enigma Posted January 15, 2007 Report Share Posted January 15, 2007 Ηξερα ενα παιδι που απο μικρος, οταν μπορουσε πλεον να μασησει τσιχλα, αν ακουγε καποιον να ζηταει μια, εβγαζε απο το στομα του την δικη του τσιχλα και του την εδινε. Δεν ξερω πως ακουγεται αυτο αλλα για εμενα αυτο ειναι ευσπλαχνια. Ακομη και για κατι ασημαντο να θυσιαζεσαι και να νιωθεις ευχαριστηση μεσα απο αυτο. Αυτο που φαινομενικα ειναι αγγαρεια για τους αλλους για σενα να ειναι σκοπος. Βεβαια η κοινωνια, και ειδικα στον τοπο και χρονο μας, ευσπλαχνο θεωρουσε και θεωρει αυτο που λεν "θυμα". Και γι αυτο, το παιδι που σας ελεγα, ως σημερα, εχει πεσει αρκετες φορες θυμα εκμεταλλευσης και συνεχιζει να πεφτει λογω αγνοτητας και αγαπης. Εν κατακλειδι, πιστευω πως η ευσπλαχνια ειναι η ανωτατη εκφραση της αγαπης. Και οπως και η αγαπη, εχει χασει το πραγματικο της νοημα. Αν θελετε να ειστε φιλεσπλαχνοι να προσεχετε μην ταπεινωθειτε μονο... ΧΧΧ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Φλογερή Posted January 15, 2007 Report Share Posted January 15, 2007 Πολύ όμορφες απαντήσεις! το δικό μου ποστ μάλλον ειναι περιττο αλλά ας το κάνω... Ευσπλαχνία... Αν αγαπάς τον κόσμο επειδη ειναι άνθρωποι σαν εσενα τότε σιγουρα θα θελεις να του βοηθάς πάντα, ακομα και αν εισαι σε άσχημη κατάσταση. Δεν πιστεύω, όμως, ότι πρέπει κάποιος να φτάσει στο σημείο να υποβιβάζει την ύπαρξή του προς όφελος των άλλων..Υποβιβάζοντας τον εαυτό σου αλλά βοηθώντας όσους σε χρειαζονται τότε αυτός ο υποβιβασμός (ακόμα και όταν το εγώ ειναι ανύπακτρο) σε κανει να νιώθεις καλά, όμορφα. Δεν είναι θετικό αυτό για το ίδιο το άτομο, διότι έχει αγγίξει πλέον το ένα άκρο (και κατά τη γνώμη μου, οι άκρες δεν είναι το τέλειο). Διότι υποβιβάζει τον εαυτό του. Εχει ξεφύγει, βέβαια, απ'το "εγωκεντρικό", όμως έχει φτάσει στο "ανύπαρκτο εγώ". Σε έναν κυκλο υπάρχουν άκρες; Ένας κύκλος, μια σφαιρα, που μεσα της συνυπάρχει η ευσπλαχνια κ η αδιαφορια, δεν υπάρχουν άκρες ίσως βρισκονται εκει μεσα με πλήρη ισορροπια ίσως και οχι, ειναι ρευστα κ αλλες φορες το ενα κερδιζει εδαφος και αλλες το άλλο. Αλλά τι σημασία εχει, ίσως ακομα και η σφαίρα να μην υπάρχει.... Να εισαι ευσπλαχνικός με όλα τα όντα, να δινεις την ζωή σου για να είναι καλά αυτά και τότε θα εισαι καλα κ εσύ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
evi Posted January 15, 2007 Report Share Posted January 15, 2007 Νομίζω πως ευσπλαχνία (συμπάθια, συμπόνια) μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δεν υπάρχει πια το "εγώ". Όσο το εγώ υπάρχει, έστω και σαν: "εγώ νιώθω ευχαρίστηση όταν βοηθώ", τότε αυτό δεν είναι αληθινή συμπόνια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morgainne Posted January 16, 2007 Report Share Posted January 16, 2007 Συμφωνώ με την evi ως προς ένα σημείο όμως, το θέμα αν το κοιτάξετε καλά είναι λίγο ... "παγίδα"... Όταν κάπου μέσα στα ποστ διάβασα φράσεις του στυλ "να νιώθεις ευχαρίστηση μέσα από αυτό", δεν κρύβω ότι αμέσως, με την ανάγνωσή τους