outis

Ηθικά; Πολύ κουβέντα θέλει. Σίγουρα η μαγεία παρουσιάζεται αλλιώς - πιο "θετικά" - αλλά η διαδεδομένη μόρφή της είναι η... σμυρνιώτική...

ΓΑΙΟΘΑΛΑΣΣΑ Για το Έπος της Γαιοθάλασσας της Ούρσουλα Λε Γκεν θα ήθελα να μιλήσω εκτενέστερα αλλά δεν ευκαιρώ. Έτσι απλά θα αναφέρω «δογματικά» μερικά «απαραίτητα» και όταν ευκαιρήσω τα δικαιολογώ: 1. Τα βιβλία (5-6 σήμερα) είναι πολύ ανώτερα από την ταινία, η οποία μετά την πρώτη ώρα «άφηνε» εντελώς τη διήγηση της Λε Γκεν σε κομβικά σημεία (διατηρώντας μονάχα μια χοντρική παράλληλη γραμμή με τη διήγηση). 2. Η ταινία προσπαθεί να ακολουθήσει ταυτόχρονα την ιστορία των 2 πρώτων βιβλίων (με Χολιγουντιανό στυλ). Έχει «αποκηρυχτεί» από τη Λε Γκεν δημοσίως. Πάντως την πρώτη ώρα προσπάθησε κάνοντας μόνο «πολιτικά ορθές» διορθώσεις, έπειτα τα μπέρδεψε αρκετά. 3. Όλα τα βιβλία είναι αντάξια του πρώτου (μόνο το τελευταίο ?The Other Wind? δεν κυκλοφορεί ? απ? όσο ξέρω ? στα Ελληνικά). 4. Υπάρχουν μερικές εκπληκτικές ομοιότητες του κόσμου της μαγείας του Αρχιπελάγους της Λε Γκεν με την λαϊκή μαγεία του Ελληνικού αρχιπελάγους (νησιά Αιγαίου-Κυκλάδων) και των «ανδρικών» και των «γυναικείων» σχετικών τοπικών παραδόσεων. Α? ναι, για τους αγγλομαθείς στη διεύθυνση http://en.wikipedia.org/wiki/Earthsea υπάρχει πολύ καλή περιγραφή του «έπους». Κι ένα μικρό συγκριτικό σχόλιο (αφορά πιο πολύ τα βιβλία): Η Γαιοθάλασσα, Ο Χάρι Πότερ & Co. και οι Μάγισσες της Σμύρνης: Το σχολείο μαγείας του Roke θεωρείται ότι υπήρξε η πηγή έμπνευσης για το Hogwards. (έχουν «κατηγορήσει» την Ρόουλινκ ότι «αντέγραψε» τη Λε Γκεν ? πολύ δημιουργικά πάντως!). Σε σχέση όμως με τις «δικές μας» Μάγισσες της Σμύρνης, όλα (Γαιοθάλασσα, Χάρι Πάτερ, Μάγισσες ? Charmed ? αλλά και ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών) παρουσιάζουν ένα μειονέκτημα: Η μαγεία που περιγράφουν είναι φανταστική. Πολλά από αυτά που λένε και δείχνουν συμβολίζουν την πραγματικότητα, αλλά με φανταστικό τρόπο. Οι μαγεία στις Μάγισσες της Σμύρνης είναι «πραγματική» με την έννοια ότι αυτά που λένε και δείχνουν γινόταν (και γίνονται) λίγο, πολύ, καλώς ή κακώς, έτσι? (από την συγκεκριμένη Ελληνοανατολίτικη «γυναικεία» μαγική παράδοση).

...ή ανεύθυνο ή αγαθιάρη ή ανόητο... Γιατί βρε παιδιά τα πιστεύετε αυτά τα "στερεότυπα". Όχι! Το σοφό "παιδί" βρίσκει το πως να σταθεί στην κοινωνία χωρίς μπελάδες (κι όταν αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα για μπελάδες προσδιορίζει το ίδιο τον τόπο, τον χρόνο και τον τρόπο...).

