Leaderboard

Τι είναι η Θρησκεία να το πιάσουμε από ποια πλευρά; Όλοι οι ορισμοί που έδωσες προσαρμόζουν την έννοια της Θρησκείας μέσα στο αξιακό σύστημα του ατόμου που έδωσε τον ορισμό. Τον ορισμό που παρέθεσα, τον παρέθεσα ως αποκορύφωμα αυτής της τακτικής: ορίζουμε τη Θρησκεία όπως βολεύει την ατζέντα μας. Εκεί παύει να είναι χαριτωμένο και γίνεται εμετικό πια. Και, φυσικά, δε μας μαθαίνει τίποτα για τη Θρησκεία. Τι είναι η Θρησκεία από ποιας πλευράς λοιπόν; Από πλευράς κοινωνιολογίας; Κοινωνικής ανθρωπολογίας; Φιλοσοφίας; Ιατρικής και νευροεπιστήμης; Τσάκω άλλον έναν αφορισμό, δικής μου εμπνεύσεως: Θρησκεία είναι αυτό που στους μακρινούς πολιτισμούς το θαυμάζουμε, στους κοντινούς το καταδικάζουμε κι όταν ζούμε μέσα της δεν το παίρνουμε καν χαμπάρι. Τράγου Κέρατο

Καλησπέρα!!! Ξαναμπήκα μετά από πολλά πολλά χρόνια (πάνω απο 10 νομίζω). Χαίρομαι που βρήκα ξανά γνωστούς.... αν καο δεν σας γνωριζω προσωπικά, νοιώθω σαν να σας ξέρω. Δεν σας κρύβω οτι συγκινήθηκα βλέποντας "γνωστά" ονόματα. Πραγματικά ελπίζω να είσαστε όλοι καλά. Υπόσχομαι να επισκέπτομαι πιο συχνα απο εδω κ στο εξής. Πολλά φιλιά σε όλους.

Καλώς σας ήρθα, καλώς σας βρήκα.. σας χαιρετώ όλους και εύχομαι να περάσω καλά μαζί σας. Σκεφτόμουν να σας συστηθώ επίσημα αλλά δεν μου βγαίνει εύκολα οπότε ας πω μόνο ότι ασχολούμαι πολλά χρόνια με τα μαγικά μονοπάτια και ότι έχω επιρροές από πολλές σχολές μαγείας. Ακόμα δηλώνω αιώνια μαθήτρια, για αυτό το λόγο είμαι εξάλλου εδώ, γιατί μου αρέσει να μαθαίνω, να ενημερώνομαι, να συζητάω.. γι'αυτό και ρωτάω συχνά χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος!!

Πέτυχα το παρακάτω και δε γινόταν να μη σκεφτώ αυτό το θέμα! http://existentialcomics.com/comic/215

...όπου για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται η σοφία των αρχαίων προγόνων μας. Όπως με τους θνητούς, έτσι και στους Θεούς, βλέπεις τα παιδιά κι αναφωνείς προς τους γονείς: "ΚΑΛΑ, ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΣΑΣ;"

Πολλές φορές παρατηρώ ανθρώπους που συνδιαλέγονται και εστιάζω όχι τόσο στο περιεχόμενο της συζήτησής τους, αλλά στον τρόπο που αυτή διεξάγεται. Μετα λύπης μου, βρίσκω ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να συζητήσουν και αυτό διότι επικεντρώνονται στο να αντιπαρατεθούν. Ετυμολογικά και εννοιολογικά η συζήτηση εκφράζει την διαδικασία κατά την οποία κάποια άτομα, από κοινού (συν-), προσπαθούν να βρουν κάτι που θέλουν, που χρειάζονται (ζητώ). Η αντιπαράθεση είναι η παρουσίαση/ αναφορά μίας αντίθετης άποψης, επιχειρήματος, στοιχείων κλπ, ώστε να μπορεί να γίνει σύγκριση. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το κίνητρο για τη συζήτηση είναι η ανάγκη της γνώσης, της αλήθειας, της λύσης, της απάντησης κλπ. Το κίνητρο για την αντιπαράθεση είναι η εγωπαθητικότητα, η έλλειψη αυτοεκτίμησης, αυτοπεποίθησης, αναγνώρισης της αυταξίας κλπ. Είναι μία προσπάθεια απόδειξης του ατόμου στον εαυτό του (μέσω του άλλου) ότι τα κατάφερε, ότι έχει δίκαιο, ότι αξίζει. Αντιλαμβάνομαι ότι το αποτέλεσμα της συζήτησης (ως διαδικασία) είναι η αποδοχή, η διεύρυνση της αντίληψης, η γνώση, η σοφία, η ένωση του ατόμου με το περιβάλλον του, η πραγμάτωση, η συνοχή κ.ά. Αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης είναι η απομόνωση, η διαστρέβλωση, ο διαχωρισμός, η πλάνη, ο φόβος, η εχθρικότητα κ.ά. Χαίρομαι και επιθυμώ να βλέπω περισσότερες συζητήσεις και λιγότερες αντιπαραθέσεις

Το άρθρο κλασικά στην προσπάθεια του να πείσει για τη φυτοφαγική διατροφή, και ενώ θέλει να γίνει αξιόπιστο, μπάζει.. σε ένα σημείο, αλλά ικανό για να διαστρέψει την συνολική οπτική. Αντιμετωπίζει τον σημερινό άνθρωπο σαν ένα πλάσμα που για να μπορεί να τρώει κρέας, θα πρέπει να έχει μορφολογικά και πεπτικά χαρακτηριστικά σαρκοφάγου που βρίσκεται στη ζούγκλα. Αυτό απέχει από τον “άνθρωπο” του σήμερα, που για να τρώει κρέας δεν χρειάζεται τα φυσικά μορφολογικά και πεπτικά χαρακτηριστικά, γιατί έχει καταφέρει να προσαρμόσει το επίμαχο κρέας, σε μαλακές μπριζολίτσες, φιλετάκια, κιμά, παναρισμένα, με 50 μυρωδικά κ.λ.π. Φυσικά όλα αυτά ψητά/βραστά ή τηγανιτά. Σημαντική πτυχή από την άποψη της εξέλιξης ενός πολιτισμού, που όσο και επιφανειακός και να είναι, όσο και αν δεν μπορεί να ενηλικιωθεί, τουλάχιστο κουτσοκατάφερε να φέρει τις απολαύσεις των φυτοφάγων και των σαρκοφάγων στα μέτρα του. Και σήμερα να το εξελίξει σε ..ηδονές. Πολιτισμός του Κώ..ου θα μου πεις, ναι ο.κ. Όσο για το ανθρώπινο πεπτικό σύστημα, δείχνει να είναι ιδιαίτερα προσαρμοστικό και να μπορεί να αφομοιώνει εδώ και χιλιετίες το κρέας χωρίς να πεθαίνει κόσμος μετά από λίγο καιρό. Τώρα αν κάποιος θέλει να ζήσει μέχρι τα 150 χρόνια και υπακούει τον ΠΟΥ γιαυτό, μάλλον θα δει στην πορεία ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Γενικά, το θέμα (όπως και στα social media) τοποθετείται σε ένα πολύ προκάτ περιχαρακωμένο πεδίο, όπου οι φυτοφάγοι χιπστεροβέγκαν πλακώνονται με τους κρεατοφάγους/παμφάγους, με τον ίδιο τρόπο που πλακώνονται ενίοτε τα δόγματα μεταξύ τους, και κάθε πλευρά έχει άφθονα δίκια και επιχειρήματα για να κατηγορήσει την άλλη πλευρά. Κοινώς ανακύκλωση. Όσο αφορά αυτό καθεαυτό το θέμα θα αρχίσει να λύνεται κατά τη γνώμη μου τόσο ηθικά όσο και περιβαλλοντολογικά, με απαίτηση για γενναία χρηματοδότηση στην κατεύθυνση του συνθετικού κρέατος έτσι ώστε στα επόμενα 50 χρόνια να πέσει η κατανάλωση κρέατος αρχικά του τουλάχιστο κατά το ήμισυ. Φυσικά όταν σταματήσει πρώτα και λίγο η μαζική καλλιέργεια ανθρώπων και συνειδήσεων.

