Πνεύμα Και Καταστροφές Εμψύχων Και Άψυχων Όντων

[dimulator]

Το συναίσθημα της πίστης είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης.

 

Το βίωμα της θρησκείας μέσα από την πίστη έχει τις θετικές του επιπτώσεις αλλά πολλές φορές έχει και αρνητικές επιπτώσεις σε άτομα που δεν είναι έτοιμα να δεχθούν τα πιστεύω άλλων ανθρώπων ή να αποδεχθούν τα πιστεύω της δικής τους θρησκείας που είναι στην αφάνεια και κρυμμένα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

 

Σε αυτό το κείμενο θα παρουσιάσω τις αρνητικές επιπτώσεις του συναισθήματος της πίστης που εφαρμόζεται εντός της ψυχής του ανθρώπου υπό ιδιαίτερες συνθήκες.

 

Θα εξετάσουμε τρεις βασικές περιπτώσεις όπου η πίστη μπορεί να κλονιστεί και να φέρει ψυχοφθόρα βιώματα στον άνθρωπο έως και καταστροφές μέσα στην φύση.

 

Οι τρεις αυτές περιπτώσεις είναι η εκλογίκευση της Μυθιστορίας, η Πνευματική υπερδραστηριότητα και ο Αντιθεϊσμός

 

Α) Εκλογίκευση της Μυθιστορία

 

Ως μυθιστορία ορίζουμε το σύνολο ιστορικών γεγονότων που περιγράφονται μυθολογικά.

Για παράδειγμα στην εποχή μας γνωρίζουμε την ιστορική εκδοχή της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και δεν υπάρχει μυθολογική αφήγηση για αυτό το γεγονός.

Επίσης είναι γνωστό και άλλες εκστρατείες των αρχαίων Ελλήνων όπως η Αργοναυτική, του Ηρακλή, του στρατού του Διονύσου και Πανός στις Ινδίες κτλ.

 

Τα τελευταία γεγονότα των πιο αρχαίων ιστορικών γεγονότων δεν σώζονται με ιστορική αφήγηση αλλά περισσότερο μυθολογικά.

 

Αυτός ο τρόπος περιγραφής ιστορικών γεγονότων μέσω του μύθου ορίζεται με μια λέξη ως “Μυθιστορία”.

 

Είναι όμως η Μυθιστορία το αδύνατο σημείο της πίστεως;

 

Στις μέρες μας που η λαϊκή πίστη των περισσοτέρων ανθρώπων στην Ελλάδα είναι ο Χριστιανισμός οι αρχαίοι μύθοι δεν κλονίζουν το θρησκευτικό συναίσθημα διότι οι Χριστιανοί δεν λατρεύουν τους αρχαίους Θεούς.

Αν όμως κάποιος Χριστιανός απομυθοποιούσε το σύμβολο της πίστεως του που ονομάζεται Ιησούς Χριστός και μάθαινε την ιστορική εκδοχή των γεγονότων γύρω από το πρόσωπο αυτό τότε πολύ πιθανόν να κλονιζόταν η πίστη του.

 

Αν λοιπόν εκλογικεύσουμε την μυθιστορία που αποδίδει το συναίσθημα της πίστεως στον άνθρωπο τότε περνάμε σε κλονισμό της πίστεως οποιουδήποτε πιστού.

 

π.χ. Εκλογίκευση Ιησού Χριστού ως απλού θεολόγου και ανθρώπου που έζησε μυστικά βιώματα.

 

Με την εκλογίκευση της μυθιστορίας περνάμε σιγά σιγά στην απομυθοποίηση του μυστηρίου του Θεού και αν αποδεχτούμε κάτι τέτοιο καλλιεργούμε εντός μας χωρίς να το γνωρίζουμε το πάθος της πνευματικής ανύψωσης του εαυτού μας πάνω από κάθε Θεό και άνθρωπο.

 

Αυτοί λοιπόν που απομυθοποιούν, εκλογικεύουν μύθους και “γειώνουν” πολύ απλά να πω το Θείο συναίσθημα μετατρέπονται σταδιακά σε Άθεοι.

Επομένως κύριο γνώρισμα της Αθεϊας είναι η έλλειψη πίστεως σε ανώτερη μη ανθρώπινη ύπαρξη.

Τι αντίκτυπο έχει αυτός ο τρόπος σκέψης;

 

Οι Άθεοι έχουν την ικανότητα της λογικής αλλά επειδή δεν έχουν πίστη δεν μπορούν να καλλιεργήσουν πνευματικές ικανότητες όπως η διακοή, η τηλεπάθεια κτλ κάτι που μπορεί το άτομο να κάνει εντός του φυσιολογικού με την πίστη.

