outis

Ο άνθρωπος που είπε/έγραψε τη φράση το όριζε πολύ καλά. Μπορούμε να αναλωνώμαστε και να καρκινοβατούμε με ορισμούς ή να το δούμε τι αξία εφαρμογής έχει όπως ειπώθηκε. Όπως είχε πει κι ο Ιησούς όταν τον κατηγόρησαν για... διαδικαστικά θέματα (κάτι σαν τους ορισμούς καλή ώρα) "...είπε στον παράλυτο: “Παιδί μου, πάρε θάρρος! Oι αμαρτίες σου έχουν συγχωρηθεί”. Tότε μερικοί από τους νομοδιδάσκαλους είπαν μέσα τους: “Aυτός εδώ βλαστημάει”! O Iησούς, όμως, που κατάλαβε τους διαλογισμούς τους, είπε: “Γιατί εσείς σκέφτεστε πονηρά μέσα στις καρδιές σας; Eπιτέλους τι είναι ευκολότερο να πω: Έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου ή να πω: Σήκω και περπάτα; Για να μάθετε όμως, ότι ο Γιος του Aνθρώπου έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη”―λέει τότε απευθυνόμενος στον παράλυτο: “Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου”. Σηκώθηκε τότε και πήγε στο σπίτι του...." Οι νομοδιδάσκαλοι ήξεραν καλά τους ορισμούς αλλά κοντά τους ο παράλυτος έμενε... παράλυτος. Ο Ιησούς απλά αδιαφόρησε για τα τεχνικά και πήγε κατευθείαν στο πρόβλημα: και το έλυσε.

Περί "του "αόρατου πλέγματος" ανάμεσα σε όλα τα έμβια πλάσματα " Πραγματικά εξωφρενικό να θεωρείς πως αφορά μόνο τα "έμβια" πλάσματα! Εδώ το ζήτημα δεν είναι μόνο το πως "μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο όπως γουστέρνει να ούμε" αλλά και το γιατί τα καταφέρνει με την όποια επιρροή του να τα κάνει σκ@τ@! Άμα είναι εσύ να γράψεις το σενάριο για σένα και τον κόσμο γύρω σου για τί να μην γράψεις ένα σενάριο όπου όλα είναι όπως τα ονειρεύονται οι προτοχρονιάτικες ευχές;

Οι σοφοί της ιστορίας δεν υποστηρίζουν ακριβώς πως αν είναι ''γραμμένο'' να γίνει θα γίνει οπότε μην προσπαθείς να αποφύγεις κάτι αναπόφευκτο. Εκείνο που λένε είναι ότι τίποτε δεν γίνεται χωρίς λόγο και το να κρυφτείς από το ερχόμενο δεν είναι η λύση (γιατί ο λόγος που το φέρνει θα σε βρει αλλού που δεν το περιμένεις.) Αν νιώθεις ότι κάτι πάει να γίνει, αντί να το κρίνεις ως καλό/κακό για σένα - ψάξε να δεις το γιατί είναι να γίνει κι αν μπορείς ή αξίζει τον κόπο άλλαξέ το. Λένε λοιπόν βγες να συναντήσεις το ερχόμενο. Εκεί που έρχεται απροειδοποίητα και με τους δικού του όρους με το να το βρεις και να το συναντήσεις βάζεις μέσα και δικούς σου όρους. Αλλάζεις έτσι τις ισορροπίες. Με το "βρεχόμενος μικρό το κακό θα γλυτώσει άλλο κακό χειρότερο" αναφέρομαι σε παράλληλο ζήτημα - μαγικό τέχνασμα αν θέλεις - που λέει οι αναποδιές θα έρθουν, ή θα τις διαλέξεις εσύ συνειδητά και θα έχεις κάποιο έλεγχο ή θα σε διαλέξουν εκείνες και δεν θα έχεις κανέναν...

