outis

Ο μόνος λόγος που διαχωρίζουμε όνειρα από «πραγματικότητα» είναι ότι τα γεγονότα στα όνειρα δεν αλλάζουν την πραγματικότητα παρά μόνο πλάγια. Ενώ η πραγματικότητα αλλάζει άμεσα τα όνειρα. Έχεις ένα βιβλίο δίπλα σου. Κοιμάσαι. Βλέπεις σε όνειρο να παίρνεις το βιβλίο και να το βάζεις στο ράφι πιο δίπλα. Ξυπνάς. Κοιτάζεις δίπλα σου. Το βιβλίο είναι ακόμα εκεί. Το ράφι παραμένει άδειο. Όνειρο. Καμιά επιρροή στην πραγματικότητα. Έχεις ένα βιβλίο δίπλα σου. Το βάζεις στο ράφι πριν κοιμηθείς και κάνεις κάτι άλλο. Κοιμάσαι. Βλέπεις όνειρα χωρίς βιβλία. Ξυπνάς. Δεν ασχολείσαι καθόλου με το βιβλίο. Πραγματικότητα. Καμιά σχέση με όνειρα. Δεν έχεις ένα βιβλίο δίπλα σου. Κοιμάσαι. Βλέπεις ένα όνειρο με βιβλία. Ξυπνάς. Αγοράζεις ένα βιβλίο επειδή ονειρεύτηκες βιβλία.. Πραγματικότητα πλάγια επηρεασμένη από όνειρο. Η «μαγκιά» λοιπόν είναι να φτάσεις (αν είναι δυνατόν) σε ονείρεμα τέτοιο ώστε να έχουν άμεση επίδραση στην πραγματικότητα. Έχεις ένα βιβλίο δίπλα σου. Διαβάζεις πριν κοιμηθείς. Κοιμάσαι. Βλέπεις όνειρο με περιπέτεια σαν από το βιβλίο. Λες και ζεις τη συνέχεια από σελίδες που δεν διάβασες ακόμα! Ξυπνάς. Διαβάζεις τη συνέχεια και είναι πολύ όμοια με το όνειρο. Πραγματικότητα και όνειρο έχουν κάποια σύνδεση. Η ιδέα είναι να δημιουργηθεί ένας «διάδρομος» ανάμεσα στην κατάσταση εγρήγορσης (που αποκαλούμε «πραγματικότητα») και στην κατάσταση ονειρέματος κατά τον ύπνο. Ειδικά με τους δράκους χρειάζεται κάποια έναρξη επικοινωνίας πρώτα.

Εγώ πάλι όνειρα με καρχαρίες άρχισα να βλέπω πολλά χρόνια μετά που είχα δει και συναντήσει στην πραγματικότητα. Έτσι δεν το συνδέω άμεσα (αλλά πρέπει να σημειώσω ότι οι 2 βασικοί 'ονειρότοποι' με καρχαρίες μοιάζουν πολύ με συνδυασμό από τις 2 πραγματικές τοποθεσίες της "επαφής!" έστω κι αν δεν είναι οι μοναδικοί. Για να όνειρά σου θα έλεγα ότι κάτι υπάρχει σ'αυτά αλλά - κατ'εμέ - η διάθεσή σου να βρεις ερμηνείες και σημασίες μπορεί να σε κάνει να χάσεις το "νόημα!" Ναι δημιουργούν απορίες. Σκέψου όμως μηπως αυτές ακριβώς οι απορίες *είναι* ο λόγος των ονείρων (δηλ ο ρόλος τους είναι να σου δημιουργήσουν απορία κι όχι να σου λύσουν την απορία!) Για παράδειγμα περπατάς στο δρόμο και βλέπεις να κοιμάται ένα σκυλί πιο δίπλα. Θα σκεφτείς ποτέ να ερμηνεύσεις την συνάντηση αυτή; Αμφιβάλλω. Μπορεί λοιπόν να βλέπεις τα όνειρα απλά γιατί οι εικόνες τους "είναι εκεί" κι όχι για κάποιο ειδικό λόγο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να επωφεληθείς αν θέλεις από αυτά (έχουν και ωραία σενάρια!)

