johnny Posted September 18, 2006 Report Share Posted September 18, 2006 Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι Γιοι και οι Κόρες της επιθυμίας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται με μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς και παρόλο που είναι μαζί σας δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, μα όχι και τις σκέψεις σας, γιατί έχουν τις δικές τους. Μπορείτε να στεγάσετε τα σώματά τους, μα όχι και τις ψυχές τους, γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, το οποίο δεν μπορείτε να επισκεφτείτε, ούτε καν στα όνειρά σας. Μπορείτε να παλέψετε να γίνετα σαν κι αυτά, μα μην προσπαθείτε να τα κάνετε σαν κι εσάς. Χαλίλ Γκιμπράν Έχω την αίσθηση ότι ίσως κάπου έχει αναφερθεί ξανά αυτό το γνωμικό. Παρ'ολ'αυτά, νομίζω πως αποτελεί ένα αρκετά ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση... Τελικά τα παιδιά σας είναι παιδιά σας? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted September 19, 2006 Report Share Posted September 19, 2006 Αυτο να τον πεις στον πατερα μου... Βασικα ολο και καποια στοιχεια θα μεταφερθουν απο πατερα/μητερα σε παιδι..ομως η φυση πιστευω πως μας εχει προγραμματισει να αφομιονουμε μονχα τα απαραιτητα. Ετσι οταν ενας γονιος πιεζει το παιδι του να κανει κατι χωρις την θελησει του το μονο που πετυχενει ειναι ακριβως το αντιθετο λογω της φυσιολογικης αντιδρασης προερχομανη απο την πιεση που δεχεται το παιδι! Κατα τα αλλα τα παιδια ΦΥΣΙΚΑ και ειναι παιδια μας, το θεμα ειναι πως ΔΕΝ ειναι κτηματα ή ακομα χειροταρα ΔΟΥΛΟΙ μας. Προσφεροντας τους τα αναγκαια (για μια καλη αρχη) οπως ασφαλεια, ζεστασια κ αγαπη, σωστη πληροφορηση για ΟΛΑ τα θεματα, και τα αυτονοητα στεγη κ τροφη, τοτε το παιδι απο μονο του θα θελει να εχει μια πολυ καλη σχεση με τον γονιο του γιατι θα τον βλεπει σαν προσταη και σαν "μεντορα". Αντιθετως αν ΔΕν του προσφερονται μερικα η ολα απο τα παραπανω(σε ακραιες περιπτωσεις) το παιδι θα απαρνησθει την σχεση Γονεα~παιδιου και θα ψαξει αλλου ειδους Οικογενεια (μεσα σε παρεα, οπου τις περισοτερες φορες τετοιου ειδους παρεες βιαζονται να μεγαλωσουν και προσπαθουν να το πετυχουν μεσω της παρανομιας..γιατι ετσι αποκταει το καθε μελος μια αισθηση Ευθηνης και οτι ανηκει σε ενα συνολο οπου χρειαζεται τη βοηθεια του, και αυτο ειναι πολυ συμαντικο!!). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
johnny Posted September 25, 2006 Author Report Share Posted September 25, 2006 Αν στο παιδί αυτό δεν του προσφέρονται τα βασικά, είναι όντως πιθανό να απαρνηθεί την οικογένειά του? Δηλαδή, θα μπορεί να έχει κάποιο μέτρο σύγκρισης μεταξύ των οικογενειών των άλλων παιδιών αλλά πόσο εύκολο είναι να "απαρνηθεί" τη δική του? Βέβαια παίζουν πρωτεύοντα ρόλο και οι συνθήκες υπό τις οποίες μεγαλώνει ένα παιδί, βλέπουμε όμως πως μέχρι και σε ηλικίες 30-40 χρονών υπάρχουν άνθρωποι που μένουν με τους γονείς τους - ακόμα κι αν δεν είναι ικανοποιημένοι με τις συνθήκες... Μήπως η "σχέση συμφέροντος" αποκτά μεγαλύτερη βάση από τη "σχέση αγάπης" όσο μεγαλώνει το παιδί? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sucore Posted September 26, 2006 Report Share Posted September 26, 2006 Ειδικα το τελευταιο ειναι 100% σιγουρο σε περιπτωση που η προηγουμενη προταση σου ισχυει!' Τωρο οσων αφορα την αρνηση του παιδου προς την Οικογενεια αυτο εξαρταται απο τα υπολοιπα μελη της οικογενιας "τους προστατηδες" ας τους ποθμε ετσι. Εφοσων αυτοι δεν παιζουν σωστα τον ρολο οτυς τοτε (για μενα) το παιδι θα ψαξει αλλλου την πηγη της "γνωσης" του πως να συνπεριφερεται ~ ζει κλπ. Και μαλλλον ΟΛΕΣ οι εξω-οικογενιακες πηγες τετοιου ειδους γνωσης οδηγουν το παιδι σε το λιγοετορο αντιπαθητικη συμπεριφορα!!! Το παραπανω κατα τη γνωμη μου δικαιλογει μερος του λογου οπου οπως ανεφερες μερικοι μεσηλικες ζουν ακομη με τους Γονεςις τους. Εξηγω: Εφοσων το παιδι ΔΕΝ ηταν ευχαριστημενο με οτι του διναν οι "προστατηδες" εψαξε κ βγηακε μαλλον κατι αλλο,αυτο τον οδηγησε (τις περισσοτερες φορες) στην παρανομια και γενικ στο να ειναι ασχετος απο γνωσεις και σωστες κ ηθικες εμπειριες.. ετσι η Αυτοσυντηρηση ΠΟΤΕ δεν εισηχθει ως Επιλογη στη Ζωη αυτου του ανθρωπου. Επισης το μετρο ΠΑΝΤΑ υπαρχει, ειναι αυτο που τις περισσοτερες φορες βοηθαει, γιατι στη παρεα που θα βρει το παιδι τις περισσοτερες φορες εχει τα ιδια χαρακτηριστικα με εκεινο. Οποτε η συγκριση ειναι ουδετερη αν μπορουμε να το πουμε ετσι. Ομως υπαρχουν φορες οπου το παιδι ερχεται σε χρονια επαφη με ατομα πιο "τυχερα" απο το ιδιο..εκει ο συγκριτικος μηχανισμος "παιρνει Φωτια!!!"και αριζουμε να εχουμε αρνητικους αντικτυπους μεσα στην ταδε οικογενια.. κλπ κλπ. Ευχαριστω Su.Co.Re. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atma Posted October 7, 2006 Report Share Posted October 7, 2006 Gibran ο αγαπημένος! Τα παδιά μας είναι παιδιά μας μονάχα επειδή οι ψυχές τους επέλεξαν ΕΜΑΣ για γονείς,αυτές δεν είναι ιδιοκτησία μας,τα σώματά τους (καθώς και την ψχ τους)οφείλουμε να τα προστατεύουμε ωσάν δικά μας μέχρι ώτου μπορέσουν να επιβοιώνουν μόνα τους. Μέσα από εμάς απέκτησαν το δικαίωμα της ζωής,την δυνατότητα της ενσάρκωσης,αλλά και του ελευθερίου της βουλήσεως. Σαν παιδιά μπορούμε να μιλήσουμε εύκολα/όταν γίνουμε γονείς θα χρειαστεί να αντρέξουμε πάλι στον Gibran και να ξανα-απαντήσουμε... Τα πνευματικά μας παιδιά όμως μας ανήκουν,επειδή ο Δημιουργός μας έδωσε το χάρισμα να μπορούμε να τα φέρουμε στον κόσμο... όπως τα υλικά μας παιδιά ακόμη κι αν τα τα κλέψουν εκείνα εξακολουθούν να μας...μοιάζουν...έτσι και τα πνευματικά μας παιδιά..όσο και να τα παραμορφώσουν όσο και να τα οικοιοποιηθούν..εκείνα έχουν τη σφραγίδα μας για πάντα.) ΟΜ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.