dimitris@ Posted November 27, 2010 Report Share Posted November 27, 2010 (edited) "ειναι καλυτερα να βασιλευει κανεις στην κολαση παρα να υπηρετει στον παραδεισο" κατα τη γνωμη μου σοφη φραση...και πιστευω ειναι ενα καλο θεματακι για συζητηση περιμενω τις αποψεις σας... Edited November 27, 2010 by dimitris@ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
panas o trismegistos Posted November 27, 2010 Report Share Posted November 27, 2010 χαλαρά το πρώτο . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Grey Posted November 27, 2010 Report Share Posted November 27, 2010 Τς, Τς, Τς... Τι απερισκεψία! Πηγαίνετε να δείτε τι λέει ο Λουκιανός στους νεκρικούς διαλόγους. Το ακριβώς αντίθετο. Και επιπλέον η κόλαση έχει ήδη πολλούς βασιλείς και δεν υπάρχουν άλλες θέσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Devaraja Posted November 27, 2010 Report Share Posted November 27, 2010 (edited) Ειχα διαβασει για μια ερευνα που ειχε γινει με σκοπο να ληφθουν δεδομενα για τον ανθρωπινο ψυχισμο... Ειχε γινει ενα γκαλοπ οπου ειχε δωθει ενα ερωτιματολογιο και κανεις μπορουσε να επιλεξει μεταξυ απαντησεων που ουσιαστικα χωριζονταν σε δυο κατηγοριες : Η πρωτη επιλογη ηταν οτι θα προτιμουσε να εχει υψηλα στανταρς στη ζωη του(αποδοχες, μεγαλο σπιτι, ακριβο αυτοκινητο,πετυχιμενο γαμο κλπ) σε μια κοινωνια οπου οι υπολοιποι θα ειχαν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ. (ασπουμε εκατομυριουχος αναμεσα σε δυσεκατομυριουχους στο Μονακο ) Η δευτερη επιλογη ηταν οτι θα προτιμουσε να εχει χαμηλοτερα στανταρς σε μια κοινωνια που οι υπολοιποι θα ειχαν ΛΙΓΟΤΕΡΑ απο αυτον. Προς μεγαλη(μου) εκπληξη η συντριπτικη πλειοψηφια επελεξε το δευτερο ως καλυτερη περιπτωση!!!!!!!! Αυτο δειχνει ποσο μεγαλη σημασια εχει η "κοινωνικη καταξιωση"(μαλλον κοινωνικη συγκριση) στο μεσο ανθρωπο και ποσο η τυφλη ανταγωνιστικοτητα υπερεχει ολων των αλλων... Ειναι το λεγομενο συνδρομο "Εγω ειμαι καποιος" :P Αρα... βασιλιας στην κολαση???? Edited November 27, 2010 by Devaraja Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimitris@ Posted November 27, 2010 Author Report Share Posted November 27, 2010 εγω δεν πιστευω οτι εχει να κανει η συγκεκριμενη "φραση" με καλο και κακο με θεους και δαιμονες πιστευω αντιπροσωπευει το ΕΓΩ του καθενος ειναι καθαρα θεμα εγωισμου αλλοι ανθρωποι ειναι δυναμικοι αλλοι οχι, αλλοι εχουν αναγκη να πιστευουν καπου αλλοι παλι οχι...ειναι στο χαρακτηρα του καθε ανθρωπου...αλλα γενικα... "νταβατζη" πανω απο το κεφαλι του δεν θελει κανεις...οποτε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted November 28, 2010 Report Share Posted November 28, 2010 Προς μεγαλη(μου) εκπληξη η συντριπτικη πλειοψηφια επελεξε το δευτερο ως καλυτερη περιπτωση!!!!!!!! Πραγματικά τραγικό... αλλα γενικα... "νταβατζη" πανω απο το κεφαλι του δεν θελει κανεις... Το παράδοξο (έως και γελοίο) με το ον που λέγεται άνθρωπος, είναι ότι από την μια θέλει να «κάνει κουμάντο» από την άλλη όμως είναι απίστευτα ευθυνόφοβος. Για την πλειοψηφία, το ιδανικό θα ήταν να κάνουνε κουμάντο χωρίς να έχουν