Νομίζω πως η "δόση αλήθειας" που αναφέρεις - ακόμα κι αν είναι σχετική είναι... τρομακτική. Σκέψου. 3000 χρόνια πέρασαν από σοφούς που κατέληξαν και κατέγραψαν το I-Ching για παράδειγμα. Ο σημερινός "σοφός" κι εκείνος (κι εκείνες) πριν 1000 & 2000 & 3000 στην πραγματικότητα δεν διαφέρουν σε τίποτε - πέρα από τα ρούχα και τα άλλα αντικείμενα που έχουν στη διάθεσή τους. Από τότε υπήρξε εξέλιξη και πρόοδος της τέχνη, την τεχνολογία, τη φιλοσοφία, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην υγεία, τσην υγειινή και σε κάθε, κάθε, κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής εκτός.... από τη σοφία......;;;;; Κάτι δεν πάει καλά εδώ - με μας... ή κάτι μας διαφεύγει...

... Κι έτσι η ανθρωπότητα δεν έχει να επιδείξει καμία πρόοδο στη σοφία εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια... Σχόλια;

Υπάρχει κι άλλος 'τρόπος' - ... Μπορεί ο άνθρωπος να αποδεχτεί την διαφορετικότητα και το άγνωστο; Ναι, μπορεί. Όμως απαιτείται καλλιέργεια* *καλλιέργεια= καλό+έργο έργο= ποσό ενέργειας που δαπανάται για τη μεταβολή μίας κατάστασης, το δημιούργημα. λιγότερο 'καλλιεργημένος' ή μάλλον πιο κοντά στην πράξη της καλλιέργειας. Αν αναλύσεις όχι τη λέξη αλλά τις πρακτικές τότε αυτό που απαιτείται γίνεται λιγότερο επιθυμητό!

Δε το σκέφτηκα ποτέ. Μου φαίνεται πως ορισμένες φορές μπορεί - Δεν πιστεύω πως ο "φόβος" οποιουδήποτε συναισθηματικά φορτισμένο ονείρου πχ άπό εφιάλτες κάνει. Στιγμιότυπα από όνειρα/ονείρεμα με στοιχεία απόκοσμα που προξενούσαν και φόβο μπορω να φέρω στο νου να έχω "ξαναεπισκευθεί" για κάποια ωφέλεια αλλά δεν είχα το φόβο στο νου. Περισσότερο το εκτός τόπου.

Πραγματικός είναι ο φόβος μπροστά σε μια υπαρκτή και άμεση απειλή (ένας καρχαρίας ενώ κολυμπάς, ένα μεγάλο σκυλί ενώ περματάς μόνη στην ερημιά κτλ) Αυτός ο φόβος μπορεί να εξομοιωθεί - και να συνεχίσει να είναι πραγματικός, ως φόβος, χωρίς να υπάρχει αντικειμενική απειλή - αν ξεγελάστεις (ή αν ξεγελάσεις τον εαυτό σου) όπως ανέφερα. Μπορεί να είναι ένα κούτσουρο πχ που επιπλέει, ή μια σκιά βράχων στο λιγοστό φεγγαρόφωτο αλλά τα λίγα δευτερόλεπτα που εσύ 'βλέπεις' πτερύγιο καρχαρία ή αρκούδα (!) είναι πολύτιμα ως προς αυτό που συζητάμε και μπορούν να πυροδοτήσουν διάφορα μέσα σου - δηλ να λειτουργήσουν ως καταλύτες σε μαγική εργασία, σταμάτημα του εσωτερικού διάλογου κτλ. Το κόλπο είναι τότε να σταθείς και να παρατηρείς το φαινόμενο επιδιώκοντας να κρατήσουν όσο πιο πολύ τα λίγα δευτερόλεπτα που το μυαλό σου βρίσκεται σε κενό. Ειδικά αν εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει άμεση απειλή μπαίνοντας σε φάση να το βλέπεις "με την ψυχρή διαπίστωση κάποιου που παρατηρεί από έξω" επεκτείνει την επίδραση. Ο πραγματικός φόβος είναι φυσικό αίσθημα. Όμοια λειτουργεί και το ξάφνιασμα ή το αναπάντεχο ή το χιούμορ (και γι'αυτό οι διαφημιστές τα χρησιμοποιούν, εκείνο το σταμάτημα του νου που είναι βέβαια ευχάριστο σε κάνει να το συνδέσεις με το ποιϊόν, ή τον πολιτικό κτλ) και ορισμένες φορές μουσική ή χορός ή εικόνες πετυχαίνουν ανάλογα πράγματα, χωρίς φόβο. Δεν είναι πραγματικός ο φόβος όταν βλέπεις κατσαρίδα, δε θα σε φάει και το ξέρεις!,(Είναι συναισθηματική αντίδραση - μη πω self-indulging) Τέτοιοι "φόβοι" είναι συναισθηματικής προέλευσης (εσύ πείθεις το νου σου ότι 'πρέπει' να 'φοβηθείς') και δεν έχουν αξία. Αντίθετα σε εξαντλούν. Ούτε είναι πραγματικοί οι φόβοι που με το να γίνουν έμμονες ιδέες οδηγούν σε συναισθηματικές αντιδράσεις θυμού, απόγνωσης, απελπισίας κτλ. Δηλαδή στον πραγματικό φόβο το σώμα αισθάνεται, ενώ στον συναισθηματικό απλά παράγονται συναισθήματα αυτολύπησης κ.α. Όμοια αν μπροστά στον πραγματικό φόβο αντιδράς συναισθηματικά (τρέχοντας στα τυφλά τσιρίζοντας!) ή αναζητάς λογικές εξηγήσεις και επιχειρείς να εκλογικεύσεις το παρατηρούμενο, πάει χαράμι η "μαγική" δυναμικότητα που θα μπορούσε να σε ωφελήσει. Την συναισθηματική αποκοπή τη λογαριάζω πλεονέκτημα.

