Dalia

Με γύρισες χρόνια πίσω... Κατάτη γνώμη μου δεν είναι εφικτό από την πλειοψηφία να κάνει τις σκέψεις πράξεις αλλιώς στον κόσμο μας θα επικρατούσε χάος. Από την άλλη οι σκέψεις μας μας επηρεάζουν και μας αλλάζουν την ψυχοσύνθεση πόσο μάλλον οι αρνητικές, άσχημες σκέψεις. Όσο πιο αρνητικά σκεπτόμαστε τόσο πιο αρνητικοί γινόμαστε και έτσι ασκούμε αρνητική επιρροή και στο περιβάλλον μας. Στον εαυτό μου έχω παρατηρήσει μια αλλαγή τελευταία, δηλαδή όταν κάτι άσχημο μου έρχεται στο μυαλό κάνω μια μικρη ψυχανάλυση για να εντοπίσω τη ρίζα του κακού, κατανοώ το πρόβλημα και αισθάνομαι καλύτερα. Είναι στα χέρια όλων μας να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και με συνεχή προσπάθεια μπορούμε ακόμη και τις αρνητικές σκέψεις να τις χρησιμοποιήσουμε για τη βελτίωσή μας.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όταν ένας άνθρωπος ζει κάνοντας καθημερινά αρνητικές σκέψεις, όταν ζηλεύει τους άλλους, σκέφτεται άσχημα πράγματα συνεχώς, παίρνει χαρά από τη δυστυχία του διπλανού του,τότε δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να είναι δυστυχισμένος. Υπάρχουν άνθρωποι που κάθε φορά που τους βλέπεις σου χαλούν τη διάθεση με αυτά που λένε, γιατί δεν έχουν σχεδόν ποτέ κάτι καλό να πουν. Είναι σα να τους κυνηγάει η μιζέρια όπου και αν πάνε, μπαίνουν στο δωμάτιο και σκοτεινιάζει ο χώρος από αυτό που κουβαλάνε. Οι σκέψεις τους για τους άλλους, η αρνητική τους στάση γυρίζει πάνω τους και τους κάνει κακό. Εκπέμπουν κάτι αρνητικό. Όπως υπάρχουν και άλλοι που έχουν τον καλό λόγο στα χείλη τους και δεν μιλάω για αυτούς που προσποιούνται. Αυτοί που σκέφτονται θετικά, που δεν κρίνουν συνέχεια τον διπλανό τους, αυτοί που ακούνε και δικαιολογούν τους άλλους, αυτοί τελος πάντων που μπορεί να θέλουν στιγμιαία να χτυπήσουν το αφεντικό, αλλά που κατά τα άλλα αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους και τους περνάει γρήγορα η κακιούλα που σκέφτονται... Αυτοί εκπέμπουν θετική ενέργεια τους βλέπεις και σου φτιάχνουν τη διάθεση

Οι εικόνες στην αρχή του θέματος είναι φριχτές για τον ανυποψίαστο θεατή. Αρχάγγελε κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην ξέρουμε κάποια πράγματα γιατί αλλιώς θα πεθαίναμε από την πείνα. Αυτό που λες για τις μαμάδες είναι πολύ σκληρό. Κάποιες έχουν άδικο που δεν προσπαθούν να θηλάσουν, αλλά είναι και άλλες που δεν μπορούν να θηλάσουν είτε γιατί δεν έχουν γάλα, είτε γιατί έχουν τους λόγους τους. Ας μην καταδικάζουμε έτσι τις μητέρες... Αυτό που λες για τα κουνέλια δεν το ήξερα και με σοκάρει. Πάντως το θέμα με το γάλα είναι πολύ σοβαρό. Ίσως η εύρεση μιας κατσίκας λύσει τα προβλήματά μας.

Μέσα από τον φόβο μαθαίνουμε τα όριά μας, εξερευνούμε τον εαυτό μας και γεμίζουμε εμπειρίες. Ο φόβος μας δίνει τροφή για σκέψη, κάνει το μυαλό μας να δουλεύει και αφυπνίζει την κρυμμένη γνώση μέσα μας. Όταν δρα ανασταλτικά μας περιορίζει, αλλά αν τον αποδεχτούμε γίνεται συνοδοιπόρος στο μακρινό μονοπάτι της γνώσης. Για αυτό πρέπει να έχουμε ανοιχτό μυαλό και να μην πτοούματε με αυτά που μας συμβαίνουν αλλά να συνεχίζουμε αναζητώντας όση περισσότερη γνώση γίνεται. Όση μπορούμε να αντέξουμε.

