Ιχώρ

Κάψτα όλα...

Δεν παίζει... Βρε Sucore, με admin δοκίμασες; Εάν μπαίνεις με welcome screen πάτα Ctr+alt+del 2 φορές στην οθόνη αυτή και μπες.

KontaStinDimiourgia καλώς ήρθες Το βλέπω κάθε μέρα... και το βλέπεις και εσύ. Έχω πολλά παραδείγματα να σου δώσω. Να διευκρινίσω πως μιλάμε μεταφορικά, στην περίπτωση που δεν έχεις διαβάσει όλο το topic. Offtopic: ---------------------------------------------- Φίλε μου αμφιβάλλω πολύ για το εάν ο Χριστός τελικά αναστάθηκε αλλά είναι άλλο κομμάτι αυτό. Μην τον μπλέκεις στην συζήτηση. Αλλά το ΟΛΑ και το ΤΙΠΟΤΑ, δεν σημαίνει (για μένα τουλάχιστον) θάνατος. Σημαίνει πολλά παραπάνω, που ίσως τα ζήσουμε μέσω του θανάτου. Αλλά θα φύγουμε εκτός θέματος... ---------------------------------------------- Και μια συβουλή: Μην μαυρίζεσαι.... Τον θάνατο τον ΝΙΚΑΣ κάθε στιγμή από τη στιγμή που γεννήθηκες, αφού είσαι εδώ αυτή τη στιγμή. Στιγμάτισε λοιπόν τις στιγμές, και ζήσε, έστω και στιγμιαία. Όπως οι στιγμές στιγματίζουν για μια ζωή, έτσι και η ζωή μπορεί να μπει σε μια στιγμή

Έλα μωρέ...θα πνιγούμε εμείς καλά και θα ζήσουν αυτοί καλύτερα. Δεν τρέχει μία... Εγώ λέω να πάμε όλοι επαρχία για να έρθουν και εκεί να τα κάψουν. Προς τα που είναι η επαρχία;

Την είχα μαζί μου την ταινία και είδα τα σημεία που έπρεπε. Λοιπόν όλα είναι μια πραγματικότητα: Το βιβλίο, η ιστορία ανήκει στην τύπισα όπως και η ζωή της. Ο τυπάκος στον δικό του κόσμο. Άσχετα εάν μας δείχνει πράγματα στην αρχή που θα γίνουν. Αλλά χάνει την βέρα του ε; Η τύπισσα λέει πως είναι άρρωστη, και περνά στον τυπάκο την κοσμοθεωρία της. Ο τυπάκος συνεχίζει τα πειράματα για να την σώσει. Το δέντρο στον κόσμο του είναι ακόμα ζωντανό... Η τύπισσα καθώς γνωρίζει πως ήρθε η ώρα της παραδίδει την ιστορία της (όπου η Βασίλισσα έδωσε και το δαχτυλίδι ε; Συμβολισμός επανένωσης) σε εκείνον που δεν μπορεί να βρει τέλος ... γιατί αραγε; Η τύπισσα πεθαίνει, μαζί πεθαίνει και το δέντρο... Αφού φεύγουν οι σκοτούρες... φεύγει και από τη φούσκα...και παράλληλα βρίσκει και το τέλος του βιβλίου.... για δες... Στο βιβλίο έχουμε την ολοκλήρωση του κύκλου μέσω της πλεονεξίας, διότι χορταράκια έγινε... και για δες...το δαχτυλίδι περναέι στον τύπο μεσα στη προσωπική φούσκα χωρίς δέντρο... και εκεί το άστρο εκρύγνεται.... Και αφού το άστρο εκραγεί, έχοντας ξανά το δαχτυλίδι* αποφασίζει πως ναι...Είμαστε ενέργεια, μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ας της κάνω την χάρη να φυτέψω έναν σπόρο στον τάφο της και μακάρι να υπάρξει και κάποιος που θα το κάνει και για μένα... -Τον πνευματικό οδηγό που σου είπα; -Από το ταξίδι σου; -Εχθές βράδυ, ήμουν μαζί του. Μου είπε για τον πατέρα του που είχε πεθάνει. Ο Μόζες δεν το πίστευε. -Ίζι... -Όχι. Άκου... Είπε πως... αν ξεθάβανε το σώμα του πατέρα του... θα χανόταν. Φυτέψανε ένα σπόρο πάνω από τον τάφο του. Ο σπόρος έγινε δέντρο. Ο Μόζες είπε ότι ο πατέρας του έγινε μέρος από εκείνο το δέντρο. Μεγάλωνε μέσα στο ξύλο... στα άνθη του δέντρου... κι όταν σπουργίτια έφαγαν από τα φρούτα του δέντρου... ο πατέρας του πέταξε με τα πουλιά. Είπε πως... ο θάνατος ήταν ο δρόμος του πατέρα του προς το δέος. Έτσι το αποκάλεσε. Ο δρόμος προς το δέος. Αυτό είναι το κεντρικό μύνημα για μένα. Ανακύκλωση. Όσον αφορά την πλεονεξία τώρα... βλέπουμε πως μονάχα τότε κατάφερε να προχωρήσει. Αφήνοντας πίσω όσα τον τυρανούσαν. Άφησε το δέντρο στη φούσκα (το οποίο αναγεννήθηκε αργότερα) και έφτασε στην Σιμπάλμπα, άφησε την Ισπανία στο βιβλίο του και έγινε μέρος του δεντρου, άφησε την γυναίκα του και την βρήκε στα άστρα και το έργο τελειώνει κάπως έτσι: -Το τελείωσα. -Είναι όλα εντάξει; -Ναι. -Όλα είναι εντάξει. Ζήτω η ανακύκλωση... Εϊναι φοβερός που έδεσε τόσα διαφορετικά στοιχεία.

