martina

..μέχρι να έρθει η στιγμή όπου κάποιος/κάποιοι από τους πιθήκους θα πάνε να δοκιμάσουν τις μπανάνες..

οτιδήποτε δεν έχω επιλέξει αλλά μου επιβάλλεται με τρομάζει.... ...τα γηρατειά είναι μιά καλή προετοιμασία - ένας προθάλαμος - ώστε να δεχτούμε σαν λύτρωση κάτι που απευχόμαστε σε όλη μας την ζωή... ..(αν στο μεταξύ δεν έχουμε πεί το..ποίημα.//)

..δηλαδή?

Το να έχουμε λεφτά και απλά να υπογράφουμε επιταγές είναι το πιό εύκολο πράγμα. Βέβαια -θα μου πείτε- πολλοί έχουν λεφτά αλλά δεν μπαίνουν καν στον κόπο μιάς απλής μονογραφής. 'Εστω κι έτσι.. Τι γίνεται όμως με εκείνους τους συνανθρώπους μας που χωρίς να έχουν τα μέσα αφιερώνουν χρόνο και χρήμα απο το υστέρημά τους για να το μοιραστούν με όσους το έχουν ανάγκη ? (ο εθελοντισμός είναι ένας τρόπος) Ο άνθρωπος που ξέρει τι κάνει και γιατί το κάνει αντλεί κουράγιο από την δύναμη της ψυχής του για να το δώσει εκεί που υπάρχει ανάγκη και επιβραβεύεται με τον πιό άμεσο τρόπο: τα χαμόγελα στα πρόσωπα αυτών στους οποίους προσφέρει...

Δεν υπάρχει πιο εμετικό θέαμα από κάποιον που αυτοπροβάλλεται – και συνήθως αυτό γίνεται με λόγια …λόγια…λόγια …που δεν αντηχούν παρά μόνο την κενότητα…και το χειρότερο απ όλα είναι πως(?) οι ακροατές αντί να εγκαταλείψουν τον ομιλητή στην κενότητα του αντίθετα επιμένουν να ακούν εκστασιασμένοι….αυτοί με βάζουν σε περισσότερες σκέψεις…είπαμε να είμαστε ευγενικοί αλλά όχι και :censored: ...έχουμε και δουλειές... Μου συμβαίνει ενίοτε αλλά μόνο με ανθρώπους που δεν έχουν συναίσθηση της μηδενικής αξίας τους (όπως οι παραπάνω για παράδειγμα) - επειδή την έχω, αυτό με κάνει να αισθάνομαι λίγο καλύτερη ….

Eδώ Θεός! Δεν σας το έχω πει αλλά τα έχω κανονίσει έτσι ώστε ο καθένας στο τέλος να παίρνει ό,τι του αξίζει. Με αυτόν τον τρόπο έχω ελεύθερο χρόνο να εξασκώ το χόμπι μου...πάω τώρα ...έχω στα σχέδια έναν καινούργιο γαλαξία και μόλις μου ήρθαν κάτι ιδέες μούρλια....

Κάθε θεωρία στηρίζεται σε αρχές δηλ. κανόνες που αποτελούν ένα είδος θεμελίου πάνω στο οποίο θα χτιστεί μια άλφα θεωρία. Οι θεωρίες χρήζουν απόδειξης όμως ακόμα και αν δεν αποδειχτούν ευσταθούν λογικά αλλά ακόμα και έτσι μπορούν να αναιρεθούν με άλλες εξίσου λογικές θεωρίες Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι μια αρχή ? ένας κανόνας- αποδεδειγμένη η ύπαρξή του αλλά και η αναγκαιότητά του. Ο λόγος ύπαρξης του είναι συγκεκριμένος και δεν πρέπει να υπερβάλλουμε. Η ζωή δεν στηρίζεται αποκλειστικά σε αυτό το ένστικτο και αλίμονο αν ήταν έτσι. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης προσφέρει άμεσες λύσεις σε έκτακτες περιπτώσεις, περιπτώσεις που άπτονται της ζωτικής ύπαρξης μας. Η ταχύτητα με την οποία λειτουργεί ξεπερνά σε ταχύτητα τον λογικό νου λειτουργώντας καταλυτικά. Υπάρχει όμως και μια παγίδα: λόγω της απίστευτης ταχύτητας του ενδεχομένως να υποπέσουμε σε λάθος «αποφάσεις». Με λίγα λόγια το ένστικτο σώζει , ο λογικός νους κάνει την διαφορά σ΄ αυτό που λέμε ζωή. Τώρα μπορούμε πάνω στην αρχή του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης να θεμελιώσουμε μια θεωρία. Μια από αυτές π.χ είναι η ηθική θεωρία του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που υποστηρίζει ότι κριτήριο των ηθικών επιλογών του ανθρώπου είναι το προαναφερθέν ένστικτο, οτιδήποτε δηλαδή συντηρεί τη ζωή είναι αγαθό ενώ το αντίθετό του είναι κακό. Υπάρχει όμως και μια άλλη θεωρία συναφής- καλό είναι ότι λειτουργεί υπέρ του ατομικού συμφέροντος ενώ οτιδήποτε ενάντιο είναι κακό. Ποια από τις δύο είναι η σωστή?