25. Επειδή, εκείνο που φοβόμουν, μου συνέβηκε, κι εκείνο που τρόμαζα ήρθε επάνω μου. 26. Δεν είχα ειρήνη ούτε ανάπαυση ούτε ησυχία· οργή ήρθε επάνω μου. (βιβλίο Ιωβ, κεφ.3) Από αυτή την παρατήρηση ξεκινά η ιδέα. Βέβαια έχει και μια λογική. Αν πχ τα έχεις όλα όπως ο Ιωβ ο μόνος φόβος: να τα χάσεις όλα, είναι και ο μόνος δικαιολογημένος. Άρα λογικά το σκεφτόταν και του συνέβει όπως το σκεφτόταν γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φοβηθεί. Οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν διαχειρίσημο από αυτόν. Μόνο ότι δεν ήταν διαχειρίσημο φοβόταν. Η εξήγηση που υπάρχει δε νομίζω πως είναι του είδους που ικανοποιεί το "λογικό" νου. Γι'αυτό την αφήνω. Σημασία έχει ο εντοπισμός του ζητήματος: πότε συμβαίνει, με ποια είδη φόβων. Και η αναζήτηση τεχνικών ίσως για απαλλαγή από τους φόβους αυτούς. Για να γυρίσω στον Ιωβ, έπιανε ότι κάτι δεν πάει καλά και έκανε ότι καταλάβαινε - ή ευχόταν - για να αποφύγει συνέπειες: (από κεφ. 1) 4. Και οι γιοι του πήγαιναν και έκαναν συμπόσια στα σπίτια τους, κάθε ένας κατά τη δική του ημέρα, και έστελναν και προσκαλούσαν τις τρεις αδελφές τους για να τρώνε και να πίνουν μαζί τους. 5. Και όταν τελείωναν οι ημέρες τού συμποσίου, ο Ιώβ έστελνε και τους αγίαζε, και, καθώς σηκωνόταν το πρωί, προσέφερνε ολοκαυτώματα, σύμφωνα με τον αριθμό όλων τους· επειδή, ο Ιώβ έλεγε: Μήπως οι γιοι μου αμάρτησαν, και βλασφήμησαν τον Θεό στην καρδιά τους. Έτσι έκανε ο Ιώβ, πάντοτε.

Ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη σε ότι του "έδειξε" αρχικά το όνειρο - μη σου πω πως θα βγει και μάλιστα χωρίς ομπρέλα. Και βρεχόμενος (μικρό το κακό) θα γλυτώσει άλλο κακό χειρότερο. Αλλά η σοφία είναι να ξέρεις και πότε σε παίρνει να πάρεις ομπρέλα και πότε όχι. Οι σοφοί λένε ότι αν υπάρχει πρόγνωσή ότι σε χτυπά αυτοκίνητο μη μέινεις σπίτι νομίζοντας πως θα γλυτώσεις. Απλά θα σε βρει στο σπίτι το αυτοκίνητο! Βγες και πήγαινε να το βρεις εσύ πρώτος/πρώτη και δες πως η έκβαση δεν είναι τόσο κακή όσο σου είχε φανεί!

Αυτό είναι κάπως δύσκολο να δειχτεί. τι θα πει "τα γεγονότα αυτά έχουν συμβεί ήδη στο ασυνείδητο";;; Ότι είναι "γραμμένο" να συμβούν; Θυμίζει και λίγο το χριστιανικό "η προσευχή έχει ήδη απαντηθεί στον Ουρανό" και μένει να φτάσει η απάντηση στη γη (βασισμένο σε απόσπασμα του βιβλίου του Δανιήλ) Ένα πρόβλημα με την αλλαγή είναι ότι το προβλεπόμενο (αν το αλλάξουμε) δεν γίνεται τελικά. Οπότε δεν υπάρχει πρόβλεψη! Θυμάμαι "κινητοποίηση" για να εμποδιστεί μεγάλος σεισμός στη Θεσσαλονίκη - που είχε προφητευτεί! Τέτοιος σεισμός δεν έγινε. Πέτυχε η κινητοποίηση ή ήταν απλή κινδυνολογία; Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Άλλο ζήτημα έχει να κάνει με το "αν δεν μπορούμε να επέμβουμε τότε τι νόημα έχει να βλέπουμε ή να προβλέπουμε κάτι αν είμαστε ανίσχυροι να το αλλάξουμε." Δεν είμαστε εντελώς ανίσχυροι αλλά και να είμαστε η έγκαιρη προειδοποίηση - ότι πχ θα βρέξει - έχει πάντα νόημα κι ας μη μπορείς να εμποδίσεις τη βροχή. Παίρνεις ομπρέλα, ελαχιστοποιείς τις συνέπειες. Τέλος η προειδοποίηση έχει και αξία "σημαδιού" προς τα που φυσά ο αγέρας, ποια τα αδύνατα σημεία μας (αυτογνωσίας)