Και μόνο το γεγονός ότι έχουμε κυνόδοντες επιβεβαιώνει ότι είμαστε και σαρκοφάγοι, μεταξύ άλλων, αν προσεγγίσουμε το θέμα κατασκευαστικά! Επίσης, η δυσαρέσκειά μας απέναντι στην κακομεταχείρηση των ζώων είναι κάτι διαφορετικό από την αρέσκειά μας στην κατανάλωση κρεατικών. Η βιαιότητα της φύσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της και, όταν πρόκειται για θέμα επιβίωσης, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Τέλος, η @Πασχαλιά το διατύπωσε πολύ σωστά: το υγιές είναι να λαμβάνεις με μέτρο τα θρεπτικά συστατικά από το κάθε τι. Τώρα, για να βρει κανείς το δικό του μέτρο, μάλλον θα πρέπει να γνωρίζει τον εαυτό του και την σωματική του υγεία, αλλά να γνωρίζει και τι θρεπτικό υπάρχει τελικά στο κάθε τι.

Επισης θέλω να προσθέσω ότι ειμαι ενεργό μέλος και λατρευω τον κόπο και το μεράκι που ερχεται ρίξει στην ιστοσελίδα πραγματικα

Καλησπερα και απο μενα , δε ξερω πως να συστηθώ εκτος του οτι χαιρομαι που βρήκα το φορουμ κι ελπίζω να μαθω κι απο δω αρκετα πραγματα . Οτι αλλο ,θα χαρω να συζητησουμε.

Ο Wilde έχει δίκιο αλλά εστιάζει την ευθύνη από την οπτική αυτού που ασκεί επιρροή. Η "κακή" όμως επιρροή εξαρτάται στην τελική και από τον "δέκτη" γιατί αυτός που ασκεί επιρροή θα το κάνει έτσι και αλλιώς. Απλά εναπόκειται στο πως θα το κάνει. Επειδή σε μια αλληλεπίδραση ο "πομπός" και ο "δέκτης" συχνά εναλλάσονται, αυτό που διαφοροποιεί τον συνειδητό από τον α-συνείδητο δέκτη είναι ότι ο συνειδητός δέκτης δεν ταυτίζεται με τον φορέα της πληροφορίας, απλά αξιολογεί μόνο την πληροφορία. Σε κάθε περίπτωση που ταυτίζεται με τον φορέα και την πληροφορία, μετατρέπεται σε αυτό που αναφέρει ο Wilde. Κατά τ' άλλα έχει αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν εδώ μέσα, ότι όσο δορυφοροποιείται κάποιος, χάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ζωής του

Καλώς σας βρήκα! Ωραίο nick btw... Έχει γέλιο!

Η Δανάη το διατύπωσε πολύ όμορφα! Εγώ πιστεύω ότι κυρίως με βοήθησε να αποδεχτώ κάποια πράγματα, όπως την διαφορετική άποψη, να την σεβαστώ όπως και να σεβαστώ τον εαυτό μου ως προς τα πιστεύω μου. Μου άνοιξε έναν νέο ορίζοντα, βοηθώντας με κυρίως στο να κρίνω και να διακρίνω.

Τώρα νομίζω κατάλαβα σε ποιο χιλιόμετρο είσαι και μπορώ να δώσω ακριβέστερη απάντηση. Θεωρώ ότι συμφωνούμε στο ότι αυτογνωσία σημαίνει γνώση του εαυτού. Ο εαυτός είναι κάτι το δυναμικό, συνεχώς αλλάζει, συνεχώς εξελίσεται, συνεχώς προσαρμόζεται. Όταν λοιπόν προσπαθώ τώρα να μάθω τον εαυτό μου, σημαίνει ότι προσπαθώ να μάθω αυτό που ήμουν, μιας και στον ενδιάμεσο χρόνο έχω ήδη αλλάξει. Θέλοντας και μη, η διαδικασία της αυτογνωσίας είναι κάποια βήματα πίσω από τον εαυτό, άρα συνεχής. Ο εαυτός αλλάζει, διότι ακολουθεί τις συνθήκες του περιβάλλοντος- οι οποίες συνεχώς μεταβάλλονται. Νέες συνθήκες σημαίνουν νέες αντιδράσεις και καινούρια συναισθήματα (καινούριοι φόβοι, καινούριες αγωνίες, καινούριες χαρές κλπ). Για κάθε καινούρια κατάσταση λοιπόν, για κάθε νέο εαυτό, πρέπει να ακολουθηθεί η διαδικασία της αυτογνωσίας. Όσο υψηλότερο το επίπεδο αυτογνωσίας, τόσο ευκολότερο είναι να απομονωθεί η συγκεκριμένη κατάσταση και να αναλυθεί αν είναι προβολή ή όχι. Επίσης, υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας σημαίνει εξοικείωση με τους μηχανισμούς ανάλυσης και επεξεργασίας, άρα ταχύτερη και ευκολότερη επεξεργασία. Κάποιος που δεν έχει εμπειρία στην διαδικασία ανάλυσης και ταυτόχρονα έχει πολλά άλυτα θέματα θα δυσκολευτεί περισσότερο να αντιληφθεί αυτό που εσύ ονομάζεις "μάσκα"και να μπορέσει να την βγάλει. Το ότι βγάζεις μία μάσκα όμως, δεν σημαίνει ότι δεν θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις κάποια άλλη, που θα σε προστατεύσει απέναντι σε μία νέα κατάσταση. Παρένθεση. Ας θυμηθούμε ότι οι "μάσκες" είναι μηχανισμός άμυνας και προστασίας. Είναι κάτι ωφέλιμο, κάτι θετικό. Όταν κάποιος καλείται να χρησιμοποιήσει ηλεκτροκόλληση, ωφείλει να προστατευτεί, ωφείλει να φορέσει μάσκα. Το πρόβλημα και η ανισορροπία ξεκινάει όταν την ίδια μάσκα συνεχίζει να φοράει και όταν σταματήσει την ηλεκτροκόλληση(εμμονή). Επίσης είναι πρόβλημα όταν θεωρεί ότι και οι άλλοι πρέπει να την φοράνε, κιας μην κάνουν ηλεκτροκόλληση (προβολή). Άλλο πρόβλημα είναι όταν τον ενοχλεί η μάσκα του και θεωρεί ότι τον ενοχλεί η μάσκα κάποιου άλλου, που ενδεχομένως και να μην φοράει (καθρέφτης). Πρόβλημα είναι όταν θεωρεί ότι η μάσκα είναι κομμάτι του εαυτού του και όχι ξένο/τρίτο σώμα (διαταραχή προσωπικότητας). Το ζήτημα δεν είναι η μάσκα λοιπόν, αλλά το τι κάνουμε με αυτήν. Ενίοτε, επιβάλεται να την φοράμε.