Είχα δει πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ στο Σκάι που έλεγε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η σελήνη για την ύπαρξη ζωής στη γη. Η έλξη που ασκεί η σελήνη στη γη έλεγε πως είναι καθοριστική για τη μοίρα του πλανήτη μας. Αν δεν υπήρχε η σελήνη, η γη θα κινούνταν ανεξέλεγκτη στο σύμπαν, και τα καιρικά φαινόμενα που θα επικρατούσαν στον πλανήτη μας θα έκαναν τη ζωή αδύνατη σε αυτόν. Επίσης έλεγε πως κάθε χρόνο η σελήνη απομακρύνεται κάποια εκατοστά από τη γη, οπότε κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον η γη θα πάψει να υπάρχει με τη σημερινή μορφή της. Αλλά για αυτό κάνουμε υπεράνθρωπες προσπάθειες χρόνια τώρα, οπότε η καταστροφή θα έρθει πολύ πιό γρήγορα... Τι αξιοθαύμαστα ανθρωπάκια που είμαστε μα την αλήθεια!

Για ακόμη μια φορά με βοήθησες πάρα πολύ! Σε ευχαριστώ. Αυτό που περιέγραψες προσπαθώ να κάνω, να αγνοώ θορύβους και σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό. Κάποια είναι πολύ έντονα βέβαια ειδικά αυτά που βλέπω, αλλά καταλαβαίνω καλά το νόημα αυτών που περιγράφεις και ανυπομονώ για το κείμενο με τα τσάκρας!

Για τον διαλογισμό προσπαθώ να ηρεμήσω απόλυτα, και να μην σκέφτομαι όπως λες, αλλά ακόμη είναι δύσκολη η απουσία σκέψεων. dimulator κατά τον διαλογισμό εσύ μιλούσες με κάποιο πνεύμα θυμάμαι. Όταν διαλογιζόμαστε δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό μας ή τον φύλακα άγγελό μας? Αυτές είναι οι υπρερδυνάμεις που λες? Όταν κάνεις αστρικό ταξίδι δεν πρέπει να είσαι στην ίδια ήρεμη κατάσταση με τον διαλογισμό? Για το ξεμπλοκάρισμα που λες εννοείς τα προβλήματα της ημέρας ή φόβους και ανησυχίες που έχουμε από παιδιά? Η αγάπη είναι ισχυρή προστασία της αύρας μας και για ψυχικές επιθέσεις?

Για τον θάνατο που με ρωτάς δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα ακόμη. Το γεγονός όμως πως χάνω ανθρώπους που αγαπώ με γεμίζει θλίψη τόσο μεγάλη που και χρόνια μετά την κουβαλάω μέσα μου. Τον θάνατο άλλες φορές το νιώθω σαν ένα μεγάλο, απέραντο μαύρο κενό, ένα τίποτα που με καταπίνει και δεν αφήνει ίχνος πίσω του από την ύπαρξή μου. Τότε, όταν σκέφτομαι έτσι βλέπω τα δέντρα από ψηλά σα να πετάω, βλέπω τον κόσμο, και τη φύση που αγάπησα, τη θάλασσα, τους δικούς μου να συνεχίζουν τη ζωή και εγώ να φεύγω για πάντα σαν κάτι να με τραβάει πολύ μακριά από τη γη. Άλλες φορές βλέπω τον θάνατο σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, κάτι αναπόφευκτο και φυσιολογικό. Ο θάνατος δεν είναι τέλος ή αρχή αλλά είναι μια διαφορετική κατάσταση από αυτή που γνώριζα μέχρι τότε. Το βλέπω σαν ένα μικρό σημείο του κύκλου. Όταν σκέφτομαι έτσι νιώθω πόσο τυχερή είμαι για αυτά που έχω, σκέφτομαι αυτούς που έχασα, τη ζωή που έζησαν και χαίρομαι γιατί έζησαν ζωές γεμάτες εμπειρίες.. Σκέφτομαι πως δεν τελειώνουν όλα με το θάνατό μου και πως κατά κάποιον τρόπο συνεχίζω και εγώ να υπάρχω. Η ύπαρξή μου τα γέλια, οι χαρές, η αγωνία, όλα όσα έζησα όμορφα και άσχημα έχουν αλλάξει το σύμπαν ολόκληρο, γιατί έχω υπάρξει μέσα του , έχω αφήσει το αποτυπωμά μου... εγώ, η μικρή, το τίποτα έχω επηρεάσει τις ζωές κάποιων ανθρώπων, έχω δώσει ζωή, έχω προσφέρει κομμάτια του εαυτού μου στην οικογένεια, σε φίλους, γνωστούς και άγνωστους...

