martina

Το μεγαλύτερο ταλέντο που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι η διαχείριση της καθημερινότητας του. Είμαστε κάτοχοι μιας ατελείωτης παλέτας ιδεών που μας κληροδοτήθηκε και που έγκειται στην προσωπική φαντασία του καθένα από εμάς να την αξιοποιήσει .. Υπάρχουν έννοιες που χωρίς δεύτερη σκέψη αναπαράγουμε στην έσχατη μορφή τους διασύροντας και διασυρόμενοι σε μια μάταιη ανακύκληση. Αν κοιτάξουμε καθαρά- εφόσον το αντέχουμε- έννοιες όπως οικογένεια ,έρωτας, εργασία δεν είναι αυτοσκοπός? αποτελούν μέσα και ως τέτοια θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε. Ξαναγράφω λοιπόν το λεξικό της καθημερινότητας μου πετώντας φθαρμένα λήμματα και παρωχημένες ετυμολογίες, δημιουργώ την δική μου οπτική γιατί ναι, έχω δικαίωμα να το κάνω. Διατηρώ το δικαίωμα της δημιουργίας του δικού μου σύμπαντος?.ελεύθερου από στείρες επαναλήψεις?.απεγκλωβίζω την καθημερινότητά μου από τον καταδικαστικό της χαρακτήρα. Η οικογένεια αποτελείται από μονάδες και μόνο όταν αυτές ευημερούν ..ευημερεί και η ίδια.. αρνούμαι να την αντιμετωπίσω ως Οικογένεια Α.Ε. που απομυζά τα μέλη της.

Συντηρητισμός είναι μια ολόκληρη νοοτροπία και έννοιες όπως οικογένεια, έρωτας κλπ γίνονται μικροαστικές ανάλογα με το πώς τις αντιμετωπίζουμε… Η οικογένεια όπως και ο έρωτας αν τοποθετηθούν μέσα σε στενά οροθετημένα πλαίσια ασφυκτιούν.. πρέπει να έχουν χώρο για να αναπνέουν… εμείς είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε αυτόν τον ζωοδότη χώρο.. Αν έχεις ήδη «φύγει» μέσα από μια σχέση και το μόνο που σε κρατά είναι η δύναμη της συνήθειας τότε είναι ζήτημα χρόνου για την εμφάνιση του «καλύτερου έρωτα» - όρος που για μένα δεν υφίσταται- αν δεν έχεις εκ των προτέρων χειριστεί την ήδη υπάρχουσα σχέση σου και τα ερωτήματα που σου θέτει τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρεθείς σε έναν κυκεώνα αμφιβολιών και διλημμάτων…. Αφού δεχόμαστε ως γεγονός την προσωπική μας εξέλιξη επόμενο είναι να είμαστε σε συνεχή αντιπαλότητα με τις εκάστοτε επιλογές μας … φυσική συνέπεια της παραπάνω διαδικασίας είναι να είμαστε πάντα σε κατάσταση ετοιμότητας… Ο σοφός άνθρωπος δεν περιμένει παθητικά τον «καλύτερο έρωτα» ..έχει ήδη δημιουργήσει ενεργητικά τις προϋποθέσεις να τον δεχτεί…

Δεν διαφωνώ στην ουσία της ένστασης σου αλλά θεωρώ πως δεν είναι η ηλικία αλλά η προσωπική εξέλιξη του καθενός μας που θα καθορίσει και τις εκάστοτε ανάγκες μας ? Ως γένος που έχει εθιστεί στην συνήθεια να μετράει και να θέτει ορόσημα έτσι και η ζωή μας είναι γεμάτη από τέτοια. Πάντα μα πάντα είναι καιρός για μόρφωση?για έρωτα?.για αναζήτηση?για αμφισβήτηση ?.δυστυχώς χανόμαστε μέσα σε μια δρομολογημένη πορεία με αποτέλεσμα να συγχέουμε τον πραγματικό σκοπό για τον οποίο βρεθήκαμε σ αυτή την διάσταση

