musa

Grey μ' αρέσει που μετά από 3 σελίδες διαφωνιών,καταλήξαμε τελικά στο ότι συμφωνούσαμε και δεν το ξέραμε! Πλάκα είχε... Κλείνω λοιπόν κι εγώ με τη σειρά μου τον...κύκλο μου στο παρόν τόπικ... Πολλές καλημέρες σε όλους! Υ.Γ. Και καλό μήνα!

Νομίζω το ένα δεν αναιρεί το άλλο... Το να αποδεχτείς πως είναι αδύνατο να μάθεις τα πάντα,δε σημαίνει αναγκαστικά και ότι θα σταματήσεις να ψάχνεις...γιατί ποτέ δεν ξέρεις! Επιπλέον,με βάση μια τέτοια παραδοχή,παίρνεις από την αρχή ως δεδομένο -ή έστω ως πολύ πιθανό- το ενδεχόμενο,μια γνώμη που υιοθετείς τώρα στο μέλλον να την αλλάξεις: Εφόσον δηλαδή δέχεσαι ότι δεν είναι δυνατόν να γνωρίσεις τα πάντα,δέχεσαι και ότι είναι αδύνατο να είσαι σίγουρος πως δε μπορείς! (παραδέχεσαι την άγνοιά σου,αλλά δε μπορείς να είσαι και 100% σίγουρος πως θα παραμείνει άγνοια) Το αν λοιπόν θα συνεχίσεις το ψάξιμο ή όχι,είναι κάτι που θα αποφασίσεις εσύ... Προσωπικά το ψάξιμο με γοητεύει και μου κινεί την περιέργεια (αν και πιο σωστό θα είναι να πω ότι ''κινείται από την περιέργεια''). Αν έμενα αδρανής και επαναπαυόμενη στην άγνοιά μου θα βαριόμουν. Εν τέλει,το θεωρώ και ολίγον τι δικαιολογία... (για να μην κάνεις τον κόπο να βελτιωθείς,αφού στο τέλος θα ανακαλύψεις ότι δεν ξέρεις τίποτα). Και τι έγινε αν τελικά βρεις ότι όντως δεν ήταν δυνατό να μάθεις την αλήθεια; Θα έχεις κερδίσει ένα σωρό εμπειρίες και θα έχεις ζήσει την περιπέτεια της αναζήτησης. Το ταξίδι μετράει...και στο τέλος του ταξιδιού,ο καθένας βρίσκει την Ιθάκη του. Παιδιά δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω... Γιατί είχα μεν στο μυαλό μου κάποιες σκέψεις,αλλά στην πορεία μπερδεύτηκα κι εγώ η ίδια! Ζητώ συγνώμη αν...δεν! Θα επανέλθω...

Με βάζεις να ψάχνω τώρα και νυστάζω...

Περισσότερο προς το κωμικοτραγικό έτεινε η αίσθηση που είχα... Μόνο εμένα μου φαίνεται αστείο και ταυτόχρονα τραγικό να φοβόμαστε τα πάντα,συμπεριλαμβανομένου ενός απλού ενδιαφέροντος του παιδιού για τα ζώδια; Μπορεί να μην το εννοούσες έτσι,αλλά αυτό βγαίνει... Μπορεί πάλι να ''πρέπει'' να ζούμε φοβούμενοι και τη σκιά μας,αλλά αυτό είναι κάτι που προσωπικά δεν είμαι υποχρεωμένη να το δεχτώ,νιώθω ότι περισσότερα στερεί παρά προσφέρει,και σε καμιά περίπτωση δε θα το υιοθετήσω ως στάση ζωής. Ξέρεις...