Εγώ στη χρωστάω... ΥΓ. Όχι δεν είμαι μέτοχος σε βιβλιοπωλείο

Με αφορμή την προβολή της τηλεταινίας EARTHSEA (Γαιοθάλασσα) από το STAR CHANNEL - με τον απελπιστικό τίτλο «Ο θρύλος του μυθικού βασιλείου» είπα να ανοίξω το θέμα. Για όσους (muggl... μη το πεις, μη το πεις) δεν το έχουν ακούσει πρόκειται για σειρά βιβλίων Fantasy της Ursula Le Guen με θέμα ένα αρχιπέλαγος όπου οι μαγεία και οι δράκοι έχουν τον πρώτο λόγο. Μέσα από τις ιστορίες όμως (όπου "πρωταγωνιστεί" και η πιο διάσημη σχολή μαγείας - προ του Hogwards) λεγονται πολλά από αυτά που θα θέλατε να ξέρετε κι όμως κανείς δεν σας λέει...

Δεν υπάρχει άλλα από την αρχαιοελληνική. Εκείνο που αλλάζει είναι το είδος του στόχου. Αν ο στόχος είναι κάποιοι ηθικοί κανόνες, τότε η αποτυχία προς αυτούς είναι αμαρτία. Αν ο στόχος είναι να κάνεις κάτι, τότε η αποτυχία να το ολοκληρώσεις είναι αμαρτία. Αν ο στόχος είναι να σταθείς κάπως μπροστά σε κάποιον ή σε κάποιες περιστάσεις, τότε η αποτυχία να σταθείς όπως πρέπει (ή όπως έχεις αποφασίσει) είναι αμαρτία. Το νόημα είναι το να μην πετύχεις το στόχο, παντα. Το στόχο, τον ορίζεις εσύ ή η κοινωνία ή οι καταστάσεις.

Όλα μπορούν να γίνουν αλλά καλό είναι να θυμόμαστε πως δεν μας βγαίνουν όλα σε καλό. Ουσιαστικό ρόλο στο παράδειγμα έπαιξε η "γιαγιά" πάντως, και αυτό είναι πιο ακριβές.

Κατ' αρχάς, πρόκειται για αρχαία λέξη... δεν είναι χριστιανική "εφεύρεση". Δογματικά, ναι την ορίζει ο/η/οι Θεός/α/οι... Κυριολεκτικά όμως, την ορίζουν τα ιερά κείμενα της εκάστοτε θρησκείας. Μ' απλά λόγια : αμαρτία = αυτό που παρεβαίνει τον Θεϊο Νόμο. Είναι κατά μία έννοια, συνώνυμη της παρανομίας δηλαδή. Παρανομία = αυτό που παραβαίνει τον Νόμο... τον ανθρώπινο/κοινωνικό νόμο σ' αυτήν την περίπτωση. Άρα, η ουσία της ερώτησης, είναι ποιός ορίζει τον Θεϊο Νόμο :smilewink: Η λέξη "αμαρτία" σημαίνει, στον Όμηρο, να "αστοχίσεις" (στην τοξοβολία). Η λέξη - όπως και ένα πλήθος άλλων σχετικών με την τοξοβολία* - έφρασε να σημαίνει τα λάθη (και αυτό σημαίνει "παρέκληση από το στόχο), τις αποτυχίες μας στη ζωή και τελικά και την αποτυχία στο ηθικό μέρος και σε σχέση με το θείο (Πλάτωνα Φαίδων 113e, και σε πολλά άλλα έργα). Και αυτό πραγματικά έγινε από τους αρχαιοελληνικούς ακόμα χρόνους (όπως δείχνει πλήθος αναφορών στη λέξη ιδιαίτερα των τραγικών ποιητών).Το ουσιαστικότερο νόημα της λέξης έφτασε έτσι να είναι "η αποτυχία να ανταποκριθείς στις προσδοκίες κάποιου (θεότητας ή ανθρώπου)" και μ' αυτή την διαπροσωπική, "αποτυχίας" χρησιμοποιήθηκε και στο χριστιανικό πλαίσιο - άλλο το ότι μέσα στα πλαίσια της λαίκής θρησκευτικότητας στο νου των πολλών νεο-Ελλήνων σήμερα έχει μόνο ηθικολογικό περιεχόμενο, το οποίο είναι και το λιγότερο σημαντικό από κάποια άποψη. ΥΓ. * Σκεφτείτε πόσο επηρέασε η τοξοβολία τη σκέψη (την Ελληνική, ας μείνουμε εδώ): "Ποιος είναι ο στόχος σου;" λέμε. "Στοχασμός"= σήμερα το να σκέφτεσαι έντονα. Αρχικά: η τέχνη του να βρίσκεις το στόχο σου (στην τοξοβολία και όχι μόνο). "Αστοχία" = το να χάνεις το στόχο. Να μην πετυχαίνεις (άλλο κι αυτά: επιτυχία, αποτυχία, όλα με βάση το "στόχο")

