outis

Αυτό το "εν το παν" είναι του Ξενοφάνη.

Ο Εμπεδοκλής πάει με Παρμενίδη - οπότε από τον Πυθαγόρα δεν απέχει πιο πολύ απ' ότι (π.χ.) από τον Ηράκλειτο (που λένε: καμία σχέση).

Ευχαριστούμε ούτις! Απορία (ολίγον εκτό θέματος) ποια βίβλο εμπιστευόμαστε και ποιά όχι; Εννοώ, ποιές εκδόσεις είναι οκ; Μια που το θέτεις έτσι, η βίβλος είναι που συμβουλεύει:"Πάντα δοκιμάζεται, το καλό κατέχετε" οπότε... Στην πράξη οι διαφορές μεταξύ των εκδόσεων που κυκλοφορούν είτε αφορούν ταμπέλες (π.χ. εγκεκριμμένες από την Εκκλησία της Ελλάδος ή μη-εγκεκριμμένες, το οποίο όμως δεν έχει να κάνει με τη φιλολογική εγκυρότητα της μετάφρασης), είτε αφορούν μεταφραστικές τάσεις (π.χ. κατά λέξη μετάφραση, των περισσότερων μη-εγκεκριμμένων, ή ελεύθερη απόδοση-παράφραση των περισσοτέρων εγκεκριμμένων). Επίσης οι μη-εγκεκριμμένες (δηλαδή αυτές που προέρχονται από μεταφραστές που δεν είναι ορθόδοξοι) έχουν στην Παλαιά Διαθήκη 39 βιβλία, αφού την μεταφράζουν από το Εβραϊκό κείμενο, ενώ στις ορθόδοξες υπάρχουν τα 10 "δευτεροκανονικά" των οποίων το αρχαίο κείμενο είναι στα Ελληνικά, και το σύνολο είναι 49. Το αρχαίο Ελληνικό κείμενο των Εβδομήκοντα (70 / LXX / Ο') για όποιους μπορούν να το διαβάσουν είναι καλό, ειδικά για συγκρίσεις μεταφράσεων. Το κείμενο που παράθεσα είναι από μη-εγκεκριμμένη μετάφραση που κυκλοφορεί στο internet (για να μην πληκτρολογώ). Αυτό: http://www.theword.gr/bin/get.php?sfilos.ont.exe (1 ΜΒ) "Εγκεκριμένη" πλην των "Εβδομήκοντα" δεν έχω βρει online. Φιλολογικά και μεταφραστικά είναι καλή. Τις λείπουν τα +10 βιβλία πάντως. (Για κάποιον λόγο που ίσως μου διαφέυγει οι μη-εγκεκριμμένες είναι συνήθως ματαφραστικά λέξη-προς-λέξη κι έτσι μου φαίνονται καλύτερες από της παραφράσεις για όσους δεν έχουν πρόσβαση σε αρχαίο κείμενο.) Αυτό το αρχείο (4.5 ΜΒ προσοχή!) http://www.theword.gr/bin/get.php?theword-gr-setup-2.0.exe περιέχει και των Εβδομήκοντα το κείμενο και μερικές μη-εγκεκριμμένες μεταφράσεις. Κι αυτό: http://www.greekbiblos.gr/setup.exe (μεγαλούτσικο).

«Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο, η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα» ~ Νίτσε Αυτό προέρχεται από το βιβλίο των Ψαλμών της Βίβλου:Ψαλμός 42 στιχ. 7-8: .

Το απόσπασμα από τον Ιεζεκιήλ κεφ. 25 δεν τα λέει ακριβώς έτσι. Να τι λένε οι στιχ. 15-17 (να φροντίσουμε τουλάχιστον η πολυθρύλητη παραχάραξη της βίβλου να μην περνά σε μάς) τα γράμματα τα έκανα εγώ έντονα: Το σχόλιό μου το έκανε η Νεφέλη για μένα:

Χα, χα, το έχω στο προσκεφάλι μου και διαβάζω μια σειρά προ της κατακλίσεως, καλύτερο κι από ονειροπαγίδα...