Όσες φορές το έχω δοκιμάσει ήταν με παρέα αρκετών ατόμων και πολλές φορές πιάναμε κανονική συζήτηση με το πνεύμα. Για προστασία δεν ξέραμε τίποτα και κάποιες φορές είχαμε τρομάξει. Θυμάμαι μια φορά που επικοινωνήσαμε με ένα πνεύμα το οποίο μας έλεγε κάτι ακαταλαβίστικα χωρίς νόημα για εμάς πράγματα. Μετά μας έδωσε έναν αριθμό τον οποίο είχα γράψει. (κατέγραφα όλη τη συζήτηση την ίδια στιγμή) Είμασταν τρία άτομα στην παρέα. Βγήκαμε λοιπόν τα καημένα στο δρόμο να δοκιμάσουμε τον αριθμό μπας και καλέσει και έχουμε επικοινωνία. Ήμουν φοιτήτρια και έμενα σε ένα τυπικό αγγλικό σπίτι, σε έναν τυπικό αγγλικό δρόμο... Ήταν γύρω στις δύο τα ξημερώματα όταν περπατήσαμε στο δρόμο και μια ομίχλη έκανε την ατμόσφαιρα ιδανική για να τρομάξεις. Εκεί που περπατούσαμε για να φτάσουμε στο καρτοτηλέφωνο όλα τα φώτα στο δρόμο έσβησαν συγχρόνως! Μόλις φτάσαμε στο τηλέφωνο κάλεσα τον αριθμό ήταν κάπου στο εξωτερικό και αρχίζει να καλεί... χτυπάει μία, δύο ,τρεις φορές η αναμονή μας έχει φτάσει στα όριά μας... Έλα πάμε, μου λένε δεν απαντάει κανείς! Εκείνη τη στιγμή κάποιος απάντησε στην άλλη άκρη της γραμμής! Σα να είμασταν συνεννοημένοι αρχίσαμε να τρέχουμε ουρλιάζοντας στον σκοτεινό δρόμο! Μετά από λίγο καιρό ξεχάσαμε την τρομάρα μας και μετά απο 2 χρόνια περίπου αυτά που μας είχε πει το πνεύμα συνέβησαν στην πραγματικότητα και συγκλόνισαν τον κόσμο...

Καταλαβαίνω αυτό που μου λες dimulator. Μου γεννιέται όμως η εξής απορία: Χθες για παράδειγμα έφτασα σε ικανοποιητικό σημείο όσο διαλογιζόμουν γιατί είχα χαλαρώσει πάρα πολύ. Εκεί λοιπόν που βυθιζόμουν άρχισα να νιώθω γύρω μου, να βλέπω με το μυαλό μου μάλλον, κάποιες μορφές που δεν έμοιαζαν πολύ φιλικές. Ήταν αρκετά τρομακτικές, επίσης είδα πολύ καθαρά την πεθαμένη μου γιαγιά να κάθεται δίπλα μου στον καναπέ. Αυτό κράτησε για λίγο και μου δημιούργησε στεναχώρια που την έχασα... Οι μορφές όμως εμφανίζονταν κατά διαστήματα όχι απειλητικές ή τουλάχιστον δεν ένιωθα φόβο. Για να μην πολυλογώ υπάρχει κίνδυνος από τις πληροφορίες που δεχόμαστε ή όλες θα μας βοηθήσουν να αναπτυχθούμε στα πνευματικά? Επίσης, ύστερα από αυτό αφου ήμουν χαλαρωμένη και πήγα να κοιμηθώ συνέβη κάτι πολύ παράξενο. Όταν ξάπλωσα άρχισα να μιλάω από μέσα μου στα αγγλικά και να επικαλούμαι για προστασία τα στοιχεία χωρίς βέβαια να το προσπαθώ. Έμοιαζε με chanting σα να παίρνω μέρος σε κάποια τελετή με λόγια που ούτε κατά διάνοια ξέρω! Σήμερα δεν τα θυμάμαι αλλά την ώρα που τα έλεγα ήταν σε τέλεια αγγλικά, σε τέλεια αρμονία σα να διάβαζα από βιβλίο σε σημείο που αναρωτιόμουν από πού έρχονται όλα αυτά?

Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε αυτό είναι σίγουρο. Αλλά στις υποθέσεις άλλων έχουν βασιστεί τόσοι πριν από εμάς και έχουν καταλήξει σε συμπεράσματα και ζουν τη ζωή τους με βάση αυτά. Είναι τόσα αυτά που δεν ξέρουμε που δεν αποκλείεται να πέσουμε και κατά τύχη μέσα. Σκέφτομαι πως κάτι θα υπάρχει για να επαναλαμβάνεται τόσο συχνά το φαινόμενο αυτό. Το να βλέπεις πεθαμένους, αγαπημένους συγγενείς να σου μιλούν κάτι πρέπει να μας λέει. Όταν είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, χωρίς φαγητό ή νερό για ημέρες, με το σώμα τους να λειτουργεί μόνο για να τους συντηρήσει στη ζωή, ίσως να ξυπνούν κάποιες δυνάμεις που εμείς δεν γνωρίζουμε.

Αν κάποιος ήξερε ένα τέτοιο μυστικό δε θα το μοιράζονταν μαζί μας. Και να μπορούσε να γίνει εμείς δε θα το μαθαίναμε αλλά μόνο κάποιοι επιλεγμένοι άνθρωποι. Τη σωματική αθανασία μπορούμε να την πετύχουμε με τη διαιώνιση του είδους μας. Κάνουμε παιδιά και αυτά κουβαλούν στα γονίδιά τους ένα μέρος του εαυτού μας. Μπορεί να πάρουν τα μάτια μας ή τον καλό μας χαρακτήρα ή να εκνευρίζονται με τα ίδια πράγματα με εμάς. Να κληρονομήσουν μια κλίση που έχουμε, το ταλέντο μας στη μουσική, την αγάπη για τη φύση ή τη μανία μας με τη καθαριότητα. Κάποιες φορές έχουν τόσα πολλά χαρακτηριστικά μαζεμένα που σου θυμίζουν τον εαυτό σου, το σύζυγο, τον παππού και τη γιαγιά και έναν μακρινό συγγενή... Σε κοιτάζουν με την ματιά που σε κοιτούσε ο αγαπημένος σου παππούς και σου ξυπνούν αναμνήσεις ξεχασμένες. Σου μιλούν με αυταρχικό ύφος και ας είναι μόλις τριών ετών και λες να ο χαρακτήρας της γιαγιάς! Πολλές φορές μάλιστα παρατηρώντας τα παιδιά γυρίζεις πίσω στο χρόνο και είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου μικρούλη...Αυτό είναι η αθανασία κατά τη γνώμη μου. Όλα αυτά που κουβαλάμε μέσα μας, όλοι οι πρόγονοι που κουβαλάμε μέσα μας. Με τα δικά μας μάτια είναι σαν να ξαναβλέπουν, με τα δικά μας χείλη φιλούν, μέσω της δικής μας ύπαρξης συνεχίζει ένα ολόιδιο κομμάτι τους να υπάρχει στη γη χρόνια μετά το θάνατό τους...

Προσπαθώ να σκεφτώ όλες τις πιθανότητες και ομολογώ πως κάτι τέτοιο μου πέρασε από το μυαλό. Θα δείξει, αν συνεχιστεί, τι είναι. Ευχαριστώ πάντως. Το θέμα είναι τι κάνω και πώς το αντιμετωπίζω. Διάβασα κάποιους τρόπους αλλά στην πράξη είναι διαφορετικά. Όταν κάτι συμβαίνει, ειδικά την ώρα του ύπνου που είμαστε ευάλωτοι, τα συναισθήματα κυριαρχούν στη λογική μας.

Χθες βράδυ με το που ξάπλωσα άρχισα να νιώθω μια παράξενη αίσθηση και έβλεπα με τα μάτια κλειστά εικόνες περίεργες, μάλλον δυσάρεστες σαν ταινία. Συνεχιζόταν αυτό και προσπαθούσα να σκέφτομαι όμορφα πράγματα ανθρώπους που αγαπώ, ωραίες εικόνες αλλά ξαναέκαναν την εμφάνισή τους οι δυσάρεστες εικόνες. Μετά άρχισα να νιώθω το σφίξιμο στο μέρος της καρδιάς, αρκετά έντονο και να είμαι πολύ αδύναμη σαν να φεύγω από το σώμα μου. Όλη νύχτα κρατούσε αυτό, και το σφίξιμο που μου θυμίζει τον πόνο από την εμπάθεια συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα και τώρα νιώθω πόνο. Αν αυτός ο πόνος σχετίζεται με το τσάκρα της καρδιάς τι μπορεί να είναι? Σήμερα νιώθω την ίδια αίσθηση που θα είχε κάποιος αν θρηνούσε ένα αγαπημένο πρόσωπο ή αν έχανε κάποιον π.χ με χωρισμό. Νιώθω μια θλίψη πολύ έντονη που δεν έχω κανένα λόγο να νιώθω. Αισθάνομαι σαν να έκλαιγα όλο το βράδυ... και ηττημένη δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Σαν να χάθηκε όλη η ενέργειά μου σε ένα βράδυ. Το είχα και προχθές αλλά ήταν λιγότερο έντονο. Ιδέες για το τι μπορεί να είναι έχει κάποιος? Και κάτι για να νιώσω καλύτερα??

