DEBUGGING JESUS CHRIST από τον Ξενοφών Ίσαρη.

[SeaHawk]

Η θεά Τύχη με ?έριξε? πάνω σε μια αξιόλογη δουλεία ενός νέου συγγραφέα και θεώρησα χρέος μου να την μοιραστώ μαζί σας.

Το έργο είναι ακόμα ανέκδοτο άρα δεν κάνω διαφήμιση..

Παραθέτω ένα κομμάτι από την εισαγωγή και κατόπιν ολόκληρο το κεφάλαιο..

 

Λοιπόν από το βιβλίο ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ το κεφαλαίο DEBUGGING JESUS CHRIST από τον Ξενοφώντα Ίσαρη.

 

 

" Το σημαντικό στο βιβλίο που ακολουθεί, είναι ότι αποδεικνύει με πλείστα παραδείγματα, πληροφορίες και σκέψεις, πως έχουμε πολύ μεγαλύτερο έλεγχο στην ευτυχία μας από όσο νομίζουμε. Ότι δεν προηγούνται χίλια πράγματα πριν από αυτήν, αλλά αντίθετα μπορούμε να επιδιώξουμε κατευθείαν αυτήν. Άσχετα αν όλοι, σε κάθε κοινωνική βαθμίδα, εκπαιδευτήκαμε ίσως εκ γενετής μόνο για να δυστυχήσουμε, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Μαθαίνοντας τέχνες, δεξιότητες, τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που με μαθηματική βεβαιότητα θα μας έκαναν δυστυχισμένους.

Βέβαια κανείς δεν μπορεί να λύσει ένα ανύπαρκτο πρόβλημα. Κάθε ένας απέναντι στις σελίδες που ακολουθούν θα βρεθεί μόνος, απόλυτα ελεύθερος να λύσει τα προβλήματα του ή να πείσει τον εαυτό του ότι δεν υπάρχουν. Ότι όλα τα προβλήματα τα έχουν οι άλλοι και τη δυστυχία επίσης.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους, άλλωστε και οι δύο διαδρομές αποδίδουν πραγματική ευτυχία."

 

 

 

 

" Εκσφαλματώνοντας ένα διάσημο πρόγραμμα (DEBUGGING JESUS CHRIST )

 

 

Όλα λειτουργούν βάση ενός προγράμματος. Ακόμη και το σύμπαν ισχυρίζονται πολλοί επιστήμονες, έχει ένα πρόγραμμα. Με βάση αυτό το πρόγραμμα συμβαίνει αυτή η χημική αντίδραση και όχι η άλλη, αυτή η αστρική έκρηξη, η ανάλογη δημιουργία πλανητών και γαλαξιών και κατ' επέκταση η γη και όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί πάνω σ'αυτήν. Και όχι κάτι άλλο. Αυτό όμως είναι πολύ μακριά από την καθημερινή μας πρακτική και στο σημείο εξέλιξης που βρισκόμαστε δεν μας αφορά ακόμη το σύμπαν.

Στα πλαίσια λοιπόν του δικού μας μικρού προγραμματισμού, ας ασχοληθούμε με τον ανθρώπινο παράγοντα. Ας φανταστούμε ότι υπάρχει μία τεράστια μηχανή που έχει την δύναμη να παράγει ενέργεια και τρόφιμα για τέσσερις φορές τον πληθυσμό του πλανήτη. Το πώς θα ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί και να λειτουργήσει μια τέτοια μηχανή με τον καλύτερο τρόπο, είναι κάτι που μας ενδιαφέρει. Αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η μηχανή υπάρχει η επιστημονική αυτή φαντασία μας αφορά κιόλας.

Η ανθρώπινη μάζα είναι μία μηχανή. Αποτελείται από ενεργειακές μονάδες, άτομα που καταναλώνουν διάφορες μορφές ενέργειας και παράγουν άλλες μορφές διαφορετικής ενέργειας με διάφορους τρόπους. Θεωρητικά αν αυτή η μηχανή ήταν μία μηχανή αυτοκινήτου, ένα μέρος της θα αποτελούσε τα πιστόνια, κάποιο άλλο τον εγκέφαλο, τις βαλβίδες, τα ηλεκτρικά κοκ. Όπως κάθε άλλη μηχανή έτσι και αυτή θα χρειαζόταν καύσιμα για να κινηθεί.

Αν όλα αυτά δούλευαν με τις λιγότερες δυνατές τριβές και αρμονικά συνεργαζόμενα μεταξύ τους και αν η μηχανή είχε τα πιο αποδοτικά δυνατόν καύσιμα, θα απέδιδε στο μέγιστο των δυνατοτήτων της.

Το μέγιστο των δυνατοτήτων μίας μηχανής σημαίνει το μέγιστο έργο με την ελάχιστη κατανάλωση ενέργειας. Με τον ελάχιστο κόπο, φθορά, τριβή, σκέψη στην περίπτωσή μας. Η σκέψη φαίνεται σαν κάτι αόριστο, όμως οι άνθρωποι, ως λογικές μηχανές, κάθε μέρα κάνουμε διάφορες σκέψεις τις οποίες ακολουθούν ανάλογες πράξεις. Αν δεν σκεφτούμε ότι κάτι πρέπει, χρειάζεται ή είναι σωστό να το κάνουμε, δεν πρόκειται να το κάνουμε.

Με τη λογική αυτή οι σκέψεις, που οδηγούν σε πράξεις, είναι οι βασική κινητήρια δύναμη στην παγκόσμια ανθρώπινη μηχανή. Αποτελούμε ένα σύνολο από δισεκατομμύρια λογικές μηχανές οι οποίες πριν ενεργήσουν, σκέπτονται.

Πολλοί μπορεί να πουν ότι ένας εργάτης εργοστασίου δεν σκέπτεται. Ότι κάνει τη δουλειά του μηχανικά και έχει σταματήσει να σκέπτεται εδώ και χρόνια. Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί. Μηχανικά μπορεί, ύστερα από κάμποσο καιρό να εκτελεί ίσως τις ίδιες κινήσεις στην γραμμή παραγωγής, κι αυτό πάλι όχι τελείως. Όμως κάθε μέρα που πηγαίνει εκεί για να τοποθετηθεί στην γραμμή παραγωγής, το έχει σκεφτεί προηγουμένως. Και έχει αποφασίσει ότι αυτό είναι καλό και σωστό να το κάνει.

Η γνώση του καλού και του κακού ωστόσο, του σωστού ή του λάθους, δεν είναι μία ηθική τοποθέτηση. Στην πραγματικότητα αποφεύγοντας το λάθος προσπαθούμε να προσεγγίσουμε το σωστό και έτσι μόνο δρούμε, ανεξάρτητα αν τελικά η δράση μας είναι καλή ή κακή, σωστή ή λάθος. Όσο εμείς δεν έχουμε την υποκειμενική αίσθηση ότι κάνουμε το σωστό, αδρανούμε δεν κάνουμε τίποτα, δεν υπάρχει καν δράση.

Πριν από κάθε άλλο λοιπόν, το σημαντικότερο για την ανθρώπινη μηχανή φαίνεται να είναι αυτή η τοποθέτηση. Τι είναι σωστό και τι λάθος. Αν αυτή δεν γίνει δεν υπάρχει καν αποτέλεσμα, τίποτα δηλαδή δεν προκύπτει προς αξιολόγηση. Πρέπει πριν από οτιδήποτε, κάθε άνθρωπος να θεωρήσει κάποια πράγματα σωστά.

Τι είναι όμως σωστό; Τι καλό; Ποιος το κρίνει και με ποια κριτήρια;

Οι τρελοί άνθρωποι, αυτοί που χοροπηδάνε γυμνοί στο δρόμο, τρώνε τις μπανάνες με τα φλούδια ή, για να αναφέρουμε κάτι πιο συνηθισμένο, περπατάνε μιλώντας μόνοι τους ή στον καθένα φωναχτά και ασυνάρτητα, είναι τρελοί για έναν μόνο λόγο. Επειδή κάνουν κάτι, όταν δεν ξέρουν ποιο θα ήταν το σωστό να κάνουν. Υπό λογικές συνθήκες αυτό θα προκαλούσε αδράνεια. Στους τρελούς, προκειμένου να αδρανήσουν εντελώς ή να σκέφτονται διαρκώς, κάνουν κάτι, ανεξάρτητα αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Όμως και αυτό πάλι μπορεί να έχει την εξήγησή του με βάση τη θεωρία σωστού, λάθους. Ίσως γι'αυτούς τους ανθρώπους η αδράνεια από μόνη της να σημαίνει λάθος.

Με τη λογική αυτή το καλό και το κακό, είναι έννοιες μάλλον άδικα συνυφασμένες με το σωστό και το λάθος. Κάποιος κακός άνθρωπος μπορεί να κάνει το καλό για πολλούς λόγους, αν το κρίνει σωστό στις δεδομένες περιστάσεις. Μπορεί να θέλει να σώσει την ψυχή του, να τον ενόχλησε ξαφνικά η τριγύρω του υπολανθάνουσα ή άμεση εχθρότητα, να θέλει πραγματικούς φίλους και όχι κόλακες ή υποτελείς γύρω του. Το ίδιο κάποιος καλός άνθρωπος μπορεί να κάνει πολύ κακό σε κάποιον που του επιτίθεται. Ή ακόμη, αν αποφασίσει ότι η καλοσύνη του τον έκανε μόνο θύμα και καθόλου πιο ευτυχή, να γίνει ληστής, απατεώνας ή μαζικός δολοφόνος. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν.

Το μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα από καταβολής κόσμου ήταν πάντα το ίδιο: Τι είναι η ζωή; Γιατί ζούμε, γιατί πεθαίνουμε; Επειδή αυτές είναι απαντήσεις που δεν έχουμε, προέκυψαν άλλα πιο βατά ερωτήματα. Έτσι δημιουργήθηκαν το καλό και το κακό, όλες τις παραφυάδες τους, ο Θεός ο Διάβολος και οι διάφορες θρησκείες.