 

Αποτέλεσμα της έλλειψης πίστεως πέρα από την ανικανότητα ανάπτυξης θεουργικών ικανοτήτων είναι και το βίωμα της έλλειψης πνευματικής ευτυχίας και πνευματικών συναισθημάτων όπως η χαρά και ευτυχία στο Αναχάτα σαν φτερούγισμα, σαν ρίγος και ηδονή κτλ.

 

Με άλλα λόγια η αποδοχή της Αθεϊας οδηγεί σε βιώματα με χαμηλή συναισθηματική ποιότητα.

Για τον λόγο αυτό σαν αντίμετρο της έλλειψης ευτυχίας πολλοί καταφεύγουν στα ναρκωτικά, το αλκοόλ και γενικά οτιδήποτε μπορεί να διεγείρει την πνευματική ευδαιμονία αλλά με έναν τρόπο επίπλαστο.

 

Σε προχωρημένα στάδια όπου μελετάτε η δημιουργία τεχνητών πνευματικών ανθρώπων ως δημιούργημα επιστημόνων χορηγούνται ψυχοφάρμακα σε συνδυασμό με τεχνολογικά μέσα για να φέρουν επιστημονικά τις ψυχικές δυνάμεις στην επιφάνεια.

 

Αυτή όμως η “τεχνητή” μέθοδος δημιουργίας superman είναι άκρως επικίνδυνη τόσο για το ίδιο το άτομο όσο και για την αλληλεπίδραση της ψυχής του με εξωγενείς παράγοντες όπως η φύση ή άλλα έμψυχα όντα.

 

Ο κίνδυνος που παραμονεύει είναι να δημιουργηθεί καταλάθος μια “ψυχική βόμβα” μεγατόνων που μπορεί να σκάσει υλικά στο ένα άκρο του πλανήτη αλλά τα αποτελέσματα να εμφανιστούν χαοτικά οπουδήποτε στο άλλο άκρο του πλανήτη.

 

Ο κίνδυνος εδώ έγκειται στην υπερδιέργεση της ψυχής με τεχνητά μέσα σε συνδυασμό με έλλειψη πίστης.

 

Με άλλα λόγια

ΑΘΕΙΑ + ΔΙΕΓΕΡΣΗ ΨΥΧΗΣ ΤΕΧΝΗΤΑ = ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΥΛΙΚΗ + ΨΥΧΙΚΗ

 

Βασικό χαρακτηριστικό της Αθεϊας είναι η μοναξιά που νιώθει ο άνθρωπος από την απομόνωση του από το πνεύμα του που ενυπάρχει εντός της ψυχής του.

 

Β) Θεουργική Υπερδραστηριότητα

 

Ως Θεουργία ορίζουμε την ενσυνείδητη συμμετοχή ενός ανθρώπου σε πνευματικές πράξεις σε συνεργασία με αόρατες οντότητες με σκοπό να επιφέρουν αλλαγή ή προσωπικά στο ίδιο το άτομο ή σε άτομα και καταστάσεις που δεν αφορούν το ίδιο.

 

Αν και η Θεουργία δεν είναι κάτι το κακό, υπάρχουν περιπτώσεις όπου μπορεί να βλάψει τόσο το ίδιο το άτομο όσο και τρίτους.

 

Στον πλανήτη αυτήν την στιγμή υπάρχουν λογιών λογιών θρησκείες με διαφορετικό επίπεδο συμμετοχής των ανθρώπων σε αυτές. Επίσης άλλες θρησκείες είναι λιγότερο θεουργικές και άλλες περισσότερο. Για παράδειγμα ο Χριστιανισμός είναι μια ελάχιστα Θεουργική θρησκεία ενώ ο Βουδισμός, ο Ινδουισμός και η Wicca είναι αρκετά θεουργικές θρησκείες.

 

Ο μέσος λαϊκός κάθε θρησκείας συμμετέχει σε πνευματικές πράξεις από καθόλου έως ελάχιστα.

Υπάρχουν όμως και λαϊκοί που ασχολούνται πέρα από το ελάχιστο σε συνεργασία με μοναχούς.

 

Οι μοναχοί δε κάθε θρησκείας παίζουν τον ρόλο Θεουργού αλλά όχι ένθεου δλδ να συνειδητοποιούν την ιερότητα του ίδιου τους του πνεύματος, αλλά Θεουργού που οι πράξεις του βασίζονται στην πίστη και στην πράξη του Θεού.

Στην ουσία οι σημερινοί μοναχοί είναι περισσότερο πιστοί παρά Θεουργοί ή μερικές φορές σπάνια γίνονται Θεουργοί για σύντομο χρονικό διάστημα.