ευθύνες... και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, δηλαδή. Επομένως, dimitris@, θα έλεγα ότι εξαρτάται από τον «νταβατζή». Αν είναι κάποιος που αφήνει πολύ «λάσκα τα λουριά» και αναλαμβάνει κι όλες τις ευθύνες... Εγώ τον θέλω! Συνδυάζοντας λοιπόν με τα παραπάνω και ελαφρά παραφράζοντας την ρήση, για μένα «κόλαση» θα ήταν να είμαι βασίλισσα με υπηκόους που με κάνουν συνεχώς να σπαζοκεφαλιάζω και «παράδεισος» θα ήταν να είμαι υπηρέτρια σ’ έναν/μια υπεύθυνο/η και ευγενικό/η βασιλιά/βασίλισσα. Υπηρέτρια, δαγκωτό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimitris@ Posted November 28, 2010 Author Report Share Posted November 28, 2010 χαλαρά το πρώτο . θα συμφωνησω και εγω μαζι σου Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimitris@ Posted November 28, 2010 Author Report Share Posted November 28, 2010 Πραγματικά τραγικό... Το παράδοξο (έως και γελοίο) με το ον που λέγεται άνθρωπος, είναι ότι από την μια θέλει να «κάνει κουμάντο» από την άλλη όμως είναι απίστευτα ευθυνόφοβος. Για την πλειοψηφία, το ιδανικό θα ήταν να κάνουνε κουμάντο χωρίς να έχουν ευθύνες... και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, δηλαδή. Επομένως, dimitris@, θα έλεγα ότι εξαρτάται από τον «νταβατζή». Αν είναι κάποιος που αφήνει πολύ «λάσκα τα λουριά» και αναλαμβάνει κι όλες τις ευθύνες... Εγώ τον θέλω! Συνδυάζοντας λοιπόν με τα παραπάνω και ελαφρά παραφράζοντας την ρήση, για μένα «κόλαση» θα ήταν να είμαι βασίλισσα με υπηκόους που με κάνουν συνεχώς να σπαζοκεφαλιάζω και «παράδεισος» θα ήταν να είμαι υπηρέτρια σ’ έναν/μια υπεύθυνο/η και ευγενικό/η βασιλιά/βασίλισσα. Υπηρέτρια, δαγκωτό! χμμμ..ο υπηρετης παντα θα "υπηρετει" και στο βασιλειο του δεν θα μπορει να αλλαξει κατι που δεν του αρεσει δεν εχει καμια εξουσια, επομενως: του αρεσει δεν του αρεσει συμβιβαζεται ενω σε αντιθεση με τον βασιλια που αν δεν του κανει ενας υπηκοος μπορει να βρει καποιον αλλον (παραδειγμα) γενικα ομως ειναι αλλιως να εισαι κατι παρα τιποτα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted November 28, 2010 Report Share Posted November 28, 2010 Η ρήση όμως μιλάει για "παράδεισο"... Τι να θέλεις να αλλάξεις τον Παράδεισο;! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimitris@ Posted November 29, 2010 Author Report Share Posted November 29, 2010 αν και δεν πιστευω οπως ειπα και παραπανω οτι εχει να κανει με "παραδεισο-κολαση" οπως τα ξερουμε...αλλα ακομα και ετσι, καποιοι "επαναστατησαν" καποτε στον παραδεισο..για λογους που δεν γνωριζω.. αυτο ομως με κανει να πιστευω οτι ακομα και εκει...η εικονα του τελειου καταρεει!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νεφέλη Posted November 29, 2010 Report Share Posted November 29, 2010 αν και δεν πιστευω οπως ειπα και παραπανω οτι εχει να κανει με "παραδεισο-κολαση" οπως τα ξερουμε... Καμία αντίρρηση! Δεν το περιορίζω στις Χριστιανικές περιγραφές περί παραδείσου και κόλασης. Τα προσεγγίζω με την ευρύτερη έννοια της όμορφης και άσχημης κατάστασης (αντίστοιχα). καποιοι "επαναστατησαν" καποτε στον παραδεισο..για λογους που δεν γνωριζω.. αυτο ομως με κανει να πιστευω οτι ακομα και εκει...η εικονα του τελειου καταρεει!!! Πολύ σωστή παρατήρηση! Και πιστεύω ότι οι λόγοι ήταν καθαρά εγωιστικοί. Ποιο ήταν όμως το αποτέλεσμα τελικά...; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
