Περί της κλίμακας του Παντός.

[dimulator]

Το Παν σκέφτηκα ότι μπορεί να συλληφθεί από τον ανθρώπινο νου στις εξής κατηγορίες με λογική φιλοσοφική διάθεση αλλά και με περιγραφή ψυχικών εμπειριών.

Το σκεπτικό είναι να περνάμε από το ένα σύνολο στο επόμενο υπερσύνολο έννοιας.

Η παρακάτω ανάλυση έχει επιρροές από Πλατωνικούς, Νέοπλατωνικούς, Πυθαγόρειους, και Στωικούς.

 

Ας εξετάσουμε μια ύπαρξη, δηλαδή ένα Ον.

 

Ένα Ον λοιπόν έχει ένα Σώμα που αποτελείται από ύλη.

Όλη η ύλη μεταβάλλεται. Συντίθεται και αποσυντίθεται συνεχώς. Με άλλα λόγια το Σώμα είναι κλεισμένο μέσα στα δεσμά του Χρόνου, αφού αν υπάρξει κάτι εκτός Χρόνου δεν θα μεταβάλλεται η κατάσταση του. Έτσι μια πρώτη σκέψη είναι ότι το Σώμα είναι εντός Χρόνου.

 

Υλαίο Σώμα μέσα στον Χρόνο

 

Σχηματικά έχουμε:

Σώμα ~> Χρόνος

 

Όσα Όντα σκέφτονται λέμε ότι έχουν ψυχή, αφού η ψυχή είναι τα τρία βασικά μέρη της σκέψης.

Η ψυχή είναι η τριάδα της σκέψης ως Λογικό, Επιθυμητικό και Θυμοειδές.

Η ψυχής όμως είναι αυτή που προσδίδει ένα βασικό χαρακτηριστικό μεταξύ των όντων, την ζωή.

Έτσι η ψυχή ως χορηγός ζωής δεν επιδέχεται τον θάνατο. Η ψυχή πάντα θα χορηγεί ζωή, άρα η ψυχή είναι αθάνατη. Ό,τι όμως δεν φθείρεται προηγουμένως είπαμε ότι είναι εκτός Χρόνου άρα η ψυχή είναι εκτός Χρόνου και Αιώνια. Άρα η έννοια Αιώνας περικλείει εντός του την έννοια ψυχή.

 

Ψυχή μέσα στον Αιώνα

 

Σχηματικά έχουμε:

Σώμα ~> Χρόνος ~> Ψυχή ~> Αιώνας

 

Η ψυχή βέβαια μπορεί να είναι Αιώνια και άφθαρτη αλλά βρίσκεται σε συνεχή κίνηση. Η συγκέντρωση της κίνησης αυτής άλλοτε επικεντρώνεται στην Λογική άλλοτε στο Θυμοειδές και άλλοτε στην Επιθυμία. Αυτή η κίνηση της ψυχής ονομάζεται Νόηση ή φιλοσοφικά Νους.

Έτσι ο Νους είναι ένα υπερσύνολο της ψυχής που ορίζεται η κίνηση της σκέψης.

Η κίνηση της σκέψης παράγει τις ιδέες. Ο Αιώνας αποτελεί μια ιδέα του Χρόνου. Άρα ο Νους περικλείει τον Αιώνα.

 

Σχηματικά έχουμε:

Σώμα ~> Χρόνος ~> Ψυχή ~> Αιώνας ~> Νους

 

Στο έμβιο Ον ο Νους άρχει του Σώματος και το Σώμα ακολουθεί τις εντολές του Νου.

Έτσι και στο γενικό σύνολο των πάντων όντων θα πρέπει να υπάρχει ένας Νους που να ορίζει με νόμους την συμπεριφορά της ύλης αλλά και της ίδιας της σκέψης των όντων. Αυτούς τους Νόμους αυτού του Θείου Νου φιλοσοφικά με μια λέξη τους ονομάζουμε Λόγο. Δηλαδή οι Νόμοι που βασίζονται στη Λογική του Θεού.

 

[Εδώ ο όρος Λόγος έχει επιρροές από τον σπερματικό λόγο του Κλεάνθη.

Ως φιλοσοφικός όρος ανήκει στον στωικό φιλόσοφο Κλεάνθη (3ος π.Χ. αιώνας).

