Πόσο Εύθραυστες Είναι Οι Πραγματικότητες;

[outis]

Παράλληλα σύμπαντα... Όσοι μπορούν να αντιληφθούν ένα ή περισσότερα από αυτά είναι είτε μύστες με υπερφυσικές δυνάμεις, είτε "παλαβοί".

Εδώ κολλά το σχόλιό μου στο http://www.artofwise.gr/forum/index.php?/topic/5054-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%85%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B7/

Γιατί γι' αυτό μιλά ο Καζαντζάκης (είτε το ήξερε είτε όχι)

Πριν από περίπου 5 χρόνια, είχα παραθέσει ένα απόσπασμα από το έργο του Ν. Καζαντζάκη «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», ως απάντηση σε κάποιο θέμα που συζητήσουμε τότε.

 

Το απόσπασμα ήταν το εξής:

 

-Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ' ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας. τ' άλλα φύλλα είναι τ' αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα. Σουρνόμαστε απάνω στο φυλλαράκι μας, και το ψαχουλεύουμε με λαχτάρα τ' οσμιζόμαστε, μυρίζει, βρωμάει, το γευόμαστε, τρώγεται, το χτυπούμε, αντηχάει και φωνάζει σαν πράμα ζωντανό.

Μερικοί άνθρωποι, οι πιο ατρόμητοι, φτάνουν ως την άκρα του φύλλου. Από την άκρα αυτή σκύβουμε, με τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά ανοιχτά, κάτω στο χάος. Ανατριχιάζουμε. Μαντεύουμε κάτω μας το φοβερό γκρεμό, ακούμε ανάρια ανάρια το θρο που κάνουν τα φύλλα του γιγάντιου δέντρου, νιώθουμε το χυμό ν' ανεβαίνει από τις ρίζες του δέντρου και να φουσκώνει την καρδιά μας. Κι έτσι σκυμμένοι στην άβυσσο, νογούμε σύγκορμα, σύψυχα, να μας κυριεύει τρόμος. Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει...

Σταμάτησα. Ήθελα να πω: «Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει η ποίηση», μα ο Ζορμπάς δε θα καταλάβαινε και σώπασα.

-Τι αρχίζει; ρώτησε ο Ζορμπάς με λαχτάρα. Γιατί σταμάτησες;

-...Αρχίζει ο μεγάλος κίντυνος, Ζορμπά, είπα.

Άλλοι ζαλίζουνται και παραμιλούν,

άλλοι φοβούνται και μοχτούν να βρούν μιαν απάντηση, που να τους στυλώνει την καρδιά και λένε: «Θεός».

Άλλοι κοιτάζουν από την άκρα του φύλλου το γκρεμό ήσυχα, παλικαρίσια και λένε: «Μου αρέσει»...

 

Ξαναπαραθέτω αυτό το απόσπασμα σήμερα, για άλλο λόγο απ’ ότι τότε.

 

Ο λόγος τώρα είναι γιατί θέλω να υπενθυμίσω σε όλους μας το πόσο εύκολο είναι να «ζαλιστούμε και να παραμιλάμε», ακόμα και να πέσουμε, εν’ όσο εξασκούμε ή έστω και απλά ερευνάμε αυτόν τον χώρο που λέμε πνευματισμό, αποκρυφισμό, μυστικισμό.

 

Τόσα χρόνια σ’ αυτό το φόρουμ, οι παλιοί είδαμε (και βλέπουμε) πολλούς να «κοιτάζουν από την άκρη του φύλλου παλικαρίσια», αλλά είδαμε (και βλέπουμε) και πολλούς να «ζαλίζονται». Μερικές φορές ζαλιστήκαμε κι εμείς οι ίδιοι. Αλλά το χειρότερο είναι όταν βλέπουμε μερικούς να μην ξαναβρίσκουν την ισορροπία τους και να πέφτουν.

 

Το thread αυτό δεν ανοίχτηκε με διάθεση για συζήτηση, αλλά τα σχόλιά σας είναι σαφώς ευπρόσδεκτα. Στόχος όμως είναι να υπενθυμίσει και να εστιάσει την προσοχή σας... Προσέξτε τις ζαλάδες!