Οι θρησκείες φαίνονται διαφορετικές μεταξύ τους όμως στην ουσία σε όλες παρατηρούμε μία ομοιότητα: Αποτελούν κίνητρα κατευθύνσεων. Είτε δια της απειλής όπως το πυρ το εξώτερον, είτε δια της ανταμοιβής, τη Βασιλεία των Ουρανών, όλες οι θρησκείες δίνουν καθημερινά, έναν πίνακα αξιών σύμφωνα με τον οποίο ο εκάστοτε δράστης κρίνει κατευθύνσεις στα πλαίσια μίας κοινωνίας. Πύλες σωστού ή λάθους, όπως ακριβώς θα ήταν και σε έναν απλό ηλεκτρονικό υπολογιστή που θα είχε ας πούμε σαν δουλειά να επιλέξει ή να απορρίψει κάτι.

Φάε αρνί λέει ο Χριστιανισμός και πιες κρασί, αλλιώς δεν δέχεσαι τη χαρά του Θεού, αν πιεις αλκοόλ θα έχεις την κατάρα του Θεού λέει ο Μωαμεθανισμός. Στην πραγματικότητα αυτά τα τεχνάσματα από μόνα τους δεν λύνουν κανένα από τα πρωταρχικά ερωτήματα σωστού ή λάθους. Tι δηλαδή θα άξιζε τον κόπο πραγματικά να κάνεις. Φας δεν φας αρνί, και πιεις δεν πιεις κρασί, δουλέψεις ή κλέψεις έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις. Ύστερα από μία ζωή όπου θα έχεις βρεθεί επειδή το αποφάσισαν κάποιοι άλλοι, και η οποία θα τερματιστεί πάλι χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δεν υπάρχει λοιπόν και ιδιαίτερος λόγος για να δράσεις. Όμως δεν χρειάζεται να ανησυχείς ότι η ζωή σου θα είναι άσκοπη. Η θρησκεία η πολιτική και η διαφήμιση σου θα σου βρουν κάθε μέρα κάποιους καλούς και σωστούς λόγους για να ζήσεις, ή να πεθάνεις. Λίγο λίγο ή μία κι έξω.

Εδώ βρίσκεται η ενδεικτική διαφορά μεταξύ φιλοσοφίας και κοινωνικής διαπαιδαγώγησης. Το να διαπαιδαγωγούν κάποιοι κοινωνικά τους υπόλοιπους δίνοντας τους μασημένα και έτοιμα δεδομένα σωστού, λάθους είναι μία φιλοσοφία. Ώστε κάποιοι να δράσουν. Κι αυτό δεν θα συμβεί από δίψα για το καλό και το σωστό αλλά κατ'αρχήν γιατί, αν δεν δράσει κανείς θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα, με μαθηματική ακρίβεια.

Αυτό θα ήταν το ιδανικό. Να πεθαίνουμε δηλαδή, αφήνοντας τον μάταιο ετούτο κόσμο και όλα του τα προβλήματα, με την βεβαιότητα ότι θα βρισκόμασταν στην συνέχεια κάπου αλλού όπου δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Αν ερχόταν κάποιος και μας έπειθε πως κάτι τέτοιο υπάρχει, επόμενο είναι πώς θα αναζητούσαμε τον τρόπο να βρεθούμε εκεί με τον συντομότερο και βεβαιότερο τρόπο.

Πάνω σ'αυτό το μοντέλο στηρίζονται αρκετές θρησκείες, πολιτικές και τακτικές πολέμου όλες φυσικά βάζοντας τις κατάλληλες συνθήκες. Όλες δηλαδή οδηγούνε στον "ιδανικό άνθρωπο". Τον άνθρωπο που αν "ζήσει έτσι" ή πεθάνει έτσι, θα ζήσει ύστερα αιώνια και φυσικά καταξιωμένος. Ο τρόπος με τον οποίο θα το καταφέρει ποικίλει όμως δεν έχει μεγάλη σημασία τελικά. Η σκοπιμότητα της δράσης είναι αυτή που μετράει. Μπορεί ένα αυτοκίνητο στην Γερμανία να το αγοράζεις πληρώνοντας χρήματα, στην Κολομβία με ένα σακουλάκι ναρκωτικά, και στην Ταϊλάνδη δίνοντας την κόρη σου στον σωματέμπορο. Όλοι αυτοκίνητο παίρνουν γιατί κρίνουν σωστό καλό και απαραίτητο ότι πρέπει να το κάνουν, τα ανταλλάγματα μόνο διαφέρουν από κουλτούρα σε κουλτούρα.

Έτσι για την αιώνια ζωή και τιμή, οι Μωαμεθανοί δεν πίνουν αλκοόλ. Την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί καταπίνουν τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών και αλκοόλ για τον ίδιο λόγο. Για την αιώνια ζωή και τιμή. Στα υψηλά κλιμάκια των μεγάλων εταιριών, αν δεν αντέξουν τους ρυθμούς απλά δεν θα ευδοκιμήσουν. Αν δεν ευδοκιμήσουν δεν θα έχουν ούτε ζωή ούτε τιμή, πόσο μάλλον αιώνια.

Αυτό λέει η αμερικάνικη θρησκεία του χρήματος. Προκειμένου να μην συμβούν αυτά λοιπόν τα ναρκωτικά είναι πολύ συχνό φαινόμενο στους κύκλους της δυτικής επιτυχίας, όσο για το αλκοόλ, καθημερινό.