Αυτό που ισχύει κατά τη γνώμη μου είναι οτι το λάδι και το νερό είναι το μέσο που σου δείχνει αν κάποιος είναι ματιασμένος και πόσο ματιασμένος είναι. Το οτι ανοίγει το λάδι δηλαδή σου δείχνει οτι όντως είναι κάποιος ματιασμένος. Το αν ξεματιάζεται τώρα είναι άλλο θέμα, γιατί για να νιώσει καλύτερα ο ματιασμένος και να πιάσει το ξεμάτιασμα σημασία έχει η πίστη σε αυτό που κάνεις. Δεν λες μια προσευχή, ρίχνεις και τρεις σταγόνες και έφυγε το μάτι. Πρέπει να πιστεύεις οτι θα φύγει το μάτι, οτι θα βοηθηθεί αυτός που ξεματιάζεις. Η συγκέντρωση σε αυτό που κάνεις πιστεύω βοηθάει αρκετά, όπως και το συναίσθημα που βάζεις. Αν το θέλεις πολύ τότε θα βοηθήσεις τον άλλο. Αν είναι κάποιος που αγαπάς ή συμπαθείς τελος πάντων και θες να τον βοηθήσεις. Για να έχει επιτυχία το ξεμάτιασμα ζήτησα τη βοήθεια από τα 4 στοιχεία, χρησιμοποίησα οραματισμό και προσωπικά η όλη διαδικασία με κάνει να πιστεύω στην επιτυχία του ξεματιάσματος, πράγμα πολύ θετικό για το σωστό αποτέλεσμα. Κάνει την ατμόσφαιρα ιδανική για να σε βάλει στη σωστή διάθεση. Αυτό που λες για το χασμουρητό ισχύει για άλλους τρόπους ξεματιάσματος όχι για το νερό με το λάδι οπότε μην σε προβληματίζει. Αν και, ενώ δεν ήμουν ματιασμένη κάποτε μια γνωστή μου βάλθηκε να με ξεματιάσει σώνει και καλά, το τι χασμουρητό έριξε δεν περιγράφεται (τα μάτια δακρύζουν από τα πολλά χασμουρητά). Το χασμουρητό το προκαλείς ανα πάσα στιγμή. Είδα και μια κακή όψη του ξεματιάσματος τότε... Κάτι άλλο που έμαθα είναι οτι μπορείς να επαναλάβεις τρεις φορές τη διαδικασία αν κάποιος είναι πολύ ματιασμένος. Στο τέλος πρέπει να επιστρέψεις το νερό στη γη ή σε μια γλάστρα. Ίσως γιατί η γη απορροφά την αρνητική ενέργεια.

Συνήθως το παθαίνω όταν κάνω κάτι κακό. Ακούω μια εσωτερική φωνή που με φέρνει στο σωστό δρόμο. Πρόσφατα μάλωνα την κόρη μου για ασήμαντο λόγο και μόλις την μάλωνα η φωνή μου έλεγε: Γιατί μαλώνεις το παιδί τώρα? Γιατί ξεσπάς πάνω του? συνέχιζα να κάνω δουλειές η μικρή έμπαινε στα πόδια μου και της φώναζα. Η φωνή γίνονταν πιό δυνατή σα να προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω οτι έκανα λάθος. Τελικά το έψαξα μέσα μου και όντως αντιδρούσα έντονα χωρίς λόγο. Μετά ένιωσα τύψεις , κατάλαβα πόσο λάθος έκανα και αποφάσισα να το διορθώσω.

