Sabrina

Εδώ δεν αντέχουμε τα απλά καθημερινά ψέματα. Πώς να αντέχαμε το "ψέμα" ολόκληρης της κοσμοθεωρίας μας και ως συνέπεια το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε ότι ίσως είμαστε άλλοι από αυτό που νομίζουμε; Όχι... Όπως συμβαίνει με τον υλικό πλούτο, έτσι και με τον πνευματικό. Οι περισσότεροι δε νομίζω ότι θα χρησιμοποιούσαν τη γνώση με τέτοιον τρόπο ώστε να προοδεύσουν οι ίδιοι ως μέρος του συνόλου, αλλά ως μονάδα.

Απαντώ στο θέμα μετά από πολύ καιρό, αλλά είδα ένα θεατρικό έργο του Thorton Wilder "Η μικρή μας πόλη" στο οποίο ειπώθηκαν δυο φράσεις: ...φράση η οποία ταιριάζει στις (τότε; ) ανησυχίες του Anor -και όχι μόνο.. Και πράγματι, καθόμαστε κυνηγάμε τα πολλά και χάνουμε τα λίγα. Ψάχνουμε να βρούμε το δάσος και δε βλέπουμε το δεντράκι. Πόσο ματαιόδοξοι γινόμαστε εμείς οι άνθρωποι.. Φοβερή φράση ε;

"Δεν υπάρχει τίποτε" όχι δεν το έχω πει. "Δε μπορώ να τα καταφέρω" ναι το έχω πει αρκετούτσικες φορές. Αυτό που με επανέφερε είναι το πείσμα μου.

Καλώς ήρθες Yota!!

Done

Βρε canislupus, παρομοίως με όλο το συμπάθιο αλλά αν ψάξεις στο διαδίκτυο θα τους βρεις μαζί με εικόνες. Ένα τρόπος ριξίματος υπάρχει εδώ, ο οποίος είναι και από τους πιο διαδεδομένους. Υπάρχουν και άλλοι αλλά δεν έχω το χρόνο να διαθέσω ώστε να ανεβάσω εικόνες και να επεξηγήσω τις θέσεις. Το βιβλίο πάντως το οποίο διάβασα όταν μελετούσα τα ταρώ είναι της Λετίτσια Γκολέ, το οποίο είναι αρκετά καλό. Υπάρχουν και άλλα όπως το "Προβλέποντας το μέλλον" από Αρχέτυπο, το οποίο δεν είναι μόνο για ταρώ. (αναφέρω αυτόν τον εκδοτικό επειδή τον βρίσκεις πολύ πιο εύκολα σε σχέση με άλλους.) Και άλλα και άλλα και άλλα...

Καλώς ήρθες!

Δεν τις απλώνεις όπως να'ναι. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι ριξίματος.

Metalgod καλώς ήρθες και καλή διαμονή. Επειδή βλέπω ότι έχεις συνήθεια για τα greeklish, όποτε γράφεις κατά λάθος υπάρχει ένα κουμπί στην απάντησή σου "Edit". Πάτα το και ξαναγράψτα με ελληνικούς χαρακτήρες...