Χεχ... βάζω υποψηφιότητα. Διάβασα το "Περί της Ιερατικής Τέχνης των Ελλήνων". Εκπληκτικό κείμενο! (Εντάξει, είναι λίγες σελίδες...) ΟΚ, ο Πρόκλος είναι τεράστια μορφή. Μια που το αναφέραμε, κυκλοφορεί καμμία απόδοση στην νεο-ελληνική που να είναι της προκοπής; Το συγκεκριμένο; Μόνο αυτό ξέρω: http://heliodromion.gr/bperiieratikis.htm Παλιά κάτι εκδόσεις ΠΟΛΥΤΥΠΟ είχαν βγάλει τη "Θεολογική Σοιχείωση" σε μια σειρά "Φιλοσοφικός Λόγος". Ίσως να έβγαλαν κι άλλα.

Βασικά πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο μπορεί να μου δώσει κάποιος λεπτομέριες?? 15762[/snapback] Εγώ κάτι τέτοιο δεν το ακούω πρώτη φορά, αλλά περιμένω κι εγώ λεπτομέρειες.... 15776[/snapback] Πατήρ - Νους (Λόγος) - Πνοή Όχι ακριβώς των Ορφικών αλλά περνά και από εκείνους. Περισσότερο εμπλέκονται τα Ερμητικά κείμενα (Ποίμανδρος), οι λεγόμενοι Χαλδαϊκοί Χρησμοί, ΝεοΠυθαγόρια και ΝεοΠλατωνικά κείμενα και φιλόσοφοι: Νουμήνιος, Ιάμβλιχος, Πρόκλος (γι' αυτόν έδω είναι πάγια η θέση μου ότι πρέπει η Σουηδική Ακαδημία να θεσπίσει κάποιο βραβείο για όσους διαβάζουν *και τελειώνουν* κάποιο από τα κείμενά του ). ...

Κι όμως είναι γεγονός ότι η λαϊκή (και πιο διαδεδομένη) μορφή μαγείας ανάμεσα στους Έλληνες (κι Ελληνίδες κυρίως) είναι αυτή. Δες το κάτι σαν τις διαφορές του βαριού λαϊκού τραγουδιού και του έντεχνου. Πιο είναι πιο εμπορικό, αλλά και πιο διαδεδομένο;

Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω. Ναι, ήταν τόσο άσχετοι (και συνεχίζουν να είναι, παρεμπιπτόντως...) ! ... Μμμ? το πρόβλημα είναι «αυτογνωσίας». Επειδή δηλαδή η υποτίμηση της διανοητικής ικανότητας εκείνων με τους οποίους διαφωνούμε είναι σχεδόν ενστικτώδης ανθρώπινη αντίδραση, είναι γενικά «κακός σύμβουλος». Λίγο πολύ αναπόφευκτη, πλην όμως γίνεται να την αυτό-ελέγξουμε και σε τελική ανάλυση είναι προτιμότερο να υπέρ-τιμούμε εκείνους με τους οποίους διαφωνούμε, κι αν κάνουμε λάθος δεν χάνουμε, παρά να τους υποτιμούμε, γιατί αν κάνουμε λάθος χάνουμε. Ακόμα, οδηγεί σε μια μορφή «σκεπτικισμού» που συνήθως δεν οδηγεί σε ορθά συμπεράσματα: μπροστά σε ένα ? οποιοδήποτε ? κείμενο είναι, επίσης, ενστικτώδες, αν δούμε κάτι με το οποίο δεν συμφωνούμε ή να απορρίψουμε το κείμενο, ολόκληρο, ή να πούμε «α, δεν το είπε/έγραψε αυτό», αν για κάποιους λόγους δεν μπορούμε να απορρίψουμε το κείμενο. Κι αυτό θα πρέπει να μάθουμε να αυτό-ελέγχουμε.

Αυτό το θεωρώ λίγο πρόχειρο. Αν τα εξαφάνιζαν και τα έφερναν στα μέτρα τους δεν θα είχαμε τέτοιες αναφορές που μας κάνουν "να υποψιαζόμαστε". Δεν πιστεύω ότι ήταν τόσο άσχετοι ώστε αν κάνανε τη δουλειά να μην την έκαναν καλά. Πιο πιθανό είναι ότι τ' άφησαν και φρόντισαν να υποβιβάσουν τη σημασία τους ή και να τα κρύψουν με απαγορεύσεις: αν το 1500 σε πιάνανε με Καινή Διαθήκη ή να ασκείς μαγεία, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: καυτό!