Δηλώνει τους θείας προέλευσης νόμους της φύσης που διέπουν την γένεση και κατευθύνουν την ενέργεια της ύλης. Η έννοια κατά τους στωικούς είναι συμπαντική δεδομένου κατ’ αυτούς τα πάντα είναι έμψυχα.]

 

 

 

Έτσι η κίνηση της σκέψης των επιμέρους όντων δεν μπορεί να βρίσκεται παρά σε ένα γενικότερο σύνολο ευρύτερης σκέψης και αυτή η ευρύτερη σκέψη δεν μπορεί να είναι άλλη από τον Λόγο. Άρα ο Νους είναι μέσα στον Λόγο.

 

Νους μέσα στον Λόγο

 

Σχηματικά έχουμε:

Σώμα ~> Χρόνος ~> Ψυχή ~> Αιώνας ~> Νους ~> Λόγος

 

Ο Νους του όντος δημιουργεί την αντίληψη του όντος για τον ίδιο του τον εαυτό, για τα άλλα όντα αλλά και για το περιβάλλον του. Με άλλα λόγια δημιουργεί την συνείδηση. Η συνείδηση αποτελεί το ανώτερο παράγωγο της σκέψης. Το όλο όμως οικοδόμημα της σκέψης είδαμε ότι βασίζεται στην Ψυχή και στον Νου και στον Λόγο σκεπτόμενοι επαγωγικά. Αν η ψυχή όπως είπαμε παραπάνω δεν επιδέχεται τον θάνατο και είναι χορηγός ζωής η ανώτερη εκδήλωση του Λόγου είναι η Ζωή η οποία περιέχεται σε ένα γενικότερο σύνολο το Ον. (εννοείται για το έμβιο Ον)

 

Ζωή μέσα στο Ον

 

Σχηματικά έχουμε:

Σώμα ~> Χρόνος ~> Ψυχή ~> Αιώνας ~> Νους ~> Λόγος ~> Ζωή ~> Ον

 

Κάθε Ον όμως που έχει Ζωή συνδέεται με αυτό το κοινό χαρακτηριστικό δημιουργώντας έναν υπέρνου δηλαδή με άλλα λόγια το Εν.

 

Ον μέσα στο Εν

 

Σχηματικά έχουμε:

Σώμα ~> Χρόνος ~> Ψυχή ~> Αιώνας ~> Νους ~> Λόγος ~> Ζωή ~> Ον ~> Εν

 

Έτσι έχουμε τελικώς

 

Υλαίο Σώμα μέσα στον Χρόνο

Ψυχή μέσα στον Αιώνα

Νους μέσα στον Λόγο

Ζωή μέσα στο Ον

Ον μέσα στο Εν

 

 

Στην αριστερή στήλη έχουμε τα νοήματα, Υλαίο Σώμα, Ψυχή, Σκέψη, Ζωή, Ον.

Είναι τα πέντε χαρακτηριστικά της οντότητας μέσα στο γίγνεσθαι ή μέσα στο ρευστό είναι.

Από το πρώτο ως το τελευταίο βλέπουμε ότι έχουμε μια πρόοδο του νοήματος, δηλαδή από το Σώμα μεταβαίνουμε βαθμηδόν στο Ον.

 

Στην δεξιά στήλη έχουμε τα νοήματα Χρόνος, Αιώνας, Λόγος, Ον, Εν.

Είναι τα πέντε χαρακτηριστικά της οντότητας εκτός γίγνεσθαι, δηλαδή στο αμετάβλητο είναι.

Ομοίως έχουμε μια βαθμηδόν πρόοδο από τον Χρόνο στο Εν.

(Σημείωση: Χρόνος είναι ο μετρήσιμος χρόνος ενώ Αιώνας ο αμέτρητος χρόνος. Βλέπε Φερεκύδη.)

Edited May 24, 2008 by dimulator

[dimulator]

Ορισμοί εννοιών.

Σώμα: Η συγκρότηση της ύλης ως μια οντότητα στο πεδίο της ύλης

Ψυχή: Τα τρία μέρη της νόησης του ανθρώπου, δλδ το Λογικό, Επιθυμητικό, Θυμοειδές.