 

Κατά την ένθεη κατάσταση του Θεουργού όμως η αντίληψη μας μπορεί να αλλάξει.

Αν κάποιος δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοιες εναλλακτικές αντιλήψεις της σκέψης μπορεί να οδηγηθεί στην μαγγανία, στην φοβία της θρησκείας, στον σατανισμό και στην τρέλα.

 

Σε αυτές τις καταστάσεις υπάρχει ψυχική αστάθεια από την υπερδραστηριότητα της πίστεως και την υπερδραστηριότητα της συμμετοχής στα πνευματικά.

 

Οι ένθεοι διεγείρονται ψυχικά με τα υλικά μέσα από την ίδια την φύση αφού κάθε τι το συνδέουν με ένα μυθολογικό ον και με τον Θεό.

 

Έτσι ο ένθεος όπου και να στρέψει το βλέμμα του και την προσοχή του βλέπει το Θείο.

 

Όταν όμως το παρακάνει εγκλωβίζεται σε ένα περιβάλλον υπερδιέγερσης που δύσκολα από αυτό μπορεί να ξεφύγει.

 

Τότε ο νους του οδηγείται σε χαοτική σκέψη και τρέλα προκειμένου να “γειώσει” το κάθε τι που τον ερεθίζει πνευματικά.

 

Το σημείο αυτό, της ψυχικής υπερδιέγερσης είναι όμοιο με την λήψη ναρκωτικών ουσιών και φέρει τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα με την προηγούμενη περίπτωση.

 

Επομένως,

 

ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΗ ΨΥΧΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ = ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΥΛΙΚΗ + ΨΥΧΙΚΗ

 

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονίσω ότι σε κάθε άνθρωπο ταιριάζει διαφορετικό πιστεύω οπότε προσοχή στις επιλογές σας. Μπορεί κάποιος να θέλει να ζήσει μια ήσυχη ζωή με μέτρια συμμετοχή στα πνευματικά και να τον βολεύει ο Χριστιανισμός και άλλος να θέλει έντονη πνευματική ζωή και να γίνει μάγος ή Θεουργός.

 

Όμως ο δεύτερος μπορεί κάποια στιγμή στην έντονη πνευματικά ζωή του να κινδυνέψει από ανεξέλεγκτη ψυχική δραστηριότητα.

 

Γ) Αντιθεϊσμός

 

Μέχρι στιγμής είδαμε 2 βασικές πνευματικές εξελίξεις του ανθρώπου οι οποίες είναι αντίθετες.

Η μία οντική εξέλιξη θέλει τον άνθρωπο άθεο και τον οδηγεί στην καταστροφή από την ανάγκη του να ζήσει την πνευματική ευτυχία που ο ίδιος απέρριψε και η άλλη οντική εξέλιξη θέλει τον άνθρωπο ψυχικά υπερδραστήριο και όταν αυτός δεν το αντέχει οδηγείται στην καταστροφή από αδυναμία του Θείου βιώματος.

 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο επικίνδυνο μονοπάτι στην οντική εξέλιξη του ανθρώπου το οποίο όποιος τον αποδεχτεί μάχεται με το πνεύμα που ενυπάρχει εντός του.

 

Αυτό το μονοπάτι λέγεται Αντιθεϊα και βασικό του χαρακτηριστικό είναι η εχθρότητα του ανθρώπου προς τον Θεό που τον νομίζει έξωθεν του ενώ ενυπάρχει ως πνεύμα εντός της ψυχής του.

 

Οι αντίθεοι άνθρωποι διαφέρουν ως προς το αίτιο που τους οδήγησε στο να μάχονται το πνεύμα.

Όλοι όμως πνευματικά πράττουν την ίδια πράξη, την άρνηση του Θεού.

 

Υπάρχουν 2 μορφές αντίθεων.

Αυτοί που αποστρέφονται πλήρως κάθε έκφραση του Θεού σε κάθε θρησκεία οργανωμένη ή μη (Πλήρης αντιθεϊσμός) και αυτοί που αποδέχονται μία θρησκεία αλλά μάχονται με εχθρότητα τις θρησκείες άλλων ανθρώπων (Θρησκευόμενος αντιθεϊσμός).

 

Αυτό γίνεται περισσότερο κατανοητό και εμφανές σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που συνυπάρχουν άτομα από διαφορετικές πολιτιστικές ρίζες, δλδ το φαινόμενο του θρησκευόμενου αντιθεϊσμού γίνεται εμφανές σε χώρες με έντονο το μεταναστευτικό στοιχείο.