irenicus777 Posted November 29, 2010 Report Share Posted November 29, 2010 Προσωπικά το motto μου είναι το περιβόητο "Non Serviam" (Δεν θα υπηρετήσω - επίσης φράση από το Χαμένο Παράδεισο του Μίλτον). Οπότε υπηρέτης στον Παράδεισο, off the question. Αλλά ούτε βασιλιάς στην Κόλαση θα'θελα να'μαι. Να με αφήσουν στην ησυχία μου και οι μεν και οι δε(ν). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dalia Posted November 29, 2010 Report Share Posted November 29, 2010 Ίσως παρεξηγούμε τη λέξη υπηρέτης και δεν διαλέγουμε τον παράδεισο. Αν ας πούμε αντί για υπηρέτη χρησιμοποιούσαμε το μαχητής του φωτός, ή και το απλό συνεργάτης μπορεί να μας άρεσε και ο παράδεισος... Αν και διαλέγω παράδεισο γιατί η κόλαση δεν μου ταιριάζει. Βέβαια, για μια επίσκεψη σύντομη θα πήγαινα να δω πώς είναι αλλά ναι στον παράδεισο και ας με λέγαν δούλο, δέσμιο, υπηρέτη και όπως αλλιώς θέλουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dimitris@ Posted November 29, 2010 Author Report Share Posted November 29, 2010 Να με αφήσουν στην ησυχία μου και οι μεν και οι δε(ν). ο ποιο σωστος...!!!!!! αν και πιστευω κατα τη προσωπικη μου αποψη βασιλιας στην κολαση=βασιλιας του εαυτου σου!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
irenicus777 Posted November 29, 2010 Report Share Posted November 29, 2010 Στον "Χαμένο Παράδεισο του Μίλτον", απ'όπου είναι παρμένα τα αποφθέγματα, ο Εωσφόρος αρνείται τη διαταγή του Θεού, να προσκυνήσει δηλαδή τον άνθρωπο για αφέντη και ανώτερό του. Θεωρεί λάθος το ότι ο Θεός δίνει στον άνθρωπο ελεύθερη βούληση, ενώ την αρνείται στους αγγέλους, οι οποίοι είναι εσσαεί υπηρέτες Του. Έτσι, επιλέγει να γίνει ο ίδιος Αφέντης του εαυτού του, και τελικά αυτό τον οδηγεί στο να ξεκινήσει πόλεμο με το Θεό για την κυριαρχία του Παραδείσου. Ο Σατανάς στο ποίημα του Μίλτον παρουσιάζεται ως ο Επαναστάτης, που αρνείται να συμβιβαστεί με την απολυταρχική εξουσία. Αντιθέτως, ο Θεός κατά τον Μίλτον είναι πομπώδης, αλαζόνας και εγωιστής. Αυτή, εν ολίγοις, είναι η ιστορία του Πολέμου στο ποίημα. Ας ληφθεί υπόψη ότι ο Μίλτον, όπως και αργότερα πολλοί εκπρόσωποι του Ρομαντισμού - Μπωντλέρ, Μπλέηκ κλπ οι οποίοι έδωσαν στο Διάβολο το χαρακτήρα του ιδεαλιστή Επαναστάτη Αντιλογέα- έζησαν σε ταραγμένες εποχες, και ήταν όλοι τους ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι. Ο ίδιος ο Μίλτον έζησε τον Αγγλικό Εμφύλιο από πρώτο χέρι (όπου οι Δημοκράτες Κοινοβουλευτικοί του Κρόμγουελ ήταν ενάντια στους Αριστοκράτες, τη Βασιλική Οικογένεια, και το πολίτευμα της Μοναρχίας) και, κρίνοντας από το έργο του, δεν δυσκολεύομαι να φανταστώ ποια πλευρά είχε υποστηρίξει. Αυτά για το τι ήθελε να πει ο ίδιος ο ποιητής με την περιβόητη φράση του. Τώρα, για το τι καταλαβαίνει ο καθένας μας από αυτή, είναι θέμα προσωπικότητας και χαρακτήρα του κάθε ατόμου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.