outis

Λοιπόν... μη το πείτε πουθενά... αλλά στο δίκτυο μπορούν να βρεθούν όλα σε pdf (στα Αγγλικά). Δεν μπορώ να πω το πως, ήδη είπα πολλά (!), ούτε προτρέπω κανέναν στε παράνομες πράξεις...

Ειρήνη λοιπόν

Αυτή είναι η ιστορία της ανθρωπότητας, και τις κάθε ομάδας, όχι μόνο της "κάθε χριστιανικής". Τι απέγιναν οι επαναστάτες των επιτυχημένων επαναστάσεων; Βασικά ...δυνάστες οι ίδιοι με τη σειρά τους. Από την άλλη πάντοτε υπήρχαν κινήματα, χριστιανικά ή μη, που αρνούνταν να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας και αυτά δεν ζήτησαν να αποκτήσουν δύναμη. Λογικό όμως είναι τέτοιες "ομάδες" να τα καταφέρνουν καλύτερα σε ανεκτικές περιόδους - όπως η δική μας σημερινή. Η αρχική περίοδος του χριστιανισμού ήταν επίσης εσωτερικά ανεκτική. Γι' αυτό και μελετώντας εκείνη την εποχή μπορούμε να δούμε ότι εκείνος ο χριστιανισμός ήταν "προτεσταντικός" στη μορφή: ήταν δηλαδή διασπασμένος σε ν ομάδες που τουλάχιστον ανεχόνταν η μία την άλλη, όπως ο σημερινός δυτικός προτεσταντισμός (όπου μπορεί να υπάρχουν 15000-29000 "ομολογίες") αλλά στην πλειοψηφία τους δεν μισούν, ούτε αντιμάχονται η μία την άλλη (απ' όσο ξέρω). Η επικράτηση της "καθολικής" και σχολαστικής "ορθοδοξίας" (και η συνεργασία της με τη ρωμαϊκή εξουσιά - γιατί η κρατική εξουσία έκανε τους αντιαιρετικούς και άλλους διωγμούς για δικούς της πολιτικούς λόγους) τερμάτησε την κατάσταση ανεκτικότητας. ¨Ομως αυτό έγινε 300 χρόνια μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού και αφού ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων της ρωμαϊκής επικράτειας είχε ειρηνικά και οικειοθελώς δεχθεί το χριστιανισμό. Έπειτα, όταν η πολιτική εξουσία έκρινε ότι η απομένουσα μη-χριστιανική μειοψηφία μπορούσε να έχει αποσταθεροποιητική επίδραση στην επιβίωση του κράτους (όπως ακριβώς προηγουμένως είχαν κριθεί οι χριστιανοί αποσταθεροποιητικοί) ξεκίνησε ο "εκχριστιανισμός" (και από μια άποψη η "αυτοκτονία" της "καθολικής" χριστιανοσύνης). Ο βίαιος εκχριστιανισμός δεν έγινε γιατί κάποιοι αυτοκράτορες θεόπληκτοι είπαν να σώσουν με το στανιό τους υπηκόους τους. Έγινε γιατί έτσι συνέφερε πολιτικά και διοικητικά (και ταυτόχρονα υποχρέωνε τους "καλούς" και μετριοπαθείς χριστιανούς να χάσουν τις τυχόν ριζοσπαστικές αντιλήψεις τους).

Επειδή τώρα με κούφανες... είπε τέτοιο πράγμα ο Κομφούκιος;;;;;; Απ' όσο ξέρω είναι από την Α' επιστολή προς Κορινθίους του απ. Παύλου: κεφ. 15 στίχος 56: Να τι λέει από το 53 ως το 57: 53 Γιατί πρέπει το φθαρτό τούτο να ντυθεί αφθαρσία και το θνητό τούτο να ντυθεί αθανασία. 54 Όταν λοιπόν το φθαρτό τούτο ντυθεί αφθαρσία και το θνητό τούτο ντυθεί αθανασία, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος ο γραμμένος: Καταπιώθηκε ο θάνατος σε νίκη. 55 Πού είναι, θάνατε, η νίκη σου; Πού είναι, θάνατε, το κεντρί σου; 56 Το κεντρί λοιπόν του θανάτου είναι η αμαρτία, και η δύναμη της αμαρτίας ο νόμος. 57 Αλλά ας δώσουμε ευχαριστία στο Θεό που μας δίνει τη νίκη μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. ... !!!