Αυτή μάλλον είναι απομεινάρι του "γαλλοφιλου" κόμματος του 19ου αιώνα αφού οι Γάλλοι είχαν τέτοια πλατεία πριν την Αθήνα. (Τότε αντι για ΦΔ/ΚΑΣΟΚ/ΝΝΕ/ΞΥΡΙΖΑ είχαν το αγγλόφιλο, το ρωσόφιλο και το γαλλόφιλο (Ελληνόφιλο δεν είχαν....)

ή όπως το έλεγε ο Δον Χουάν - ο απλός άνθρωπος παίρνει ότι του συμβαίνει είτε ως ευλογία είτε ως κατάρα, ο πολεμιστής τα βλέπει όλα ως πρόκληση...

Ασφαλώς είναι κακό το πρώτο αφού η τράπεζα - γλυτώνει τη ληστεία και συνεχίζει ανενόχλητη να ληστεύει τον κοσμάκη! Το δεύτερο δεν είναι κακό γιατί καμιά φύση δεν εργάστηκε για τίποτα. Ο ίδιος ο ιός κόπιασε για την προσαρμογή του αλλά όπως είχε το δικαίωμα στην επιβίωση - το έχουν και οι γιατροί!

Η αρχαίοι δεν λένε τέτοιο πράγμα - και το "κακό" / "καλό" εύκολα ορίζονται. Όπως και η ευκολία του κακού.Κάτι που δημιουργείς παίρνει χρόνο και κόπο. Ένα κάστρο στην άμμο ή ένα παιδί που γεννάς μεγαλώνεις, ή γράφει ένα βιβλίο. Αυτό είναι το "καλό" - μη το λες έτσι πες το "η παρουσιά από υλοποίηση έργου που παράγεις και οι προεκτάσεις της" (μεταξύ μας, πιο οικονομικό να το πούμε "καλό"!). Λοιπον όσο σούπερ κάστρο κι αν φτιάξεις με χρόνο & κόπο πολύ σε ένα δευτερόλεπτο κάποιος το πατάει και το ισοπεδώνει. Όσο καλό κι αν είναι το χειρόγραφο του βιβλίου που σου πήρε χρόνια να γράψεις η φωτιά το καίει σε δευτερόλεπτα Γεννάς και μεγαλώνεις ένα παιδί και παίρνει έξοδα κόπους και 20 χρόνια - είναι "παρόν' (καλό) και μια αρρώστεια ή ένα αυτοκίνητο του αφαιρούν τη ζωή σε δευτερόλεπτα - πάει η "παρουσία" (παφ!) αυτή η "έλλειψη" είναι το "κακό". "Βάφτισε" το αλλιώς αν σε ενοχλεί η μη το θεωρείς κακό το ίδιο κάνει η "έλλειψη" θα συνεχίσει να είναι εκεί και η προηγούμενη "παρουσία" του έργου, κόπου και χρόνου θα απουσιάζει. Η παρουσία εκείη και η επένδυση που έκανες όπως και να την πεις πήρε χρόνο και κόπο. Εκείνο που σου αφαίρεσε την παρουσία και μηδένισε τον κόπο σου θα πρέπει να είναι ισχυρότερο από τον κόπο. Λογικό είναι να θεωρήσεις ότι αν κάτι που παίρνει 20 χρόνια κόπων να διαμορφώσεις σου το αφαιρεί μια κατάσταση σε 1 δευτερόλεπτο και με μινιμουμ κόπο - τότε ο κόπος και η δημιουργικότητά σου (το καλό) είναι κάτι αδύναμο ενώ η κατάσταση που μηδενίζει τον κόπο ετών σε ένα δευτερόλεπτο είναι κάτι εξαιρετικά ισχυρότερο.