Προφανώς οι κύκλοι του ΠΑΟ έχουν διαφορετική περιοδικότητα. Γιατί; Εδώ είναι το δεύτερο βήμα: Η συμβολή των κυμάτων. Όταν δύο κύματα διαφορετικής συχνότητας αναμιγνύονται έχουμε την παραγωγή δύο (τουλάχιστον, ξεχνώ τις αρμονικές για λόγους απλότητας) άλλων συχνοτήτων, του αθροίσματος και της αφαίρεσης των δύο πρώτων, ή και του μέσου όρου των δύο αρχικών. Μπορεί π.χ. δύο κύκλοι στον Ελληνικό αθλητισμό να είναι διαφορετικοί. Ετσι: Ένας κύκλος του εμφανίζεται ως 12 ετών, σε συνδυασμό με τον άλλο των 18 ετών σημαίνει, ότι είναι προϊόν του 18+χ=12 ή 18-χ=12, ή (18+χ)/2=12. Ή κάπως έτσι τέλος πάντων.

1ον Επειδή είναι πιο εύκολο να μιλάς παρά να ακούς (ο νόμος της μικρότερης αντίστασης) 2ον Επειδή μερικές φορές ακούς ...τα ανήκουστα. Άμα δηλαδή βγω εγώ και πω σοβαρά ότι ο Πυθαγόρας πουλούσε μπουγάτσες στην αγορά του χωριού του γιατί: Pita-agoras (πίτες στην αγορά) όπως λέει και το βιβλίο θα μπορέσεις να μείνεις σιωπηλός; 3ον... τα καλά της δημοκρατίας... κάποτε δεν μπορούσαν οι άνθρωποι να μιλήσουν ελεύθερα. Σήμερα μιλάνε όλοι τόσο πολύ ώστε κανείς δεν ακούει τι λέει ο άλλος... και ποιοι κερδίζουν... λέτε...;

Να και κάτι που δεν μου είχε περάσει από το νου. Μπορείς να μου πεις σε ποιο κείμενο για τον Πυθαγόρα το αναφέρει;

Ώπα! ... Από πού το πήρες το λεξικό σου? θεοσοφία=θεός+σοφία (θεία γνώση) Η λέξη "σοφία" όμως πως σχηματίστηκε; Και η παραδοσιακή σχέση μεταξύ φιδιού και "σοφίας"; Οι ομοιότητες μπορεί να είναι και τυχαίες (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα) αλλά είναι οπωσδήποτε αξιοσημείωτες.

Παρουσίαση των συναισθημάτων. Εξωτερική συμπεριφορά δηλαδή. Γι' αυτό και ηθο-ποιός. μιμητής συμπεριφοράς(ήθους).

Αυτό όμως δεν αναιρεί, κατά κάποιον τρόπο, την αυθόρμητη ηθική της συνείδησης; (δεν ξέρω πως να το πω καλύτερα ... ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ) Γιατί να μην το αναιρέσει; Το "Φυσικό Δίκαιο" (που θα έλεγε κι ο Επίκουρος) σχετίζεται με το συμφέρον. Η ηθική εξυπηρετεί τη βασική ορμή: την επιβίωση.

Μα γιατί ο θάνατος έκανε τη φιλοσοφία να προοδεύσει (ή μάλλον τους ανθρώπους να προοδεύσουν φιλοσοφώντας)... δεν είναι επαρκής λόγος αυτός? «Οι ορθώς φιλοσοφούντες αποθνήσκειν μελετώσιν» Σωκράτης.

