outis

Περί $$$$ (που για πολλούς είναι $$$$$ ή και $$$$$$) ας μην μιλήσουμε ακόμα... άλλωστε το θέμα δεν είναι μόνο εκεί... Λοιπόν, επειδή υπάρχει και κόσμος που δεν ξέρει την υπόθεση, να μερικά περί L. R. Hubbard, Διανοητικής (Dianetics) και Σαϊεντολογίας (Scientology) ? πριν θέλει κάποιος ή κάποια «να προχωρήσει» (σε οποιαδήποτε βαθμίδα) καλά είναι να τα γνωρίζει: «Οποιοσδήποτε συγγραφέας θέλει πράγματι να κάνει λεφτά θα πρέπει να σταματήσει το γράψιμο και να αναπτύξει μια θρησκεία ή να επινοήσει μια νέα ψυχιατρική μέθοδο?» Αποδίδεται στον Λ. Ρον Χάμπαρντ ιδρυτή της Σαϊεντολογίας* Ο L.R. Hubbard (13 Μαρτίου, 1911 ? 24 Ιανουαρίου, 1986), αντιπροσώπευε κατά κάποιο τρόπο την «επιτομή» του Αμερικάνου που κυνηγά το «Αμερικανικό Όνειρο» την ατομική ελευθερία δηλαδή μέσα από την επαγγελματική «επιτυχία», την οικονομική ανεξαρτησία και γενικά τον πλούτο. Ως τέτοιος έκανε πολλές δουλειές, και άλλαξε πολλά επαγγέλματα. Υπήρχαν όμως μέσα σε όλα αυτά κάποια πράγματα που κράτησαν: του άρεσε η αναζήτηση, η περιπέτεια, το γράψιμο και η Επιστημονική Φαντασία (Ε.Φ.) η οποία τότε ζούσε τη «Χρυσή» της εποχή, (Αμερική 1930-1940). Ξεκίνησε να γράφει (διηγήματα περιπέτειας) το 1934 και τελικά στράφηκε στη συγγραφή Ε.Φ. το 1938 και μάλιστα στο διασημότερο ίσως pulp περιοδικό, το Astounding (τα pulp ήταν αυτά που θα λέγαμε φτηνοπεριοδικά αλλά μέσα από αυτά έγινε διάσημος πολύς κόσμος και θεωρούνται πια ορόσημα της Αμερικανικής mainstream λογοτεχνίας, ιδιαίτερα το Astounding του Joseph Cambell). Μπήκε έτσι, μετά τον πόλεμο, στον «εσώτερο κύκλο» ανθρώπων που έγιναν παγκόσμια γνωστοί αργότερα μέσα από την λογοτεχνία του Φανταστικού. Γράφοντας άρχισε να αναπτύσσει μέσα στα διηγήματά του κάποιες θεωρίες για μεθόδους «αυτοβελτίωσης» (ας τις πούμε έτσι για την ώρα) τις οποίες όχι μόνο ο ίδιος αλλά και η διάσημη παρέα του άρχισαν να παίρνουν στα σοβαρά και να σκέφτονται πως ίσως να είναι χρήσιμες και εφαρμόσιμες. Τα λεφτά από το γράψιμο όμως δεν είναι ποτέ πολλά και τότε είναι που (φέρεται πως) είπε την γνωστότερη ?ρήση? του: «Βαρέθηκα να γράφω για μια δεκάρα τη λέξη. Θα εφεύρω μια θρησκεία που θα με κάνει πλούσιο»*. Το είπε και το έκανε. Το 1950 κυκλοφόρησε το (non-fiction) βιβλίο του, Διανοητική (Dianetics ?A new science of the mind?) σ? αυτό περιγράφει το σύστημα που επινόησε, μέσα από το οποίο ? διακήρυξε ? ότι μπορούμε να καλυτερέψουμε τη ζωή μας, να λύσουμε τα προβλήματά μας, να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας κτλ. Μια «επιστήμη» του Νου με σκοπό την «απελευθέρωση» από τα διανοητικά μπλοκαρίσματα που συσσωρεύονται στη ζωή μας. Αυτό το βιβλίο και η Διανοητική που παρουσίαζε αποτέλεσαν τελικά τη βάση για την Σαϊεντολογία. Έτσι η Σαϊεντολογία ξεκίνησε από τα μυθιστορήματα Επιστημονικής Φαντασίας του Λ. Ρον Χάμπαρτ, αλλά για να μην κουράζω με μεγαλύτερα κατεβατά θα συνεχίσω αργότερα με περισσότερα για τη Διανοητική, την Σαϊεντολογία αλλά και την "Ελληνική" σύνδεση όλων αυτών και τη διεθνή πραγματικότητα σήμερα. ΥΓ προς argentvive: Δεν έχω συναντήσει ποτέ την πληροφορία ότι ο Hubbard είχε κάποιου είδους επικοινωνία με τον Crowley και θα θεωρούσα απίθανο να υπήρχε (πρώτα απ? όλα ήταν πολύ Αμερικάνος και ο Crowley πολύ Βρετανός!). Μπορεί όμως να έχεις δίκιο. Θα το ψάξω όμως γιατί αν έχει έτσι θα υπάρχει και μια ακόμα ενδιαφέρουσα διάσταση στο θέμα. * Αυτά (λένε πως) είναι τα λόγια (σε δύο παραλλαγές) αλλά, όπως είπα και πιο πάνω, πρώτη φορά ακούω ότι τα είπε στον Crowley.