Δεν νομίζω πως προβάλονται 3 διαφορετικές εποχές. Αν και δεν την θυμάμαι καλά πλέον, και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να αποσυμβολιστούν (Πρέπει κανείς να την δει 2 φορές, μία αμέσως μετά την άλλη) για να έχει κανείς πλήρη εικόνα του έργου του, πιστέυω πως προβάλεται η ίδια πραγματικότητα, από διαφορετικές γωνίες. Έχει τη ζωή του, έχει τη φουσκίτσα του και έχει και την λύτρωσή του μέσω του βιβλίου. Όλα παράλληλα είναι και στον ίδιο χρόνο. Όσο για το τέλος του βιβλίου... υπάρχει πλεονεξία αλλά δεν μεταφράζεται όπως την γνωρίζουμε... Κάτι άλλο θέλει να πει ο ποιητής, καθώς κάτι συμβαίνει αργότερα, που δυστυχώς δεν θυμάμαι (Κάτι με το δαχτυλίδι νομίζω). Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που θέλουν μελέτη σε τούτα τα έργα. Θα προσπαθήσω να την δω ξανά μέσα στο Σ/Κ και θα επιστρέψω

Τρελλά κέφια οι πιτσιρικάδες στις μέρες μας.... Συνήθως βάζουν κομμάτια υφάσματος, λινάτσες κτλ...

Γι αυτό ακριβώς το λόγο είχα κάποτε τις αμφιβολίες μου και έφτιαξα το topic. Διότι κάποιοι θέλουν να αναστηθούν και κάποιοι όχι. Η αυτό που εμείς θεωρούμε "κόσμο των ζωντανών", σε εκείνους μπορεί να μην λέει τίποτε. Το 2ο παν είναι: ο "Αναστητής" να είναι 100% σίγουρος, πως όσα παρουσιάζει στον "Νεκρό" για τους 2 κόσμους ισχύουν. Και επειδή λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν όλους τους κόσμους, το δικαίωμα δεν είναι και τόσο εύκολο να το έχουμε. Διότι ακόμα και εάν ένας από αυτούς μας τα διηγηθεί, ποτέ δεν ήμασταν εμείς εκεί. Το παν είναι: ο "Νεκρός" να γνωρίζει και τους 2 κόσμους, και από κει και πέρα να διαλέξει μόνος του. Από εκεί και πέρα, λόγος δεν μας πέφτει, διότι όλα βούληση και θέληση έχουν. Με λίγα λόγια Σαμπρίνα, η απάντηση στην ερώτησή σου είναι: Ναι. Όλοι είμαστε.

+1 και για μένα Ξεκολλάτε ρε!!!

Θα συμφωνήσω περί μετάφρασης. Και θα συμφωνήσω πως έτσι είναι. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που παρασύρει, σε καθιστά ικανό για τα πάντα, είναι ελιξήριο ζωής, σε κάνει να χαζεύεις. Εάν προσπαθήσεις να αντιμετωπίσεις αυτή τη χαζομάρα, έχασες.