καμία θεωρία δεν είναι απαραίτητα η "σωστή"

ξαναδιαβάζοντας την άποψη του Διόδωρου του Σικελιώτη δεν έχεις και άδικο...!!

για την βασιλεία των Ουρανών δεν ξέρω να σου πω αλλά στα παιδιά κάθε ηλικίας ανήκει σίγουρα η ευτυχία του κόσμου τούτου...

προσωπική άποψη- την φύση δεν την αφορά τι είναι καλό ούτε για μένα ούτε για το ζώο- αυτά είναι ανθρώπινα εφευρήματα- το κάθε είδος αποτελεί τροφή για κάποιο άλλο- τι να κάνουμε !!! έτσι είναι η φύση- τηρείται κατά κάποιο τρόπο η πληθυσμιακή ισορροπία - δείτε τι γίνεται , με την εξασφάλιση ενός άλφα βιοτικού επιπέδου το ανθρώπινο είδος έχει αυξηθεί επικίνδυνα - ανάγκη για έλεγχο των γεννήσεων , σας λέει κάτι? ένας πόλεμος πχ. καταστροφικός μεν εφαλτήριο για ανανέωση δε κλπ. "ουδέν κακόν αμιγές καλού"

Δεν νομίζω πως οι προλαλήσαντες αναφέρθηκαν στους πιστούς αλλά στην "οργανωμένη θρησκεία" και πως την αντιμετωπίζουν οι οργανωτές της. Αυτοί είναι που έχουν βαφτίσει και μετατρέψει τους πιστούς σε "ποίμνιο». Τώρα το αν θα το αποδεχθούμε αυτό είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας. Όλοι διατηρούμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ..αλλά και του επαναπροσδιορισμού... εκτός και αν το εκχωρήσουμε?. Αυτό που πραγματικά δεν καταλαβαίνω είναι γιατί θα πρέπει να ανήκουμε κάπου συγκεκριμένα... άλλωστε θεωρώ αν όχι αδύνατο τουλάχιστον δύσκολο να βρεθεί ένα ρεύμα που θα μας κάλυπτε απόλυτα - όσοι άνθρωποι τόσες ιδέες - και έννοιες όπως αγάπη, ισότητα , σεβασμός, ελευθερία κλπ δεν είναι μονοπώλιο κανενός?. μπορούμε να τις πρεσβεύουμε επειδή τις πιστεύουμε και όχι επειδή μας τις πλασάρει κάποιος μέσα σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο.. Έχω την εντύπωση ότι οι θρησκείες λειτουργούν λίγο-πολύ με νοοτροπία μάρκετιγκ δηλ κοντά στο καλό εμπόρευμα σου φορτώνουν και την σαβούρα? (αν και μάλλον ο στόχος είναι η σαβούρα ) Σημ.: δεν είναι απαραίτητο να βελάζει κανείς για να είναι πρόβατο...

Διατηρώ επιφυλάξεις για το αν η επιστήμη μπορεί ή θα μπορέσει ποτέ να εξηγήσει τα πάντα ....τα αιώνια ερωτήματα εξακολουθούν και παραμένουν ανοικτά .... Η επιστήμη είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει τον εαυτό του -με οποιοδήποτε κόστος- ένας δρόμος χωρίς επιστροφή... Ο άνθρωπος μοιάζει με το ορφανό που αναζητεί επίμονα τους φυσικούς γονείς του....και το "γιατί" θα είναι μιά ερώτηση που θα αιωρείται παντού και πάντα ζητώντας μιά απάντηση....