Προτιμώ έναν άνθρωπο που στέκεται δυναμικά στο ύψος των .. «αδυναμιών» του παρά αυτόν που πίσω από την φαινομενικά οικογενειακή του ευτυχία καλύπτει ανομολόγητα πάθη και φοβίες. Καταργώ τον σκληρό πυρήνα της οικογένειας τοποθετημένο στο μικροαστικό της καδράκι και λέω Ναι στην Ιδέα της οικογένειας που διαχέεται για να συμπεριλάβει όλους όσοι χωράνε στην καρδιά μας ..ας πάψουμε επιτέλους να ονειρευόμαστε μικρά σπίτια στο λιβάδι?.η ευτυχία δεν έχει πρόσωπο για αυτό δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμη?κυκλοφορεί μασκαρεμένη ..πίσω από την λεπτομέρεια?.ο καθένας μας ας μπει στον κόπο να αναγνωρίσει την δική του? Αν περιμένουμε από το «έτερον ήμισυ» να μας καλύψει 100% και μάλιστα εφ?όρου ζωής ?χαθήκαμε!!! Άλλωστε δεν νομίζω πως είναι αυτός ο ρόλος του?και αν μου δινόταν η ευκαιρία να ερωτηθώ θα απαντούσα ότι απεύχομαι την στιγμή που κάποιος θα προβάλλει παρόμοιες απαιτήσεις?.εκτός του ότι αποτελεί μάταιο φορτίο παραμερίζει κάθε έννοια συντροφικότητας ?.δεν αναφερόμαστε πλέον σε αμφίδρομη σχέση αλλά σε ....καταδίκη?κάποιοι μάλλον δεν αναζητούν σύντροφο αλλά τον/την σούπερ (wo)man? (άλλωστε το λέει και η ίδια η έκφραση ?έτερον ήμισυ- άρα ένα 50% είναι υπέρ αρκετό?.κύριοι αυτοαναιρείσθε! ) Ο ρόλος των ανθρώπων γύρω μας είναι να μας αποκαλύψουν όχι να μας καλύψουν?..

Όχι άλλοι ήρωες.. όχι άλλα αρχέτυπα….παρακαλώ πολύ όχι άλλα πρότυπα….όχι άλλη βιβλιογραφία… Γκρεμίστε τους μύθους ..τα αγάλματα από το βάθρο τους… (de sittar pa sina hοga hastar) ελευθερωθείτε από ό,τι σας καλεί να γίνετε κάποιος άλλος Σκοπός πρέπει να είναι η ακολουθία του ίδιου μας του εαυτού….η προβολή του και όχι ο αυτό-εγκλωβισμός του.. Μπορούμε επιτέλους να γεννήσουμε ιδέες.. κατά-δικές μας και όχι δανεικές? Να δεχτούμε να υποστούμε την κυοφορία και στη συνέχεια να καταθέσουμε το γέννημα ? Να διαβάζω και να νιώθω βαθιά μέσα μου να με συγκλονίζει ο αγώνας του γράφοντα στην κατάκτηση της αλήθειας Του? Αναφέρομαι στον απλό καθημερινό άνθρωπο-ήρωα που μοιράζεται μαζί μου την Αγωνία του με αμεσότητα και χωρίς ανταλλάγματα..!!!?

αφήστε με να έχω τις μικρές μου..αδυναμίες

γιατί να μπούμε στον κόπο να ρωτήσουμε? αφού έτσι ή αλλιώς ο καθείς βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.. το έχουμε ξαναπεί..ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που θέλει...

Όποιος έχει πρότυπα συνήθως μένει με τα ?.πρότυπα στο χέρι.. Τι θα πεί «απόλυτο ήμισυ»? δεν το καταλαβαίνω?.υπάρχουν μόνο άνθρωποι που μιλάν την ίδια γλώσσα με μας ..που δεν χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων για να καταλάβουν πως αισθανόμαστε και ποιες είναι οι βαθύτερες ανάγκες μας ..άνθρωποι που μας εξωθούν στην προβολή του καλύτερου εαυτού μας ?.που μας αφήνουν αδέσμευτους να εξελιχτούμε ?μέσα από μία σχέση όπου ακόμα και η σιωπή είναι ...διάλογος

... για το απλό λόγο ότι υπολείπονται άλλα 6 δισ 599 εκατ. άνθρωποι που δεν μου έχουν πει ακόμα ποιά είναι η ανάγκη τους... (Phevos συμφωνώ, παραδέχομαι ότι παρασύρθηκα..)