...("The Haunted Prophet") "the creative artist plunges of their own volition into SCARY PSYCHIC DEPTHS into which the DROWNING PSYCHOTIC is dragged against their will." http://books.google.com/books?rview=1&id=6xe2AAAAIAAJ&dq=label%3A%22books+i+want%22&q=joyce&pgis=1#search_anchor

Edited December 1, 2010 by outis

[Azif]

Λοιπόν, η γνώμη μου δεν λέει κάτι καινούργιο σε αυτό το θέμα. Απλά θα το δώσω λίγο πιο επιστημονικά (σύμφωνα πάντα με την δικιά μου οπτική γωνία):

Πραγματικότητα: Το σύνολο των στοιχείων που ταυτίζονται με την άποψη μας για όσα πράγματα μπορούμε να σχολιάσουμε. (π.χ. η άποψη μας για το χρώμα των μαλλιών μας)

Αυτό το σύνολο είναι η άποψή μας για τον κόσμο. Κοινός αυτό είναι ένα σύμπαν. Κάθε τι που μπορεί να έχει άποψη για οτιδήποτε έχει και μία Πραγματικότητα. Όπου Πραγματικότητα==Διάσταση.

Παράλληλοι κόσμοι==Πάνω από μια Πραγματικότητες. Άρα εγώ π.χ. μπορώ να βρίσκομαι σε πολλές πραγματικότητες και στην κάθε μία να δρω διαφορετικά. ...

Φαντασίωση: Ένα σκαρίφημα μίας επέκτασης της πραγματικότητας.

Ένα πρόπλασμα που περιέχει τις γενικές γραμμές ενός συνόλου που στην πραγματικότητά μου είναι ένα υποσύνολο.

Αν αυτά τα βάλεις σε τρεις άξονες θα δημιουργηθούν πολλά επίπεδα (ένα για κάθε πραγματικότητα) που θα εφάπτονται σε σημεία, ευθείες ή και επιφάνειες. Τα κοινά αυτά σημεία είναι οι χρυσές τομές που έχουν προαναφερθεί.

Μία λοιπόν φαντασίωση μπορεί να αλλάξει τόσες πραγματικότητες όσες και οι πραγματικότητες που εφάπτονται με το υποσύνολο αυτό. Φυσικά θα υπάρχει και κάποιο σφάλμα λόγο του ότι ο κάθε ένας δεν θα έχει όλη την επιφάνεια της φαντασίωσης μέσα στην πραγματικότητα του αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει την παρούσα στιγμή.

Άρα ναι. μπορεί να αλλάξει χιλιάδες πραγματικότητες.

[Μάτζικα Ντε Σπελ]

Αυτή είναι η "κοινώς αποδεκτή" πραγματικότητα.

Τείνω πάντως στο ότι η πραγματικόητα είναι Μια, αλλά έχει τέτοιες διαστάσεις ώστε να είναι υπεράνω των αισθήσεών μας. Οπότε από τη μια άκρη έχουμε την "κοινώς αποδεκτή" (και οι περισσότεροι άνθρωποι θα σου πούνε ότι δεν υπάρχει άλλη), και στην άλλη άκρη τις "χιλιάδες" όπου το πράγμα κάπου χάνεται - γι' αυτό και οι περισσότεροι αρκούνται στην "κοινώς αποδεκτή".

Τη χρυσή τομή τη βλέπω στην αναγνώριση ότι η Μία Πραγματικότητα είναι πρακτικά ασύλληπτη εκτός από μικρά της τμήματα και στην διάθεση να εξερευνήσουμε όσο περισσότερο μέρος της μπορούμε.

 

Εγώ δεν είπα αυτό, αν εννοούσες εμένα.

 

Μια φαντασίωση μπορεί ν' αλλάξει χίλιες φαντασιώσεις. Οι χίλιες φαντασιώσεις χίλιες πραγματικότητες...

 

Εννοούσα ότι η μια φαντασίωση μπορεί να δημιουργήσει χίλιες κοινές φαντασιώσεις. Οι χίλιες κοινές φαντασιώσεις χίλιες κοινές πραγματικότητες.

ok,κατάλαβα.

Πάντως οι χίλιες κοινές φαντασιώσεις-χιλιες κοινές πραγματικότητες θα΄χουμε μία αν ταυτίζονται!!

 

Σε χάνω λίγο...

Εννοείς, κατά κάποιο τρόπο, ότι συνυπάρχουν πολλές πραγματικότητες (κάτι σαν παράλληλα σύμπαντα, όπως είπε και η Minerva), αλλά όλες μαζί αποτελούν Μια Πραγματικότητα;

Μα αν συν-Υπάρχουν, υπάρχουν δηλ. τότε συστήνουν την Μία Πραγματικότητα που απλά είναι μεγαλύτερη και γι'αυτό την βλέπουμε πολλαπλή.

¨Οπως η παρομοίωση μου σε άλλο τόπικ πρίσμα-αλήθεια- - πραγματικότητα.