Το δίλημμα ?περί του πρακτέου ? της ευθανασίας είναι από τα πιο επώδυνα γιατί ακόμα και θετικά να πρόσκειται κάποιος θα αναγκαστεί-είτε το θέλει είτε όχι- να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες των αμφιβολιών. Όποιος θεωρεί ότι τέτοιου είδους αποφάσεις παίρνονται «στο πόδι» πλανάται πλάνην οικτράν. Αν ζούσαμε σύμφωνα με τους νόμους της φύσης τα πράγματα θα ήταν πιο απλά, αλλά από την στιγμή που αρνούμαστε τον θάνατο ? την στιγμή μάλιστα που είναι βέβαιος- άραγε εκεί δεν αποδεχόμαστε τον ρόλο του θεού? Ζωή πάση θυσία ή ζωή με νόημα? Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο άνθρωπος προκειμένου να μάθει να εκτιμά κρίνει απαραίτητη την ύπαρξη «μαρτύρων»!!? Όταν μιλάμε για ευθανασία αναφερόμαστε σε καταστάσεις απόλυτου πόνου ή πλήρης έλλειψη ποιότητας ζωής. Και όλα αυτά για μη αναστρέψιμες περιπτώσεις. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω και την νοοτροπία που επικρατεί σε ένα τμήμα του ιατρικού κόσμου όπου προς άγρα πελατών μοιράζουν αφειδώς ψεύτικες ελπίδες και μάταιες επεμβάσεις. Με μόνο αποτέλεσμα την πλήρη εξαθλίωση του ασθενή και την μετατροπή του σε πειραματόζωο. Ευχαριστώ τον γιατρό που υπήρξε ειλικρινής στη περίπτωση του πατέρα μου και έτσι είχε την ευκαιρία να τελειώσει στο σπίτι του , σαν άνθρωπος.

το αντίθετο θα ήταν μάλλον ανησυχητικό

αρκετή ασφυξία μας περιβάλλει ήδη, ποιός ο λόγος να την αναπάραγουμε;

Θα ήταν το πλέον άτοπο να αντιμετωπίσουμε το θέμα από πλευρά ηθικής καθότι το πρόβλημα μάλλον εντοπίζεται αλλού. Η όλη ιστορία μου θυμίζει τα extreme sports ? ο εξασκών το σπορ μην βρίσκοντας πλέον ευχαρίστηση στα κλασσικά αθλήματα εφευρίσκει νέα και όλοι γνωρίζουμε πόση εφευρετικότητα διαθέτει το είδος μας? Η ηδονή είναι και αυτό ένα «σπορ» εν εξελίξει ίσως γιατί οι συντελεστές του βρίσκονται σε φάση μετάλλαξης. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό εξάλλου συντελεί στην απόδειξη του πόσο προσαρμοστικοί είμαστε ως είδος?(!!!) Αφ? ης στιγμής ζούμε με τεχνητές ανάγκες επόμενο είναι να καταφύγουμε σε τεχνητά μέσα για να ενεργοποιήσουμε αντιδράσεις που θα επιβεβαιώσουν το γεγονός της φτωχής ύπαρξής μας. Η μεγαλύτερη ασθένεια του αιώνα μας θα είναι η πλήξη με ανυπολόγιστα θύματα που δεν θα καταγραφούν ποτέ σε καμιά λίστα ούτε σε κάποια στατιστική μελέτη - τα απαραίτητα μέτρα έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή εδώ και μερικές 10ετίες. Σημ: ..όσο για το τι δεν θα κάναμε ποτέ ας μην το συζητήσουμε καλύτερα καθότι το μέλλον επιφυλάσσει εκπλήξεις όχι πάντα ευχάριστες, κατά την γνωστή σε όλους μας ρήση .."τι άλλο θα δουν τα μάτια μας.."

