martina

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θεωρείται ότι προσηλυτίζει εντός Ελλάδος καθότι σε έχει "πελάτη" από τα γεννοφάσκια σου.. Προσηλυτίζει όμως ξεδιάντροπα κάτι ταλαίπωρους αλλοδαπούς με σκοπό την πλήρη ένταξή και αποδοχή τους στο ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι...και μετά γινόμαστε θεατές ομαδικών βαφτίσεων στις ειδήσεις με έκδηλη την συγκίνηση στη φωνή του εκφωνητή... Επίσης επιδίδεται σε προσηλυτισμό σε χώρες βασανισμένες από ...λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς με αντάλλαγμα υποτυπώδη σχολεία όπου γίνεται κανονική ..κατήχηση .... καθ' ότι ο ανταγωνισμός με λοιπές Εκκλησίες της Δύσης τεράστιος....

..μήπως ακριβώς επειδή έχει την "κατάλληλη υποδομή" τυγχάνει της συγκεκριμένης ..."ώθησης"...? Ο προσηλυτισμός απ΄όσο γνωρίζω διώκεται ποινικά - δεν γνωρίζω αν έχει καταργηθεί - γι αυτό και διάφορες "οργανώσεις" τιμολογούν τα φυλλάδια τους έναντι ευτελούς ποσού - χρήματα δεν εισπράττουν - απλά για να είναι νομικά καλυμμένοι... Την έννοια του προσηλυτισμού όλοι την γνωρίζουμε....και είναι εύκολα αναγνωρίσιμη στην καθαρή μορφή της....το πρόβλημα είναι με τον πλάγιο "προσηλυτισμό"...αυτόν που έντεχνα σεβόμενος την "προσωπική βούληση" δρα υπογείως...σ' αυτόν αναφέρομαι κυρίως.... Σωστά το έχεις αντιληφθεί αλλά κατ'εμέ δεν ισχύει αποκλειστικά και μόνο σε φιλοσοφίες και θεοσοφίες...θεωρώ πολύ στενό το πλαίσιο καθώς αποκλείει μεγάλο μέρος λοιπών δραστηριοτήτων από παρόμοιες υποψίες στις οποίες εγώ προσωπικά βρίσκω δείγματα παρόμοιας μεθοδολογίας.. Βασική παράμετρος ανάμεσα στην ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών και ενός προσηλυτιστή είναι ο φανατισμός....έτσι σκοπός του προσηλυτιστή καταντά να είναι όχι η διάδοση ιδεών...αλλά η δημιουργία μακριάς λίστας εγγεγραμένων οπαδών... Πάντα δεχόμαστε τις λύσεις σύμφωνα με την "κρίση" μας... κατά πόσο όμως αυτή η "κρίση" δύναται να κρίνει ..."ελεύθερα"? Ο προσηλυτισμός - όπως τον εννοείς -είναι κακός γιατί εκμεταλλεύεται συναισθηματικά και ιδεολογικά ευάλωτους χαρακτήρες όχι με σκοπό την "σωτηρία" τους αλλά την αριθμητική εδραίωση μιάς "οργάνωσης"..με σκοπούς όχι και τόσο αφιλοκερδείς...

Αυτή η λέξη έχει πολύ κακή υπόληψη ...... Το να πείσεις κάποιον πως κατέχεις Την ..λύση δεν είναι ηθικά κακό... και φυσικά για να καταπατηθεί η βούληση πρέπει πρώτα να υπάρχει, στην συνέχεια να είναι ελεύθερη και πάει λέγοντας.... ποιές είναι άραγε οι ευθύνες του προσήλυτου? Αθέμιτα μπορεί να είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί κάποιος όχι όμως και ίδια η πράξη της πειθούς. Το ρόλο της παίζει και η σκοπιμότητα...γιατί να πείσω κάποιον? Και οι οικολογικές οργανώσεις μπορεί να πεί κάποιος πως προσηλυτίζουν.. αλλά όχι..αυτές ενημερώνουν.. Οι "κακές" συνήθειες είναι προσηλυτισμός , οι "καλές" ...τι είναι ? Καταργήστε τις διαφημίσεις...μέσα από υπερβολές προσπαθούν να πείσουν..για ποιά "ελεύθερη βούληση" μιλάμε? "Ελεύθερα" πας και ζητάς το τάδε ή δείνα προϊόν ... Ο διαρκέστερος "προσηλυτισμός" είναι αυτός που γίνεται βίωμα... και αυτό είναι πραγματικά αθέμιτο όχι γιατί το "βίωμα" είναι αρνητικό - μπορεί να είναι και "θετικό"...αλλά κυρίως γιατί γίνεται α-συνείδητα... αλλά στην τελική ποιός μπορεί να εμπιστευτεί ένα τόσο επιπόλαιο πλάσμα όπως είναι ο ...άνθρωπος?