Θυμήθηκα μια –σχετική/άσχετή – περίπτωση πριν από καμιά 10αριά χρόνια. Ένα φίλος «ονειρευτής» έψαχνε για να δοκιμάσει την αυθεντικότητα του εξής ονείρου: Ενώ κοιμώταν «ξυπνούσε» και έβλεπε στο δωμάτιο κάποιον να κοιμάται στο κρεβάτι του – τον εαυτό του! Αργότερα ξυπνούσε κανονικά και καταλάβαινε ότι ήταν όνειρο αυτό που είχε δει. Ήθελε να διαπιστώσει το κατά πόσο ήταν ‘πραγματικό’ ότι συνέβαινε. Λογική επιθυμία, αλλά στο σουρρεαλιστικό χώρο των ονείρων η λογική είναι ένα μόνο στοιχείο ανάμεσα σε πολλά. Το είδος αυτό του «ονείρου» (αν θέλουμε να βρούμε κουτάκι να το βάλουμε) μπαίνει στο κουτάκι: «3η πύλη ονειρέματος» και η έμφαση είναι: έχε ένα τέτοιο όνειρο όσο περισσότερες φορές μπορείς, η εξήγηση και οι ερμηνείες δεν θα σου δώσουν ότι μπορεί να σου δώσει η επανάληψη του ονείρου: τη δυνατότητα να κινηθείς μέσα στο όνειρο σα να είσαι κανονικά σε εγρήγορση για όσο θέλεις. Όπως και να έχει το τεστ – που αναφέρω εδώ ως δείγμα κριτήριου «δοκιμής με αντικειμενικούς (συγκεκριμένους και μετρήσιμους) όρους» - ήταν το εξής: - Έχει ντουλάπα το δωμάτιο; - Έχει - Φτάνει μέχρι το ταβάνι; - Όχι - Μπορείς να δεις την επιφάνεια της οροφής της χωρίς προσπαθεια; - Όχι - Ωραία, πέτα ένα τραπουλόχαρτο επάνω στην οροφή – με τρόπο ώστε να στροβιλίζεται – ή ένα κέρμα ή ένα βιβλίο που θα πέσει ανοιχτό ή κάτι τέτοιο.Όταν σου ξανασυμβεί ενώ ονειρεύεσαι να ονειρευτείς πως είσαι στο δωμάτιο και βλέπεις τον εαυτό σου να κοιμάται, ρίξε μια ματιά στην οροφή της ντουλάπας. Ποια πλευρά του χαρτιού είναι (ή πιο χαρτί;) ή αν είναι νόμισμα είναι κορώνα ή γράμματα; Ή σε ποια σελίδα είναι το βιβλίο; Μετά που θα ξυπνήσεις τσέκαρε να δεις αν αυτό που είδες στο ονείρεμα και αυτό που είναι όταν ξύπνησες ταυτίζονται. - ΟΚ Δεν ξέρω αν το δοκίμασε, και τι έγινε, γιατί δεν ξαναβρεθήκαμε από τότε. Για κάτι τέτοιο μιλώ προσαρμοσμένο στις δικές σου εξερευνήσεις.