Δύο διαφορετικοί πολιτισμοί, υιοθετούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πορείες δράσης όμως για τον ίδιο λόγο. Την αιώνια τιμή μπροστά στο Θεό. Αν δεν κατακτήσεις το χρήμα, στη δυτική θρησκεία πέφτεις σε δυσμένεια ακριβώς όσο και ένας Άραβας που θα μέθαγε δημόσια. Στην Αραβία για το αμάρτημά σου μπορεί να σε μαστιγώσουν μέχρι θανάτου. Όμως και στην Αμερική θα σε θάψουν σε κάποιο λάκκο, όπως όλους τους φτωχούς αφού δεν θα έχεις να πληρώσεις για μεγαλοπρεπή κηδεία. Σε περίληψη και στις δύο περιπτώσεις πεθαίνεις μέσα στην ντροπή.

Αν υποθέσουμε τώρα ότι υπάρχει αυτό το μοντέλο, της επόμενης αιώνιας ζωής και τιμής, ο θάνατος εκ των πραγμάτων αποτελεί την αφετηρία του. Στα δικά μας μάτια οι κηδείες εξυπηρετούν αυτό το σκοπό. Να δείξουν στους ζωντανούς τι τιμές υπάρχουν στην πόρτα, ας το πούμε έτσι, της μετέπειτα ύπαρξης τους η οποία εν προκειμένω, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την κηδεία τους. Ο κοινός άνθρωπος λοιπόν σκέφτεται πως αν η είσοδος είναι τόσο πανηγυρική, προφανώς η συνέχεια θα είναι ανάλογη.

Αυτό είναι πολύ χρήσιμο. Γιατί η επόμενη ζωή θεωρείται αιώνια. Όλες οι θρησκείες ή πολιτικές έχουν αυτό το κοινό σημείο, παρουσιάζουν την επόμενη ζωή αιώνια. Αν έλεγαν ότι κρατάει μία μέρα και μετά γίνεσαι διακτινισμένος αέρας μέσα στο σύμπαν, κανείς δεν θα έσκαγε να ακολουθήσει τους κανόνες.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που είναι αιώνιο είναι μόνο όσα έκαναν οι άνθρωποι εν ζωή. Μάλιστα αποδεδειγμένα, όχι στην θεωρία. Αν τοποθετήσω μία πέτρα εδώ μπροστά μου, και φύγω, μέχρι κάποιος άλλος να την μετακινήσει αυτή η πέτρα θα παραμείνει εκεί αιώνια. Αν κάποιος την μετακινήσει, η ενέργεια που θα χρειαστεί για να το κάνει, θα μεταφραστεί κι αυτή αιώνια, και θα εμπεριέχει την δική μου, μιας και έως εκεί, θα την έχω μεταφέρει εγώ. Οποιοδήποτε έργο ανθρώπου πάνω στη γη, παραμένει αιώνιο. Έως ότου κάποιος ή κάτι το καταστρέψει.

Σε λίγες μέρες έρχεται το Πάσχα. Ο δικός μας Θεός, ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε και ζει αιώνια κάπου δοξασμένος και τιμημένος από σύσσωμη την εκκλησία και την πολιτική ηγεσία του δυτικού πολιτισμού. Ο Χριστός αποτελεί το παράδειγμα του δυτικού μοντέλου ανθρώπου. Το ερώτημα που δημιουργείται από αυτήν την ιστορία είναι οι κοινωνικές της προεκτάσεις.

Αν αυτό ήταν όντως το ιδεατό μοντέλο ανθρώπου, τότε πρέπει να ακολουθηθούν όλα του τα σημεία. Όλοι πρέπει να ζήσουμε φτωχικά και να θυσιαστούμε πάνω σε κάποιο σταυρό για την ανθρωπότητα. Αν όλοι το κάνουν έτσι, την εξέλιξη του είδους μας ποιος θα την αναλάβει; Και τέλος, αυτό θα ήταν καλό;

Η ιδεολογική τεκμηρίωση του καλού και του κακού με τον εκάστοτε Θεό ή Διάβολο, χωλαίνει εν τέλει αρκετά αν την εξετάσει κανείς στην πρακτική της εφαρμογή. Μήπως υπάρχει μόνο το χρήσιμο και το άχρηστο γύρω από τα οποία περιστρέφονται όλα τα υπόλοιπα; Χρήσιμο για κάποιους, άχρηστο για κάποιους άλλους. Μήπως θα ήταν σωστότερο, να το κρίνουμε έτσι;

Για τους Ρωμαίους ας πούμε, ήταν χρήσιμος ο Χριστιανισμός το ίδιο όσο και για τους Βυζαντινούς. Και για τους δύο απετέλεσε την επαρκή δικαιολογία για να σφάξουν τους εχθρούς τους, οι μεν επειδή δεν ήταν χριστιανοί και οι δε επειδή ήταν.Είναι κοινός τόπος ότι οι πόλεμοι γίνονται για τα εδάφη και τον πλούτο. Κι ότι εκάστοτε χρησιμοποιούνταν κάποια προσχήματα, προκειμένου κάποιοι να πάνε να σκοτωθούν γι'αυτά τα εδάφη και των πλούτο. Επίσης είναι κοινοτοπία να πούμε ότι αυτά τα εδάφη και ο πλούτος ανήκουν σε κάποιους άλλους από αυτούς που σκοτώνονται. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα οποιοσδήποτε πόλεμος. Κανείς νεκρός δεν απήλαυσε ποτέ οποιαδήποτε ιδιοκτησία. Το ζήτημα είναι ποιος φταίει που αυτό δεν αλλάζει.