Υπάρχει "μηδενικός χρόνος" ή πρόκειται απλά για μιά λεκτική υπερβολή για να τονίσει την χρονική συμπίεση στο ελάχιστο δυνατό? ..μάλλον το δεύτερο.. Επίσης ο άνθρωπος Α ( αυτός που μετακινείται) πως θα αισθάνεται/αντιλαμβάνεται τον "χρόνο" ? Γιατί αν και οι δύο τον αισθάνονται "φυσιολογικά" τον χρόνο τότε ο Α ταξιδεύει μεν στο "μέλλον" σε σχέση όμως πάντα με τον Β (ακίνητος) .... Η μεταξύ τους επικοινωνία είναι άλλο καπέλο...τα νέα που θα ανταλλάξουν (αν πρόκειται για αμφίδρομη σχέση ) σαφώς και δεν θα είναι τόσο..."φρέσκα" ...αλλά μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στην δική μας διάσταση καθώς τα γεγονότα...τρέχουν...?!!!! Ισως όμως να υπάρχουν και διαστημικά κούριερ .... ποτέ δεν ξέρεις....

....μα η ψυχή δεν "σκέφτεται"....αισθάνεται...

Φυσικά και σου είναι γνωστό...αναφέρομαι σε πολύ απλά καθημερινά πράγματα...και όχι σε καμιά ...βαριά φιλοσοφία... Πόσες φορές η "ψυχή" δεν έδωσε ώθηση στο σώμα να ξεπεράσει πρακτικές δυσκολίες..πόσες φορές η επιθυμία δεν υπερπήδησε την σωματική κούραση για να φτάσει στον "στόχο" ? Πόσες φορές δεν παραιτήθηκε πρώτα η "ψυχή" για να συμπαρασύρει και το σώμα?

Γιατί θα ήταν άδικο?.....και γιατί να προσβληθεί ο Χ? Επειδή είναι κολλημένος/δογματικός/κλπ ή μήπως επειδή αυτός ο χαρακτηρισμός αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων?..ή και τα δύο μαζί? Από που το συμπέρανες αυτό?...για να καταλάβω δηλαδή.. Εγώ είχα την εντύπωση ότι πάντα υπήρχαν πολίτες περισσοτέρων ταχυτήτων ....δεν πρόκειται για τίποτα καινοφανές...αλλού είναι το θέμα...