πολλές φορές,οι κίνδυνοι και οι καταστροφές δημιουργούνται επειδή αποζητάς σώνει και ντε να υπάρξουν... (Δε το λέω για σένα προσωπικά,έχω υπόψη μου περιπτώσεις -σε διάφορα θέματα- που τα πράγματα πήγαν άσχημα,ακριβώς επειδή υπήρχε αυτή η ''επιθυμία'' να δοθεί έρεισμα στο φόβο,και δημιουργήθηκαν προβλήματα από κει που δεν υπήρχαν...) Ναι πράγματι δεν εννοούσα αυτό που υπέθεσες αρχικά... Αλλά δε νομίζω ότι ένα παιδί κινδυνεύει αν αρχίσει να μαθαίνει για μύθους και φιλοσοφία (και τα λοιπά και τα λοιπά που προαναφέραμε),και εννοείται με ενημέρωση και καθοδήγηση ώστε να ξέρει τι είναι επικίνδυνο και να είναι υποψιασμένο. Μίλησα προηγουμένως για φόβο... Το ότι προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις το φόβο και την επίγνωση του κινδύνου προς όφελός σου -έτσι ώστε να σε συγκρατεί μεν,αλλά να μη σε κυριεύει-,δε σημαίνει ότι υιοθετείς τη λογική ''ας πάθω ό,τι πάθω''. Σημαίνει ότι βάζεις τη δράση σου μέσα σε ένα πλαίσιο και διατηρείς μια ισορροπία. Το ότι,εάν οδηγήσεις μεθυσμένος και με 200 θα σκοτωθείς,δεν πάει να πει ότι δε θα οδηγήσεις ποτέ... Πάει να πει ότι ξέρεις τον κίνδυνο,και γι' αυτό δρας ανάλογα. Και φυσικά μπορεί να σκοτωθείς ενώ οδηγάς νηφάλιος και με προσοχή,από φταίξιμο κάποιου άλλου,από κακοτυχία,από μηχανική βλάβη και ούτω καθεξής! Αλλά ούτε αυτό σε εμποδίζει να οδηγήσεις... [Για να σε προλάβω και να μη μου πεις ότι δε βάζεις το ανήλικο παιδί σου να οδηγήσει,πράγματι δεν το κάνεις. Του μαθαίνεις όμως κυκλοφοριακή αγωγή και ενημερώνεις για τους κινδύνους στο δρόμο,ώστε να γίνει πρώτα ένας υπεύθυνος πεζός,και κατόπιν ένας ευσυνείδητος οδηγός.] Σπάνιο δε θα το 'λεγα... Όλα τα κοριτσάκια στην τάξη μου (και όχι μόνο) διαβάζαμε ζώδια και τα σχετικά... Είναι συνηθισμένο για ένα κοριτσάκι να ασχολείται με τέτοια. Κι όμως είμαστε όλες μια χαρά. (Το ενδεχόμενο κάποια απ' όλο το σχολείο να έχει καταλήξει σε μαύρη σέκτα δε νομίζω ότι θα οφείλεται σ' αυτό το παιδικό χόμπι...) Προσπαθώ να σου πω,ότι καλό είναι να προσέχεις,αλλά μη βλέπουμε παντού φαντάσματα... Είναι το άλλο άκρο από το να πέσεις με τα μούτρα και να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Δεν έχω ''κάνει'' μάνα ακόμη,αλλά απ' ό,τι μου λένε... Το ενδεχόμενο να σταματήσεις να νοιάζεσαι για την ασφάλεια του παιδιού σου και να το αφήσεις ξαφνικά ελεύθερο μόλις κλείσει τα 18 να κάνει ό,τι θέλει,επειδή νομικά δεν έχεις υποχρέωση, είναι...μάλλον απίθανο σενάριο. Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε με ψυχρή λογική -που όμως στην πράξη δε χρησιμοποιείται εν προκειμένω-,τότε συμφωνώ. Και πάλι όμως,μιλάς εδώ για το θέμα της υποχρέωσης,εγώ ρώτησα πότε επέρχεται η ωριμότητα ως πραγματική κατάσταση,και γιατί βάζουμε εδώ το όριο,γιατί το θέμα είναι όχι μόνο τι κάνει ο γονιός,αλλά και γιατί το κάνει,και τι θα ήταν ενδεχομένως καλύτερο να κάνει.

