Fever

όπως λέει και ο σοφός λαός "Η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνάει στον αφέντη της". πάντως εχώ ακούσει οτι οι κατάρες συνοδεύονται και απο ένα φτύσιμο... (και btw πρεπει να σχολιάσουμε κάποια στιγμή τι συμβολίζει το φτύσιμο - στον κόρφο, στο στόμα, στον άλλο)

Όταν ήμουν δευτέρα δημοτικού είχαμε στην γειτονιά μας αδέσποτες γάτες, εκ των οποίων η μία τότε γέννησε αρκετα γατάκια. Μία μέρα λοιπόν μια παρέα παιδιών, ένα δύο χρόνια μεγαλύτερα μου, πήραν ένα κου βά με νερό, και... βουτούσαν τα 2-3 ημερών γατάκια στο νερό και έπειτα τα πετούσαν με δύναμη στον απέναντι τοίχο... πολλές φορές. :yucky: Το συζητούσα λοιπόν με κάτι παιδιά σήμερα, και η κύρια διαφωνία μας ήταν για το αν είναι χειρότερο να το κάνει αυτό το απάνθρωπο και αρρωστημένο πράγμα ένα 9χρονο ή ένας 20χρονος, και το αν μπορούμε να πούμε οτι το παιδιά δεν είχαν συναίσθηση του τι κανουν. Μια κοπελιά λοιπόν είπε οτι αν το κάνει αυτό ένα 9χρονο, φαντάσου τι θα κάνει όταν θα γινει 16, 20, 40?.... ¨οπως επίσης και τι παιδεία μπορεί να είχαν αυτά τα παιδιά για να κάνουν κάτι τέτοιο...

Λοιπόν πέρασα ένα αρκετα μεγάλο ενοχικό διαστημα τον τελευταίο καιρό, και έχω αρχίσει να βλέπω τα πραγματα κάπως διαφορετικά απ'ότι πριν. Η άποψη μου είναι, οτι απο την στιγμή που είμαστε νοήμονα όντα είμαστε ενοχοι για οτιδιποτε προκλειεται απο τους υπολοιπους... Και αυτό λόγω της ανοχής μας σε διάφορα θέματα. Η βασική μου ιδέα βασικά δεν ήταν για τις διαπροσωπικές σχέσεις... αλλά για πιο γενικευμένα πράγματα όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος, η διαφθορα μεγάλου μέρους (αν όχι όλου) του πολιτικού συστήματος και οποιασδίποτε άλλης μορφής εξουσίας. Είμαστε ανεκτικοί σε βαθμό κακουργήματος. Αλλά ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, όπως είπε και η Σαμπρίνα, η ανοχή σε κάποιες καταστάσεις δειχνει έλλειψη αυτοεκτίμησης και κάθε επιθυμία για προσωπική ευδαιμονία/ευτυχία. Όπως αναφέρει και η "Αντιγόνη" του Ανούιγ πρέπει να τα ζητάει κανείς όλα μαζί και να μην δέχεται να δεχθεί τίποτα λιγότερο... Όλα ή τίποτα που λένε. Δεν είναι γελοία πολλές φορές αυτή η προσποιητή ευτυχία, ενω απο μέσα φωλιάζει η ενοχή; Η ενοχή για κάθε τι που δεν προσπάθησες να αποκτήσεις, ενοχή για την κατάσταση στην οποία έφερες τον εαυτό σου και αυτούς που αγαπάς λόγω της ανοχής σου και του συμβιβασμού σου με κάποιες καταστάσεις... Όπως είπα πέρασα ένα διαστημα πνιγμένος στις ενοχές. Αλλά για να πω την αλήθεια η ιδέα μου ηρθε διαβάζοντας κάποια απάντηση, κάποιου μέλους σε κάποιο τόπικ του φόρουμ πριν απο κάποιο καιρό....