Αχ βρε παιδιά μη τα πετάτε έτσι αυτά... Δεν μπορούμε να μιλάμε με "βεβαιότητα" καρδινάλιου γι' αυτό το θέμα. (Ειδικά όταν χρησιμοποιούμε για να στηρίξουμε θέσεις πολύ πιο αμφισβητήσιμα κείμενα (ως προς την αρχαιότητά τους όπως για τα "Μυστήρια του Ιησού" ή το "Πίστη Σοφία", το "ευαγγέλιο του Φίλιππου" κτλ. http://www.earlychristianwritings.com/gospelphilip.html). Κατ' αρχήν δεν υπάρχει "η προς Τιμόθεο" αλλά οι "επιστολές προς Τιμόθεο", αφού είναι δύο επιστολές: "προς Τιμόθεο Α' & Β'". Η Α' θεωρείται πιθανότατα γνήσια. Για την Β' υπάρχουν αρκετές φωνές που δεν την θεωρούν γνήσια (και αυτή θα πρέπει να εννοείς). Τα πραγματικά στοιχεία δεν επαρκούν για να τη θεωρούμε με απόλυτη βεβαιότητα ως "Μεταγεννέστερη προσθήκη", αλλά ούτε και με απόλυτη βεβαιότητα γνήσια. Επισημαίνω όπως ότι τα τελευταία χρόνια* έχει κερδίσει έδαφος τη υποστήριξη της γνησιότητας, αλλά ακόμα και μέχρι την εμφάνιση πιο ουσιαστικών αποδείξεων είναι θέμα πίστης: αν δεν θέλουμε να τη θεωρήσουμε γνήσια η έλλειψη στοιχείων γνησιότητας μας το επιτρέπει. Κι αν θέλουμε να τη θεωρήσουμε γνήσια η έλλειψη αποδείξεων ότι είναι μεταγενέστερη προσθήκη, και πάλι μας το επιτρέπει... Έτσι ακόμα κι όταν πιστεύουμε με βεβαιότητα κάτι (για τους δικούς μας λόγους) είναι καλό να μη διατυπώνουμε τόσο απόλυτα πράγματα εφ' όσον αυτά εκ των πραγμάτων δεν είναι απόλυτα...! * Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια γενική τάση "αποκατάστασης" της γνησιότητας αρχαίων κειμένων (είτε είναι τα Ομηρικά έργα, είτε τα Βιβλικά, αλλά και άλλα, Γιλγαμές, Ηρόδοτος κτλ.). Αυτό γίνεται γιατί η αρχική αμφισβητήθηκαν πολλά σχετικά με αυτά, ή το περιεχόμενό τους, από έλλειψη στοιχείων. Αυτή όμως αποδεικνύεται πολύ ασθενής θέση: αν στηρίζεται μια αμφισβήτηση στο ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν την γνησιότητα (π.χ.) τότε και το παραμικρό στοιχείο υπέρ της γνησιότητας κλονίζει την αμφισβήτηση (είτε μιλάμε για το Ομηρικό πρόβλημα είτε για βιβλική επιστολή κτλ). Καθώς λοιπόν στις μέρες ολοένα και περισσότερα νέα στοιχεία εμφανίζονται... οι ενδείξεις και οι χρονολογήσεις κοντήτερα στα "παραδοσιακά" χρόνια του Ιησού και των πρώτων αποστόλων (30-60 μ.Χ.) πληθαίνουν. (μερικά σχετικά site με υπέρ και κατά, που αναφέρουν και για την Α' Τιμόθεο) http://firstnewtestament.netfirms.com/were...ound_qumran.htm http://www.breadofangels.com/7qenoch/rebut...pthiedeorigins/ http://www.bible.org/page.asp?page_id=1196 http://www.biblefacts.org/history/oldtext.html http://en.wikipedia.org/wiki/Second_Epistle_to_Timothy

