synodoiporos

Ευχαριστώ για την απάντηση

Ενδιαφέρον θέμα ! Μπορούν οι παραπάνω posters να αναλύσουν λίγο περισσότερο τα γραφόμενά τους (για τις συχνότητες των μορφών από Johnny, και περί Αταβιστικης Νοσταλγίας του Spare από irenicus) ; ... ή όποιος άλλος έχει όρεξη και θέλει, ας γίνει λίγο πιο επεξηγηματικός ;

To ''δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος'', πώς ακριβώς είναι η απόλυτη δήλωση της Ανευθυνότητας και της Απελπισίας ; (λες πως για κάποιον που δεν γνωρίζει την διάθεση του συγγραφέα φαίνεται έτσι, αλλά πάλι νομίζω πως δεν φαίνεται απαραίτητα έτσι ακριβώς) Ωστόσο, το ''δεν ελπίζω τίποτα'' όντως μπορεί να μας μπερδέψει, και μάλιστα σε σχέση με το θέμα που συζητιέται εδώ. Τί μπορεί να σημαίνει ; (ή μήπως... μπορεί να μας ξεμπερδέψει ως προς τις ενστάσεις που εκφράστηκαν παραπάνω ; ...)

Ας προσέξουμε πάλι την συγκεκριμένη πρόταση : «Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω το κόσμο. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω». Νομίζω πως αναφέρεται σε εκείνη την εσωτερική κατάσταση που πρέπει να διακατέχει τον άνθρωπο σε σχέση με τα προβλήματα του κόσμου. Μιλάει (και φυσικά εκφράζει μια άποψη) για την εσωτερική στάση που πρέπει να έχουμε απέναντι στα πράγματα. Νομίζω πως ο Καζαντζάκης θέλει να εκφράσει την Υπευθυνότητα που πρέπει να αισθανόμαστε απέναντι στην Δημιουργία. Το αν θα πετύχουμε κάτι ή όχι, το αν θα καταφέρουμε τελικά να σώσουμε όλον τον κόσμο ή όχι, είναι μια άλλη υπόθεση. Φυσικά μπορεί να μην καταφέρουμε τίποτα. Φυσικά μπορεί η όλη υπόθεση να μας ξεπερνά. Φυσικά και μας ξεπερνά. Αλλά αυτή είναι η στάση που πρέπει να έχει ο Ελεύθερος, Αγωνιζόμενος άνθρωπος απέναντι στα πράγματα, λέει ο Καζαντζάκης. Μην ξεχνάμε πως κι ο ίδιος ο Καζαντζάκης είχε συχνά γοητευτεί κι από τις συλλογικές προσπάθειες και είχε εμπλακεί σε μερικές τέτοιες, όσο για την προσπάθεια του προσωπικού του έργου μάλλον δεν χρειάζεται να αναφέρουμε και πολλά. Θυμάμαι επίσης μια άλλη φράση από την Αναφόρά στον Γκρέκο, που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση τότε που την πρωτοδιάβασα. Λέει κάπου: «Μακάρι έτσι να μπορούσε να διαβάσει κάνεις και αυτήν την αναφορά, ενός ανθρώπου που πολύ μόχθησε, πολύ αγωνίστηκε, πολύ πάλεψε, και τόσο λίγα κατάφερε στην ζωή του...». (εξακολουθώ να πιστεύω πως η αντίθετη άποψη ακούγεται αρκετά ''ωχαδερφιστική'' - και κάπως θυμωμένη απέναντι στον κόσμο..)