Η μητέρα ενός πολύ καλού μου φίλου σταμάτησε με τα παιδιά της σε ένα εστιατόριο δίπλα στην εθνική. Κοίταξε το μενού και παρήγγειλε. Μετά από λίγο τους φέρνουν ένα πιάτο με κάτι μη αναγνωρίσιμο. Ρωτάει λοιπόν τι τους έφεραν και τους λένε ότι είναι το εξοχικό. Δεν έμοιαζε καθόλου με εξοχικό επομένως αντέδρασε. Η απάντηση που πήρε ήταν "Εμείς εδώ, αυτό λέμε εξοχικό". Στην πορεία έρχεται το επόμενο πιάτο που πάλι ήταν κάτι διαφορετικό από την παραγγελία. Η απάντηση ήταν πάλι η ίδια. "Εμείς εδώ, αυτό λέμε γεμιστά". Στο τρίτο πιάτο, μια από τα ίδια. "Εμείς εδώ, αυτό λέμε μουσακά". Τελειώνουν το φαγητό τους και ζητάνε τον λογαριασμό. Ο λογαριασμός ήταν 50€. Βγάζει η γυναίκα ένα 10ευρω και το δίνει στον εστιάτορα. Ξαφνιάζεται αυτός και η γυναίκα του απαντάει με τον ίδιο τρόπο: "Εμείς εδώ, αυτό λέμε 50ευρω" και σηκώθηκε και έφυγε.

Άααααααντε πάλι. Για να κάνουμε ένα φλας μπακ. Στο ποια είναι κατά τη γνώμη μου η θέση της Εκκλησίας. Έχω γράψει ήδη λοιπόν ποια είναι κατά τη γνώμη μου η θέση της Εκκλησίας, δε σου άρεσε, μου είπατε πως κάνω λάθος. Ποια θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη μου η θέση της Εκκλησίας: Κατά συνέπεια, αφού θεωρείτε λάθος τις απαντήσεις μου, η απάντησή μου παραμένει: Στην τελική, τρεις άνθρωποι δεν μπορείτε τέσσερις σελίδες τώρα να μου απαντήσετε νέτα-σκέτα ποια είναι μια θέση την οποία λέτε πως υποστηρίζετε κιόλας και περιμένετε από μένα που είμαι αρνητικά προκατειλημμένος να σας την πω; Να θυμήσω: δεν έχω φέρει καμία αντίρρηση ό,τι κι αν έχετε πει (σε αντίθεση με σας), έχω πει εκ των προτέρων πως θα δεχτώ οποιαδήποτε απάντηση μου δώσετε (εντάξει, προφανώς δε θα μου πείτε κάτι το τελείως παράλογο). Απλώς περιμένω να συμφωνήσετε. Και, για κάποιο λόγο, ζητάτε από μένα τα ρέστα. _____________________________________________________________________________________________________________ Η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται σουρρεάλ. Δηλαδή, είναι σαν να έχω πάει στο γνωστό εστιατόριο και να γίνεται ο εξής διάλογος: - ΟΚ, καταλαβαίνω πως αυτό που λέτε εσείς Μουσακά είναι κάτι άλλο από αυτό που ξέρω εγώ για Μουσακά. Πολύ καλά, πείτε μου, πως τον εννοείτε εσείς τον Μουσακά; Τι έχει μέσα; - Εεεε... γιατί δε λες εσύ πως εννοείς το Μουσακά; - Γιατί; Εγώ θα τον μαγειρέψω; -Όχι. -Μήπως αν πω τι εννοώ "Μουσακά", θα μου φέρετε να φάω αυτό που θα περιγράψω; -Ούτε. -Τότε γιατί να πω τι εννοώ εγώ με το Μουσακά; Εσείς το σερβίρετε, δεν μπορείτε να το περιγράψετε; -Μισό λεπτό να ρωτήσω και τα άλλα γκαρσόνια (Μετά από λίγο) -Εεεε... νομίζω πως έχει μέσα ντομάτα -ΟΚ, είναι μια κάποια πρόοδος. Και τι άλλο; Το ψήνετε; Το βράζετε; -Το ψήνουμε. Σίγουρα (Πετάγεται κάποιο άλλο γκαρσόνι) -ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΥΣΑΚΑΣ -Τότε γιατί την κάνουμε αυτήν την κουβέντα; -Α, να σου πω, πολύ περίεργος δεν είσαι; Γιατί δε μας λες ΕΣΥ τι εννοείς λέγοντας "Μουσακάς"; -...

Μία εξαιρετική ψαρόσουπα!!! Έτσι ακριβώς την έφτιαχνε και η γιαγιά μου. Γιαγιά λέω τον αδερφό της ξαδέρφης μου. Ξαδέρφη λέω την σκυλίτσα της γειτόνισσάς μου. Γειτόνισσά λέω μία κοπέλα που γνώρισα μέσω αλληλογραφίας στη Δανία. Σκυλίτσα λέω τη μαμά της γειτόνισσας. Α ναι.... και Δανία λέω μία Αφρικανική χώρα, ξέρεις τώρα, εκεί δίπλα στο Σύδνεϋ. (θέμα αποδοχής)

Πως ορίζεις την ύπαρξη; @Sucore σε πρόλαβα!!!

16 χρόνια ε; Απίστευτο... Αν σκεφτώ ότι τα 8 λείπω από την Ελλάδα... Πρώτα από όλα σε πολλα θέματα αυτές οι συζητήσεις με βοήθησαν να ωριμάσω, να διαβάσω και να ακούσω άλλες απόψεις, να μπω στη διαδικασία να διαβάσω βιβλία που μπορεί να μη διάβαζα ποτέ. Με έκανα να αναρωτηθώ για τις πεποιθήσεις μου και για το πόσα πράγματα αφομοίωνα χωρίς κριτική σκέψη. Επίσης να πω ότι είμαι πολύ καλύτερη πλέον στο να βρίσκω πηγές και να υποστηρίζω τα επιχειρήματά μου. Είναι αλήθεια βεβαίως ότι μπορώ να βελτιωθώ κι άλλο, μιας και έχω σκουριάσει τα τελευταία χρόνια (και ίσως το επίπεδο της γλώσσας μου δεν είναι αυτό που ήταν).

Είναι όντως αλήθεια ότι οι άθεοι υπερασχολούνται; (τσουπ, πετάχτηκα κι εγώ μετά από 8 σελίδες..) Ή θεωρούμε ότι υπερασχολούνται γιατί στο παρελθόν δεν τολμούσαν να ασχοληθούν, ενώ τώρα υπάρχει μια σχετική ελευθερία. Επίσης, κάτι που με προβληματίζει κάθε φορά. Αν ψάξουμε να βρούμε ορισμό για το καθετί που υπάρχει, τότε θα αντιληφθούμε ότι είναι αδύνατο.΄Οταν συμφωνούμε σε έναν ορισμό, πάντοτε υπάρχουν εξαιρέσεις και πάντοτε γίνεται ως μια υποχώρηση από τις διάφορες πλευρές για να υπάρξει μια βάση ώστε να γίνει μια συζήτηση. Εγώ θα αποδεχτώ το γεγονός ότι αν πάρω τον κάθε άνθρωπο και ρωτήσω τι είναι θεός, τότε παίζει και να πάρω ισάριθμες απαντήσεις. Αλλά καθότι η πλειοψηφία ανήκει σε κάποια από τις μεγάλες θρησκείες, εγώ (και νομίζω και πολλοί άλλοι) εκεί θα πατήσω και θα πω ότι δεν πιστεύω σε θεό. Τώρα αν αρχίσω να μελετάω τον κάθε ορισμό που δίνει ο κάθε άνθρωπος, τότε με την ίδια λογική πολύς κόσμος θα πρέπει να μου "αποδείξει" ή να με πείσει ότι ο ορισμός του όντως περιγράφει τον θεό.

Διαφωνώ. Προσωπικά νιώθω ότι η σοφία μου αυξάνει παράλληλα με τις γνώσεις μου. Αυτό με κάνει να βλέπω και την πλευρά αυτών που δεν δημιουργούν προβλήματα με τις γνώσεις τους, αλλά που λύνουν. Για κάθε επιπόλαιο άνθρωπο που χρησιμοποιεί επιζήμια τη γνώση, υπάρχει ένας που θα δημιουργήσει άλλη τόση για να επιδιορθώσει τη ζημιά. Άλλωστε οι φυσικές δυνάμεις που μας οδηγούν, κινούνται και προς τις δύο κατευθύνσεις. Η καταστροφή προσφέρει χώρο στη δημιουργία. Η δημιουργία προσφέρει υλικό στην καταστροφή. Σημασία έχει η κίνηση και η ροή, όχι το πρόσημο ενός στιγμιότυπου.