Ακριβώς αυτή είναι η δυσπιστία μου! Οτι μετά από τη διανοητική, υπάρχουν και άλλα υποδεέστερα στάδια προς πρακτική. Αλλά γενικώς δε θα το χαρακτήριζα "μεγάλη μπίζνα" καθώς μπορείς να το κάνεις & συ και ο καθένας, χωρίς να πληρώσεις για σεμινάρια κτλ... 7465[/snapback] Μα ακριβώς γι' αυτό είναι "μεγάλη μπίζνα". Πραγματικά μπορεί ο καθένας μόνος - αυτό είναι το αρχικό μήνυμα του βιβλίου DIANETICS. Όμως κατέληξε super-οργάνωση που χρεώνει $$$$ και βάλε. Όμως δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να κατακρίνω το πράγμα για κερδοσκοπία. Τα $$$$ ουδείς εμίσησε. Προσωπικά η υπόθεση με έχει γοητέψει εδώ και πολλά χρόνια και την παρακολουθώ. Πως ξεκίνησε ο Hubbard και που βρίσκεται σήμερα το πράγμα. Με ενδιαφέρει περισσότερο η αξιολόγησή της Διανοητικής σε σχέση με τα όσα υπόσχεται, πως τα δίνει και πως, και τι δίνει μαζί με αυτά - και τι παίρνει... Η Σαϊεντολογία έχει κατηγορηθεί για πολλά κι όχι όλα άδικα. Από την άλλη σίγουρα υπάρχουν αποτελέσματα - μέχρι κάποιο βαθμό. Το θέμα είναι (ένα θέμα), έχει βρει κανείς κανέναν που να ωφελήθηκε από την εφαρμογή της Διανοητικής χωρίς να "αποχωριστεί" παραδάκι; Εγώ δεν έχω βρει...

Πρόκειται για την Σαϊεντολογία - στην οποία έχει "εξελιχθεί" εδώ και καιρό η "επιστήμη" της Διανοητικής - χοντρή "μπίζνα"... κι αυτό είναι μόνο η επιφάνεια...

Όχι βέβαια είναι φανερό: 1+1+1-6= -3 αλλά και 1-4+6 = 3, είναι αντίθετα!!! :drooling2: άρα το "Βαφτισμένη" <> "Βαμένη - (<> θα πείς "διάφορο του..." δηλ. εντελώς άσχετο).

Σήμερα ναι. Αν όμως η τάση συνεχιστεί για 50-100 χρόνια; Εκείνο πάντως που βρίσκω πιο πολύ ενδιαφέρον σ' αυτό είναι η προφανής αντίφαση ενός Θεοφοβούμενου (δεισιδαίμονα) σύγχρονου ανθρώπου που μέσα τις πιο πολλές καθημερινές αντιδράσεις δηλώνει "άθεος" μα το κεράκι το ανάβει. ΥΓ. Είδα δει παλαιότερα ανάλογη έρευνα που έδειχνε τις διαφορές τέτοιων πεποιθήσεων σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη. Χάσμα μέγα. Το είχα βρει συνταρακτικό. Αν (όταν) τη βρω θα την παραθέσω.

