να τη χρησιμοποιείς σωστά, να την ελέγχεις όχι να σε ελέγχει εκείνη. Όσο για το αν όλοι μπορούν να ασχοληθούν με την Τέχνη όπως πολύ σωστά είπε ο Azif δεν μπορούμε να το κρίνουμε αυτό εμείς. Ούτε ο καθένας που ασχολείται με την τέχνη πρέπει να έχει γνώσεις ψυχολογίας, φιλοσοφίας, αριθμολογίας,αστρολογίας, μαθηματικών ή φυσικής.... Η μαγεία δεν είναι προνόμιο των λίγων και εκλεκτών. ( Αλήθεια υπάρχουν αυτοί οι εκλεκτοί ή τα άτομα με "κλιση"?) Η μαγεία δεν βρίσκεται μέσα σε βιβλία με περίπλοκους αριθμούς και έννοιες, ούτε χρειάζεται να έχεις πτυχία και να είσαι "ιδιαίτερος" για να κατακτήσεις τη γνώση... η μαγεία βρίσκεται παντού και μπορεί να την αναζητήσουμε με πολλούς τρόπους και βαδίζοντας σε διαφορετικά μονοπάτια που όμως οδηγούν στον ίδιο προορισμό...

Από ό,τι κατάλαβα ο outis λέει το εξής :μια κατάρα αν γίνει άμεσα από αντίδραση σε ένα τραυματικό γεγονός είναι δικαιολογημένη γιατί ο καταραστής δεν έχει έλεγχο των συναισθημάτων του... ενώ αν η κατάρα γίνει μετά από σκέψη και έχοντας τον έλεγχο των συναισθημάτων γίνεται άδικη γιατί ο καταραστής έχει επίγνωση των επιπτώσεών της άρα ενώ καταριέται στέλνοντας αρνητική ενέργεια στο θύμα, ένα κομμάτι της ενέργειας αυτής είναι βλαπτική και για τον ίδιο.

Πολύ εύκολα μιλάς για τους αριθμούς φίλε μου... να σου πω την αλήθεια φοβόμουν όταν άκουγα στην τηλεόραση να μιλάνε για το "θανατηφόρο εμβόλιο". Μας έσκιαξαν οι τηλεπαρουσιαστές, όλοι όσοι έβγαζαν θεωρίες συνωμοσίας για τις φαρμακευτικές εταιρείες, για αυτούς που θα οικονομήσουν, για την πλαστή πανδημία. Κάποιοι γιατροί φοβόντουσαν τις παρενέργειες του εμβολίου και οι Μάκηδες της χώρας έβγαζαν γριές τρεμάμενες στις κάμερες... Πιό πολύ φοβόμασταν το εμβόλιο παρά τη γρίπη. Μετά άρχισαν τα κρούσματα να αυξάνονται. Και μετά έρχεται η συνειδητοποίηση ότι μπορεί να μην έχεις κάτι και να φύγεις από μια γρίπη ή να έχεις άσθμα ή διαβήτη ή κάποιο πρόβλημα υγείας και να πεθάνεις από επιπλοκές της γρίπης. Νομίζεις δεν σκέφτηκα όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω? Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έλεγα βρε μπας και το εμβόλιο με αποτελειώσει? έχει γούστο... Πήγα στο νοσοκομείο και σκεφτόμουν μην κολλήσω εκεί τον ιο. Περίμεναν οι παππούδες στην ουρά, περίμενα και εγώ με το κράνος στο χέρι και το μπουφάν, αλλόκοτο και αταίριαστο θέαμα, μα την αλήθεια... και εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε τόσο χαζό το ότι φοβόμουν που γελούσα με τον εαυτό μου. Μπήκα μέσα στο δωματιάκι και μετά από μια σύντομη διαδικασία έδωσα το μπρατσάκι μου για το φοβερό "τζιν". Δίπλα μου ήταν μια ηλικιωμένη κυρία που έκλαιγε από το φόβο της. Έλα καλέ, τι φοβάσαι της είπα δε θα καταλάβεις τίποτα θα δεις... έκλεινε τα μάτια σαν μικρό παιδί τη θυμάμαι αυτή τη γιαγιά... Αν ο γιατρός μου με συμβούλευε να μην το κάνω δε θα εμβολιαζόμουν, αλλά με συμβούλεψε να εμβολιαστώ το συντομότερο δυνατό. Από τους γιατρούς που γνωρίζω οι περισσότεροι έσπευσαν να κάνουν το εμβόλιο και το ίδιο έκαναν και οι οικογένειές τους. Αυτό με έκανε να πάρω πιό εύκολα την απόφαση και διέλυσε τις αμφιβολίες που είχα.

Πώς γίνονται οι εξευμενισμοί των ψυχών και τι διάρκεια έχουν? Πότε ξέρουμε ότι ο σκοπός μας επιτεύχθηκε και η ψυχή εξευμενίστηκε?

Τραγικό είναι να υπάρχει εμβόλιο που μπορεί να σώσει ανθρώπους και αυτοί να μην το κάνουν γιατί κάποιοι τους τρόμαξαν άδικα. Αν δεν κάνω λάθος το θέμα αυτό ανοίχτηκε για τη συγκεκριμένη γρίπη και όχι για το πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν από άλλες ασθένειες, από ναρκωτικά, αλκοόλ και τροχαία... Η πρόληψη είναι προτιμότερη από τη θεραπεία. Αυτό είναι και το εμβόλιο πρόληψη... Ειδικά σε μια χώρα που οι παροχές υγείας έχουν τα χάλια τους. Πρέπει ΟΛΟΙ να συμφωνούμε με αυτούς που είναι κατά του εμβολίου? Δεν μπορούμε να έχουμε διαφορετική άποψη? ή μήπως κάποιος έχει να προτείνει έναν καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της γρίπης? Αν υπάρχει να μου τον πείτε και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου να βοηθήσω. Προς το παρόν το εμβόλιο είναι η μόνη λύση, γιατί να υπάρχει τέτοια διαφωνία μεταξύ μας δεν καταλαβαίνω?