Νους: Αυτό που παράγεται από την λειτουργία της ψυχής, ή αλλιώς η κίνηση της σκέψης σε κάθε μέρος της ψυχής. (Ή αλλιώς η συγκέντρωση της σκέψης άλλοτε στην λογική, άλλοτε στην επιθυμία και άλλοτε στο θυμοειδές).

Ζωή: Η κίνηση του Νου παράγει το φαινόμενο της συνείδησης. Εδώ συνείδηση είναι η ανώτερη εκδήλωση της Ζωής, άρα η Ζωή περιλαμβάνει σαν σύνολο τον Νου.

Ον:Οτιδήποτε έχει ύπαρξη και έχει τα χαρακτηριστικά της Ζωής, Νου, Ψυχής, και Σώματος. Εδώ χρησιμοποιείται ως γενικότερο σύνολο μεγαλύτερο της Ζωής.

Έτσι το Ον εμπεριέχει όλα τα υποσύνολα, Ζωή, Νου, Ψυχή, Σώμα.

 

Χρόνος: Η αντίληψη της συνείδησης, η αλλαγή καταστάσεων της, ή η μεταβολή της συνείδησης. Κάθε αλλαγή της συνείδησης κατέχει χρονικό διάστημα. Αυτή είναι σε γενική μορφή η αντίληψη του Χρόνου από τον νου του όντος.

Αιώνας: Η αντίληψη της συνείδησης ως αιώνια ύπαρξη. Κατάργηση της εμπειρίας της αλλαγής της συνείδησης με μια εμπειρία καθολικής ύπαρξης.

Λόγος: Ο νόμος του Είναι ως αρμονία με το έτερο του Όντος. Δηλαδή το πώς αντιλαμβάνεται κάθε ον τα άλλα όντα και το περιβάλλον του σε επίπεδο συνείδησης. Η τέλεια μορφή της εμπειρίας αυτής είναι η αρμονία του Εγώ του Όντος με το εξωτερικό Είναι, δηλαδή το Ον αποτελεί μέρος του Όλου συνειδητά δημιουργώντας το Ημείς.. Επιλέχτηκε η λέξη Λόγος για να δειχθεί ότι τα πάντα στο Είναι βασίζονται στη Νόμο της αρμονίας, δηλαδή σε μια Θεία Λογική πιο πάνω από την λογική του ανθρώπου.

Έτσι οι Θεοί δεν πράττουν βάσει του συναισθήματος ή της επιθυμίας αλλά βάσει της Λογικής Ανάγκης (δλδ των νόμων της φύσης) να επέλθει μια ισορροπία στο μεταβαλλόμενο Είναι. Άρα η αρμονία είναι αποτέλεσμα Λογικής του Θείου. Άρα σαν αίτιο η αρμονία έχει τον Λόγο.

Ον: Εδώ για δεύτερη φορά ορίζεται κάθε τι που έχει ύπαρξη. Επειδή ακόμα και τα διανοήματα και οι αφηρημένες ιδέες τα αντιλαμβανόμαστε, έχουν ύπαρξη. Εδώ το Ον είναι το υπερσύνολο του Λόγου. Δηλαδή του νόμου της αρμονίας.

Εν: η μυστική και μη ρητή εμπειρία της απόλυτης ένωσης όλων των υπάρξεων. Είναι το τελευταίο υπερσύνολο του υπαρκτού.

Edited May 24, 2008 by dimulator

[dimulator]

Μπορούμε να δούμε αυτό το φιλοσοφικό σχήμα και αντίστροφα ως το αίτιο και το αιτιατό από το Εν ως πρώτη αρχή.

 

Δηλαδή:

Το Εν είναι το αίτιο όλων, η πρώτη αρχή.

(Εν)

 

Το Εν είναι το αίτιο της υπάρξεως δηλαδή του Όντος. Η διαφορά Εν και Όντος είναι ότι Εν είναι όλες οι υπάρξεις σε μια ενότητα ενώ το Ον είναι το σύνολο του πλήθους υπάρξεων. Άρα η πλήθυνση του Ενός σε επιμέρους οντότητες έχει σαν σύνολο το Ον.

(Εν ~> Ον)

 

Από το Ον παράγεται η κίνηση της απορροής του Ενός, δηλαδή η Ζωή. Η έννοια της απορροής είναι ίσως από βιωματική εμπειρία αφού δεν μπορεί, τουλάχιστον από μένα να εξηγηθεί φιλοσοφικώς λογικά.