..σκόρπιες σκέψεις.. Τι κινεί και κινούσε πάντα τον κόσμο τούτο? Money makes this world go round!!! Πρέπει να είσαι ακραίος καπιταλιστής για να φτάσεις στο σημείο να το εκστομίσεις ? Είδατε ποτέ λαούς να δημιουργούν «πολιτισμό» ή να θεμελιώνουν «φιλοσοφίες» μέσα στην φτώχεια? Κακά τα ψέματα, ο εγκέφαλος για να δουλέψει θέλει πρώτα να γεμίσει το στομάχι.(?) Βέβαια το θέμα εδώ πλέον είναι ποσοτικό δηλ πόσα χρειάζεται κανείς για να δημιουργήσει πολιτισμό? Ως γνωστόν οι περισσότεροι καλλιτέχνες πέθαναν στην ψάθα (εντάξει όχι όλοι), ναι αλλά μεγαλούργησαν σε πλούσιες κοινωνίες. Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά αλλά δεν είναι. Είναι μάλλον σύνθετα, κάτι σαν τα «εμπλεκόμενα»? Τι είναι λοιπόν αυτό που δημιουργεί πλούτο? Σε πρώτη φάση το εμπόριο. Αυτό απλά βοήθησε. Πλούτο γεννά το υπερκέρδος. Εάν σκοπός είναι το κέρδος τότε η εκμετάλλευση είναι η αναγκαία προϋπόθεση του. Πως θα κερδίσεις αν δεν κλέψεις και λίγο? Και καμιά επιχείρηση που θέλει να έχει μέλλον δεν μπορεί να βασιστεί σε συναισθηματισμούς και λοιπούς ηθικούς «παραλογισμούς». Τα κράτη λειτουργούν υπό τύπων ανωνύμων εταιρειών και οι συμμαχίες υπό τύπων τραστ. Ποιο είναι το «ωραίο» με τον καπιταλισμό? Μα η ιδέα ότι ο καθένας από μας κάποια μέρα μπορεί να γίνει πλούσιος.(όχι όμως όλοι ταυτόχρονα-έχει και κανόνες αυτό το παιχνίδι) Για αυτό και δεν μιλάει κανείς. Αυτή την στιγμή το κάθε τι παράγεται με μόνο σκοπό την ευρεία κατανάλωση?όταν υπάρχει ζήτηση αυτόματα θα προκύψει προσφορά αλλά και εκεί που δεν υπάρχει (ζήτηση) θα βρεθεί τρόπος να δημιουργηθεί η ανάλογη ανάγκη?.. Έχω την εντύπωση(?) ότι όλα τα βλέπουμε σαν ένα τεράστιο σούπερ-μάρκετ όπου όλα είναι προς πώληση και όλα κοστολογούνται. Που βρίσκεται όμως η πραγματική αξία? Ακόμα και οι κορυφαίοι πολιτικοί οικονομολόγοι δυσκολεύονται όταν φτάνουν σε αυτό το σημείο. Η απληστία φαίνεται να είναι μια καλή αιτία , εκ πρώτης, είναι όμως έτσι? Τις πταίει? Έχουμε εθιστεί στην ιδέα πως αυτό που θέλουμε μπορούμε και να το αγοράσουμε. Αλλά το μόνο που τελικά καταλήγουμε να αποκτήσουμε είναι «ψευδαισθήσεις». Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα για τον απλό λόγο ότι αυτό που κατέχουμε δεν είναι αυτό που αναζητούμε πραγματικά? Η δομή της κοινωνίας λειτουργεί αποπροσανατολιστικά ? γεννιόμαστε και αντιμετωπιζόμαστε ως μονάδες κατανάλωσης, ένας άνθρωπος σαφώς θέλει να είναι κάτι περισσότερο από αυτό? Το κάθε τι έχει μια αξία και εκεί πιστεύω πρέπει να στραφούμε για αναζήτηση. Τι κάνουμε σε όλη την ζωή μας παρά να αναζητούμε ένα σημείο αναφοράς, να συνδεθούμε με κάτι που θα δώσει τροφή στην ύπαρξή μας , που θα μας κάνει να νιώσουμε ότι αυτή τη ζωή αξίζει να την ζήσουμε? ? Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς? ( από ένα ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη)

