Τράγου Κέρατο

Τη θεραπεία της λευχαιμίας. (Μπρρρ... λέω κι εγώ κάτι κρυάδες...) Επειδή κι εγώ πιστεύω αυτή τη συγκεκριμένη θεωρία, "δύο παιδάκια" δε μου λέει και πολλά πράγματα. Αν ήξερα την ιστορία του καθενός, ίσως να μπορούσα να κάνω μια βάσιμη υπόθεση. Μια απάντηση είναι πως άλλα τα ανθρώπινα μέτρα, κι άλλα τα μέτρα απ' την "άλλη μεριά". Αλλά και πάλι αυτό δεν μπορείς να το αποδείξεις με τίποτα. Οπότε, μένει να παραδεχτώ πως μόνο η διαίσθησή μου μου υποδεικνύει πως αυτό συμβαίνει.

Καλό χειμώνα! (Ξέχασα να σου πω σα δε ντρέπομαι!)

Νομίζω πως διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να το πάω απευθείας. Ξεκιναω λοιπόν με μια παρέκβαση : ξεκινάμε από την Ανατολή, εκεί όπου γεννάται η Αυτοκρατορία. Εκεί έχουμε τις τεράστιες κοινωνίες οι οποίες με το βάρος τους συνθλίβουν (σχεδόν) την ανθρώπινη προσωπικότητα. Εκεί έχουμε τους "Αθανάτους" των Περσών οι οποίοι θα θυσιαστούν για τον βασιλιά τους ή τους Ιάπωνες στρατιώτες που ζουν για τον αυτοκράτορα - και σήμερα πια, ζουν για την εταιρεία τους: καθόλου άσχετο, δείχνει πώς η ίδια αντίληψη παραμένει ζωντανή. Ο δυτικός κόσμος, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, ακολούθησε ακριβώς την αντίθετη πορεία. Δεν το έχω διασταυρώσει, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος πως είναι τότε που για πρώτη φορά η ατομική ευτυχία προβάλλεται τόσο πολύ ως αυτοσκοπός της ζωής του ανθρώπου. Αυτή η εξέλιξη, ουσιαστικά ο καθαγιασμός της προσωπικής επιθυμίας, πιστεύω πως έχει οδηγήσει σε άλλα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, πολύ καθημερινά. Ξεκινάμε από τον απλούστατο σταρχιδισμό και καταλήγουμε ακόμα και στην κρίση στις σχέσεις, ακόμα και στην αλλοτρίωση. Κι ο υπόλοιπος κόσμος πριν τον 18ο αιώνα τι έκανε; Είναι αυτές οι δύο μόνες εναλλακτικές; Μέχρι πού φτάνει η αυτοθυσία για τους άλλους και μέχρι πού φτάνει το κυνήγι της ατομικής ευτυχίας; Η ξεχασμένη λοιπόν εναλλακτική είναι αυτή της κοινότητας, η οποία, για να μη μακρυγορώ, θα τη χαρακτήριζα ως την ενδιάμεση λύση, τη χρυσή τομή. Είμαι πεπεισμένος πως αυτή είναι η "φυσική κατάσταση" του ανθρώπου, ο οποίος ούτως ή άλλως, γεννιέται σε μία κοινότητα: την οικογένεια (η εξελικτική ψυχολογία συμφωνεί με αυτό). Είμαι κι αγουροξυπνημένος και δεν μπορώ να περιγράψω καθαρά αυτό που θέλω να πω, αλλά σκεφτείτε το απλά: το να στερηθείς το φαγητό σου επειδή πρέπει να φάει ο βασιλιάς θα το θεωρούσαμε σήμερα μ@λ@κί@ - και στις σημερινές συνθήκες είναι. Όμως δε θα βαρυγκωμούσε κανείς αν έπρεπε να φάει το μισό του φαγητό για να το δώσει στο αδέρφι του. Ή στο φιλαράκι του! Σκεφτείτε το, στην πρώτη περίπτωση, αισθάνεσαι άσχημα γιατί έχασες κάτι. Στη δεύτερη, η έλλειψη του φαγητού αντισταθμίζεται από τη χαρά που μοιράστηκες κάτι. Από κει πάμε στην έννοια του ηγέτη, η οποία κακώς σήμερα τείνει να σημαίνει κάτι σαν "τύρραννος". Αν πάμε όμως στην οικογένεια, η κεφαλή (ο πατέρας, συγνώμη φίλες μου αλλά στο υποσυνείδητό μας αυτός είναι ακόμα η κεφαλή της οικογένειας) δεν είναι τύρραννος - διευκρίνιση: μιλάμε για Πατέρα, όχι απλό γεννήτορα. Ο Πατέρας λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν δεν είναι η οικογένειά του ευτυχισμένη. Είναι λοιπόν ηγέτης από τη μία, αλλά όχι τύρραννος. Αν ανέβουμε ένα σκαλοπάτι, στο επίπεδο της κοινότητας, όταν έχω τη συναίσθηση πως η ευτυχία η δική μου εξαρτάται από την ευτυχία του γείτονα, αλλάζουν πολλά πράγματα. Κι εκεί θα υπάρχει πια αναγκαστικά ένας ηγέτης. Ο οποίος όμως, απλούστατα, δεν μπορεί να αυθαιρετήσει, ή καλύτερα, δε γίνεται να κοιτάξει τον εαυτό του αν δεν κοιτάξει τους υπόλοιπους. Κι αν χρειαστεί, θα θυσιαστεί κιόλας για χάρη των υπολοίπων. Μπορεί να αναρωτιέστε τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα; Από τη μια γιατί θέτουν το θέμα της ελεύθερης βούλησης, αλλά κυρίως, διότι, όπως έχω διαπιστώσει, όπως φαντάζεσαι τον ηγέτη σου, έτσι φαντάζεσαι και το θεό σου. Αυτά.