Αν εννοείς το "αναίρεσις της ψευδωνύμου γνώσεως" (ή κάπως έτσι) είναι έργο γραμμένο για χριστιανούς (άρα δεν είναι προσηλυτιστικό με τη στενή έννοια). Έζησε δε τον 2ο αιώνα, μια εποχή όπου ο προσηλυτισμός δεν ήταν "αβέρτα" βάφτιση, οπότε δεν νομίζω να είναι έτσι. Για την κόντρα του... θα τα ξαναδιαβάσω και τα λέμε, αλλά το ξαναλέω: αυτό το είδος "χριστιανισμού" είναι ο σημερινός εσωτερικός χριστιανισμός, που έχει γνωστικές ρίζες αλλά και σύγχρονες θεοσοφικές και άλλες. Μόνο εκεί τα έχω δει όλα μαζεμένα έτσι. Γιατί τα γνωστικά συστήματα είναι πολλά και διάφορα. Αν παίρνουμε τι έλεγε η μια ομάδα και το βάλουμε μαζί μ' ένα γνωστικό κείμενο/ευαγγέλιο (που μπορεί η ομάδα εκείνη να αγνοούσε) το συμπέρασμα δεν αντιπροσωπεύει το γνωστικισμό. Κι αυτό χωρίς να μπλέξουμε το αν το φαινόμενο ήταν προχριστιανικό ή όχι!

Πράγματι ο καθορισμός του "ορθού" στο χριστιανισμό από τον Κωνσταντίνο και μετά καθοριζόταν στην ουσία από την επικρατούσα (συνήθως και πλειοψηφούσα) εξουσία. Αλλά το ότι "Σχεδον ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΙΩΝΕΣ μετα (325 μ.χ) γινεται μια Συνοδος στη Νικαια επι αυτοκρατορα Κωνσταντίνου, ο οποιος εκμεταλλευομενος την απηχηση του σχολαστικισμου στις λαϊκες μαζες καθοριζει τον σχολαστικισμο ως επισημο χριστιανικο δογμα και όλα τα αλλα ρευματα ως αιρετικα. Επιλεγει και οριζει (αυθαίρετα) ποια ευαγγελια θα θεωρουνται «αληθινα» (κανονικα) και αυτοματα βαφτιζει όλα τ? αλλα ως αιρετικα και ψευτικα. Επιβαλλει σε οσους συμμετειχαν στη συνοδο να ψηφίσουν υπερ αυτων των αποφασεων (με απειλη της εξοριας)...." δεν είναι σωστό. Ήδη από το τέλος του 2ο αιώνα είχε γενικευτεί η χρήση των "τεσσάρων" ευαγγελίων (οικουμενικά) ως τα αυθεντικότερα (με κάποια τοπική χρήση και άλλων που ήταν μέχρι ένα σημείο ανεκτή) και αυτό που συχνά λέγεται ότι η τάδε σύνοδος τα "όρισε αυθέρετα" (τα 4 και τα άλλα βιβλία)στην πραγματικότητα ήταν η επιβεβαίωση της αυθεντίας κι όχι ο ορισμός. Ο σχολαστικισμός πράγματι έπαιξε καθοριστικό ρόλο γιατί εισήγαγε την αριστοτέλεια λογική: το Α δεν μπορεί να είναι μη-Α. Στην αρχή τέτοιες διαφορές δεν ένοιαζαν και πολύ. Όσο όμως παγιωνόταν κάποια άποψη όσες δεν συμφωνούσαν με αριστοτέλεια ακρίβεια με αυτές "έθεταν εαυτόν εκτός..." Το σημαντικό όμως σ' όλα αυτά ΄- που μας διαφεύγει νομίζω - είναι το προσωπικό βίωμα: εκείνοι πρώτα "ζούσαν" έπειτα από τα βιώματα οδηγούνταν στο να διατυπώσουν γενικευμένες θεωρίες που να εξηγούν τα βιώματα (και ο αριστοτελισμός δεν χωρά καλά σε κάτι τέτοιο). Όταν το βίωμα άρχισε να φθίνει άρχισε και η ανάγκη διατυπώσεων να είναι ισχυρότερη, αλλά και η ανάγκη οι διατυπώσεις αυτές να μην είναι αντιφατικές.