Τον τρόπο τον απέδωσε πολύ σωστά ο piar(αν και γίνεται και με την βία) και η περιγραφή της Sabrinas είναι η καλύτερη για να φανταστείτε το σκηνικό. Αρχάγγελε έδωσες την απάντηση μόνος σου. Το κακό με τους άντρες είναι πως το σώμα σε τέτοιες καταστάσεις αποκτά τον έλεγχο (στους περισσότερους). Και το σώμα της γυναίκας μετά από ώρα, θα θέλει (φαντάζομαι, δεν έχω βιάσει ποτέ). Αλλά αυτό που ήθελα να πω: Όταν εγώ άκουσα πως 4-5 γυναίκες βίασαν έναν άντρα (χωρίς σκεύασμα, απλά πλακώθηκαν από πάνω του), έβαλα τα γέλια!! Πέθανα στα γέλια πραγματικά!! Το είδα αυτόματα από την κωμική πλευρά της γυναίκας!! Λίγο αργότερα (λίγα λεπτά), έκατσα και ανέλυσα την αντίδρασή μου. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως κάπου βαθειά μέσα μας έχουμε την εντύπωση, πως ένας άντρας δεν μπορεί να βιαστεί (και γι αυτό μπήκα στην θέση της γυναίκας θύτη και όχι του άνδρα θύματος). Έχουμε την εντύπωση πως ο άντρας πάντοτε είναι διαθέσιμος για μια τέτοια πράξη, λόγω της "αυξημένης πίεσης" του. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως ακόμη και εμείς μπορούμε να γίνουμε θύματα, με πάρα πολλούς τρόπους. Και τώρα θα το πάω σε άλλο επίπεδο... (χωρίς να ήθελα να καταλήξω εξ' αρχής σε αυτό) Εάν κατανοήσουμε τα παραπάνω, πιστεύω πως είναι ένας καλός διακόπτης για να μην ανεχόμαστε οποιουδήποτε είδους βιασμό. ΥΓ: Φανταστείτε να κατηγορηθεί ο άνδρας θύμα ως βιαστής, και να γίνει και άθελά του μπάμπας. Ποιος θα πίστευε στα δικαστήρια πως αυτός ήταν το θύμα; (Ευχαριστώ Δανάη για την ιδέα).

Έχει γίνει βιασμός από γυναίκες. Και εννοώ σεξουαλικό βιασμό. Sabrina φυσικά και ο άντρας έχει μεγαλύτερη σωματική δύναμη αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην τον λυπόμαστε ή να μην μας στενοχωρεί. Και όσο δυνατός και να είναι, δεν μπορεί να τα βάλει με τρεις ή πέντε γυναίκες μαζί. Για σκέφτείτε πάλι τη σκηνή και ψάξτε λίγο καλύτερα τα συναισθήματα σας να δούμε τι θα βγάλουμε.

Εκτός από τα εξαιρετικά μηνύματα που περνά, έχει απίστευτο εξώφυλλο!!! Φοβερά χρώματα!!! Ψάχνω να το βρω στο δυαδίκτυο σε καλή ανάλυση και δεν το βρίσκω Οnirocosmos γιατί; Από ποια σκοπιά;

Σκεφτείται πως 3 άντρες βιάζουν μια γυναίκα: Τα συναισθήματα που μας καταβάλλουν είναι κυριώς της στενοχώριας που λίγο αργότερα εκφράζεται συνήθως με οργή, ξυπνώντας μέσα μας τις πιο επιθετικές και εκδικητικές διαθέσεις. Σκεφτείτε τώρα πως 3 γυναίκες βιάζουν έναν άντρα (φέρτε την σκηνή στο μυαλό σας): Δεν θα σας πω τι συνέβη σε εμένα για να μην σας προδιαθέσω. Αργότερα θα σας πω. Και μην επεξεργαστείτε πρώτα το θέμα και μετά φανταστείτε την σκηνή. Γιατί; Που είναι η διαφορά; Θα ήθελα να γράψετε και τα συναισθήματα σας εκτός από την ανάλυση του θέματος.