You have reached the end! Congratulations! You have made it to the end of this activity. You took zero direct hits and you bit 1 bullets. The average player of this activity to date takes 1.39 hits and bites 1.11 bullet. 333252 people have so far undertaken this activity. Click the link below for further analysis of your performance and to see if you've won an award. καλό το τεστάκι..

Τι ακριβώς εννοείς? γιατί είναι εντελώς φυσιολογικό να αντιγράφουμε κινήσεις ,τρόπο ομιλίας/συμπεριφοράς καθώς και διάφορες συνήθειες από τους γονείς μας ή απο ανθρώπους του στενότερου περιβάλλοντός μας και τα υιοθετημένα παιδιά αποτελούν μιά καλή απόδειξη των παραπάνω.

Δεν μπορείς να είσαι περήφανος παρά μόνο για ό,τι έχεις κατακτήσει εσύ ο ίδιος? Ούτε οι πρόγονοι ούτε οι απόγονοι θα επωμισθούν το φορτίο της ανωτερότητάς μας ? και ένας άνθρωπος που έχει συναίσθηση των προσωπικών του ευθυνών δεν θα χρειαστεί να ανατρέξει σε βιβλία ιστορίας και σε γενετικούς κώδικες?παντός τύπου. Είναι μάταιο έως αστείο να μιλάμε για εθνικό DNA , λαός χωρίς επαφή με άλλους λαούς και ότι αυτό συμπεριλαμβάνει είναι καταδικασμένος σε απομόνωση και κατά συνέπεια σε εκφυλισμό ..βιολογικό και πνευματικό. Ό,τι είμαστε το οφείλουμε σε έναν αναρίθμητο σύνολο ανθρώπων που προηγήθηκαν από εμάς και ό,τι είμαστε σαφέστατα θα διακλαδιστεί σε έναν ακόμα άγνωστο αριθμό ανθρώπων.. Κανένα επιστημονικό πόρισμα δεν δύναται να με πείσει για κανενός είδους φυλετικής ανωτερότητας η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα με οδηγούσε σε δρόμους που αρνούμαι πεισματικά να ακολουθήσω..

εγώ γιατί την αναγνωρίζω ως ...προτέρημα..?!! (...γιατρέ μου..πείτε μου την αλήθεια..!!! )

το ξέρατε ότι υπάρχουν 9 είδη νάρκισσου? ευδοκιμούν γύρω μας και ..εντός μας.. http://www.mjourney.com/magic/discuss/inde...?showtopic=7262

βρίσκω ιδιαίτερα εύστοχο το "..τα δημιουργήσαμε."

ίσως και να λέμε το ίδιο αλλά η ελπίδα μόνη της δεν αρκεί, χρειάζεται κάτι ακόμα πιό δυνατό.. θέλει πίστη

..το κακό με τον Έρωτα δεν είναι πως είναι τυφλός..δυστυχώς είναι και...φιλάσθενος..

[...] Χωρίς εμάς, τι θάταν τάχα η γή Ανώνυμη, ανυπόστατη, ερημωμένη. Χωρίς εμάς τι θάταν τάχα ο ουρανός. Σχήματα χωρίς φως και δίχως μιά φωνή Να τα ονομάσει, δίχως αιωνιότητα. Και ο Θεός τι πράγμα τάχα θάταν, Πράγμα χωρίς όνομα και δίχως λάμψη. Τι σάρκα θάπαιρνε για να φανεί Χωρίς σάρκα πάνω στη γή, τι πρόσωπο Χωρίς το ανθρώπινο πρόσωπο, Χωρίς το ανθρώπινο ένδυμα και σχήμα. Τι ράπισμα κ' αίμα, ποιό μαρτύριο Χωρίς το ανθρώπινο μαρτύριο: "Ιδε ο άνθρωπος, ίδε ο Θεός". Χωρίς τον ανθρώπινο θάνατο, χωρίς Ταφή και θρήνο - δίχως ανάσταση. Χωρίς εμάς τι θάταν τάχα ο θάνατος. απο " ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ" του Γιώργου Θέμελη.