Να δω πως θα το εκφράσω καλύτερα. Κατ'αρχήν μου φαίνεται καλύτερο το να βιώνεις (και να καταγράφεις, αν θέλεις) τα όνειρα χωρίς να τα βάζεις σε κουτάκια κατηγοριών. Είναι πρακτικός ο λόγος που το λέω αυτό. Αν τα όνειρά σου τα χωρίσεις σε πχ 3 κατηγορίες, αν προκύψει κάποιο που δεν θα ανήκει σε καμιά από της τρεις τότε ή θα πας να το στριμώξεις σε μια από τις τρεις (χωρίς να ανήκει εκεί) και θα πνιγεί από ασφυξία ή και μπορεί να είναι μπροστά σου και να μη το βλέπεις επειδή δεν κατατάσσεται στις παρούσες κατηγορίες. Όμοια χρησιμότερη βλέπω την "παρατήρηση" του ονείρου παρά την προσπάθεια ερμηνείας. Νομίζω πως η σημασία γίνεται φανερή αν είναι να γίνει φανερή. Η ερμηνεία έχει την τάση να ευθυγραμμίζεται με τις προϋπάρχουσες ιδέες κι έτσι πρακτικά έχει την τάση να ενισχύει το ότι είμαστε παρά να το αλλάζει και να το μεταμορφώνει σε κάτι πέρα από τα τετριμμένα. Για την 3η κατηγορία που εστιάζεις, έχει ενδιαφέρον η ερμηνεία σου και πρότεινα πως ίσως θα μπορούσες να σχεδιάσεις κάποια τεστ για να διαπιστώσεις το αν είναι το ένα ή το άλλο. Παρά το «προ» στην «προφητεία» η προφητεία είναι δυνατόν να αφορά το παρόν ή και τα παρελθόν αλλά με μια κατανόηση που δεν είχες «πριν» και σαν να σου έρχεται από το πουθενά. Το ζήτημα είναι (όπως βλέπω να το θέτεις) : Είναι αυτά τα «προφητικά» όνειρα επειδή 1. Κάπως συνδέεσαι με το μέλλον με κάποιο τρόπο (πχ επικοινωνία με το ασυνείδητο/υποσυνείδητο ) και σου γίνεται γνωστό; Ή 2. όπως λες «ότι η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι δεν είναι μία απλή επικοινωνία με το ασυνείδητο/υποσυνείδητο, αλλά μία μεταφορά μέσα σε αυτό. Τα μηνύματα που παίρνω, δεν είναι μελλοντικές καταστάσεις, αλλά παρελθοντικές ή του παρόντος, που απλά δεν έχουν ακόμα περάσει στο συνειδητό μου κομμάτι.» Πρότεινα λοιπόν να βάλεις συνθήκες ή παράμετρους που θα μπορούσαν να στηρίξουν το 1 ή το 2 (ή και κάποιο άγνωστο 3!) και να δεις ποιο ικανοποιείται πιο αποτελεσματικά. Ποιες ή τι; Εξαρτάται από τη «γλώσσα» των ονείρων σου αλλά και το με ποια κριτήρια το βλέπεις έτσι ή αλλιώς. Δεν με έχει απασχολήσει το θέμα αρκετά με τον τρόπο που το θέτεις κι έτσι δεν έχω πρόχειρα κριτήρια να προτείνω (άσε που κριτήρια δικά μου ίσως δεν καλύπτουν εσένα.) Προτείνω λοιπόν κατ’αρχήν να θέσεις δοκιμαστικά κριτήρια και να δεις το πως και ποια από αυτά ικανοποιεί η πράξη.

Θέσε κάποιους αντικειμενικούς (συγκεκριμένους και μετρήσιμους) όρους και τέσταρε τις εναλλακτικές ερμηνείες που υποπτεύεσαι ως προς αυτούς: Πως λες θα ήταν αν είναι "προφητικά" τι θα σε έπειθε πως ήταν (και τι θα σε έπειθε πως δεν;) Πως λες θα ήταν αν η νέα σου ερμηνεία είναι ορθή (και τι θα την κατέρριπτε ενδεχόμενα;) Βάλε όρους και δες σε κάποιο βάθος χρόνου το πως ικανοποιούνται (ή όχι) και το ξανασυζητάμε.