Μπάχαλο εννοώ πως: Από τη στιγμή που ο καθένας μας σκέφτεται, έχει επιλογές (και όλοι σκεφτόμαστε για εμάς), πράττει και δημιουργεί, τα πάντα είναι ανεξέλεγκτα. Αλλά ξεφεύγουμε από το θέμα... Σύμφωνα με την άποψή μου, όπως καταλάβετε πιστεύω πως δεν χρειάζεται να είσαι ανισσόροπος για να δημιουργήσεις το οτιδήποτε. Και σίγουρα η ισσοροπία δίνει καρπούς. Αλήθεια που το διάβασες Niliolans;

Ακριβώς Αρχάγγελε Ας ορίσουμε πρώτα τι είναι δημιουργία, διότι κάποιοι την τέχνη την βλέπουν ως χάσιμο χρόνου, ενώ εγώ με αυτούς γελάω επειδή δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Εάν υποθέσουμε πως δημιουργία είναι η οικοδόμηση και υλοποίήση των συναισθημάτων μας, τότε όλοι (τρελοί,σοφοί, κουτσοί, βλαμμένοι) είμαστε δημιουργικοί και αυτός είναι και ο λόγος που επικρατεί το μπάχαλο στο κόσμο μας...

Αλήθεια ρε παιδιά...εντάξει ότι έγινε έγινε και δεν ξέρουμε ακόμα και εάν είναι εμπρησμός, πολλά ακούγονται. Τώρα τι γίνεται; Το κράτος τι θα κάνει για το βουνό; Θα ξεκινήσει την αναδάσωση; Αλήθεια ποιες είναι οι διαδικασίες και που θα βρεθούν τόσα δέντρα; Πρέπει να κινητοποιηθεί άμεσα έτσι ώστε να έχουμε το δάσος σε 20-25 χρόνια, και να μην χτίσει κανένας :censored:. Εμείς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;

Αυτοσχεδιάστε. Να είστε δημιουργικοί για να γνωρίζετε τι ακριβώς κάνετε. Εάν πατήσετε πάνω σε τεχνικές άλλων, μπορεί η κατάσταση να ξεφύγει. Αλλά μην περιμένετε να πετάτε και φλόγες από τα χέρια που έλεγε μια φίλη μου. Και πάνω από όλα, να αισθάνεστε.

Δεν συμφωνώ (και τι σας νοιάζει άλλωστε ;)).Η σχέση είναι αμοιβαία. Τα παιδιά είναι ερωτευμένα βρε Ισχύει καθώς δεν είναι λίγοι που την έχουν ως επίσημη θρησκεία. Ισχύει καθώς είναι παιδί του και όλοι τα εξυψώνουν. Μα φυσικά και τον εξυψώνει και του δίνει την ώθηση να συνεχίσει προς τα όνειρά του (όπως πολύ καλά είπε η Saginie). Το μέσο για κάθε όνειρο είναι "έρωτας", και ο "έρωτας" χρειάζεται ανταπόκριση για να σε οδηγήσει στο όνειρο.

Το παρελθόν είναι παρελθόν. Αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας και εάν το καλοσκεφτείτε, μονάχα παρελθόν είμαστε στην πραγματικότητα. Στην φαντασία βρίσκεται μονάχα το μέλλον, και αυτή είναι που μας ξεχωρίζει σαν είδος (προσωπική μου άποψη). Τις θερμότερές μου ευχές, για φαντασία χωρίς όρια λοιπόν. Καλώς ήλθες και πάλι

Το κακό δεν είναι πως κάποτε υπήρξαν 1-2 αρκουδο-γελωτοποιοί, και βρέθηκε κάποιος να τους εκμεταλευτεί για να τα μαζώξει. Αυτό γίνεται παντού, με διάφορες μορφές. Το κακό είναι πως πολλοί μιμούνται τους πρώτους, για λόγους που μονάχα οι ίδιοι γνωρίζουν ή δεν γνωρίζουν. Και δεν είναι ηλίθιοι. Λιγάκι χαμένοι απλά. Θα μπορούσαμε εμείς να τους συνετίσουμε; Φυσικά, με την μη αποδοχή τους. Αγνοώντας, προσελκύεις. :smilewink:

Λοιπόν άκουσα και αυτή την εκτέλεση. Ωραίο το στυλάκι αλλά το κομμάτι χάνει. Από παραμυθένιο γίνεται μουντό! Τους μισώ!!! :headb:

Εμ...είμαστε της παράδοσης εμείς... Κάπως έτσι έκλεψαν και οι θρησκείες τα σύμβολα από τις παλαιότερες ;)

Τρίφωνο;;; Τι εννοείς; Simon and Garfunkel είναι.