Και είναι και "εκ γενετής" ανθελληνική έννοια

Πραγματικά αυτή είναι η απάντηση αλλά λέγοντάς το αυτό πρέπει να το θεμελιώσω και δεν μπορώ τώρα. Συνοπτικά αναφέρω ότι από μια πλεύρα αυτό έχει να κάνει με την Παρατήρηση. Του γείτονα και την "αυτοπαρατήρηση".Οι άνθρωποι παλιά ήταν πιο παρατηρητικοί. Έβλεπαν το τι έκαναν με το τι τους συνέβαινε και κάνανε συνδέσεις που σήμερα μας διαφεύγουν (ή και δεν ισχύουν όπως παλιά). Κατάλαβαν ότι υπήρχαν "συμπεριφορές" (ήθη δηλαδή) που άλλοτε οδηγούσαν σε ευημερία και άλλοτε σε δυστυχία. Διατάραζαν την Ισορροπία, άλλοτε φανερά κι άλλοτε πιο υπόγεια. Επειδή Παρατηρούσαν το έβλεπαν και άρχισαν να κωδικοποιούν τις "ορθές" συμπεριφορές (ηθική). Αυτοί είναι οι παγκόσμοι ηθικοί φραγμοί. Το πως το απέδωσαν σε θεότητες είναι άλλο θέμα.

Πάντως η λέξεις "φανατισμός", "φανατικός" κτλ. δεν είναι Ελληνικές - αναρρωτιέμαι αν ποτέ υπήρχε τέτοια Ελληνική λέξη, η κοντινότερη (με την καλή έννοια) είναι ο "Ενθουσιασμός". Με την κακή όμως...Η απουσία της λέξης από τη Ελληνική, μου θυμίζει τον Διογένη Λαέρτιο που (στο πρώτο βιβλίο των Βίων Φιλοσόφων) αναφέρει ως απόδειξη ότι η φιλοσοφία είναι Ελληνική "επινόηση" το ότι η λέξη δεν αποδίδεται σε ξένες γλώσσες (με μια λέξη)...

...είναι η πίστη εφεύρεση; Τα ανθρωπολογικά και λαογραφικά δεδομένα δείχνουν ότι η φράση "Ο Θεός ως εφεύρεση" είναι απλά μια "πιασάρικη" έκφραση που μπορεί να επαληθευτεί σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. οργανωμένων θρησκειών ή "πολιτικής θεολογίας") αλλά σε άλλες περιπτώσεις δεν μπορούμε να μιλάμε για "εφεύρεση". Η πίστη (ως συναίσθημα) δεν μπορεί να είναι "εφεύρεση". Πίστη δίχνει και το σκυλάκι μας όταν μας βλέπει να παίρνουμε το άδειο πιάτο του και τρέχει πίσω μας περιμένοντας κάτι(γιατί έχει κάνει το συσχετισμό από την πείρα που). Η πίστη λοιπόν δεν είναι καν μόνο ανθρώπινη έκφραση.

Nα δώσω και μια 3η (εντελώς αυθαίρετη) έννοια;; αμαρτία είναι, ότι προκαλεί βάρος στην συνείδησή μας... (μακριά όμως από δόγματα και θρησκείες) Η "αμαρτία" ως λέξη σημαίνει την αστοχία. Ως νόημα όμως ήδη από την εποχή της "κλασικής" Ελλάδας (6ος-4ος αιώνας) είχε όλες τις έννοιες ποι αναφέρθηκαν - και την ηθικολογική και εκείνη ως προς το θείο. Δεν υπάρχει λόγος να περιορίζουμε το νόημα. Σημασία έχει να το αντιλαμβανόμαστε και να διορθώνουμε το "στοχασμό" μας ωστε να μην αστοχούμε. Αυτό για τη "συνείδηση" είναι πολύ σωστό για τον απλούστατο λόγο ότι εμείς αποφασίζουμε/δεχόμαστε το τι αποτελεί το "στόχο" μας. Αν λοιπόν αστοχούμε ως προς τους προσωπικούς μας στόχους "αμαρτάνουμε" - δεν πετυχαίνουμε τους στόχους μας.

Δεν μένω Αθήνα αλλά όταν πηγαίνω κοιτάζω για ξενόγλωσσα στην "Πανεπιστημίου" και στην περιοχή του Πολυτεχνείου (Στουρνάρα και γύρω)

Νομίζω ότι δεν θα πρέπει να το βλέπουμε με κριτήριο τον "ιεραποστολικό" αντίκτυπο.