Και φυσικά ο Καζαντζάκης το προχωράει ακόμη πιο πέρα ή ίσως πιο βαθιά, όταν αναφέρεται και στην σωτηρία του ίδιου του Θεού. Η Ασκητική του φέρει και τον υπότιτλο ''Salvatores Dei'', που σημαίνει ''Σωτήρες Θεού''. Να μην περιμένουμε τον Θεό να μας σώσει, εμείς θα σώσουμε τον Θεό, λέει. Τί σημαίνει αυτή η... βέβηλη πρόταση και πώς μπορεί ο άνθρωπος να σώσει τον... Θεό ; Όπως και 'να χει, αυτή η άποψη του Καζαντζάκη αποτελεί μια αντιστροφή της συνηθισμένης παρακμιακής αντίληψης. Ο άνθρωπος μοιάζει να είναι απαθής και τελείως ανεύθυνος για τον κόσμο. Αυτός που, τόσο προσωποποιημένα, συνηθίζουμε να αποκαλούμε Θεό, είναι Αυτός που τα έφτιαξε όλα, τα διευθύνει όλα, και στο τέλος θα μας... δικαιώσει και όλους (γιατί, αφού είναι τόσο πολυέσπλαχνος, αποκλείεται να μας καταδικάσει). Εμείς δεν έχουμε λοιπόν παρά να βουλιάξουμε στους καναπέδες μας, με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουμε τον Θεό να παίξει και να ολοκληρώσει το παιχνίδι του? Αλλά όχι, λέει ο Καζαντζάκης, αυτή η αντίληψη φταίει για πολλά από τα δεινά μας, στην πραγματικότητα εμείς έχουμε την ευθύνη, σήκω πάνω, πολέμα !

Ε, ίσως δεν βοηθάει κι η ανάλυση της εικόνας. Όπως και 'να χει, άλλο είναι να το βλέπεις από τον υπολογιστή κι άλλο να το κρατάς στα χέρια σου. Αλλά ας μην σχολιάζουμε μόνο το εξώφυλλο βρε παιδιά...

Ναι, είναι αυτός που έχει γράψει το ''Ξωτικά'', όπως και τα ''Τόλκιν: Ο ονειρευτής και η σκιά του'' και ''Δράκοι και μονόκεροι''. Είναι σίγουρα ένας δοκιμασμένος συγγραφέας σε αυτά τα θέματα και έχω ακούσει πως κι αυτό το βιβλίο του είναι πολύ όμορφο κι ενδιαφέρον, με πολλά πρωτότυπα στοιχεία από τις δίκες των μαγισσών, αρχαία γριμόρια, κτλ. Γενικά πρόκειται για έναν καινούριο εκδοτικό που θέλει να βγάλει καινούρια βιβλία που δεν είχαν την ευκαιρία να διαβάσουν μέχρι σήμερα οι Έλληνες αναγνώστες. Ένα άλλο βιβλίο τους που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το ''Candomble, Χορεύοντας με τους Ορισάς''. Ορίστε μερικά στοιχεία και γι' αυτό το βιβλίο : Γενικά νομίζω πως αξίζει να ψάξετε τις εν λόγω εκδόσεις (ρίξτε μια ματιά στο site τους), έχουν πολλά ενδιαφέροντα βιβλία κι όμορφα σχεδιασμένα .

136 σελ., Τιμή: ?10 Μια ολοκαίνουρια μελέτη για το φαινόμενο των Μαγισσών κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις ΜΑΓΙΚΟ ΚΟΥΤΙ από την συγγραφική πένα του Ναούμ Θεοδοσιάδη. «Εκείνο που μένει είναι μια χούφτα μάγισσες που πετούν αγριεμένες στον ουρανό, μέσα σε πίνακες ζωγραφικής, μύθους, ιστορίες και φανταστικές διηγήσεις. Εκείνο που μένει είναι οι σκιές τους πάνω στο ορμητικό ποτάμι της φαντασίας που δεν σταματάει ποτέ να αγκαλιάζει τον ανθρώπινο φόβο και να γεννά τα σκοτεινά παραμύθια του αύριο».

Σε μια προσπάθεια που έχει ξεκινήσει μέσα από ένα καινούριο site, υπάρχει ένα άρθρο του Αργύρη Τσακαλία (ενός Έλληνα ερευνητή που ισχυρίζεται πως έχει μελετήσει το φαινόμενο της Αθανασίας ή Αειζωίας όπως το λέει ο ίδιος) για αυτό το θέμα. Outer.gr : Η επερχόμενη Αειζωία Ποιά είναι η άποψή σας για τέτοια κείμενα ;

Υπάρχει όμως και η ρήση που, αντιπαραβάλλοντας τις δύο απόψεις -χριστιανική και αρχαιοελληνική-, λέει : ''Προσεγγίζεις τον Θεό καλλιεργώντας μια σχέση, όχι κατανοώντας μια έννοια'' Χμ.. Θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον μια συζήτηση πάνω στους δύο τρόπους...