Σας ευχαριστώ όλους εκ των προτέρων για τα σχόλιά σας γιατί με βοηθήσατε πραγματικά να βάλω σε τάξη κάποια πράγματα που κλωθογύριζαν μέσα μου. Υπάρχει μια αλήθεια (βαριά κουβέντα και έχω πλήρη επίγνωση της δήλωσης μου) …ότι στη ζωή το πιο δύσκολο πράγμα είναι να ορίσουμε μια σταθερή αξία μέσα μας…μια αξία που θα θεμελιώσει γερά το οικοδόμημα μέσα στο οποίο θα στεγάσουμε την ύπαρξή μας…. και όπως όλοι ξέρουμε για να πετύχει αυτό πρέπει πρώτα να σκάψουμε βαθιά και να μην τσιγκουνευτούμε στα υλικά .. αν φανούμε επιπόλαιοι με το πρώτο ταρακούνημα το οικοδόμημα πέφτει θάβοντας μαζί και την ύπαρξη που κατοικεί μέσα του… Σκεφτήκατε ποτέ ποιο θα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να σας συμβεί? Πως θα το αντιμετωπίζατε? Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου?....η επαγγελματική/οικονομική καταστροφή? ..μία ερωτική απογοήτευση?... η συναισθηματική ανεπάρκεια?... Υπάρχουμε όχι για να ικανοποιήσουμε το μητρικό ή πατρικό ένστικτο κάποιων, ούτε για να κληρονομήσουμε περιουσίες και οικόσημα…ούτε για να είμαστε ένα ακόμα πρόβατο σε ένα κοπάδι προβάτων…ούτε για να ηγηθούμε κρατών και περιώνυμων πολυεθνικών...ούτε να γίνουμε επιστήμονες, ερευνητές, υπάλληλοι και ότι άλλο .. όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Υπάρχουμε για να γίνουμε καλύτεροι…για να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, για να παλέψουμε με τον δαίμονα μέσα μας…και αυτό μπορεί να καταστεί μια σταθερή αξία … Αυτό πρέπει να το απαιτήσουμε από τον εαυτό μας ώστε να συνεχίσουμε την πορεία μας και όχι απλά να περιφέρουμε το κουφάρι μας… Δεν κατακρίνω κανέναν αυτόχειρα …ο καθένας πάει τόσο μακριά όσο τον βαστάν τα πόδια του ..και η ψυχή του… Αλλά όπως έχω ξαναπεί καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Ο αυτόχειρας αντλεί την δύναμή του από την αδυναμία του να αντιμετωπίσει καταστάσεις που φαντάζουν ανυπέρβλητες για αυτό και η συγκεκριμένη πράξη εκλαμβάνεται ως ένδειξη μικροψυχίας. Τα κίνητρα είναι αυτά που θα προσδιορίσουν και την ηθική αξία της πράξης. Σε περιπτώσεις αυταπάρνησης η αυτοκτονία αξιολογείται διαφορετικά, έτσι ενώ στην πρώτη περίπτωση ο αυτόχειρας λειτουργεί για τό προσωπικό του "κέρδος" και μόνο, στην δεύτερη λαμβάνονται υπ' όψη οι κοινωνικές προεκτάσεις της εν λόγω πράξης...στην αξία της μίας ανθρώπινης ζωής αντιπαραβάλλεται η ευρύτερη έννοια της κοινωνίας (κατά την προσωπική θεώρηση πάντα του αυτόχειρα) Ο Αρης Αλεξάνδρου περιγράφει με σαφήνεια το πείσμα που διακατέχει τον άνθρωπο που αντιστέκεται σθεναρά στην πρόκληση της απόλυτης άρνησης.. "Κι όμως δεν αυτοκτόνησα. Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μονάχος του στο πριονιστήριο? Η θέση μας είναι μέσα εδώ σ'αυτό το δάσος Με τα κλαδιά κομμένα, μισοκαμένους τους κορμούς Με τις ρίζες σφηνωμένες μέσ'τις πέτρες."