Έχει γίνει συνήθεια να κατηγορούνται οι ισχυροί της γης, για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόταν λοιπόν μία ανώτερη δύναμη για να μας απαλλάξει από αυτούς, την απληστία και την αλαζονεία τους, την ίδια στιγμή, δεν λατρεύουμε το Θεό μας σαν κάποιον που θα μπορούσε να το κάνει, αλλά σαν κάποιον που αντίθετα, σταυρώθηκε και εξευτελίστηκε από αυτούς τους ανθρώπους.

Ποια είναι η βαθύτερη αιτία που ο κόσμος, προτιμάει να το βλέπει έτσι; Μήπως το πρόγραμμα Χριστιανισμός, αυτή η αλληλοδιαδοχή σκέψεων και κρίσης που οδηγάνε σε πράξεις, έχει τελικά αρκετά λάθη; Η μήπως φτιάχτηκε σκόπιμα με αρκετά λάθη;

Είναι λογικό ότι ανάλογα με το Θεό στον οποίο πιστεύει μία κοινωνία, ανάλογα είναι και τα πρότυπα της. Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι πανίσχυροι, πολεμοκάπηλοι, που διαλύουν το περιβάλλον και εξευτελίζουν τις μάζες προς όφελός τους. Που γεμίζουν τον πλανήτη χημικά απόβλητα προβλήματα ή νεκρούς. Κακοί άνθρωποι. Όμως στην ουσία αυτοί δεν κάνουν τίποτα από όλα αυτά για τα οποία κατηγορούνται. Τα κάνουν για λογαριασμό τους κάποιοι άλλοι που είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς και μάλιστα πολύ πιο πρόθυμοι να τους εξυπηρετήσουν. Για να πλουτίσουν.

Ο Θεός του δυτικού κυρίως πολιτισμού είναι το χρήμα. Ο Χριστιανισμός τώρα, παρά την ποιητικότατη δραματικότητα του, και την υποτιθέμενη αγνότητά του, στην ουσία είναι η μόνη θρησκεία που από καταβολής της ευλογεί το χρήμα και αναδεικνύει την παντοδυναμία της οικονομικής ισχύος.

Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς έγιναν τα γεγονότα στην πραγματικότητα, την εποχή του Χριστού, και μάλλον δεν μας ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ιστορία που διαδόθηκε ήταν πώς ο Θεός σεβάστηκε, το δικαστήριο στο οποίο οδηγήθηκε αδίκως, και όχι μόνο, δέχτηκε και την ποινή θανάτωσής του όπως και όλους τους συνοδευτικούς εξευτελισμούς.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει υπέρτατη αναγνώριση στην ισχύ των Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής εκείνης οι οποίοι παραμένουν οι ίδιοι σε κάθε εποχή. Δεν τους έκαψε λοιπόν ο Θεός, για το θράσος τους, δεν τους εξευτέλισε για την υποκρισία τους, δεν τους εκμηδένισε, όσο ρυπαρούς και επιζήμιους και αν υποτίθεται ότι τους είπε.

Σύμφωνα με την πραγματική ιστορία τώρα, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι έκαναν τότε ότι ήθελαν, ζώντας εις βάρος του λαού και συνεργαζόμενοι συχνά με τους κατακτητές Ρωμαίους. Κάτι που δεν άλλαξε κι ας κατέβηκε ο Θεός κάτω, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται η θρησκεία μας ότι έγινε τότε. Αυτό δίνει ένα ακόμη κίνητρο σε όσους θα ήθελα να τους μοιάσουν. Ο Θεός ο ίδιος να κάθεται προσοχή, αρκεί να είσαι στην κορφή του δικαστηρίου. Να του λες ότι θες, να τον κατηγορείς με ότι ψέμα θες, και να τον κάνεις ότι θες; Τι περισσότερο θα μπορούσε να υποσχεθεί οποιοδήποτε σύστημα σαν ανταμοιβή της φιλοδοξίας στους πιστούς του;

Οι θρησκείες, όπως οι πατρίδες και τα λάβαρα, είχαν πάντα τέτοιες κραυγαλέες αντιφάσεις. Το πρώτο ίσως λάθος που πρέπει να επισημανθεί στην εκσφαλμάτωση του Χριστιανισμού είναι ότι οι θρησκείες γενικά, δεν είναι ιδεολογικά εργαλεία φιλοσοφικής αναζήτησης για το κοινωνικά χρήσιμο και το άχρηστο. Γι'αυτό άλλωστε και έχουν τόσο παιδαριώδη τεκμηρίωση ως προς το τι έγινε, πώς, από ποιόν και πότε.

Γιατί η τεκμηρίωση δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Ο Θεός και ο Διάβολος μπορεί να μην υπάρχουν, όπως και το καλό και το κακό ουσιαστικά δεν υπάρχει. Μόνο χρήσιμο και άχρηστο υπάρχει και αυτό στην συνέχεια είναι προφανώς καλό ή κακό σε όσους χρησιμεύει ή όχι.