Ναι, είναι μία καλή αναφορά κι αυτό για να τονίσουμε μια άλλη παρανόηση που γίνεται συχνά. Ο Λάβκραφτ λοιπόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον ορθολογιστής, ήταν άνθρωπος που πίστευε στην δύναμη της επιστήμης παρά των μεταφυσικών προσεγγίσεων, και το λογοτεχνικό σύμπαν που δημιούργησε είναι κυρίως υλικό - οι Μεγάλοι Παλαιοί του δεν είναι δαίμονες ή μεταφυσικές υπάρξεις αλλά εξωγήινα όντα, τεραστίων διαστάσεων και εντελώς ξένα προς τον άνθρωπο βέβαια αλλά όντα που θα μπόρούσαν να χαρακτηριστούν απλώς.. εξωγήινα χωρίς άλλες μυστικιστικές προεκτάσεις (εκτός βέβαια από αυτές που ο άνθρωπος τείνει να τους δώσει). Σε μία άλλη επιστολή του, γραμμένη τον Απρίλιο του 1917, αναφέρει χαρακτηριστικά : « Η πρόοδος της επιστήμης θα διακήρύξει τελικά, πιστεύω, τουλάχιστον δύο νόμους που θα θέσουν για πάντα τέλος στον σπιριτουαλισμό των μορφωμένων αλλά και των ημιμαθών. Τους εξής : »1. Η Ζωή, ζωική και φυτική, συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης, είναι ένας τρόπος κίνησης που σταματά απολύτως με τον θάνατο του σώματος που την περιέχει. »2. Το μέλλον, στο βαθμό που αφορά τα οργανικά όντα, δεν είναι ποτέ δυνατόν να προβλεφθεί, αφού οι ατομικές και οι αβυθομέτρητες ιδιοτροπίες έχουν την δύναμη να κατευθύνουν τα γεγονότα προς οποιοδήποτε από τα κανάλια που είναι δυνατά υπό τον φυσικό νόμο. »....Η απλή κατά προσέγγιση γνώση των διαστάσεων του ορατού σύμπαντος αρκεί για να καταστραφεί για πάντα η αντίληψη ότι υπάρχει ένας προσωπικός θεός.... αργά ή γρήγορα θα ανακαλυφθεί η σχέση μεταξύ της οργανικής και της ανόργανης ζωής... Αυτό θα σημάνει τον θάνατο εξίσου της δεισιδαιμονίας και της θρησκείας και, εκτός αν κατορθώσει να κρύψει το πρόσωπό της, η εκκλησία δεν θα υπάρχει πια παρά για τους εξαιρετικά αμαθείς... Αλλά, φυσικά, αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα... Ωστόσο, η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μεγάλη». Αυτά τα λόγια είναι ένα ακόμη δείγμα της προτιμησής του για μια υλιστική προσέγγιση των πραγμάτων παρά για περίεργες μεταφυσικές. Φυσικά, όμως, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός της πολυμάθειας του Λάβκραφτ, γνώριζε πολλά πράγματα από διάφορους τομείς της γνώσης και στα διηγήματά του υπάρχουν τουλάχιστον υπόνοιες και νύξεις που μπορούν να πάνε πολύ μακριά αν κάποιος θελήσει να τις αναλύσει. Τελικά, νομίζω πως αυτή η συζήτηση παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον μιας και, από την μία, σχετίζεται με όλα αυτά και, από την άλλη, μπορεί να γίνει με πιο χειροπιαστά στοιχεία και παραθέσεις . Δυστυχώς, όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι συγγραφείς και διανοητές, ο Λάβκραφτ είναι περισσότερο γνωστός από το τί έχουν πεί διάφοροι άλλοι για το έργο του, ανάλογα με το πού ήθελε να το ''πάει'' ο καθένας, και από τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούν, παρά από το ίδιο του το έργο κι όσα ο ίδιος πραγματικά έγραψε...