Είναι εργαλείο για το "σταμάτημα του κόσμου" - για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του χώρου που χρησιμοποίησηες - έτσι φτάνεις με εσκεμμένο ξεγέλασμα του εαυτού σου στην παύση του εσωτερικού διάλογου. Ο πραγματικός φόβος είναι πρώτης τάξης εργαλείο για αυτό. Πως; Όπως δουλεύει στον εαυτό σου. Μια βραδυά σε έρημο νεκροταφείο; μέσα σε σπηλιά; σε ερημική παραλία ή δάσος όπου η κάθε σκιά μεμορφώνεται σε αρπακτική οντότητα; Σε ντουλάπι χορεύοντας με τις αράχνες; ότι δουλέυει για ΄σενα!

Δεν είμαι σίγουρος πως αυτό είναι ειδικό φαινόμενο του φόβου, ή κάτι γενικότερο πχ των ισχυρών συναισθημάτων (τα οποία είναι κατ'εξοχήν αρνητικά, και στα οποία ανήκει ο φόβος, όπως και ο θυμός, η απόγωση κτλ) . Ειδικά βέβαια όταν μιλάμε για παρασιτικά φαινόμενα, αυτό ισχύει αφού ο φόβος κυριαρχεί στην συνάντηση και όχι χωρίς λόγο: δεν είναι (κατά τις παραδόσεις) ότι ο φόβος (και τα άλλα φθοροποιά συναισθήματα) ανοίγει τρύπα - είναι ότι ο φόβος (ή άλλα έντονα σχετικά συναισθήματα) είναι ακριβώς η "τροφή" που ζητούν από σένα. Τέτοια φαινόμενα φροντίζουν να προκαλέσουν τα συναισθήματα/το φόβο για να 'αναβλύσει' και να 'πιούν!' Πράγμα που θα τα ενδυναμώσει φυσικά.

Νομίζω πως αν περιμένουμε την επικίνδυνη κατάσταση θα είναι αργά. Μπορούμε πριν προκύψει να βάλουμε τον εαυτό μας σε ελεγχόμενες επικίνδυνες κατάστασεις (σαν εξομοίωση) ώστε το σώμα να μάθει να αντιδρά χωρίς σκέψη και η σκέψη να αφήνει το σώμα χωρίς να παρεμβάλλεται όταν χρειάζεται. Κλασικές "μαγικές" τεχνικές είναι η ορειβασία, πορείες, η είσοδος σε σπήλαια και η αντιμετώπιση φοβιών κάτα πρόσωπο πχ Δεν είναι χωρίς κινδύνους πάντως οπότε θέλει προσοχή.

ναι θέλεις να ανοίξω;

Οι φοβίες για τα "ερπετά" (κι αυτά ανήκουν κατά τις ταξινομίσεις των αρχαίων και οι κατσαρίδες) είναι από τις 3 'αρχέγονες' (άρα ίσως είναι στο DNA) - ύψη, σκοτάδι και ερπετά. Ασφαλώς οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος ενισχύουν (στην περίπτωσή μας) ή όχι την αρχέγονη προδιάθεση. Αυτό που μόλις είπες... "ένας τρόπος να ξεφορτωθείς κάτι που είναι ανεπιθύμητο στο χώρο σου είναι να απαλλάξεις το χώρο από αυτό που το προσελκύει" έχει πολλές προεκτάσεις!