Έτσι δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι είναι χρήσιμο να τρως μόνο χοιρινό, και κακό να πίνεις κρασί. Δεν υπάρχουν ενδείξεις για βουνά από πιλάφια κάπου στο σύμπαν όπως επίσης κάθε άνθρωπος που τρέμει σε έναν μικρό σεισμό δεν θα μπορούσε φυσικά να δαμάσει πόσο μάλλον να εξευτελίσει και να καταδικάσει το υπέρτατο Ον αν αυτό υπάρχει.

Όλα αυτά είναι μύθοι όμως το περισσότερο που προβληματίζει δεν είναι η βλακεία τους όσο η αναγκαιότητα διατήρησής τους. Ή ίσως η σκοπιμότητα δημιουργίας τους. Ότι δηλαδή έχουν φτιαχτεί για τον πόλεμο.

Δεν είμαστε Χριστιανοί επειδή αγαπάμε περισσότερο, επειδή έχουμε ασπαστεί καλύτερες αξίες ή σκεφτόμαστε ανώτερα από τα άτομα άλλων θρησκειών. Είμαστε χριστιανοί επειδή χάρη στο χριστιανισμό επικρατούμε ευκολότερα. Είναι ένα δυνατό όπλο για πόλεμο. Έχουμε περισσότερες δικαιολογίες για να σφάξουμε τους αντιπάλους μας, αφού εμείς το κάνουμε για την αγάπη όταν οι αντίπαλοι μας το κάνουν για πιλάφια και ουρί, ταπεινούς δηλαδή λόγους. Εμπνέουμε μεγαλύτερη φιλοδοξία στους πιστούς μας αφού οι κορωνίδες του συστήματός μας, μπορούν να δικάσουν και να καταδικάσουν τον ίδιο το Θεό. Τέλος είμαστε εντελώς ανελέητοι, μιας και στο όνομα όλων αυτών οι άλλοι ή θα μας υπηρετήσουν ή πρέπει να εξαφανιστούν.

Φυσικά δεν θα μας εμποδίσει ο Θεός να τους εξαφανίσουμε, ο Θεός θα κάνει ότι θέλουμε εμείς. Αυτό λέει η ιστορία που φτιάξαμε και ονομάζουμε θρησκεία μας. Αυτό θα γιορτάσουμε το Πάσχα. Ότι στην ουσία κάνουμε ότι θέλουμε. Στο μεταξύ ο Θεός και ο Διάβολος αν υπάρχουν, διασκεδάζουν κάπου με την ανόητη πίστη όλων των υπολοίπων ότι έτσι, τάχα, κτίζουμε έναν καλύτερο κόσμο. Ότι έτσι προσεγγίζουμε το καλό και το κακό.

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, κατ'εξοχήν μηχανήματα σκέψης, καταλαμβάνονται από τους ιούς τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η εσφαλμένη εντολή, κατέστρεψε π.χ. τον σκληρό δίσκο, ή το μητρικό δέντρο, "καβαλάει" πάνω σε μία αποδεκτή εντολή που εκτελείται εκείνη τη στιγμή από τον υπολογιστή π.χ. παίξε αυτό το τραγούδι που κατέβασα από το Ιντερνέτ, ή δείξε μου αυτό το αρχείο.

Ο υπολογιστής δεν γνωρίζει παρά σωστό ή λάθος. Οτιδήποτε και αν κάνει το κρίνει σωστό, επιτρεπτό δηλαδή από το σύστημα του, και δίνει την έγκριση να εκτελεστεί. Αν πάνω σ'αυτό που έχει πάρει έγκριση να εκτελεστεί, ένα τραγούδι που επιλέξαμε εμείς, ή κάποιο άλλο πρόγραμμα, υπάρχει καβαλημένος και ένας ιός, εκτελείται κι ο ιός επίσης. Τα αποτελέσματα είναι ανάλογα τον ιό.

Με τον ίδιο τρόπο επειδή ο Χριστιανισμός θα κάνει όλους, θεωρητικά, να αγαπάνε αλλήλους, και γι'αυτό θα ήταν καλό να εφαρμοστεί γενικά, στο όνομά του όλοι οι αντιφρονούντες σφάζονται ανηλεώς. Όλα αυτά γίνονται φυσικά με σκοπό την κατάκτηση, την υποδούλωση των πληθυσμών και τον έλεγχο της ενέργειας, μόνο. Όμως χρειάζεται να υπάρχει μία άνωθεν έγκριση.

Το ενδιαφέρον στην εκσφαλμάτωση είναι ότι αυτή η αντίφαση θεωρίας και αποτελέσματος του προγράμματος Χριστιανισμός, υπήρχε εξ αρχής. Πριν καν γραφτεί στα ευαγγέλια, ή σε οποιοδήποτε άλλο ιστορικό βιβλίο, η ιστορία του ίδιου του Χριστού υπογράμμισε την αντίφαση. Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι εκμεταλλευόμενοι ακριβώς την μεγάλη αγάπη του Θεού τον σταύρωσαν. Προφανώς αν ο Θεός δεν τους αγαπούσε τόσο δεν θα τους άφηνε να τα καταφέρουν. Με μοναδική αντίδραση μία μικρή βροχούλα μόνο ύστερα από το θάνατο του Χριστού πάνω στο σταυρό.