Μόνο μην μου στενοχωριέσαι…. Σ αυτό τον κόσμο μπορείς να επιχειρηματολογήσεις για ό,τι τραβάει η ..ψυχούλα σου….και να είσαι και …σωστός… Κατ’ αρχήν το τι θεωρώ εγώ δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με αυτό που θεωρείς εσύ…ΑΛΛΑ αυτό που δήλωσα σε προηγούμενο ποστ δεν λέει τίποτα περισσότερο από αυτό που είπα….εσύ έβγαλες τα δικά σου συμπεράσματα βάσει των δικών σου πεποιθήσεων και πολύ καλά έκανες.... Λοιπόν, ας δεχτούμε ότι έχει αποδειχτεί πως όλα είναι φυσιολογία ..(δες ποστ Ιχώρ) αλλά το ότι έχει αποδειχτεί αρκεί από μόνο του για να τεκμηριώσει την θνητότητα της ψυχής? Ο φιλοσοφικός μπαξές έχει θεωρίες για όλα τα γούστα…διαλέγεις και παίρνεις.. Η ουσία είναι όμως μία….όλα είναι εικασίες…είναι λογικά επιχειρήματα που εξυπηρετούν έναν σκοπό …είτε ξεκινώντας από τον στόχο θεμελιώνουν επιχειρήματα προς στήριξη του είτε τα επιχειρήματα οδηγούν σε θεωρητικά συμπεράσματα…αλλά πρόκειται άραγε για μονόδρομο? Γιατί αν πω ότι ο εγκέφαλος βάσει χημικών αντιδράσεων παράγει σκέψεις και συναισθήματα ταυτόχρονα ακυρώνεται η αθανασία της ψυχής? Και εγώ σου λέω… πως μετά τον βιολογικό θάνατο…οι σωματικές λειτουργίες σταματούν μεν διότι το μηχάνημα είτε δεν άντεξε είτε συγχρονίστηκε με την ημερομηνία λήξης του αλλά όλη αυτή η ενέργεια δεν χάνεται…ό,τι βιώθηκε ως σκέψη και συναίσθημα συνεχίζει να υφίσταται…το απαγορεύει κανείς? Την φαντασία γιατί την έχουμε άλλωστε?... ‘Έχει αποδειχτεί πλειστάκις ότι η «ψυχή» είναι δυνατότερη του σώματος…γιατί θα πρέπει να ακολουθούν την ίδια πορεία? Επειδή οι σκέψεις και τα συναισθήματα γεννώνται μέσα στον εγκέφαλο? Και εμείς γεννάμε παιδιά αλλά εξακολουθούν και υπάρχουν χωρίς εμάς… ¨Όπως το σώμα αποσυντίθεται και επιστρέφει στην ύλη έτσι και το «Είναι» μας ( πνεύμα + ψυχή) μπορεί από την πλευρά του να ακολουθεί μια άλλη πορεία…σου φαίνεται παράλογο? Αυτό που θέλω να πω με λίγα λόγια είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που είναι άπιαστα για τον άνθρωπο…μπορεί να λέμε και να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε , να θεμελιώνουμε επιχειρήματα και φιλοσοφικές θεωρίες και πάλι να απέχουμε έτη φωτός από το τι πραγματικά συμβαίνει….

Ως "πνεύμα" ορίζω τις σκέψεις και ως "ψυχή" τα συναισθήματα... Και τα δύο όμως είναι οι 2 όψεις ενός νομίσματος.. αυτό που ονομάζω "Είναι" Το ένα επιδρά πάνω στο άλλο και ανάλογα με την ένταση που το χαρακτηρίζει επιβάλλεται...

Κατά την άποψή μου το πρόβλημά σου είναι άλλο και αυτό που περιγράφεις δεν αποτελεί παρά σύμπτωμα ...δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί αφορά καθαρά προσωπικό θέμα και θα ήταν άβολο να αναφερθώ δημοσίως... Ας βάλουμε όμως ένα τέλος σ αυτήν την ιστορία με τα ξόρκια ..καταντά καθαρή δεισιδαιμονία...προς το παρόν χρησιμοποίησε προφυλακτικό - αν δεν το κάνεις ήδη,μιά και φοβάσαι τόσο το θεωρώ απίθανο να μην έχεις πάρει το μίνιμουμ των προφυλάξεων - και μην αλλάζεις συχνά ερωτικούς συντρόφους ειδικά όταν δεν γνωρίζεις το ερωτικό τους background... φιλικά

---Αrtofwise--- (?)

