ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ και οι μορφές της άγνοιας

[Δανάη]

Η πρώτη μορφή άγνοιας δε λειτουργεί και κατασταλτικά ως προς την επιθυμία μας να μάθουμε κάτι; Όταν πάω να σκεφτώ πόσα πράγματα δεν ξέρω, αναρωτιέμαι αν πρέπει να συνεχίσω να μαθαίνω.

[outis]

Αυτό που με απασχολεί είναι μια σκέψη ως προς την άγνοια. Μπορούμε πραγματικά να πούμε ποτέ ότι ξέρουμε κάτι ή θα είμαστε μονίμως σε μια κατάσταση άγνοιας, ακόμα κι αν είναι η "ευλογημένη";

Αν το να λες "ξέρω" άμα δεν ξέρεις είναι υποκρισία ή ανοησία το να λες "δεν ξέρω" αν ξέρεις τι είναι;

Δειλία και ευθυνοφοβία.

[Νεφέλη]

Αν το να λες "ξέρω" άμα δεν ξέρεις είναι υποκρισία ή ανοησία το να λες "δεν ξέρω" αν ξέρεις τι είναι; Δειλία και ευθυνοφοβία.

Άραγε, όμως, πόσα είναι αυτά τα θέματα που μπορεί κανείς να πει με σιγουριά ότι ξέρει απόλυτα και ολοκληρωμένα; Η γνώση του ότι ίσως κάτι να αγνοείς σε θέμα που θεωρητικά κατέχεις, είναι ευθυνοφοβία ή επίγνωση της -αναπόφευκτης- άγνοιας, έστω κι αν αυτή είναι μερική...;

[Δανάη]

Το θέμα είναι ότι παίρνεις ένα θέμα, ένα αντικείμενο, ένα κάτι και αρχίζεις και το ψάχνεις. Διαβάζεις, συζητάς, ερευνάς, κάνεις ό,τι μπορείς για να αποκτήσεις τη γνώση που κρύβει. Φτάνεις σε ένα σημείο που πραγματικά νιώθεις ότι το ξέρεις. Και ίσως εσύ να το ξέρεις καλύτερα από όλους τους άλλους. Αλλά εσύ είσαι εσύ. Και υπάρχει πάντα μια υποκειμενική επιλογή των πληροφοριών που παίρνεις και θεωρείς ότι σου χρειάζονται, για να αποκτήσεις τη γνώση του. Οπότε μπορείς να πεις μόνο ότι "ξέρεις κάτι ως προς εσένα"! Δηλαδή δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να πεις σε έναν άλλο ότι ξέρεις κάτι, χωρίς να τονίσεις την υποκειμενικότητα αυτής της γνώσης.

Οπότε ίσως δεν έχει νόημα να πεις ότι ξέρεις κάτι, αλλά ίσως έχει περισσότερο νόημα να αναφέρεις την πορεία που ακολούθησες για να αποκτήσεις αυτή τη γνώση.

 

Δεν είμαι σίγουρη αν βγήκα εκτός θέματος...:teehee: