Τιτάνια

Πέρα από το επεισόδιο του Kurzgesagt που ανέβασε παραπάνω ο Sucore, παραθέτω ένα ακόμη καταπληκτικό βιντεάκι-έρευνα από τον χημικό Στάμο Αρχοντή, που παρουσιάζει στοιχεία για την επίδραση που έχουν στον άνθρωπο διάφορες μορφές φαγητού.

Και μόνο το γεγονός ότι έχουμε κυνόδοντες επιβεβαιώνει ότι είμαστε και σαρκοφάγοι, μεταξύ άλλων, αν προσεγγίσουμε το θέμα κατασκευαστικά! Επίσης, η δυσαρέσκειά μας απέναντι στην κακομεταχείρηση των ζώων είναι κάτι διαφορετικό από την αρέσκειά μας στην κατανάλωση κρεατικών. Η βιαιότητα της φύσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της και, όταν πρόκειται για θέμα επιβίωσης, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Τέλος, η @Πασχαλιά το διατύπωσε πολύ σωστά: το υγιές είναι να λαμβάνεις με μέτρο τα θρεπτικά συστατικά από το κάθε τι. Τώρα, για να βρει κανείς το δικό του μέτρο, μάλλον θα πρέπει να γνωρίζει τον εαυτό του και την σωματική του υγεία, αλλά να γνωρίζει και τι θρεπτικό υπάρχει τελικά στο κάθε τι.

Χαχαχα @Τράγου Κέρατο μάλλον για εμένα σήμαινε κάτι παραπάνω, κι ας είμαι λιγότερα χρόνια από ότι οι... μεγάλοι παλαιοί! Ήταν ένας κόσμος που αποτελούνταν από πολλούς μικρόκοσμους ανθρώπων... Κάτι σαν ένας μεγάλος μαγικός ωκεανός... Και, αλήθεια, αποκόμισα πολλούς θησαυρούς, κολυμπώντας στα νερά του...

Μού κάνει τρομερή εντύπωση ο λιγοστός αριθμός απαντήσεων σε αυτή την συζήτηση, μιας και κρίνω τον προβληματισμό της Νεφέλης εξαιρετικά εύστοχο! Προσωπικά, τα άτομα και οι συζητήσεις εδώ μέσα στο πέρασμα των χρόνων (ακόμη και άτομα με τα οποία δεν μίλησα ποτέ ή συζητήσεις στις οποίες δεν έγραψα ποτέ), μού ενίσχυσαν την αίσθηση της οικογένειας... Ανακάλυψα ότι, τελικά, υπάρχουν πολλοί των οποίων η συνείδηση ξεφεύγει από το συνηθισμένο και, ασχέτως αν τους συμβαίνουν όντως ανεξήγητα πράγματα ή όχι, αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν σίγουρα να ονειρεύονται και να στέκονται στο ύψος των ονείρων τους... Ξέρουν πώς να ταξιδεύουν ανάμεσα σε κόσμους, πραγματικούς και φανταστικούς, και να βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς τους πέρα από την επιφάνεια... Με βοήθησε στο να χαμογελώ και, όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου την αχανή πόλη, να ξέρω ότι κάπου διασκορπισμένες μέσα σε αυτά τα τόσο πανομοιότυπα μεταξύ τους σπιτάκια, υπάρχουν ψυχές ξεχωριστές... Μερικές βρίσκοντα εδώ, μερικές είναι ακόμη κρυμμένες, όμως υπάρχουν... Και αυτό είναι μαγικό.

Είχα την εντύπωση ότι άθεος θεωρείται κάποιος ο οποίος δεν πιστεύει σε καμία θεϊκή ύπαρξη, οποιασδήποτε ταυτότητας, από ολόκληρο τον κόσμο... Αν υπάρχει κάτι λάθος στο σκεπτικό μου, παρακαλώ διορθώστε με!

Παιδιάαα... Πόσο τέλειο!!!!!!!