ΟΚ. Τα 3 & 5 πράγματι αναφέρονται και στην ΚΔ (το 3 και στην Παλαίά) - γι' αυτό έγραψα "υπό προϋποθέσεις". Το 1 θέλει τόση κουβέντα που δεν είναι του παρόντος, το 6 όμως... αφορά μόνο κάποιες ομάδες που δεν θα τις έλεγα γνωστικές. Ασκητικές καλύτερα. Μήπως ο Ειρηναίος δεν το λέει για τον Βαλεντίνο, αλλά απλά το αναφέρει για άλλο λόγο.

Στα γνωστικα ευαγγελια του Φιλιππου, Θωμα και Μαγδαληνης αλλα και σε επιστολες, βιβλια κλπ.. Στα πιο πάνω βιβλία δηλαδή μπορεί κανείς να διαβάσει ότι:1. δεν έχει καμία σημασία το εάν ο Ιησούς είναι υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο 2. ο βίος του Ιησού είναι συμβολικός/παραβολή 3. όλοι είμαστε Θέοι και η παραβολή του βίου του Ιησού (όπου Ιησούς = άνθρωπος), διδάσκει πως να το ανακαλύψουμε 4. σταύρωση και ανάσταση του Ιησού, είναι συμβολική και συμβολίζει την κυριαρχία του πνεύματος επί της ύλης. 5. είναι ανόητο και ανούσιο να πολεμάμε μεταξύ μας για σωτηρία. Ο δρόμος προς την σωτηρία, βρίσκεται εντός, όχι εκτός. 6. το Χρίσμα λαμβάνεται μετά από σκληρή εσωτερική εργασία, όχι με μπάνιο. ;;;;;;;;;;;; Δεν το νομίζω, τουλάχιστον με τη συγκεκριμένη διατύπωση. Πάνε αρκετά χρόνια που τα διάβασα (και δεν ευκαιρώ τώρα να τα ξανακοιτάξω) αλλά από τα πιο πάνω, και απ' όσο θυμάμαι: Δεν ισχύουν (εννοώ για τέτοια βιβλία, γενικά) τα 1 & 6 Ισχύουν υπό προϋποθέσεις τα: 2, 3, 4, 5 (η προϋπόθεση είναι ότι αυτά μπορούν να εννοηθούν έτσι ΚΑΙ συμβολικά - αλλά όχι μόνο). Έτσι διατυπωμένα τα πιο πάνω 1-6 αντιπροσωπεύουν τον λεγόμενο "εσωτερικό" χριστιανισμό, που είναι πρόσφατο "φρούτο" και δεν μπορεί να εξεταστεί παράλληλα με ερμηνευτικές σχολές της αρχαιότητας. Ο εσωτερικός χριστιανισμός είναι νεο-γνωστικός (βασίζεται δηλαδή στον αρχαίο γνωστικισμό αλλά δεν τον αντιπροσωπεύει), και χρησιμοποιεί αρκετά ορολογία "ανατολικής φιλοσοφίας" περισσότερο από δυτικής θεολογίας. Τα δεν δίάφορα "γνωστικά συστήματα" ήταν πολλά και διαφορετικά γι' αυτά χρίσμα, σωτηρία κτλ. ξεκινούν από τη "Γνώση" (που συναντάμε και στην Καινή Διαθήκη, αλλά κάπως διαφορετικά: "θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει"). Το να το αξιολογήσουμε αυτό είναι τέτοιο θέμα που θα έλεγα ότι ξεφεύγει το λίγο χρόνο που διαθέτουμε για κουβέντα, και το αναφέρουμε μόνο επιγραμματικά κάποια πράγματα μάλλον οδηγεί σε σύγχιση παρά σε ξεκαθάρισμα...

Ψάξε με το yahoo ή το google: iao greek magic i.a.o. formula

Αν βρω καιρό θα επανέλθω κι εγώ, αλλά για αρχή σε τι ακριβώς στηρίζεις την αντίληψη ότι ο Γνωστικισμός λέει τα πράγματα όπως τα αναφέρεις πιο πάνω; Οι διχοτομικές αυτές σχέσεις μάλλον ορίζουν ακραίες αντιλήψεις των δύο "πλευρών". "Ερμηνευτικές" σχολές υπήρχαν κι άλλες αλλα... ... αχ δεν έπρεπε ν' ανοίξεις τόσα "μέτωπα". Άντε τώρα να βρέθεί χρόνος για τον Ορφέα...