Το ότι έχεις κέφια φαίνεται! (Τη χορεύτρια την παραδέχομαι,είναι -ελαφρώς- καλύτερη από μένα!!! ) Πέρα από την πλάκα πάντως,δε σημαίνει ότι επειδή δε συμφωνούμε όλοι σε ένα θέμα που αφορά ανηλίκους,κάποιοι είναι ανήλικοι... Αν δηλαδή υπήρχε διαφορά για ένα θέμα που αφορούσε το σατανισμό,θα σήμαινε ότι αυτοί που διαφωνούν είναι σατανιστές; (Ή στο θέμα της αυτοκτονίας πχ,που είναι και πρόσφατο... Αν υπερασπιστείς την επιλογή της αυτοκτονίας,σημαίνει ότι θα την κάνεις κιόλας;) Το συγκεκριμένο τόπικ σχετίζεται με την αντιμετώπιση των παιδιών σχετικά με τη μαγεία,το οποίο σημαίνει ότι αφορά τους γονείς που τα μεγαλώνουν (είτε αυτούς που ήδη είναι γονείς είτε τους μελλοντικούς). Και επιμένω μερικές φορές,γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ''γνωρίζω για τον κίνδυνο και είμαι προσεκτικός'' από το ''φοβάμαι ακόμα και τη σκιά μου'' και νομίζω ότι είναι εμφανές σε όλους αυτό... Απλά προσπαθώ να πω...μην κολλάμε τόσο πολύ στο φόβο,σε σημείο να μας αφήνει στάσιμους ή να μας πάει ακόμα και πίσω. Να χρησιμοποιούμε μεν την επίγνωση του κινδύνου για προστασία (δική μας και των άλλων),αλλά ας μη μένουμε εκεί,γιατί πίσω και πέρα από το φόβο υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που αξίζει να ανακαλύψουμε. Αυτά από μένα. Υ.Γ. Η άγνοια του κινδύνου υποτίθεται ότι είναι χαρακτηριστικό των παιδιών...

Προσπαθώ εδώ και τόση ώρα να γράψω μια σοβαρή απάντηση αλλά δεν τα καταφέρνω γιατί με πιάνουν τα γέλια... Βρε Grey μου,ή δεν έχεις καταλάβει τη θέση μου πάνω στο θέμα ή συνεχίζεις να με κοντράρεις επίτηδες. Θα ήθελα να μου βρεις το σημείο όπου προτρέπω κάποιον γονέα να δείξει επικλήσεις και τελετουργίες στο ανήλικο παιδί του (όχι τίποτ' άλλο,απλά ψάχνω και δεν το βρίσκω...) Αν κάνεις ένα review στο τόπικ,θα δεις ότι απλώς επαναλαμβάνω με άλλα λόγια απόψεις που είχαν ήδη ειπωθεί (από dimulator,outis και dartsan κυρίως,οι οποίοι μίλησαν για υπόβαθρο και ώθηση που μπορούν να προσφέρουν οι πνευματικοί γονείς σε ένα παιδί,μέχρι να φτάσει στο κατάλληλο στάδιο -ηλικιακό και νοητικό- που θα μπορεί να δράσει μόνο του). Επιπλέον,προφανώς έχουμε στο μυαλό μας διαφορετικού είδους ''τελετουργίες'' (ο dimulator για παράδειγμα μίλησε για έθιμα και σπιτικές τελετές). Έχουμε όλοι μας παρευρεθεί πολλάκις σε τελετουργίες,δεν είναι κάτι που ακούμε πρώτη φορά,ούτε είναι συνδεδεμένο με διαόλους... Να το ξανασκεφτώ την επόμενη φορά που θα πάω σε γάμο δηλαδή ή θα στείλω τον ανήλικο αδερφό μου στον αγιασμό του σχολείου... Και επίσης,πάλι καλά να λέω που δεν κατέληξα ''νύφη του Σατανά'' επειδή στο δημοτικό διάβαζα τον ''Αστρολόγο'' και τα ζώδια στη ''Σούπερ Κατερίνα''... Και παρεμπιπτόντως,ακόμα δε μου έχει λυθεί η απορία: Το συμπέρασμα ότι ένας ενήλικος 18-20 ετών είναι πιο ώριμος και θα προστατευτεί,ενώ ένας 17χρονος θα ''πέσει με τα μούτρα'' και θα φάει το κεφάλι του,από πού το βγάλαμε είπαμε; Γιατί αν κόβει βόλτες το Αγ. Πνεύμα και μοιράζει ''επιφοιτήσεις'' στους νεοαποκτηθέντες την ιδιότητα του ενήλικου,μάλλον πολλοί που γνωρίζω κρατούσαν τότε ομπρέλα...