Αρχάγγελε, εύγε! Εξαιρετικό το κείμενο και εντυπωσιακό το πώς ξετύλιξες το θέμα! Καλώς ή κακώς, ο Κόσμος διέπεται από μοτίβα και επαναλαμβανόμενα στοιχεία. Τα συμπεράσματα που θα βγάλεις μελετώντας έναν τομέα της Φύσης, ενδέχεται να μην διαφέρουν και πολύ αν μελετήσεις έναν άλλο της τομέα, όπως ο παραλληλισμός που κάνεις με τα έντομα και τους ανθρώπους! Πόσο σημαντικά συμπεριφορικά συμπεράσματα βγάζει κανείς παρατηρώντας ένα κοπάδι ή μια αγέλη ζώων? Επίσης, πράγματι ο τρόπος για να ξεπεράσεις έναν φόβο σου είναι να τον αντιμετωπίσεις. Κατάματα. Και για πολλή ώρα, όση χρειάζεται για να σου φύγει ο αρχικός πανικός και το σοκ και να αρχίσεις να παρατηρείς τι συμβαίνει πραγματικά. Τι βλέπεις, αυτό που έχεις μπροστά σου ή κάτι που φαντάζεσαι? Τι σου ξυπνά? Πόσο λογικό είναι? Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι και ότι μπορείς να συμφιλιωθείς με αυτό που σε φοβίζει. Και επειδή ο φόβος δεν η ίδια η αράχνη, η ίδια η κατσαρίδα, ο ίδιος ο σκύλος, ο ίδιος άνθρωπος κλπ, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο, καλώς ή κακώς είναι πολλά και καθημερινά τα ερεθίσματα που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τους ριζωμένους στην ψυχή μας φόβους και μας δίνουν τις ευκαιρίες τους να τους ξεπεράσουμε...!

Μόνο αν αυτό που θέλετε συμπίπτει με αυτό που θέλω! Σεβασμός στην προσωπική επιθυμία και... ελευθερία ώστε να υπάρξει αυθεντική προσωπική επιθυμία.

Να διευκρινίσουμε ότι καθημερινά τριγύρω συνανατάμε χιλιάδες πράγματα. Δεν μας φοβίζουν όμως όλα Δεχόμαστε πάρα πολλά ερεθίσματα, αλλά είναι λίγα εκείνα που ενεργοποιούν βαθύτερες ανησυχίες μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έλκουμε τίποτα άλλο πέρα από τους φόβους μας, απλά τα υπόλοιπα μάς περνούν αδιάφορα. Οπότε τελικά είναι θεμιτό να γίνει λόγος περί έλξης? Επίσης, για να υπάρξει έλξη, πρέπει οπωσδήποτε να προηγείται μεγάλος φόβος (ή μεγάλη επιθυμία)?

Η αλήθεια είναι ότι για να εξακριβώσουμε κάτι και να μην το θεωρήσουμε τυχαίο, πρέπει να συμβεί αρκετές φορές, τουλάχιστον πάνω από τρεις Η ζωή συνηθίζει να φέρνει έτσι τα πράγματα ώστε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους μας, με βαθύτερο σκοπό να τους ξεπεράσουμε. Αν δεν τους ξεπεράσουμε με την πρώτη, αργά ή γρήγορα θα ξαναεμφανιστούν. Αν και πάλι δεν τους ξεπεράσουμε, θα ξαναεμφανιστούν αργότερα Από την στγιμή όμως που αντιμετωπίζεις αυτό που φοβάσαι, τόσο ώστε να σε αφήνει αδιάφορη, είναι λες και αποκτάς ανοσία

Μπορεί επίσης να επαναλαμβάνουμε μόνοι μας μία κατάσταση χωρίς να το συνειδητοποιούμε και να εγκλωβιζόμαστε κάπου χωρίς επίσης να το συνειδητοποιούμε. Δηλαδή (χωρίς να υποστηρίζω ότι αυτό συμβαίνει σε αυτό που λες, Dalia): αν κάποιος πηγαίνει κάθε χρόνο στην ίδια παραλία και κάθε χρόνο τον τσιμπούν τσούχτρες, είναι προτιμότερο να αλλάξει παραλία (και όχι να επαναλάβει ένα λάθος του)