Πες για παράδειγμα οτι ο άντρας της αδελφής σου την δέρνει, και αυτή δεν κάνει τίποτ γτ φοβάται/τον αγαπαει/... Στην τελική έχει και η ίδια μερίδιο της ευθύνης, γιατί δεν κάνει κάτι για να τον εμποδίσει. Ας πούμε λοιπόν οτι εσύ τα βλέπεις όλα αυτά. Αμα δεν΄της μιλήσεις για να κάνει κάτι δεν φταις και εσύ που συνέχίζει να τις τρώει; Και αν της μιλήσεις και δεν κάνει τίποτα, δεν έχεις και εσύ ένα μερίδιο ευθύνης που δεν πήγες να μιλήσεις σε κάποιον ή που δεν προσπάθησες πιο σκληρά να την πείσεις να κάνει κάτι; Και ένα άλλο ψιλοσχετικό παράδειγμα... αν ο αντρας της αδερφής σου ξενοπηδάει, και το ξέρεις.... αν δεν της το πεις δεν θα φταις και εσύ;;;;

Το να υπομένεις (είτε συμβαίνει σε σένα, είτε είσαι θεατής) μια επανηλειμένης (ή και όχι) αρρωστημένης κατάστασης δεν σε καθηστά αυτομάτως ένοχο, αφού με την στάση σου επιτρέπεις στην διαώνιση της;;;;

νομίζω οτι αυτό που προτείνεις dimulator είναι ανέφικτο. όσοι γίνονται γονείς δεν ήταν απαραίτητα "ενημερωμένοι" σε τέτοιου είδους θέματα. Όλοι μας λέμε για το πόσο σημαντική είναι η ελευθερία επιλογής και ελευθερης βούλησης. Ωστόσο τα ΠΙΟ σημαντικά πράγματα στη ζωή μας δεν τα διαλέγουμε εμεις. Κανένας δεν μπορεί να διαλλέξει πότε θα γεννηθεί, από ποιόν, πού....... Και πέρα απο την πλάκα αυτά είναι τα βασικά πράγματα που μας στιγματίζουν και μας καθορίζουν (τουλάχιστον σε ένα γενικό πλαίσιο). Αν κάποιος γεννηθεί σε ένα χωριό, βαθιά θρησκευόμενο, υστερικά συντηριτικό κοκ. προφανώς και ΔΕΝ θα ασχοληθεί με την Τέχνη. Ωστόσο, άν το ίδιο άτομο (ίδιο DNA) γεννιόταν κάπου αλλού και αναθρεφόταν σε ένα άλλο περιβάλον πιθανόν να γινόταν εξαιρετος σε αυτό. Βεβαια... στην πραγματικότητα δεν θα ήταν το ίδιο άτομο... Δεν υπάρχει κάποιος (και ΕΥΤΥΧΩΣ) που να ορίζει ποιος μπορεί να ασχοληθεί και ποιος όχι. Αν ασκει την τέχνη με λανθασμένους σκοπούς, ο ίδιος (έστω και υποσυνείδιτα) θα ξερει οτι κάνει λάθος, και στην πραγματικότητα δεν θα έχει καμία διαφορά απο έναν κλέφτη ή δολοφόνο... Αν πάλι είναι τελείως ¨ΑΧΡΗΣΤΟΣ¨ δεν θα έχει καμία διαφορά απο έναν ανεύθυνο (δημόσιο)υπάλληλο. Και στις δύο περιπτώσεις, όσο και να νευριαζουμε και να ζητάμε τιμωρία/κυρώσεις είναι κάτι που θα πρέπει να υπομένουμε... γιατί δεν υπαρχει απαλλαγή. τώρα για την ηλικία θα πω, οτι υπάρχει σωστή ηλικία, και είναι η ηλικία που κάποιος αποκτα μια συνειδιτοποίηση όσον αφορά το τι συμβαίνει γύρω του, και την κριτική ικανοτητα να αναγνωρίζει τη μούφα απο το πραγματικό, και το ψέμα απ την αλήθεια. Άλλοι το πετυχίνουν αυτο μετά τα 14-15 και άλλοι προσπαθούν πολύ μέχρι να τα καταφέρουν.