Μου άρεσε αυτό το σχόλιο... Να αναφέρουμε ότι συγγραφέας του ''Νεκρονομικόν'', όπως αναφέρει ο Λάβκραφτ, ήταν ο ''τρελός'' άραβας ποιητής Αμπντούλ Αλχαζρεντ. Το όνομα φυσικά είναι φανταστικό, το λέει ο ίδιος ο Λάβκραφτ στις επιστολές του : «Ο χαρακτήρας του τρελού άραβας Αμπντούλ Αλχαζρεντ είναι φανταστικός... Αμπντούλ Αλχαζρεντ είναι ένα ψευδόνυμο που υιοθέτησα όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών, ξετρελαμένος από τις Αραβικές Νύχτες - δηλαδή το περισσότερο γνωστό σε μας σαν ''Χίλιες και μία Νύχτες''...». Όπως αναφέρει ο Γ. Μπαλάνος στο βιβλίο του ''Η Σκια του Κθούλου'', αντλώντας από την φαντασία του Λάβκραφτ, «Το ''Νεκρονομικόν'' γράφτηκε στην Δαμασκό της Συρίας την εποχή των Ομμαυάδων χαλιφών και συγκεκριμένα το έτος 730, από τον γνωστό μας πλέον τρελό άραβα ποιητής Αμπντούλ Αλχαζρεντ, έναν μυστικιστή και οραματιστή ποιητή από την Σάνα της Υεμένης... Ο πρωτότυπος αραβικός του τίτλος ήταν ''Αλ Αζίφ'' (Al Azif), ένα όνομα που λέγεται ότι σημαίνει τον νυχτερινό ήχο ή βόμβο των εντόμων και, μεταφορικά, των δαιμόνων. Αυτό το ''Αλ Αζίφ'' έγινε ''Νεκρονομικόν'' από τον Θεόδωρο Φιλέτα... Ο Φιλέτας ήταν ο πρώτος που μετέφρασε το αραβικό κείμενο στα ελληνικά κατά το έτος 950 στην Κωνσταντινούπολη...» Ο Κέννεθ Γκράντ, όμως, ήταν ένας από τους ένθερμους υποστηρικτές της ιδέας ότι πίσω από την Μυθολογία Κθούλου κρύβεται μια γνήσια μυστική παράδοση. Λέει : «Ο Λάβκραφτ χρησιμοποιούσε την φαντασία προκειμένου να προβάλλει αντιλήψεις περί πραγματικότητας που, στην εποχή του, θεωρούνταν πολύ φανταστικές για να παρουσιαστούν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο». Με αυτά τα λόγια του Γκράντ ξεκινά το όλο δίλλημα : καθαρή λογοτεχνική φαντασία ή ένας εναλλακτικός τρόπος έκφρασης μιας γνήσιας μυστικής παράδοσης ;

Pίχτε μια ματιά και σε αυτό το site, που καλεί τους απανταχού αθεϊστές να οργανωθούν και να βροντοφωνάξουν την παρουσία τους. Η όλη ιστορία νομίζω πως ξεκινά με τα βιβλία του R. Dawkins. Στο τελευταίο του βιβλίο, «Τhe Man Delusion» («Η Περί Ανθρώπου Αυταπάτη»), ο Dawkins επιχειρηματολογεί ένθερμα υπέρ της Αθεΐας : Οι αθεϊστές γενικά τάσσονται υπέρ της ορθολογικής, επιστημονικής προσέγγισης, θεωρούν την θρησκεία απλώς ένα φανταστικό δημιούργημα, τον Θεό μια ιδέα χωρίς αντίκρυσμα, την Βίβλο απλή μυθολογία, κτλ. Ρίχτε μια ματιά και σε αυτήν την σελίδα, για να δείτε τα διάφορα ευφάνταστα gadgets που προτείνουν. Πολύ καλά τα σχόλια που διάβασα μέχρι τώρα. Αυτό το κίνημα της Αθεΐας φαίνεται πως ξεκίνησε ως μία αντίδραση σε αντίστοιχες χριστιανικές ''εκστρατείες'' (κυρίως στην Αμερική του Bush), αλλά η όποια σωστή προσσέγγιση δεν βρίσκεται στα άκρα και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ολοκληρωτικά καμία από τις δύο πλευρές.