Ναι, το έχω πεί...και αυτό δεν σήμαινε παρά το τελευταίο σκαλοπάτι της πλήρης απαξίωσης...και δυστυχώς είναι ό,τι χειρότερο ειδικά όταν το εκστομείς για κάποιον που έχεις αγαπήσει... Ουσιαστικά σε αυτήν την περίπτωση το "λυπάμαι" είναι σχήμα λόγου και εύλογα μπορεί να μεταφραστεί ως "δεν λυπάμαι καθόλου"

Δεν είπα ποτέ ότι νιώθεις ταυτόχρονα ευσπλαχνία και «ικανοποίηση»…θα ήταν οξύμωρο.. Επίσης δεν γνωρίζω κατά πόσο "θεϊκό" είναι να μην έχουμε ...συνείδηση... (αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα σχήμα λόγου ..) Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που συνήθως χαρακτηρίζουμε ως "αγαθούς" θέλοντας να τονίσουμε ότι η καλοσύνη τους δεν εκπορεύεται από μία προσωπική τους επιλογή αλλά από την ίδια τους τη .."φύση" .. αυτοί οι άνθρωποι δεν χρειάστηκε να μπουν στο δίλημμα της επιλογής.. Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι που συνειδητά επιλέγουν το καλό ενώ κάλλιστα μπορούν να κάνουν το κακό.. Ποιόν από τους δύο "θαυμάζουμε"? Αυτόν που προσπαθεί να κόψει μία κακιά συνήθεια ή αυτόν που δεν την είχε ποτέ? Ως εκ τούτου έχοντας υπ’ όψη το "θνητό", θεωρώ ως "απόλυτο κάτι" μόνο ό,τι εκπορεύεται από τον εαυτό του και επιστρέφει σε αυτό. Με λίγα λόγια... κάνω ό,τι κάνω και δεν περιμένω «ανταλλάγματα» ..έχω δηλ. φτάσει στο επίπεδο όπου θεωρώ ή είναι τόσο φυσικό αυτό που πράττω ώστε δεν περιμένω εξωτερικά ή εσωτερικά "μπράβο" … αν πεις σε έναν ταλαντούχο ζωγράφο ότι ζωγραφίζει ωραία θα χαμογελάσει και αν τον ρωτήσεις γιατί ζωγραφίζει θα σου πει πως δεν μπορεί να κάνει ..διαφορετικά.. Να προσθέσω ακόμα ότι οι φύσει ενάρετοι άνθρωποι είναι εξίσου σημαντικοί με τούς θέσει ενάρετους...

Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω που βρίσκεται η αντίφαση.... Οταν νιώθω πχ ευσπλαχνία σαφώς και δεν νιώθω χαρά...αφού νιώθω να συμμερίζομαι τον πόνο του άλλου αυτό μόνο χαρά δεν μπορεί να μου δώσει.. Τον πόνο όμως που μοιράστηκα θα τον "ανταλλάξω" με την ικανοποίηση που θα νιώσω όταν βοηθήσω έμπρακτα ... η προσωπική ικανοποίηση θα προέλθει από την συμβολή μου στην προσωπική ανακούφιση του συνανθρώπου μου ..από το γεγονός ότι δεν έμεινα αμέτοχη/ος..... Η "ικανοποίηση" εμπεριέχει την έννοια του "καλού"...μας δίνει την βεβαιότητα ότι σωστά πράξαμε.. Και φυσικά είναι μεγάλη "ευτυχία" να μπορεί κάποιος να νιώσει μιά μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων...και αυτό δείχνει πως ήδη το Εγώ βρίσκεται στα "σωστά" επίπεδα... Πιστεύετε ότι και αυτή η "ικανοποίηση" είναι ...μεμπτή?

Ας πούμε ότι σεξ είναι η κατ εξοχήν πράξη...το τελετουργικό Και ας ορίσουμε ως έρωτα το συναισθηματικό κομμάτι της υπόθεσης.. Το πρώτο μας αποφορτίζει αλλά το δεύτερο μας φορτίζει...αν έχουμε το ένα χωρίς το άλλο τότε δεν υπάρχει ολοκλήρωση ...πρόκειται μάλλον για ένα πολύ κλειστό κύκλωμα .. Στο σεξ φυσικά ξοδεύεις ενέργεια αφού παράγεις έργο όπως και σε όλες τις έντονες ή μη δραστηριότητες.. Μιά απλή κατανοητή σύγκριση μπορεί να γίνει με τον τομέα της εργασίας.. Πόσες φορές δουλέψατε ώρες χωρίς να αισθάνεστε κούραση? Ποιός ήταν ο παράγοντας που συνέβαλε ώστε να μην γίνεται αυτή αισθητή? Μήπως δίνοντας ενέργεια λαμβάνατε ενέργεια μέσω της συναισθηματικής ανταπόδοσης?