Καθημερινός συμβιβασμός απέναντι στον καθημερινό φασισμό ( ή ένα σύνηθες συμβάν μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για «συμφιλίωση» με την αναγκαιότητα και κατ? επέκταση φύση της εξουσίας?) Μία κοινωνία υπάρχει για να κάνει ευτυχισμένη τη ζωή των ατόμων που την αποτελούν. Η ιστορία όμως δείχνει πως κάθε ομάδα ανθρώπων που ασκεί εξουσία πάνω σε άλλους, αργά ή γρήγορα θα κάνει κατάχρηση της εξουσίας αυτής, αν μπορεί να το κάνει ατιμωρητί. Κάθε εξουσία είναι εξ ορισμού ανήθικη, το κράτος είναι βία, ο μύθος του Προμηθέα Δεσμώτη είναι σαφέστατος έπ? αυτού. Όταν λοιπόν μία κυβέρνηση αποχτά δύναμη είναι φυσικό να την εξασκήσει για να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα εις βάρος των συμφερόντων των πολιτών. Η δημοκρατία είναι μία εφεύρεση που έγινε με σκοπό να συμβιβασθεί η προσωπική ελευθερία των πολιτών με την διακυβέρνηση καθιστώντας την εξουσία προσωρινή και εξαρτώντας την από την λαϊκή επιδοκιμασία. Όσο το πετυχαίνει αυτό , προλαβαίνει τις χειρότερες μορφές κατάχρησής της. Το ζήτημα είναι πως θα εφαρμοστεί στην πράξη μία δημοκρατία και μέχρι που μπορεί να προχωρήσει αυτή. Οι μαρξιστές λένε πως αληθινή δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα σε μία αταξική κοινωνία . Αν παραδεχτούμε ως μία σκληρή πραγματικότητα το ανέφικτο της δημοκρατίας τότε δεν απομένουν δύο υποκατάστατες λύσεις: το δημοψήφισμα και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι. Εδώ συναντούμε και την αρχή του τέλους της αληθινής δημοκρατίας. Η μοιραία ασθένεια της δημοκρατίας είναι οι ίδιοι οι εκλεγμένοι λαϊκοί αντιπρόσωποι γιατί έτσι δημιουργείται μία διευθυντική τάξη, μία ελίτ, που χωρίς αυτήν το κράτος δεν μπορεί να υπάρξει.(!) Η διευθυντική αυτή ελίτ γίνεται αυτόνομη και στο τέλος ελέγχει την οικονομία, τον τύπο και τον ίδιο τον εκλογικό μηχανισμό. Στο τέλος καταντάνε να πιστεύουν πως είναι ο ίδιος ο λαός. Ο Ρουσώ έλεγε ότι από την στιγμή που ένας λαός εκλέγει αντιπροσώπους παύει να είναι ουσιαστικά ελεύθερος, γιατί εκχωρεί το σπουδαιότερο μέρος της κυριαρχικής του εξουσίας σε τρίτους. Δεν πρέπει βέβαια να παραβλέψουμε και την ανοχή του ίδιου του λαού που δεν αντιλέγει να κυβερνιέται από τους ίδιους επαγγελματίες πολιτικούς. Έτσι οι μάζες δείχνουν την καίρια αδυναμία τους: την επιθυμία τους να μείνουν ανεύθυνες. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα εξισορρόπησης: πολύ λίγη ελευθερία οδηγεί στον μαρασμό , πάρα πολλή ελευθερία οδηγεί στο χάος. Χωρίς πρωτοβουλία δημιουργείται στασιμότητα αλλά χωρίς έλεγχο δημιουργείται αναρχία Πως θα συνδυάσουμε το βαθμό εκείνο της ατομικής πρωτοβουλίας που είναι αναγκαίος για την πρόοδο, με το βαθμό εκείνο της κοινωνικής συνοχής που είναι απαραίτητος για την επιβίωση? Όπως και να οργανωθεί η κοινωνία θα υπάρχει αναπόφευκτα μία ευρεία σφαίρα συγκρούσεων μεταξύ του γενικού συμφέροντος και των