Πριν πολλά χρόνια, σε σοβαρό χειρουργείο διάρκειας 6 ωρών, στο τέλος του χειρουργείου με το που με «έκλεισαν» και έφυγε ο χειρούργος, από μλκ της αναισθησιολόγου (οι λεπτομέρειες είναι περιττές και κουραστικές) άρχισα να πνίγομαι. Άργησαν πολύ να πάρουν χαμπάρι ότι πνιγόμουν, βλέπανε μονάχα τους παλμούς καρδιάς ν’ανεβαίνουν απότομα, από την αναισθησία δεν μπορούσα να τους πως τι συμβαίνει, μονάχα τους έβλεπα πανικόβλητους να ψάχνουν τι συμβαίνει, προσπαθούσα να κουνηθώ αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να ρίξω τους ορούς και το μικρό τραπεζάκι με τα εργαλεία, τα λεπτά περνούσαν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ξεμένω από οξυγόνο (μια ηλίθια νοσοκόμα μάλιστα με ρώταγε συνέχεια "τι συμβαίνει; Τι νιώθεις;"... λες και μπορούσα να της απαντήσω ), οπότε ... flatline. Μετά την φριχτή αγωνία του πνιγμού… γαλήνη. Έβλεπα να πλέω σε έναν πανέμορφο έναστρο ουρανό και μια ανείπωτη ειρήνη και ηρεμία. Συνειδητοποίησα ότι πέθανα και το πρώτο που σκέφτηκα ήταν «οκ, τώρα θα μάθω επιτέλους αν υπάρχει Θεός» . Αμέσως μετά ένιωσα ένα με τα πάντα. Χωρίς να χάσω την προσωπική μου συνείδηση, «απέκτησα» την συνείδηση των πάντων. Ήμουν ταυτόχρονα εγώ, οι γονείς μου, οι φίλοι μου, οι γιατροί, οι επισκέπτες… ο κόσμος ολόκληρος (έτσι διαμορφώθηκαν και τα πιστεύω μου στον Πανθεϊσμό ). Μου είναι αδύνατον να μεταφέρω ικανοποιητικά το συναίσθημα... απλά κράτα το ότι ήταν υπέροχο! Μετά από λίγο, ένιωσα να «αποκόβομαι» βίαια από όλο αυτό και πέφτω... και πέφτω... και σκάω μέσα σε κάτι υγρό, κρύο, στενάχωρο, γλιτσερό και αηδιαστικό. Ταυτόχρονα ακούω την φωνή ενός γιατρού να λέει «οκ, έχω σφυγμό!» και κατάλαβα ότι αυτό το αηδιαστικό πράμα που έπεσα μέσα του, είναι... το σώμα μου. Γιατροί και νοσηλευτές από πάνω μου με κοιτάγανε τρισευτυχισμένοι και ανακουφισμένοι, κι εγώ ήμουν τόσο εξαγριωμένη που με φέρανε πίσω, που εάν μπορούσα θα τους πλάκωνα όλους στο ξύλο! Την επόμενη μέρα έμαθα από τον χειρούργο μου ότι είχα 3 λεπτά flatline... και με ρώταγε γιατί ήμουν τόσο θυμωμένη μετά, για ώρες! Οι άλλοι δύο άνθρωποι που ανέφερα, που έτυχε αργότερα και σε άλλες φάσεις να γνωρίσω, ο μεν ένας, με 4 λεπτά flatline, βιώσε ακριβώς τα ίδια πράγματα με εμένα (και επίσης "ασπάστηκε" τον Πανθεϊσμό), η δε άλλη (που επαναφέρανε σχεδόν άμεσα) βιώσε μονάχα την γαλήνη αμέσως μετά την αγωνία του θανάτου.

Κοιτάξτε. Αν ήταν ακριβώς έτσι όπως το περιγράφετε, τότε ο καλύτερος χώρος για να ρουφήξεις φιλοσοφημένες σκέψεις και να μάθεις για τις βαθύτερες αλήθειες της ζωής θα ήταν το κοκτέιλ πάρτι του Ιππικού Ομίλου ή η δεξίωση στη μαρίνα του Μόντε Κάρλο μετά από το ράλι των ιστιοπλοϊκών. Αντίθετα, δε θα είχες τίποτα να κερδίσεις αν πήγαινες στο καφενείο ενός απομονωμένου αγροτικού χωριού, με παππούδια τα οποία πέρασαν ολόκληρη τη ζωή τους δουλεύοντας στο χωράφι ή με τα ζώα.

Νιώθω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω κάποιες έννοιες - με δικό μου τρόπο-, διότι μπλέκονται πολλά πράγματα μαζί, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να καταλήξουμε σε μία κοινή βάση. Φυσιολογικό: Κάτι που παρατηρείται στη Φύση. Κανονικό: Κάτι που παρατηρείται κατά κανόνα (λατινικά norma --> normal) Κάτι που δεν είναι κανονικό, δεν είναι κατ'ανάγκη και αφύσικο. Κάτι αφύσικο, δεν μπορεί να είναι κανονικό. Π.χ. Είναι αφύσικο ένας άνθρωπος να έχει θερμοκρασία σώματος 55 βαθμούς κελσίου. Ένας άνθρωπος έχει κανονικά 36,6 βαθμούς κελσίου ως θερμοκρασία σώματος. Ένας άνθρωπος έχει φυσιολογικά θερμοκρασία 39 βαθμούς, δηλώνει όμως μία αντίδραση του σώματος που προσπαθεί να έρθει σε ομοιόσταση. Ο πυρετός δεν είναι μία κανονική κατάσταση, είναι όμως φυσιολογική. φοβία: η εκδήλωση προσωπικών μας φόβων, μέσα από καταστάσεις που αυθαίρετα εμείς συνδέουμε με τους φόβους αυτούς, χωρίς να υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος. π.χ αραχνοφοβία, φοβάμαι όλες τις αράχνες, χωρίς να υπάρχει υπαρκτός κίνδυνος, σε αντίθεση με το να φοβάμαι μόνο τις δηλητηριώδεις αράχνες. Ομοφοβία: εκδήλωση προσωπικών φόβων που εκδηλώνονται και προβάλονται με ερέθισμα την σεξουαλική προτίμηση κάποιου τρίτου ατόμου, χωρίς να συνδέονται άμεσα με την ιδιότητά του αυτή. π.χ φοβία "αυτός είναι ομοφυλόφιλος, είναι διεστραμμένος και θέλει να με κλέψει", ή φόβος "αυτός είναι ομοφυλόφιλος, νομίζω ότι μου την πέφτει και αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση" Βάση λοιπόν των παραπάνω, με τα οποία φυσικά αν δεν συμφωνείτε τα κουβεντιάζουμε, προχωράω παρακάτω. Η ομοφυλοφιλία απαντάτε σε όλες τις εποχές, σε διάφορες κοινωνίες, σε διάφορες συνθήκες και στα δύο φύλα. Το γεγονός αυτό καθιστά την ομοφυλοφιλία κάτι φυσιολογικό για τον άνθρωπο. Το ποσοστό των ομοφυλόφιλων ατόμων (εκδηλωμένων ή όχι) είναι μικρό σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους. Το γεγονός αυτό κάνει την ομοφυλοφιλία κάτι μη κανονικό. Όμως! Φαίνεται σε κάθε κοινωνία (εποχή, συνθήκες κλπ) να υπάρχει πάντοτε ένα ποσοστό ομοφυλόφιλων ατόμων. Αυτό το γεγονός κάνει την ύπαρξη ενός ποσοστού ομοφυλόφιλων κανονικό. Η ιδιότητα της ομοφυλοφιλίας δεν συνεπάγεται την παιδοφιλία, δεν συνεπάγεται τη διαστροφή, δεν συνεπάγεται το εμπόριο ανθρώπων κ.ά. Όλα αυτά είναι σαφώς κατακριτέα και μη επιθυμητά, όμως δεν συνδέονται απαραίτητα με την ομοφυλοφιλία. Οι ομοφυλόφιλοι είναι άνθρωποι όπως όλοι μας και μπορούν να έχουν ιδιότητες από όλη την παναθρώπινη παλέτα ιδιοτήτων. Τόσο θετικές, όσο και αρνητικές. Υπάρχει κάποια ιδιότητα που θεωρείται εσείς ότι πάει πακέτο με την ομοφυλοφιλία; Τα παραπάνω τα λέω περισσότερο για εσένα @Sabrina διότι εκδηλώνεις μία έντονη φοβία, την οποία εκτιμώ ότι δεν αντιλαμβάνεσαι και συγχέεις πράγματα και καταστάσεις που είναι ασύνδετα μεταξύ τους.