Το προαναφερθέν βάρος είναι τελικά η "ψυχή"...είναι οι ..δονήσεις...? 'Ο,τι και αν αφορά ....έχει σημασία? Ο Dougall ήταν ένα ακόμα "θύμα" της ερευνητικής του σκέψης...έπρεπε να αποδείξει διά της κλασικής μεθόδου πως για να υπάρχει κάτι ..πρέπει να έχει μετρήσιμο βάρος.. όγκο.. διαστάσεις.. κατά συνέπεια υφίσταται.. το αξιόλογο είναι πως κάτι τόσο άϋλο έχει τόσο "τεράστιες", απροσδιόριστες ..διαστάσεις..!

Όταν όλα ανατρέπονται (και όχι μόνο τότε) μόνο η «σοβαρή φιλοσοφική βάση» μπορεί να μας στηρίξει ..αρκεί να είναι σοβαρή .. Αλλά πως θεμελιώνεται αυτή η «σοβαρή βάση»? Αναμασώντας ωραία δομημένες ιδέες που ξεπατικώνουμε μέσα από βιβλία με σκληρό δέσιμο και που εκφράζουν κυρίως αυτόν και μόνο τον συντάκτη τους..(και αυτό όχι πάντα-)..ή αξιολογώντας τις εμπειρίες μας χτίζουμε αργά αλλά σταθερά την προσωπική μας -σοβαρή- φιλοσοφική βάση? Ο άνθρωπος πάντα θα πεθαίνει από κάτι «ανίατο» γιατί απλά είναι θνητός?και αν σήμερα εξακολουθεί και επιζεί από κάτι που πριν χρόνια θα τον οδηγούσε στο θάνατο? το ίδιο πεθαίνει από κάτι άλλο του οποίου το φάρμακο ή δεν έχει ανακαλυφθει ακόμα ή βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο έρευνας και χρήσης? Η ουσία όμως παραμένει ίδια? ο φόβος για τον θάνατο?. ο φόβος για την φθορά θα παραμένει ίδιος?και αυτόν δεν τον αντιμετωπίζει κανένα φάρμακο.. πρόκειται με λίγα λόγια για μια ακόμα αυτοάνοσος πάθηση?. Το μέλος R-b-t3r το έθεσε με σαφήνεια μέσα από τα παρακάτω σχόλιά του Καμία απάντηση δεν μπορεί να δοθεί -και σε κανένα θέμα ή επίπεδο- αποκομμένη από την όποια προσωπική κοσμοθεωρία που είτε εκφράζει είτε αποκαλύπτει τις βαθύτερες προθέσεις είτε του ερευνητή είτε του ασθενή είτε του οποιουδήποτε? γιατί τότε απλά ?κοροϊδευόμαστε?

Η ορθόδοξη Εκκλησία σαφώς και έχει κάθε δικαίωμα να εμμένει πεισματικά στο τελετουργικό τυπικό της Αλλά το ερώτημα είναι άλλο Όταν έχει παγιωθεί ο νηπιοβαπτισμός χωρίς να έχει διαμορφώσει το άτομο άποψη περί των θεολογικών κλπ ,..γεννιέται και μεγαλώνει μέσα σε ένα συγκεκριμένο θρησκευτικό πλαίσιο που καταντάει έθιμο? όταν η Εκκλησία διαπλέκεται τόσο στενά με το Κράτος και την Κοινωνία?το να λέμε ότι μπορεί άνετα να εγκαταλείψει την Ορθόδοξη Χριστιανική αγκάλη φαντάζει οξύμωρο Στην ουσία η Εκκλησία αναγκάζει το άτομο να παραμείνει σε κάτι που ποτέ δεν δέχτηκε αυτόβουλα αλλά του επιβλήθηκε ?και κατόπιν αφού θέτει κοινωνικούς περιορισμούς του προτείνει θρασύτατα να επιλέξει? -Πόσο εύκολα μπορούμε να εγκαταλείψουμε κάτι που συνδέεται τόσο στενά με τις καθημερινές μας κοινωνικές δραστηριότητες ? -Γιατί θα πρέπει να ασπαστούμε ένα οποιοδήποτε δόγμα που θα μας επιτρέπει την πραγμάτωση μέρους των απόψεών μας ενώ θα μας υπαγορεύει και είτε έμμεσα είτε άμεσα θα μας επιβάλλει να ενστερνιστούμε κάποιες άλλες? - Γιατί δεν δίνεται η δυνατότητα χωρίς προκαταλήψεις να μην ανήκεις παρά μόνο στον εαυτό και στις ιδέες σου? Υπάρχουν αρκετοί που είτε φιλοσοφικά/θεολογικά θεωρούν εαυτούς ως μη ανήκοντες στο Ορθόδοξο δόγμα ωστόσο παραμένουν εγγεγραμμένοι στους καταλόγους της Εκκλησίας? Τι είναι αυτό που τους εμποδίζει άραγε....αναρωτιέμαι!!!?