Συνεχίζοντας για το θέμα Ωριγένης - Μετενσάρκωση: Πραγματικά πάρα πολλοί σήμερα έχουν αυτή την αντίληψη που είναι απλά ένας σύγχρονος "αστικός μύθος" (ξεκίνησε τον 19ο αιώνα, από πνευματιστικούς-θεοσοφικούς κύκλους) και στηρίζεται στο ότι αναπαράγεται όπως στην περίπτωσή μας χωρίς να ξέρουμε τι έγραψε ο Ωριγένης. Ε, λοιπόν μια μέρα, πριν μερικά χρόνια, είπα "Τι στο καλό, για να δω τι είπε ο Ωριγένης!". Ο Ωριγένης μιλά πραγματικά για την μετενσάρκωση, την αποκαλεί "μετανσωμάτωση" 38 (τουλάχιστον) φορές. Τις είδα μία μία. Σε καμιά δεν την υποστήρίζει. Σχεδόν σε όλες (με την επιφύλαξη ότι μπορεί να μου ξέφυσε καμιά, γι' αυτό σε ρώτησα αν ξέρεις κάτι που ίσως μου διέφυγε) ή την καταδικάζει με λόγια όπως "μυθική μετενσωμάτωση", "μετεσωματώσεως μωρίαν (των στωικών)", "μετενσωματώσεων άνοιαν" και παρόμοια ή απλά την αναφέρει ώς πεπόιθηση κάποιων. Οπότε δεν υπάρχει καμιά υποστήριξη από τον Ωριγένη στη μετενσάρκωση, αλλά καταδίκη. Εκείνο που υπάρχει, είναι η "φωτιά" που προξένησε τον καπνό σε δύο "εστίες": 1. Ο Ωριγένης ασχολήθηκε με το θέμα (αλλά δεν το υποστήριξε, το καταδίκασε) και κανείς δεν τον κατηγόρησε γι' αυτό. 2. Πραγματικά φαίνεται να πίστευε στην προϋπαρξη των ψυχών γι' αυτές του οι θεωρίες "καταδικάστηκαν" ώστε από τότε, ως σήμερα, ενώ θεωρείται κορυφαίος εκκλησιαστικός συγγραφέας να μην θεωρείται "άγιος" ή "πατέρας της εκκλησίας". Απλά αυτή ήταν μια προσωπική του πίστη, και αναζήτηση και οι "καταδίκες" που αναφέρονται αυτό αφορούν και όχι τη μετενσάρκωση.

Μα για να μετακινεί τους κινούμενους στόχους, τώρα που είναι ακριβά τα καύσιμα...

Η προϋπαρξη ψυχών, δεν προϋποθέτει μετενσάρκωση, την περιλαμβάνει ορισμένες φορές, αλλά όχι στην περίπτωση του Ωριγένη (κατά τα φαινόμενα). Κατά τα άλλα ο Ωριγένης μιλώνας γι' αυτή στο Κατά Κέλσου, στα Σχόλια των Ευαγγελίων και αλλού, όπου έχω δει την καταδικάζει, π.χ. στα Σχόλια του κατά Ματθαίο (βιβλίο 10ο 20, 36) μιλά για "μετενσωματώσεως ψευδοδοξία". Θα έλεγα λοιπόν ότι ακόμα και έχοντας μια άποψη για προϋπαρξη ψυχών δεν δικαιολογείται από τα κείμενα να τον παρουσιάζουμε ως "υποστηρικτή" της μετενσάρκωσης. ΥΓ. Επειδή σου έστειλα την υπόλοιπη απάντηση σε προσωπικό μήνυμα (που δεν κράτησα!) πριν δω το φόρουμ, έχεις την καλοσύνη να την βάλεις εσύ, ή να μου τη στείλεις με προσωπικό μύνημα να την "ανεβάσω".