Από τη σελίδα του Νίκου Δήμου στο http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=107 Τι λέτε;

Όπως έγραψα υπάρχει "αντικειμενικός" λόγος που με έκανε να σκεφτώ ότι είναι μάλλον παραλλαγή της ιστορίας που κυκλοφορεί εκείνο το: "...πήγε στο Θιβέτ και είδε τον Λάμα..." Ακούγεται σαν ανέκδοτο. Δείχνει ότι - τουλάχιστον ο άνθρωπος που διηγήται την ιστορία - δεν ξέρει πολλά για το Θιβέτ ή τους λάμα... οπότε η διήγηση χάνει την αληθοφάνειά της. Για σένα προσωπικά δεν είπα τίποτε, αν κουτσούρεψε κανείς κάτι αυτό θα ήταν το "έντυπο".Πάντως, αν βάλουμε κοντά την παλαιότερη ιστορία και αυτήν μοιάζουν αρκετά και δικαιολογημένα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι η δεύτερη είναι "επεξεργασία" της πρώτης και μάλιστα από άνθρωπο που δεν ξέρει περί Θιβέτ: Άλλωστε και στα δύο η Ελλάδα είναι το κεντρικό σημείο.

Ίσως γι' αυτό αναφέρει την ιστορία λάθος και επιμελώς παραλείπει κάποιες υπαινυκτικές αναφορές του... "Λάμα" στο χριστιανισμό και την ελληνορθοδοξία... Να πω κατ' αρχήν ότι, η διήγηση αυτή είναι ένας Ελληνικός αστικός μύθος τουλάχιστον σ' αυτήν την μορφή. Αυτό είναι εύκολο να το καταλάβουμε αφού π.χ. λέει "ο Λάμα". Υπάρχουν στο Θιβέρ "λάμα" και μπορεί να τους συναντήσει κανείς έστω και στο σήμερα κινεζοκρατούμενο Θιβέτ. Τότε όμως θα έπερεπε να λέει "ένας λάμα" (αφού υπάρχουν πολλοί). Λέγοντας "ο Λάμα" (με κεφαλαίο) μπορεί να εννοεί μόνο έναν: τον Δαλάι Λάμα ο οποίος έχει να πατήσει το πόδι του στο Θιβέτ από το 1959. Άρα ή η υπόθεση διαδραματίζεται πριν το 1959 (λιγάκι απίθανο) ή είναι ράδιο αρβύλα. Εν πάσει περιπτώσει ο "μύθος" αυτός εμφανίστηκε (και τον άκουσα) προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μου φαίνεται τον διάβασα σε τεύχος του περιοδικού "ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ" γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η εκδοχή εκείνη που είναι πιο αληθοφανής έχει ως εξής: Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ή λίγο πιο πριν μια μικρή ομάδα Ελλήνων διψασμένων για την Σοφία και τη Γνώση του Θιβέτ κατάφεραν να φτάσουν εκεί και να γίνουν κατ' αρχήν δεκτοί για ακρόαση από έναν λάμα (κάτι σαν ηγούμενο μοναστηριού και μητροπολίτη - Βαβύλη δίπλα του δεν ξέρω αν είχε!). Αυτό τότε ήταν πολύ δύσκολο, η Κίνα δεν επέτρεπε εύκολα Δυτικούς τουρίστες στο Θιβέτ (τότε). Όταν ήρθε η ώρα πέρασαν μέσα και συστήθηκαν λέγοντας ότι είναι Έλληνες. Ο λάμα τους κοίταξε για λίγο σιωπηλός και μετά τους είπε: "Έλληνες. Τι γυρεύετε εδώ; Εσείς έχετε το Άγιο Όρος" και η ακρόαση έληξε. Αρνήθηκε να τους δεχτεί για κάτι περισσότερο. Φυσικά και αυτό ακούγεται σαν αστικός μύθος και κυκλοφορεί σε μια, δυο παραλλαγές (σε μία π.χ. δεν βλέπουν κάν τον λάμα, απλά κάποιος βοηθός του λέει ότι μια και είναι Έλληνε... και τα πιο πάνω για το Άγιο Όρος). Αν θυμάμαι καλά στο Τρίτο Μάτι αναφερόταν ως πραγματικό περιστατικό και δινόταν και κάποια περισσότερα στοιχεία που δεν θυμάμαι. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι η ιστορία αυτή κυκλοφορεί στους Ελληνικούς φιλο-Βουδιστικούς κύκλους και όχι σε αγιορίτικους ή άλλους χριστιανικούς.

Λίγο άδικο αυτό (πέρα από το ότι η καλή νεράιδα δεν ανέφερε καμιά γερόντισσα εδώ): Ίσως όχι εσύ αλλά σίγουρα πάρα πολλοί στο χώρο της "αναζήτησης" όταν άκουν(την όποια ορθή ή λάθος) αμπελοσοφία και τους πούνε 'το είπε "ο χξ.. λάμα από το Βιθέτ" ' Ανοίγουν το στόμα και "πω, πω, πω" τι σου είναι η σοφία της ανατολής. Αν το ίδιο ακριώς πράγμα αποδοθεί και κανά "καλόγερο" ή "καλόγρια", "Πουφ! τι θέλουν κι αυτοί και μιλάνε..." (δεν είναι τυχαία η αναλογία, διαβάζοντας ιστορίες μοναχών Ζεν και το Γεροντικό μπορεί να δει κανείς ομοιότητες μέχρι και περιστατικών).