Η απόλυτη παρουσίαση της επίδρασης του γοτθικού στοιχείου στη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη μουσική και τη μόδα. Το Gothic δεν είναι απλώς υποκουλτούρα της νεολαίας, μια καταθλιπτική αισθητική ή ένα λογοτεχνικό είδος. Είναι μια φιλοσοφική οπτική - μια θέαση του κόσμου, όπως είπε και ο Ιρλανδός μυθιστοριογράφοs Joseph Sheridan Le Fanu στο In a Glass Darkly. Είναι ο κόσμος σε αρνητικό φωτογραφίας, ανεστραμμένος - εδώ το παράδοξο και το απόκοσμο αποτελούν κοινό τόπο, ενώ κατά κάποιο τρόπο το σύνηθες είναι αλλόκοτο. Εδώ το σκοτεινό και το απειλητικό ασκούν μια ακαταμάχητη έλξη. Η πόλη της τρομερής νύχτας, δηλαδή η σκιά του σύγχρονου κόσμου μας, δεν περιορίζεται σε κανέναν τόπο ή χρόνο. Είναι το στοιχειωμένο από την ομίχλη Λονδίνο της Βικτωριανής εποχής, που τρέμει υπό την απειλή της λεπίδας του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Είναι το Παρίσι των τελών του 19ου αιώνα, μια ένδοξη μποέμ κόλαση. Είναι το Βερολίνο της δεκαετίας του '20 , όπου γλεντζέδες με μάτια κατακόκκινα χορεύουν και πίνουν σε μια απελπισμένη προσπάθεια να καταπνίξουν τον θόρυβο της στρατιωτικής μπάντας που πλησιάζει. Είναι το Λος Αντζελες του 20ού αιώνα, η πόλη της νύκτας, ένα εργοστάσιο παραγωγής ονείρων εξειδικευμένο στους εφιάλτες. Είναι ένα βασίλειο λυκόφωτος που μου έχει γίνει πολύ οικείο. Σας προτείνω ταπεινά να με ακολουθήσετε σε αυτό μου το ταξίδι μέσα στην καρδιά του σκότους... (Gavin Baddeley) Γεμάτη πάθος, ιστορία και ακραίες εκφράσεις στην αισθητική της, η Γοτθική κουλτούρα παραμένει στο πέρασμα των αιώνων, δραστήρια και εξαιρετικά δημοφιλής ενώ συνεχίζει να εμπνέει συνεχώς όλο και περισσότερο τις εκάστοτε σύγχρονες τάσεις στις τέχνες, τον πολιτισμό αλλά και τη μόδα! Ένα βιβλίο προς κάθε νέο ενδιαφερόμενο αλλά ταυτόχρονα και μια καλομελετημένη, καλογραμμένη και πάνω απ' όλα αιχμηρή κατάθεση ιστορικών και λοιπών στοιχείων από έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της που θα εντυπωσιάσει και τους πιο μυημένους! Αιδεσιμότατος της εκκλησίας του Σατανά του Αnton Lavey αλλά και ένας έμπειρος δημοσιογράφος με θητεία σε Observer, Metal Hammer, The Independent και London Evening Standard και ΒΒC, o Gavin Baddeley είναι χωρίς αμφιβολία ένας άνθρωπος που έχει προκαλέσει ποικιλοτρόπως τα media αλλά και το συντηρητικό κοινό και παραμένει εδώ και χρόνια μια αμφιλεγόμενη μεν, σημαντική δε προσωπικότητα της παγκόσμιας Goth κοινότητας. Alice Cooper, Ann Rice, Bela Lugosi, Black Sabbath, Boris Karloff, Bram Stoker, Carnival of Souls, Christopher Lee, Clive Barker, Cradle of Filth, Dead Can Dance, De Sade, Diamanda Galas, Edgar Allan Poe, H.P. Lovercraft, Joy Division, Lord Byron, Marilyn Manson, Nine Inch Nails, Sisters of Mercy, Stephen King, The Cramps, Tim Burton, Vincent Price... Mε δεκάδες αναφορές σε ταινίες, μουσική, βιβλία και κόμικς, ανάμεσα σε άλλα, o Baddeley σκιαγραφεί με λεπτομέρεια τη ραχοκοκαλιά της Goth κουλτούρας! Έχει κυκλοφορήσει κανά χρόνο τώρα. Προσωπικά το αγόρασα πρόσφατα, δε το έχω διαβάσει όλο ακόμη, αλλά πιστεύω ότι για τους... λάτρεις τους είδους είναι κάτι που δε πρέπει να λείπει από τη βιβλιοθήκη τους, μιας και παρόμοιο δεν υπάρχει στα ελληνικά (απ' ότι ξέρω τουλάχιστον )

peny!

Μα το καλό και το κακό είναι αυτό που λέμε "μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε". Χωρίς το ένα δε θα υπήρχε το άλλο, χωρίς το ένα δε θα αντιλαμβανόμασταν την έννοια του άλλου. Nα μην υφίστανται.. Ο καθένας ορίζει διαφορετικά τις δύο αυτές έννοιες. Π.χ. Στο χριστιανισμό είναι κακό η πολυγαμία, ενώ σε άλλες θρησκείες είναι καλό να έχουν πάνω από μία συζύγους.