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί στα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία μία πρόσφατη ιστορία του Coelho. Την αντιγράφω παρακάτω : Η μουσική που ερχόταν από το σπίτι Όπως κάθε παραμονή Χριστουγέννων, ο βασιλιάς προσκάλεσε τον πρωθυπουργό να κάνει έναν περίπατο μαζί του. Ήθελε να δει πώς είχαν στολιστεί οι δρόμοι, όμως για να μην κάνουν οι υπήκοοί του υπερβολικά έξοδα προκειμένου να τον ευχαριστήσουν, οι δυο άντρες πάντα μεταμφιέζονταν σε εμπόρους από κάποια μακρινή χώρα. Περπάτησαν στο κέντρο, θαύμασαν τις φωτεινές γιρλάντες, τα αναμμένα κεριά στα σκαλοπάτια των σπιτιών, τα κιόσκια όπου πωλούνταν δώρα, τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που πήγαιναν βιαστικά στους συγγενείς τους για να γιορτάσουν όλοι μαζί τη βραδιά γύρω από το κατάφορτο τραπέζι. Στο γυρισμό, πέρασαν από τη φτωχογειτονιά. Εκεί, η ατμόσφαιρα ήταν τελείως διαφορετική. Ούτε φώτα ούτε κεριά ούτε ωραίες μυρωδιές από νόστιμα φαγητά έτοιμα να σερβιριστούν. Δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς στους δρόμους και, όπως κάθε χρόνο, ο βασιλιάς είπε στον πρωθυπουργό του ότι έπρεπε να προσέξει περισσότερο τους φτωχούς του βασιλείου του. Ο πρωθυπουργός έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι, ξέροντας πως για μία ακόμα φορά το θέμα θα ξεχνιόταν γρήγορα, θαμμένο στην καθημερινή γραφειοκρατία, στην έγκριση προϋπολογισμών, στις συζητήσεις με ξένους αξιωματούχους. Ξαφνικά, πρόσεξαν πως από ένα από τα πιο φτωχά σπίτια ακουγόταν μουσική. Η παράγκα ήταν ετοιμόρροπη, τα σάπια σανίδια της ήταν γεμάτα χαραμάδες κι έτσι είδαν τι συνέβαινε μέσα. Η σκηνή ήταν εντελώς παράλογη: ένας γέρος, καθισμένος σε αναπηρική πολυθρόνα, έμοιαζε να κλαίει, μια κοπέλα εντελώς φαλακρή χόρευε και ένας νεαρός με θλιμμένο βλέμμα έμπαιζε ταμπούρλο και τραγουδούσε ένα παραδοσιακό τραγούδι. «Πάω να δω τι συμβαίνει», είπε ο βασιλιάς. Χτύπησε την πόρτα. Ο νεαρός σταμάτησε να παίζει και πήγε να του ανοίξει. «Είμαστε έμποροι και ψάχνουμε ένα μέρος να κοιμηθούμε. Ακούσαμε τη μουσική, είδαμε ότι είστε ακόμα ξύπνιοι και σκέφτηκα να ρωτήσω αν μπορούμε να μείνουμε εδώ απόψε». «Θα βρείτε δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο της πόλης. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Μη βλέπετε που παίζουμε μουσική - αυτό το σπίτι είναι γεμάτο θλίψη και πόνο». «Θα μπορούσαμε να μάθουμε γιατί;». «Εξαιτίας μου», απάντησε ο γέρος στην αναπηρική πολυθρόνα. «Όλη μου τη ζωή δίδασκα το γιο μου καλλιγραφία, για να γίνει γραφέας στο παλάτι. Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν και δεν άνοιξαν ποτέ θέσεις. Χτες βράδυ όμως, είδα ένα ανόητο όνειρο: εμφανίστηκε ένας άγγελος και μου είπε να αγοράσω ένα ασημένιο κύπελλο, γιατί θα με επισκεπτόταν ο βασιλιάς, θα έπινε από το ασημένιο κύπελλο και θα έβρισκε δουλειά στο γιο μου. »Ο άγγελος ήταν τόσο πειστικός, ώστε αποφάσισα να κάνω ό,τι μου είπε. Δεν έχουμε λεφτά κι έτσι η νύφη μου πήγε σήμερα το πρωί στην αγορά, πούλησε τα μαλλιά της και αγοράσαμε τούτο δω το κύπελλο. Τώρα, προσπαθούν να μου φτιάξουν το κέφι, τραγουδώντας και χορεύοντας γιατί είναι Χριστούγεννα, όμως είναι μάταιο». Ο βασιλιάς είδε το ασημένιο κύπελλο, ζήτησε να του βάλουν λίγο νερό γιατί διψούσε και προτού φύγει είπε στην οικογένεια: «Τι σύμπτωση! Μόλις σήμερα είδαμε τον πρωθυπουργό και μας είπε ότι οι θέσεις θα ανοίξουν την επόμενη βδομάδα». Ο γέρος κούνησε το κεφάλι, χωρίς να το πολυπιστέψει, και τους αποχαιρέτησε. Την επόμενη μέρα όμως, ένα βασιλικό ανακοινωθέν διαβάστηκε σε όλους τους δρόμους της πόλης. Έψαχναν καινούριο γραφέα για το παλάτι. Τη μέρα που είχε οριστεί, η αίθουσα ακροάσεων γέμισε κόσμο που αγωνιούσε να διαγωνιστεί για μια τόσο περιζήτητη θέση. Ο πρωθυπουργός μπήκε και ζήτησε από όλους να ετοιμάσουν τα μολύβια και τα χαρτιά τους: «Ιδού το θέμα της έκθεσης που πρέπει να γράψετε: γιατί κλαίει ένας γέρος, χορεύει μια φαλακρή γυναίκα και τραγουδά ένας θλιμμένος νεαρός;» Ένα μουρμουρητό έκπληξης διέτρεξε την αίθουσα: κανείς δεν μπορούσε να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία! Κανείς, εκτός από ένα νεαρό με τριμμένα ρούχα, καθισμένο σε μια γωνιά της αίθουσας, που χαμογέλασε πλατιά και άρχισε να γράφει. (βασισμένο σε ένα ινδικό παραμύθι) Conto de natal, 2008 Paulo Coelho