Είναι λοιπόν αυτή η ιστορία, του Χριστού, ένα πανέμορφο κοινωνικό πρόγραμμα, γεμάτο ελπίδα και όραμα, το οποίο δυστυχώς έχει μολυνθεί και χρησιμοποιηθεί από τους τυχοδιώκτες που πάντα καπηλεύονταν κάποια ιδέα, προκειμένου να χρησιμοποιήσουν την μάζα για να επικρατήσουν; Η μήπως η ιστορία γράφτηκε από την αρχή για να είναι έτσι, αντιφατική; Να είναι ολόκληρη ένας καλομελετημένος ιός; Καβαλημένος πάνω στην κυρίαρχη τάση του ανθρώπου ανεξάρτητα θρησκείας ή πολιτεύματος, να επιθυμεί πρώτα την αγάπη την ειρήνη και την συνεργασία με τον διπλανό του. Πριν από την αντιπαράθεση που όπως και να έχει, κάποιες ζημιές θα του κοστίσει;

Αυτό δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε με ακρίβεια. Σημασία έχει, η διαδικασία σωστού, λάθους, αυτή δηλαδή η διαδικασία υπό την οποία προκύπτει η πράξη, και έτσι το οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Ο Χριστιανισμός, ύστερα από τόσα χρόνια εφαρμογής, τείνει να γίνει ταυτόσημος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας την οποία φτιάχτηκε για να εκθρονίσει. Οι Χριστιανοί κατακτάνε με πρόσχημα το Χριστιανισμό, όμως όχι με τον Χριστιανισμό.

Η ίδια εξ αρχής αντίφαση. Το πρόγραμμα που δείχνει στους ανθρώπους τον δρόμο της ειρήνης, φαίνεται να φτιάχτηκε μόνο για να δικαιολογεί τον πόλεμο. Ευλογεί τους καλούς, όταν την ίδια στιγμή, χωρίς καμία εξαίρεση τους σταυρώνει ακριβώς επειδή, όπως και ο Χριστός τότε, δεν προβάλλουν ικανή αντίσταση. Μιλάει για την ισότητα όλων, όταν την ίδια στιγμή, ένεκα αυτής της ισότητας, δικαιολογεί την υποδούλωση όλων των άλλων λαών, απόψεων, χρωμάτων, δέρματος, ακόμα και των υπολοίπων ζώων του πλανήτη. Αρκεί, αυτός που θα τα υποδουλώσει να το κάνει για τις Χριστιανικές ιδέες και τον Χριστιανικό τρόπο ζωής.

Όλος ο πλανήτης σήμερα απειλείται από τα αποτελέσματα της ιδιότυπης πρακτικής εφαρμογής του Χριστιανισμού. Πρέπει να παραδεχτούμε ωστόσο, ότι επικρατώντας, κάποιοι πολιτισμοί, ίσως βοήθησαν την πρόοδο της ανθρωπότητας, περισσότερο από αν το πρόγραμμα, ειρήνη, αγάπη, αρμονία και συνεργασία, έτρεχε αλώβητο. Ίσως αν δεν εξαναγκαζόταν τόσο πολύ από τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο, το ανθρώπινο πνεύμα να μην προσπαθούσε τόσο πολύ για τις σημερινές επιστημονικές επιτεύξεις. Οπότε το ότι αντί για τον Χριστιανισμό τόσα χρόνια ίσως εκτελείτο μόνο ο ιός, η σφαγή δηλαδή ένεκα του Χριστιανισμού, λίγο ενδιαφέρει.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι εδώ και τουλάχιστον έναν αιώνα δεν υπάρχει άμεση ανάγκη αρπαγής ενέργειας εδαφών πόσο μάλλον τροφής. Ειδικά τέτοια ανάγκη δεν έχουν οι χριστιανικοί πολιτισμοί, αυτοί που κάνουν τους πολέμους. Μάλιστα οι πόλεμοι γίνονται ολοένα και πιο καταστροφικοί, με αποτέλεσμα τα προσδοκώμενα οφέλη από αυτούς να είναι πολύ πιο αμφισβητήσιμα από το παρελθόν. Κατά πόσο δηλαδή πρόκειται να είναι περισσότερα από τις ζημιές, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Η πίστη στο δόγμα της θρησκείας μας ότι υποτιθέμενα καταδικάσαμε, εξευτελίσαμε και εκτελέσαμε τον Θεό, όμως εκείνος, επειδή κήρυσσε την θρησκεία της αγάπης, μας συγχώρεσε είναι εκτός από παιδαριώδης και πολύ επικίνδυνη. Μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι, όσο άσχημα κι αν κάνουμε τα πράγματα, όσο και αν καταστρέψουμε τους άλλους και τον ίδιο τον πλανήτη, για τον πλουτισμό, πολεμώντας είτε τους άπιστους είτε το οικοσύστημα, θα μπορούμε πάντα να τα διορθώσουμε. Κάτι που δεν ισχύει.