Η θρησκεία ξεπρόβαλε από μια ανθρώπινη ανάγκη. Μπορεί να την καλύψει - χωρίς τυπικότητες ή και οργανωμένα. Το ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτή και κερδοσκοπούν με την οργανωμένη θρησκεία ή και με προθέσεις και πράξεις βλάπτουν τους γύρω τους για να προστετεύσουν την κερδοσκοπία τους δεν αναιρεί την ύπαρξη της ανάγκης ή τη χρησιμότητα της θρησκείας. Ακριβώς όπως το ότι κάποιοι κερδοσκοπούν από το εμπόριο τροφίμων και φαρμάκων δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν τα έχουν ανάγκη. Είναι η ανάγκη που δημιουργεί τη ζήτηση και η οποία γίνεται αντικείμενο κερδοσκοπίας. Η ανάγκη αυτή έχει να κάνει με την ανάγκη των ανθρώπων για Επίγνωση. Επίγνωση της θέσης τους στον κόσμο και των προοπτικών τους. Η (οργανωμένη) θρησκεία είναι σαν μια εργαλειοθήκη που περιέχει απλά εργαλεία που κάνουν αντιληπτή αυτή την Επίγνωση. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν τα έχουν ανάγκη και άλλοι θεωρούν ότι έχουν βρει καλύτερα εργαλεία ή φυλάνε τα εργαλεία τους αλλού. Μπορεί. Οι άνθρωποι διαφέρουν. Ένας που είναι 2 μέτρα μπορεί να έχει εργαλεία στο ψηλώτερο ντουλάπι κι ένας που είναι 1,50 να τα έχει σε χαμηλό συρτάρι ή το πάτωμα. Αλλά και οι δύο έχουν την ίδια ανάγκη που εξυπηρετούν τα εργαλεία και τελικά δεν έχει σημασία που φυλάς τα εργαλεία, αλλά το τι κάνεις με αυτά που έχεις και φτάνεις. Κι όπως άλλος έχει 2μ μπόι κι άλλος 1,50 έτσι και στην επιδίωση της Επίγνωσης άλλος τα καταφέρνει καλύτερα κι αλλουνού το χέρι δεν πιάνει το ίδιο. Σημασία έχει να χρησιμοποιείς τα εργαλεία που έχεις για να καλλιεργήσεις την Επίγνωση που σου χρειάζεται και έχεις ανάγκη. Κι αν τα καταφέρνεις χωρίς την εργαλειοθήκη που λέγεται θρησκεία – με γεια σου με χαρά σου. Κοίτα να χαρείς ότι καταφέρνεις. Σκέψου όμως ότι υπάρχουν και άλλοι λιγότερο επιδέξιοι ή λιγότερο ευνοημένοι από τις συνθήκες. Ε, γι’αυτούς είναι η εργαλειοθήκη. Τους δίνει ίσες ευκαιρίες μ’εσένα που λόγο εξυπνάδας και ευνοϊκών συνθηκών δεν την έχεις ανάγκη. Γιατί είπαμε, όλοι έχουν την ίδια ανάγκη αλλά δεν έχουν όλοι τα ίδια χαρακτηριστικά και κάποιων τα χαρακτηριστικά που δίνουν πλεονέκτημα και άλλων τους βάζουν σε μειονεκτική θέση. Τι θα γίνει με αυτούς τους λιγότερο προικισμένους; Γιατί μπορεί να κοροϊδεύεις τη γιαγιούλα ή τον ταλαίπωρο που ανάβει το κεράκι και ανεβαίνει την Τήνο με το γόνατα αλλά σκέψου πως ίσως (τι ίσως, σίγουρα) είχες ευκαιρίες και συνθήκες που δεν είχαν. Τι θα γίνει λοιπόν. Είναι για πέταμα αυτοί; Ε, λοιπόν η (οργανωμένη) θρησκεία δίνει τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν την Επίγνωση που έχουν ανάγκη εκείνοι που δεν θα μπορούσαν αλλιώς, έστω και αλλιώτικα από σένα.

Δυστυχώς είναι τόσα που κυκλοφορούν για το τι λέγανε, συχνά αβάσιμα, ώστε να είναι καλή ιδέα να δούμε αν το γράφει αρχαίος συγγραφέας ή αν το επινόησε "μελετητής" τον 19ο αιώνα. Η διατύπωσή που παρέθεσες στην καλύτερη περίπτωση λέει ότι οι Πυθαγόρειοι (όχι ομως ο Πυθαγόρας και οι γύρω του αλλά αργότερα) "γιόρταζαν τα γεννέθλια τους" σε κάποια αργότερη εποχή (τη Ρωμαϊκή, που όπως είδαμε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα γενέθλια γιορταζόταν πλέον.) Εκείνο όμως το "αλλά δεν αποδίδαν τιμές στους εαυτούς τους. Οι τιμές αποδίδονταν στον "Ιδίο Δαίμονα"" μιλά για τον "δαίμονα εαυτού" που δεν ήταν Πυθαγόρεια ιδέα αλλά Στωϊκή. Μας βοηθά όμως να τοποθετήσουμε χρονικά (αν συνέβαινε ποτέ) το πράγμα γιατί οι Στωϊκοί προβάλλουν μετά τον Αλέξανδρο και πρακτικά κυριαρχούν φιλοσοφικά στη Ρωμαϊκή εποχή. Δηλαδή ακόμα κι αν κάποιοι Πυθαγόριοι γόρταζαν γενέθλια - το έκαναν όχι στην κλασική αρχαιότητα αλλά αργότερα που το έκαναν πολλοί έτσι κι αλλιώς. edit: html entities (Δανάη)