Δεν τους ξεματιάζω καθημερινά αλλά χθες παραδείγματος χάρη η μικρή μου εκεί που ήταν μια χαρά ξαφνικά αρχισε να νιώθει χάλια και την ξεμάτιασα. Προηγουμένως είμασταν με κάποια γυναίκα που εκπέμπει κάτι αρνητικό, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά φαίνεται στα μάτια και στον τρόπο που σε κοιτάει αυτά που λέει και όλα αυτά που προσπαθεί να κρύψει... Τον τελευταίο καιρό λόγω καλοκαιριού έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο και κάποιοι από αυτούς ματιάζουν. Όταν αισθάνομαι πως χρειάζεται να ξεματιάσω το κάνω και τώρα τελευταία βλέπω το μάτιασμα να επιμένει. Δεν ξέρω τι είναι και για αυτό ρωτάω αν κάποιος γνωρίζει κάτι να μάθω πληροφορίες.

Ξέρω τον απλό τρόπο με την προσευχή και το λάδι και επειδή συμπεριλαμβάνει μια προσευχή με το Χριστό και την Παναγία σκέφτηκα να δοκιμάσω να την πω με τα δικά μου λόγια χωρίς χριστιανικό περιεχόμενο και όντως δεν έχουν σημασία τα λόγια αλλά η όλη διαδικασία. Μια άλλη φορά πειραματίστηκα ανάβοντας κερί, προσθέτοντας αλάτι στο νερό και με αναμμένο φασκόμηλο και τα αποτελέσματα ήταν πολύ πιό έντονα γιατί το λάδι σχημάτιζε διαφορες φιγούρες μέσα στο νερό. Χθες, δοκίμασα άλλη μια μέθοδο που νομίζω οτι κάνει πολύ ισχυρό το ξεμάτιασμα αλλά θέλω και τη γνώμη σας. Έκανα συνδυασμό των παραπάνω και ακόμη χρησιμοποίησα οραματισμό. Καθώς ξεμάτιαζα και έριχνα τις σταγόνες οραματιζόμουν την αρνητική ενέργεια, το κακό μάτι να διαλύεται και τον ματιασμένο να αισθάνεται καλύτερα μέχρι που να γίνεται εντελώς καλά... Μια ερώτηση θέλω να κάνω. Εδώ και ένα μήνα κάθε φορά που ξεματιάζω τον εαυτό μου ή την οικογένειά μου το μάτι είναι τόσο ισχυρό που δεν φεύγει. Το λάδι, η πρώτη σταγόνα εξαφανίζεται τελείως σαν να μην υπάρχει και οι υπόλοιπες είτε διαλύονται εντελώς σε μικρά σταγονίδια είτε ανοίγουν και γίνονται πολλές σταγόνες. Από 9 σταγόνες που είναι συνήθως μέτρησα γύρω στις 50 μέσα στο νερό. Σαν να κοχλάζει το νερό και να γεννάει μικρές σταγόνες. Μάλιστα στο τρίτο απανωτό ξεμάτιασμα συνέβη το εξής περίεργο: καθώς έπεφταν οι σταγόνες στο νερό συρρικνώνονταν σε πολύ μικρα σταγονιδια λαδιού τα οποία είχαν στη μέση τους μια μικρή φουσκίτσα αέρα, έμοιαζαν δηλαδή με μικρά ματάκια που μαζεύονταν μαζί και μετά από λίγο έσπαζε η φουσκίτσα και η σταγόνα διαλύονταν στο νερό! Ξέρει κάποιος τι μπορεί να σημαίνει αυτό? Γιατι τώρα τελευταία είναι πολύ έντονο...

Να σου πω την αλήθεια τις προηγούμενες μέρες δεν έγινε τίποτα μόνο προχθές εκεί που προσπαθούσα να κοιμηθώ ήρθε κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά. Ήταν ένα μικρό παιδί αλλά δεν είχε μάτια οι κόγχες ήταν άδειες και μου προκάλεσε πολύ άσχημα συναισθήματα. Χρώμα άψυχο, γκρι όπως της γυναίκας... Μπορεί να είναι παιχνίδια του μυαλού μου αν και θα προτιμούσα να είναι όμορφες εικόνες. Πώς να το καλέσω όμως Ιχώρ? Προσπάθησα να επικοινωνήσω με διαλογισμό αλλά το σπίτι είχε φασαρία και δεν κατάφερα τίποτα. Μόνο χθες εκεί που έπλενα τα πιάτα στην κουζίνα και ζεσταινόμουν αισθάνθηκα μετά από λίγο να κρυώνω και με έπιασαν ρίγη. Έτρεμα και δεν καταλάβαινα γιατί. Αν καλέσεις ένα πνεύμα και έρθει δεν μπορεί να σε βλάψει?