συμφερόντων αυτής η εκείνης της τάξης, είναι μία επιπόλαιη αισιοδοξία να περιμένει κανείς από τις κυβερνήσεις να ενεργούν πάντοτε σύμφωνα με ότι είναι καλύτερο για το δημόσιο συμφέρον. Επικεφαλής αυτών των συμφερόντων βρίσκεται το πάθος για εξουσία έτσι όταν ένας δημόσιος υπάλληλος λέει όχι, ικανοποιεί εν μέρει την ευχαρίστηση να ασκεί εξουσία και καταλήγει να φαίνεται και μέχρι ενός σημείου να είναι ο εχθρός εκείνων που υποτίθεται πως υπηρετεί. Το «κράτος» είναι κάτι το αφηρημένο, και ό,τι θεωρούμε σαν σκοπούς του δεν είναι στην πραγματικότητα παρά οι σκοποί των ατόμων που διευθύνουν. Όταν δούμε τα πράγματα συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα , βρίσκουμε στην θέση του κράτους κάποιους που διαθέτουν μεγαλύτερη εξουσία απ΄ όση ανήκει στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Έτσι η εξύμνηση του κράτους καταλήγει στην πράξη, να είναι η εξύμνηση μίας κυβερνητικής μειοψηφίας. Ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν οι αγώνες για πλήρη δημοκρατία ενώ ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι δυνατότητές της. Το τελειότερο πολίτευμα είναι ίσως η δημοκρατία για τον κύριο λόγο ότι επιτρέπει την συνύπαρξη πολλών αντικρουόμενων ιδεολογιών έτσι που καμία από αυτές να μην επιβάλλεται ολοκληρωτικά στις άλλες και να μην απονεκρώνει τον διάλογο και την αντίρρηση. Γιατί αληθινή ελευθερία υπάρχει μόνο εκεί όπου ο αντίλογος και η ιδεολογική διαμάχη συνεχίζονται. Ένας από τους πρωταρχικούς σκοπούς μίας κυβέρνησης είναι η ασφάλεια αλλά ενώ το κράτος προστατεύει τους νομοταγείς πολίτες από τους άλλους πολίτες, δεν θεωρεί το ίδιο αναγκαίο να τους προστατέψει και από το ίδιο το κράτος. Ο σεβασμός του νόμου είναι μία απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη οποιασδήποτε υποφερτής κοινωνικής τάξης. Όταν κάποιος θεωρεί ότι ένας συγκεκριμένος νόμος είναι κακός, έχει ένα κάποιο δίκιο, κι ακόμη ίσως να έχει καθήκον να κάνει προσπάθειες να τον αλλάξει, αλλά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις έχει το δικαίωμα να τον παραβεί. Η υπακοή στον νόμο , κατά συνέπεια, αν και δεν αποτελεί μίαν απόλυτη αρχή, παραμένει όμως μία αρχή που πρέπει να της αποδοθεί μεγάλη βαρύτητα. Μια καλή κοινωνία είναι ένα μέσο για μία καλή ζωή για αυτούς που την αποτελούν. Οι άνθρωποι ξεχνούν πως η κοινωνική οργάνωση γενικότερα ανήκει στο βασίλειο των μέσων και όχι των σκοπών. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος να συγχυστούν τα μέσα με τους σκοπούς σε σημείο που να ξεχαστούν οι σκοποί. Στα άτομα και όχι στο σύνολο θα πρέπει , κατά συνέπεια, να αναζητηθεί αυτή η έσχατη αξία?αλλά και ευθύνη περάτωσής της? βιβλιογραφία Μπέρτραντ Ρασσελ- «Η εξουσία και το άτομο» Τάκης Σαλκιτζόγλου- Επιλεγόμενα πάνω στον «Ηγεμόνα» του Νίκκολο Μακιαβέλλι Β.Ραφαηλίδης- «Καπιταλισμός-η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας»