Όταν λέω γνωρίζουμε,εννοώ ότι στο άκουσμα της λέξης ''μαγεία'' δε θεωρούμε τον άλλο ψυχάκια/τρελό/φαντασιόπληκτο και δεν τον τρέχουμε να τον διαβάσει παπάς και να του κάνει εξορκισμό (το θέτω ίσως με λίγη υπερβολή,για να γίνω περισσότερο κατανοητή). Φυσικά και έχω συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρό είναι το θέμα που συζητάμε,γι' αυτό και μίλησα για αιτιολόγηση των απαγορεύσεων,συμβουλές κτλ. Και όσον αφορά την εμπειρία,δε θα έρθει ξαφνικά ως θεία φώτιση... Είμαι γενικά πολύ προσεκτική στο πότε διατυπώνω γνώμη -για να μη λέω μπαρούφες- και πάντα λαμβάνω υπόψη μου τη γνώμη κάποιου που είναι πιο ειδικός,αλλά σε θέματα κρίσης και συμπεριφοράς,αν περιμένουμε να γνωρίσουμε πρώτα όλη την αλήθεια και μετά να μιλήσουμε,τότε να το κλείσουμε και να πάμε σπίτια μας γιατί η γνώση αυτή θα αργήσει πολύ να έρθει... (Και τα ξαναλέμε σε καμιά 50αριά χρόνια,που θα έχουμε κατανοήσει ένα μικρό κομμάτι της γνώσης.) Το ότι δε συμφωνώ με την πλειοψηφία δε σημαίνει και πως δε σέβομαι τις άλλες γνώμες! Δε μπορεί όμως κανείς να μη υποχρεώσει να τις υιοθετήσω κιόλας... Προσωπικά,αν γνώριζα κάτι που θα άξιζε να μεταφέρω στο παιδί μου θα το μετέφερα,ιδιαίτερα αν εκδήλωνε ενδιαφέρον από μόνο του. Η μαγεία δεν κρύβει μόνο κινδύνους,κρύβει κι άλλα πράγματα,δεν είναι μόνο επικλήσεις και δαίμονες (αλλά αυτό το ξαναείπα και δε θέλω να γίνομαι κουραστική). Πάντως έχω την εντύπωση ότι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα λέμε,αλλά με διαφορετικά λόγια... Με την τελευταία πρόταση συμφωνώ,έτσι ακριβώς όπως τη διατυπώνεις: καθοδήγηση και συνείδηση. Με μία μόνο διόρθωση: Στη θέση του ''οι ανήλικοι'',θα έβαζα ''οι άνθρωποι γενικά'',γιατί νομίζω ότι ο κανόνας που θέτεις αφορά τον οποιονδήποτε επιδιώκει να ασχοληθεί με την τέχνη. Οπότε μάλλον το σημείο διαφωνίας μας έγκειται στο πότε κάποιος είναι σε θέση να αντιληφθεί τους κινδύνους,και η έλλειψη συναίσθησης και αντίληψης δε νομίζω ότι αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των ανηλίκων...