 

Για παράδειγμα ο Χριστιανισμός συγκαταλέγεται πρακτικά και ουσιαστικά στην κατηγορία του θρησκευόμενου αντιθεϊσμού αφού αποδέχεται ως θρησκεία την δικιά του εκδοχή περί λατρείας Θεού αλλά όχι μόνο απορρίπτει κάθε άλλη έκφραση λατρείας αλλά στρέφεται με εχθρότητα κατά των δικαιωμάτων άλλων θρησκειών που εμφανίζονται κατά περιόδους μέσα στην κοινωνία.

 

Ο θρησκευόμενος αντιθεϊσμός διαφέρει με την αθεϊα στο γεγονός ότι οι άθεοι δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον πνεύμα τους για να εκφράσουν την εχθρότητα προς άλλους ανθρώπους ενώ οι θρησκευτές λαϊκοί και μοναχοί μια θρησκείας με εχθρικές διαθέσεις προς άλλες θρησκείες χρησιμοποιούν όλα τα πνευματικά μέσα εναντίων της πνευματικής υπόστασης άλλων ανθρώπων που την “ξένη” πνευματική υπόσταση λόγο άγνοιας την θεωρούν ως “πονηρά πνεύματα”.

 

Κάθε θρησκεία που θεωρεί την ύπαρξη εχθρικών πνευματικών οντοτήτων στην πραγματικότητα καταργεί την αγαθότητα του πνεύματος εντός κάθε υλαίου και έμψυχου όντος.

 

Στην ουσία η εχθρότητα που κάθε μοναχός ή πνευματικός αισθάνεται στις πνευματικές του αναζητήσεις είναι η εκδήλωση του πνεύματος ενός άλλου ανθρώπου.

 

Η αδυναμία αντίληψης του ατόμου που βιώνει κάποιο πνευματικό βίωμα ορίζει ψυχικά για λόγους άμυνας το βίωμα αυτό ως εχθρικό προς την ύπαρξη του, για λόγους αυτοσυντήρησης της υπάρξεως του.

 

Έτσι άθελα και λόγω άγνοιας ο θρησκευόμενος ασκητής ή πνευματικός αισθάνεται εχθρικά ως προς το πνεύμα και ορίζει έτσι την έννοια του πνευματικού εχθρού που στην δικιά μας Ευρωπαϊκή παιδεία μπορεί να είναι γνωστό ως δαίμονας, ή σατάν κτλ.

 

Ο θρησκευόμενος αντιθεϊσμός όμως περνά στην αντιμετώπιση του προβλήματος που ο ίδιος έχει ορίσει, με τρόπους πνευματικούς. Έτσι η πνευματικότητα ενός ανθρώπου στρέφεται εναντίων της πνευματικότητας ενός “όντος” που ναι μεν γνωρίζουμε την πνευματική του υπόσταση αλλά αγνοούμε την υλική του ταυτότητα.

 

Αν δεχθούμε όμως ότι το πνεύμα είναι το ίδιο αγαθό και ιερό σε κάθε ένυλη υπόσταση τότε αυτομάτως η πνευματική εχθρότητα ενός ανθρώπου μπορεί να εκδηλωθεί εναντίον ακόμη και ενός άλλου ανθρώπου που λόγω αδύναμης αντίληψης ορίζεται ως δαίμονας και κάτι το εχθρικό.

 

Με αυτόν τον τρόπο όσες θρησκείες δίνουν υπόσταση στην πνευματική εχθρότητα ως θεολογία ή φιλοσοφία στρέφουν σε διαμάχη το πνεύμα ενός ανθρώπου προς άλλο άνθρωπο ή υλαίο ον ακόμη και στα άψυχα.

 

Το αποτέλεσμα όμως μιας τέτοιας διαμάχης είναι η φθορά έτσι με απλά λόγια από τα εχθρικά συναισθήματα ενός έμψυχου φθείρονται τόσο έμψυχα όντα όσο και άψυχα.

 

Το επίπεδο αυτό της εχθρότητας είναι στο συνειδητό μεταξύ έμψυχων όντων ενώ το επίπεδο λειτουργίας του πνεύματος είναι εντός στην ψυχή όχι στο υποσυνείδητο αλλά ακόμη πιο βαθιά στο ασυνείδητο.

 

Και για όντα που δεν έχουν ψυχή το πνεύμα ενυπάρχει εντός της ύλης τους σε άγνωστη κατάσταση συνείδησης κατά την προσωπική μου άποψη.

 

Η παραπάνω περιγραφή οδηγεί στην δημιουργία πνευματικών αντιπάλων και θεομάχων μεταξύ έμψυχων όντων.