χρόνιαααα πολλαααααά μετά... τι είναι όμως ο ποιητής και τι η ποίηση; ποιος μπορεί να ορίσει το ποίημα για να πει και τι είναι αυτό που "του φέρνει"... Δεν μπορείς να κάνεις κάτι δημιουργικό χωρίς να έχεις μια "εσωτερική πίεση" και ανάγκη. Το ποίημα δεν είναι μια φόρμα που πρέπει να ακολουθήσεις. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή. Σκευτεσαι με το στυλό σου. Ζωγραφίζεις με λέξεις πάνω στο χαρτι. Αυτό χρειάζεται. Και χρειάζεσαι ανθρώπους που να στο δίνουν αυτό το πράγμα. Όταν γράφεις, συνειδητοποιείς πολλά πράγματα. Ιδιαίτερα αν γράφεις με το συναισθημα, αν αρχίζεις να γράφεις και το αφήσεις να σε οδηγήσει όπου θέλει, και να αφήνεις την λογική στην άκρη. Δεν μπορείς να ακολουθήσεις κανόνες για να γράψεις ποίηση, τουλάχιστον τους κανόνες που διαμορφώθηκαν μια άλλη εποχή. Μπορείς να γράψεις με τους δικους αου όρους και κανόνες. Να διαμορφώσεις την τέχνη σου, όπως ορίζει η ιδιοσυγκρασία σου. Και τότε είσαι ποιητής. Και αλλώστε, θα μπορούσε κανείς να είναι ποιητής στα 14, στα 16, χωρις να έχει "διδαχτεί" να το κάνει.... Αρκεί να μην έχει διδαχτή την απόρρυψη για κάτι τέτοιο, την κοροηδία, την υποκρισία πολλών, μα πάνω απ' όλα την κενότητα του πνεύματος μερικών "δασκάλων". Δεν συμφωνώ με την φράση. Δεν χρειαζόμαστε ποιητές περισσότερο απο καθηγητές. Χρειαζόμαστε καθηγητές που δίνουν έναυσμα καλλιτεχνικό, δημιουργικό στα παιδιά, και δεν τα κλείνουν μέσα στους "4 τοίχους" της ύλης που πρέπει να βγει και της τετραγονοποιημένης λογικής, της αποστασιοποίησης. Πρέπει τουλάχιστον να γίνει το σύστημα λιγότερο απρόσωπο και κρύο...

όμορφος και επικοδομητικός διάλογος

νομίζω οτι εννοεί οτι ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι κάτι που εμείς έχουμε φανταστεί, γιατί το μυαλό μας είναι φτιαγμένο έτσι ωστε να λειτουργεί με μια σειρά. Το μυαλό μας "αρχειοθετεί" γεγονότα, πληροφορίες κοκ. Γιαυτό έχει δημιουργήσει την αίσθηση του χρόνου. Τον χρόνο τον αντιλαμβάνονται διαφορετικά οι άνθρωποι απο τα μυρμίγγια κι απο τα άλλα πλάσματα. Οι ρυθμοί σε μικρότερα πλάσματα είναι ταχύτεροι, πράγμα που επιταχύνει όλες της λειτουργείες. ¨Ομως ο χρόνο είναι κάτι τελίως πλασματικό και ανθρώπινο, και δεν "υπάρχει". μ'αρέσει πολύ αυτή η παρομοίωση... περιγράφει επακκριβώς τις απόψεις του μέσου ανθρώπου για το χρόνο, αλλά με έναν πιο "ψαγμένο"τρόπο.

(totally OFF TOPIC τώρα που με κάρφωσες ζακ θα αποκαλύψω κι άλλα.... απο καιρό μπορώ να περπατάω πάνω στο νερό.... τώρα τελευταία προσπαθώ να κάνω και κατακόρυφο αλλα με το που στέκομαι με τα χέρια... αρχιζω να βουλιάζω....... ΑΛΛΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!! )

είμαστε συνοδοιπόροι και αποσκοπούμε στον ίδιο προορισμο. Ο καθένας μας παίρνει διαφορερικό δρόμο, κάνει διαφορετικές επιλογές, προχωράει με μεγαλύτερη εντατικότητα... όταν ψάχνεις μέντορα ψάχνεις κάποιον που έχει ήδη φτάσει. Ή που έχει κάνει μεγαλύτερο δρόμο πο σένα. Απο εκεί και πέρα το τι θα κάνεις με τον μέντορα σου είναι άλλο θέμα. Αυτός μπορεί μονοδιαστατα και προκατηλημμένα να σε οδηγήσει απο έναν δρόμο που μπορεί όμως να μην ταιριάζει για σένα. Το να βρεις έναν μέντορα που θα ξέρει τι σου ταιριάζει, και θα μπορεί να στο διδάξει, χωρίς όμως να σου δίνει μασημένη τροφή, θα είναι το πολύ δύσκολο. Αν δεν τα καταφέρεις να βρεις κάποιον τέτοιον (πράγμα πολύ πιθανόν) αναζήτησε συνοδοιπόρους και όχι αυθαιντίες (και ψευτοαυθαιντίες)... πάνω απο όλα κριτική σκέψη... κΑι όπως λένε, αμά σου ζητάν να εμπιστευτείς κάποιον με κλειστά τ μάτια... θα είσαι χαζός να μην κρυφοκοιτάξεις και λίγακι... :teehee:

σε περιπτωση που υπήρχε κατι τετοιο (που όπως είπα μαλλον δεν πιστεύω) είναι λογικό να επιρρεάζει μόνο τους πνευματικά ανεπτυγμένους. Γιατί αυτοι έχουν πρώτον το γνωστικό κριτηριο και δευτερον την απαραίτητη ευαισθησία (και προετοιμασία[-διαβασμα] για να εκτελέσουν ένα τέτοιο έργο ελέους)

Προέρχεται απο την λέξη Μαγουσαίος, που σημαίνει ιερέας της αρχαίας περσικής θρησκείας...

εγώ θα έλεγα οτι το έλεος και η επιθυμία για λύτρωση είναι μέσα στην φύση του ανθρωπου, αλλα εμφανίζεται σαν δευτερεύον χαρακτηριστικό. Δηλαδή εμφανίζεται σαν ανάγκη για την ολοκλήρωση του ανθρωπου...

θέλω να καταλήξω στο ότι δεν μπορείς να ορίσεις το θαυμα, γιατί εξαρτάται καθαρά απο την οπτική γωνία. Κάτι (αιώρηση-περπάτημα στο νερό) που κάποιος (χριστιανός) το όνομάζει θαυμα κάποιος άλλος (βουδιστής) το βλέπει σαν μια ικανότητα που έλαβε (σε καποιο στάδιο της γιόγκα)... κατάλαβες???

Είχα καιρό να διαβάσω τον μύθο... και θυμόμουν ότι να'ναι βασικα... :yucky: δείτε εδώ...

υπάρχει ένας σωκρατικός μύθος, γνωστός και ως μύθος του σπηλαίου, ο οποίος παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με την φιλοσοφία των ανατολικών... Επιγραμματικά λοιπόν: Ήταν κάποτε σε μία σπηλια κάποιοι άνθρωποι δεμένοι σε κύκλο με τα πρόσωπά τους να κοιτούν στα τοιχώματα του σπηλαίου. Στο κέντρο του κύκλου ήταν αναμένη μια φωτιά. Οι άνθρωποι λοιπόν έβλεπαν τις σκιές που έπεφταν πάνω στα τοιχώματα και νόμιζαν οτι ήταν πραγματικές. Κάποια στιγμή κάποιος κατάφερε να λυθεί. Βγήκε λοιπόν έξω. Είδε τον ουρανό, τα φυτά, ακουσε τα πουλιά να κελαηδάνε, είδε τα ζώα, είδε ένα ποτάμι που κυλούσε. Μυρισε τον ευωδιαστό αέρα, θαύμασε τα χρώματα, γευτικε το νερό, ενιωσε το χορτάρι κάτω απο τα πόδια του. μΕτα απο αυτό, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στην σπυλιά, να λύσει τους άλλους και να τους περιγράψει ότι είδε και ένιωσε. Γύρισε λοιπόν πίσω, έλυσε τους άλλους και μόλις τους αφηγήθηκε το τι υπάρχει έξω απο την σπηλιά, αυτοί των σκότωσαν (δεν θυμάμαι με ποιον τρόπο) γιατί πίστευαν οτι τρελάθηκε και οτι έλεγε ψέμματα, και έτσι ξαναέκατσαν σε κυκλο και συνέχισαν να βλέπουν το παιχνίδισμα των σκιών...

συμφωνα με τον Χριστιανισμό όταν ο Χριστός περπάτησε πάνω στο νερό, ήταν θαύμα (ή ορθότερα σημείο). Με την ίδια λογική, όταν ενας βουδιστής μοναχός ανυψώνεται απο το έδαφος κάνει ένα θαύμα... Ο ίδιος όμως δεν θα το ονομάσει θαύμα.