Να γίνω τώρα τσογλανάκι και να ρωτήσω "τι είναι η ύλη"; Η ύλη είναι μια διακύμανση του κενού.

Το πρόβλημα είναι διπλό. Πρώτον. Η Επιστήμη δεν αφορά κάτι το παγιωμένο αλλά το ρευστό. Σήμερα λέει έτσι - αύριο νέα στοιχεία "υποχρεώνουν" να αλλάξει. Αυτό με τη σειρά του εμπεριέχει τα εξής: Ένα πλεονέκτημα, καθώς υπάρχει η δυνατότητα αυτοδιόρθωσης, κι ένα μειονέκτημα, στο ότι το σημερινά αποδεκτό δεν είναι αναγκαστικά και το ορθό, είναι απλά αυτό που εξηγεί τα πράγματα (κι όχι όλα) καλύτερα σύμφωνα μ' αυτά που ξέρουμε σήμερα. Έτσι είναι δυνατόν η Επιστήμη (ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι *καθαρή*) να παραπλανήσει. Παράδειγμα: το ότι η Γη 'είναι' επίπεδη το έλεγαν επιστήμονες κατά τη Ρωμαϊκή εποχή όπως ο Κλαύδιος Πτολεμαίος (άσχετα με το που εμείς το συνδέουμε με σκοτεινές σελίδες της θρησκείας). Το θέμα ποιο είναι; Τόσα ήξεραν, αυτό έλεγαν - αλλά εμείς σήμερα ξέρουμε ότι θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα (αφού αιώνες πριν άλλοι είχαν διαπιστώσει τη σφαιρικότητα της Γης). Άρα το πράγμα έχει και άλλη διάσταση. Το δεύτερο πρόβλημα... Πάμε όμως σ' αυτό: Είναι η Επιστήμη *καθαρή*; Τι είναι η Επιστήμη; Κατ' αρχήν η Επιστήμη δεν υπάρχει από μόνη της - δεν είναι "κάτι", ούτε έχει υπόσταση φυσική. Άρα η περίφημη Επιστήμη δεν είναι τίποτα άλλο από την (τρέχουσα) Γνώση έτσι όπως γίνεται αντιληπτή από τους επιστήμονες. Στην ουσία η Επιστήμη είναι οι Επιστήμονες και όταν λέμε "η Επιστήμη δέχεται" εννοούμε την πλειοψηφία των επιστημόνων. Κι εδώ βρίσκεται ο "αδύναμος" κρίκος της Επιστήμης. Δυστυχώς η Επιστήμη είναι τόσο καθαρή, όσο η συνείδηση των επιστημόνων... κι αυτή... Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Για τις φοιτητικές εκλογές. Τις έχετε παρακολουθήσει ποτέ; Ξέρετε ότι σε όλες, αλλά ας πάρω μια σχολή, "βαριάς" και "σκληρής" επιστήμης όπως η Φυσικομαθηματική οι τρεις βασικοί φοιτητικοί σύλλογοι δίνουν ο καθένας διαφορετικά αποτελέσματα; Καθίστε να το σκεφτείτε λίγο αυτό. "Οι αυριανοί μαθηματικοί και αστροφυσικοί δεν μπορούν να μετρήσουν σωστά τα 'κουκιά'". Τις ψήφους τους. Τώρα αυτό μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Ή ότι δεν ξέρουν να μετρούν (αν και μαθηματικοί) οπότε τι εμπιστοσύνη να τους έχεις αφού δεν ξέρουν τα στοιχειώδη του τομέα τους; Ή ξέρουν να μετρούν, αλλά έχουν προβληματική συνείδησή και «μαγειρεύουν» τα αποτελέσματα ανάλογα με τις πολιτικές απόψεις και τις επιθυμίες τους? άρα (και πάλι) τι εμπιστοσύνη να τους έχεις; Και το πράγμα δεν έχει τέλος. Ποιοι παίρνουν τα «φακελάκια» σε νοσοκομεία και πολεοδομίες. Γιατροί και Αρχιτέκτονες ή Πολιτικοί Μηχανικοί φυσικά ? «επιστήμονες». Αυτά θα πεις γίνονται στην Ελλάδα. Γίνονται και έξω. Να πω για τις «έρευνες» που γίνονται με τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων που ανάλογα με τον χρηματοδότη βγαίνουν και τα συμπεράσματα; (δεν προσέξατε ότι άλλοτε έρευνες «αθωώνουν» π.χ. τη ζάχαρη στο θέμα της παχυσαρκίας και άλλοτε την «κατηγορούν» - για να αναφερθώ σε ανώδυνο παράδειγμα; Αυτά λοιπόν με τους επιστήμονες και κατά το «όπως επάνω έτσι και κάτω» πάει το «όπως οι επιστήμονες έτσι κι Επιστήμη» (κι όπως η κοινωνία έτσι κι οι επιστήμονες?). Τι κάνουμε λοιπόν; Καταδικάζουμε την Επιστήμη; Όχι βέβαια. Απλά έχουμε το νου μας, διασταυρώνουμε τα πράγματα που ακούμε και όταν κάποιοι λένε «η Επιστήμη λέει?» ξέρουμε ότι καμιά επιστήμη δεν «λέει» απλά «κάποιοι επιστήμονες» που μπορεί και να μην εκπροσωπούν την πλειοψηφία των επιστημόνων. Το αισιόδοξο σ? όλα αυτά είναι ότι η Επιστήμη ακόμα και μέσα στα αρνητικά παραμένει το μόνο αξιόπιστο εργαλείο (κάπως) όχι γιατί είναι άξια εμπιστοσύνης ή πάντα σωστή αλλά γιατί έχει τη δυνατότητα να «αυτοδιορθωθεί» όπως ανέφερα πιο πάνω. Μέτρο λοιπόν (Φ θα έλεγα?). Για αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών, δείγμα: http://www.mycampus.gr/newsdetail.php?news=113