Θα μπορούσες να δώσεις το αρχαίο κείμενο που μιλά γι'αυτό;

Πάντως γενέθλια στην Αρχαία Ελλάδα δεν φαίνεται να γιόρταζαν (μέχρι οι κατακτήσεις του Αλέξανδρου να γίνουν αιτία εισαγωγής της Βαβυλωνιακής αστρολογίας) Το "παγανιστική" πρακτική που έβλεπαν οι Χριστιανοί αργότερα αφορά το Ρωμαικό κόσμο - με τα ρωμαϊκά γενέθλια ως αφορμές για γλέντια από τη μια και τις αστρολογικές αναζητήσεις του Ελληνο-ρωμαϊκού κόσμου από την άλλη να ευθύνονται για το "παγανιστική".

Αν ήταν καρδιολόγος θα έβρισκε άλλη μπούρδα να πει. Νομίζω είναι φανερό από την ιστορική εξέταση ότι τα γενέθλια πήραν νόημα πρωταρχικά από την αστρολογική αξία της μέρας ως "καθοριστικής" για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Πριν και εκτός κοινωνιών που δεν είχαν ανεπτυγμένη αστρολογία δεν είχε η γενέθλια μέρα αξία. Ασφαλώς κρατούσαν κάποιο λογαριασμό (ήξεραν πόσων χρονών είναι) αλλά ειδικό γλέντι για τη μέρα δεν φαίνεται να υπήρχε σε τέτοιες. Τα γλέντια - συχνά όλης της κοινότητας - αφορούσαν φυσικούς (βιολογικους) ρυθμούς εφηβεία, περίοδο κτλ. Ανάγκη για "υπενθύμιση ότι: "αφού κατάφερα αυτό, μπορώ να καταφέρω τα πάντα"" δεν είχαν οι κοινωνίες που δεν ήξεραν από γενέθλια; (αν αυτό ήταν;) Άρα δεν ήταν από εσωτερικη ανάγκη αλλά από πρακτική που βέβαια - ευκαιρία για γλέντι... γιατί όχι;! (γι'αυτό και η μητέρα, τι να γιορτάσει; δεν αφορούσε εκείνη που κόντεψε και να πεθάνει...) Ψυχολογικές "ερμηνείες" που δεν μπορούν να αποδειχτούν έτσι κι αλλιώς πολλές μπορεί να επινοήσει κανείς - λογικοφανείς όλες αλλά χωρίς περιεχόμενο.

Το σεληνιακό όμως είναι άχρηστο για αστρολογικούς σκοπούς και με αυτό το κριτήριο βλέπω πως σε λαούς με κυρίως σεληνιακά ημερολόγια (Έλληνες, Εβραίους) τα "γενέθλια" δεν δείχνουν να είναι σημαντικά, όσο η κοινωνία υιοθετεί ηλιακά ημερολόγια (αναγκαστικό για αστρολογικούς σκοπούς) τόσο τα γενέθλια γίνονται σημαντικά. Αλλο μια επέτειος "Εξόδου" (Πάσχα) που σημασία έχει πχ το ΤΙ έγινε και η ευκαιρία για ανάμνηση κι όχι το ΠΟΤΕ ακριβώς κι άλλο η γενέθλια ημέρα (με την αστρονιμική-ηλιακή έννοια) που χρειάζεται για κατάρτηση αστρολογικού χάρτη. Υπάρχει σαφής συσχετισμός ιστορικά μεταξύ της χρήσης ηλιακού ημερολογίου και αστρολογίας και ηλιακού ημερολογίου και γιορτασμού γενεθλίων, πράγμα λογικό. Η διάδοση του γιορτασμού των γενεθλίων στο δυτικό κόσμο φαίνεται να γίνεται μετά τον Ιούλιο (Καίσαρα) και με το ρυθμό που η χρήση του ηλιακού ημερολογίου γινόταν όλο και πιο διαδεδομένη.