(Εν ~> Ον ~> Ζωή)

 

Η κίνηση αυτή βασίζεται στον νόμο της αρμονίας του Θείου Νου, δηλαδή περνάμε στον Λόγο

(Εν ~> Ον ~> Ζωή ~> Λόγος)

 

Ο Λόγος μεταβαίνει στον Νου (σκέψη), που είναι η οργανωμένη, δια του νόμου της αρμονίας, Ζωή. Εδώ Νους νοείται ο Θείος Νους. Όπως ο ανθρώπινος νους άρχει στο σώμα του ανθρώπου έτσι μεταφορικά θα πρέπει να υπάρχει και ένας Θείος Νους που να άρχει στην φύση.

(Εν ~> Ον ~> Ζωή ~> Λόγος ~> Νους)

 

Στον Νου παράγονται οι Ιδέες. Σε αυτήν την μορφή είναι πλήθος (Κόσμος Ιδεών) αλλά εκτός χρόνου.

Άρα παράγεται η έννοια του Αιώνα από το πλήθος των μερών του Νου.

(Εν ~> Ον ~> Ζωή ~> Λόγος ~> Νους ~> Αιώνας)

 

Ο Αιώνας παράγει από τις αιώνιες ιδέες μια νέα προβολή την Ψυχή.

Η ψυχή είναι εντός Αιώνα αλλά μέρος του Νου. Μετέχει των Ιδεών αλλά δεν είναι ταυτίζεται με μια συγκεκριμένη Ιδέα απολύτως.

(Εν ~> Ον ~> Ζωή ~> Λόγος ~> Νους ~> Αιώνας ~> Ψυχή)

 

Η προβολή της ψυχής κάτω από τον Αιώνα δημιουργεί τον μετρήσιμο Χρόνο.

Η μέθεξη από Ιδέα σε Ιδέα στην ψυχή γίνεται σε μετρούμενα χρονικά διαστήματα αλλά αιωνίως.

Για τον λόγο αυτό η Ψυχή είναι μεταξύ Αιώνα και Χρόνου.

(Εν ~> Ον ~> Ζωή ~> Λόγος ~> Νους ~> Αιώνας ~> Ψυχή ~> Χρόνος)

 

Η προβολή της μεθέξεως εντός του Χρόνου δημιουργεί το θνητό μέρος του Είναι, δηλαδή σώμα.

(Εν ~> Ον ~> Ζωή ~> Λόγος ~> Νους ~> Αιώνας ~> Ψυχή ~> Χρόνος ~> Σώμα)

 

Αυτή ίσως είναι η κλίμακα του Παντός.

Η πρόοδος από το Εν στο Σώμα και η επιστροφή της νόησης από το Σώμα στο Εν.

 

Σε αυτό το οντολογικό σύστημα θεωρείται ότι υπάρχουν όντα σε κάθε επίπεδο (Δηλαδή υπαρκτές συνειδήσεις όχι αναγκαστικά σωματικά όντα).

Στα επίπεδα από το Εν μέχρι τον Αιώνα είναι οι Θεοί, συνειδήσεις χωρίς την ανάγκη σώματος.

Από το Αιώνα και κάτω τα θνητά όντα δηλαδή συνειδήσεις που αναγκαστικά υπάρχουν με υλαίο σώμα.

Edited May 24, 2008 by dimulator

[dimulator]

Σε αυτήν την κλίμακα η συνείδηση θεωρείται ότι μπορεί να αλλάζει επίπεδα.

 

Σε αυτήν την θεωρεία βασίζεται η Αναγωγή της ψυχής στο Εν.

 

για λεπτομέρειες δείτε εδώ.

 

http://www.cs.utk.edu/~mclennan/BA/ETP/V.html#ascenttoone

Edited May 24, 2008 by dimulator

[Sucore]

Εξαιρετικό!!

Πραγματικα το πρωτο μερος το βρηκα εξαιρετικο!!

 

Τωρα στο 2ο (εκει που υποστηριζεις την διπλη κατευθηνση) υπαρχει κατι που με χαλαει στο πως βγαζεις καποια συμπερασματα, τα οποια μου μοιαζουν ...αυθαιρετα (να το πω..), ισως θα επρεπε να τα υποστηριζεις καπως καλυτερα γιατι επρεπε να το διαβασω 2-3 φορες μεχρι να το σχηματοποιησω οπως το εννοεις!