Σαν κάτι το ανάλογο το ανέφερα ο i δεν έχει υπόσταση (ισούται με την - ανύπαρκτη - "ρίζα" του -1) αλλά στις εξισώσεις τον χρησιμοποιούν γιατί είναι "χρήσιμος" (δηλ. αφού βρεις ότι ζητάς τον πετάς σαν ξυραφάκι bic).

...Αυτό δεν καταρίπτει το ότι το σύμπαν δεν έχει αρχή και τέλος; Και δεν μιλάω για το δικό μας σύμπαν, αλλά για το σύμπαν που εμπεριέχει το σύμπαν μας! Ή μήπως ο ειδικός που έδωσε αυτήν την απάντηση αναφερότανε στο δικό μας σύμπαν; ...Βοήθεια, μπλέχτηκα... κι όλας! Το Σύμπαν έχει αρχή και - προβλεπόμενο - τέλος σύμφωνα με τις τρέχουσες επιστημονικές θεωρίες. Επίσης το Σύμπαν είναι ένα, εξ' ορισμού αφού Συμπαν=Συν+Παν (αυτό που περικλείει τα πάντα). Άρα δεν έχει δικό μας και αλλονών. Τα πολλαπλά σύμπαντα κτλ. είναι θεωρητικά μορφώματα μέχρι σήμερα. Υπάρχουν δηλαδή μόνο στις μαθηματικές εξισώσεις (όπως ο φανταστικός αριθμός i) και σε κάθε περίπτωση θεωρούνται υποσύνολα του Σύμπαντος.

Ρώτησα έναν "ειδικό" (αστροφυσικό-κοσμολόγο) το ίδιο πράγμα πέρισυ. Μου είπε: "δεν υπάρχει τίποτα". ΟΚ, του λέω, πες ότι είμαι στο τέρμα του Σύμπαντος και απλώνω το χέρι μου μισό μέτρο πιο πέρα. "Δεν θα μπορούσες" μου είπε. Το τέλος του σύμπαντος είναι σαν ένας "τοίχος" που δεν έχει "πίσω του". "Δύσκολο να το καταλάβουμε" μου είπε γελώντας... (Σημ. όλα αυτά - εννοείται - σύμφωνα με τις τρέχουσες επιστημονικές απόψεις, αύριο κάποια νέα ανακάλυψη θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα).

Ξέρουμε, ξέρουμε, δύο είναι καλύτερα από ένα...

Για μια φορά οι "επιρροές" της Σελήνης είναι από τα λίγα που παραδέχονται και επιστήμονες. Εδώ η βαρύτητά της κάνει το νερό της θάλασσας να ανεβαίνει και να κατεβαίνει - μέτρα ολόκληρα σε κάποιους τόπους. Ποιός ξέρει τι κάνει στο αίμα... μπορεί να το... ανεβάζει στο κεφάλι!