Δε λες βλακείες. Σε όλους δίνεται η ευκαιρία, και τους άντρες, όταν αποκτούν παιδιά. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν την αρπάζουν και θα έλεγα ότι λίγες γυναίκες το κάνουν. Οι περισσότερες είναι πολύ απασχολημένες. Από τους άντρες πάλι, λίγοι, αλλά περισσότεροι από τις γυναίκες - όχι όμως, η πλειοψηφία, επειδή καταλαβαίνουν αυτό που λες αλλά επειδή τους "βολευει" να κάνουν ότι παίζουν... αφού όπως λένε οι άντρες είναι "παιδιά"

Η προϋπόθεση που αναφέρεις, είναι πράγματι σημαντική. Προς υπεράσπιση του ανθρώπου που είπε τα λόγια με τα οποία άνοιξα αυτό το thread, διευκρινίζω ότι, ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έκρυψε ποτέ το τι πραγματικά είναι, ούτε τα ελαττώματα του, ούτε τις αδυναμίες του, ούτε προσπάθησε ποτέ να παρουσιαστεί ως καλύτερος απ' ότι είναι. Ναι. Απλά στην ιδανική περίπτωση θα ήθελα να μην ανακατεύει (οποιοσδήποτε) ανώτερους και κατώτερους εαυτούς (κι έχω ακούσει και κουφότερα, γιατί η περίπτωση είναι κοινότατη) για να δικαιολογήσει κάποιες απλές και απόλυτα ανθρώπινες (άρα αποδεκτές) αδυναμίες.

Δυστυχώς αυτή η φράση πρέπει να ανάβει "ενδεικτικές λυχνίες" που δείχνουν πρόβλημα. Αν τώρα συνοδεύονται και από μπλέξιμο "ανώτερου εαυτού" (ή άλλες μεταφυσικές διακιολογίες) όπως: Τότε πρέπει να αρχίσει να βαρά συναγερμός...Με μια προϋπόθεση: ότι ο εν λόγω άνθρωπος παρουσιάστηκε αρχικά "υπερτέλειος". Αν από την αρχή δεν έκρυψε αλλά έδειχνε τις αδυναμίες του τότε είναι εντάξει, κανείς δεν μπορεί να είναι καλός σε όλα, πάντοτε... οπότε μπορούμε να τις δικαιολογούμε. Αν όμως κάποιοι παρουσιάζονται χωρίς αδυναμίες κι όταν τις βλέπουμε (αναπόφευκτα) αρχίζουν με μεταφυσικές ακροβασίες...

Φαίνεται ότι το χαρτί το παίρνουμε ...μετά...

Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία ούτε ο χώρος, ούτε η στάση, ούτε το κάθισμα: Για την "τέχνη" τον Αλλαγών μιλάμε. Αν δεν μας βολέυει ο χώρος τον αλλάζουμε! "Γύρω, γύρω Σάββατο, στη μέση Παρασκευή!"

Το ένα είναι "τέχνη" το άλλο "επιστήμη".