Αυτή είναι η καλύτερη 'οπτική' αναπαράσταση που μπορώ να σκεφτώ, είτε για φόβο, είτε για επιθυμία, είτε για σεξ, είτε ...αντικατέστησε <....> ανάλογα! Έτσι μερικές φορές πρέπει να ξέρουμε να δημιουργούμε το κενό (που θέλουμε να γεμίσουμε) ενώ άλλες να φροντίζουμε να μην υπάρχει κενό για να μη γεμίσει με πράγματα που δεν θέλουμε. Βλέπεις λοιπόν πως οι δικές μας δράσεις επηρεάζουν (για καλό ή για κακό) και άλλους και μάλιστα απρόσμενα.

Υπάρχουν συνήθειες προς ελευθερία και συνήθειες που περιορίζουν την ελευθερία

Με αφορμή τη μορφή της "γητείας" του βίντεο κλιπ - να και κάτι ανάγολο στο ίδιο φόρματ (κατάρα) https://en.wikipedia.org/wiki/Curse_of_the_Billy_Goat

Μάλιστα! Να γιατί το θεωρούσε "κλοπή" να την αγοράσω στην τιμή που την αγόρασα. Τώρα καταλαβαίνω!

Είναι κάτι παραπάνω. Θα έλεγα την ανάλυσή του πράγματος ως έρευνα πάνω στον "ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΚΡΗΤΗ!" Γιατί οι μάγκες δείχνουν γνώσεις "σαμανιστικές" (ας το πούμε) και γνώση μαγικής επίθεσης (στο ρίξιμο κατάρας.) Κατ'αρχήν (ή μάλλον σε τελική ανάλυση) τη δουλειά την κάνουν οι δύο μουσικοί και όχι ως αναξιοπαθής οργισμένος. (Εξηγώ το γιατί πιο κάτω.) Αυτός παρουσιάζεται οργισμένος αλλά τσακισμένος. Χωρίς να αρχίσει η μουσική και αν δεν άρχιζε θα έμενε όπως ήταν. Αρχίζει όμως η μουσική γιατί οι μουσικοί έχουν σχέδια γι'αυτόν και τη δική τους ατζέντα. Γι'αυτό τον ξυπνάνε και αρχίζουν με τον "μαγικό αυλό" (την κάλπικη λίρα* - σημ. είναι λίρα, αλλά παραπέμπει στη "λύρα") να τον χρησιμοποιούν "δε το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο" Οι μάγκες ήθελαν να κάνουν μια δουλειά (να ξεκάνουν δικαίως/αδίκως άλλο θέμα) τον πολιτικό. Μόνοι τους δε γινόταν (το κουβεντιάζουμε το γιατί αν θέλει κανείς.) Χρειαζόταν "καταλύτη" (στις μαγικές πράξεις πάντα χρειάζεται, το "μονοπάτι" προς το στόχο. Συνήθως ένας ανύποπτος αλλά συνεργάσιμος muggle μπορεί είναι ιδανικός καταλύτης. Στην "καλή" μαγεία θα πρέπει να ζητηθεί ξεκάθαρα η συγκατάθεσή του, αλλά εδώ δεν έχουμε "καλή!" Κι αρχίζει ο "χορ-ός" που μαζεύει την ενέργεια σα χορ-δή αυξάνοντας την ψυχολογική ένταση του καταλύτη και την απελευθερώνει διπλά (το ποτήρι που πέφτει και σπάει αρχικά, με την μπουνιά στην τιβί ολοκληρώνει.) Ο έντονος "εκστατικός" τελικά χορ-ός τεντώνει την χορ-δή και την απελευθερώνει. Οι μουσικοί το κάνουν αυτό και το ξέρουμε γιατί ενώ 3 χορεύουν στο καφνείο (με τον... Μανώλη στη... μέση) στο βουνό η οπτασία είναι μόνο τον δύο μουσικών που χορεύουν (που "χρησιμοποιούν" τον απλό άνθρωπο...) Η γητειά-κατάρα περιέχει όλα τα απαραίτητα: - το στόχο (τον πολιτικό, ίσως στο πρόσωπό του όλους αλλά το "όλοι" είναι αντιπαραγωγικό διαχέει την ενέργεια, χρειάζεται εστίαση.) - το μονοπάτι (τον άνθρωπο-καταλύτη, το μαγικό-αυλό/λύρα να τον οδηγεί και το χορό) - το χρονικό στοιχείο-σημείο που σηματοδοτεί την ολοκλήρωση (με την ολοκλήρωση της μουσικής η μπουνιά στην τιβί) Βέβαια η υπόθεση δεν τελειώνει εκεί «Προσοχή γιατί ότι στέλνεις, καλό ή κακό, θα γυρίσει σε σένα 3 φορές πιο δυνατό...» Γι'αυτό οι "καλοί" επιδιώκουν συνειδητή συγκατάθεση αλλά τα επόμενα είναι άλλο θέμα... * Μιλά για την ταινία "Η Κάλπικη Λίρα" όπου αυτή γίνεται σύμβολο της μοίρας για τον "Παύλο" - "Ο κάλπικος παράς δεν χάνεται ποτέ". Με αυτή την λαϊκή παροιμία σφραγίζεται και το τέλος του κάθε αυτοτελούς επεισοδίου, αλλά και το τέλος της ταινίας. Αυτές οι λίγες λέξεις εμπεριέχουν όλο το κεντρικό νόημα γύρω από το οποίο περιστρέφονται οι πράξεις των ηρώων: ότι δηλαδή η επιδίωξη του πλούτου οδηγεί τους ανθρώπους σε μια κάλπικη ζωή, ως προς τα αισθήματα και τις σχέσεις τους. Δείτε και http://cretablog.gr/politismos/laografia-paradosi/item/59944-laiki-kritiki-mageia-giteies-kai-ksorkia