Ο Χριστιανισμός δεν ξέρω να λέει τέτοιο πράγμα. Είναι αλήθεια ότι η "σχολαστική" (όπως θα έλεγε η Νεφέλη) χριστιανική θεολογία, ενώ δέχεται ότι τα ζώα έχουν ψυχή (αφού ζούνε) δεν θεωρεί ότι τα ζώα έχουν αθάνατη ψυχή - σύμφωνα με ορισμένους. Πάντως απ' όσο ξέρω το θέμα δεν έχει γίνει δογματικό ζήτημα κι έτσι ο καθένας μπορεί να λέει ότι του φαίνεται καλύτερο. Ίσως οι Μαρωνίτες να έχουν κάποιο σχετικό δόγμα που δεν γνωρίζω. Την δε ψυχή μερικοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς θεωρούν ότι μπορεί να είναι "φυτική" (στη περίπτωση φυτών, αλλά και ανθρώπινων εμβρίων!), "ζωική" (στα ζώα και στα παιδιά των ανθρώπων μέχρι μια ηλικία) και "λογική" στους ανθρώπους από μια ηλικία κι έπειτα. Συμβατικά τα 14 χρόνια.

...Και για να πω κι εγώ το offtopic μου (πάνω στο άλλο offtopic), o (νεοπλατωνικός) Ωριγένης ήταν απ'αυτούς που υποστήριζαν την μετενσάρκωση, μέχρι να τον φάει ο Ιουστινιανός, μπας και γινόταν άγιος, εκτός από πάπας... Μπορείς να μου αναφέρεις κάποιο απόσπασμα του Οριγένη στο οποίο να υποστηρίζει την μετενσάρκωση; Δεν έχω βρει...

Το "Ιαω" είναι η Ελληνική απόδοση του YHVH, δηλαδή Ιεχωβά / Γιαχβέ. Χρησιμοποιήθηκε σε μαγικές τελετές που περιγράφουν οι Ελληνικοί Μαγικοί Πάπυροι αλλά και για να δηλώσει τον "Θεό των Εβραίων" (που είχαν προσέξει ότι το όνομα αυτό μπορεί να περιέχει όλα τα φωνήεντα των Ελληνικών "Ιαουε" (=Γιαχβέ / = Ιεοουα=Ιεχωβά κτλ.) και αυτό κάπως θα μπορούσε να έχει σημασία στον τύπο μαγείας που χρησιμοποιούσαν (το Ιαω είναι σύντομη μορφή) η οποία ήταν σε αρκετό βαθμό "επωδιακή", βασιμένη σε ξόρκια/επωδές. Στα αγγλικά που δεν έχουν Ω γράφεται Ιαο και προφανώς το Ι.Α.Ο είναι κάποια συνδυαστική προσπάθεια να ταυτιστούν τα γράμματα με Αιγυπτιακές θεότητες, αλλά μου φαίνεται πρόσφατο. Ίσως πάλι σε κάποιον πάπυρο να υπήρχε, αυτό δεν το ξέρω...

Έτσι είναι η ζωή. Τη γνώση μας για το πως βλέπανε τα πράγματα οι άνθρωποι στο παρελθόν δεν την παίρνουμε από τα όνειρα (αν και ο Εμπεδοκλής θα θεωρούσε τα όνειρα αξιόπιστη πηγή γνώσης). Τη βασίζουμε στα γραπτά που άφησαν. Οπότε και έμείς μπορούμε να τα σχολιάζουμε όπως θέλουμε!

Δεν είναι μόνο αυτά τα δυο. Ο σχολαστικός χριστιανισμός (ξεκινά από τον Ιωάννη Δαμασκινό, νομίζω, 7ος-8ος αιώνας). Τι γινόταν τους προηγούμενους 6-7 αιώνες; Ο γνωστικός πάλι ήταν γενικά περιορισμένος και χάνεται μετά τον 5ο αιώνα. Στην ουσία η σχολαστική θεολογία (καλύτερα) είναι ακριβώς: η εφαρμογή της αριστοτέλειας λογικής στα δόγματα, όπως είναι διατυπωμένα σε γραφές και εκκλησιαστικά κείμενα. Το αποτέλεσμα... :4_2_200v[1]:

Αυτός ο προβληματισμός δεν καλά διατυπωμένος. Αν ο Θεός είναι ένας τότε δεν είναι άλλος υπερκόσμιος κι άλλος εγκόσμιος. Πως είμαστε όταν κολυμπάμε, ένα μέρος μας μέσα στο νερό κι ένα έξω; Έτσι δεν τίθεται θέμα αλληλεπίδρασης. Πέρα απ΄ αυτό ο Θεός εκτός κόσμου δεν δημιουργεί ζήτημα υπόστασης του κακού, ως "κάτι" δημιουργημένου. Το "κακό" νοείται ως η επιλογή για άρνηση του "καλού. Ο Σατανάς τώρα θεωρείται μέρος του Κόσμου, οντότητα, και ως τέτοιο βρίσκεται εντός της παρουσίας του Θεού. Γι' αυτό και κάποιος γράφει "...και τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίτουν." Ως "αντίπαλος" δεν "ελέγχεται" από το Θεό, ούτε συνεργάζεται με τον Θεό, γιατί αυτή είναι η επιλογή του: να είναι αντίπαλος. Δεν μπορεί όμως να είναι "τμήμα του Πανάγαθου" αφού ο ..."Πανάγαθος" δεν *είναι* ο Κόσμος, αλλά τον διαπερνά. Τουλάχιστον αυτή είναι η εικόνα που δίνουν οι Γραφές.

Δεν το αποκλείω... Αν και είναι ένας πολύ ριψοκίνδυνος τρόπος. Διότι έτσι, τραβούν το ενδιαφέρον από "κάθε καρυδιάς καρύδι" που τρέχα-γύρευε πως θα το πάρει ο καθένας. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζω... Θα μπορούσε να είναι ριψοκίνδυνο, αλλά θα ένοιαζε αυτό κάποιον που δεν έχει πρόβλημα να σαλτάρει μέσα σε ηφαίστιο, να πιεί κώνειο, να αφεθεί να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, να σαλπάρει στον Ωκεανό χωρίς να ξέρει με βεβαιότητα ότι έχει στεριά στην άλλη άκρη;

Εγώ όμως σκέφτομαι και κάτι άλλο. Σίγουρα κάποιοι παρανοήθηκαν, άλλοι όμως πήγαν γυρεύοντας (όπως νομίζω ο Εμπεδοκλής). Επεδίωξαν δηλ. την παρανόηση, ίσως, για να στείλουν και μ' αυτό τον τρόπο ένα "μήνυμα" σε όσους αποδέκτες το πιάσουν

Δεν ξέρω εάν το έχασε ή απλά διατυμπάνιζε το... αυτονόητο της φιλοσοφίας του: ότι δηλαδή όλοι είμαστε θεοί, μιας και διδάσκε ότι «ο άνθρωπος είναι ένας εξόριστος και πλάνης θεός». Εγώ δεν πιστεύω καθόλου ότι "το έχασε", έτσι το έγραψα γιατί έτσι αποδίδεται μερικές φορές. Είχε καταλάβει πράγματα που οι άλλοι δεν καταλάβαιναν και σίγουρα μερικές φορές του 'βγαιναν με τρόπο που οι άλλοι ή θα γελούσαν ή θα προσκυνούσαν...

Αυτά λίγο πολύ πάνε μαζί. Άλλωστε τα αρχεία που ανέφερα περιέχουν και διάφορες εκδόσεις ΚΔ.Εννοείται πως όποιοι έχουν ευχέρεια με τ' αρχαία, ας διαβάζουν το πρωτότυπο Ελληνικό. Κατά τα άλλα μια από τις online μεταφράσεις/μεταγλωττίσεις είναι επαρκείς για να δει κανείς τό ίδιο σε πιο κατανοητή γλώσσα. Διαφορές σε αριθμό βιβλίων και περιεχομένου δεν υπάρχει στην ΚΔ. Υπάρχει ένα κείμενο σε δύο "γεύσεις": Παραδεδομένο (το "επίσημο" Πατριαρχικό κείμενο) και το "Κριτικό" στο οποίο οι σε λέξεις και φράσεις μεταξύ των χειρογράφων φαίνονται στο κείμενο ή μπαίνουν ως υποσημειώσεις. Η πιο λέξη-προς-λέξη μετάγλώττιση που έχω δει είναι αυτή: http://www.greekbiblos.gr/greek.zip. Κυκλοφορεί και στο εμπόριο από κάποιες εκδόσεις "Βίβλος".