@Sucore Συγχέεις την ανάγκη με την ικανοποιησή της. Δεν είμαστε σε θέση να ελέγξουμε μία ανάγκη, είμαστε όμως πράγματι εν δυνάμει σε θέση να ελέγξουμε το πότε, πώς και σε τι βαθμό θα την ικανοποιήσουμε. Με το να τραφείς δεν επιβάλεσαι στην ανάγκη της πείνας, απλά την ικανοποιείς. Αν μπορείς να σταματήσεις την πείνα, χωρίς να τραφείς και χωρίς επιπτώσεις για την υγεία σου, τότε θα δεχτώ ότι επιβάλεσαι στην ανάγκη αυτή. Έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες "ανάγκας και θεοί πείθονται"

"Of course it is happening inside your head, Harry, but why on earth should that mean that it is not real?" Dumbledore

Sorry ρεσυ, έχω πολύ καιρό να γράψω σε φορουμ και έχω ξεχάσει πως πάει

Αν ορίσουμε πως η υγιεινή διατροφή είναι αυτή η οποία συμπεριλαμβάνει φρούτα και λαχανικά δεχτούμε πως καρπός και φρούτο είναι συνώνυμα δεδομένου πως ο καρπός συμπεριλαμβάνει το σπόρο (άλλωστε οι ξηροί καρποί είναι κατά κανόνα σπόροι) δεδομένου πως η σοκολάτα προέρχεται από το σπόρο δέντρου, μέσα σε καρπό δέντρου άρα η σοκολάτα είναι φρούτο άρα τρώγοντας σοκολάτα κάνεις υγιεινή διατροφή. Είναι σωστός ο συλλογισμός;

Για να μην μπερδευτείτε (περιλαμβανομένου και του Κέρατου), η λέξη καρπός είναι ελληνική, η λέξη φρούτο (fructus) λατινική και ορίζουν με απλά λόγια όλη αυτή τη μάζα ιστών στην οποία μετατρέπεται το άνθος των φυτών (δέντρων ή και όχι). Οι λέξεις φρούτο και καρπός περιγράφουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ο σπόρος ΕΙΝΑΙ μέρος του καρπού. Στο σημείο αυτό δεν υπάρχει κανένα λάθος. Εκτός θέματος, αλλά είναι ευκαιρία να το αναφέρω: Η μπάμια, η τομάτα, το κολοκύθι, το αγγούρι, η μελιτζάνα, τα φασόλια κλπ είναι φρούτα, όχι λαχανικά. Λαχανικά είναι τα φυτά αυτά τον οποίων τα εδώδιμα μέρη ΔΕΝ είναι οι καρποί τους. π.χ λάχανα, μαρούλια, κρεμμύδια, βλήτα, μαΪντανός, πατάτα, καρότο κλπ. Η αγγινάρα, μπρόκολο, κουνουπίδι είναι σε μία ενδιάμεση κατηγορία μιας και είναι τα άνθη του φυτού. Μάλλον κατατάσσονται στα λαχανικά, διότι εκτός από το άνθος τρώμε κυρίως το στέλεχός του.

Μέχρι το 3 μπορώ να το δεχτώ. Μετά κάνεις κάποια άλματα. Το κακάο είναι ο καρπός, όχι η σοκολάτα. Μετά από τον καρπό παίρνουμε την σκόνη κακάο και το βούτυρο κακάο. Κατεργαζόμαστε τη σκόνη κακάο, χρησιμοποιούμε ίσως και λίγο βούτυρο κακάο (όμως υπάρχουν και φτηνότερα λάδια) προσθέτουμε ένα κάρο άλλα συστατικά (και μπόλικη ζάχαρη) και φτιάχνουμε τη σοκολάτα. Για να σου το πω αλλιώς. Η σοκολάτα περιέχει συνήθως 60% κακάο. Το κακάο εκτιμώ αυθαίρετα (βαριέμαι να ψάχνω τώρα) ότι είναι το 50% του καρπού. Χοντρικά λοιπόν η σοκολάτα περιέχει 30% φρούτο, άρα με τη λογική σου είναι 30% υγιεινή και 70% μη υγιεινή (όπως το ορίζεις). Γενικεύοντας τη λογική σου, το αυτοκίνητό μου καίει δεινόσαυρο 98 οκτανίων Προτιμώ πτεροδάκτυλο, δίνει "φτερά" στον κινητήρα

Α βέβαια! Εγώ θα έλεγα στον εαυτό μου: "Είσ' ωραίος!!!! Είσαι θεός!!!". Θα έλεγα και άλλα, όμως είναι το μόνο που περιλαμβάνει θρησκευτικές πεποιθήσεις

Ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα είναι συγκεκριμένος. Υπάρχουν δε λέξεις-κλειδιά στην παραπάνω διατύπωση, όπως και στη λογική/νοοτροπία πίσω από αυτές και από τη σύνδεσή τους, οι οποίες μου έδωσαν το έναυσμα να ξεκινήσω το νήμα. Στοχευμένα, εκείνο που επιθυμώ να συζητήσουμε είναι ο τρόπος που βλέπουμε, κρίνουμε, αντιμετωπίζουμε και επηρρεάζουμε τη συμπεριφορά των άλλων (κατ' επέκταση και τη δική μας) έχοντας ως κύριο άξονα την Αξία τους ως άτομα. Οι προεκτάσεις της συζήτησης θα δείτε στη συνέχεια ότι φτάνουν στην ουσία αρχών ανθρωπίνων σχέσεων, παιδαγωγίας, ανατροφής, καθημερινής συμπεριφοράς, πολιτισμού, αυτογνωσίας, αυτοβελτίωσης, κοινωνικότητας, δικαιοσύνης, ηθικής, αντίληψης. Βρίσκω ότι η κατανόηση του θέματος είναι ουσιαστική για την κατανόηση της Αξίας του Ανθρώπου, η οποία με τη σειρά της είναι η αρχή της συνειδητοποίησης της θέσης μας στον κόσμο και της αλληλεπίδρασής μας με αυτόν. Δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ μαγείας, του τρόπου δηλαδή να παρεμβαίνουμε στην έκβαση και λειτουργία του περιβάλλοντός μας, είναι ξεκάθαρο το πόσο σημαντικό είναι να ξέρουμε ποια είναι η αρχική μας θέση (ή έστω, ποια θα έπρεπε να είναι). Θα φροντίσω να περιχαρακώνω και να επικεντρώνω την επερχόμενη συζήτηση στην ουσία, η οποία έχω παρατηρήσει ότι διαφεύγει σε πολλούς ανθρώπους, καθότι μεγαλώσαμε σε μία κοινωνία όπου πρέπει να κάνεις αυτό που σου λένε "για να είσαι καλό παιδί'. Σας προετοιμάζω ήδη ότι κάποιοι θα δυσκολευτούν να εστιάσουν, να δουν ή ακόμα και να αποδεχτούν την γενετήσια, άφθαρτη και αναλλοίωτη Αξία που έχει ο κάθε άνθρωπος (και όχι μόνο). Από τη μία διότι γαλουχηθήκαμε με την απουσία της και από την άλλη διότι κάτι τέτοιο συνεπάγεται το φορτίο της ευθύνης που αυτή η Αξία επιφέρει. Θα εστιάσουμε στις φράσεις "αυτό που είμαστε"/ "αυτό που μας καθορίζει". Όλη η συζήτηση θα γίνει γύρω από "αυτό που είμαστε", δηλαδή γύρω από την Ουσία μας, γύρω από την Αξία μας. Βρίσκω θεμελιώδους σημασίας τον διαχωρισμό της συμπεριφοράς από το άτομο αυτό καθεαυτό, το οποίο καλό θεωρώ ότι είναι να ξεκινήσει με τον τρόπο διατύπωσης και έκφρασης. Για παράδειγμα: "Αντρέα είσαι μεγάλος ψεύτης και εγώ τους ψεύτες δεν τους γουστάρω" ή εναλλακτικά "Αντρέα αυτό που μου είπες ήταν ένα μεγάλο ψέμα και εμένα τα ψέματα δεν μου αρέσουν. Δεν θα ανεχτώ άλλα ψέματα." Στην μία περίπτωση η συμπεριφορά ταυτίζεται με το άτομο. Το άτομο δεν είπε ψέματα, αλλά είναι ψεύτης. Ο ομιλητής δεν απορρίπτει την συμπεριφορά, αλλά το άτομο. Από την στιγμή που απορρίπτεται το άτομο, αμφισβητείται βαθύτατα η Αξία του, σα να είναι κάτι που επιδέχεται αμφισβήτησης. Από τη στιγμή που το άτομο είναι κάτι, σημαίνει ότι για να γίνει π.χ αποδεκτό, θα πρέπει να αλλάξει στην ουσία του. Θα πρέπει να γίνει κάτι άλλο. Θα πρέπει να σταματήσει να είναι αυτό που είναι. Η Ουσία των πραγμάτων αλλάζει με κόπο και κάθε αλλαγή στην Ουσία, επιφέρει αλλαγές και στο περιβάλλον επί της ουσίας. Μία τέτοια αντιμετώπιση, κάνει το άτομο δυσμετάβλητο, δυσκίνητο, δυσπροσάρμοστο. Κάνει τον κόσμο γύρω δυσμετάβλητο, δυσκίνητο, αφιλόξενο. Η ροή της σκέψης, της συμπεριφοράς, της αλλαγής σταματάει. Η εξέλιξη σταματάει. Στην δεύτερη περίπτωση, το άτομο και η συμπεριφορά του διαχωρίζονται. Η συμπεριφορά είναι κάτι ευμετάβλητο. Η συμπεριφορά μπορεί να απορριφθεί ή να επικροτηθεί. Μπορεί να αναπαραχθεί ή όχι. Μπορεί να υιοθετηθεί ή όχι. Η συμπεριφορά είναι η αντίδρασή μας και η αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον. Όταν ο άνθρωπος διαχωρίσει την συμπεριφορά του από τον Εαυτό του, γίνεται ευέλικτος, γίνεται εύπλαστος, γίνεται διαλλακτικός, γίνεται ευπροσάρμοστος. Ο κόσμος γύρω του γίνεται εύπλαστος, οι μορφές αλλάζουν, οι συμπεριφορές αλλάζουν, κάθε αλλαγή είναι αποδεχτή και ευχάριστη και η Ουσία παραμένει αναλλοίωτη. Ο κόσμος γίνεται όπως εμείς θέλουμε, χωρίς να αλλάζει. Οι Αξίες υπάρχουν και μένουν άφθαρτες. Η εξέλιξη είναι συνεχής. Νομίζω αυτά για αρχή είναι αρκετά...

Υπάρχει κι ένα τρίτο κίνητρο το οποίο ελάχιστοι το έχουν: το αγωνιστικό. Το να συζητήσεις και να αντιπαρατεθείς με μοναδικό σκοπό την ευχαρίστηση της αντιπαράθεσης. Δεν έχεις κάποιο συγκεκριμένο σκοπό εκτός, ίσως, από το να ακονίσεις την ικανότητά σου στο να βρίσκεις επιχειρήματα. Στην αρχαία Ελλάδα γίνονταν τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, όπου αγωνίζονται δύο ρήτορες και τους ζητούσε, το κοινό, να βγάλουν λόγο γύρω από ένα θέμα χωρίς καμία σημασία. Σε αυτήν την παράδοση, ο Δίων ο Χρυσόστομος έγραψε το "Κόμης Εγκώμιον" (εγκώμιο στα μαλλιά) ο δε Συνέσιος το "Φαλάκρας Εγκώμιον" (εσείς ξέρετε με ποιον είμαι ) Φαίνεται άσχετο με τη θεματολογία, αλλά δεν είναι. Με το να αντιπαρατίθενται σε ασήμαντα ζητήματα οι ρήτορες (αλλά κι όλος ο κόσμος) είχαν τη δυνατότητα να εξασκηθούν στο να βρίσκουν επιχειρήματα υπέρ ή κατά και των δύο πλευρών, οι δε κριτές μπορούσαν να δουν το θέμα αποστασιοποιημένα και να κρίνουν με αντικειμενικότητα το ποιος βρήκε τα καλύτερα αποτελέσματα. Όταν τέτοιες αντιπαραθέσεις γίνονται εν είδει αθλήματος και σε τακτική βάση, όλοι κερδίζουν και τελικά χτίζεται μια κουλτούρα συζήτησης και όχι στείρας αντιπαράθεσης. (Τώρα θα μου πεις, τέτοιοι θεσμοί υπάρχουν κι είναι και πολύ διαδεδομένοι στις ΗΠΑ κι εκεί πλέον σκοτώνονται στους δρόμους. Τεσπα, εκεί έχουμε να κάνουμε και με έναν πολιτισμό ο οποίος αργοπεθαίνει - άλλη ιστορία)

Εντάξει, κι οι μεταλλάξεις μέσα στην κατασκευή είναι διότι, αν τις βγάλουμε από το παιχνίδι, είμαστε υπερβολικά αφύσικες αμοιβάδες. Και για να μη γίνομαι υπερβολικός, ο άνθρωπος, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κατασκευασμένος ούτε να ζει 80 χρόνια.

Δεν θα γραψω οτι εχω διαβασει. Γενικα εννοω. θεωρω μπουλσιτς! Αλλα θα γραψω οπως το βιωνω. Μιας και έχω τόσο Κρόνο στον χάρτη μου! Ηθική! Ενας χαρακας που ξεκινάει απο την εγγραφη της παιδικής ηλικίας και επιρροής κηδεμόνα, μπαμπα ή μαμας, και καταλήγει στις επιλογές μου σημερα. Δηλαδη, ότι έγραψα στον σκληρο μου δίσκο ώς καλο ή κακο μικρη, θα με ελέγχει σημερα σε όλες μου τις επιλογες!. Δεν ξερω τι ειναι καλο ή κακο , προφανως δυο πλευρες ενος νομίσματος. Δεν υπαρχει δηλαδη μονο το ένα ή το άλλο. Μια εσωτερικη ευθεια που ενώνει τις πεποιθησεις με τις επιλογές. Αυτή ειναι η περασμενη απο άλλους ηθικη σε μένα. Υπάρχει και η ηθική που επαναπροσδιορίζεται! Ηθική για μένα είναι να συντονίζομαι με την φύση μου, γτ διαφορετικα η υβρις δεν ξερω που θα με οδηγησει, να σεβομαι απολυτα τον εαυτο μου, και να μου προσφερω το καλυτερο που μπορω να έχω. Σωμα και πνευμα. Αναλογα το επιπεδο αντιληψης η ηθική αλλαζει. Λογικό. Οσο πιο ψηλα αγναντευεις = τόσο πιο πολλά βλέπεις ενωμενα σε ένα τοπίο = τόσο πιο καλά φυλλάγεσαι (απο το μάταιο, το άχρηστο, άρα δεν χάνεις τον χρόνο σου) = τόσο πιο άνετα κάθεσαι μέσα στο Συμπαν. έχεις την θέση σου ! Γνωμη μου, αυτα ολα!