Η υπόθεση με τα στίγματα είναι καλό παράδειγμα περίπτωσης δημιουργίας θέματος από το τίποτα - ή το σχεδόν τίποτα... Η υπόθεση με τα στίγματα μπορούμε να πούμε ότι ξεκινά με κάτι που έγραψε ο απ. Παύλος και υπάρχει σήμερα στην Καινή Διαθήκη: "...Του λοιπού κανείς ας μη με κουράζει. Γιατί εγώ βαστάζω τα στίγματα του Ιησού στο σώμα μου." (επιστολή προς Γαλάτες κεφ. 6 στιχ. 17) Το πως βρέθηκαν αυτά τα "στίγματα" στο σώμα του δεν το λέει εκεί αλλά από διηγήσεις στις Πράξεις και το παρακάτω από μια άλλη επιστολή συνάγεται το συμπέρασμα ότι τα "στίγματα" για τα οποία μιλάει δεν είναι κάτι το υπερφυσικό που εμφανίστηκε χωρίς φανερά αίτια αλλά φυσικά αποτελέσματα των κακουχιών που περνούσε: "...σε κόπους περισσότερο, σε φυλακές περισσότερο, σε χτυπήματα υπερβολικά περισσότερο, σε θανάτους πολλές φορές. Από τους Ιουδαίους έλαβα πέντε φορές σαράντα παρά μία μαστιγώσεις, τρεις φορές ραβδίστηκα, μια φορά λιθοβολήθηκα, τρεις φορές ναυάγησα, ένα μερόνυχτο έχω κάνει στο βυθό. Σε οδοιπορίες πολλές φορές, σε κινδύνους ποταμών, σε κινδύνους ληστών, σε κινδύνους από το γένος μου, σε κινδύνους από τους εθνικούς, σε κινδύνους στην πόλη, σε κινδύνους στην ερημιά, σε κινδύνους στη θάλασσα, σε κινδύνους μεταξύ ψευδάδελφων, με κόπο και με μόχθο, σε αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και με δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με ψύχος και με γυμνότητα. Εκτός των άλλων, η επίβλεψή μου η καθημερινή, η μέριμνα για όλες τις εκκλησίες. Ποιος ασθενεί και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται και εγώ δεν καίομαι;" (προς Κορινθίους Β' κεφ. 11 στιχ. 23 και εξής). Αυτά γύρω στο 50-60 μ.Χ. (1ος αιώνας). Από εκείνη την αναφορά της Καινής Διαθήκης που μιλά για "στίγματα του Ιησού" πέρασαν πάνω από 1000 χρόνια μέχρι να εμφανιστούν στην εκκλησιαστική ιστορία τα "Στίγματα" με την σημερινή θρησκευτική έννοια (στον Φραγκίσκο της Ασίζης τον 12ο αιώνα - και όχι τον 2ο που αναφέρει το κείμενο πιο κάτω, τυπογραφικό λάθος θα είναι). Και πάνω από 1300 χρόνια μέχρι να θεωρηθεί το γεγονός ως κάτι το αξιοσημείωτο και θαυμαστό με "νόημα" θρησκευτικό ή θεολογικό(με την Αγ. Αικατερίνη της Σιένα - 14ος αι. Αυτό δείχνει πρώτα απ' όλα ότι το θέμα είναι μάλλον άσχετο με την ουσιά του χριστιανισμού ή της εκκλησίας (τι κάνανε 1000-1300 χρόνια χωρίς αυτό;) αλλά πρόκειται για κάτι το διαφορετικό. Είναι άραγε ένα θρησκευτικό φαινόμενο που ξεπήδησε από την αμάθεια και τον θρησκευτικό φανατισμό του μοναχισμού της Ιταλίας του Μεσαίωνα; (αν δει κανείς τα ονόματα των "αγίων" με στίγματα θα δει κυρίως Ιταλικά ονόματα, ανδρών και γυναινών που ήταν μοναχοί). Σε μεγάλο βαθμό αυτό πρέπει να ισχύει αλλά όχι εντελώς. Τα σημάδια πάνω στο σώμα με κάποιο μεταφυσικό νόημα δεν ήταν άγνωστα από την προϊστορική εποχή (όπως τα τατουάζ και τα στίγματα των Σαμάνων, με την ευκαιρία "στίγματα" είναι η αρχαιοελληνική λέξη για τη 'διακόσμηση σώματος", τα τατουάζ των Σαμάνων). Τέτοια αναφέρονται και σε σχέση με Έλληνες μάγους-φιλόσοφους (π.χ. Επιμενίδης) αλλά και σε σχέση με της Μυστηριακές λατρείες, του Απόλλωνα, τη Διονυσιακή λατρεία του Διόνυσου-Ζαγρέα (αυτοτραυματισμοί κατά την φρενίτιδα, αυτοακρωτηριασμοί) και τον Ορφισμό. Σε πολλές περιπτώσεις γινόταν με φυσικό τρόπο, άλλοτε ήταν από γέννησης (οπότε "σήμαιναν" "κάτι"), άλλοτε εσκεμμένα (αυτοτραυματισμοί) κι άλλοτε όπως τα "Στίγματα" που συζητάμε εμφανιζόταν "σαν από μόνα τους" αλλά σχεδόν πάντα σ' αυτή την περίπτωση συνδεδεμένα με "εκστατικά" φαινόμενα. Εδώ πρέπει να βρίσκεται και η λύση του μυστηρίου. Το ότι αυτά εμφανιζόταν μετά από εκστατικά φαινόμενα. Φαίνεται ότι οι μοναχοί και μοναχές της Ιταλίας του μεσαίωνα "σκόνταψαν" κατά λάθος σε κάποιες παλιές και ξεχασμένες τεχνικές "έκστασης" άσχετες με τον χριστιανισμό (άλλοστε και ο μοναχισμός που επιδιώκει "φώτιση" δεν είναι ξένος προς την έκσταση) οι οποίες μέσα από την θρησκευτική υποβολή ή την αυθυποβολή (αλλά και μη-συνειδητή δράση) να προξενούν την "άνευ λόγου" εμφάνηση "Στιγμάτων". Οι θρησκόληπτοι - αλλά άσχετοι - μοναχοί που τα είδαν δεν ήξεραν που αλλού να τα αποδώσουν παρά σε κάποια υπερφυσική αιτία της θρησκείας κι έτσι δημιουργήθηκε ο σχετικός "θόρυβος". Έτσι λοιπόν τα "Στίγματα" υπάρχουν (σε θρησκευτικό πλαίσιο) σε δύο παραλλαγές. Μια είναι τα σημάδια όταν κάποιος φάει ξύλο (Ιησούς, Παύλος και πολλοί, πολλοί άλλοι για δίκαιους και άδικους λόγους), και μία όταν προξενούνται από εκστατικές καταστάσεις. http://www.geocities.com/artofwise/Stigmata.html