Κυκλοφορεί το καινούργιο μαγευτικό τεύχος των Συμπαντικών Διαδρομών... περιεχόμενα 002 Σκίες της νύχτας της Νίκης Στέρπη 008 Άσπρες και μαύρες πετρούλες της Κιάρας Καλουντζή 014 Ragnarok της Αγγελικής Μαρίνου 023 Το φυτώριο της Γιούλης Αναστασοπούλου 029 Το μαξιλάρι του Π. Μ. Ζερβού 037 Αφιέρωμα σε γνωστά σπαθιά των Παναγιώτη Παναγιωτίδη και Άλκη Χατζόπουλου 047 Η μουσική εκεί έξω του Δημήτρη Αργασταρά 050 Το κάλεσμα του ονειροβάτη του Γιώργου Χατζηκυριάκου 056 Συμπτώσεις με νόημα του Νεκτάριου Χρυσού 062 Η Νεκρόπολη του Ερρίκου Σμυρναίου 069 Το σύμπαν του Dune του Γιώργου Χατζηκυριάκου 073 Της αλλοπαρμένης (Γ' μέρος) του Γιάννη Καϊντάση 078 Ομίχλη (Η' μέρος) του Σπύρου Κακούρη 085 Τομ και Τζέρρυ του Justinas Zilinskas (μετάφραση Α. Φιαμού) 090 Γυρισμός στο σπίτι του Arnoldas Kalinkas (μετάφραση Γ. Πλιώτας) 097 Αναζητώντας το Βασίλειο της Αράχνης Μια συνέντευξη του Γιάννη Πλιώτα στην Εθυμία Ε. Δεσποτάκη 099 Μουσική και φαντασία του Γιώργου Χατζηκυριάκου 104 Star Trek και κοινωνική συνείδηση του Δημήτρη Ψαθά 110 Νέα 115 Απ' την καρέκλα του σκηνοθέτη του Γιάννη Πλιώτα 119 Βιβλιοπαρουσίαση 124 Tomes of the Dead collection 125 Πεπρωμένο του Δημήτρη Λαγού Ένα ακόμη υπέροχο τεύχος, γεμάτο εκπλήξεις, που μας ταξιδεύει σε Κόσμους Πιο Πέρα, μας φέρνει σε επαφή με την μεγάλη παράδοση της λογοτεχνίας του Φανταστικού, και με τις αγωνίες και τις αναζητήσεις των σύγχρονων Ελλήνων και Ξένων δημιουργών της. Σε αυτό το τεύχος δημοσιεύεται και το ολοκαίνουργιο διήγημα του συγγραφέα Δημήτρη Αργασταρά ''Η μουσική εκεί έξω'' - μια καταπληκτική ιστορία, που θα σας ενθουσιάσει... Πολλές ακόμη υπέροχες ιστορίες, διηγήματα, συνεντεύξεις, και ανταποκρίσεις από τον χώρο του Φανταστικού, συμπληρώνουν την ύλη και αυτού του τεύχους. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ με την Τέχνη του Φανταστικού ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΥΣ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ !!!