Ποιες προεκτάσεις και πτυχές βλέπεις;

Είναι σίγουρα "γητεία" επιθετικού τύπου (ευχή και κατάρα μαζί) που σίγουρα μπορεί να "διαβαστεί" με διάφορους τρόπους.

Μια πρωτότυπη πρόταση για να γλυτώσει ο τόπος από τους άχρηστους πολιτικούς:

Ενώ πραγματικά το διάβασμα είναι απαραίτητο και επίσης - πολλές φορές - από εκεί προκύπτει το ενδιαφέρον για το θέμα, υπάρχει ένα πρόβλημα. Αν δεν ξέρεις ένα θέμα καθόλου τότε δεν έχεις κανένα κριτήριο για να ξέρει αν είναι ορθό ότι γράφει ο ένας και ο άλλος. Χάνεσαι στο λαβύρινθο των βιβλίων και ακόμα κι αν βγεις κάποτε από κεί θα είναι χρόνια μετά (και ίσως μόνον από εκεί που μπήκες...)

Ωραία. Δυνάμεις λοιπόν "για καλό σκοπό" Πως λες να ξεκινά κανείς;

Πως την καταλαβαίνεις τη λευκή μαγεία; Τι είναι για σένα;

Δεν υπάρχει κάποιο μονολιθικό σύστημα που να ονομάζεται "λευκή μαγεία" στο οποίο να μπορείς να μυηθείς (ειδικά δηλώνοντας "εθελοντής" δεν υπάρχει καμιά μαγεία για να μυηθείς.) Αν αναζητάς τη μαγεία στη ζωή σου μπορείς να τη βρεις και χωρίς μυήσεις κι αν προκύψει και ενδεχόμενο ή περίπτωση μύησης θα μπορείς τότε (έχοντας ήδη βρει τη μαγεία στη ζωή σου) να πάρεις μια συνειδητή απόφφαση για το πως θα ανταποκριθείς στο ενδεχόμενο.

Νομίζω ότι η λέξη κλειδί εδώ είναι το "χρειάζεται" Γιατί "δεν χρειάζεται;;;" Γιατί ακριβώς δεν υπάρχει ανάγκη ή υποχρέωση. Ουσιαστικά λέει: δε σου χρωστάω τίποτα, δεν έχω την ανάγκη σου, δε σε χρειάζομαι - οπότε είναι ελεύθερος να είμαι όπως θέλω και όχι όπως θέλετε. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν μπαίνουμε (ή βάζουμε τον εαυτό μας σε υποχρέωση - όπως πχ ο πολιτικός που "υπόσχεται") Από τη στιγμή που υπάρχει εξάρητηση από χρεία, υποχρέωση, ανάγκη κτλ ασφαλώς και μπορεί κανείς να μην είναι όπως τον θέλουν οι άλλοι αλλά τότε η όποια "συμφωνία" (γραπτή ή άγραφη) με τους άλλους ακυρώνεται.