 

Η πνευματική διαμάχη μεταξύ θεομάχων διαφορετικών θρησκειών που ο κάθε ένας θεωρεί την πνευματική υπόσταση του άλλου εχθρική και δαιμονική μπορεί να φέρει την καταστροφή τόσο προσωπικά όσο και γενικευμένα ως προς τρίτους ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο με επιρροή καταστάσεων.

 

Περιληπτικά:

ΑΝΤΙΘΕΙΣΜΟΣ + ΘΕΟΜΑΧΙΑ = ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΥΛΙΚΗ + ΨΥΧΙΚΗ

 

Συνοπτικά μέχρι τώρα είδαμε τρεις τρόπους αντίληψης του πνεύματος οι οποίοι οδηγούν σε καταστροφή τόσο της ίδιας της υποστάσεως των εμψύχων αλλά και σε καταστροφή της υποστάσεως των άψυχων όντων.

 

Ο σκοπός της παραπάνω ανάλυσης είναι να γίνει συζήτηση περί των καταστροφών της εποχής του Δευκαλίωνα, του Δαρδάνου, του Ωγύγου, του Νώε κτλ όπου είχαμε σε μεγάλη κλίμακα υλικές καταστροφές αν όχι σε παγκόσμιο επίπεδο σε επίπεδο μεγάλων περιοχών.

 

 

Πιστεύετε ότι αυτές οι καταστροφές είχαν σχέση με κάποια ψυχική δραστηριότητα και ήταν αντίκτυπο κάποιου ή κάποιων ανθρώπων που χρησιμοποιούσαν το πνεύμα τους ή το πνεύμα κάποιων ανθρώπων καταπιεζόταν ;

Edited March 3, 2013 by dimulator

[Aqua Marine]

 

Πιστεύετε ότι αυτές οι καταστροφές είχαν σχέση με κάποια ψυχική δραστηριότητα και ήταν αντίκτυπο κάποιου ή κάποιων ανθρώπων πουχρησιμοποιούσαν το πνεύμα τους ή το πνεύμα κάποιων ανθρώπων καταπιεζόταν;

 

 

 

 

H επαναληψιμότητα των καταστροφών σημαίνει ότι υπάρχουν κύκλοι τόσο στη φύση όσο και στη νοοτροπία του ανθρώπινου είδους, ακόμη και αν αυτό (το είδος μας) μέσα στις διαφορετικές περιόδους δεν ήταν το ίδιο, μα ταυτόχρονα επιρρεπές στα ίδια.

 

Μέσα από την επαναληψιμότητα, τους εγγενείς κινδύνους και το άγνωστο, ο μέσος άνθρωπος έγινε προβλέψιμος τόσο στο μικροσκόπιο όσο και στο τηλεσκόπιο, την επιστήμη και την μαγεία, των κέντρων γνώσης που έμαθαν απ’ έξω και ανακατωτά οτιδήποτε γύρω από τις βασικές ανάγκες όσο και από την μεγάλη ανάγκη του ν’ ανήκεις και να ξεχωρίζεις πολύ καλύτερα απ’ ότι μπορεί να υποπτευθεί ένας ανυποψίαστος για τον εαυτό του.

 

Όταν μάλιστα η ανάγκη του ν’ ανήκεις, να ξεχωρίζεις και να γίνεσαι αποδεκτός από ένα κύκλο ανθρώπων ευθυγραμμίζεται με την επιβίωση και το σεξ, γίνεται ένα ακαταμάχητο όπλο προς εκμετάλλευση και χειρισμό (χειραγώγηση) και δημιουργία αντιγράφων (κοινή πληροφορία).

 

Ήταν πολύ εύκολο στα ιερατεία και στις μαγικές ομάδες να γίνει κάποιος αντίγραφο ή ενισχυντής του φανερού ή κρυφού πυρήνα της ομάδας. Κοινώς να χάσει τη διαφορετικότητά του.

 

Οι ενισχυντές της δύναμης που στρέφονταν πότε στη μία και πότε στην άλλη κατεύθυνση είναι επομένο να έπαιξαν υποθετικά κάποιο ρόλο στους κατακλυσμούς.

Καθοριστικό ή η μη κανείς δεν γνωρίζει.

 

Όσο οι άνθρωποι χάνουν τη διαφορετικότητά τους τόσο θα γίνονται προβλεπόμενοι. Και διαφορετικότητα σημαίνει πως όπου και να πας ότι και να κάνεις, να έχεις γνώση πότε είσαι πράγματι εσύ και ποτε δεν είσαι.

 

 

 

Edited March 6, 2013 by Aqua Marine