Η πιο πρώιμη αναφορά σε γενέθλια που ξέρω είναι βιβλική στην Γενεση 40.20-22 - όπου δείχνει ο Φαραώ να γιορτάζει τα γενέθλιά του (τα γεγονότα που περιγράφονται τοποθετούνται κάπου στο 1800 πΧ). Η συνήθεια φαίνεται να είναι μάλλον Μεσοποταμιακή/Βαβυλωνική και να πηγαίνει χέρι-χέρι με την αστρολογία (αφού χωρίς γνώση γενέθλιων δε γίνεται χάρτης) από τη μια και από τη χρήση ηλιακού ημερολογίου από την άλλη (γιατί με τα συνηθισμένα σεληνιακά των αρχαίων - και των Ελλήνων - τα γενέθλια ήταν... κινητή εορτή! Ο Ηρόδοτος πολύ αργότερα σημειώνει πως στους Πέρσες η γιορτή των γενεθλίων είναι σημαντική. Στην Καινή Διαθήκη παρουσιάζεται ο Ηρώδης να γιορτάζει γενέθλια, πρέπει να ήταν ήδη ρωμαϊκή συνήθεια και ο Ηρώδης ως εκρωμαϊσμένος "γαλάτης" τους μιμούνταν! Φαίνεται να υπήρχαν ανάλογα σε Κίνα, Ινδία αλλά όλα ήταν μάλλον χαλαρά μέχρι να επικρατήσουν ηλιακά ημερολόγια.

δεν ξέρω από ποια θέση μπορείς να λες κάτι τέτοιο. Συγκρίνεις διαφορετικά πράγματα. Ο μαθητής - μαθητεύει σε κάτι. Μαθαίνει κάτι. Δεν τον ενδιαφέρει (τον διδάσκοντα πχ) η "γνώση" αλλά το μαθεί ο μαθητής το συγκεκριμένο πράγμα. Αριστεύει όταν όταν το μαθαίνει καλά. Στόκος; ποιος θα το πει και ως προς τι; ποια γνώση;

για λίγο: η αυτοεκπλήρωση φέρνει την ευτυχία

Σωστά, αυτή είναι λέξη #3 την οποία δεν έβαλα μέσα (και είπα 2 λέξεις) ακριβώς λόγο της πιθανής παρεξήγησης. Ετυμολογικά και νοηματικά είναι καλή αλλά επικράτησε να έχει την έννοια του 'ρεντικολο' κι έτσι... δεν ξέρω να τη χρησιμοποιούσαν πάντως στην αρχαιότητα.

Το χωρατό είναι μεταγενέστερο. Ζητάμε αρχαιοελληνικό

Το "αστείο" είναι πράγματι η μία από τις λέξεις (η 2η) - έχει καλή ετυμολογία (με 2 υποψηφιότητες) 1. από το Αστέο (για τραγούδια! εκ του αδω, τραγουδώ) 2. από το Άστυ (αστείο=πολιτισμένο, κομψό) Παράδειγμα - στη Έξοδο των Εβδομήκοντα (μετάφραση από τα εβραϊκά, κάπου 70 χρόνια μετά τον Αλέξανδρο και 200+ πριν το Χριστό, η μαμά του Μωϋσή τον βάζει στο καλάθι να τον πάρει το ποτάμι γιατί το μωρό ήταν "αστείο" (δηλ όμορφο, κομψό) και θέλησε να το σώσει. Αρα βέβαιη είναι η χρήση της ετυμολογίας 2. Με την ετυμολογία 1 είναι πολύ κατάλληλη λέξη αντι του χιούμορ (και ήδη έτσι χρησιμοποιείται παράλληλα)