Φίλε Ingmar Σου φάνηκε λοιπόν απόλυτη η θέση μου? ?ελπίζω τουλάχιστον να μην είναι απόλυτη αυτή σου η άποψη.. Τώρα ..σχετικά με το βιβλίο που αναφέρεις?φίλε μου είναι τόσα πολλά αυτά που δεν έχω διαβάσει που αυτό είναι το λιγότερο?παρ όλα αυτά θα μεριμνήσω να σταματήσω στο πρώτο βιβλιοπωλείο που θα συναντήσω ώστε να του ρίξω μια ματιά? Τώρα αν στα εσωτερικά τάγματα εννοείς τους Ροδόσταυρους ..Ναΐτες .. Τέκτονες κλπ δεν αντιλέγω ότι -ίσως -υπήρξε θετικό φιλοσοφικό υπόβαθρο στην ίδρυσή τους το οποίο όμως στην συνέχεια μετασχηματίστηκε γιατί ας μην ξεχνάμε ότι εκλιπόντος του/των ιδρυτών μιάς οργάνωσης τα πράγματα αλλάζουν κατεύθυνση..?και οι συνεχιστές παίζουν τεράστιο ρόλο .. Ας μην πάμε μακριά ?δες απλά το παράδειγμα του χριστιανισμού?που έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας «αδελφότητας» πολύ ευρύτερης βέβαια καθώς αποτελεί πλέον "κράτος" Για τους Ναίτες π.χ. απ?όσο γνωρίζω και εντελώς επιγραμματικά αν και είχαν δώσει όρκο πενίας κατέληξαν να κατέχουν τεράστιες περιουσίες και μια μορφή εξουσίας που ίσως τελικά αποτέλεσε και τον κύριο λόγο εξόντωσής τους και όχι τόσο ο "μύθος" που τους συνόδευε.. Η ουσία είναι ότι τίποτα δεν γνωρίζουμε εμπειρικά και ό,τι ξέρουμε το μαθαίνουμε από διάφορες πηγές που ο καθένας εκτιμά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του.. Μπορώ να δεχτώ ως λόγο δημιουργίας των εν λόγω ταγμάτων το γεγονός του γενικότερου κοινωνικού πλαισίου μέσα στο οποίο έδρασαν- σε μια εποχή όπου βασίλευε η δεισιδαιμονία και η αμάθεια , οι περισσότεροι δε που ασχολήθηκαν με παρόμοιου τύπου «τάγματα» ήταν ευγενικής καταγωγής- και ο στιγματισμός ήταν σαφώς εντονότερος και άλλου τύπου?(όχι πως τώρα είναι καλύτερα τα πράγματα?- σκέψου την δύναμη της τηλεόρασης και πόσο εύκολα μπορεί έως και να ?ξεφτιλιστεί κάποιος?) αλλά τουλάχιστον δεν κινδυνεύει στον ίδιο βαθμό..(!) Το δικό μου ερώτημα είναι άλλο?τι μας θέλγει στα παρόμοιου τύπου τάγματα σε βαθμό ώστε να θέλουμε να τα αναπαράγουμε?? Τι είναι αυτό που μπορούν να σου προσφέρουν και δεν δύνασαι να αποκτήσεις λειτουργώντας εκτός των ορίων τους?? Θα με ενδιέφερε να μάθω και κατ επέκταση να διευρύνω την σκέψη μου?