Θα συμφωνήσω. Προτιμώ να λέω πως η γνώση είναι και ευτυχία. Μόνο αν ξέρω την αλήθεια και ζω μια πραγματικότητα θα είμαι τελικά ευτυχισμένη. Ας με πονέσει αυτή η γνώση, ας μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Για να είμαι ευτυχισμένη θέλω να ξέρω, να παίρνω μέρος, να αποφασίζω για το μέλλον μου. Μέσα από τον πόνο και τις δυσκολίες της γνώσης και μόνο τότε θα φτάσω να πω τον εαυτό μου ευτυχισμένο. Ζωή που την περνάς στην άγνοια είναι ζωή που δεν αξίζει να ζεις.

Πολλές φορές στη ζωή μου έχω αλλάξει απόψεις για διάφορα θέματα και έχω περάσει από το άσπρο στο μαύρο. Κάποτε πίστευα οτι με το θάνατo τελειώνουν τα πάντα και δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τη ζωή που ζούμε, πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια, ακούν τα αυτιά και πιάνουν τα χέρια μας. Όταν ήμουν μικρότερη με μάγευαν οι ιστορίες με ξωτικά και νεράιδες και πολλές φορές περνούσα ώρες πολλές με τις σκέψεις μου δημιουργώντας ένα δικό μου φανταστικό κόσμο. Μετά άρχισα να ψάχνω για αποδείξεις υπάρχουν πνεύματα, φαντάσματα κλπ? με το ουίτζα είχα πειστεί για το οτι κάτι άλλο υπήρχε πέρα από αυτό που η λογική μου μου έλεγε. Μετά άρχισα να έχω κάποιες περίεργες εμπειρίες και πείστηκα οτι ναι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν βλέπω. Το οτι δεν είμαι ικανή να τα δω δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Και τώρα φέρνω στο μυαλό μου κάποια περίεργα γεγονότα. Το πρώτο είναι όταν ήμουν πολύ μικρή στη βεράντα του σπιτιού που ανέφερα παραπάνω. Θυμάμαι λοιπόν σαν να το ζω τώρα, (δεν κοιμόμουν αλλά με είχαν αγκαλιά πρέπει να ήμουν 6 ή 7 ετών) μια τεράστια πεταλούδα στην άκρη της οροφής. Ήταν πεταλούδα γίγαντας με πανέμορφα χρώματα και μου έκανε τρομερή εντύπωση και την κοιτούσα σαν υπνωτισμένη. Όταν την άλλη μέρα ρώτησα για την πεταλούδα τη μητέρα μου μου είπε οτι δεν την είχε δει...Εγώ πάλι ήμουν σίγουρη οτι η πεταλούδα ήταν εκεί. Τα χρόνια πέρασαν και με τα πολλά πίστεψα οτι αυτό ήταν όνειρο. Τώρα σκέφτομαι πως τα παιδικά μου μάτια κάτι είχαν δει που υπήρχε εκεί πάνω από το κεφάλι μου στην οροφή του σπιτιού... Μια άλλη φορά είχα ξυπνήσει βράδυ από ένα θόρυβο που άκουγα κάτω από το κρεβάτι μου. Ήμουν περίπου 12. Ο θόρυβος μου θύμιζε νύχια που γρατζουνούσαν το πάτωμα και δεν τολμούσα να κοιτάξω κάτω από το κρεβάτι γιατί είχα φοβηθεί πάρα πολύ. Και μια άλλη φορά, αυτό το σκέφτομαι και ανατριχιάζω, κοιμόμουν βράδυ στο σπίτι μου και αισθάνομαι κάποιον να με κουνάει δυνατά για να με ξυπνήσει. Ξυπνάω τρομαγμένη και μετά από λίγο έγινε σεισμός. Φώναξα στους δικούς μου σεισμός ξυπνήστε! Τώρα δέχομαι τα πάντα. Όλα είναι πιθανά και δεν αποκλείω τίποτα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο ή πνευματικό άνθρωπο. Υπάρχουν εδώ πέρα μέλη με μεγαλύτερη μόρφωση, γνώσεις και εμπειρίες από αυτές που έχω. Προσπαθώ να μάθω τον εαυτό μου και να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να νικήσω όλα αυτά που με κρατούν πίσω και να δίνω χαρά στην οικογένειά μου. Σχετικά με την τέχνη, ακόμα μπουσουλάω δεν ξέρω τίποτα. Για αυτό και ρωτάω και μαθαίνω και μοιράζομαι κομμάτια της ζωής μου, στιγμές μαζί σας. Όταν μοιραζόμαστε κάτι ποτέ δεν πάει χαμένο. Κάτι θα μάθω από εσάς και εσείς κάτι απο εμένα. Αυτά τα λίγα, όπως λέει και ο dimulator