Η μία μέθοδος: Άρχισε από κάτι, οτιδήποτε, στην τύχη. Δύο τινά μπορεί να συμβούν: α) είναι αυτό από το οποίο έπρεπε να αρχίσεις, οπότε όλα καλά. β) δεν είναι αυτό από το οποίο έπρεπε να αρχίσεις. Τότε, θα νοιώσεις ένα σκίρτημα μέσα σου πως "κάτι δεν πάει καλά" και θα καταλάβεις πως πρέπει να ξεκινήσεις από αλλού. Δεδομένου πως τίποτε στον κόσμο δε συμβαίνει τυχαία, μάλιστα, η απλή κίνηση του να "ξεκινήσεις" θα κινητοποιήσει δυνάμεις που αρχίζουν να σε "σπρώχνουν" προς τα κει που πρέπει. Η άλλη μέθοδος: Άρχισε να αμφιβάλλεις για τα πάντα όσα νοιώθεις. Μη δέχεσαι την εξήγηση "ήταν διαυγές όνειρο" ή "ήταν αστρική προβολή" χωρίς να το βασανίσεις, χωρίς να αποκλείσεις πρώτα κάθε εναλλακτική εξήγηση. Το σύνθημά σου θα είναι η κινέζικη παροιμία που λέει "όταν ανυπομονούμε για έναν επισκέπτη, μην νομίζεις πως ο χτύπος της καρδιάς σου είναι ο ήχος από τον καλπασμό του αλόγου του". Προσπάθησε να βρεις πρώτα τη λογική εξήγηση. Θα εκπλαγείς. Και μία προειδοποίηση: Ό,τι και να κάνεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έρθει η στιγμή που θα πεις "τι μ@λ@κία έκανααααααα!!!!". Μη γελάς, είναι πολύ σοβαρό αυτό. Κι αυτό φυσικά, δεν είναι δικαιολογία για να την κάνεις.

Να γυρίσεις στον Ράγκναρ. Ορίστε μας.

Βαθύτερες αρχέγονες δυνάμεις, "τοτέμς δύναμης", δαίμονες ευατού (κατά Σωκράτη) κ.λ.π Όλα μας ειδοποιούν (ως alarms)για τους κινδύνους ή τις ευκαιρίες, τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες που υπάρχουν στο τώρα αλλά και στο άμεσο μέλλον. Μια ευπεπτη περίτπωση είναι στην ταινία ¨The Golden Copmpass" όπου κάθε ένας έχει το δικό του "δαίμονα" (προφανή αναφορά στον "δαίμονα" του Σωκράτη), με τη μορφή ζώου (προφανή αναφορά στις αρχαίες εσωτερικές παραδόσεις). Άν και χαραχτηριστική η αναφορά, η μόνη μου ένσταση στο συγκεκριμένο βίντεο, είναι που βάζουν τους "δαίμονές " να συμπεριφέρονται συντοχρόνω ανάλογα με την στάση του κάθε ανθρώπου, ενώ στην πραγματικότητα οι αρχέγονες αυτές δυνάμεις προηγούνται στο χρόνο πριν εκφράσει κάποιος (ως άνθρωπος πια) μια συμπάθεια/αντιπάθεια, άμυνα και επιθετικότητα. Αν και το θέμα του χρόνου εδώ είναι συζητίσιμο. Επίσης το θέμα της σεξουαλικότητα είναι μέσα στο ¨πακέτο"..

Σοβαρά νομικά προβλήματα όχι (είσαι σωστή). Μόνο ο Άσιμος (από αυτούς που αναφέρθηκαν) είχε κάποια τραβήγματα, αλλά δεν λογαριάζονται σαν κάτι σοβαρό. Άν είχε να επιλέξει όμως κάποιος ανάμεσα σε μια νομική δίωξη ελαφρού σχετικά τύπου, και σε μια εφ' όρου ζωής άτυπη εωτερική και εξωτερική "δίωξη", οι περισσότεροι θα διάλεγαν την πρώτη, εάν και εφόσον γνώριζαν τι σημαίνει η δεύτερη.. Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων ανάμεσά μας που είναι κάτι σαν "κυματοθραύστες". Είναι οι πρώτοι δηλαδή που εισπράττουν βαριά βαριά το μένος, τη δυσφορία και τα πυρά από άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Αυτό ανεξάρτητα αν η πρόκληση τους είναι μικρή ή μεγάλη. Πράγμα που σημαίνει ότι άν κάποιοι άλλοι προκαλούσαν στη θέση τους, δεν θα εισέπρατταν τις ίδιες αντιδράσεις που εισπράττουν οι "άνθρωποι-κυματοθράυστες". Η όξυνση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων που υπήρχε παλαιότερα δεν είναι η ίδια με αυτή που επικρατεί σήμερα. Έπειτα ο Παστίτσιος δεν ήταν κάποιος διάσημος, δεν ήταν στα σαλόνια, ούτε είχε γνωριμίες για να περάσει ανώδυνα τις διώξεις και να πέσει στα μαλακά. Ένα κύμα μπορεί να χτυπήσει αλύπητα έναν άσημο"κυματοθραύστη" αλλά να μειώσει την ταχύτητα πρόσκρουσης σε έναν διάσημο της ίδιας συνομοταξίας.

Να το σκεφτείς ίσως;

Εεεε.... ΟΧΙ! (Έχεις δει το επίπεδο τέτοιων άρθρων; "Ξαναβρήκα τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση τρώγοντας αποκλειστικά καρότα για ένα μήνα" θα ήταν μια καλή περίπτωση τίτλου τέτοιου άρθρου.)

Ζυγά χάνω, μονά κερδίζεις. Δες και το δίπλα θέμα. Στο δίπλα θέμα οριοθετώ όσο πιο καθαρά μπορώ την ανάλυσή μου στις δυνατότητες του ανθρώπου ως έχουν. Κι εκεί σπεύδεις να πεις πως αυτές μεταβάλλονται. Στο παρόν θέμα, όταν πάνε άλλοι να τις απλώσουν τις οριοθετείς. Τελικά, επιτρέπεται να τις οριοθετήσουμε ή όχι;