Και φτάσαμε στην καρδιά του προβλήματος....

Να ρίξω ακόμα λίγη χολή... με την άδειά σας! Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, στην εποχή μας, θα ήταν άνεργος, διότι του έλειπε η εξειδίκευση.

Α, δηλαδή το να ψάχνεις ανάμεσα σε έναν πανικό από θέματα αυτό εδώ το συγκεκριμένο, μετά μέσα σ' αυτόν τον πανικό να ψάχνεις το πρόσωπο που σε ενδιαφέρει, είναι πιο απλό από το να πατήσεις το "card" που φαίνεται κάτω από το όνομά του!

Βρε χαζούλια, γιατί δεν το γράφετε στο προφίλ σας; (Από την αρχική σελίδα "Πίνακας Ελέγχου" και μετά "Επεξεργασία πληροφοριών προφίλ" ) Μετά θα φαίνεται στην κάρτα σας.

Το Κερατάκι να μας τα πει, που τα γνωρίζει καλύτερα απ' όλους, αλλά δεν τα μαρτυράει! (...τον μαρτυράω όμως εγώ! :blblbl: ) 11516[/snapback] Καλά βρε Νεφέλη, δεν έχεις βαρεθεί να λέω κάθε τόσο τα ίδια πράγματα;

Χριστιανοί, είν' καιρός, μπαγλαμάς και Σταυρός εκκλησία, ταβέρνα δουλειά! Τσιφτετέλι λοιπόν, το λαμπρό παρελθόν προχωράει και δε σταματά (Σάκης Μπουλάς)

Χμ... Υποθετική κατάσταση: είσαι πηγμένος/η σε ένα μποτιλιάρισμα και έχεις τις μαγικές δυνάμεις οι οποίες μπορούν να ξεμπλοκάρουν όλα τα αμάξια από την κίνηση. Τι κάνεις; Φαντάσου πως θα βοηθήσεις ένα σωρό ανθρώπους να φτάσουν πιο γρήγορα στον προορισμό τους. Μπορεί όμως κάποιο αμάξι, ακριβώς επειδή θα φτάσει πιο γρήγορα, να βρεθεί σε τροχαίο ατύχημα. (Αν δεν επέμβεις, βεβαίως, πιθανότατα θα πέσει σε άλλο τροχαίο κάποιο άλλο αμάξι). Τι είναι καλό και τι είναι κακό σε αυτήν την περίπτωση; Προσωπικά δυσκολεύομαι να δώσω μια καλή απάντηση στο παραπάνω....

Καλό είναι να μην ξεχνάμε πως μοίρα όλων των επιστημονικών θεωριών είναι κάποτε να αντικατασταθούν από κάποιες πιο εμπεριστατωμένες. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Max Weber στο δοκίμιό του "Η επιστήμη ως επάγγελμα".

Έγραψες μεγάλε!

Ναι, είναι, αλλά σε αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες αναφέρεται;;; Αν ναι, πάω πάσο και ναι, έχετε απόλυτο δίκιο!!! Φυσικά και είναι ιδιαίτερη ικανότητα να ξέρεις πολλές γλώσσες, αλλά ξέρεις γιατί το είπα αυτό; Λοιπόν, για μία δουλειά που ζητάει ξένες γλώσσες, μπορεί εγώ που την θέλω, να λέω ότι ξέρω πολλές ξένες γλώσσες, αλλά να μην έχω τα διπλώματα που να πιστοποιούν αυτό που λέω! Τέσπα!!! Λοιπόν, ας περιμένουμε να δουμε τι εννοεί όταν λέει "ιδιαίτερες ικανότητες" και μετά συνεχίζουμε τη συζήτηση, γιατί όντος μπορεί να κάνω λάθος και να μην κατάλαβα πολύ καλά το τι εννοεί! :cheerful: 11360[/snapback] Αυτό το φαινόμενο που λες συμβαίνει κατά κόρον στην Αγγλία, όπου η εμπειρεία δεν αποδεικνύεται και μπορείς να ισχυριστείς πως έχεις 3 χρόνια προϋπηρεσία σε κάποιο πόστο, ενώ σε είχαν εκεί μόνο για 6 μήνες. Από κει και ύστερα, η πρόσληψη σε μία δουλειά (σε όλον τον κόσμο) πλέον (όπως παραδέχονται οι "ειδικοί") εξαρτάται σε πολύ μεγάλο ποσοστό από την ικανότητα που έχει ο υποψήφιος να "γοητεύσει" τον εργοδότη. Το οποίο είναι από μόνο του μια "μαγική" ιδιότητα.

Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Μιλάω πως μου αρέσει περισσότερο, από πλευράς γούστου. Αυτό δε σημαίνει πως θα παραγνωρίσω τα ελαττώματά της. Και ναι, είναι "αιρετική" θεωρία, αλλά αυτές δεν είναι που σου δίνουν τη συγκίνηση του να αναρωτιέσαι "κι αν δεν ήταν έτσι;" Αλλά να πούμε πως δεν είναι "αιρετική" θεωρία με την ίδια έννοια που είναι αιρετικός ο Φον Νταίνικεν και πως ο Alfven ήταν πραγματικός και διακεκριμένος επιστήμονας.

Τι είναι αυτό; (Πάω να πάρω μια ανταλλακτική φλάτζα για να την έχω έτοιμη, κι επιστρέφω αμέσως) 11342[/snapback] Ένα εναλλακτικό μοντέλο του σύμπαντος το οποίο δε χρειάζεται big bang του οποίου κύριος υποστηρικτής (αυτή τη στιγμή) είναι ο σουηδός νομπελίστας Alfven. Φυσικά έχει προβλήματα αυτή η θεωρία, αλλά προβλήματα έχει και η θεωρία του big bang.

Προτιμώ την κοσμολογία πλάσματος.

Ακριβώς, είναι το περίφημο "επιχείρημα του παίκτη" του Blaise Pascal: αν είσαι θρησκευόμενος, αν δεν υπάρχει θεός δε χάνεις τίποτα, αν όμως υπάρχει, κερδίζεις, ενώ, αν είσαι άθεος, αν δεν υπάρχει θεός δεν κερδίζεις τίποτα, αν όμως υπάρχει, χάνεις. Φυσικά υπάρχει κι η αναστροφή του. Αν υπάρχει θεός και είσαι άθεος, για ποιο λόγο να σε τιμωρήσει; Επειδή χρησιμοποίησες το μυαλό που σου έδωσε;

Να σου αφιερώσω τότε το ΚΑΛΥΤΕΡΟ άσμα περί χωρισμού: :smilewink:

Το να ξέρεις πολλές ξένες γλώσσες δεν είναι μια ιδιαίτερη ικανότητα;

Δόξα τω θεώ, είμαι άθεος (Luis Bunuel) ΥΓ. Αν δεις και το "Γαλαξία", θα καταλάβεις ΠΟΣΟ άθεος ήταν! ΥΓ2. Και μια και μου έρχονται ταινίες στο νου, αν είδες το "Million Dollar Baby", ο πρωταγωνιστής είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση. Ένας θρησκευόμενος, καθόλου θεοφοβούμενος, που τελικά μέσα στη σιωπή του Θεού, δρα μόνος του.

Βασικά η απάντησή μου στόχευε να σατιρίσει τη "λογική" των συνωμοσιολόγων (λυπάμαι αν δεν έγινε αμέσως αντιληπτό). Ευτυχώς κερδίσαμε μια ωραία ανάλυση.

Αν ήταν έτσι, τότε οι τίγρεις, τα λιοντάρια κι οι ελέφαντες δε θα κινδύνευαν να εξαφανιστούν. Για την ακρίβεια, ο νόμος της εξέλιξης ορίζει πως επιζεί ο πιο ικανός. Και ναι, η φύση δε λειτουργεί ακριβώς "δημοκρατικά", αλλά με βάση την Ανάγκη, αλλά ήδη έχουμε ξεφύγει ... Τι να κάνουμε;

Όχι, όποτε βλέπω πως πετάω, αυτό είναι το μοτίβο!

Ω ναι... Να σηκώνεσαι και μετά να κάνεις βουτιά προς τα κάτω, με το κεφάλι και να σταθεροποιείσαι γύρω στα 30 εκατοστά από το έδαφος και να πετάς γρήγορα.... Φανταστική αίσθηση!

Πιάσαμε και το πολιτικό σκέλος του θέματος "Μονοθεϊσμός - Πολυθεϊσμός". Πολύ ωραία! (Earendil, δε σε παρεξήγησα, θλιμμένο αγόρι!)