Επιθυμώ να μου λέτε αυτό που πιστεύετε pyramid. Δεν με στεναχωρείς καθόλου με αυτά που λες και γράψε μου ό,τι θέλεις. Και εγώ είμαι χαρούμενη που μπορώ να συζητάω μαζί σας για πράγματα που δεν ξέρω. Δεν επιθυμώ να δω φαντάσματα στο σπίτι μου πάντως, ούτε αναζητώ αποδείξεις. Εδώ αναφέρω κάποια πράγματα που μου έχουν συμβεί και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Και μια που γράφουμε για φαντάσματα, αϋπνίες και ψυχικές επιθέσεις στο προαναφερθέν σπίτι είχα αρκετές εμπειρίες με φαινόμενα που δεν μπορούσα να εξηγήσω πολλά χρόνια πριν. Εκεί είχα ακούσει πρώτη φορά ψιθύρους και ένιωσα αγγίγματα χωρίς να βλέπω κάποιον, εκεί κοιμήθηκα μετά την συνάντηση που είχα με τον παπά και τις γάτες και ένιωσα οτι με καταπίνει το απύθμενο σκοτάδι. Αυτά σου υπογράφω δεν ήταν της φαντασίας μου. Επίσης, κάτι άλλο που δεν έχω αναφέρει είναι οτι δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση το τελευταίο τρίμηνο, οπότε θρίλερ και χαζομάρες τέτοιου τύπου δεν με έχουν επηρεάσει. Το σπίτι αυτό είναι μέρος που αγαπώ και είναι θετικός χώρος που δημιουργεί πολύ ευχάριστα συναισθήματα. Το οτι μπορεί να έχει μια άλλη πιο σκοτεινή πλευρά δεν με επηρεάζει αρνητικά, ίσα ίσα με κάνει να ψάχνω, να ερευνώ και να κάνω πρακτική στα θέματα που με ενδιαφέρουν.

Μα αν όντως υπάρχει κάτι pyramid, αν και από ό,τι βλέπω το θεωρείς απίθανο και δεν καταλαβαίνω γιατί, σιγά μην βάλω ξένους στο σπίτι μου να το διαπιστώσουν. Ποιός ξέρει τι θα φέρουν μαζί τους. Ποτέ δε θα το έκανα αυτό...αν και νομίζω γελάς μαζί μου και δεν σε παρεξηγώ και εγώ στη θέση σου μπορεί να έκανα το ίδιο. Εξήγησέ μου όμως γιατί το αποκλείεις αυτό το ενδεχόμενο? Παλιότερα όταν έβλεπα ιερείς να τρώνε κρέας Μεγάλη Παρασκευή, να καπνίζουν, και να μην έχουν εγκράτεια σε κανένα επίπεδο έλεγα στον εαυτό μου, πως αυτοί οι ιερείς είναι η απόδειξη της ανυπαρξίας του θεού. Αν οι ίδιοι οι ιερείς δεν σέβονται ή δε φοβούνται να αμαρτήσουν με οποιοδήποτε τρόπο σημαίνει οτι κάτι παραπάνω ξέρουν από εμάς τους κοινούς ανθρώπους. Αυτό βλέπω συμβαίνει και εδώ. Κάποια μέλη αμφισβητούν την ύπαρξη υπερφυσικών φαινομένων και αποδίδουν τα βιώματα άλλων μελών σε υπερτροφική φαντασία, σε έργα τρόμου κλπ. Άρα, τι να υποθέσω τώρα? Μάλλον ξέρετε πολλά παραπάνω από εμάς και μας το φέρνετε σιγά, σιγά για να μην χαλάσετε τη μαγεία του θέματος...

Άρα, δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσω με την παρουσία αλλά κάτι χρονοβόρο. Θέλει εξάσκηση και υπομονή. Το σύμβολο προστασίας πάντως ήταν πολύ βοηθητικό dimulator, με κάνει να νιώθω πιό δυνατή. Θα κάνω αυτό που λες για να δούμε τι θα γίνει. Φαντάζομαι πως πρέπει να το επιχειρήσω όταν βρίσκομαι στον συγκεκριμένο χώρο. Από την άλλη, το σπίτι αυτό με γεμίζει πολύ ευχάριστα συναισθήματα, είναι φωτεινό και γεμάτο χαρούμενες αναμνήσεις για αυτό το λόγο με παραξενεύει το όλο σκηνικό...