Η Έρπουσα Σκιά είναι μια έννοια του 20ου αιώνα (άρα πρόσφατη κι όχι "παραδοσιακή", αν και έχει κάποια παραδοσιακά αντίστοιχα, τα οποία την ενέπνευσαν). Όπως είναι παρουσιάστηκε από μυθιστορήματα τρόμου - φαντασίας. Πρώτη εμφάνιση ήταν εκείνη που έδωσε και το όνομα: το Slithering Shadow του 1933 (από τις περιπέτειες του Κόναν του Βάρβαρου) του Robert E. Howard (ο συγγραφέας που επινόησε τον Conan το Βάρβαρο και μεταφράστηκε Ελληνικά όταν κυκλοφόρησε εδώ: Η Γλυστερή Σκιά (1968 και εξής). Μια παράλληλη παρουσία ως "Σκιά" μπορεί να βρεθεί και στο πρώτο βιβλίο της Γαιοθάλασσας, "Ο Μάγος του Αρχιπελάγους" της Ούρσουλα Λε Γκεν (1968). Εκεί έμεινε το θέμα μέχρι που ο Έλληνας συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος (και μεταφραστής αν δεν κάνω λάθος έργων του Howard) έφερε το θέμα στο προσκύνιο με το γνωστό του τα τελευταία 15 χρόνια, αόριστο, υπαινυκτικό ύφος που λέγοντας λίγα "υπαινύσεται" πολλά (άσχετα με το αν υπάρχει νόημα ή όχι). Παρουσίασε την έρπουσα σκιά ως συμπυκνωμένο σκοτάδι ή / και "κακό" αλλά και "σκοτεινό σύντροφο" (κατά τη "Σκιά" της Λε Γκεν). Από εκεί πήραν το θέμα και άλλοι στην έρευνα του Παράξενου (Π. Γιαννουλάκης και άλλοι) και η «Έρπουσα Σκιά» απέκτησε υπόσταση στην Νεοελληνική Αστική (νέο)μυθολογία καθώς έγινε δεκτό από το κοινό Υπάρχει; Πως προέκυψε; Τι είναι; Ποιες οι πραγματικές παραδόσεις; Που βασίζονται; Αυτά είναι ερωτηματικά που δεν έχουν σαφή απάντηση μέχρι τώρα.