Το ότι οι περισσότεροι γονείς δε γνωρίζουν περί μαγείας αποτελεί πράγματι λόγο για να είναι αυστηρότεροι. Αυτό όμως είναι θέμα κοινωνίας και δε μπορούμε να το αναλύσουμε τώρα γιατί θα ξεφύγουμε... (Σε μια άλλη κοινωνία πχ που θα επιτρεπόταν η διδασκαλία της μαγείας στα σχολεία,μια τέτοια συζήτηση δε θα είχε νόημα... Σκεφτείτε αλήθεια,τι απ' όσα θεωρούμε επικίνδυνα και λόγω αυτού απαγορευμένα είναι όντως έτσι,και δεν αποτελούν απόρροια της λογικής που έχουμε αποκτήσει στην κοινωνία που ζούμε;) Αλλά για να μην το πάμε αλλού... Σε αυτό το χώρο,συζητάμε άτομα που γνωρίζουμε... Και εκεί τίθεται το ερώτημα ''Πώς θα αντιμετωπίζαμε ένα παιδί ΕΜΕΙΣ που γνωρίζουμε;'' Δε μπορεί ο γονέας που ξέρει να παίξει το ρόλο του ''ειδικού'' και του συμβουλάτορα για ένα παιδί που ενδιαφέρεται;

Grey και Dartsan συμφωνώ με αυτά που λέτε,αλλά μάλλον επειδή μιλάτε γενικά για την ανατροφή ενός παιδιού και όχι τόσο πάνω στο θέμα... Συμφωνώ με τη σχέση εμπιστοσύνης και με την ευθύνη του γονιού. Όσον αφορά τα χόμπι,ένα χόμπι μπορεί να είναι εκ φύσεως επικίνδυνο και μόνο (πχ το να συλλέγω χειροβομβίδες),μπορεί επίσης να φαίνεται παντελώς ακίνδυνο αλλά να υπάρχει πιθανότητα να συμβεί κάτι επικίνδυνο. Το να στείλω πχ το παιδί μου να μάθει πολεμικές τέχνες δεν ενέχει τον κίνδυνο να σπάσει κάποια στιγμή το χέρι ή το πόδι του; Τι θα πει αυτό,ότι θα βάλω κι εκεί απαγορευτικό,αν είναι κάτι που το ίδιο το παιδί θέλει να κάνει; Το να μάθει πιάνο δεν κρύβει τον κίνδυνο να πάθει τενοντίτιδα; (Προσωπικά έχω πάθει πολλές φορές τενοντίτιδα από το πιάνο,αλλά ακόμα ζω!!! Τυχαίο; Δε νομίζω...) Αν το στείλω να μάθει χορό δε μπορεί να πέσει και να τσακιστεί από ατύχημα; Και τα λοιπά και τα λοιπά... Ένα χόμπι μπορεί επίσης να έχει μικτή φύση,δηλαδή να είναι ωφέλιμο ή βλαβερό αναλόγως τη χρήση (και νομίζω ότι η μαγεία συγκατελέγεται εδώ). Ο ρόλος του γονέα λοιπόν,είναι να ενημερώσει περί χρήσης και να προστατεύσει (αλλά αυτό το έχουμε πει εκατό φορές μέχρι τώρα και δε χρειάζεται να το επαναλαμβάνω συνέχεια). Αυτό που με κάνει να απορώ,είναι ότι από τις αντιδράσεις που λαμβάνω νιώθω τόση ώρα λες και προτρέπω κάποιον να δώσει στο παιδί του ναρκωτικά ή να το ωθήσει να διαπράξει δολοφονία/εμπρησμό/βιασμό κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο... ειλικρινά σας μιλάω. Αν λοιπόν το αντικείμενο της μαγείας εξαντλείται σε επικλήσεις ''διαόλων'',σολομωνική και συμμετοχή σε σκοτεινές σέκτες που κάνουν εγκλήματα,τότε μάλλον εγώ κάτι δεν έχω καταλάβει καλά (και εδώ που τα λέμε,αν είναι έτσι,δε βλέπω και το λόγο να ασχολούμαστε κι εμείς οι ''μεγαλύτεροι και σοβαροί'' με ένα τέτοιο αντικείμενο).