Επειδή κατά διάφορους τρόπους έχω βρεθεί «και από τις δύο άκρες του τουφεκιού» βρίσκω ότι έχω το δικαίωμα να διατυπώσω γνώμη χωρίς «ευαισθησίες» για το μήνυμα «ΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ». Το «πρόβλημα» αποδίδεται ? αθέλητα, εκ των πραγμάτων ? στο κείμενο, αν ξέρει κανείς πώς να το ?διαβάσει? και δεν έχει να κάνει με την ευθανασία αλλά με τη στάση μας μπροστά στην αρρώστια. Το πρόβλημα είναι στη στάση των γύρω και τη δική μας (όταν είμαστε εμείς ?στη μέση?) και λέγεται «στρουθοκαμηλισμός. Το είπε και η ίδια η «μάρτυς» άλλωστε, «σαν μια συνωμοσία» και συνωμοσία που δεν την ύφανε η "αρρώστια"... Όλα αυτά που περιγράφει θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ο ασθενής μπορεί να απαιτήσει «την ησυχία του στο τέλος» και αυτό δεν το απαγορεύουν οι νόμοι για την ευθανασία. Στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι συγγενείς και «φίλοι» απαίτησαν από τους γιατρούς να κάνουν πολλά αχρείαστα. Φαίνεται ότι ο ασθενής είχε παραιτηθεί από το δικαίωμά του να παίρνει πρωτοβουλίες. Φαίνεται ότι τα παιδιά του μπέρδεψαν το νόημα της «αγάπης». Η γυναίκα το κατάλαβε. Εκείνοι στέρησαν την αξιοπρέπεια από τον άνθρωπο και το έχω δει πιο πολλές φορές απ' όσες θα ήθελα...Δεν ήταν οι νόμοι κατά της ευθανασίας ? και συνήθως δεν είναι ? ούτε ότι «πριν 20 χρόνια» δεν θα είχε φτάσει εκεί. Και σήμερα μπορεί να μην φτάσει. Και σήμερα μπορεί και να μην χρειαστεί να φτάσει αρκεί να μην μπερδέψουμε την αγάπη μας με «ένα κάρο ψέματα» που δεν εξυπηρετούν ούτε τη θεραπεία, ούτε την δυνατότητα ανάρρωσης, ούτε τίποτε. Έχω δει περισσότερους να πεθαίνουν με τους συγγενείς να τους λένε ότι «μετά το σαββατοκύριακο» θα πάνε σπίτι, και λιγότερους όταν οι ίδιοι μαζί με τους συγγενείς παίρνουν τις αποφάσεις και ζωή και για θάνατο. ΥΓ. Χαίρομαι γιατί όταν ήμουν 13 χρονών οι γονείς μου και ο γιατρός μου, μου είπαν ξεκάθαρα ότι υπήρχαν πιθανότητες? όχι καλές. Τελικά ήταν καλές, λάθος συναγερμός;...αποτελεσματική θεραπεία; Τι σημασία έχει; Μου έδωσαν μια ευκαιρία που άλλοι δεν δίνουν ούτε σε ενήλικους? να κάνω το κουμάντο μου, και δεν με γέμισαν χαζοχαρούμενα ψέματα? «μην πάθει κατάθλιψη το παιδί». Όχι, να πάθει λέω (που δεν θα πάθει) ? κι ας τρέμω που το λέω γιατί το θέμα δεν είναι απλό ? να πάθει, αν είναι έτσι να έχει μισή περισσότερη πιθανότητα να γλιτώσει ή και λίγη περισσότερη ευκαιρία να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του πριν?

Συμφωνώ... Αλλά κατά πόσο είναι αυτό εφικτό; Εννοώ: με τι κριτήρια θα αξιολογήσουμε «αυτουνού το ρολόι πάει σωστά, του αλλουνού όχι» ; Δύσκολα μου βάζεις φίλε μου! Υπάρχει πάντα ο ήλιος κι σκιά!

Δεν το κατάλαβα... Help? Ο εαυτός μας δεν είναι τόσο "αυτοδιδάξιμος". Αν το "ρολόι" μας δεν πάει καλά πρέπει να βρούμε κάπου έξω από το "χωριό μας" ρολόι που να πηγαίνει καλά...

Είναι αυτό που λέμε "ανεξάρτητη αρχή", και επειδή ως ανεξέρτητο δεν φροντίζει πάντοτε για το συμφέρον μας (όπως εμείς το εννοούμε) μερικές φορές το θεωρούμε μπελά.

Συμφωνώ! Είναι όμως ποτέ δυνατόν να φτάσουμε σε ποσοστό 100% ; Είναι αλλά όχι με τους δικούς μας όρους. Η "ελπίδα", λένε, "πεθαίνει τελευταία", άσχετο; Όχι σ' εκείνο το "πεθαίνει". Δεν ξέρουμε τι γίνεται "μετά", ελπίζουμε... Επίσης, συμφωνώ και μάλιστα ένθερμα. ...Αλλά έτσι θα ξαναμπούμε στο ήδη αναφερόμενο θέμα των «λευκών ψεμάτων»... Άσε που τίθεται και το θέμα των περιπτώσεων που δεν μπορείς να αποφύγεις μια απάντηση. Διότι τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο εύκολα όσο όταν τα συζητάμε «εκ του ασφαλούς». Πως -ας πούμε- θα πεις σ? ένα πιτσιρίκι που σε ρωτά μήπως είδες την λατρεμένη του γατούλα, ότι την είδες σκοτωμένη στην μέση του δρόμου;;;! Με τι καρδιά και τι κουράγιο να του πεις την αλήθεια; Ψέματα θα του πεις... αναγκαστικά! (εκτός εάν είσαι κακός άνθρωπος -διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο ένας κακός άνθρωπος θα έλεγε στο πιτσιρίκι την αλήθεια... έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον) Υπάρχουν άπειρα τέτοια παραδείγματα... Η αλήθεια και το ψέμα είναι σαν το καλό και το κακό. Μια χαρά μπορούμε να τα ξεχωρίζουμε αλλά μερικές φορές φαίνεται αναγκαίο να επιλέξουμε εκείνο που είναι το - τελικά - ασύμφορο, αλλά - προσωρινά - βολικό. Γιατί όμως να είναι "λάθος" το ψέμα;