Ο Φοίνικας επισημαίνει ορθά κάτι που ήθελα να επισημάνω και εγώ Αρχάγγελε, η ερμηνεία που δίνεις στα όνειρα που αναφέρεσαι είναι σημαντική, κατά την άποψή μου σωστή, και μπορεί να αποδειχτεί και στην πράξη, αλλά αφήνει ένα εύρος ονείρων ακάλυπτο. Υπάρχουν μεν τα όνειρα στα οποία μιλά το Υποσυνείδητο πριν ακόμη δει καθαρά το Συνειδητό, αυτό που βλέπουμε συμβαίνει έπειτα από λίγο καιρό αποκωδικοποιημένο, και έτσι υπάρχει όντως το στοιχείο της πρόβλεψης. Αλλά υπάρχουν και τα όνειρα τα οποία προβλέπουν πράγματα που είναι αδύνατον να τα υποπτευθεί/ ψυχανεμιστεί κανείς, ακόμη και με το Υποσυνείδητο, όπως ξαφνικοί θάνατοι, ατυχήματα ή ευτυχήματα. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι και τα μεν και τα δε αξίζουν την ονομασία "προφητικά". Θα έβαζα τα δε σε μία 4η κατηγορία, χωρίς όμως να ακυρώνω την προφητική ικανότητα των μεν.

Καλώς ήρθες και εννοείται καλό ταξίδι στα μονοπάτια

Από σκόρπιες πηγές ήξερα ότι ο εορτασμός γενεθλίων πρωτοξεκίνησε από το σκεπτικό ότι ο εορτάζων την εν λόγω ημέρα είναι πιο επιρρεπής στην επίθεση από κακά πνεύματα, οπότε όσο πιο θετικά είναι φορτισμένη η μέρα (από ευχές, χαρούμενη διάθεση, ευχάριστους ανθρώπους), τόσο πιο πολύ αποτρέπονται τα πνεύματα και τόσο πιο προστατευμένος είναι και ο εορτάζων.

Βλέπω ότι το καθένα από αυτά τα δύο εισάγει την δική του ματιά. Πιστεύω στον Θεό --> Είναι σαν να εναποθέτουμε την ζωή μας και την υπόστασή μας στην καθοδήγηση του Θεού, επαναπαυόμαστε και δεν είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Ο Θεός πιστεύει σε εμένα --> Εστιάζει περισσότερο στις ικανότητες του ανθρώπου καθεαυτές, ο άνθρωπος αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του και τις πρωτοβουλίες της ζωής του, έχοντας σε δεύτερη φάση την υποστήριξη του Θεού. Χωρίς να υποστηρίζω ούτε το ένα ούτε το άλλο, θεωρώ πιο υγιή και ωφέλιμη την δεύτερη προσέγγιση. Μπορεί βέβαια κάποιος λέγοντας "Πιστεύω στον Θεό" να εννοεί το δεύτερο, ή λέγοντας "Ο Θεός πιστεύει σε εμένα" να εννοεί το πρώτο...

Κι όταν είσαι Ταύρος, τους καταλαβαίνεις όλους και παρακολουθείς με ευθυμία την κατάσταση χαχαχαχαχαχα Νεφέλη, ξαναδιάβασε την απάντηση "Posted 23 April 2015 - 05:05 PM" και την απάντηση "Posted 05 May 2015 - 10:45 AM" και θα βγάλεις νόημα

Η μητέρα μου, στα πρώτα χρόνια της ζωής μου, φοβόταν να μου δώσει μέχρι και πατατάκι, διότι φοβόταν μην πνιγώ..!!! Μέχρι που είδε κάτι φίλους γονείς που η - συνομίλικη με εμένα - κόρη τους κατέβαζε σακούλες πατατάκια, και τότε ένιωσε ασφαλής να δώσει και σε εμένα. Προφανώς δεν έπαθα τίποτα Ο γονέας νιώθει το παιδί του ως μονάκριβό του και, οτιδήποτε αποκλίνει από την υγεία του, συνδέεται αυτόματα με τον θάνατο. Οποιοσδήποτε γονέας προφανώς δεν θέλει να χάσει το παιδί του. Αφελώς, προβαίνει στην απόφαση ότι είναι προτιμότερο να το κρατά μέσα σε μια "γυάλινη θήκη", παρά να ζήσει την ζωή του με τον φόβο μήπως πάθει το παραμικρό. Για κάποιον λόγο, αυτός ο φόβος υπερισχύει των όμορφων αναμνήσεων που έχει ο γονέας από την δική του παιδική ηλικία...

Είναι πρέπον να εξακολουθήσουμε να ενοχλούμαστε, από την στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι δεν μας φταίει αυτό που βλέουμε, αλλά αυτό που σκεφτόμαστε/ νιώθουμε?

Η αποξήρανση μπορεί να είναι είτε του βλαστού είτε του άνθους?

Καλά έκανες και καλώς ήρθες

Μακάρι να συμβούν όλα αυτά... Όμορφες και μαγευτικές γιορτές