Ψάξε για ρόδια σε σχέση με τον Άδη. Γιατί μου κάνει κάτι σε Δήμητρα και κόρη αυτό...; Γιατί αν τις επισκεφθείς τέτοια θα σε ταΐσουν...

Ψάξε για ρόδια σε σχέση με τον Άδη.

Από την άλλη ο Βίας ο Πριηνεύς (ένας από τους επτά σοφούς) η ο Θαλής (δεν θυμάμαι), έλεγε το "ΠΑΝΤΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΚΟΙ"... Έχει ρητά για όλα τα γούστα... Τελικά δεν είναι το αν συμφωνούμε μα το ποιο προτιμάμε, αφού το να βρούμε (το πιο ενδιαφέρον τελικά) δηλαδή, το ποιο τελικά *είναι*, είναι ...δύσκολο.

ΑΓΑΠΗ Η πρώτη ερμηνεία της λέξης "αγάπη" που άκουσα ήταν ότι απέδιδε "τα συναισθήματα των ζωντανών για τους προσφιλείς τους νεκρούς". Πράγματι με αυτό το νόημα την χρησιμοποιεί ο Ευριπίδης τις "Φοίνισσες" (στιχ. 1327) αλλά η λέξη τελικά έχει μεγαλύτερη ιστορία και έχει χρησιμοποιηθεί με πολλά περισσότερα νοήματα. Η λέξη "αγάπη" είναι τουλάχιστον Ομηρική. Φαίνεται να σχηματίζεται από το πρόθεμα (προσχηματισμό) "αγα-" που σημαινει "πολύ" (βλ. και "άγαν") και βρίσκεται σε λέξεις που συχνά εκφράζουν συναισθήματα θαυμασμού, έκπληξης με (συνήθως) "θετική" σημασία στον Όμηρο: άγαμαι=θαυμάζω, αγαθό=καλό / θαυμαστό, και αγαπάω=υποδέχομαι φιλικά. Φαίνεται ακόμα ότι σχτίζεται με το "άγε"=έλα καθώς μια μορφή του είναι το "άγαγε"=φέρε. Τώρα το δεύτερο μέρος της λέξης δεν είναι ξεκάθαρο γιατί παρουσιάζεται με πολλές μορφές "-πα", "-πη", "-πω" και η κάθε μια έχει διαφορετικό νόημα. Μπορεί τελικά να είναι μια απλή κατάληξη (λιγότερο πιθανό) ή να προέρχεται από κάποια ρίζα (το πιθανότερο) όπως το "πα" ή "ποι" που δείχνουν "(με ποιο) τρόπο" γίνεται κάτι (βλ. και "ποίημα")- , "κλήση", "τάση", αλλά το "πα" σημαίνει και "πατέρας". Έτσι π.χ. η φράση "πη μ' άγουσι", που περιέχει και τα δύο συνθετικά του "αγα-πη", από τον Προμηθέα του Αισχύλου σημαίνει "με πηγαίνουν μακριά" Τα διάφορα νοήματα που αποδίδει είναι π.χ. Στον Αίσωπο (Ο αετός κι αλεπού) όπου η Αγάπη είναι το αντίθετο της Εχθρας. Αλλού αγάπη = εύνοια. Για τον Εμπεδοκλή Φιλότητα (έλξη) = Συγκριτική αγάπη. Αλλά στον Δημοσθένη (Ολυνθιακός 1.14.5) αγάπησε = αρκέστηκε. Τελικά σε σχέση με το "φιλώ" το "αγαπητό" είναι το "προσφιλές" και συνολικά η έννοια του "προσφιλούς" (εκείνου στο οποίο έχουμε αδυναμία ή και μας έλκει) είναι εκείνη που φαίνεται να επικρατεί, τόσο ιστορικά όσο και νοηματικά.

Δεν είναι ευχάριστη σκέψη, αλλά γενικά όσους πεθαίνουν τους θάβουν μέσα σε 24 ώρες. Αν τώρα κάποιοι "επανέρχονται" μετά 2-3 μέρες...

Ναι... Ότι δηλαδή μιλάμε για 48 έως και 96 ώρες μετά τον κλινικό θάνατο! Απίστευτα μεγάλο διάστημα, έτσι; Ειδικά εάν σκεφτεί κανείς ότι η σύψη ξεκινά... πότε; μέσα στο πρώτο 24ωρο αν δεν κάνω λάθος; Αμ δεν εννοώ αυτό... γίνονται κι άλλα στο πρώτο 24ωρο...

Καταλαβαίνεις τι σημαίνει "2-3 έως και 4";