Κυρίως να διδασκόμαστε από τον εαυτό μας, θα έλεγα εγώ...Έφτασε λέει ένας ταξιδιώτης στο σιδηροδρομικό σταθμό ενός μικρού χωριού ("κόμβο" που λένε). Δεν ήξερε την ώρα και είδε ρολόι στο καμπανιαριό αλλά με μια ματιά κατάλαβε ότι ήταν σταματημένο. Βλέπει λίγο πιο πέρα τον σταθμάρχη και τον ρωτά τι ώρα είναι. Του λέει εκείνος. Έπειτα ο ταξιδιώτης τον ρωτά: "πάει καλά το ρολόι σας;". Μα βέβαια του λέει ο σταθμάρχης, "κάθε πρωί το ρυθμίζω σύμφωνα με το ρολόι του καμπαναριού"...

Άρα αυτοβελτίωση (όπως την έχω δει ως τώρα) = υπέρβαση του εαυτού μας - να σπρώξουμε τα όριά μας πέρα από τις νομιζόμενες δυνατότητές μας (ίσως, επεκτείνοντας και τη φύση μας). Ένας προσωπικός αγώνας να ξεπερνάμε τον εαυτό μας;

Έτσι φαίνεται. Αυτό όμως δεν αποκλείει, α) την ύπαρξη της αλήθειας, β) την δυνατότητα "γνωριμίας" μας με την αλήθεια και ότι ήθελε προκύψει... (ανακάλυψη, εξερεύνηση κτλ.) έτσι ώστε να αυξήσουμε τα ...ποσοστά μας!

"Ξέρετε δεν έχω πρόβλημα με τους ξένους, μερικοί μάλιστα από τους φίλους μου είναι ξένοι, όμως... αυτοί οι ξένοι δεν είναι από δω..." τάθε έφη Geriatrix (νομίζω Παλαιοντολογιξ στις Ελληνικές εκδόσεις).

Όταν θα είμαι πλέον «στην θέση του νεκρού», δε νομίζω ότι θα με πολυ-απασχολεί το τι συμβαίνει στον τάφο μου! Θα έχω πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα για ν? ασχοληθώ Πιστεύω ότι το θέμα είναι ότι από κάποιο χρονικό σημείο και μετά ("και πίσω" σωστότερα), ένας τάφος έχει πλέον ιστορική αξία -όχι θρησκευτική, ούτε συναισθηματική. Για παράδειγμα, ο τάφος του Καραϊσκάκη (ή του Κανάρη; Δεν θυμάμαι, συγνώμη... ) : αλλού ήτανε αρχικά, τώρα μεταφέρθηκε σε άλλο σημείο στην Σαλαμίνα και έχει διαμορφωθεί από πάνω με τρόπο τέτοιο, που θυμίζει περισσότερο μουσειακό στοιχείο, παρά τάφο. Άλλο παράδειγμα, είναι οι τόσοι τάφοι που έχουν βρεθεί κατά καιρούς, χρονολογημένοι μ.Χ. και είναι Χριστιανικοί, που όμως έχουν ιστορική αξία: φυσικά ανοίχτηκαν από τους αρχαιολόγους! Και κανείς δεν τους κατηγόρησε γι αυτό!... Πραγματικά για κάποιους λόγους που μας δείχνουν ότι για τη δόξα και το χρήμα όλα είναι επιτρεπτά, το "ταμπού" της βεβήλωσης νεκρού/τάφου θεωρείται παραβιάσιμο και κανενός η θρησκεία δεν παίζει ρόλο.

Όταν την πήρα εγώ την άδεια αυτή - πάνε περισσότερα από 10 χρόνια - δεν θυμάμαι τέτοια απαίτηση. Ίσως βέβαια να μην έδωσα σημασία. Αν όμως δεν πρόκειται για επάρκεια αλλά για άδεια διδασκαλίας νομαρχιακή τότε ίσως πράγματι να είναι πίσω η Κέρκυρα. Η δική μου εμπειρία είναι από τη Θεσ/νίκη.