Έχω πάει μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι και την πεντάχρονη κόρη τους επίσκεψη σε ένα άλλο φιλικό ζευγάρι και τον πεντάχρονο γιο τους. Η επίσκεψη έγινε στο χωριό όπου έμεναν οι φίλοι μου, στο οποίο διατηρούσαν θερμοκήπιο με σπανάκι. Ο σκοπός της επίσκεψης ήταν ουσιαστικά το θερμοκήπιο, οι καλλιέργειες και ο τρόπος ζωής στο χωριό. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά στο θερμοκήπιο και το ένα ζευγάρι εξηγεί στο άλλο τα σχετικά περί καλλιέργειας. Τα δυο πιτσιρίκια τρέχουν στα χωράφια και παίζουν και μιας και η προσοχή των γονιών είναι μέσα στο θερμοκήπιο, τρέχουν και παίζουν μέσα στο θερμοκήπιο. Η μικρή Ελένη λοιπόν, παιδί της πόλης, τρέχει μέσα στο θερμοκήπιο και τσαλαπατάει τα σπανάκια. Ο Πέτρος, μεγαλωμένος στο χωριό, αποφεύγει τα σπανάκια και πατάει στον κενό χώρο. Η μαμά της Ελένης της λέει με έντονο ύφος "Ελένη, μην πατάς τα σπανάκια" και συνεχίσει τη συζήτηση. Η μικρή Ελένη απορεί, σταματάει για λίγο και μετά συνεχίζει να κυνηγάει τον Πέτρο. Ξανά η μαμά της με πιο έντονο ύφος "Ελένη σου είπα να μην πατάς τα σπανάκια!!!". Σταματάει η μικρή, προβληματίζεται για λίγο και ξανατρέχει πίσω από τον Πέτρο. Μετά από λίγο λέει η μαμά "Πες κι εσύ τίποτα στην κόρη σου. Εμένα δε με ακούει". Τότε της λέει ο μπαμπάς της "Ελένη γιατί δε μας ακούς; Σου είπε η μαμά να μην πατάς τα σπανάκια. Μην πατάς τα σπανάκια!" Πλησιάζω το γεμάτο απορία κορίτσι και του λέω "Ελενίτσα, αυτά εδώ τα μικρά φυλλαράκια είναι σπανάκι. Ξέρεις τι είναι το σπανάκι;" "Όχι", μου απαντάει η μικρή. "Το σπανάκι είναι ένα νόστιμο φυτό που το κάνουμε φαγητό. Έχεις φάει ποτέ σπανακόπιτα ή σπανακόριζο;" "ΝΑΙ!!!!" μου λέει ενθουσιασμένη η Ελενίτσα. "Άμα πατάς τα μικρά σπανάκια, δεν θα μεγαλώσουν, δεν θα μπορέσουμε να τα μαζέψουμε και δεν θα μπορέσουμε να τα κάνουμε φαγητό" "Εντάξει, θα προσέχω" "Δεν είναι όλα τα φυλλαράκια σπανάκι. Έχει και άλλα φυτά εδώ που δεν πειράζει να τα πατάς. Μπορείς να τα ξεχωρίσεις;" "Όχι..." "Επειδή ο Πέτρος τα ξέρει, πατάει εκεί που επιτρέπεται και προσέχει να μην πατάει τα σπανάκια. Καλύτερα λοιπόν να πατάς κι εσύ εκεί που πατάει και ο Πέτρος για να μπορείτε να παίζεται χωρίς πρόβλημα." Τα πιτσιρίκια αυτομάτως άλλαξαν παιχνίδι. Η Ελένη πατούσε στα βήματα του Πέτρου, ο Πέτρος την περίμενε και σιγά σιγά της εξηγούσε τι είναι σπανάκι και τι όχι. Η Ελένη ήξερε τι θα πει "μην πατάς", όμως δεν ήξερε τι είναι "το σπανάκι". Η φράση λοιπόν "Μην πατάς το σπανάκι" δεν μπορεί να βγάλει νόημα για αυτήν. Οι γονείς, πριν αρχίσουν να αγανακτούν για την "ανυπάκουη" κόρη τους όφειλαν να εξηγήσουν: 1. Τι είναι το σπανάκι 2. Γιατί δεν πρέπει να το πατάμε 3. Πώς γίνεται να μην το πατάμε. Το μήνυμα που θέλω να μεταφέρω μέσα από αυτή την ιστορία είναι το εξής: "Όταν θέλουμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον, είναι απαραίτητο να γνωρίζει για τι πράγμα του μιλάμε. Είναι δική μας ευθύνη να του μάθουμε αυτό που δεν ξέρει, να του εξηγήσουμε αυτό που δεν καταλαβαίνει, ώστε στη συνέχεια να μπορέσει να ακολουθήσει τις οδηγίες, συμβουλές, κατευθύνσεις μας ή ακόμα ακόμα και τη ροή της συζήτησης" Ας αφήσουμε τα παιδιά στην άκρη και την παιδαγωγία στους γονείς και τους παιδαγωγούς. Ας επικεντρωθούμε στο νήμα αυτό στην μεταξύ μας επικοινωνία, ως μέλη του φόρουμ, που προσπαθούν να συνομιλήσουν, να επικοινωνήσουν και να συμπορευθούν. Συμβουλή λοιπόν δική μου. Όταν δυσκολεύεστε να επικοινωνήσετε με κάποιο άλλο μέλος, πριν σπεύσετε προς την απόγνωση και τους χαρακτηρισμούς, προσπαθήστε να δώσετε στον άλλο τα απαραίτητα στοιχεία για να σας κατανοήσει. Αν δεν έχετε τη διάθεση ή την επιθυμία να δώσετε τα στοιχεία αυτά, δεν μπορείτε να έχετε την απαίτηση ο άλλος να σας καταλάβει. Έχετε βέβαια, θεωρώ, κάθε δικαίωμα να εγκαταλείψετε την προσπάθεια και τη συζήτηση, χωρίς όμως να ρίξετε το φταίξιμο στον άλλο.

Σύμφωνοι ρε παιδιά. Αλλά ΠΟΙΑ είναι αυτή η ρημάδα η κεντρική γραμμή που δεν τη λέει κανείς; Υποθέτω, αφού έχει δώσει τα δεδομένα ο @rasputin θα είναι παιχνιδάκι να τη συμπεράνετε και να τη διατυπώσετε, χωρίς να υπάρχουν διαφωνίες. Σωστά;

Με τέτοιον καιρό οραματιζόμουν (πλήρης εκδοχή) πως ξυπνούσα τεμπέλικα στο σπίτι στους πρόποδες του βουνού (κάτω στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας στρωμένη φλοκάτη για να νοιώθω το γαργάλημα από τα κρόσια στις πατούσες μου) και να ξεκινάω νωχελικά τη μέρα μου παίζοντας λίγο στην αυλή με το σκύλο, μετά να κατηφορίσω προς τον @Αρχάγγελος να μου δώσει γάλα να του δώσω από την πίτα που έφτιαξα, να επιστρέψω μετά σπίτι και να κάθομαι μέσα να χαζεύω τον καιρό χαϊδεύοντας τη γάτα, ακούγοντας μουσική μπροστά στο τζάκι. Άντε, μαζευτείτε κι οι υπόλοιποι να ανέβουμε μια βόλτα στο βουνό να μαζέψουμε κάνα χόρτο και, αν είμαστε τυχεροί, κάνα μανιτάρι.

Βελτιώνοντας το βιωτικό επίπεδο αυτομάτως υπάρχει μείωση πληθυσμού ;)

Πάντα οι πεποιθήσεις επιβεβαιώνονται. Υπάρχουν όμως και εναλλακτικές πεποιθήσεις, που επίσης αν τις δεχτείς θα επιβεβαιώνονται

Η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Οι πιο κατοπινοί από τους αρχαίους στοχαστές κατέχονταν από ανησυχία μήπως από τα διανοήματά τους προκύψει ότι το αυτό πράγμα είναι συνάμα ένα και πολλά. Για τούτο ορισμένοι, όπως ο Λυκόφρων, καταργούσαν την έκφραση "είναι" ενώ ορισμένοι άλλοι άλλαζαν τον τρόπο της διαπίστωσης και δεν έλεγαν "ο άνθρωπος είναι λευκός" αλλά "έχει λευκανθεί" ... προκειμένου να μη συμβεί ώστε με την προσθήκη του "είναι" το ένα να γίνει πολλά. Αριστοτέλης, Φυσικής Ακροάσεως A2, 185b