 

για παραδειγμα:

Ονομαζεις την ψυχη μερος του Αιων και του Νου, οπου ο δευτερος παραγει τις Ιδεες οι οποιες ανηκουν στον πρωτο.

Επειτα υποστηριζεις πως η ψυχη κατα καποιον τροπο "πακεταρει" τις Ιδεες του Νου συμφωνα με χρονικα πακετα ανα τον Αιων..

(Αν εχω λαθος καπου παρακαλω διορθωσε με!!)

Ετσι οπως το λες, εχω την εντυπωση πως η ψυχη ειναι καλιστα μια μοναδα μετρησης, ομως δεν μπορω να καταλαβω το τι ειναι αυτο που μετραει!!

(Ισως και να μετραει τον ιδιο τον χρονο, σε μια εννοια που θα μπορουσαμε να την ονομασουμε Επιταχυνση Αιώντος {;;;} ...αναλογα με το ποσο γρηγορα ανανεωνεται ~ αλλαζουν οι Ιδεες, Επηρρεαζεται και η αντιληψη του Νου...)

 

ΥΓ. Οπως μου κατεβηκαν τα εγραψα, ειμαι και ολο το βραδυ ξυπνιος μιλαω στο τηλ....

[dimulator]

Λοιπόν η διπλή κατεύθυνση που λες είναι το πώς λειτουργεί (δεν ξέρω πώς να το πω με ορολογία) ας το πούμε η αντίληψη.

 

Στην πρώτη περίπτωση από το Σώμα στο Εν είναι πώς λειτουργεί η αντίληψη ενός Όντος από το πλήθος των όντων που υπάρχουν στο Υλαίο πεδίο, ας πούμε ο άνθρωπος. Είναι ας πούμε μια φιλοσοφική ανάβαση μέχρι το Εν.

 

Στην δεύτερη περίπτωση είναι πώς από το Εν προοδεύει η δύναμη Του προς τα όντα σχηματίζοντας τα σταδιακά φτάνοντας μέχρι το θνητό Σώμα.

 

Τώρα στην απορία σου. Στην δεύτερη περίπτωση το σύνολο Αιώνας είναι μεγαλύτερο από την ψυχή αφού η ψυχή μετέχει στην έννοια Αιώνας αλλά υπάρχει μέσα στο σύνολο αυτό και ως πλήθος. Δηλαδή υπάρχουν πολλές Ψυχές ενώ ο Αιώνας είναι ίδιος για όλες.

 

Από την άλλη αυτό που παράγει ο Νους είναι ιδέες. (Μιλάμε πάντα για πνευματικές ιδέες. Έτσι μέσα στον Νου γεννιέται η Ομορφιά, η Ελευθερία κτλ) ως τέλειες μορφές.

Προσοχή μιλάμε για τον Νου που δημιουργείται από το Εν.

 

Η ψυχή μετέχει σε αυτές Αιώνια χωρίς ποτέ να την καταλαμβάνει πλήρως μια από αυτές. Έτσι άλλοτε παίρνει μια γεύση από Ομορφιά άλλοτε από Ελευθερία κτλ.

 

Δηλαδή μετέχει στην κίνηση του Νου (της νόησης, των Ιδεών, όπως θέλεις πέστω ελπίζω όμως να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω!)

 

Αυτή η μεταβολή της μέθεξης της ψυχής είναι εκτός Χρόνου γιατί η μέθεξη ναι μεν είναι μεταβολή αλλά γίνεται σε άπειρο χρονικό διάστημα (δηλαδή αιωνίως)

 

Η αντίληψη όμως της μεταβολής είναι Χρόνος μετρήσιμος και εδώ είναι που παράγεται ο Χρόνος!

 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως η Ψυχή είναι μεταξύ του Αιώνα και του Χρόνου γιατί ακριβώς δρα διπλά. Μια από την Αιώνια φύση της και μια από την αντίληψη της μεταβολή της μέθεξης με τις Ιδέες.

 

Ελπίζω να το εξήγησα καλύτερα.

Edited May 25, 2008 by dimulator