Μάλλον δε διάβασες προσεκτικά αυτό που έγραψα ή δεν του έδωσες τη βάση που χρειαζόταν... Είπα ξεκάθαρα,ότι το να ενημερώνεις ένα παιδί για κάτι είναι πολύ προτιμότερο από το να του το απαγορεύεις,και μπορεί να αποδειχθεί εν τέλει σωτήριο εάν το παιδί δοκιμάσει από μόνο του αυτό το κάτι. Είπα επίσης ότι ο ρόλος του γονιού είναι να συμβουλεύει και να προστατεύει,αλλά παράλληλα να εξηγεί (τα παιδιά δεν είναι τόσο ''χαζά'' όσο νομίζουμε...) Τα παραδείγματα που έφερα ήταν σαφή,αν και διαφορετικού περιεχομένου. (Και χωρίς να ξέρω την περίπτωσή σου,είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας σου σού εξήγησε ΓΙΑΤΙ απαγόρευσε να χρησιμοποιήσεις κυκλώματα υψηλής τάσης.) Αν το παιδί σου λοιπόν εκδηλώσει ενδιαφέρον να μάθει τι είναι επίκληση,καλύτερα να το μάθει από σένα που θέλεις το καλό του κι όχι από κάποιον καλοθελητή (όπως ανέφερε παραπάνω ο outis). Γιατί πίστεψέ με,αν το παιδί θέλει να μάθει θα μάθει... Και όσο περισσότερο βάζεις την ταμπέλα του ''απαγορευμένου'' σε κάτι χωρίς να εξηγείς,τόσο το σπρώχνεις προς τα κει. Και δε μίλησα για συγκεκριμένα παιδιά,αναφέρθηκα στα παιδιά γενικότερα (προφανώς όχι σε πεντάχρονα,νομίζω καταλαβαινόμαστε). Αν τώρα θεωρείς ότι ''η ωριμότητα και η πληροφόρηση δεν έχουν σημασία'',προφανώς έχουμε διαφορετική γνώμη οπότε δεν επιμένω. Παρομοίως αν πιστεύεις ότι δε μπορεί να υπάρξει ελευθερία -υπό τις προϋποθέσεις που έθεσα παραπάνω,δλδ ενημέρωση και εμπιστοσύνη στο παιδί (του έχεις για να σου έχει,τόσο απλά). Όσο για τα ατυχήματα...ατύχημα μπορεί να συμβεί στο παιδί και στο προαύλιο του σχολείου ή στο δρόμο που παίζει,τι μπορείς να κάνεις γι' αυτό;

Με την ίδια λογική,ένας ενήλικος πρέπει να ασχολείται μόνο με τα πράγματα που ''αρμόζουν'' στην ηλικία του,δηλαδή με τη δουλειά του,την οικογένειά του,τα χόμπι που μπορεί να έχει και με λίγα λόγια με ''σοβαρές'' ασχολίες... Ένας ενήλικος που διαβάζει παραμύθια λοιπόν ή πιστεύει στις νεράιδες έχει κάποιο πρόβλημα; Δεν έχω παιδιά και σίγουρα δε μπορώ να ξέρω εκ των προτέρων πώς είναι η αίσθηση να έχεις,αλλά προσπαθώ να είμαι κατά των ''πρέπει'' στη ζωή μου... Γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός και δε μπορείς να καλουπώνεις τους ανθρώπους με βάση την ηλικία τους. Όπως πολύ σωστά είπες,είναι θέμα ελευθερίας. Όταν το παιδί είναι ελεύθερο να επιλέξει ανάμεσα στο παιχνίδι και την ανεμελιά από τη μία,και κάτι άλλο (είτε αυτό είναι η τέχνη είτε δεν ξέρω τι) από την άλλη -και φυσικά έχει την ευκαιρία και να τα συνδυάσει αν θέλει-,τότε υπάρχει πραγματική ελευθερία και όχι μόνο φαινομενική. Το ζήτημα και το χρέος του