όταν όμως παγώνουν το σώμα (ενός ζωντανού), με σκοπό να το επαναφέρουν, τοτε λογικά η ψυχή καθηλώνεται στο σώμα, και δεν μπορεί να "φύγει". Θα είναι σαν να σου πάρουν τις πινακίδες απ'το αυτοκίνητο, και να είσαι ένα διάστημα χωρίς να μπορείς να κάνεις χρήση του αυτοκινήτου σου (σώματος σου)

τι ακριβώς είναι η σαμσάρα;; Η βασική ιδέα των ανατολικών θρησκευμάτων είναι οτι ο κόσμος στον οποίο ζούμε, είναι ένας κόσμος ψευδαισθήσεων (~ο κόσμος της ύλης). Στον πραγματικό κόσμο ζούνε οι ψυχές-πνεύματα οι οποίες διαφθείρονται απο τον υλικό κόσμο, τον φθονούν, και ενσαρκώνονται στον υλικό κόσμο, οπου υπόκεινται σε "βασανιστήρια" (φθορά της ύλης) μέσα σε έναν κύκλο μετενσαρκώσεων, από όπου δεν μπορεί να ελευθερωθεί αν δεν απαξιώσει κάθε σαρκική απόλαυση, για να φτάσει στον αληθινό κόσμο. Το κάρμα είναι αυτό που ορίζει σε τι θα μετενσαρκωθεί η ψυχή, σε ζώο (τι ζώο), σε ανθρωπο (ποιας κοινωνικής ομάδας) ή σε θεότητα, ανάλογα με τις πράξεις του ατόμου στην προηγούμενη ζωή του. Και για αυτό το λόγω οι κοινωνικό-ανατρεπτικές επαναστάσεις στην Κινα και Ινδία, είναι ελάχιστες (αφού ο κάθε άνθρωπος πιστεύει οτι δίκαια βρίσκεται στην θέση που βρίσκεται, και είναι εξ ολοκλήρου δική του ευθύνη).

οι συμπτώσεις δεν είναι απαραίτητα κάτι διαφορετικό απο το θαύμα. Αν γίνει κάτι που δεν το περίμενες, όταν έχεις χάσει κάθε ελπίδα, τότε βιώνεις ένα θαύμα. Αν κερδίσεις το λαχείο, ήσουν τυχερός. Αν βρεις στο δρόμο ένα λαχείο, και το πάρεις, και κερδίσει, επίσης ήσουν τυχερός. Αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι ΕΣΥ δεν βιώνεις ένα θαυμα. (μάλον ορίζω διαφορετικα το θαυμα απο οτι εσύ)

αυτό θα το ξέρουμε (ότ)αν καταφέρουν να επαναφέρουν κάποιον απο την κρυογονική.... πάντως απ' ότι ξέρω σχετικά με αυτό, δεν γίνεται να επαναφέρεις τον άλλον στη ζωή, γιατί με το ξεπάγωμα καταστρέφει ζωτικά νευρά και μέρη του εγκεφάλου(προς το παρόν).

μάλλον...

εγώ πάλι όχι... :yucky: ΄ πάντως αν έχετε τέτοιο πρόβλημα με το ποιος θα πάρει την ευθύνη.... θα μπορούσε να υπάρχει κάτι σαν θάλαμος αερίως (οπου την δουλειά την κάνει το μηχάνημα), ή ηλεκτρική καρέκλα, ή μία φάση με ενέσεις (που η μία είναι πλασίμπο, και η άλλη δηλητήριο-και την κάνουν ταυτόχρονα 2 διαφορετικοι άνθρωποι, χωρίς να ξέρουν ποιος έχει τι, για να μην έχουν τύψεις) βέβαια μετά η ευθύνη πέφτει στον δικαστή........ αλλά... :yucky:

απο την στιγμή όμως που αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, λογικά βάζουμε και τις βάσεις για την επίλυσή του... απλά το θέμα είναι οτι δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε κάτι που έχουμε εξασκηθεί να κάνουμε τόσα χρόνια (απο την εφηβεία του ο καθένας), δηλαδή να είμαστε ανευθυνοι...