"Εν το παν" ο Πυθαγόρας δεν το είπε ποτέ (τουλάχιστον δεν καταγράφηκε να το είπε". Είναι σίγουρα του Ξενοφάνη.Στην ιστορία της φιλοσοφίας υπάρχει η λεγόμενη "διαδοχή" των φιλοσόφων. Μια σειρά δηλαδή που δείχνει το πως κάποιοι επηρέασαν κάποιους άλλους, έχοντας κι ίδιοι επηρεαστεί πιο πριν από άλλους. Από αυτή μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Από τα γνωστά, δυο σχολές είναι οι βασικές: η Ιωνική και η Ιταλική. Την Ιωνική (των φυσικών φιλοσόφων) την ξεκίνησε ο Θαλής. Την Ιταλική (πιο μυστικιστική) ο Φερέκύδης τυπικά, αλλά στην πράξη ο Πυθαγόρας (που πέρασε, όπως κι ο Φερεκύδης από πολλά σκαλοπάτια). Ο Εμπεδοκλής ανήκει στην Ιταλική. Και ναι, αν και κινήθηκε ως "ανεξάρτητος-μεμονωμένος" στην πράξη ξεκίνησε από κάπου: του Πυθαγόρειους (όπως και ο Παρμενίδης). Γι' αυτό και ο Διογένης Λαέρτιος τον παρουσιάζει στο 8ο βιβλίο του "Βίου φιλοσόφων", εκείνο που αφορά τους Πυθαγόρειους, και μάλιστα ακριβώς μετά τον Πυθαγόρα. Η σύνδεση λοιπόν των δύο, Πυθαγόρα και Εμπεδοκλή είναι λογική και ορθή έστω κι αν στην πορεία ο Εμπεδοκλής ακολούθησε έναν πιο δικό του δρόμο. Αλλά και μεταξύ Εμπεδοκλή και Ξενοφάνη-Παρμενίδη υπάρχει σύνδεση. Χωρίς οστόσο αυτό να σημαίνει ότι ήταν «Ελεατικός» ο Εμπεδοκλής, όπως δεν ήταν, τελικά, και Πυθαγόρειος, αλλά υπάρχουν πιο πολλά που τον συνδέουν με τον Παρμενίδη παρά με τον Πυθαγόρα (και έμμεσα με τον Ξενοφάνη, και συνεπώς με το "Εν το παν"). - Και οι δυο ξεκίνησαν ως Πυθαγόρειοι - Και οι δυο αναφέρονται ως «θεραπευτές» - με κάποια «σχέση» με τη λατρεία του Απόλλωνα. - Και οι δυο δίνανε σημασία στη «διαίσθηση» και την «(εσωτερικής ή εξωτερικής) εξ αποκαλύψεως» γνώση. Είχαν διαφορές αφού ο Παρμενίδης ήταν Μονιστής και άνηκε σε «σχολή», ενώ ο Εμπεδοκής ήταν Δυιστής και ήταν μόνος του. Επιπλέον ο Εμπεδοκλής είναι κάτι σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα «μάγου-φιλοσόφου» (στα καλά και στα όχι-καλά), κάτι που μόνο πρόσφατα άρχισε να γίνεται φανερό ότι ισχύει και για άλλους. - Ήταν μυστικιστής αλλά δεν άφηνε τη φυσική φιλοσοφία και τον κόσμο των αισθήσεων. - Ήταν «θεραπευτής» και γνώστης «βοτάνων» - Προς το τέλος κάπου το έχασε, λένε, κι άρχισε να λέει ότι ήταν θεός. - «Έφυγε» από τον κόσμο με τρόπο που τον κάνουν αντάξιο του Δον Χουάν: «αποσωματώθηκε» και εξαφανίστηκε. Οι κακές γλώσσες λένε ή η «αποσωμάτωση» έγινε όταν απλά πήδηξε μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας αλλά ο θρύλος τον θέλει να εξαφανίζεται σαν του παλιούς Τολτέκους μάγους.