Γιατί ακόμα και αν μπορούσαμε πρακτικά να το κάνουμε, για να διορθώσεις κάτι πρέπει πρώτα να το θεωρήσεις λάθος. Σύμφωνα με το Χριστιανισμό ο Θεός είμαστε εμείς. Το χρήμα μας, οι δικαστές τα όπλα και οι άρχοντές μας. Αλλιώς θα είχε σταυρώσει εκείνος εμάς αντί εμείς εκείνον. Ο Θεός δεν κάνει λάθη, οπότε πως θα ανακαλύψουμε το λάθος εμείς;

Γιατί ακόμα και αν μπορούσαμε πρακτικά να το κατορθώσουμε, να προλάβουμε δηλαδή να διορθώσουμε τα λάθη μας πρίν διαλύσουμε τα πάντα σε μη αναστρέψιμο βαθμό, για να δράσουμε θα πρέπει να θεωρήσουμε πρώτα ότι κάνουμε κάτι λάθος. Αλλιώς πώς θα το διορθώσουμε; Όμως έχουμε αδυναμία να συνειδητοποιήσουμε οποιοδήποτε λάθος. Σύμφωνα με το Χριστιανισμό ο Θεός είμαστε εμείς. Το χρήμα μας, οι δικαστές τα όπλα και οι άρχοντές μας. Αλλιώς θα είχε σταυρώσει εκείνος εμάς αντί εμείς εκείνον. Είμαστε οι Θεοί, δεν κάνουμε λάθη.

Σχολια?

[outis]

Η θεά Τύχη με ?έριξε? πάνω σε μια αξιόλογη δουλεία ενός νέου συγγραφέα και θεώρησα χρέος μου να την μοιραστώ μαζί σας.

Το έργο είναι ακόμα ανέκδοτο άρα δεν κάνω διαφήμιση..

Παραθέτω ένα κομμάτι από την εισαγωγή και κατόπιν ολόκληρο το κεφάλαιο..

 

Λοιπόν από το βιβλίο ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ το κεφαλαίο DEBUGGING JESUS CHRIST από τον Ξενοφών Ίσαρη.

....

Φάε αρνί λέει ο Χριστιανισμός και πιες κρασί, αλλιώς δεν δέχεσαι τη χαρά του Θεού, αν πιεις αλκοόλ θα έχεις την κατάρα του Θεού λέει ο Μωαμεθανισμός. Στην πραγματικότητα αυτά τα τεχνάσματα από μόνα τους δεν λύνουν κανένα από τα πρωταρχικά ερωτήματα σωστού ή λάθους. Tι δηλαδή θα άξιζε τον κόπο πραγματικά να κάνεις. Φας δεν φας αρνί, και πιεις δεν πιεις κρασί, δουλέψεις ή κλέψεις έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις. ....

....

... Ειδικά τέτοια ανάγκη δεν έχουν οι χριστιανικοί πολιτισμοί, αυτοί που κάνουν τους πολέμους. Μάλιστα οι πόλεμοι γίνονται ολοένα και πιο καταστροφικοί, με αποτέλεσμα τα προσδοκώμενα οφέλη από αυτούς να είναι πολύ πιο αμφισβητήσιμα από το παρελθόν. Κατά πόσο δηλαδή πρόκειται να είναι περισσότερα από τις ζημιές, όσα χρόνια και αν περάσουν.

....

Κάπως μπερδεμένα πράγματα.

Οπωσδήποτε δεν λέει ο Χριστιανισμός "φάε αρνί" ή "πιές κρασί" για να δεχτείς τη "χαρά του Θεού", και είμαι σίγουρος ότι και στο Ισλάμ δεν λέει ότι "αν πιείς αλκοόλ θα έχεις την κατάρα του Θεόύ" - λέει κάτι που φέρνει προς εκεί, αλλά όχι έτσι. Καλά θα κάνει πριν τα δημοσιεύσει να ρωτήσει κανέναν παπά και κανέναν ιμάμη αν λένε τέτοια πράγματα οι θρησκείες τους...

Ούτε είναι οι χριστιανικοί πολιτισμοί "αυτοί που κάνουν τους πολέμους" αλλιώς δεν θα υπήρχαν πόλεμοι πρό Χριστού! Αλλά υπήρχαν....

Ο φίλος, κάτι θέλει να πει... κάτι πάει να πει... αλλά κάπου το χάνει, νομίζω....

[SeaHawk]

outis από το πρίσμα της θρησκειολογικής απόψεις έχεις δίκιο και εγώ κάτι αντίστοιχο σκέφτηκα όταν το πρώτο διάβασα..

 

Αλλά πήρα την εξής απάντηση..

 

 

"..Σχετικά με το Debugging είναι απόλυτα δικό μου, πιό πολύ δεν θα μπορούσε να ήταν αφού δεν έχω διαβάσει κάν τις γραφές. Η άποψή μου εικεντρώνεται σ'αυτό που εγώ όπως και ό κάθε ένας γίναμε αποδέκτες θέλαμε δεν θέλαμε, δηλαδή της κοινής γνώμης, γύρω από τον Χριστιανισμό. Αυτή άλλωστε με ενδιαφέρει, γιατί αυτή έιναι η κύρια δύναμη των εξελίξεων, όχι κάποιος σοφός μοναχός που μελετάει τις γραφές κάπου στο πουθένά."

 

oποτε με αυτό το πρίσμα παίρνουν άλλη εξήγηση τα πράγματα..