γονιού είναι συνεπώς να προσφέρει την επιλογή... Το ότι παρεπόμενος ρόλος του είναι -σε αυτή τη φάση- να συμβουλεύει και να προστατεύει,είναι νομίζω αδιαμφισβήτητο. Χριστίνα,πριν βάλεις το παιδάκι στο δωμάτιο με τα σπίρτα έχεις φροντίσει να το ενημερώσεις τι είναι η φωτιά,τι κινδύνους έχει,σε τι χρησιμεύει κτλ,και φυσικά,δεν ξεκινάς από κει! Θέλει πολύ δρόμο πριν βάλεις κάποιον σ' αυτό το δωμάτιο... Και για να δώσω ένα παράδειγμα -παντελώς άσχετο με το θέμα τέχνη,αλλά παρεμφερές όσον αφορά τη διαπαιδαγώγηση: Σε όλα τα σπίτια φίλων μου που πήγαινα ως παιδί,οι γονείς είχαν κλειδωμένα και ασφαλισμένα τα ντουλάπια με τα απορρυπαντικά,τα φάρμακα κτλ για να μην τα πάρουν τα παιδιά και τα καταπιούν ή προσπαθήσουν να ''παίξουν'' μ' αυτά και πάθουν κακό. (Δεν υποστηρίζω προς Θεού ότι κακώς έκαναν -αυτές είναι εξάλλου οι οδηγίες που αναγράφονται και στα ίδια τα προϊόντα-,αυτό που θέλω να τονίσω έγκειται στον τρόπο που αντιμετωπίζεις ένα παιδί και την αντίληψή του,και στις πληροφορίες που του δίνεις.) Στο δικό μου σπίτι -από ένα σημείο και μετά φυσικά,που μπορούσα εγώ και τα αδέλφια μου να έχουμε αντίληψη και να καταλαβαίνουμε τι μας λένε και τι σημαίνει,δεν εννοώ εξαρχής- η μητέρα μου δεν ασφάλιζε κανένα ντουλάπι. Ωστόσο,ποτέ εγώ ή τα αδέλφια μου δεν πλησιάσαμε τα απορρυπαντικά,δεν πήγαμε να τα χρησιμοποιήσουμε και δεν πάθαμε τίποτα. Γιατί πολύ απλά,δεν είχαμε περιέργεια. Ξέραμε τι ακριβώς είναι το απορρυπαντικό,πού χρησιμεύει,και τι παθαίνει κανείς αν το καταπιεί,άρα δεν υπήρχε λόγος να κάνουμε κάτι που θα μας έβλαπτε. Με τον ίδιο τρόπο ξέραμε τι είναι το σεξ και η αναπαραγωγή,και γι' αυτό ποτέ δεν τα ψάξαμε στα κρυφά,με λάθος τρόπους και με λάθος άτομα,και πριν την ώρα τους (όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά και τα αποτελέσματα δεν είναι τα καλύτερα). Τι θέλω να πω με όλα αυτά για να μη σας κουράζω: Ένα παιδί πιθανόν δεν είναι ώριμο για να κάνει ''επικλήσεις'',μπορεί όμως μια χαρά να ξέρει περί τίνος πρόκειται και τι κινδύνους εγκυμονεί -ακριβώς για να μην επιχειρήσει κάτι επικίνδυνο! Αντιθέτως,είναι μια χαρά ώριμο για να θέσει τις βάσεις πάνω σε ένα κάρο ζητήματα γύρω από τα οποία περιστρέφεται η μαγεία,όπως η έννοια του θείου και οι διάφορες θρησκείες ανά τον κόσμο,οι μύθοι,η φιλοσοφία και το αντικείμενό της,ο εσωτερισμός,τα όνειρα,ο κόσμος πέρα απ' αυτό που φαίνεται,και τα λοιπά... Όλα αυτά δεν αποτελούν ενασχόληση με τη μαγεία; Και όσο για το θέμα της ωριμότητας που θίχτηκε,ξέρω άτομα 50 χρονών που δεν ξέρουν πού πανε και τι θέλουν (και μη νομίζετε ότι αποτελούν σπάνιες περιπτώσεις),και το αντίθετο.