χτύπησε... καμπανάκι ότι κάτι δεν μου ακούγεται καλά... "Είναι δυνατόν να νιώθεις ευσπλαχνία όταν αυτό αυτόματα σε κάνει να νιώθεις ευχαρίστηση σαν άτομο επειδή το ένιωσες;", σκέφτηκα... Μετά όμως έλαβα υπόψη και την κυριολεκτική σημασία της λέξης και είδα πως έρχεται λίγο σε αντίθεση με την έννοια που λίγο πολύ, όλοι προσδίδουμε σ'αυτήν... Πρέπει πρώτα να κοιτάξεις να είναι καλά το Εγώ σου (όχι το Εγώ με την αρνητική έννοια όμως)... Μόνο έτσι θα μπορέσεις να το βάλεις στην άκρη και μόνο έτσι θα υπάρξει καθαρή ευσπλαχνία για οτιδήποτε άλλο από μεριά σου... ....Το ΕΓΩ σταματάει αυτόματα να σε απασχολεί όταν είναι ... "υγιές"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted January 16, 2007 Report Share Posted January 16, 2007 Νομίζω πως ευσπλαχνία (συμπάθια, συμπόνια) μπορεί να υπάρξει μόνο όταν δεν υπάρχει πια το "εγώ".Όσο το εγώ υπάρχει, έστω και σαν: "εγώ νιώθω ευχαρίστηση όταν βοηθώ", τότε αυτό δεν είναι αληθινή συμπόνια. Όταν κάπου μέσα στα ποστ διάβασα φράσεις του στυλ "να νιώθεις ευχαρίστηση μέσα από αυτό", δεν κρύβω ότι αμέσως, με την ανάγνωσή τους χτύπησε... καμπανάκι ότι κάτι δεν μου ακούγεται καλά..."Είναι δυνατόν να νιώθεις ευσπλαχνία όταν αυτό αυτόματα σε κάνει να νιώθεις ευχαρίστηση σαν άτομο επειδή το ένιωσες;", σκέφτηκα... Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω που βρίσκεται η αντίφαση.... Οταν νιώθω πχ ευσπλαχνία σαφώς και δεν νιώθω χαρά...αφού νιώθω να συμμερίζομαι τον πόνο του άλλου αυτό μόνο χαρά δεν μπορεί να μου δώσει.. Τον πόνο όμως που μοιράστηκα θα τον "ανταλλάξω" με την ικανοποίηση που θα νιώσω όταν βοηθήσω έμπρακτα ... η προσωπική ικανοποίηση θα προέλθει από την συμβολή μου στην προσωπική ανακούφιση του συνανθρώπου μου ..από το γεγονός ότι δεν έμεινα αμέτοχη/ος..... Η "ικανοποίηση" εμπεριέχει την έννοια του "καλού"...μας δίνει την βεβαιότητα ότι σωστά πράξαμε.. Και φυσικά είναι μεγάλη "ευτυχία" να μπορεί κάποιος να νιώσει μιά μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων...και αυτό δείχνει πως ήδη το Εγώ βρίσκεται στα "σωστά" επίπεδα... Πιστεύετε ότι και αυτή η "ικανοποίηση" είναι ...μεμπτή? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morgainne Posted January 16, 2007 Report Share Posted January 16, 2007 Martina, Νομίζω πως ο Artzuna όταν έθεσε το θέμα προς συζήτηση, είχε περισσότερο στο μυαλό του κάτι τέτοιο, όσον αφορά την καθαρή ευσπλαχνία: ...η θυσία είναι ευλογία όταν γίνεται πιο πολύ ασυνείδητη και όχι ενσυνείδητα όμως (άποψή μου)... Η μόνη διαφορά είναι πως εγώ προσπαθώ να φανταστώ την ευσπλαχνία στην απόλυτη μορφή της, ενώ εσύ αναφέρεσαι στην ευσπλαχνία μέσα στα λογικά "θνητά" πλαίσια... Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να εξηγήσω τί εννοώ.. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν πως οντότητες, όπως ο Χριστός π.χ., θα ένιωθαν προσωπική "ικανοποίηση" όταν ένιωθαν ευσπλαχνία για τους αρρώστους και γι'αυτό τους θεράπευαν... ΥΓ. Βέβαια, θα μου πείς, δεν περιβαλλόμαστε από "Χριστούς"... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Κασσάνδρα Posted January 16, 2007 Report Share Posted January 16, 2007 Το σωστο ερωτημα θα ηταν το εξης κατα την γνωμη μου:γιατι δεν υπαρχει ευσπλαχνια?Γιατι ο κοσμος αδιαφορει κατα το μεγαλυτερο μερος του?Γιατι δεν μπορουμε να αγαπαμε ακομα και εκεινον που εκανε ενα λαθος?Μας ειναι γενικα πολυ δυσκολο να δουμε τις αναγκες των αλλων γιατι πολυ απλα ολοι σκεφτομαστε:"μα καλα,εγω νομιζεις οτι θα σωσω τον κοσμο?"Αν ομως ο καθενας εκανε απο μια προσπαθεια,ο κοσμος σαφως θα ηταν πολυ καλυτερος και σημερα θα αναρωτιομασταν οχι τι ειναι η ευσπλαχνια,αλλα γιατι εχει εξαλειφτει το κακο και η αδιαφορια!Αφου δεν μπορουμε να μετατρεψουμε την γη μας σε παραδεισο,τουλαχιστον ας μην την μετατρεπουμε σε κολαση.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
martina Posted January 16, 2007 Report Share Posted January 16, 2007 (edited) Martina, Νομίζω πως ο Artzuna όταν έθεσε το θέμα προς συζήτηση, είχε περισσότερο στο μυαλό του κάτι τέτοιο, όσον αφορά την καθαρή ευσπλαχνία: Η μόνη διαφορά είναι πως εγώ προσπαθώ να φανταστώ την ευσπλαχνία στην απόλυτη μορφή της, ενώ εσύ αναφέρεσαι στην ευσπλαχνία μέσα στα λογικά "θνητά" πλαίσια... Και θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να εξηγήσω τί εννοώ.. Δεν μπορώ να σκεφτώ καν πως οντότητες, όπως ο Χριστός π.χ., θα ένιωθαν προσωπική "ικανοποίηση" όταν ένιωθαν ευσπλαχνία για τους αρρώστους και γι'αυτό τους θεράπευαν... ΥΓ. Βέβαια, θα μου πείς, δεν περιβαλλόμαστε από "Χριστούς"... Δεν είπα ποτέ ότι νιώθεις ταυτόχρονα ευσπλαχνία και «ικανοποίηση»…θα ήταν οξύμωρο.. Επίσης δεν γνωρίζω κατά πόσο "θεϊκό" είναι να μην έχουμε ...συνείδηση... (αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα σχήμα λόγου ..) Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που συνήθως χαρακτηρίζουμε ως "αγαθούς" θέλοντας να τονίσουμε ότι η καλοσύνη τους δεν εκπορεύεται από μία προσωπική τους επιλογή αλλά από την ίδια τους τη .."φύση" .. αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάστηκε να μπουν στο δίλημμα της επιλογής.. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν το καλό ενώ κάλλιστα μπορούν να κάνουν το κακό.. Ποιόν από τους δύο "θαυμάζουμε"? Αυτόν που προσπαθεί να κόψει μία κακιά συνήθεια ή αυτόν που δεν την είχε ποτέ? Ως εκ τούτου έχοντας υπ’ όψη το "θνητό", θεωρώ ως "απόλυτο κάτι" μόνο ό,τι εκπορεύεται από τον εαυτό του και επιστρέφει σε αυτό. Με λίγα λόγια... κάνω ό,τι κάνω και δεν περιμένω «ανταλλάγματα» ..έχω δηλ. φτάσει στο επίπεδο όπου θεωρώ ή είναι τόσο φυσικό αυτό που πράττω ώστε δεν περιμένω εξωτερικά ή εσωτερικά "μπράβο" … αν πεις σε έναν ταλαντούχο ζωγράφο ότι ζωγραφίζει ωραία θα χαμογελάσει και αν τον ρωτήσεις γιατί ζωγραφίζει θα σου πει πως δεν μπορεί να κάνει ..διαφορετικά.. Να προσθέσω ακόμα ότι οι φύσει ενάρετοι άνθρωποι είναι εξίσου σημαντικοί με τούς θέσει ενάρετους... Edited January 16, 2007 by martina Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.