....δυστυχώς η λέξη είναι σκληρή αλλά δεν έχω άλλη… ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς να ερωτηθεί αλλά του δίνεται η δυνατότητα να τερματίσει την ζωή του όποτε και όπως θέλει…(γιατί άραγε?) ο προαποφασισμένος θάνατος μοιάζει με το μπαλαντέρ που μας μοιράζεται σαν ένα βοηθητικό χαρτί (που θα μας βγάλει από την δύσκολη θέση - όποια κι αν είναι αυτή)…αλλά σκέψου πως έχεις μόνο ένα μπαλαντέρ σε μία και μόνη παρτίδα..

... μόνο οι ψυχές που ξεχωρίζουν για το μεγαλείο τους μπορούν να το διακρίνουν και στην συνέχεια να βιώσουν και να προσδώσουν μεγαλείο στις πράξεις τους...

ευχαριστώ για την διευκρίνηση. η επιγραμματική αναφορά της διαδικασίας που ακολούθησες ομολογώ πως με μπέρδεψε....

Ο άνθρωπος έχει το χαρακτηριστικό-μπούμεραγκ να έχει επίγνωση της ύπαρξης του-( για αυτό και ο όρος αποδίδεται από τους υπαρξιστές μόνο στον άνθρωπο, τα ζώα απλώς ζουν.) Κάτι όμως τόσο γενικό όπως η «ύπαρξη» χρήζει ορισμού και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο- κανείς δεν δύναται να ορίσει την ύπαρξή μας παρά μόνο εμείς οι ίδιοι, εμείς είμαστε αυτοί που θα ορίσουμε το είδος και την ποιότητα της και κατ επέκταση αποφασίσουμε που και πως θα την στηρίξουμε. Στο σημείο αυτό ξεκινά η υπαρξιακή αγωνία την οποία μόνο ο άνθρωπος (απ όλα τα πλάσματα ) βιώνει με αποτέλεσμα να σύρεται σε έναν ατελεύτητο αγώνα ανακάλυψης, προσδιορισμού και σταθεροποίησης εντός του ενός σημείου αναφοράς, αυτό που πολύ απλά αναφέρουμε ως «σκοπό ζωής». Ως παιδιά αντιμετωπίζουμε εαυτούς ως «κέντρο του σύμπαντος» γύρω από το οποίο έχουν οριστεί να λειτουργούν όλα …,πολύ γρήγορα - και με το πέρασμα στην εφηβεία- καλούμαστε να αποποιηθούμε της συγκεκριμένης οπτικής όταν μας ζητείται να δεχτούμε τον ρόλο του «γραναζιού» μέσα σε μια κοινωνία της οποίας δεν είμαστε δημιουργοί αλλά μας επιβάλλεται εκ προοιμίου… Τότε έχω την εντύπωση είμαστε υποχρεωμένοι να ορίσουμε το δικό μας σύμπαν.. ένα προσωπικό σημείο αναφοράς τόσο δυνατό και σταθερό έτσι που να μας προσδώσει την σημαντικότητα που μας πρέπει ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε ( ως υπάρξεις και όχι ως ζώντες οργανισμοί) Κάποιοι τα καταφέρνουν , κάποιοι όχι….. (και η αυτοκτονία δεν αποτελεί απαραίτητα το μόνο σημάδι αποτυχίας)

...παρακαλώ..!!? (διακρίνω μιά ασάφεια ως προς το νόημα.....αν έχεις την καλοσύνη μπορείς να διευκρινήσεις?)