φίλε μου Προφανώς και αναφέρεσαι στις ψευδεπίγραφες "αδελφότητες" γιατί όλες τέτοιες είναι... Αυτό το "κάτι περισσότερο" μην το αναζητείς σε κανενός είδους "αδελφότητα", συνήθως ευδοκιμεί εκτός ...θερμοκηπίου και χωρίς ύποπτες μεθοδεύσεις... Οταν -με το πλήρωμα το χρόνου-εγκαταλείψεις το "θερμοκήπιο -αφού σε προμηθεύσουν με τις κατάλληλες συστατικές επιστολές- θα σε παραπέμψουν στα οικεία παραρτήματα τους δεδομένου ότι σε έθρεψαν για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό... Οσο για την διαφορά παρόμοιων κλάμπ με αυτά του εξωτερικού (Αγγλία-ΗΠΑ) μην ανησυχείς , ερασιτέχνες καπιταλιστές είμαστε ακόμα μόλις όμως γίνουμε καπιταλιστές της ...προκοπής θα προσαρμοστούμε ανάλογα.. Αγαπητέ Ιngmar μπορεί να είμαι άσχετη με αδελφότητες αλλά είμαι σχετική της ανθρώπινης φύσης την οποία δεν έχω και σε ιδιαίτερη εκτίμηση...

Κατ’εμέ όλα πολιτική είναι ..και το «καλημέρα» που θα πούμε είναι μορφή πολιτικής.. γιατί ως γνωστόν η ευγένεια προσφέρει περισσότερα οφέλη από την αγένεια… Ωραία λέξη πραγματικά η «αδελφότητα» εύηχη.. θετική με πολλαπλά ….οφέλη Από το «τίποτα» που ήσουν μέχρι πρότινος γίνεσαι «κάποιος»….μία ολόκληρη «κοινότητα» σε δέχτηκε στους κόλπους της ..δεν γίνεται κάτι θα αξίζεις… Και ως κοινότητα που είναι έχει καταστατικό.. κανόνες ..άρθρα, απαιτήσεις και ό,τι άλλο…πολλές φορές για να διατηρήσει και ένα κλαμπίστικο στυλ θέτει προϋποθέσεις…που τις σερβίρει με λογιών μυστικιστικές ..μυητικές τελετουργίες… Στην ουσία δεν πρόκειται παρά για «αδελφότητα» κοινών συμφερόντων…ιδεολογικών, συντεχνιακών και κατ επέκταση οικονομικών… Τι είναι αυτό που σε θέλγει στις αδελφότητες φίλε Ιngmar?...και ποιό ακριβώς είναι το ερώτημά σου?

Αγαπητή Ροζέτα Θα συμφωνήσω με την Βlack Angel Νομίζω πως θα ήταν ουσιαστικότερο αντί να αναζητείς τα αίτια της οικογενειακής κακοτυχίας σου σε ανεξέλεγκτους εξωτερικούς παράγοντες να προσπαθήσετε οικογενειακώς να τα λύσετε δυναμικά.. Πολλές φορές - αν όχι τις περισσότερες- η αίσθηση κακοτυχίας που μας κατέχει έγκειται σε σύμπτωση αποτελεσμάτων προηγούμενων ανεύθυνων χειρισμών.. Βέβαια βλέπω πως είσαι πεπεισμένη ότι οικογενειακώς είστε δέσμιοι υπερφυσικών δυνάμεων.. ακόμα και έτσι να είναι...η αποδοχή της ύπαρξης αυτής της περίπτωσης σας καθιστά περισσότερο δέσμιους ενώ η δυναμική αντίσταση με υπεύθυνες αποφάσεις νομίζω πως θα σας απελευθερώσει..