Καλώς ήρθες 3fimos!

Joey does not share food!!!!!!!!!!!! (off topic, το ξέρω αλλά δεν άντεξα!)

Όχι όχι δε μίλησα στο όριο, αλλά έξω από την μπαλίτσα. Δηλαδή το φαντάστηκα σαν μια μπάλα μέσα σε ένα αέναο σύμπαν. Δηλαδή βλέπεις τον χρόνο σα μια "θεότητα"; Ξέρουμε επειδή έχουμε αποκτήσει εμπειρία. Αν είχαμε γεννηθεί χωρίς να γνωρίζουμε ότι περνά ο χρόνος, τότε δε θα καταλαβαίναμε. (πωπω στη σκέψη και μόνο αυτoύ του χώρου με άγχωσες! )

Ποιος τα ορίζει..; Αυτοί που βρίσκονται έξω από τη μπαλίτσα; Και οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να τη σκάσουν; (λέω εγώ τώρα!)

Κι εγώ αυτής της άποψης είμαι

Άρα βρισκόμαστε εμείς οι θνητοί σε μια μπαλίτσα, στην οποία υπάρχει ο χρόνος, και έξω από αυτή το σύμπαν / οι θεοί / οι αθάνατοι οι οποίοι δεν έχουν αυτά τα όρια του χρόνου.. (αυτό λες έτσι; ) Ο χρόνος σηματοδοτεί την αλληλουχία των γεγονότων ή οι άνθρωποι;

Διάβαζα χθες ένα λογοτεχνικό βιβλίο του Raymond E. Feist, όπου σε κάποια σκηνή είχε την ερώτηση "Tί είναι ο χρόνος;" Και έδιναν τις εξής απαντήσεις: "Ο χρόνος είναι χρόνος. Αυτός που σηματοδοτεί την αλληλουχία των γεγονότων." "Ο χρόνος είναι αυτός που εμποδίζει να συμβούν τα πάντα μεμιάς." Εσείς τί πιστεύετε; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε την αίσθηση του χρόνου;

Συνήθεια είναι βρε! Κι εγώ γκρινιάρα ήμουν μέχρι να το μάθω, αλλά μια χαρούλα -μη σου πω καλύτερο...!

Δυστυχώς, μέχρι που είδα κάτι βιντεάκια του Λιαντίνη παλιότερα, αυτή την ιδέα είχα κι εγώ. Πράγματι έχει επικρατήσει αυτή η άποψη, αφού και στα σχολεία αυτό μας έλεγαν... (το είχε αναφέρει και ο dimulator σε αυτό το θέμα.) ὄπωπα

Πιστεύω πάντως ότι για να μπορέσει κάποιος να ακολουθήσει τη λογική σε διάφορες αποφάσεις και να μην έχει μετά τις τύψεις "ααα μήπως διάλεξα το λάθος δρόμο;", θα πρέπει πρώτα να έχει πάρει αποφάσεις με το συναίσθημα. Αυτό το λέω κρίνοντας από την προσωπική μου εμπειρία καθαρά (οπότε μπορεί και να διαφωνήσετε) Η πλειονότητα των αποφάσεων που παίρνονται με το συναίσθημα είναι και λανθασμένες. Φορτίζεσαι τόσο πολύ συναισθηματικά ώστε και να έχεις πάρει μια απόφαση η οποία μπορεί και να βγει σε καλό, αργότερα εξαιτίας της φόρτισης γυρίζουν τούμπα. Και αφού λοιπόν έχεις φάει τα μούτρα σου, με τον καιρό μαθαίνεις να χρησιμοποιείς τη λογική και να είσαι σίγουρος για την απόφασή σου -κι ας μην είσαι τόσο ευχαριστημένος στην τελική.

...μα γιατί να γελάσουμε...; Είναι μερικές αλήθειες αυτά που λες.. ... και ο μεγαλύτερος φόβος είναι να νιώσει ότι δεν τον χρειάζονται... ..αυτό γιατί όμως;

Καλώς μας ήρθες magissa!

Παράδειγμα έφερα με τους νοτιοαφρικανούς. Πώς άλλες φυλές (γενικά)έχουν φτιάξει πολιτισμό ενώ άλλες όχι.