Ο Ιούδας μέχρι στιγμής θεωρείται ο τρίτος αριστερά του Χριστού (όπως κοιτάμε την φωτό) - ο πρώτος αριστερά θεωρείται ο Ιωάννης (που είναι και το αμφιλεγόμενο πρόσωπο ) ενώ ο πρώτος δεξιά θεωρείται πως είναι ο Θωμάς.

αν δεν θέλεις να μαθευτεί, μην το ....κάνεις

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε Την πίκρια της ζωής.¨Όντας βυθήση Ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση, Μην τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νάναι. Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε Στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση, Α στάξει γι? αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε. Κι? αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται. Διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι Πόνους παλιούς , που μέσα τους κοιμούνται- Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι, Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν: Θέλουν- μα δεν βολεί να λησμονήσουν. Λ. Μαβίλης Σχόλια?

συγνώμη που το επισημαίνω αλλά επειδή η μετάφραση αλλάζει τελείως το νόημα θεωρώ ότι οφείλω να το κάνω timeo hominem unius libri = φοβούμαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου. (δηλ. όποιος στηρίζεται σε ένα βιβλίο και το κατέχει καλά είναι επικίνδυνος αντίπαλος κατά την συζήτηση ) φιλικά

Όποιος δεν πάει μπροστά πάει πίσω- αποδεδειγμένα και απαράβατα Θεωρώ δεδομένο ότι απώτερος σκοπός μας είναι το καλύτερο, το αντίθετο οδηγεί σε απάθεια. Το αν η προσπάθεια μας είναι ή όχι επιτυχής δεν ακυρώνει την προσπάθεια. Αν θεωρήσουμε ανέφικτη την πρόοδο σε προσωπικό επίπεδο τότε μάλλον καθιστούμε μάταιη και άνευ ουσίας την όποια προσπάθεια. Η έλλειψη γενικότερου πλάνου αλλά και συγκεκριμένης άποψης για αυτό που λέγεται πορεία ζωής αναμφίβολα θα οδηγήσει σε νευρικούς χειρισμούς και αέναες επαναλήψεις. Η συγκέντρωση ετερόκλιτων στοιχείων από πλευράς χαρακτήρα δεν είναι ούτε παράλογη ούτε αρνητική όταν αυτά λειτουργούν ως δυνάμεις εξισορρόπησης. Τα αποκαλούμενα «μειονεκτήματα» όταν αυτά είναι γνωστά και αποδεκτά ως τετελεσμένα μπορούν να χειραγωγηθούν έτσι ώστε να μην δρουν ανεξέλεγκτα. Σε καμία περίπτωση δεν εισηγούμαι την κατάργηση κάθε έννοιας αυθορμητισμού- στοιχείο απόλυτα επιθυμητό και διατηρητέο στο ακέραιο από κάθε άποψη. Το ζητούμενο δεν είναι το κουκούλωμα κάθε ενοχλητικής εμπειρίας ? αυτό δεν οδηγεί παρά σε έναν στρουφοκαμηλισμό με ενοχλητικές και δυσάρεστες ανακλήσεις που μόνο ανασταλτικά λειτουργούν-αλλά η σωστή αξιολόγηση και αρχειοθέτηση της κάθε εμπειρίας μας.... άλλωστε μήπως μέσα από αυτές δεν προσεγγίζουμε/πετυχαίνουμε την αυτογνωσία?

Η ανθρώπινη φύση ?στο υλικό και στο πνευματικό της μέρος , γιατί ό,τι ισχύει για το ένα λίγο-πολύ ισχύει και για το άλλο- έχει την ικανότητα της αυτό-ίασης. Για τον σκοπό αυτό η ψυχή καταφεύγει στην απώθηση των δυσάρεστων εμπειριών στο υποσυνείδητο. Η δυνατότητα αυτή του ανθρώπινου οργανισμού δεν λειτουργεί ως πανάκεια. Ένα σπασμένο πόδι θα «επανέλθει» (η ηλικία παίζει καθοριστικό ρόλο) αλλά ποτέ δεν θα είναι όπως πριν χωρίς την απαραίτητη και σε βάθος φροντίδα. Η δυσκολία στην κίνηση πάντα θα μαρτυρά το «πρόβλημα». Η επιβίωση είναι μια σοβαρή υπόθεση και χάριν αυτής αναπτύσσονται τρομερές αντιστάσεις, αλλά πρόσκαιρα και μέχρι να δοθεί χρόνος για σωστή αξιολόγηση. Σοβαρές συναισθηματικές εμπειρίες (όταν αυτές βιώνονται έχοντας πλήρη συνείδηση των γεγονότων) είναι αδύνατον να απωθηθούν στο υποσυνείδητο αλλά ακόμα και αν συμβεί κάτι τέτοιο εύκολα ανασύρονται όταν βιώνουμε καταστάσεις που προσομοιάζουν στην κατάσταση που «επιμελημένα» προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ως άνθρωποι κινούμαστε συνεχώς προς το μέλλον, σε έναν δρόμο άγνωστο όπου το φορτίο του παρελθόντος δεν θα πρέπει να είναι άχθος στην παρούσα πορεία μας.